คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 การแสดงประจำปี!
ตอนที่ 4
ปืนสีดำเมื่อมออกมาท้าทายแสงภายนอก ประกายวิ้งวับ ราวกับสีของนิล.. ผมเห็นแล้วถึงกับหัวใจหล่นไปอยู่บนปลายตีน นี่หมอนี่มันยังมีอะไรที่ฉันคาดไม่ถึงอีกมั้ยยย
“นายบ้าไปแล้วหรอ เอาลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ยย!”
ผมพูดพร้อมจ้องไปที่ปืนกระบอกนั้นอย่างหวาดๆ
“...ฮึก..ฉันไม่มีใครอยู่แล้วนี่ ยิงฉันเลยสิ ฮึกก”
แทซันพูดพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้นหายไปเหลือเพียงน้ำเสียงน้อยใจเท่านั้นที่มาแทนที่... ผมอาศัยจังหวะนี้ กระโดดเข้าไปแย่งปืนมันมาจนได้พร้อมกอดมันเอาไว้ ..มือผมลูบหัวมันเบาๆ ร่างกายที่ดูเล็กลงทันทีเหมือนอยู่ในอ้อมกอดผม ความอบอุ่นที่ผมสัมผัสทำให้ใจสั่นไม่น้อย
“ถึงนายจบ้ายังไง แต่อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ มันอันตรายนะเว่ย!!”
“คะ..ใครสน”
แทซันซุกเข้าอ้อมกอดของผมและร้องไห้ออกมาราวกับเก็บกักมานาน.. ความเจ็บที่แล่นผ่านหัวใจของผม มันทำให้ผมรู้สึกผิดว่าครั้งไหน.. และยิ่งไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นทุกที ตอนแรกก็จูบ ..แล้วยังตอนนี้ ผมจะแคร์มันทำไม.. ไอ้เกาหลีนี่มันมีอิทธิพลกับผมได้ยังไงนะ คิดไม่ออกจริงๆ
“ฉันไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้”
ไอ้แทซันพูดเสียงสั่น
“ฉันไม่ได้อยากอยู่คนเดียว ฉันก็อยากมีพ่อแม่ มีครอบครัวเหมือนคนอื่นเหมือนกัน”
แทซัน นายจะพูดให้ฉันรู้สึกผิดไปถึงเมื่อไหร่ฟะ! ผมอยากระเบิดตัวเองอีกทีจริงๆ TT
“พ่อแม่ฉันตายไปเมื่อ2ปีก่อน”
ฉึก!
“พ่อแม่ฉันเป็นแสดงบอร์ดเวย์ที่มีชื่อเสียง.. แต่วันนึงกลับถูกปล้นฆ่า..”
ฉึก!
“ฉันรอดคนเดียว.. ด้วยความพยายามที่จะปกป้องฉันของพ่อและแม่”
ฉึก!
“พอผ่านเหตุการณ์นั้นไป.. ฉันถึงได้รู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อแม่ฉัน คือลุงแท้ๆของฉันเอง ลุงที่ฉันไว้ใจ เชื่อใจ.. เพียงเพราะเงินมรดก.. แค่นั้น เค้าพรากทุกสิ่งไปจากฉัน ฉันไม่น่ารอดเลย ไม่น่าเลย”
ทั้งความสงสาร รู้สึกผิด เป็นห่วง อยากดูแล ความรู้สึกนี้ไหลลงมารวมกัน และพึ่งเข้าใจว่าความเจ็บปวดของคนตรงหน้านี้มันมากมายเพียงใด เทียบกับเรื่องแฟนเก่าไร้สาระแล้ว มันชั่ง...
“อย่าพูดอย่างนั้นนะ! นายอุส่ามีชีวิตอยู่แล้ว แล้วอีกอย่าง นายก็มีฉันทั้งคน”
ผะ..ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยยย ! แทซันเงยหน้ามองผมอย่างอึ้งๆ
“ฉะ..ฉันหมายถึง”
ไม่ทันพูดจบมันก็ผลักผมออกเต็มแรง จนผมเกือบหงายหลังคว่ำ
“นายลามปามฉันเกินไปแล้วนะ กลับห้องของนายไปได้แล้ว”
มันพูดพร้อมหันหลังให้ผม เหมือนซ่อนอะไรอยู่
“อะไรของนายเนี่ย อยู่ๆ ก็..”
“ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า!!”
มันตะโกนแทบจะสุดเสียง.. ประจำเดือนมากะทันหันรึไงฟะ -*- ผมไม่ตอบอะไรแต่ปีนหน้าต่างออกไปโดยดี
“นายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆอีกนะ อย่าลืมนะฉันอยู่แค่ตรงข้ามหน้าต่างบ้านนาย”
ผมทิ้งทวนไว้ก่อนจะกระโดดออกหน้าต่างไป
[แทซัน]
หน้า หน้า หน้าฉันร้อนไปหมดเลย ! จะให้หมอนั่นเห็นไม่ได้ หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ หมอนั่นทำอะไรกับฉันเนี่ย.. ทำไมต้องมาทำดีกับฉันด้วยนะ! ไอ้บ้าเอ้ย ..
.
.
.
.
.
“งานประจำจ้า งานประจำปี ^O^ ปีนี้ครึกครื้นกว่าทุกปีนะจ๊ะ เพราะจะมีครูจากหลายๆประเทศมาร่วมชมงานด้วย เพราะฉะนั้น ปีนี้ห้องปี2ห้องซี สู้ๆนะ ไฟท์ติ้ง!”
เฮ!
เสียงเจื้อนแจ้วของอาจารย์สาวปลุกพลังให้ทุกคนไม่น้อย เมื่ออีกไม่กี่สัปดาห์งานโรงเรียนประจำปีของเราก็จะเริ่มขึ้น เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนได้แสดงความสามารถของตัวเอง ถึงจะเป็นการแสดงรวม แต่เวลาที่ให้10นาที ก็พอที่จะให้นักเรียนทุกคนได้แสดงอย่างเต็มที่ นอกจากนี้ยังมีซุ้มของหัองเรียนแต่ละห้อง ฝ่ายนักเรียนที่ไม่ต้องการแสดง ก็จะไปอยู่ส่วนนี้ มีการประกวดแข่งขันกัน เรียกว่าเป็นวันที่ทุกคนเฝ้ารอคอยกันเลย
“ปีนี้ เรามีแทซันเข้ามา การแสดงต้องน่าสนใจแน่เลย! แนวเกาหลีก็กำลังบูม เราลองเอาแนวเกาหลีมั้ย ?”
หัวหน้าห้องสาวสวยชื่อชมพู ลุกขึ้นมาออกความคิดเห็นเป็นคนแรก..
เห้ย! เกาหลี ! ได้ยินคำนี้แล้วผมกระตุกงึกๆ
“ไม่! แนวซ้ำซากน่าเบื่อ ใครๆก็เคยเห็นกันแล้วทั้งนั้นล่ะ”
ผมลุกพรวดจากที่นั่งพร้อมค้านหัวชนฝา
“แล้วแนวร๊อคนาย มันก็ซ้ำซากเหมือนกันไม่ใช่หรอ อีกอย่าง เพลงป๊อบทุกคนก็ได้มีส่วนร่วมด้วย อย่างน้อยก็เต้นได้”
นักเรียนอีกคนในห้องค้านขึ้น
“อะ.. นี่พวกนายไม่เข้าใจจิตวิญญาณของร๊อคเกอร์หรอกเฟ้ยย”
“กร.. ถ้านายหาคำเถียงที่ดีกว่านี้ไม่ได้ ก็เงียบไปดีกว่า - -”
“ไอ้สตังค์! ช่วยกูดิ๊ มึงต้องเข้าใจ ใช่ม่ะ...”
