หนุ่มหน้านิ่งปิ๊งหัวใจนายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #6 : ปะ...ไปๆๆๆๆๆ (หื่นสักนิด ชีวิตเบิกบาน)

            ในที่สุดผมก็สอบเสร็จ วันนี้เป็นวันเสาร์...และผมก็กำลังจะไปบ้านคาซัค ^^ คริ๊กๆๆๆ นี่ก็เก้าโมงละ ผมควรจะรีบ อยากไปๆๆๆๆ

“เอาของไปหมดรึยัง” คาซัคเดินมากอดผมที่นั่งเก็บเสื้อผ้าเตรียมจะไปบ้านเขา

“อยะ อย่าซี่ ฉันเก็บของไม่ถนัดนะ” หวานได้หวานดี มดจะมากินขนมที่ผมเอาไปมั้ยเนี่ย

“เอาเข็มถักไปด้วยดิ ให้แม่ฉันสอนทำตุ๊กตา...อยากได้อ้ะ” เขาไม่ปล่อยแถมกอดแน่นกว่าเดิมอีก ก่อนประทับจุมพิตเบาๆที่หน้าผากหนึ่งที

“หยึ๋ยย เก็บของก่อน อย่าทำอย่างนี้เซ่!!” ผมทุบไหล่นายแว่นที่ทำให้ห้องมีมดเยอะเป็นพิเศษ

“กลัวเกิดอารมณ์แล้วเก็บของไม่เสร็จเหรอ” เขาค่อยๆคลายกอดออก แต่มือล้วงเข้าไปในกางเกงผมแล้วจับส่วนนั้นของผม!!!!

“เฮ้ย! หยุดๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมตวาดใส่ ปกติผมก็ไม่ใช่คนอย่างนี้หรอกนะ เพียงแต่...อารมณ์พาไป~ “อื๊อออ”

“เป็นอะไรไปล่ะ?” จะไม่ให้ผมครางได้ไงเล่า เล่นรูดไม่หยุดซะขนาดเน้! “เสียวล่ะสิ”

“มะ..ไม่ใช่นะ อ๊ะ อ๊า” ไม่ไหวแล้วๆๆ “ดะ.. เดี๋ยวของก็เลอะหมดหรอก”

“- -อยู่ในกางเกงนะเด็กน้อย มันจะออกอะไรเยอะปานนั้น”

“เถอะนะ ขอร้องล่ะ” ผมเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ้อนวอนแทน

“เฮ้ออออ~ ก็เป็นซะอย่างเงี้ย” คาซัคปล่อยอย่างว่าง่าย แต่มาปล่อยตอนอารมณ์ผมจะได้ที่ทุกทีเลยนะ!!! “เก็บเร็วๆล่ะกัน”

“อะ...อืม” ผมก้มมองในกางเกง สงสารจริงๆลูกพ่อ T^T จะเสร็จอยู่แล้วก็ปล่อยให้ผมค้างทุกทีไอ้บ้าคาซัค!!!

“แอบว่าฉันอยู่ล่ะสิ” ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงเปรยเบาๆ แต่มันก็ดังพอให้ผมได้ยิน

“ก็ใช่...” ผมตอบอย่างไม่ปิดบัง

…………………………………

“เร็วๆสิ บ่ายแล้วนะ” หลังจากเวลาผ่านไปสักพักคาซัคก็เร่งผม “เห้ย!”

“OxO” บอกได้เลยว่าผมตกใจสุดขีดไม่แพ้เขาหรอก เพราะผม...เอ่อ...ผม.เอ่อ...อมท่อนเนื้อ...ของเขาอยู่อ่ะ -///-

“ทำอะไรเนี่ย?” คาซัคลุกขึ้นนั่ง ผมรีบอ้าปากปล่อยให้ไอ้พรรค์นั้นของเขาเป็นอิสระ

“อะ...เอ่อ..” หมดคำบรรยาย “ก็อยากรู้ว่าเวลานายทำฉันแล้วมันรู้สึกยังไงบ้าง”

“อารมณ์ค้างก็บอกมาเถอะ น่าเสียดายจริงๆที่ มะ..เอ่อ ช่างมันเถอะ”

“ฉันเก็บของเสร็จแล้ว โทรบอกพ่อนายรึยังล่ะ?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนกิจกามมันจะบานปลาย

“เอ้อ! ลืมไปเลย” คาซัคพูดแล้วกลิ้งไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง “แต่พ่อฉันตายไปแล้วนะ - - ”

“อะ...อ้าว” ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยนะ “ขอโทษนะ ฉันไม่รู้”

“ช่างมันเถอะ ไม่เห็นจำเป็นเลย” คาซัคยังตีหน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาบนใบหน้าหล่อเหลา “ส่วนเรื่องจะให้ใครมารับน่ะ เดินไปเองก็ได้”

“บ้านนายอยู่ใกล้เหรอ?”

