คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #๔ นี่หรอโชคดี TT
ตอนที่ 4 นี่หรอโชคดี TT
สถานที่ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ต่างคนต่างทำงานของตนอย่างเร่งรีบ เพื่อให้ทันความต้องการของลูกค้าที่อยู่ข้างนอก.....ใช่แล้วคับมันคือ ห้องครัว ผมทำงานอยุ่ในนี้มันตั้งแต่เด็ก หน้าที่หลักๆของผมคือ ล้างจาน ........และวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องล้างจานกองเท่าภูเขา .....ไอ้นั่นก็ไม่เท่าใหร่หรอก แต่ไอ้นี่น่ะเซ่!!!
“นี่นายจะตามฉันไปถึงเมื่อใหร่ฟะ!”
ผมพูดพร้อมหันหน้าไปทางร่างสูงโปร่งที่เต๊ะท่ากอดอกน่าเตะอยู่........ก็ไอ้นี่น่ะสิคับ พอเจออยู่ที่โรงเรียน มันก็พูดเรื่องนิยายภูติอะไรไม่รู้ให้ผมฟัง .....จากนั้นไม่ว่าผมจะไป ห้องเรียน ห้องพยาบาล กลับบ้าน ซื้อของ แม้แต่ส้วม มันก็ยังตามเลยเว้ยครับ !!
“จนกว่านายจะต้องการอะไรนั่นแหละ”
มันพูดพร้อมปัดฝุ่นที่เกาะเสื้อ น้ำเสียงเรียบๆบ่งบอกถึงความกวนตีน ................โว้ยยยยย มันจะกวนไปถึงไหนวะเนี่ย
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ไปได้แล้ว”
ผมมุ่งหน้าล้างจานต่อ หวังว่าคงไม่ด้านอยู่นะครับ - -+
“ก็ได้ ถ้านายทำให้ไอ้ลูกแก้วนั่นออกห่างจากตัวนายได้น่ะนะ”
อึก! จุกเลยครับ ก่อนหน้านี้ผมพยายามเอาลูกแก้วบ้านี้ออกไปจากตัวผม แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน มันก็กลับมาที่เดิมของมัน TT’ ไอ้ลูกแก้วผี
“ชิ ตามใจนาย อยากตามเท่าใหร่ก็เชิญ”
ผมเริ่มมีน้ำโห แต่ดูเหมือนมินโฮจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสีหน้าของผมเลย - -+ .......ผมละความสนใจจากไอ้บ้านี่มาล้างจานต่อดีกว่า ผมทำงานด้วยความคล่องแคล่ว เพราะผมเกิดมากับหลังครัว จึงไม่แปลกที่ผมทำงานได้รวดเร็ว………
ผมทำงานไปเรื่อยๆจนลืมว่ามีใครบางตัวยืนอยู่ข้างๆ จนเขาเปร่งเสียงที่ไม่อยากฟังออกมาออกมา
“เมื่อใหร่จะเสร็จ”
“ร้านปิดนั่นแหละ”
ผมพูดโดยไม่มองหน้าผู้ถาม ..........เริ่มทนไม่ได้ล่ะสิ กลับสิเว้ยกลับ -3-
“ร้านปิดตอนไหน”
“ใกล้ปิดแล้วล่ะ แต่ฉันต้องล้างอีก กว่าจะเลิกก็อีก2ชม.นู่น”
ใครบอก กองแค่นี้ 30 นาทีก็เรียบร้อย 55555.
“ห้ะ”
เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสีหน้าตกใจของหมอนี่ ......เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ หึหึ
“ใช่ ก็กองจานขนาดนี้มันต้องใช้เวลาน่ะ”
ผมปั้นหน้าจริงจัง เพื่อให้ดูหน้าเชื่อถือ............เค้ามองดูกองจานที่ผมต้องล้างพ่อนที่จะทำหน้าเหมือนคิดอะไรออก
“หึ เดี๋ยวฉันทำเองดีกว่า”
มินโฮพูดพร้อมแสยะยิ้ม
“นายน่ะนะ??”
ผมมองหน้าเค้าด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัยเต็มที่.............ดูหน้าเหมือนทำอะไรไม่เป็น - -
“ฉันไม่อยากมายืนรอนายล้างจานหรอกนะ”
มินโฮยังคงน้ำเสียงไว้ในระดับเดิม... เหอะ ท่าทางจะลูกคุณหนูอย่างนี้คงทำอะไรไม่เป็นหรอก :p
“โอเค งั้นฉันจะขอนายก็ได้ ช่วยล้างจานทั้งหมดนี่ภายใน10นาที ตกลงมั้ย แล้วฉันจะยอมให้นายติดตามฉัน”
“10นาที??”
ฮ่าๆ ตกใจล่ะสิ หึ ต่อให้นายเป็นเทวดามาจากไหนก็ล้างไม่ทันหรอกเว้ย รีบบอกยอมแพ้ แล้วออกไปจากชีวิตฉันสักที !
“ดูถูกกันรึไง”
เค้าพูดขึ้นขณะเดินไปหน้ากองจานขนาดยักษ์ .........ดูถูกหรอ หมายความว่าไง ? .......มินโฮ เตรียมท่าดีดนิ้ว ก่อนที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“แค่1นาทีก็เหลือเฟือแล้ว”
ป่อกกก !
