อุ่ น รั ก ร ส ก า แ ฟ

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 - สั บ ส น (แก้แล้ว)100%

    กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง เสียงกระดิ่งดังเป็นระยะๆเมื่อมีคนเดินผ่านประตูกระจกบานนี้มาเข้าสู่ร้านที่อบกรุ่นกลิ่นไอไปด้วยกาแฟและขนมปังหอมๆ 

 

“สวัสดีค่ะ...love bakery ยินดีต้อนรับค่ะ”เสียงใสๆของหญิงสาวที่เคาเตอร์พูดขึ้น 

 

“แอสเปรซโซ่ วิปครีม กับ บิสกิต ที่นึงครับ”ลูกค้ารายแรกของร้านวันนี้คือผู้ชายตัวสูงโปร่ง ใส่สูทสีดำมาดเข้ม พร้อมกับใบหน้าคมหล่อเหลาเอาการ ซึ่งเขากำลังยืนสั่งกาแฟอยู่ หลังจากสั่งเสร็จสับ เขาก็เลือกที่นั่งติดหน้าต่างที่คุ้นเคยเช่นทุกวันพร้อมหยิบโน้ตบุคสีส้มวางไว้บนโต๊ะไม้สไตล์โบราณที่ดูใหม่เอี่ยมทุกครั้งที่เขาเข้ามา

 

“แอสเปรซโซ่ วิปครีม กับบิสกิต ได้แล้วค่ะ”สาวเสริฟเดินมาที่โต๊ะพร้อมวางแก้วกาแฟไว้ข้างๆ ชายหนุ่มบรรจงจิบกาแฟร้อนเบาๆ

 

“แปลกดีนะค่ะ...รับประทานบิสกิตควบคู่กับเอสเปรซโซ่”เสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้น ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมเงยหน้ามองต้นเสียงทันที

 

“สวัสดีค่ะ คุณอัฏรักษ์”เธอกล่าวสวัสดีชายหนุ่มที่นั่งอยู่

 

“ครับ...สวัสดีคุณพราว”อัฏรักษ์คือชื่อของเขา ซึ่ง พราวฟ้า ก็คือชื่อของหญิงสาวด้านหน้าเขาเช่นกัน

 

“เชิญนั่งก่อนสิครับคุณพราว”อัฏรักษ์กล่าว พราวฟ้าขยับเก้าอี้ก่อนจะนั่งลง

 

“ค่ะ...เป็นยังไงบ้างค่ะ คราวที่แล้วที่พราวเอาคุ้กกี้ให้คุณไปลองทานดูนะค่ะ”พราวฟ้าพูดขึ้น

 

“รสชาติดีนะครับ...แม่ผมชอบใหญ่เลย”อัฏรักษ์ยิ้มตอบ

“จริงหรอค่ะ...เดี๋ยวคราวหน้าพราวจะฝากไปให้ท่านอีกนะค่ะ”พราวฟ้าพูดแล้วยิ้มกริ่มอย่างดีใจ เพราะเธอมักทำคุ้กกี้หรือขนมใหม่ๆขึ้นมาและมักจะฝากให้อัฏรักษ์นำไปฝากคนอื่นๆให้ลองชิมฝีมือเธอ เพื่อเป็นการโปรโมทร้านไปในตัว ซึ่งอัฏรักษ์เป็นเจ้าของบริษัทชื่อดังที่จำหน่ายคุ้กกี้นานาชนิด ดังนั้นพราวฟ้าจึงได้ดูสนิทสนมกับอัฏรักษ์พอสมควร 

 

“คุณพราวค่ะ...โทรศัพท์จากคุณหมอค่ะ”เสียงพนักงานของร้านดังขึ้น

 

“พราวขอตัวก่อนนะค่ะคุณอัฏ...แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”พราวพูดทิ้งท้ายก่อนจะปลีกตัวไปหลังร้าน ปล่อยให้อัฏรักษ์มองแผ่นหลังที่สวยงามแล้วอมยิ้มในใจ

 

‘แกเป็นอะไรเนี่ย...อัฏรักษ์...ทำไมต้องแพ้ความนุ่มนวลอ่อนโยนของผู้หญิงด้วยว่ะ’

 

“สวัสดีค่ะ...พี่หมอ”พราวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างดีใจ

 

“เป็นยังไงบ้างล่ะเรา”ปลายสายเป็นเสียงนุ่มๆของนายแพทย์สุดหล่อ ซึ่งเป็นคู่หมั้นของพราวฟ้านั่นเอง

 

“สบายดีค่ะพี่หมอ...แล้วเมื่อไหร่พี่หมอจะกลับล่ะค่ะ”พราวถาม เพราะตั้งแต่ที่ “ตะวัน” หนุ่มปลายสายที่เธอคุยอยู่นั้นได้สอบชิงทุนไปเรียนต่อเอกแพทย์ที่อเมริกา เธอก็รอวันเวลาที่พี่หมอกลับมาหาเธอ

 

“ก็คงอีกสักพักล่ะค่ะ...พราวต้องรอพี่นะค่ะ”

