คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1.
1
“บีอานยอลไ ำไม่ไ้หรอ?”
“หะ!?!?!?”
านยอลอุทานออมาเมื่อั้สิไ้แล้วมอเ็หนุ่มที่อ้าว่าเป็นบีอย่าใ
็ในเมื่อบีมันเป็นหมา
แล้วเ็หนุ่มรหน้าเาะเป็นบีไ้อย่าไรัน
เ็หนุ่มเอียอมอานยอลอย่าสสัยับารใอานยอล
“มัน้อไม่ใ่แบบนี้สิ นายเป็นใรันแน่?”
“็บีไ นี้บีเอ”
เ็หนุ่มยันัวนั่เอานิ้วิ้มอัวเอ
“อะ!!”
เ็หนุ่มอุทาน่อนะ้มลมอมือแล้วมอานยอลอย่าใ
“นี้ๆ นี้มันมือนิ”
เ็หนุ่มพูแล้ว้มลมอมือัวเอใหม่
“็มือไ เอ่อ
ห่มะ”
านยอลเสมอไปทาอื่นเมื่อเห็นอาวๆที่ไม่มีอะไรปิบัแล้วึผ้าห่มไปลุมให้อีฝ่าย
เ็หนุ่มลุมผ้าามที่านยอลบอ
“บีเป็นนแล้ว บีเป็นนไ้แล้ว”
เ็หนุ่มพูออมา้วยวามีใทำเอาานยอลยมือเาหัว
“นายไม่เ็มหรอ? ปัหาให่แล้วสิ”
านยอลพึมพำทำเอาเ็หนุ่มมุ่ยหน้าไม่พอใ
“ทำไมานยอลไม่เื่อบีละ นี้บีเอ
เ้าอ้วนอานยอลไ”
เ็หนุ่มพูย้ำ
“มันไม่ลรึไ ที่หมาะลายเป็นน ไม่ใ่าร์ูนนะ”
“็ไม่ใ่ไ แล้วานยอลเห็นเ้าอ้วนรึไ?”
เ็หนุ่มพู่อนที่านยอละสอส่อไปทั่ว็เียบสนิทไร้วี่แววอเ้าหมาัวอ้วน
“นายเอามันไป่อนใ่ไหม?”
“ะ่อนไ้ไ ็นั่อยู่รนี้อะ”
เ็หนุ่มพู่อนที่านยอละลุเินออหาเ้าหมาัวอ้วนพลาร้อเรียไปทั่ว
เ็หนุ่มถอนหายใออมาแล้วล้มัวลนอนบนที่นอนเหมือนเิม
านยอลเินหาเ้าบีไปทั่วนลมาหา้าล่า็ไม่เอ่อนะเินไปเปิู้เย็น
“บีมาินเ้เร็ว”
านยอลร้อแล้วเอาเ้ออมาาู้เย็น
ึๆ
เสียวิ่ัมาาั้นสอพร้อมับเสียร้อที่ัมา้วย
“เ้”
านยอลเบิาโเมื่อเห็นเ็หนุ่มห่อัว้วยผ้าห่มวิ่ลมา้าล่าแล้วหยุรหน้าเา วาลมมอเ้ในมือเาเป็นประาย ปาบาอ้าแล้วหุบพร้อมๆับน้ำลายที่ไหลออมา
“ินนะ บีะินเ้นะ
นะๆ”
เ็หนุ่มเินมาระุายเสื้อนอนเาเบาๆพร้อมับส่สายาอ้อนที่เหมือนเ้าบีที่อบัาาเนอนอเาแล้วหมอบมอเาอย่าอร้อ
“นะๆ
ให้บีินนะ”
านยอลมอร่าเล็รหน้านิ่้วยใระทึ
มือไม้สั่นไปหมโยที่เา็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“ะ. . .็ไ้ ไปอาบน้ำ่อน
แล้ว่อยมาิน”
“อื้มๆ”
เ็หนุ่มพยัหน้าแล้วมอามเ้ที่ถูเ็บเ้าู้เย็นไป่อนแล้วเินามานยอลึ้นไปบนห้อ
หลัาพาบี(?)ไปอาบน้ำเปลี่ยนุเ็หนุ่มอยู่ในุเสื้อยืัวหลวมับาเาสามส่วนนั่ินเ้อยู่ที่โ๊ะโยมีานยอลนั่เท้าามออยู่อย่าสัเ
านยอลแทบไม่อยาะเื่อับสิ่ที่เาไ้รู้แล้วเห็น
แ่อะไรหลายๆอย่าอเ็หนุ่มนั้นเหมือนับเ้าบีนเาเริ่มะเื่อึ้นมานิๆ
“ินไหม?”
นิ้วเล็ๆำ้อนเหมือนเ็ัเ้มารหน้าานยอลแล้วเอียหน้าถาม
“ไม่ละ ินเถอะ”
บีอมยิ้มแล้วหันเ้เ้าปาเี้ยวแ้มุ่ยอย่ามีวามสุ
“นายือบีริๆหรอ?”
