คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันนี้ที่รอคอย
“เสร็จแล้วโทรหาแม่นะเบส”
“ครับ สวัสดีครับแม่” แต่ยังฟังไม่ทันจบเลยมั้ง แม่ก็บึ่งมอเตอร์ไซค์จากไป คือแม่ผมไม่ชอบขับรถยนต์น่ะ ถึงมีอยู่หลายคันที่บ้าน แม่จะใช้เวลาที่ต้องเดินทางไกลๆเท่านั้นแหละ
“น้องหน้าเหลี่ยมมม~” T^T หน้าผมก็แค่เหมือนเอาไม้บรรทัดมาตีกรอบห้าเหลี่ยมเท่านั้นเอง ทำไมเรียกกันอย่างเง้! ส่วนที่เรียกน้องนั้น ผมเรียนก่อนเกณฑ์ปีเศษๆแน่ะ
“(OO )” ผมหันไปตามเสียงเรียก “แป้งเองเหรอ”
“ - - อือ”
“ไม่เห็นแป้งเขียนใบลาออก เลยไม่คิดว่าจะมาสอบด้วย”
“งั้นก็คิดซะ”
“ครับ เจ๊”
“เฮ้ย! พวกแก!!”
“(O_O )” ทั้งผมและแป้งหันไป “ภู มิ้นท์ มาย” แป้งเรียกผู้มาเยือนทั้งสาม
“งุ้งงิ้งๆ มาสอบกันเยอะดีน้า~” มิ้นท์เอาหน้าถูกับแขนของมาย น่ารักดีแท้ทำไมเป็นทอม!!!
“เอาหน้าออกไปเลย เค้าอายนะเว้ย -///-”มาย...ดี้ของมิ้นท์บอกแล้วสะบัดแขน
“เรานัดเพื่อนไว้ที่โรงอาหารแน่ะ ไปหากันเลยมั้ย” ภูถาม
“โรงอาหารอยู่ไหน?” ผมถาม
“ในโรงเรียนนี้แหละ เดินๆไปเดี๋ยวก็เจอ”แป้งตอบ แล้วลากคู่ทอมดี้เดินนำไป
“แป้งพูดถูก เดี๋ยวก็เจอ ไปกันเหอะ”
“อ่านะ”
----หลังจากเดินวนรอบโรงเรียนก็เจอโรงอาหาร-----
“ *_* เอ้ย! แค่เดินมาตรงนี้ก็เห็นแล้วนี่หว่า” มิ้นท์บ่นอุบ “เดินอ้อมชัดๆเล้ย ปัดโธ่!”
“งื้อ” ทุกคนเห็นด้วย เพียงแค่เราเดินไปตรงทางโค้งก็เจอโรงอาหารแล้ว แต่นี่ไม่รู้แล้วเล่นเดินวนซะรอบโรงเรียน ToT
“มองโลกในแง่ดีสิ ยังไงเราก็เจอ” มายพูด
“ช่ายๆ ชมที่รักเค้าหน่อยสิ น่ารักเจงๆ” มิ้นท์
“เหอะๆ” เสียงหัวเราะจากทุกคน = =b
ตึง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง ตึ๊ง ตึง ตึง ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึง
“เสียงอะไร?” มายถาม
-ประกาศ นักเรียนที่มาสอบทุกคน กรุณาเข้าสอบขณะนี้ค่ะ-
“เสียงประกาศไง ไม่รู้เรื่องเลย” แป้งว่า
“รู้แล้วๆ ไม่ไปห้องสอบหล่ะ”มายถามอีกครั้ง
“ใช่ ทำไมไม่ไปล่ะ” ภู
“ก็ไปกันสิ ชักช้าอยู่ได้!”
“เบสเสียงดัง” แป้งกับภูพูดพร้อมกัน “ใจร้ายอ๊ะ” มนุษย์สองคนชื่อว่ามิ้นท์กับมายรับเป็นลูกคู่
“เออๆ ไปกันได้แล้ว” ผมแปลกไปรึเปล่าเนี่ย?
ตึกๆ ตึกๆ เสียงหัวใจผมเต้นรัว ลุ้นอ้ะๆๆๆๆ
“เบส แกตัดหัวใจไปทำกลองมั้ย” ภูถาม ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว เรามานั่งกันอยู่ที่โรงอาหาร(ที่หากันแทบตาย - -)
“เสียงดังมากเลยเหรอ” ภูเว่อร์แร่ว
“ก็ไม่สู่ ช่างมันเหอะ ว่าแต่พวกแก ทำข้อสอบกันได้บ้างมั้ย” ภูเบี่ยงประเด็นไปที่ 2 สาว...กับทอมอีกหนึ่ง
“งั้นๆ ทำได้สิ วัฒนชัยล่ะ ทำได้มั้ย” เอ๊ะ! ชื่อคุ้นๆ
“โหย~ อดุลย์! คนเขาถามด้วยความเป็นห่วง ล้อชื่อพ่อเลยเหรอวะ”
“- -โกรธทำไม เค้าแค่ล้อเล่นนะเว้ย ง้อๆๆ”
“ไม่หาย ถ้าอยากให้หายโกรธ บอกชื่อที่เค้าต้องการรู้ได้มั้ยล่ะ”
“อ่ะนะ”
สงครามชื่อบรรพบุรษระหว่างภูกับแป้ง เปิดฉาก!!!
“ชื่อปู่”
“สมคิด!”
“ชื่อย่า ตา ยาย พ่อ แม่ ป้า น้า อา ลุง!!”
“บุปผา ประทีป สตางค์ วัฒนชัย จิราพร ป้า น้า อา ไม่มี ลุงชื่อกิตติโว้ย!”
“เฮ้ย นั่นมันชื่อตระกูลเค้า เอาอีกชื่อนึง ลูกแกชื่ออะไร?”
“ชื่อเดียวกับลูกแกแหละ!!!” แป้ง...จะรู้มั้ยนะว่าขาดสติมากเลยที่ตอบแบบนี้ ผมบอกไปรึยังว่าสองคนนี้ถูกล้อว่าเป็นแฟนกัน
“อื๋อ~!” มิ้นท์ มาย และเพื่อนที่อยู่แถบนั้นหันมามองแป้งกับภูเป็นสายตาเดียว ช่างพอเหมาะแม่ผมโทรมาพอดี จึงไม่รู้ว่าทั้งสองต้องเผชิญชะตากรรมอย่างไรบ้าง น่าสงสารจริงๆ -3- v
ความคิดเห็น