เสียงดีดนิ่วดังขึ้น แล้วจานต่างๆก็ทำการทำความสะอาดตัวเอง มันลอยไปลอยมา เอาตัวเองไปเก็บ เอาตัวเองไปล้าง ตอนนี้ สีหน้าของผมคคงถึงขีดสุดแล้ว.....
“จะ จานบินได้”
ความตกใจสุดขีดทำให้ภาพตรงหน้าเบลอไปหมด................
.
.
.
.
.
อะ......อะไรวะเนี่ย??
“เฮ้ยๆๆ อย่าเป็นลมนะเว้ยยยยย”
…………………………………………………………………………………………………………………….
//////////////////////////////////////////////////////
“โอยย อะไรเนี่ยย”
ผมรู้สึกถึงความหนักอึ้งบนตัวผม จึงทำให้ผมตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ตูเป็นอะไรฟะเนี่ย - -+ ..........ใช่สิ จานบินได้ =[]= ! เมื่อผมนึกถึงเหตุการณ์ออก เปลือกตาที่หนักอึ้งก็เปิดออกทันที
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
ผมตะโกนลั่นออกมา เมื่อรู้ว่าที่มาของความหนักนั่นคือ ไอ้มินโฮ ที่มาทับผมนี่เอง นี่แกลวนลามฉันหรอวะ !! อ๊ากกก ความบริสุทธิ์ของผมมม !
“หืออ อะไร”
มินโฮตื่นขึ้นพร้อมอาการงัวเงียเพราะถูกปลุกกะทันหันจากเสียงโทรโข่งของผม
“น่ะ.นายปล้ำฉันหรอฮะ นี่นายเป็นเกย์ใช่มั้ย ทำไมมาทับฉันวะ TT ”
ผมพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ผมเป็นคนอ่อนไหวมาก เหยียบมดตายผมก็ร้อง - -+
“เฮ้ยยย ดูดีๆก่อนเซ่ นายจับมือฉันไว้ไม่ยอมปล่อยเลย ดู!! ”
เค้าพูดพร้อมยกมืออีกข้างขึ้น และพบว่าผมจับมือเค้าอยุ่จริงๆซะด้วย = =’……..ผมสะดุ้งและปล่อยมือเค้าทันที ผมรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลเมื่อกี๊ออกให้หมด..........
“ใครจะไปปล้ำนายลง คิดไปได้ไง”
เค้าพูดพร้อมลุกจากเตียง
“ตื่นมาเจอผู้ชายนอนทับอยู่ เป็นใครก็ตกใจแหละน่า !”
ผมตะโกนแก้อาย - -+ ใครจะไปรู้วะครับ TT’……..ผมมองไปรอบๆตัว ...........เอ้าเห้ย นี่ไม่ใช่ห้องผมนี่ !!
“ที่นี่ที่ไหน!”
ผมมองไปทางมินโฮซึ่งตอนนี้กำลังมองลูกแก้วใสๆลูกนึงอยู่
“ที่พักฉันเองล่ะ”
เค้าพูดกับผมแต่สายตาก็ยังไม่ละออกจากลูกแก้ว ........ มันจะเอาตูไปขายมั้ยเนี่ย TT’
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า - -”
เมื่อเค้าสังเกตเห็นหน้าตาผมที่ดูระแวง จึงรีบตัดบทซะ
“ฉะฉันก็ไม่ได้กลัวอะไรนี่”
ผมปั้นหน้าธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้...............ผมมองไปเพื่อสำรวจที่พักของหมอนี่ให้ละเอียดอีกที มองจากหน้าต่างแล้วที่นี่คงจะเป็นตึกที่สูงพอสมควร ทั้งห้องตกแต่งด้วยสีครีมเรียบๆ เหมือนเป็นโรงแรมมากกว่า - -
“อะไรวะ”
เสียงมินโฮดึงความสนใจผมให้มองไปยังต้นเสียง...............................เป็นอะไรอีกล่ะ - -
“นี่นาย ฉันทำตามที่นายขอแล้ว แต่ทำไมคะแนนฉันไม่ขึ้น”
สีหน้าเย็นชาถูกแทนด้วยสีหน้าเครียดๆ ที่ผมพึ่งเคยเห็น
“จะไปรู้หรอ”
ผมพูดอย่างที่อยากพูดด้วยสีหน้าเอ๋อๆ - -+ .........แค่เรื่องจานบินได้ฉันก็จะตายแล้วเว้ยย อย่าให้ฉันรับรู้อะไรอีกเลย - -
“ฉันเป็นนักเรียนดีเด่นมาตลอด และคราวนี้ฉันก็จะต้องเป็นที่หนึ่งด้วย”
“แล้วไง”ผมถามด้วยสีหน้าแบบเดิม
“ก็มันขึ้นอยู่กับนาย ช่วยทำตัวน่ารักๆหน่อยได้มั้ย !”
- -+ ทำไมตูต้องน่ารักด้วย ตูเป็นผู้ชายนะเว้ยย
“แล้วจะให้ฉันทำไงเล่า!”