เมื่อผมหันไปขอความช่วยเหลือไอ้สตังค์ ก็ดันเห็นมันกำลังหัวเราะคิกคัก กับสาวผมดำตากลมที่ชื่อนิลอยู่... และดูเหมือนมันจะคิดว่ามันอยู่กันสองคน ..ไอ้เพื่อนเลว !- -
“ผมคิดว่า เอาแนวร๊อคมาผสมกับป๊อบก็ได้นี่ครับ จะได้ไม่จำเจ แล้วก็พอใจกันทั้งสองฝ่าย มีดนตรีสดและเต้นไปด้วย ก็น่าสนใจดีนะครับ ^^”
เสียงคนข้างๆผมพูดขึ้นบ้าง.. ไอ้แทซันที่เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จากับผมเลยมาร่วมอาทิตย์แล้ว ซึ่งไม่ว่าผมจะพูดอะไรกับมัน ก็เอาแต่หน้าตายใส่ - - นับวันมันชักเหมือนเอเลี่ยนทุกวัน ซึ่งผมชินกับการกระทำมันซะแล้ว.. ช่วงที่ผ่านมา ผมกลายเป็นสตอล์คเกอร์ ติดตามไอ้แทซันไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะ กินข้าว ขี้ เยี่ยว เดินกลับบ้าน .. อย่ามองผมอย่างนั้นนะ ผมแค่เป็นห่วงมัน เรื่องไอ้นนท์แค่นั้นเอง เหมือนมันจะไม่ชอบไอ้แทซันเอาซะเลย
“แหม แทซัน เป็นความคิดที่ดีมากๆเลยจ่ะ งั้นเอาตามนี้แล้วกันนะ เอาล่ะ เราไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบวางแผนซะนะ ! ห้องซี ต้องชนะ !”
เฮ !!
เสียงลุกฮือขึ้นอีกครั้ง พร้อมแตกกันไปดูแลความรับผิดชอบตัวเอง ผมเป็นฝ่ายขึ้นแสดง จึงรอเลือกเพลงและซ้อมการแสดงอย่างเดียว
“ความคิดไม่เลวนี่”
ผมช้อนตามองแทซันที่นั่งกอดอกนิ่งอยู่..
“….”
“- - นี่นาย คิดจะไม่พูดกับฉันเลยรึไง”
“.....”
“ถ้าไม่พูด.. ฉันจูบนะ”
ในที่สุดผมก็งัดคำเด็ดออกมา ซึ่งผลก็เป็นไปตามที่คาด
“อะ.. ไอ้โง่! พูดบ้าไรของนาย O///O”
ผมขำเบาๆในท่าทางของอีกคน
“ในที่สุดก็ยอมพูดจนได้นะ”
ผมพูดพร้อมยิ้มบางๆ
“หึ อย่ายิ้มแบบนั้น ฉันขนลุก”
มันพูดพร้อมลุกขึ้นจากโต๊ะไป ผมคว้าข้อมือมันไว้ ..มันหันมาหาผม หน้ามันเริ่มขึ้นสีเจือชมพูอย่าเห็นได้ชัด
“หืม? หน้าแดง? นายเป็นไข้หรอไง”
“...ปล่อยมือ.. ฉะ ฉัน”
ไอ้แทซันพูดตะกุกตะกักพร้อมหันมองไปทางอื่น ..หรือว่า..
“นายเขิน?”
ผลัก!
หมัดครับ.. หมัดขาวๆกระแทกหน้าผมเข้าเต็มแรง
“โอ้ยยยยย ต่อยฉันทำไมฟะ”
“ฉันไม่ได้เขิน !”
พูดเสร็จมันก็เดินไป..ทิ้งให้ผมงงเป็นลิงอยู่คนเดียว ..
หรือ หมอนี่จะเขินจริงๆนะ ?..
---------------------------------------------------
สั้นหน่อยนะคะ! วันนี้โตะตึงมีนัดแว๊นกะเพื่อนสาว 555555. ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้
ซึ้งใจอย่างยิ่งยวดด <3
พรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิม (วันนี้อัพเลทไปนิดหน่อย TT')
รีบไปแว๊นก่อนนะ ฟิ้ววววว 
ความคิดเห็น