คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 20
20
านยอลอยู่ในสถานาร์ลำบา
เพราะวันนี้เามาออานับแม่อเาและแม่อเา็ไม่ลืมที่ะับู่เาับูยอเหมือนเิมไม่ว่าเาะามพ่อแม่ไปานไหนเา็้อเอุป้าับูยอลอ
และูยอเอ็เิน้าๆเา นั่้าๆหรือทำอะไร็ไ้ที่ให้ไ้อยู่ใล้เานว่าานะเลิ
านยอลพลาเอที่ไม่ไ้บอแม่อเาให้รู้เรื่อว่าอนนี้เามีแฟนแล้ว
“านยอลไม่ทานหรอะ?”
ูยอถามหลัาที่พวเามานั่ันที่โ๊ะหลัาไปัอาหารมาินแ่านยอลไม่ัอะไรมาิน้วย
“ไม่ละรับ ไม่่อยหิวเท่าไร”
านยอลยิ้มอบให้่อนทีู่ยอะัอาหารเ้าปา
“อร่อยมาเลย านยอลิมไหมะ”
เธอว่าแล้วัอาหารมา่อปาเา
านยอลเหลือบมอแม่อเาและุป้าแม่อูยอที่แอบมออยู่พร้อมรอยยิ้มูท่าะิว่าพวเราไปันไ้สวย
“ไม่ละรับ ูยอินเถอะ”
านยอลอบแล้วยับัวออทำใหู้ยอหน้าเสีย่อนะนั่ินอาหารเียบๆ
“ไม่อบูยอหรอ”
แยอถามหลัาที่พวเธอลับมาถึบ้านอนึ
“รับ ผมมีแฟนแล้ว”
“หืม?”
แยอหันมาหรี่ามอลูายที่เินาหลัมาอย่าับผิ
“แฟนริหรือหลอ?”
“แฟนริๆสิรับ เราเพิ่บันไ้ไม่นาน”
านยอลอบ
“ใรัน? แล้วทำไมไม่บอแม่ละ?”
“็พวเราเพิ่บันเอนิรับแม่ แล้วผม็ไม่นึ้วยว่าแม่ะับู่ผมับูยอ”
“วามริเราน่าะบอแม่นะ ฝ่ายนู้นเาอบลูมาเลยนะ”
“ผมรู้ แ่ผมบอูยอแล้วนะรับเรื่อแฟนอผม”
“บอแล้วหรอ?”
แยอมวิ้วถ้าฝั่นั้นรู้แล้วแล้วทำไมถึยัอยาให้เธอับู่ลูายเธอับลูสาวอฝั่นั่นอีละ
“ูยอิว่าผมหลอเธอมั้รับ เธอเลยพยายามเ้าหาผมแบบนี้ ผมทะเลาะับแฟนบ่อยเพราะูยอเลยนะรับ”
แยอถอนหายใออมาเบาๆเมื่อเห็นานยอลทำหน้าเหนื่อยๆ
“พรุ่นั้นหยุ ลู็พาแฟนลูมาิน้าวเที่ยที่บ้านสิ”
แยอบอ
“พรุ่นี้หรอรับ?”
“อื้ม ั้นแม่ไปนอน่อนนะ”
“ฝันีรับแม่”
“ฝันี้ะ”
แยอยิ้มให้่อนะเินึ้นบันไไปส่วนานยอล็ถอนหายใออมาแล้วรีบึ้นห้อัวเอแล้วรีบ่อสายโทร.หาแบฮยอนทันที
“/ว่าายยยยย/”
“พรุ่นี้ไปไหนไหม?”
“/ไม่ไ้ไปอะ ทำไมหรอ/”
“แม่ันอยาเอ”
“/อ้อ ไ้ิ. . .ห้ะ!/”
แบฮยอนอุทานเสียันานยอล้อึโทรศัพท์ออห่า
“/เอาริิ ไปเอแม่นายเลยหรอ/”
“อื้ม เรื่อูยอนั้นแหละ”
“/ามไม่เลิอะิ/”
“อืม เอทุานเลย”
“/โอ้โห นายไม่ลอบับเธอูละ เธอ็สวยนะ
แม่นาย็ะอบเธอมาเลยอยาให้นายับเธอบันอะ/”
“แ่ันไม่ไ้อบูยอะหน่อย”
“/สวยนานั้นแล้วยัไม่อบ สเปสูเหมือนันนะ บอมาิว่าอบแบบไหน/”
านยอลเียบไป่อนะยยิ้มออมา
“อบเธอ”
“/โอเ....ห้ะ!
ัน?/”
“เอาเป็นว่าพรุ่นี้สิบโมไปรับที่หน้าบ้านนะ ฝันีรับแฟน”
“/เี๋ยว!.