เอาเถอะ ยอมๆมันไปก่อน ถ้าทำที่มันต้องการได้ จะได้จบๆซักที
“บอกสิ่งที่นายต้องการมา”
“อยู่ๆถามแบบนี้……..”
ใครจะไปนึกออกฟะ - -............
“บอกมา นายต้องมีบ้างแหละน่ะ”
“อยากให้นายไปไกลๆ - -”
ผมตอบแบบไม่คิด....... ความต้องการจากใจเลยตอนนี้
“อยากตายหรอไง - -”
เอ้า! ไอ้นี่มันจะเอายังไงวะ
“งั้นก็ไม่มีแล้วล่ะ”
ผมเบียนหน้าหนีอย่างเอือมๆ ตกลงใครสนองความต้องการใครกันแน่วะ - -
“งั้นนายก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ห่างจากฉันเลย - -”
“เห้ย! ได้ไง ไม่ล่ะ ฉันจะกลับบ้าน”
ไอ้นี่มันจะเอาแต่ใจจริงๆ .......ผมลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปทางประตูโดยเดินผ่านมินโฮไปอย่างไม่สนใจ......ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู...แต่ก็โดนมือใครบ้างคนฉุดไว้ซะก่อน ซึ่งเดาไม่ยากว่าใคร…..ผมมองหน้าเค้าอย่างค้อนๆไปที มินโฮมองหน้าผมนิดนึงก่อนที่จะรวบผมทั้งสองข้างไว้ข้างหลังผม.......ผมดิ้นตามสัญชาติญาณ
“ปล่อยนะเว้ยยยย”
“ฉันขอตัวนายจากพ่อนายมาแล้ว นายจะไปไหนไม่ทราบ?”
มินโฮก้มมองหน้าผมด้วยความที่เค้าสูงกว่ามาก................ขอตัวมาจากพ่อ ?
“หมายความว่าไง” ผมขมวดคิ้วเป็นปม
“ฉันบอกพ่อนายไปว่า นายเป็นรูมเมตคนใหม่ของฉัน”
“ว่ะ......ว่าไงนะ”
=[]= พ่อนะพ่อปล่อยให้ผมไปกับคนแปลกหน้าได้ไง TT……..โดยเฉพาะหน้าโจรๆแบบนี้(ตรงไหน - -)
“นายทำเพื่ออะไรเนี่ย”
ผมพูดลอยๆขึ้น........ผมลืมไปเลยว่ามันล๊อคแขนผมอยู่
“ก็ฉันไปดูห้องนอนนายมา มันทั้งเล็กทั้งแคบ จะให้ฉันไปนอนคงไม่เอาด้วย เลยให้นายมานอนด้วย”
“ใครจะให้นายนอนด้วยฟะ”
- - พูดเองเออเอง ถามตูบ้างยัง
“ถ้าไม่อยู่กับนายตลอดเวลา แล้วเวลานายต้องการอะไรฉันจะรู้ได้ไง เลิกพล่ามได้แล้วไปนอนซะ”
โห - - มันพูดเหมือนผมขอมันมาอยู่เลยเนอะ - -
“นายก็เลิกล๊อคมือฉันเซ่!”
มินโฮปล่อยมือผมทันทีและเดินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น .........โอ้ยยย นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย ผมว่านี่ไม่ใช่ภูติแล้ว ปีศาจชัดๆ - - !
มินโฮเดินเข้าห้องน้ำไป ผมได้แต่มองตามหลังไป...........................ผมยกมือขึ้นมาดู ความอบอุ่นยังคงไม่หายไป มือที่เค้าจับผมไว้ ความจริงเค้าจะปล่อยก็ได้ แต่ทำไมยังจับไว้นะ.......แล้วผมเป็นลมทำไมต้องจับมือมันด้วยฟะ บีบคอตัวเองยังดีกว่า - - ........................ผมนั่งคิดนู่นนี่ไปเรื่อย
สักพักผมก็เดินเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อดูว่าเสื้อผ้าผมอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า และก็พบว่าเสื้อผ้าผมถูกจัดในตู้อย่างเรียบร้อย แม้แต่ กกน. -///- ……..คิดแล้วก็เขิน
“หน้าแดงเป็นอะไรน่ะ”
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงมินโฮจากด้านหลัง ........เห้ยยนี่ตูหน้าแดงหรอวะเนี่ย.........ผมพยายามปกปิดหน้าตัวเอง แดงมากมั้ยวะ โว้ยย
“ฮ่าๆ นายบ๊องดีนะ หลีกไปดิ๊ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เมื่อผมมองไปหาคนตรงหน้า หน้าผมก็แดงขึ้นอีก เมื่อพบว่าไอ้มินโฮ พันผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว..........
“อะไร หน้าแดงทำไม นี่นายอายหรอ?”
