หนุ่มหน้านิ่งปิ๊งหัวใจนายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #2 : วาเลนไทน์ปีนี้มันไม่เหมือนเดิม!!! (ต่อ)

 “ฉันชอบนาย” คาซัคพูดแล้วลบกระดานต่อโดยไม่มีสีหน้าแสดงความรู้สึกอะไรเลย

“ว่าไงนะ?” ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“ฉันชอบนาย มีอะไรมั้ย?” คาซัคหันหน้ามามองผมทำหน้าเบื่อหน่าย

“ปะ...เปล่า ฉันก็ชอบ ไม่สิ...รักนายนะคาซัค!!” ผมตะโกนออกไป “เป็นแฟนกันนะ”

 “แน่นอน แต่ขอกอดทีดิ” คาซัคไม่พูดเปล่าเดินมาถึงกลางห้องแล้วกอดผมแน่น -/////- หน้าผมคงแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วมั้งเนี่ย “ให้นะ เก็บไว้ให้ดีด้วย”

 คนที่กอดผมซะเกือบหายใจไม่ออกกำลังใส่สร้อยสีดำให้ผม พอเขาคลายกอด ผมก็เห็นว่ามันเป็นล็อกเก็ตรูปหัวใจสีเงิน เปิดดูก็พบรูปของผมใส่อยู่ด้านขวา ของเขาอยู่ด้านซ้าย ว่าแต่...คาซัคไปเอารูปผมมาจากไหนกันนะ?

“ไอ้นี่แหละที่หา กว่าจะเจอ ดันอยู่ในกระเป๋าเสื้อซะนี่” คาซัคบ่นเหมือนคนแก่

“ขอบคุณนะ ^^” ดีใจได้โล่ (><  )(  ><)

“นายชอบก็ดี ทำเองเลยนะเนี่ย” คาซัคเกาหัวแกรกๆ รู้หรอกว่าเขิน เหอะๆ

“O_O จริงสิ??” ผมแทบไม่เชื่อ

“ก็นะ ซื้อสร้อยกับล็อกเก็ตมาประกอบเองเลยนะ ให้ที่ร้านทำแล้วเขาไม่ใส่ใจลงไปอย่างนี้หรอก เก็บไว้ดีๆแล้วกัน!” แอบหวานนน แต่มันแป้กๆอ่ะ -3-

“เอ่อ คาซัค นายกับแจ็กพ็อตโกรธอะไรกันรึเปล่า?” ผมได้โอกาสจึงถามออกไป

“ทะเลาะกันนิดหน่อย แต่ก็ดีแล้วหล่ะ” คาซัคเดินไปลบกระดานต่อ ผมเข้าไปไม่ได้เลย แพ้ฝุ่นอ้ะ T^T

“ทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอ” ผมยังซักต่อ

“ไม่ต้องรู้หรอกน่า เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด” ร่างสูงลบกระดานจนเสร็จแล้วเก็บของใส่กระเป๋า “รีบๆไปเหอะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว”

“อืมๆ” ทนอะไร? ฝุ่นเหรอ?

“อย่าลืมปิดไฟด้วยนะ” คาซัคบอกแล้วเดินไปล็อคประตูหลังที่มีช่องโหว่มากมาย - -นักเรียนที่นี่กินไม้เป็นอาหารรึไงนะ “เฮ้ยย!!”

“เป็นอะไรคาซัค!” เขาตะโกนเสียงดังมากมาย

“ลูกบิดหลุด...” O[]O!! หลักฐานคือลูกบิดอยู่ในมือกับประตูโบ๋เป็นช่องวงกลม แต่หน้าเขาก็ยังตายเหมือนเดิมเดี๊ยะ - -

“กลับหอเถอะ เดี๋ยวครูเห็นแล้วซวยนะ” ผมสะพายกระเป๋าเป้เดินมาอยู่ข้างๆเขา

“แล้วใครอยู่ให้โง่ล่ะ!! วิ่งสิไอ้เตี้ย!!” อ๊ากกกก คาซัคว่าผม! แต่เขาก็ยังไม่ลืมที่จะลากข้อมือผมวิ่งไปด้วยกัน ดูเหมือนผมแทบไม่ได้วิ่งเลยนะ แทบจะปลิวอยู่แล้ววว

“แฮ่กๆๆ” เสียงหอบของเราดังราวกับร้องโอเปร่า บอกได้คำเดียว เหนื่อยมาก!!! “ถึงหอจนได้ แฮ่ก!”