.านยอล!/”
านยอลวาสายโยที่ไม่อบอะไรแบฮยอนไปอี่อนะวาโทรศัพท์ไว้ที่โ๊ะเียนหนัสือแล้วเินเ้าไปอาบน้ำอย่าอารม์ี
เวลาเียวัน
“วาสายไปแบบนี้เนี่ยนะ”
แบฮยอนมอโทรศัพท์ที่เพิ่วาสายาานยอลอย่าหัวเสีย
‘อบเธอ’
่า!!!!
แบฮยอนยมือึ้นับแ้มัวเอที่ร้อน่าแล้วไม่้อบอ็รู้ว่าอนนี้หน้าเธอะแนาไหน
“หึย
”
แบฮยอนมุ่ยหน้า่อนะมือถือเ้าแอบทวิเอร์
**********************************
สายวัน่อมา
แบฮยอนยืนรอานยอลอยู่ที่หน้าบ้านอย่าัวล่อนะ้มลมอุที่ัวเอใส่วันนี้เป็นเสื้ออระบาย แนยาวประมาศอรศอเป็นระบาย ผ้าีฟอสีมพูอ่อนลายุเล็ๆสีาวสวมทับ้วยเรสแนุสีน้ำเินเ้มมีเส้นีาวยาวทั้ัว
สวมถุเท้าสีาวยาวเลย้อเท้าึ้นมาับรอเท้าผ้าใบสีาวู่ใหม่ที่เธอเพิ่ื้อมาไม่นานอย่าิหนั
นาให้ลู่หาน่วยเลือแล้วนะเนี่ยแ่เธอ็ยัไม่มั่นใอยู่ีอะ ่อนะยมือถือึ้นสำรวใบหน้าที่แ่อ่อนๆและทรผมที่เธอม้วนผมเอาไว้เป็น้อนัโะมีิ๊บอไม้เล็ๆเอาไว้้วย่อนะเ็บมือถือลระเป๋า
“เมื่อไระมาเนี่ย”
แบฮยอนบ่นแล้วะเ้อมอหารถอานยอล
ผ่านไปสัพัให่รถหรูอานยอล็มาอหน้าบ้าน่อนที่แบฮยอนะรีบเปิประูเ้ามานั่
“้า”
แบฮยอนว่าให้่อนที่านยอละมอแบฮยอนอย่าสำรว
วันนี้แบฮยอนแปลาไปว่าทุรั้เพราะทุรั้ที่เาเอแบฮยอน้านออีฝ่ายะแ่หน้าแ่ัวแบบสาวฮ้าวๆมาว่า
วันนีู้เป็นสาวเรียบร้อยเียวนานยอลอยิ้มไม่ไ้
“สวยละสิ”
แบฮยอนว่าหลัาที่อีฝ่ายเียบไม่อบและไม่ออรถสัที
“อืม สวยว่าทุวัน”
านยอลอบ่อนที่แบฮยอนะย่นมูให้
“ทำมาเป็นปาหวาน ะใ้เราเลยมอะิ”
แบฮยอนว่าหลัาที่รถเลื่อนัวาหน้าบ้านอเธอออาอยและมุ่รออถนนให่
“ใ่ที่ไหน สวยริๆ
ไปไหนไม่รอแล้วเนี่ย”
านยอลอบ
“ื่นๆ ไม่ไ้เป็นแฟนันริๆสัหน่อย”
แบฮยอนว่าแล้วีนิ้วใส่หน้าานยอล
“ั้นมาเป็นไหมละ?”
านยอลถาม่อนที่แบฮยอนะหันมาหรี่ามมออีนที่ั้ใับรถอยู่
“ที่บอว่าอบ ะบอว่าอบริ?”
“อื้ม อ. .”
“เี๋ยวๆ”
แบฮยอนยมือให้านยอลหยุพู
“อะไร?”
านยอลถาม่อนะเหลือบมอแบฮยอนที่แ้มแอยู่้าๆ่อนที่านยอละยิ้มออมาไม่รู้ว่าแเพราะเินเาหรือว่าเพราะบลัออนที่อีฝ่ายทาันแน่
“เอาริิ?”
แบฮยอนถามหลัาพัไปั้สิ
“อื้ม”
“อบเราริอะ?”
“ไม่เื่อ?”
“็ใ่ิ อบเราไ้ยัไอะ”
“ไม่รู้ิ อาะอบมานานแล้ว็ไ้”
แบฮยอนมวิ้ว
“เพิ่มารู้ใริๆ็อนเป็นแฟนหลอๆันเนี่ยแหละ อบที่ไู้แล
อบที่ไุ้ย อบที่ไ้อยู่ใล้ๆ
นมาเ้าใเมื่อไม่นานว่าันอบเธอ”
านยอลอบแล้วหันมามอแบฮยอนที่อนนี้นั่หน้าแ่ำอยู่้าๆไปแล้ว
“แล้วแบฮยอนอบันไหม?”
