อุ่ น รั ก ร ส ก า แ ฟ

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 - คิดถึง+พัทยา

กรุ๊ง  กริ๊ง  กรุ๊ง  กรี๊ง  อัฏรักษ์ก้าวเข้ามาในร้านกาแฟร้านนี้เช่นทุกวัน  เค้าหวังว่าจะเจอเธอคนนนั้นทุกๆวัน  เข้าเดินไปที่เคาน์เตอร์ก่อนจะสั่งแบบเดิม

"เอสเปรซโซ่ วิปครีม กับบิสกิตที่นึงครับ"จากนั้นอัฏรักษ์ก็เดินไปยังโต๊ะเดิมที่เขาชอบนั่งแล้วก็รอเธอ...

"สวัสดีค่ะ...วันนี้มาเร็วนะค่ะ"หญิงสาวที่เค้ารอคอยเดินออกมาจากหลังร้านตรงมาที่เขา

"ครับ...พอดีว่าวันนี้แม่ปลุกเร็วหนะครับ"เขาแอบยิ้มในใจ  นึกถึงภาพภัทราวดีเข้ามาปลุกในตอนเช้าวันนี้

"วันนี้พราวกะว่าจะไปพัทยาสัก 3 วันหนะค่ะ  คงไม่อยู่คุยกับคุณอีก 3 วันเลย"พราวฟ้ายิ้ม

"อ้าวหรอครับ...งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะครับ"แม้ปากอัฏรักษ์จะพูดอย่างนั้น  แต่ตัวเขาเองก็อยากไปกับเธอมากเหลือเกิน

"ค่ะ...งั้นพราวขอตัวกลับไปเตรียมของก่อนนะค่ะ  เดี๋ยวคงให้น้องๆที่นี่เค้าดูแลกัน...สวัสดีค่ะคุณอัฏ"พราวพูดทิ้งท้ายก่อนที่เธอจะเปิดประตูกระจกของร้านแล้วไปที่รถของเธอ  อัฏรักษ์มองตามด้วยหน้าเศร้าๆ  เขาคงไม่ได้เจอเธอีกตั้ง 3 วัน  เขาคิดก่อนจะเดินออกไปโดยปล่อยให้พนักงานเสริฟยืนงงกับปฏิกิริยาของชายหนุ่ม

~คอนโดภัทราวดี~

"กลับมาทำไมล่ะ...ไม่ไปทำงานรึไงหะ"เพื่อนสาวทักขึ้นเมื่ออัฏรักษ์เปิดประตูเข้ามาในห้อง

"ฉันไม่มีอารมณ์ทำนี่หว่า..."อัฏรักษ์พูดหน้าเศร้าๆ  เมื่อภัทราวดีเห็นท่าไม่ดีของเพื่อนจุงเดินเข้ามาดู

"เป็นอะไรไปเนี่ย...ตอนเช้ายังดีๆอยู่ไม่ใช่หรอ...ไม่สบายรึเปล่า"ภัทราวดีพูดพลางแตะหน้าผากของอัฏรักษ์

"ไม่เป็นไรหรอก...แค่พราวฟ้าเค้าไปพัทยาตั้ง 3 วัน ฉันคงคิดถึงเค้าตายเลยว่ะ" เมื่อได้ยินชื่อนี้เธอถึงกับซึมไป  แล้วปล่อยมือออกจากหน้าผากอัฏรักษ์ก่อนจะเดินไปทำกับข้าวต่อ

"อ้าว...แกเป็นไรป่าวว่ะ...เมื่อกี้ยังเป็นห่วงฉันอยู่เลยนี่หว่า"อัฏรักษ์ถามเมื่อภัทราวดีเดินกลับเข้าไปในครัว

"แกมีคนให้ห่วงแล้วนี่หว่า ฉันก็ได้แค่นี้และว่ะ...เอาเหอะๆ...อย่ามาสนใจเลย...แกไม่เก็บกระเป๋าแล้วไปเที่ยวกะเค้าล่ะว่ะ  โอกาสดีเชียวนะเว้ย"ภัทราวดีกลั้นใจพูดด้วยความเจ็บช้ำ

"เออ...ความคิดดดีนี่หว่า"เพื่อนหนุ่มได้ยินดังนั้นก็รีบเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้าทันที

ฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนแกแหละว่ะ...

