หนุ่มหน้านิ่งปิ๊งหัวใจนายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #5 : จูบแรกของไส้เทียน...

 วันนี้เป็นวันหยุดให้อ่านหนังสือเตรียมสอบ ซึ่งแน่นอนว่าได้หยุดเรียน แต่ดันออกไปไหนไม่ได้เพราะยังไงก็ต้องสอบต่อวันพรุ่งนี้ หยุดชดเชยไม่ได้รึไงนะ ฮือๆ น่าเบื่อที่สุดเลย!!!                 

“เฮ่อออ วันหยุดแต่ออกไปไหนไม่ได้แบบนี้น่าเบื่อชะมัดเลย” รูมเมทหรืออีกฐานะหนึ่งคือแฟนของผมบ่น

“เขาให้อ่านหนังสือนิ ถ้าไม่อ่านมาถักหมวกกับฉันไหมล่ะคาซัค” ผมเสนอ

“อีหมวกไหมพรมอะไรนั่นน่ะเหรอ ดูยังไงก็หมวกที่คนเป็นมะเร็งใส่อ่ะ” ปัดโธ่! ว่าจะให้เป็นของขวัญวันเกิด ดันมาพูดอย่างเงี้ยหมดกำลังใจสิ้นดี “ทำไมนายไม่ใช้ไหมขนแกะ? ใช้ขนลีบๆอย่างงี้มันจะไปสวยอะไร”

“อะไรคือไหมขนแกะ?”

“แหม่เนอะ! จะถักหมวกแต่ไม่รู้จักไหมขนแกะ ไอ้ที่มันฟูๆน่ะ” ไหมฟูๆ อธิบายได้เข้าใจมากกกก~

“มีตัวอย่างมั้ยล่ะ เหมือนเคยได้ยินชื่อแหละ แต่นึกไม่ออก” ผมถามแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาถักหมวกต่อ มันจะเป็นหมวกใบแรกที่ผมถักได้เอง >< ส่วนของขวัญวันเกิดคาซัคค่อยไปหาไหมฟูๆนั่นมาก่อนละกัน

“แต่มันเป็นตุ๊กตานะ แม่ถักให้แทนตัวเก่าที่ขาดอ่ะ -///-” ผมแอบเห็นคาซัคหน้าแดงด้วยหล่ะ “เอ้า เอาไป”

“อ๋อ ไหมอย่างนี้นี่เอง” ผมพินิจตุ๊กตาในมือ “น่าร๊ากกกกกอ๊ะ~”

“- - ชมตุ๊กตาใช่มั้ย”

“ชมเจ้าของด้วยแหละ ^^ แต่ทำไมเป็นกบแต่มันสีฟ้าล่ะ?”

“ก็ไอ้ตัวที่ขาดไปเป็นตุ๊กตากบ แล้วเผอิญตอนนั้นฉันชอบสีฟ้าแม่เลยถักรวมกันเป็นไอ้ตัวนี้แหละ”

“ออๆ ว่าแต่ซื้อไหมที่ไหนอ่ะ อยากถักบ้างงง”

“บ้านฉันขาย แหะๆ” คาซัคเกาหัวแกรกๆ เหมือนรู้หน้าที่

“มะรืนนี้กลับบ้านใช่มั้ย เอามาให้บ้างจิ” ผมละจากการถักหมวกมะเร็ง? มาอ้อนเขาแทน

“อยากได้ก็กลับไปเอาสิ ไปบ้านฉันด้วยกันเลย” ตอนนี้ร่างสูงดึงผมขึ้นมานั่งบนตัก ซึ่งมันก็ทำให้ผมหน้าแดงงง~

“ไปในแบบไหนล่ะ? เพื่อนหรือแฟน?” ผมแกล้งย้อนถาม

“แฟนสิ แม่รู้ตั้งแต่ฉันอยู่ ป.5 ว่าฉันชอบนาย”

“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ?” ผมหน้าแดงกว่าเดิมแน่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไออุ่นจากอ้อมกอดของคาซัคหรือประโยคที่ว่าชอบผมมานานแล้วกันแน่

“ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าถ้าคู่กันบอกตอนไหนก็ได้คู่กันอยู่ดีแหละ” คาซัคโน้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ “นายจะกัดลิ้นฉันอีกมั้ยถ้า....”