แบฮยอนยมือเาท้ายทอยเบาๆ
“.
.อบมั้”
แบฮยอนอบเสียเบา
เธอ็ไม่่าาอีฝ่ายเท่าไร อบที่อีฝ่ายูแลเธออย่าี
่าสัเว่าเธออบไม่อบอะไรบ้าและานยอล็ทำมันออมาไ้ีทั้ื้อนมื้อ้าวที่เธออบมาให้เธอ ไม่พอพวเรื่อประับยัเลือมาถูใเธออี้วยทั้ๆที่เธอไม่ไ้บอหรืออให้อีฝ่ายื้อให้แท้ๆ
“ั้น.
.เรา็ไม่ใ่แฟนหลอๆันแล้วนะ”
“อื้ม”
แบฮยอนพยัหน้า่อนะหัวเราะออมาเบาๆ
เธออยามีแฟนมานานแ่อะไรๆ็ไม่ไ้เป็นามที่เธอหวัเธอเลยไม่สมหวัับเรื่อวามรัสัทีแ่พอเธอยอมแพ้ับมันไม่ไ้นใเรื่อนี้อีนอาเรียน
เพื่อนและีรี่ย์ู่ๆเธอ็มีแฟนเป็นัวเป็นนแถมพ่ว้วยวามหล่อ รวย ที่ใรๆ็่าอิาเธออี้วย
นาเธอยัอิาัวเอเลย
“อะไร?”
แบฮยอนมอมือานยอลที่ไม่ไ้ับพวมาลัยหายอยู่รหน้าเธอ
“ับมือหน่อย”
“ไม่เอา ับรถไปสิ
มาับมืออะไร”
“็อยาับมือแฟนไม่ไ้รึไ?”
ว่าแล้ว็หันมาทำาอ้อนให้่อนที่แบฮยอนะวามือลบนมืออานยอลแล้วหันไปมออีฝ่ายที่ยิ้มว้าอยู่
“พอใรึยัรับ?”
แบฮยอนถาม่อนที่านยอละพยัหน้า
“มาเลยรับ”
านยอลอบแล้วระับมือเล็ในมือแน่นึ้น
ไม่นานรถหรูอานยอล็ับเ้ามาอที่โรอรถในบ้านหลัให่หรือแบฮยอนเรียมันว่าฤหาสน์เหมือนในีรี่ย์ที่เธอู
านยอลลารถ่อนะเินอ้อมมาหาแบฮยอนที่เปิประูลมาและนี้อาะเป็นอี้อหนึ่ที่านยอลอบแบฮยอน
เธอไม่รอให้เามาเปิประูให้เหมือนสาวๆที่แม่เาแนะนำแบฮยอนไม่อให้เา่วยเธอแบระเป๋านัเรียนหนัๆเลย้วย้ำทั้ๆที่เาอยาะ่วยเธอพอเาบอเธอว่าะถือให้แ่เธอลับบอว่าเธอแบมันไ้แ่นี้ไม่ไ้ทำให้เธอหนัหรอเธอแบมาอยู่ทุวัน
“ปะ”
านยอลพูบอแล้วส่มือไปรหน้าแบฮยอนที่ทำหน้าเรียอยู่
“มันะไม่เป็นไรใ่ปะ?”
แบฮยอนถาม่อนที่านยอละยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอน่า ไปเถอะ”
านยอว่า่อนที่แบฮยอนะยื่นมือไปับมือานยอลแล้วเินามอีฝ่ายเ้ามาในบ้านหลัให่ที่เป็นโถเพานสูที่ว้ามาๆนแบฮยอนอื่นเ้นไม่ไ้
“แม่อยู่ไหนรับ?”
านยอลหันไปถามแม่บ้านที่ำลัทำวามสะอาอยู่ไม่ไล
“อยู่ที่ห้อนั่เล่น่ะ”
เธออบแล้วยิ้มให้่อนที่แบฮยอนะโ้ให้อีฝ่ายแล้วรีบเินามานยอลไป
“แม่รับ”
านยอลทัแยอที่นัู่ทีวีอยู่ที่ห้อนั่เล่น
“พ่อละรับ”
“อยู่ที่สวนนะ”
แยอหันมาอบ่อนะมอไปยัแบฮยอนที่ยืนอยู่้าๆานยอล
“แม่รับ นี้แบฮยอน
แฟนผมรับ”
านยอลแนะนำ่อนที่แบฮยอนะโ้ให้อีฝ่าย
“สวัสี่ะ
บยอน แบฮยอน่ะ”
แบฮยอนพูบอ่อนที่แยอะพยัหน้าเบาๆ
“สวัสี้ะ”
านยอลพาแบฮยอนมานั่ที่โฟาใล้ๆับโฟาที่แม่อเานั่อยู่
“ไปเอันไ้ยัไ?”