 

“ค่ะ”พราวยิ้มเขินๆ

 

“งั้นพี่ไปเรียนก่อนนะค่ะ...แล้วจะโทรไปคุยใหม่อีกทีนะ...คิดถึงน้องพราวนะค่ะ...สวัสดีครับ”สิ้นสุดคำสุดท้ายของเอกแพทย์ในอนาคต สายก็ถูกตัดไป พราววางโทรศัพท์ลงช้าๆพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว

 

                พราวฟ้าเป็นคู่หมั้นคู่หมายของพี่หมอ   นายแพทย์ธิตชัย หรือ ตะวัน เป็นเพราะพันธะสัญญาระหว่างตระกูลของพราวฟ้าและตะวัน และพราวฟ้าไม่ได้หนักใจหรือเสียใจเลยที่ถูกคลุมถึงชนโดยครอบครัว 2 ครอบครัวของเธอและตะวัน เพราะพราวฟ้าเองก็สนิทสนมกับตะวันมาตั้งแต่เด็กๆ และใจของพราวฟ้าผู้อ่อนโยนนุ่มนวลก็ได้ให้ตะวันไปเรียบร้อยแล้ว แม้ตะวันจะไปเรียนต่อเอกแพทย์ถึงอเมริกา พราวฟ้าก็ไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลย แม้จะมีลูกค้านักธุรกิจร่ำรวยและหน้าตาดีหลายคนเข้ามาปั่นป่วนในชีวิตเธอให้สับสน แต่เธอก็ไม่เคยเผลอใจไปให้ใครคนใดเลย นอกจาก...ใครคนนึง...

 

 

                เวลา 6 โมง 30 นาที ประตูกระจกก็ถูกล็อกเรียบร้อยแล้ว พราวฟ้ายืนมองบ้านหลังที่ 2 ของเธออย่างใจหายก่อนจะเอากุญแจยัดใส่กระเป๋าสะพายแล้วเดินเลียบฟุตบาทไป แสงสีเสียงในเมืองเริ่มกระปรี้กระเปร่าเมื่อพระอาทิตย์ย่างกรายตกดิน เหล่าประชากรในกรุงเทพเริ่มมากขึ้น เพราะช่วงเย็นริมถนนนี้จะกลายเป็นแหล่งช้อปปิ้งขนาดใหญ่ ที่พอจะให้คนเดินได้อย่างสบายๆได้เลยและพราวฟ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอเดินไปเรื่อยๆ ซึ่งตอนนี้ตลาดกลางกรุงที่นี่เหล่าพ่อค้าแม่ค้าก็พากันทยอยๆกันมาจนจะครบแล้ว คนสัญจรไปมาก็เริ่มมากขึ้น พราวฟ้าเดินต่อไปจนไปชะงักอยู่หน้าร้านพวงกุญแจ

 

“ป้าค่ะ...อันนี้เท่าไหร่ค่ะ”พราวฟ้าหยิบพวงกุญแจที่แขวนเด่นที่สุด 2 อันขึ้นมาดู

 

“อันละ 30 จ๊ะ...ถ้าหนูจะเอาป้าจะลดให้ ถ้าซื้อ 2 อันนะ”คุณป้าที่คุ้นเคยกับพราวฟ้าบอก เพราะพราวฟ้าชอบมาเดินตลาดที่นี่บ่อยๆ แม้ว่าพ่อค้าแม่ค้าจะไม่รู้จักชื่อของเธอ แต่ก็คุ้นหน้าคุ้นตาพราวฟ้ากันทุกคน

 

“งั้นหนูเอาอันนี้ละกันค่ะ”พราวฟ้าหยิบเงินให้คุณป้าก่อนจะเดินต่อไป พวงกุญแจที่เธอหยิบมานั้นเป็นตุ๊กตาผู้ชายใส่สูทหน้าคมพร้อมถือกระเป๋าเหมือนนักธุรกิจ แต่เมื่อเธอคิดอีกทีว่าจะเอาพวงนี้มาทำไมในเมื่ออีกพวงคือชุดคุณหมอที่เธอกำลังหาอยู่...พราวฟ้าเก็บสิ่งที่คิดอยู่ภายในแล้วก็เลิกคิดมันไป  หลังจากที่เธอได้ซื้อพวงกุญแจแล้วก็เดินขึ้นรถวีออสคันงามที่แม่เพิ่งให้เป็นของขวัญวันเปิดร้าน แล้วขับรถกลับบ้าน

 

“กลับมาแล้วหรอลูก”เสียงผู้เป็นแม่พูด พราวฟ้ายิ้มแล้วรีบเดินเข้าไปกอดแม่ทันที 

 

“แม่ค่ะ...วันนี้หนูกะว่าจะทำบัญชีก่อนอ่ะค่ะ...เดี๋ยวแม่กินข้าวเย็นไปก่อนเลยนะ...แล้วหนูจะลงมากินอีกที”

 