“ไม่หรอก ตามสบายสิ” ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ มันจะเกิดอะไรขึ้นผมไม่รู้แล้ว! แต่ที่แน่ๆคาซัคค่อยๆประกบริมฝีปากผมด้วยปากของเขา แล้วแทรกลิ้นเข้ามาพันกับลิ้นของผม มันก็เป็นความรู้สึกดีนะ...แต่มันหายใจไม่ออก เป็นความสุขบนความทรมานจริงๆ TT พอคิดว่าทนไม่ได้จริงๆผมรีบผลักเขาออกทันที

“แฮ่กๆๆ” ผมพยายามหอบอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุดก่อนจะหมดลม

“อืมมม.~ ถ้าเป็นครั้งแรกแล้วได้ขนาดนี้...เต็มสิบให้เจ็ด” จะทำคนอื่นตายแล้วยังมาประเมินคะแนนหน้าตาเฉยอีก! “คราวหลังฉันจะสอนวิธีหายใจให้นะ อ้อ! พยายามอย่าให้น้ำลายย้อยออกมาเยอะนักหล่ะ มันอาจทำให้ฉันมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมแล้วหยุดไม่อยู่”

“อึ๋ย งั้นคราวหลังไม่เอาหล่ะ” พูดอย่างนี้ผมก็กลัวนะ

“ครึๆ ถึงไม่เอายังไงแต่สักวันนายก็ต้องการ ^^” คาซัดพูดแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเซะซี่(!?) “ไปถักหมวกต่อได้แล้ว ฉันยอมเป็นมะเร็งถ้าได้ใส่หมวกที่นายถัก”

“พูดงี้ค่อยมีกำลังใจหน่อยนึกว่าจะไม่ชอบซะอีก เอากบนายคืนไปด้วยนี่” ผมพูดแล้วโยนกบขึ้นไปให้คนบนเตียง ผมนั่งอยู่บนพื้นห้องน่ะกระเบื้องมันเย็นดี เหะๆ

“ไส้เทียน....นายจะพร้อมยอมฉันเมื่อไหร่กันนะ?” ร่างสูงเอ่ยขึ้น

“พูดอะไรอย่างงั้น” ผมก้มหน้าถักหมวกต่อ “ก็ ม.4 ละมั้ง”

“....” เงียบแฮะ ปกติต้องมีพูดต่ออะไรบ้างแล้วสิ “คร่อออกกกก ฟี้”

 “ละเมอหรอกเหรอ!!!” ผมยืนจ้องหน้ารูมเมทที่คิดตอนแรกว่าเป็นเด็กเรียน รั่วชัดๆเลย “แว่นก็ไม่ถอด ผ้าก็ไม่ห่ม....แต่ผมก็ไม่สนหรอกนะครับ”

หลังจากกวนตีนคนนอนละเมอเสร็จก็ลงมานั่งถักหมวกต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่หรือคือความรัก? แต่อย่าเข้าใจผิดนะ ผมตั้งใจจะถักหมวกให้เสร็จเร็วๆ คาซัคจะได้มีที่ระลึกจากผมสักชิ้นนอกจากน้ำลายกับรอยจูบไงล่ะ!

 9 ชั่วโมงให้หลัง ---- 23.00 น.

“ฮ้าวววว~ อ้าวไส้เทียน” ผมเพิ่งตื่นจากการนอนหลับ อันที่จริงก็แค่จะแกล้งล่ะนะ แต่ดันหลับจริงซะได้ “นี่นั่งถักหมวกจนหลับเลยเหรอ? ว่าแต่มันกี่โมงแล้วเนี่ย?”

ผมมองนาฬิกาลายโปเกมอนที่แขวนอยู่บนผนัง มันดูติ๊งต๊องจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นของเด็กม. ต้น

“ฮะ!! ห้าทุ่ม!!!” ผมตะโกนเสียงดัง ลืมไปว่าห้องอื่นคงจะยังนอนอยู่ ที่ผมตกใจก็เพราะไส้เทียนนี่แหละ ดูๆแล้วเพิ่งหลับไปไม่นานแน่เพราะเข็มถักยังคาอยู่ในมือถ้าหลับนานแล้วคงกำเข็มแน่นแบบนี้ไม่ได้ชัวร์ ปกติบอกว่านอนสามทุ่ม แต่นี่ขืนจนถักหมวกเสร็จเนี่ยนะ!? เพื่ออะไรเนี่ย? (เพื่อนายแหละ ไอ้โง่!!!) ผมรีบแกะเข็มในมือของร่างเล็กออกแล้วอุ้มขึ้นไปนอนบนเตียง...ของผม คิกๆ ฝืนอยู่ดึกอย่างเงี้ยคงหลับสนิทแน่ จนถึงเช้านะไอ้ตัวเล็ก ฉันจะกอดนายให้กระดูกร้าวเลยคอยดู!!!