“เธอเป็นเพื่อนอลู่หานรับ เราเอันบ่อยๆ”
านยอลอบ่อนที่แยอะพยัหน้าเบาๆเพราะเป็นเพื่อนอพระู่หมั้นออ์ายรัทายาทนี้เอ
“เป็นแฟนันริๆ?”
แยอถาม่อนที่านยอละหันไปมอแบฮยอนที่นั่เียบอยู่้าๆ่อนะหันมาอบแม่อัวเอ
“รับ”
“โอเ แม่รับรู้ละันว่าเราสอนบัน ส่วนเรื่ออบหนูแบฮยอนไหมแม่ยัอบอนนี้ไม่ไ้นะ”
แยออบถึแม่ว่าแฟนอลูายไม่ไ้สวยแบบหนููยอแ่็น่ารัามวัยและเธอ็ยับอไม่ไ้ว่าแฟนลูายอเธออนนี้ีไหมเธอ้ออเวลาูแบฮยอนอีหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอรับ
แ่ผมผมมั่นใว่าแม่ะอบแบฮยอนเหมือนที่ผมอบแน่ๆ”
านยอลว่า่อนะโนแบฮยอนีเ้าให้
“พูอะไรเนี่ย”
แบฮยอนระิบบอ่อนที่านยอละหัวเราะออมาเบาๆ
“เอาน่า ยิ้มหน่อยๆ”
านยอลหันไปหยอ่อนะยมือบีบแ้มแบฮยอนเบาๆ
“เ็บนะ”
แบฮยอนว่าแล้วีมือานยอลทีหนึ่
“โอ๋ๆ ไม่แล้ละ”
านยอลยิ้มให้แบฮยอนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ ส่วนแยอ็แอบมอทั้สอ่อนะยิ้มออมา
“ไปหาพ่อเาหน่อยสิ ปลูอไม้อยู่ที่สวนนู้นแนะ”
“รับ”
“ถ้าอาหารเสร็แล้วเี๋ยวแม่ให้นไปาม”
“รับ”
านยอลยิ้มให้่อนะพาแบฮยอนเินออาห้อนั่เล่นมา
“ลัวหรอ?”
านยอลหันมาถามบฮยอนที่ถอนหายใออมาเฮือให่
“็ใ่ิ เยมาแบบนี้ที่ไหนันละ”
“เอาน่า ท่านไมุ่นานั้นหรอ”
“อื้อ”
แบฮอนเินามานยอลไปเียบๆ่อนที่านยอละพาแบฮยอนไปแนะนำให้พ่ออเารู้ั
ปาร์
มินยอำลััารเอาินใส่ระถาที่มุมสวนที่มีร่มเาา้นไม้ให่รอบๆัวอเาเ็มไป้วยอไม้ที่ะเอามาปลู
ิน ระถาและอุปร์มามาย
“พ่อรับ”
านยอลเรีย่อนที่มินยอในุสบายๆะหันมามอแล้วยิ้มให้
“ว่าไ”
“ผมพาแฟนมาแนะนำพ่อรู้ัรับ”
านยอลอบพร้อมรอยยิ้ม่อนที่แบฮยอนะโ้ทัทายอีฝ่าย
“สวัสี่ะ บยอน
แบฮยอน่ะ”
“สวัสีลู มาๆนั่ในร่มแมันร้อน”
มินยอพูบอ่อนที่านยอละพาแบฮยอนไปนั่ใล้ๆมินยอ
“ให้หนู่วยไหมะ”
แบฮยอนถาม่อนที่านยอลและมินยอะหันมามออย่าแปลใ
“ไม่้อลู เี๋ยวเปื้อนหม”
มินยอยิ้มให้แ่านยอลับยิ้มเพราะแบฮยอนูสนใอะไรแบบนี้และหน้าาอนนี้เาพอะูออว่าแบฮยอนอยาทำมันแ่ไหน
“ไม่เปื้อนหรอ่ะ
ุนี้็มี”
แบฮยอนว่าแล้วี้ไปทีุ่เอี๊ยมันน้ำที่วาอยู่ไม่ไล
“ให้เธอทำเถอะรับ ถ้าพ่อไม่ให้ทำเธอ้ออแแน่ๆ”
านยอลบอ่อนะโนแบฮยอนีเ้าให้
“ใรอแ”
“เธอนั้นแหละ”
านยอลอบ่อนที่มินยอะหัวเราะเบาๆ
“ทำ็ทำ านยอลใส่ให้แฟนลู้วย”
มินยอว่าแล้วหยิบุให้านยอล่อนที่านยอละ่วยแบฮยอนใส่
“หนูทำเป็นหรอ?”