านยอลถาม
“อื้ม”
บีพยัหน้า
“เมื่อวานานยอล็พึ่เลิับแฟน โนบ้วย”
บีพูทำเอาานยอลใเพราะเรื่อที่เาเลิับแฟนนั้นเายัไม่ไ้เล่าให้ใรฟั ะมี็แ่เ้าบีที่อยู่้วยันับเา
“เฮอร์ เป็นเรื่อริหรอเนี่ย”
านยอลถอนหายใออมาอย่าเหลือเื่อ
“บีลายเป็นนเพราะอร้อับพระเ้า บีอยาูแลานยอลบ้า”
บีอบแล้วเ้เ้าปา
“บีอร้อพระเ้าทุืนเลย ในที่สุพระเ้า็ให้โอาสับบี”
บีเอียอส่ยิ้มมาให้เาอย่าน่ารัทำเอาานยอลอะยิ้มามไม่ไ้
“แล้ว นายะับไปเป็นเ้าบีอีไหม?”
านยอลถามบีนิ่ไปอย่ารุ่นิ
“ไม่รู้”
“่าเถอะ เป็นแบบไหนนาย็ือบีอยู่ี อืมมม
นาย้อเปลี่ยนื่อ”
“เปลี่ยนทำไม?”
บีถามอย่าใ
“ะให้เรีย บี ั้นหรอ เียวน็สสัยหรอ นายเป็นนแล้วนะ”
านยอลทั
“อ่า นั้นสิๆ”
บีพยัหน้าเบาๆไป้วย
านยอลมอแล้วยิ้มำับท่าทาน่ารันั้น
“อยาื่ออะไร?”
านยอลถาม บีทำหน้าิ่อนส่ายหน้าอย่านึไม่ออ
“ิไม่ออ านยอลั้ให้หน่อย”
บีอบแล้วยแ้มน้ำ้วยสอมือึ้นื่ม
“อืมมม แบโฮ?”
“ไม่เอาอะ”
“แบฮา?”
“ไม่เอา”
“แบฮยอน?”
“อื้ม เอาื่อนี้”
บีหนือแบฮยอนพยัหน้าแล้วยิ้มให้
“่อไปนี้ นายื่อ ปาร์ แบฮยอนนะ เ้าใไหม?”
“อื้ม ปาร์ ืออะไรอะ?”
“เป็นนามสุลอัน ันื่อ ปาร์านยอล ส่วนนาย็ปาร์แบฮยอน”
“อ้อ แบฮยอนๆ ปาร์
แบฮยอน”
แบฮยอนพึมพำไปเอียอไปมาอย่ามีวามสุ
“่อ็ออไปื้อเสื้อผ้า”
“ื้อทำไม?”
“็่อไปนี้นาย้อใส่เสื้อผ้า ไม่เหมือนเมื่อ่อนที่มีนไม่้อใส่เสื้อผ้า็ไ้”
“อ้อ ็ไ้ๆ”
แบฮยอนพยัหน้าหึหั
“ปะ
ินอิ่มรึยั?”
“อื้ม”
แบฮยอนพยัหน้าแล้วลุามานยอลไปที่หน้าบ้าน
านยอลหยิบเอารอเท้าแะมาให้แบฮยอนใส่่อนะพาแบฮยอนออมานอบ้าน
แบฮยอนมอไปรอบๆัวอย่าลัวๆ
“ไม่้อลัว”
านยอลพูแล้วุมมือเล็เอาไว้แล้วพาเินออไปหน้าปาอยเพื่อไปึ้นรถเมล์
“ว้าว”
แบฮยอนอุทานเมื่อยืนอยู่หน้าห้าแห่หนึ่แล้วเินามานยอลไป
านยอลอมยิ้มเมื่อเห็นแบฮยอนูสนใทุอย่ารอบัวเพราะเมื่อ่อนแบฮยอนือเ้าบี
ทำให้ไม่่อยไ้เ้าห้าสัเท่าไร
านยอลพาแบฮยอนเ้ามาในร้านเสื้อผ้าแห่หนึ่
านยอลเินไปมุมเสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อยืออมาทาบัวแบฮยอนแล้วยิ้มอย่าพอใแล้วส่ให้พนัานถือ่อนที่านยอละเลือเสื้ออีหลายัวและเิน่อนะเินไปเลือาเให้แบฮยอนไปลอแล้ว่ายเินพาแบฮยอนออมานอร้าน
“หิวแล้ว”
แบฮยอนพูแล้วเอามือลูบท้อไปมา
“ั้นไปปินเนื้อย่ารนู้นัน”
“เนื้อ เย้
เนื้อๆ”
แบฮยอนระโไปมาพร้อมับร้อีใ่อนที่ะเินามานยอลไปร้านเนื้อย่า
านยอลนั่มอแบฮยอนที่ีบเนื้อเ้าปาำโเี้ยวแ้มุ่ยอย่าเอ็นู
“็นึว่าใร”
เสียุ้นหูัึ้นทำให้านยอลหันไปมอ
“ึฮวาน?”