“ไปห้อง แล้วขนของมาอยู่กับฉันด้วย”  

“เอ๋! ว่าไงนะ แล้วกริลล์กับพ็อตไม่ว่าเหรอ” กริลล์คือรูมเมทของแฟนผมน่ะ คึๆ

“ไอ้กริลล์น่ะไม่มีปัญหา แต่ไอ้บ้าพ็อตนั่นแลกกันหลายหมัดเหมือนกัน”

“ทำไมงั้นหล่ะ อย่าบอกนะว่านี่คือปัญหาที่นายสองคนทะเลาะกัน!?”

“นั่นไม่เท่าไหร่ แต่มันชอบนายเหมือนกัน!!!” คาซัคเฉลย ทำเอาผมตกใจ

“โฮ่! ฉันน่ารักขนาดมีคนแย่งกันเลยเหรอ Owo”

“อย่าหลงตัวเองน่า แต่มันก็จริง นายน่ารักมาก” อ๊ะแหะๆ เขิลลล~ อีกแล้ว “ไปเก็บของ อย่ามัวชักช้า!!”

“อ่าๆๆ ได้” โอย ตกใจ คิดจะตวาดก็ขึ้นมาเฉยๆซะอย่างงั้น “แต่ห้องอยู่ข้างกัน นายไม่ขึ้นไปเลยล่ะ?”

“นั่นสิ ไม่รู้เรื่องเลย” นั่นสิ ยืนคุยกันอยู่ได้ตั้งนาน ฮู่!!

“อ้าว! ไหงงี้อ่ะ” ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นของทุกอย่างของแจ็กพ็อตหายไป ห้องก็ไม่มีใครอยู่เลย

“คาซัค แจ็กพ็อตเหมือนจะย้ายไปอยู่ห้อง..” ผมพูดไม่จบก็เห็นคาซัคเดินหอบข้าวของพะรุงพะรังออกมาจากห้องเก่า

“ทำไมของมันเละเทะอย่างนี่ล่ะ!!” ผมถามแล้วรีบวิ่งไปช่วยคาซัค

“ฮึ่มมม!! ก็ไอ้ครึ่งผีครึ่งสัตว์นั่นน่ะสิ โยนของฉันแล้วเอาของมันไปวางแทนหมดเลย!! ปัดโธ่เว้ย!” เวลานี้น่าจะปิดป้ายห้ามเข้าใกล้เกินหนึ่งเมตรไว้ที่หน้าผากรูมเมทคนใหม่ของผมนะ “ฝากของเข้าไปเก็บหน่อยสิ ฉันจะไปเสยหน้ามัน! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!”

“อย่าเลยน่า แจ็กพ็อตยอมเปลี่ยนก็ดีแล้วหรอก อีกอย่าง...คิดว่าฉันจะแบกไปไหวเหรอ สัมภาเละหอบใหญ่ขนาดนี้เนี่ย”

“ลืม ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก รีบไปเก็บของเถอะ ก่อนที่ของมันจะหล่นแล้วเสียหายไปมากกว่านี้ - -”

“นั่นสินะ เดี๋ยวเตรียมของไม่ทันคืนนี้ ^^” คาซัคยิ้มอย่างมีพิรุธ แต่เห็นเขายิ้มผมก็ดีใจแล้ว >< “เปิดประตูให้หน่อยซี่”

“ตอนนี้ฉันมีฐานะเป็นอะไรเหรอ?” ผมแกล้งหยอกเล่น

“เปิดประตูให้หน่อยซี่ที่ร้ากกก”

“แน่นอน” ผมบอกแล้วเปิดประตูให้ที่ร้ากกก ของผม - -

“นายจัดข้าวของเป็นระเบียบดีแฮะ” คาซัคเอ่ยชมผม

“ก็นะ ฉันไม่ชอบอยู่แบบสกปรก” ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียงนุ่ม คาซัคโยนของที่ถือไว้ลงกับพื้นก่อนนั่งแยกว่าอะไรเป็นอะไร ผมแอบเห็นเศษแก้วแตกด้วยหล่ะ น่าสงสารจริงๆ

“เวรเอ๊ย!! หมดกัน!” คาซัคสบถขึ้นมา

“ทำไมหล่ะนั่น?” ผมถามขึ้นแต่ดูเขาจะไม่สนใจมากนัก

“ช่างเถอะ ยังไงฉันไม่ยอมให้มันล่มง่ายๆแน่!!!” คาซัคตะโกนขึ้นมาอีกรอบ แล้วเดินไปห้องน้ำ? ไปทำไมของเขานะ - -