มินยอถามหลัาที่แบฮยอนใส่ันเปื้อนเรียบร้อยแล้วเินมานั่่วยมินยอัินใส่ระถา
“เป็น่ะ
วันหยุพ่อหนู็อบปลู้นไม้แล้วเา็อบเรียให้หนูไป่วย ไม่ไ้อยาทำหรอ่ะ แ่พ่อเาบอว่าะหัเิน่านมหนูเลย้อ่วย”
แบฮยอนอบพร้อมับั้ใแะถุำเพื่อเอาอไม่มาลในระถาส่วนมินยอ็หัวเราะออมาเบาๆแล้วมอเ็สาวที่ทำทุอย่าไ้อย่าล่อแล้วโยที่เาไม่้อบอว่า้อทำยัไ้อใส่ินเท่าไร ้อเอา้นไม้ใส่แบบไหน
านยอลนั่เท้าามอแฟนอเาทีู่ะสนิทับพ่ออเาไ้อย่ารวเร็วพร้อมรอยยิ้ม่อนที่เาะถ่ายรูป้านหลัอนทั้สอที่นั่ปลูอไม้ันอยู่หันมาุยหันมาหัวเราะันอย่าสนุสนาน่อนที่านยอละอับรูปลไอีพร้อมไม่มีแปั่นให้รูปมันอธิบาย็แล้วัน
“แ่หนู็เ่นะ ูสิแปบเียว็เสร็แล้ว”
มินยอม่อนที่แบฮยอนะสายหน้าแล้วหันมายิ้มให้
“หนูไม่เ่หรอ่ะ
วามริแล้วอน่วยพ่ออะหนูะรีบลับไปูีรี่ย์เลยรีบทำให้เสร็อนแรๆหนู็ิว่ามันะแบบแปบเียวไ่ะแ่เอาินใส่้นไม้ใส่เอาินโปะอีรอบแ่ที่ไหนไ้ โอ้โหมันนานมาเป็นั่วโมเลยนะะร้อน้วย วามเร็วมันเลยเพิ่มึ้นพอทำบ่อยๆมัน็เลยินนะะ”
แบฮยอนอบเรียเสียหัวเราะาานยอลับมินยอไ้เป็นอย่าี
“แบบนี้นี่เอ พ่อหนูเาไม่ว่าหรอ?”
“ไม่่ะ เาอบะอี
พ่อเห็นหนูทำเร็วหลัๆมานี้ื้อมาแล้วเรียให้หนูไปทำนเียวเลย”
“แล้วพ่อหนูละ”
“เ้าบ้านไปหลับ่ะ”
“ฮ่าๆ”
มินยอหัวเราะอีรั้เป็นรอบรัวที่ลริๆ
“แล้วน้อายเธอละ”
านยอลถามหลัาที่หยุหัวเราะแล้ว
“ยิ่ทำให้้าอะิ
หยิบอะไร็้าันเลยไล่ให้ลับไปนอนับพ่อในบ้าน”
แบฮยอนหันมาอบานยอล
“หนูมีน้อาย้วยหรอ?”
“่ะ ื่อแบโฮ่ะ
อยู่มอสาม”
“หน้าล้ายๆแบฮยอนเลยรับ”
านยอลพู่อ
“ั้นหรอ านยอลเา็อยามีน้อแ่็ไม่มีสัที”
มินยอว่า่อนที่แบฮยอนะหันไปมอานยอล
“พ่อ ไม่เอาไม่พู”
านยอลห้าม
“เาอ้อนหรอะ”
“ร้อไห้อแเลยละ บอว่าทำไมผมไม่มีน้อละรับ น้อผมอยู่ไหนพ่อับแม่เอาน้อไป้อนใ่ไหม”
มินยออบ่อนที่แบฮยอนะหัวเราะออมาแล้วหันไปมอานยอลที่ฟุบหน้าลับมือัวเอ
“นานั้นเลยหรอะ”
“นานั้นเลย ที่โรเรียนอนุบาลเามีน้อันหมไ
ัวเอ็อยามีบ้าร้อไห้ทุวันอนพ่อับแม่็มีนะเพราะิว่าพ่อับแม่เอาน้อเาไป้อน”
มินยอว่าแล้วหัวเราะออมา
“โธ่ๆ”
แบฮยอนหันไปยิ้มล้อให้านยอล
“พอๆ มันนานมาแล้วไม่พูแล้ว”
านยอลว่า่อนที่ะเินมา่วยพ่อับแบฮยอนปลูอไม้
“ุน้าสวัสี่ะ”
เสียทััึ้นทำให้แยอทีู่ทีวีอยู่หันไปมอ่อนะยิ้มออมาเมื่อเห็นว่าใรมา
“หนููยอนี้เอ”
แยอยิ้มให้่อนทีู่ยอะเินมานั่้าๆแล้วส่ล่อนมให้
“หนูับุแม่ทำนมัน่ะ หนูเลยอาสาเอามาใหุ้น้า”
“อบุนะ้ะ ้ออร่อยมาแน่ๆ”
ูยอยิ้มให้
“เอ่อ.