“อย่าเลยพราว...มากินข้าวกับแม่ก่อนดีกว่านะ...เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอกลูก”ผู้เป็นแม่พูดด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรค่ะ...พราวยังไม่หิวเลย งั้นพราวจะลงมากินเร็วหน่อยล่ะกันนะค่ะ...นะค่ะแม่”พราวอ้อนวอน

 

“ก็ได้ลูก...แต่พราวต้องมากินนะ”ผู้เป็นแม่ย้ำก่อนที่พราวฟ้าจะพาร่างตัวเองขึ้นไปแผ่หลาบนเตียงในห้องนอน พอนึกขึ้นมาได้ก็ล้วงกระเป๋าเอาพวงกุญแจออกมาดูเล่น

 

“แล้วทำไมเราถึงหยิบเจ้าตัวนี้มาล่ะ...เฮ้อ...”พราวถอนหายใจก่อนที่จะวางเจ้าพวงกุญแจเจ้าปัญหาไว้ข้างๆเตียงแล้วลุกขึ้นไปนั่งทำบัญชีบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะลุกความอ่อนล้าของตัวเองเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวตามที่แม่บอก จากนั้นหญิงสาวผู้เหนื่อยล้าก็ต้องพยุงตัวเองขึ้นมาข้างบน ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วผล็อยหลับไป

 

กริ๊งๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกยังคงทำงานของมันเช่นทุกวัน และวันนี้มันก็เริ่มทำงานอีกครั้ง แต่เมื่อนาฬิกาสีสวยบนหัวเตียงดังขึ้น มือเรียวยาวก็ปิดมันลงทุกครั้งก่อนที่จะหลับต่อไปอย่างสบายใจ

 

“ไอ้อัฏ...ลุกได้แล้วๆเดี๋ยวก็ไปทำงานไม่ทันหรอก”ภัทราวดีเขย่าตัวอัฏรักษ์อย่างแรงจนเจ้าตัวรำคาญจึงลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเวีย

 

“เออๆรู้แล้วๆลุกแล้วโว้ยๆ...”เสียงโวยวายแกมง่วงนอนนิดๆเป็นแบบนี้เช่นเคย

 

“เออ...ลุกแล้วก็ไปอาบน้ำสิว่ะ...เดี๋ยวก็ไปทำงานไม่ทันหรอก...แกนี่จริงๆเลย”ภัทราวดีพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องพลางส่ายหัวอย่างเอือมระอา จากภาพชายหนุ่มมาดเข้มกลายมาเป็นเด็กชายขี้เซาของบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว

 

“ทุกวันๆแกจะกลายเป็นแม่ฉันแล้วนะเว้ยไอ้ดี”อัฏรักษ์พูดหยอกเล่น ทำให้ภัทราวดีแอบยิ้มในใจ

 

“ฉันก็จะกลายเป็นแม่แกเดี๋ยวนี้แหละไอ้อัฏ...ฮ่าๆๆๆ”ภัทราวดีหยอกล้ออัฏรักษ์อย่างสบายใจก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องชายหนุ่มอีกครั้ง

 

“เฮ้ย...โว้ยยยย...แกเข้ามาทำไม”ภัทราวดีเห็นภาพอัฏรักษ์เปลื้องผ้าแล้วหัวเราะออกมาอย่างสมใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โดยปล่อยให้อัฏรักษ์ยืนงงกับแก้มแดงๆที่เขินๆเพื่อนสาว

 

“ฮ่าๆๆๆ...ไอ้อัฏเอ้ย...ของแกไม่ใหญ่ขึ้นเลยหรอว่ะ...ฮ่าๆๆๆ”ภัทราวดีพูดแล้วหัวเราะชอบใจ ปล่อยให้อัฏรักษ์ยืนงอนๆอยู่คนเดียว  เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้ว

 

“ไปอาบน้ำเลยไปพวกเธอหนะ...ดูสิ...เนื้อตัวสกปรกเชียว...”เสียงดุๆกับหน้าเหี้ยมโหดของอาจารย์วิชาภาษาไทย ซึ่งเป็นครูประจำชั้นของ

 

“โธ่เอ้ย...แกนะแก...ไอ้ดี...อุตส่าห์จะเก็บของฉันไว้ให้คนพิเศษของฉันคนเดียว แต่แกกลับมาเห็นก่อนจนได้...กำจริงๆเลย”อัฏรักษ์พูดอย่างเศร้าๆ พาลให้หญิงสาวเพื่อนซี้หัวเราะชอบใจได้ทั้งวัน ทำให้หัวข้อสนทนานี้เป็นตลกประจำก๊งเหล้าของ 2 เพื่อนซี้ไปโดยปริยาย


บทที่ 1 ถูกใจใครบ้างรึเปล่าค่ะ
ครีมอุตส่าห์ให้ตอนมันยาวขึ้นแล้วน้า...^ ^
ยังไงมีข้อคิดเห็นอะไรก็เม้นๆไว้นะค่ะ ครีมจะไปอ่านแล้วมาปรับปรุงค่ะ
^_________________^