“อยู่ซอยข้างๆโรงเรียนนี่เอง” เขาตอบแล้วดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ที่กองอยู่ที่ตาตุ่มขึ้นมาใส่ “ถอดอะไรไม่เนียนเลยนะ ถ้าคิดจะทำจริงๆ แค่แหวกตรงนี้ออกก็ใช้ได้แล้วนะ” คาซัคเปิดบริเวณเป้าที่เย็บกระดุมบังไว้ทำให้ผมเข้าใจผิด - - ชิ!

“เออๆๆๆ ช่างมันเหอะน่า ลืมๆไปได้แล้ว” ผมบอกแล้วแกล้งเดินไปเช็คความเรียบร้อยในห้องน้ำ

“ลืมไม่ลงแน่ๆไส้เทียน ฉันจะจำไว้ว่า วันที่ X เดือน O ปี 54 นายลวนลามฉัน” คาซัคพูดกวนๆ “เข้าไปทำอะไรในห้องน้ำอีกล่ะ ยังไม่พอใจรึไง?”

“เปล่าสักหน่อย ฉันจะมาเอายาสีฟัน” ผมเฉไปเรื่องอื่น “บ้านนายอยู่ไกลประมาณเท่าไหร่เหรอ”

“ไม่รู้หรอก ต้องไปเองแหละ...ว่าแต่จะออกมาได้รึยัง”

“อ่าๆๆ ปะ..ไปกันเถอะ” ผมพูดแล้วหยิบกระเป๋าเป้ใบโต กะจะไปอยู่สักสิบวัน ^^

“เอากระเป๋ามา ฉันถือให้” คาซัคเดินมาปลดเป้จากหลังผมไปสะพายเสียเอง

“ขอบคุณนะ” ผมหน้าร้อนผ่าว เขินจริงจังแหละ ><~

..........................................

“ซอยนี้เหรอ??” ผมถามเมื่อแจ้งกับยามหน้าโรงเรียนเรียบร้อย

 “เปล่า ข้างๆนี่ตะหาก เข้าไปสิ”

“นี่! จะไปบ้านนายนะ ไม่ใช่บ้านฉัน นายนำสิ”

“ซอยนี้หมาดุนะ จะเดินตามหลังเหรอ” ผมมองไปรอบๆก็เห็นสุนัขเต็มไปหมด ทั้งบางแก้ว โกลเด้นฯ หลังอาน หรือแม้แต่หมาหนังกลับ ขี้เรื้อนก็ตาม

“แต่เดินนำฉันก็ไปไม่ถูกหรอกนะ”

“เดินไปพร้อมๆกันมั้ย” คาซัคเสนอ

“อืม” ผมเกาะแขนคาซัคเบาๆ ผมกลัวหมา!!! ToT

“ฮะๆ นายนี่ขี้กลัวชะมัด” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ร่างสูงก็โอบไหล่ผม “อยากให้นายรู้ไว้นะ ถ้านายยังมีฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกหรือทำร้ายนายได้หรอก....เล็กแห้งหวาน”

“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

“เล็กแห้งหวาน ทำไมเหรอ” เขาทำหน้างงมาทางผม

“-*- คิดได้ไงเนี่ยชื่อนี้” ทำยังสั่งก๋วยเตี๋ยว

“เรียกน้องหน้าหวานก็ได้ ^[+++]^” คาซัคยิ้มกว้าง

“ทำไมต้องหน้าหวาน?”

“ชื่อก็บอกอยู่แล้ว” ผมกำลังจะอ้าปากพูด “ไม่ต้องเถียง!!”

“ง้า พี่หน้านิ่งแกล้งเค้า” ผมจะตั้งฉายาให้เขาบ้างล่ะ

“หน้านิ่ง? พี่?”

“ก็นายเคยยิ้มมั้ยล่ะ...ถ้าไม่ได้อยู่กับฉัน” ประโยคหลังผมเห็นเขาแอบยิ้มด้วยแหละ >< น่ารักจะตายเวลายิ้ม ทำไมไม่อารมณ์ดีๆ หัวเราะบ้างนะ

“แล้วพี่ล่ะ?”

“นายเรียกฉันว่าน้อง นายก็ต้องเป็นพี่สิ”

“อ้อๆๆ ก็ได้” ตอนนี้เรามาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ไม่สิ เรียกว่าตึกแถวดีกว่า “นี่แหละบ้านฉัน”

“ห้องนี้เหรอ?” ผมมองตามนิ้วพี่หน้านิ่ง ^^ ชอบชื่อนี้

“สองคูหา ไม่ใช่ห้องเดียวเฟ้ย!” จะอวดรึไงนะ???

“ก็เห็นชี้แค่นี้..”

“เอาเหอะ ยืนทะเลาะกันอยู่ได้ เข้ามาได้แล้วจ้ะ”