.านยอล. .”
“อ้อ รายนั้นอยู่ที่สวนับพ่อเานะ”
“อ้อ”
“ไหนๆ็มาแล้ว
อยู่ทาน้าวเที่ย้วยันสิ้ะ”
“่ะ”
ูยอยิ้มให้
“เห็นไหมบอแล้วให้ระวั”
“ระวัแล้วไ”
เสียพูุยัึ้นทำให้นที่นั่อยู่ที่ห้อนั่เล่น้อหันไปมอ้เอานยอลที่เินเ้ามา
ูยอยิ้มให้เมื่อเห็นานยอลเินเ้ามา
“ป้ารับ ออุปร์ทำแผล้วยรับ”
านยอลพูบออ่นทีุ่ป้าแม่บ้านะยิ้มให้แล้วเินไปหยิบล่อยามาให้ส่วนานยอล็เินมาที่ห้อนั่เล่น
“านยอลเป็นแผลหรอะ”
ูยอถามแล้วมอนที่เินมานั่อย่าเป็นห่ว่อนที่านยอละส่ายหน้า
“เปล่าหรอ”
านยอลยิ้มให้่อนที่แบฮยอนที่เินไปล้ามือะเินเ้ามาที่ห้อนั่เล่นูยอมอแบฮยอนอยาแปลใ
“ไหน เอามือมาู”
านยอลว่า่อนที่แบฮยอนะแบมือให้อีนู
“ไปทำอะไรันมาละ?”
แยอถาม
“แบฮยอน่วยพ่อเาปลูอไม้นะรับ แล้วไม่ระวัพลั่วัินอันเล็เลยปัมือเ้าให้”
านยอลอบแล้วมอแบฮยอนุ
“ไม่ไ้เป็นอะไรมานะะ แ่แผลเล็ๆเอ”
“เล็ที่ไหน”
านยอลแย้แล้วรับล่อยาาป้าแม่บ้านมาเปิแล้วหยิบพวอุปร์ทำแผลมาทำให้
“แ่นี้เอ เราทำเอไ้”
แบฮยอนอบเพราะสายาที่มอมาอแยอและูยอ
“อย่าื้อิ”
านยอลบอเสียุ
“ใรื้อ ไม่ไ้ื้อนะ”
แบฮยอนเถียแ่านยอล็ไม่สนในั่ทำแผลให้แบฮยอนเียบๆ
หลัาทานอาหารเที่ยเรียบร้อยแล้วแยอ็เินออมาสู่ยอที่หน้าบ้าน
“นั้นแฟนอานยอลใ่ไหม่ะ”
ูยอถาม
“้ะ น้าอโทษนะ
เพราะน้า็เพิ่มารู้ไม่นานมานี้”
แยออบทำใหู้ยอพยัหน้าเบาๆ
“หนูเ้าใ่ะ”
ูยอยิ้มให้และเธอ้อยอมแพ้ับเรื่ออานยอลแล้วละ
“น้าอโทษนะ”
แยออบ่อนทีู่ยอะฝืนยิ้มให้่อนะเินึ้นรถไป
แยอยืนส่นระทั่รถอูยอ่อยๆเลื่อนออาบ้านอเธอไป้าๆ่อนที่เธอะเินเ้ามาในบ้าน
“อโทษนะรับแม่”
านยอลพูบอเพราะเารู้ีว่าแม่อเาำลัิหนัเรื่อเพื่อนอเธอและลูสาวที่แทบะับใส่พานให้เา
“ไม่เป็นไรหรอ ีว่าที่อะไรๆมันะสายว่านี้ หนููยอเาะไ้ัใาเราสัที”
แยอยิ้มให้
“แบฮยอนละ?”