เค้าพูดด้วยน้ำเสียงประมาณว่าไม่อยากจะเชื่อ - -+
“เปล่า ฉันไปอาบน้ำล่ะ”
ผมเดินเลี่ยงเค้าไปทันที อยากตบหน้าตัวเอง ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะเฮ้ยยย ตูต้องโดนมนต์อะไรของมันแน่ๆ
“ให้ฉันอาบช่วยมั้ยย ฮ่าๆๆๆ”
มินโฮพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ต้องเว้ยยยย”
ผมหันไปพูดและรีบหันกลับวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ..............อยู่กับไอ้นี่ทุกวันผมต้องตายแน่ๆ TT’
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“---อ่ะเอ่อ......แทมินเค้าตามนายมาทำไม----”
ผมกำลังกระซิบข้างหูแทมินขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียนด้วยกันอย่างทุกวัน
“------แล้วไอ้คนที่แต่งตัวพิลึกๆข้างนายล่ะใคร - - ----”
แทมินกระซิบกลับบ้าง.............ก็ตอนนี้น่ะสิครับ ไอ้แทมินก็โดนอาจารย์กึนซอกตาม ส่วนผมก็โดนไอ้บ้ามินโฮตามอีก แต่ไม่เข้าใจจริงว่าทำไม มันต้องใส่เสื้อโค้ดขนสัตว์ยาวๆนั่นด้วย - -.............. กลายเป็นว่าเหมือนเราสองคนห้อยอะไรมาด้วย = = ไอ้เรื่องของผมก็พอเข้าใจอยู่หรอก แต่อาจารย์กึนซอกจะตามแทมินมันมาทำไมวะ .... อาจารย์จะพยายามบอกว่าไม่ได้เดินตามแทมิน แต่พฤติกรรมมันไม่ใช่เลย แทมินก็ทำเหมือนไม่เห็นอาจารย์.............เหมือนคู่รักงอนกันยังไงไม่ผิดเพี้ยน -0-
“คล้ายๆคนใช้อะไรเทือกนั้นแหละ”
ผมพูดพร้อมยิ้มอย่างสะใจ ด่ามันต่อหน้าไม่ได้ เอาลับหลังเนี่ยล่ะวะ ผมแมนมั้ย? 555.
“คนใช้ อย่างนายเนี่ยนะ - -+”
แทมินทำหน้าเหมือนเชื่อผมม๊ากกมากก - - ........ เออตูมันจน ไม่มีปัญญาหาคนใช้หรอกเว้ย TT’ ผมไม่พูดอะไร แต่กลับเดินต่อไป สีหน้าแทมินดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรู้ว่ามีใครเดินตามด้านหลัง ....ส่วนผม ก็ไม่ได้อึดอัดอะไร -.-
“ทำไมต้องเดินด้วยเนี่ย บินๆไปซะก็แล้วเรื่อง”
ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอกครับ ไอ้มินโอพูดพร้อมทำหน้าหน่ายเหมือนเดินไปเป็นกิโลทั้งๆที่ก้าวไปได้แค่10ก้าว(โดยประมาณ)เท่านั้น - -
“=[]= !”
ไอ้บ้า พูดแบบนั้นเดี๋ยวเค้าก็เอานายเข้ารพ.บ้าหรอกเว้ยย ........อย่างที่ผมคิด แทมินและอาจารย์มองหน้ามินโฮแบบงงๆ ผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบคว้าข้อมือมินโฮและพาวิ่งไปทันที
“ขอโทษนะ ผมขอตัวก่อนนะ !”
ผมตะโกนบอกผู้ที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง......... ผมเห็นแวบๆเหมือนแทมินพยายามวิ่งตามผมมา แต่จารย์กึนซอกคว้าตัวไว้ซะก่อน........ขอโทษนะแทมิน T______T .............................เมื่อผมมั่นใจว่ามาไกลพอสมควรแล้ว
“พูดอะไรน่ะ!”
ผมตะคอกใส่มินโฮที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนทันที
“อะไร ฉันทำอะไร - -”
มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเคย .........พูดอะไรไป ไอ้บ้านี่คงไม่รู้เรื่องแน่ - - ........
“นายอย่าพูดอะไรเกี่ยวกับภูติให้คนอื่นรู้ได้มั้ย”
ผมมองหน้าเค้า แสดงถึงความจริงจัง ผมยังไม่อยากให้ใครมาสงสัยว่าผมพาคนบ้าเข้าโรงเรียนหรอกนะ ถึงการแต่งตัวนายจะเข้าเค้าแล้วก็เถอะ - -
“มนุษย์ บินไม่ได้หรอ - -”
“ไม่ได้เว้ยย=[]=”
“ใครจะไปรู้”
มินโฮพูดเสร็จก็เบือนหน้าไปทางอื่น เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรไป ........ผมตบหน้าผากตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้าทำหน้าตาย..........ไม่น่าให้มาด้วยเลย TT แต่หมอนั่นยืนยันว่าไม่ว่ายังไงก็จะมาให้ได้ เอาเถอะถึงที่แล้วค่อยกล่อมให้ออกจากโรงเรียนก็ได้.................ผมไม่ตอบโต้อะไรอีกแต่กลับเดินตรงไปโรงเรียนโดยไม่สนใจคนด้านหลัง.............โรงเรียนกับที่อยู่ของผม(ความจริงก็ที่พักมินโฮ) ห่างกันไม่มากนัก ถึงสำหรับคนอื่นมันจะไกลก็เถอะ......โดยเฉพาะไอ้ด้านหลังที่บ่นมาตลอดทาง ไม่รู้มันจะบ่นอะไรนักก.......