"งั้นฉันไปก่อนนะเว้ย...แล้วนะซื้อปูของชอบแกมาฝาก..."อัฏรักษ์พูดอย่างอารมณ์ดีก่อนเสียงประตูจะเงียบลงเมื่อร่างชายหนุ่มออกไปแล้ว  ภัทราวดียืนอยู่ในห้องครัวจนร่างของชายหนุ่มออกไปแล้ว  จึงปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

     อัฏรักษ์ขับรถตรงดิ่งไปที่บ้านของพราวฟ้าด้วยความดีใจ  แต่ทำไมในใจเค้ายังหวั่นๆกับอะไรบ้างอย่างอยู่  แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรจนกระทั่งไปถึงหน้าบ้านของพราวฟ้า  รถวีออสคันงามของหญิงสาวขับออกมาจากบ้านหลังสวย แล้วขับออกไป  อัฏรักษ์ไม่รอช้าขับตามพราวฟ้าไปทันที

ครืด....ครืด  โทรศัพท์ของพราวฟ้าสั่นครืดคราด  เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับ

"สวัสดีค่ะคุณอัฏ"พราวฟ้ารับโทรศัพท์พร้อมยิ้ม

"ครับ...คุณพราว...พอดีว่าผมอยากจะไปผ่อนคลายบ้างนะครับ...ผมขอตามคุณไปก้วยล่ะกันนะครับ  คุณจะได้มีเพื่อน..."อัฏรักษ์พูด

"ก็ได้ค่ะ...แล้วคุณอยู่ไหนแล้วล่ะค่ะ"พราวฟ้าถาม

"ขับตามคุณอยู่ข้างหลังนี่ครับ"พราวฟ้ามองกระจกข้างทันที  เห้นเบ๊นซ์สีดำตามเธออยู่ก็ยิ้มออกมา

"อ๋อค่ะ...งั้นเดี๋ยวเจอกันที่พัทยาล่ะกันนะค่ะ...สวัสดีค่ะ"จากนั้นพราวฟ้าก็วางสายไป  พร้อมรอยยิ้มที่เกิดขึ้น...เธอมีความสุขมาก  และเขาก็มีความสุขมากเช่นกัน

~เพ่ครับ...รับโทรศัพท์ครับ...เพ่ครับ..รับสิครับ~เสียงริงโทนโทรศัพท์ของภัทราวดีดังขึ้นจากข้างนอก  เธอจึงปาดน้ำตาออกไปแล้วเดินไปรับโทรศัพท์

"สวัสดีค่ะ"

"เออ...ไอ้ดี...แกโทรบอกเลขาฉันให้หน่อยนะเว้ยว่าลา 3 วัน  และจะรีบกลับล่ะกัน...โอเคนะ...แล้วนี่แกเป็นอะไรเนี่ย...เสียงเหมือนร้องไห้เลย"อัฏรักษ์ถามเพื่อนซี้ด้วยความเป็นห่วง

"เฮ้ย...ไม่เป็นไรหรอก...แกเที่ยวกับพราวฟ้าให้สนุกเถอะ...ฉันดูหนังน้ำเน่าแล้วร้องไห้เท่านั้นเอง...555"ภัทราวดีกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้อัฏรักษ์รู้  เพราะว่าเธอไม่อยากให้เค้าหนักใจเพราะเธอ  และไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที่สร้างกันมาหมดลงเธอจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้

"ดีแล้วล่ะ...แต่ฉันชักเป็นห่วงแกแล้วสิ...เดี๋ยวอีก3วันล่ะกันนะเพื่อน...งั้นแค่ล่ะนะ...สวัสดีครับ"อัฏรักษ์พูดจบก็วางสายไป  ภัทราวดีกลั้นใจตัวเองอีกครั้งก่อนจะวางโทรศัพท์ลงจากมือของเธอ  เธอรู้สึกว่ามันหนักมากตั้งแต่ที่ชื่อนั้นเข้ามาในหูให้เธอยิน

~พัทยา~

     น้ำทะเลสีครามบวกกับท้องฟ้าสีส้ม  เพราะพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว  พราวฟ้าผายมือออกเพื่อรับลมให้เต็มที่  ปล่อยวางกับทุกๆสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัว  สายลมยังคงพัดพริ้วมาเรื่อยๆ  หญิงสาวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น  ชายหนุ่มที่มองเธออยู่ใกล้ๆยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูหญิงสาวก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ

"ชอบมาที่นี่หรอครับ"อัฏรักษ์กระซิบที่หูของพราวฟ้าเบาๆ

"ใช่ค่ะ...โดยเฉพาะตอนที่ไม่สบายใจ"ตายังคงหลับลงอยู่  เธอไม่เคยรู้สึกดีเท่านี้มาก่อนเลย

"ครับ...ผมชอบที่นี่นะครับ...มันทำให้ผมคิดถึงแม่ของผมนะครับ"อัฏรักษ์พูดเสียงเศร้า  พราวฟ้าหันหน้ามาทางเค้าแล้วยิ้มให้อย่างมีกำลังใจ

"คุณเล่าเรื่องแม่คุณให้พราวฟังได้ไหม๊ค่ะ"พราวฟ้าพูด  แล้วทั้งสองก็นั่งลงบนชายหาดส่วนตัวแห่งนี้

"แม่ผม...ท่านเป็นคนที่ผมรักท่านมากเลย  แต่ท่านก็อ่อนแอมาก...ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง"อัฏรักษ์เริ่มพูด

"ท่านอยากเห็นทะเลสักครั้ง  เพราะจริงๆแล้วหมอสั่งไม่ให้ท่านออกไปไหนเลย  เพราะรอบตัวเรามีเชื้อโรค และท่านก็อ่อนแอ ไม่แข็งแรงแบบนี้ก็ยิ่งหนักเลย  ก่อนที่ท่านจะเสีย  ผมพาท่านมาที่พัทยานี่แหละครับ  ท่านยิ้มออกมาเมื่อเห็นทะเลที่อยู่ใต้ท้องฟ้าสีคราม  และท่านก็เสียชีวิตลงคืนนั้น  เพราะเหตุนี้...ผมจึงรักทะเลมาก...ถ้าผมว่างเมื่อไหร่ผมจะมาที่นี่บ่อยๆ...ให้ระลึกถึงแม่..."

"คุณคงผูกพันกับทะเลมากสินะ"พราวฟ้าพูด  พลางมองออกไปในทะเล

"ก็ใช่ครับ...เพราะนั่นคือแม่ผม"อัฏรักษ์พูดแล้วระลึกถึงผู้เป็นแม่แล้วพูดออกมา

"ผมกลับมาแล้วครับแม่...ผมมาหาแม่แล้วนะครับ"อัฏรักษ์ตะโกนลั่น  ทำให้พราวฟ้ายิ้มขันๆกับท่าทางของชายหนุ่ม

"คุณกตัญญูดีนะค่ะ...ผู้หญิงคนไหนได้คุณเป็นคู่ครองคงโชคดีไม่ใช่น้อยเลย"พราวฟ้ายิ้ม

"ถ้าผู้หญิงคนไหนมาเป็นคู่ครองผมก็ไม่โชคดีเท่ากับคุณหรอกครับ"อัฏรักษ์พูดขึ้น  พราวฟ้าหันหน้ามามองอัฏรักษ์แล้วยิ้มเขินๆก่อนที่พราวฟ้าจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป

ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิค่ะ...คุณอัฏ  พราวฟ้าคิดก่อนจะเดินเลียบชายหาดไปพร้อมๆกับอัฏรักษ์

    พระอาทิตย์ตกดินแล้ว  สายลมยังคงพัดอย่างต่อเนื่อง  พราวฟ้าผายมือยืนต้านลมอยู่เช่นเคย  ทุกครั้งที่เธอได้มาที่แห่งนี้ ทำให้เธอสบายใจได้ทุกเมื่อ  บ้านริมหาดที่พ่อกับแม่เธอเป็นคนสร้างมาให้ลูกสาวที่รักด้วยน้ำพักน้ำแรง  จนบัดนี้บ้านหลังนี้ก็ยังคงดูดีในสายตาพราวฟ้าอยู่เสมอ...แม้บ้านหลังนี้จะทำให้เธอนึกถึงพ่อเธออยู่ไม่น้อย  แต่แค่เธอได้มองเข้าไปในบ้านหลังนี้  พ่อเธอก็ยังคงมองลูกสุดที่รักอยู่เช่นกัน