“นู้นรับ ออไป่วยพ่อทำสวนอีแล้ว”
านยอลอบแล้วเินไปพร้อมๆับแยอ
“ูพ่อเ้าะอบมาเลยนะ”
“รับ แบฮยอนเา่ายๆอะไร็ไ้ ะเ้าับพ่อไ้ีั้แ่อ่วยล้นไม้แล้ว”
านยอลอบพร้อมรอยยิ้ม
“แม่แปลใที่เห็นว่าเ็ผู้หิทำสวนเป็น แม่็เยทำนะแ่สมัยนี้เ็สาวๆเาไม่อบอะไรแบบนี้หรอ”
แยอว่า
“รับแบฮยอนเา็ไม่อบหรอรับ
แบฮยอนบอว่าถ้าเธอไม่ทำพ่อะหั่านมเธอเลย้อทำ
แถมยัเร็ว้วยนะรับ พ่อยัใเลยอนเห็นแบฮยอนัารเอาอไม้ลระถา”
“หืม ยัไัน”
“แบฮยอนบอว่าอนแรๆมัน็ยาพ่อเธอสอนเธอให้ทำเป็นั้นเป็นอนเธอ็เลยำแล้วทำาม
แบฮยอนบอว่ามันนานแล้วเธอร้อนบวับอยาูีรี่ย์เธอเลยรีบทำนะรับ”
แยอหัวเราะออมาเมื่อไ้ยินแบบนั้น
“แล้วพ่อเธอละ”
“เธอบอหลัาที่เธอทำไ้รวเร็วเรียบร้อยพ่อเธอ็แ่ื้อมาแล้วเรียเธอไปัารแล้ว็เ้าไปหลับในบ้านนะรับ”
แยอหัวเราะออมาเสียั
เธอไม่แปลใแล้วละที่แบฮยอนูเป็นนอามร์ีแล้วูะัารอะไรๆไ้่ายไม่้อิเยอะ
“ลูอบเธอไ้ยัไ?”
“อืม เอาริๆผมมอว่าเธอแปลรับ เธอมัะทำอะไรๆเลยโยที่ไม่้อรอใรพูออมาามที่เธอิ
เธอพูเ่อนที่ผมับอินเอแรๆเธอ็พูน้อยนะรับแ่็พอูออว่าแสบแ่ไหน บ้ารั้็ูไม่เหมือนผู้หิเลย้วย้ำ”
านยอลว่าแล้วหัวเราะออมา
“เธอ่วยเรื่ออ์ายับลู่หาน้วยนะรับ”
“ยัไัน?”
“แม่รู้เรื่อแหวนหมั้นี”
“แม่รู้”
“แบฮยอนเป็นนบอให้ลู่หานใส่รับ
เธอพูเหมือนนิยายและลท้ายที่ว่ามันใส่ที่นิ้วลู่หานไ้็เท่านั้น”
“แ่นั้น?”
“รับ เธอเป็นน่าสัเเาอะไรๆไ้าารูีรี่ย์”
“แม่็พอะูอออยู่”
“แล้วผม็อบเธอเพราะว่าเธอเป็นเธอรับ ไม่้อให้ใรูแล ไม่หนัหนาเธอ็แทบะไม่อเลย้วย้ำ”
“อืม เป็นผู้หิที่น่าสนใ”
แยออบ
“รับ นมารู้ัวอีที ผม็อบเธอไปแล้ว”
แยอเลิิ้วสูแล้วหัวเราะออมา
“าเสือล่าเหยื่อลายเป็นเหยื่อเอะั้น”
“ฮ่าๆ รับ”
านยอลยิ้มอย่าอามร์ี่อนที่พวเาะหยุูเ็สาวที่ลับไปใสุ่เอี๊ยมันน้ำในมือถืออบแล้วุินอยู่ับมินยอที่เธอูสนุสนานับารุินเอามาๆทั้ๆที่เ็สาวทั่วไปหัวเราะไม่ออเพราะอาาศที่ร้อนแบบนี้
“แม่เ้าใแล้วว่าทำไมลูถึอบเธอ”
แยอยิ้มให้
“รับ”
“ไว้วันหลั็พาแบฮยอนมาิน้าว้วยันอีนะ”
แยอบอ
“ไ้รับแม่”
านยอลยิ้มว้าให้
****************************
รบหนึ่สัปาห์แล้วที่อฮยอน้อไปอยู่ที่บ้านที่ริสัหาเอาไว้ให้แล้วโนัเอาไว้ไม่ให้ไปไหนลอีวิ
“แม่ไป่อนนะ”
อฮยอนพูบอมาร์้าๆเียนป่วยที่อนนี้มาร์อาารีึ้นมาแล้วแ่็ยัไม่ไ้ออาโรพยาบาล
“พี่ไม่้อเป็นห่วนะะ ันะูแลมาร์ให้เป็นอย่าี”
อี้ิพูบอแล้วับมืออฮยอนเอาไว้
“อบใมานะ”
อฮยอนหันไปยิ้มให้
“ูแลัวเอ้วยนะรับ”
มาร์พูบอพร้อมสายาเศร้าที่ทำให้อฮยอน้อลั้นน้ำาเอาไว้
“ลู็เหมือนันรู้ไหม”
อฮยอน้มลูบหน้าผาลูายเพียนเียวอเธอ่อนะส่ยิ้มให้แล้วเินออาห้อไปพร้อมับบอี้าร์่อนที่ริสะเินเ้ามาภายในห้อ
“หลานไม่พอใใ่ไหม?”