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
ผมร้องลั่นเมื่อพบว่าขาตัวเองห่างออกจากพื้นมาเกือบเมตร........และอ้อมกอดใครบางคนที่อุ้มผมจากด้านหลังอยู่........ - - และมันคงเป็นใครไปไม่ได้
“มินโฮ นายทำอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยย”
อาการตกใจผมเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเพราะตอนนี้ผมก็ขึ้นมาบินว่อนอยู่บนท้องฟ้าเรียบร้อย แถมยังความเร็วแบบนี้อีก โว้ยยยยยย TT’
“ไปแบบนี้สบาย และเร็วกว่าตั้งเยอะ โรงเรียนนายอยู่ไหนล่ะ”
เค้าถามผมพร้อมเร่งความเร็วขึ้นอีกเท่า.....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ช้าๆหน่อยสิเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
TT ใครก็ได้ เอาไอ้นี่ไปเก็บที
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“เป็นไร ทำไมหน้าซีดอย่างนั้น -0-”
ผมเดินเข้าห้องเรียนมาด้วยสภาพเหมือนหิ้วตัวเองมา แฝงด้วยสีหน้าดีใจนิดๆที่พบว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่.......ไอ้มินโฮก็ยังคงลอยหน้าลอยตา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ..........อยากฆ่าคน อยากฆ่าคน - -!
“เปล่า.... พะ...พอดีไม่ค่อยสบายน่ะ”
เพื่อนผู้หญิงคนนึงถามผมเมื่อเห็นผมสภาพเหมือนคนใกล้ตาย ..........จะให้บอกว่า ไปบินบนฟ้ามารึไง - -
“อะอื้อ ดูไม่ค่อยดีเลยนะ ไปห้องพยาบาลก่อนก็ได้”
เค้าพินิจหน้าผมอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมากก”
ผมพูดพร้อมทำท่าเหมือนป๊อบอายเพิ่งกินผักขม ทำให้คนตรงหน้าหัวเราะอย่างช่วยไปได้ ........หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งโต๊ะตัวเอง พร้อมฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง..... วันนี้ผมมาเช้ากว่าทุกวัน คงรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร - -
“แค่นี้ทำเป็นร้องไห้ นายเป็นตุ๊ดรึไง”
เสียงกวนประสาทเข้ามาในโสตผม ..........ไอ้..........%$#&%^#&^
“ฉันว่านายออกจากโรงเรียนเถอะ เป็นคนนอกแถมแต่งตัวแบบนี้ ...... ”
ผมกลั้นใจพูดด้วยดีๆ ถึงด่าไปก็คงไม่สะเทือน
“งั้น เดี๋ยวฉันเป็นนักเรียนที่นี่ก็ได้ ว่าแต่ต้องทำไงล่ะ”
“นายจะบ้าหรอ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”
“- - งั้นฉันก็จะนั่งอยู่นี่แหละ”
มันพูดเสร็จก็ทำหน้าเหมือนจะไม่ลุกออกจากเก้าอี้ตัวนี้ทั้งชาติ…….ผมอึ้งในความเอาแต่ใจของเขา......ขืนเป็นแบบนี้อาจารย์ต้องด่าผมแน่เลย TT
“แล้วนายจะเอาไง”
ในเวลาแบบนี้ คงต้องพูดดีๆด้วยเท่านั้นล่ะ .......ผมจ้องหน้าเค้าอย่างหาคำตอบ
“ฉันจะอยู่กับนายตลอดเวลา ”
“………..”
ชักยั๊วะ ผมกัดฟันกรอด เอาเถอะตามใจ! ถ้าโดนไล่มา ค่อยบอกว่าเป็นคนบ้าก็ได้ ฮึ! …… ผมไม่ตอบโต้อะไรให้เหนื่อย แต่ส่งสายตาเคืองๆไปแทน ก่อนที่จะฟุบบนโต๊ะ ด้วยอาการเวียนๆหลังจะไปท่องนภามา ..........
.
.
.
.
ผมผล๊อยหลับไปนานพอสมควร แล้วเสียงทบเท้าก็ทำให้ผมตื่นจากภวังค์นิทรา บ่งบอกให้รุ้ว่า ถึงเวลาเรียนแล้ว
“อืออ....”
ผมขยี้ตา พลางสะบัดหัวไล่ความง่วงออกไป ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาสู้แสงภายนอกอย่างช้าๆ อื้อ......กลิ่มหอมอ่อนๆนี่อะไรเนี่ยหอมบริสุทธิ์อย่างบอกไม่ถูกเลย แล้วทำไมรอบตัวเราถึงเป็นสีขาวหมดเลยล่ะ เห้ยๆๆๆ ผมรีบสำรวจสิ่งรอบตัว ก็พบว่าโต๊ะ เก้าอี้ พื้นห้อง เพดาน เป็นสีขาวหมด .......ม่ะ มันไม่ใช่ห้องเรียนเรานี่หว่า !!!!!!!!