านยอลมวิ้วอย่าสสัยหิสาวที่ยืนส่ยิ้มมาให้เา
แบฮยอนหันไปมอ่อนะใเพราะเธอือแฟนเ่าานยอล
แฟนนเมื่อวานที่พึ่บอเลิานยอลไป
“แหม
เียวนี้เปลี่ยนหรอ?”
เธอเหยียยิ้มให้แล้วมอไปยัหนุ่มน้อยหน้าาน่ารัที่นั่้มหน้า้มาินเนื้อย่าอยู่
“ไม่เี่ยวอะไรับุนิ”
านยอลอบอย่าไม่สนใแล้วหันมาีบเนื้อใส่เาเพิ่ม
“ปล่อยหมาไว้ที่บ้านไม่แย่เอาหรอ? มาเที่ยวันแบบนี้นะ”
เธอย้อนถามเพราะเมื่อ่อนน้อยรั้ไ้ที่เธอับานยอละออมาหาอะไรินันแบบนี้ เพราะานยอลเอาแ่เป็นห่วเ้าบี
“ไม่ใ่เรื่ออุสัหน่อย”
แบฮยอนพูพร้อมทำหน้าบึ้ใส่
“เอ๊ะ! ันไม่ไุ้ยับเธอสัหน่อย ไม่้อมายุ่”
ึฮวานพูอบ้วยใบหน้าบึ้ึ
“ทำไมะยุ่ไม่ไ้ นี้านยอลอแบฮยอนนะ”
แบฮยอนี้ไปทาานยอลแล้วับมาี้ที่ัวเอเพื่อย้ำว่าานยอลเป็นอเา
านยอลอหัวเราะออมาไม่ไ้เมื่อเาเห็นแบฮยอน้อนทับเ้าบีที่ำลัส่เสียู่อีฝ่ายอยู่
“านยอลลับันเถอะ ไม่อยาินแล้ว”
แบฮยอนพูแล้วลุึ้นทำเอาึฮวานโรธนหน้าแเินหนีไป
“อิ่มแล้วหรอ?”
านยอลถามไปำไป
“ไม่อยาินแล้ว นนิสัยไม่ีมาั”
แบฮยอนอบพร้อมทำหน้าบึ้เหมือนเ็เวลาโนัใ
“โอเๆ ั้นแวะื้อเ้ไปินที่บ้านเนอะ”
านยอลพูแล้วลุึ้นยืนแล้วเินไป่ายเินาม้วยแบฮยอนที่เินาม
“เ้หรอ! ีๆ เอาที่มีสอเบอร์รี่ลูโๆนะ”
“ไ้ๆ”
านยอลยิ้มำแล้วเินูมือแบฮยอนไปื้อเ้
“หาวววววววว”
แบฮยอนนั่หาวอยู่บนเียรอานยอลที่ไปอาบน้ำ วาลมปรือเพราะวาม่วเ้ารอบำ มือเล็ยึ้นถูาเบาๆไปมา
“่วแล้วทำไมไม่นอน่อน”
านยอลที่เินออมาาห้อน้ำถาม
็อยิ้มอย่าเอ็นูไม่ไ้
“รอานยอล”
แบฮยอนเสียัวเีย เพราะทุืนเาะรอนอนพร้อมับานยอล แ่วันนี้เารู้สึ่วว่าทุวันไม่รู้ทำไม
“ลาวันไม่ไ้นอนเลยาปรือเียว เหมือนเ็เลยนะ”
านยอลพูแล้วเินมาหยุ้าเีย
“ไม่ใ่เ็นะ”
แบฮยอนเถีย่อนะโนานยอลับให้นอนล
“ไม่ใ่็ไม่ใ่ นอนไ้แล้วนะ”
านยอลพูแล้วึผ้าห่มลุมให้
“านยอลละ?”
แบฮยอนถามแล้วึมือานยอลเอาไว้
“ว่าะไปทำาน่อ นอน่อนเถอะ”
านยอลพูบอ่อนที่แบฮยอนะเบ้ปา
“ฝันีรับ”
านยอลพูบอแล้ว้มลูบหน้าผามนเบาๆเหมือนทุืนที่เาะูบหัวเ้าบี่อนนอน แบฮยอนหลับาพริ้ม่อนะเ้าสู่ห้วนิทราไปอย่ารวเร็ว
านยอลยืนมอแบฮยอนอยู่สัพั่อนะเินออาไปเียบๆไม่รบวนเ็น้อยที่หลับสนิทไปแล้ว
************************
มาแล้วับอนแร
หวัว่าะถูใันนะะ
อบุสำหรับอมเม้นและทุๆนที่เ้ามาอ่านันนะะ
เอันอนหน้า่ะ
#mycorgicb
ความคิดเห็น