ริสถาม่อนที่มาร์ะส่ายหน้า
“ไม่เลยรับ
ผม้ออบุท่านน้า่าหาที่ละเว้นโทษให้ท่านแม่เหลือเพียแ่ับริเวเท่านั้น พวนัารเมือไม่พอใเท่าไร้วย้ำ”
“อืม พวนั้นมันาแ่หัวโบราอย่าไปสนใอะไรมาเลย แล้ว็นะ
น้าแ่าบอหลาน
ว่าถ้าหาอยาไปหาแม่อหลาน
หลาน็ไปไ้ลอเลยนะ”
มาร์ยิ้มออมา
“อบุรับ”
“เรา้อรีบหายๆละ แม่เาะไ้หายห่วสัที”
อี้ิยิ้มให้่อนที่มาร์ะพยัหน้า
“แล้ว.
.พยาบาลส่วนัวเราไม่มาหรอวันนี้”
ริสถามทำเอามาร์แอบหน้าแ
ทีู่เหมือนอนนี้ทุนะรู้ันหมแล้วว่าเาอบแบมแบม
“ยัรับ เธอบอะมาเย็นๆ”
ริสพยัหน้า
“เอ๋ หรือว่าไม่นานเราะมี่าวีอีแล้วละะ”
อี้ิพูถามริสหยอล้อมาร์
“ะแบบนั้นละนะ”
ริสพยัหน้า
“โธ่ ท่านน้าอย่าแวสิรับ”
มาร์พูึ้นเมื่อน้าทั้สออเาำลัล้อเาเรื่อแบมแบม
“พยาบาลส่วนัวอเราูเหมือนะยัไม่รู้อะไรเลยนะ พยายามเ้าละ”
อี้ิยิ้มให้
“ลอปรึษาเฮุนูสิ รายนั้น็เร็วใ่ย่อย”
ริสว่า
“ท่านพี่ ไม่เผาลูแบบนั้นสิ่ะ”
มาร์หัวเราะออมาเบาๆ
“ไม่ั้น็ลอใ้แหวนูสิ”
ริสแนะนำ
“แหวน?”
มาร์ทำหน้า
“อืม อฮยอนน่าะเยให้มาร์เอาไว้นะ”
อี้ิพึมพำทำให้มาร์นึออ่อนะึแหวนที่เาเอาล้อับสร้อยแล้วห้อยอเอาไว้ออมา
“แหวนนี้หรอรับ?”
มาร์ถาม
“ใ่
แหวนหมั้นอพ่อเราับแม่เรานะ ลอเอาไปสวมนิ้วน้อเาสิ”
“ไม่เอาหรอรับ”
มาร์ส่ายหน้า
“เฮุนับลู่หาน็เอันเพราะแหวนถอไม่ออนะ”
อี้ิบอพร้อมรอยยิ้ม
“มันเป็นเรื่อเล่าันมาั้แ่สมัยโบราว่าถ้าเราอบหรือรัใรให้สวมแหวนที่ไ้ทอมาแล้วถ้านที่ใส่ถอไม่ออแปลว่านนั้นแหละือเนื้อู่เรา”
ริสอบ่อนที่มาร์ะมอแหวนอย่าสสัย
“มันะถอออเมื่อถึเวลา้ะ”
อี้ิยิ้มให้
“น้า้อลับ่อน มีอะไร็โทร.ไปหาไ้นะ”
ริสว่าแล้วลุึ้นยืน
“ท่านน้าอี้ิ็ลับเถอะรับ มาั้แ่เ้าแล้ว”
มาร์พูบอ่อนที่อี้ิะพยัหน้า
“อนเย็นเฮุนมาที่นี้เี๋ยวน้าะฝาอาหารเ้ามาให้นะ”
“อบุรับ”
มาร์ยิ้มให้่อนที่ริสและอี้ิะเินออาห้อไปส่วนเา็มอแหวนนิ่อย่าใ้วามิ
************************************************
วาเอาไว้ว่าอนนี้ะให้บเอาไปเอามา็ยัไม่บ5555555
านแบเาเรียบร้อยไม่เป็นแฟนปลอมๆแล้วนะะ
*ยัไม่ไ้รวำผิ*
เอันอนหน้า่า
#goonghunhan
ความคิดเห็น