ทันทีที่ผมคิดได้ ก็รีบวิ่งออกทางบานประตูสีขาว ออกไปผมเห็นคนแต่งตัวแปลกๆ ประมาณไอ้มินโฮ เต็มไปหมด ผมเบิกตาโพลง เมื่อรู้ว่า ต้องเป็นฝีมือมินโฮแน่ และนั่นทำให้ผมมั่นใจว่า มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก ผมเดินไปตามทาง สวนกับผู้คนวุ่นวายไปหมด และแล้ว ก็มีมือใครบางคนจับข้อมือผมไว้จากด้านหลัง
“มินโฮ!”
ใช่ครับ มันนั่นแหละ เอาตูกลับเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยยยย TT
“ที่นี่ที่ไหน”
ผมถามด้วยความระแวง มันจะเอาตูไปผ่าตัดทดลองรึเปล่านะ ฮึกๆ TT
“เฮ้ยๆๆ อย่าพึ่งร้องไห้นะ ตามฉันมา เดี๋ยวก็รู้เอง”
มินโฮพูดเสร็จก็ลากผมออกไปทันที ฮือๆๆ ต้องจับไปทดลองแน่เลย ! พ่อครับแม่ครับ ถึงผมจะไม่เคยเจอ ก็ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดมา TT’
เมื่อมินโฮฉุดกระชากลากผมมาด้วยความลำบาก ก็มาหยุดอยู่ตรงบานประตูบานนึง ซึ่งเป็นบานสีน้ำตาล ขนาดใหญ่มหึมาขนาด100ฟุตได้ =[]= แต่ที่แปลกว่านั้นก็คือ มันเป็นสิ่งเดียวที่ไม่ใช่สีขาว - -.......... มินโฮใช่มือทาบลงบนบานประตูไม่นานนักประตูก็เปิดออก แค่ทาบน่ะนะ!?
แอ๊ดดดดดดดด
เสียงเปิดปะตูดังขึ้น เผยให้เห็นหลังประตู แล้วผมก็ต้องตะลึง เมื่อข้างในใหญ่มากกกกๆ เหมือนห้องประชุมรัฐสภา แต่ใหญ่เท่าสนามฟุตบอล ผมมองไปข้างในอย่างเอ๋อๆ ปนตื่นเต้น เข้าใจความรู้สึกของแฮรี่ ตอนมาเรียนฮอกวอร์ครั้งวันแรกเลย - -
ข้างในนั้นมีผู้คนมาก ทั้งที่เหมือนไอ้มินโฮ และเหมือนมนุษย์โลกธรรรมดา
“มานี่เร็ว”
มินโฮกระชากผมไปอีกแล้ว ! - - แล้วเค้าก็พาผมไปนั่งเก้าอี้ด้วยความเร่งรีบ ดูเหมือนคนทั้งหอประชุมนี้ก็เร่งรีบเช่นกัน
“ขอโทษจริงๆที่ต้องลากมนุษย์มาเกี่ยวข้องกลับเรื่องพวกนี้”
อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากกลางหอประชุม ผมมองตามเสียงนั้น ก็พบว่ามีชายคนนึง ยืนพูดด้วยน่าตาสลดหดหู่ ผมตั้งใจฟังคำที่เค้าพูดต่อ
“เนื่องจากมีภูติจากนรกหลุดการจับกุมไปได้ 4 ตนและมีความเป็นไปได้สูง ว่าจะไปที่โลกมนุษย์ ถึงจะไม่มีอันตรายอะไรกับมนุษย์ธรรมดาเพราะเค้าไม่สามารถสัมพัสตัวมนุษย์ได้ แต่กับภูติสวรรค์จะเป็นอันตรายอย่างมาก รวมทั้งมนุษย์ผู้ได้ทำพันธะสัญญากับภูติหลายๆตนด้วย นี่เป็นเหตุที่เราต้องเรียกพวกท่านมา ภูติสี่ตนนี้ ถูกจับกุมในข้อหาใช้เวทย์ต้องห้าม ซึ่งคงเดาความสามารถมันออก ชาวภูติฝึกหัดไม่สามารถต่อกรอะไรได้เลย”
เสียงโฮ ขึ้น......ด้วยความหวาดกลัวระคนตกใจ
“แต่เรามีทางออก การสอบยังต้องดำเนินต่อไป เราจะให้ภูติทั้งหลายทำภารกิจร่วมกับท่าน ในดินแดนแห่งนี้ จนกว่าทางการเราจะจับตัวภูตินรกได้ อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องกังวลถึงทางบ้าน พวกเราสามารถหาเหตุผลในการไม่อยู่ของได้ ทั้งในที่โรงเรียนและที่บ้าน ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะครับ”
เสียงโฮดังขึ้นอีกรอบ เฮ้ยๆๆๆ ทำไมตูต้องโดนลากมาด้วยฟะ นำความโชคดีหรอ นี่มันโชคดีตรงไหนกันฟะ
หลังจากเสียงคุยต่างๆนาๆ มาได้สักพัก ทุกคนก็เริ่มทยอยออก เหลือแต่ผมที่ยังนั่งอึ้งกับเหตุการณ์อยู่ เมื่อกี๊ผมฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ และพอตื่นมา ผมก็มาอยู่ในห้องอะไรไม่รู้ แถมยังบอกให้ผมอยู่ที่นี่อีก
ฝัน
ฝันแน่ๆๆๆๆๆๆ
เพี้ยะ !
“เฮ้ยยย ตบหน้าตัวเองทำไม”
มินโฮจับแก้มผมทั้งสองข้างพร้อมจ้องพินิจใบหน้าของผม .....ฮะ เฮ้ยๆ ทำแบบนี้.......รู้สึกร้อนๆไงก็ไม่รู้
“นี่นายเสียสติไปแล้วหรอ!”
เค้าตะโกนใส่หน้าผมอย่างประหลาดใจ
“บ้าหรอไง ฉันแค่คิดว่าไม่ได้ฝันไปน่ะ”
แล้วผมก็แกะมือออกจากหน้าผม ไออุ่นในมือเค้ายังรู้สึกอยู่บนใบหน้าใสๆของผม
“ฮ่าๆๆๆ”
ขำเข้าไปเหอะ โธ่เว้ยยย อยากกลับบ้าน .......แต่จะว่าไปเราไม่มีบ้านนี่หว่า -*-
“มินโฮ”
มีใครบางคนเรียกเค้าจากด้านหลัง ผมเงยขึ้นไปก็เจอกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาเหมือนผู้หญิง น่ารักเป็นบ้า !
“ฮเยซองง!!!!”
เสียงแปดหลอดไอ้มินโฮดังขึ้นพร้อมโผเข้ากอดคนทื่อฮเยซองแน่น นั่นมันผู้ชายนะเว้ย ทำอย่างกะเจอคนรักงั้นล่ะ
“พ่ะ พอแล้วน่า”
ฮเยซองทำหน้าลำบากใจ ผมเหลือบไปมองคนข้างๆ ที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ เฮ้ยยยยยย !
“พี่มีร์ !!!!!!”
พี่มีร์ที่เอาแต่จ้องฮเยซองกอดกันกลมกับมินโฮ ก็หันมาทางผม แล้วทำหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน
“มาได้ไงเนี่ย !!”
พี่มีร์เดินเข้ามาหาผม ดูเหมือนว่าคงจะโดนแบบเดียวกัน แต่ดูเหมือนภูติของพี่มีร์ ดูไม่น่ามึนเหมือนมินโฮเลย - -
“บังเอิญจังนะครับ -0-”
“นั่นสินะ แล้วนายมาแบบนี้ แทมินทำไงเนี่ย ? ”
“........”
ตายแล้วคับผม ไอ้แทมิน ลืมมันสนิทเลย ผมก็อยู่นี่ พี่มีร์ก็อยู่นี่ โธ่ แทมิน T-T
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องทำหน้าสลดอย่างนั้นหรอก”
พี่มีร์พูดปลอบขณะเห็นผมทำหน้าเหมือนญาติเสีย
“มินโฮ พอเถอะๆ - -”
ผมกับพี่มีร์ หันไปหาคู่นั้นที่เราลืมกันไปสักพัก ก็พบว่าฮเยซองกำลังพยายามออกจากอ้อมกอดมินโฮอยู่
“ไม่เจอตั้งนาน ฉันก็คิดถึงไม่ได้หรอไง - -”
มินโฮตอบร่างเล็กตรงหน้าด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
“ฮเยซอง ไปเหอะ”
ก่อนที่ร่างเล็กจะได้โต้อะไร ร่างสูงก็ลากข้อมือร่างเล็กไปอย่างไม่สนใจ คนที่ส่งสายตาเคืองๆไปให้
ปังง (เสียงปิดประตู)
“ไม่ชอบไอ้นั่นเลย !”
มินโฮสบถขึ้นหลังจากสองคนนั้นออกไปได้ไม่นาน พร้อมส่งสายตาไปยังประตูอย่างแค้นๆ
“พี่มีร์นิสัยดีกว่านายหลายล้านเท่า”
ผมพูดเน้นคำ เพื่อความกระจ่าง ร่างสูงไม่โต้อะไรแต่กลับ จ้องมาทางร่างบางเหมือนจะกิน
“เฮ้ยๆ จะทำอะไร ??”
ร่างสูงส่งสายตาเคืองๆพร้อมเดินเข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็ว ..........ไอ้นี่เกิดคึกไรขึ้นมาวะ หรือมันทนไม่ได้ จะฆ่าตูแล้ว อย่านะเว้ยย ตูสู้ด้วยย .....ผมถอยหลังไปชนโต๊ะ =[]= มินโฮยังคงสายตาอย่างเดิม แต่ตอนนี้เค้าเข้ามาใกล้ผมมากๆ
“..............”
“อะไร ? จ้องฉันทำไมTT”
………. น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้งตามสัญชาติญาณ มินโฮยิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง .......มันจะกัดผมแล้ว มันจะกัดผมแล้ววว แง้ !
“บ้าหรอไง แค่นี้ก็ร้อง”
ผมลืมตาขึ้นก็พบว่าไปบ้านั่นมันไปถึงประตูแล้ว =[]= ไปตอนไหนวะนั่น
“ตามมาสิ จะพาไปห้องพัก”
“อื้อ”
ผมมองตามมันแบบไม่เข้าใจ …….. ประสาทแน่ๆ -0-
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ฉันจะนอนข้างฮเยซองเว้ย หลบไป - -”
มินโฮทำเสียงกร้าวใส่พี่มีร์ ที่มานอนข้างๆฮเยซองพร้อมด้วยสีหน้ายียวนตามแบบฉบับ เลยทำให้ไอ้มินโฮ โกรธเป็นหมีกินผึ้งอยู่ .......สงสัยสินะครับ ว่าเราโคจรมาพบกันได้ยังไง คือ ที่นี่เค้าให้พักห้องละสี่คน แล้วไอ้มินโฮก็ไปขอคนจัดห้องให้มานอนกับฮเยซองจนได้ พอเข้ามา พี่มีร์กับ มินโฮก็เปิดศึกสายตาทันที ผมกับฮเยซองเอือมสองคนนี้เต็มทีแล้ว - -
“ไม่หลบ ทำไมฉันต้องหลบ”
“พูดดีๆ ไม่ชอบไงวะ ? ห๊ะ ?”
มินโฮโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ก็พี่มีร์เล่นกวนซะขนาดนั้น ไอ้นี่มันยิ่งความอดทนต่ำอยู่
“พอๆ ฉันนอนกับนายก็ได้”
ก่อนที่มินโฮจะซัดพี่มีร์ ฮเยซองก็ห้ามทัพไว้ทัน ผมได้แต่มองดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ไอ้มินโฮ มันชอบฮเยซองแบบไหนกันแน่วะเนี่ย ??
“ก็ดี”
ห้องนี้ มี2เตียงคู่ ก็แสดงว่า ผมต้องนอนกับไอ้พี่มีร์
“ไม่ ฉันไม่ให้ฮเยซองนอนกับนาย”
สีหน้าพี่มีร์เปลี่ยนทันที เมื่อรู้ว่าฮเยซองยอมนอนกับไอ้มินโฮ ง่ายๆ
“นายจะอะไรนักหนา ผู้ชายด้วยกัน”
ฮเยซองพูดขึ้นด้วยเสียงแสดงความรำคาญเต็มที
“ก็.........ก็นายเป็นภูติของฉัน นายก็ต้องนอนกับชั้น”
ตอนนี้มินโฮดูเหมือนจะไม่ไหวจริงๆ อาจจะเสกให้พี่มีร์เป็นหมาก็ได้ =[]=!
“มินโฮ!”
ผมพยามห้ามเค้า แต่ดูเหมือน คำพูดของผมจะไม่เข้าสู่โสตประสาทเค้าแม้แต่น้อย !
“นายคิดอะไรกับฮเยซองกันแน่!”
มินโฮถามคำถามที่ไม่น่าถามออกมา
“คิดอะไร”พี่มีร์ตอบ แต่ไม่สบตาผู้ถาม
“บอกไว้ก่อนเลย ว่าฮเยซองไม่มีวันคิดแบบเดียวกับนาย!”
“พูดเรื่องอะไรกัน”ฮเยซองโพล่งออกมา หลังจากฟังบทสนทนาเกี่ยวกับตัวเอง แต่กลับไม่เข้าใจสักนิด - -
“ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น”พี่มีร์ยังคงตอบด้วยสีหน้าแบบเดิม
“ฉันจะนอนกับฮเยซอง”
“ไม่ ฉันสิ”
“ฉันเว้ยยยย”
“ไม่เว้ยยยยย”
“พออออออออออออออออ !!!!!!!!!!!!!”
เสียงด้านบนนั่นคือเสียงผมเอง การตะโกนของผมทำให้ทุกคนมามองที่ผม .........
“ผมจะนอนกับฮเยซองเอง โอเคนะ”
“ห๊า!” ทั้งสองคนประสานเสียงแบบประหลาดใจสุดๆ
“ให้นอนกับไอ้นี่น่ะนะ ตายยังจะดีกว่า” พี่มีร์พูดขึ้น พร้อมเบือนหน้าไปทางอื่น
“ฉันยอมนอนกับหมา ดีกว่านอนกับนาย”มินโฮพูดโต้บ้าง
“ว่าไงนะ !”
โอ้ยยยยยยยยย +-+ ระหว่างที่สองคนนั้นเปิดศึกน้ำลาย ผมก็ลากฮเยซองมาทันที
“นอนไปเลย ไม่ต้องสนมันหรอก” ผมบอกฮเยซอง เค้าไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้ารับ ก่อนที่จะขยี้ตาบอกถึงความล้า และฟุบลงไปบนที่นอนเหมือนเด็กๆ - - ส่วนไอ้สองคนนั้นๆก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นล่ะ ผมนอนลงบ้าง ที่นอนนุ่มๆทำให้ผมหลับตาลงได้อย่างง่ายๆ ถึงจะมีเสียงโหวกเหวก ก่นด่ากันก็ตาม - -+
.........พรุ่งนี้คงต้องเจออะไรอีกเยอะ....................
ความคิดเห็น