คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 เบ๊
ตอนที่ 3
ทำไม.. ทำไมผมต้องมาทำอย่างนี้ด้วย
พระเจ้าเกลียดผมแล้วสินะ...
แล้ว.....ทำไมต้องเป็นฉันฟะ!!!!!!
“นี่นาย.. ถือให้มันดีๆหน่อย ถ้าของฉันตกจะทำยังไง”
ผมหันขวับไปทางไอ้แทซันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยรังสีอำมหิต ขณะที่สองมือผมเต็มไปด้วยของใช้ เสื้อผ้า ...ใช่ครับ.. ผมมาเป็นเบ๊มัน มันใช้ผมขนของย้ายบ้าน!
“หึ อย่ามองอย่างนั้นนะ นายเป็นคนรับปากฉันเอง”
แหม่ ทุกคนคงจะสงสัยสินะครับ ว่าทำไมเหตุการณ์ถึงไม่เป็นไปตามที่คาด.. ไอ้หมอนี่น่ะสิครับ มันแสบจนไม่คิดว่าจะมีใบหน้าใสซื่อแบบนั้น.. คือเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะ
“นายจูบ.. จูบฉัน นาย ..”
น้ำตารื้นขอบตา ตัวสั่นน้อยๆ นั่นทำให้ผมแทบอยากจะเอามีดมาคว้านท้องแล้วระเบิดตัวเองตายอีกรอบ ..ผมก้าวเข้าไปหามันที่นั่งสั่นอยู่อย่างช้าๆ
“ฉันขอโทษ ฉันแค่.. แค่แกล้งนายเท่านั้นแหละ ให้ฉันทำอะไรไถ่โทษให้ก็ได้นะ..”
ผมพูดโดยระวังคำพูดที่สุดเท่าที่เคยเกิดมาเป็นมนุษย์ (เว่อไปไหน - -+)
“..........”
มันทำสีหน้าลังเล
“ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีก ฉันสัญญาเลย”
ทำไมรู้สึกผิดงี้นะ ยิ่งเห็นใบหน้านั่น ผมยิ่งรู้สึกแย่ที่ทำอะไรแบบนั้นลงไป หมอนั่นต้องกลัวผมแน่ๆ
“อะไรก็ได้งั้นหรอ..”
มันทำหน้าครุ่นคิดพร้อมมองมาทางผม ผมพยักหน้ากลับ... โดยไม่คิดว่า ผลมันจะเป็นแบบนี้ !
“แค่ขนของขึ้นรถ แล้วขนของลงแค่นี้ อย่าทำหน้าเหมือนโลกจะแตกสิ”
แหม่ ย้ายบ้านนะครับ ไม่ใช่ไปปิคนิก !
“นายก็ท่าทางจะมีตังค์นี่หว่า ทำไมไม่จ้างคนขนของไรงี้ล่ะฟะ!”
“ทำงั้นฉันก็ไม่ได้เห็นนายเป็นเบ๊แบบนี้น่ะสิ”
มันพูดพร้อมยิ้ม ..ปีศาจ! นี่มันปีศาจชัดๆ!
หลังจากนั้นผมใช้เวลากว่า3ชั่วโมงในการขนของ ขึ้นรถมัน อายุแค่17 ดันมีรถยนต์ขับเป็นของตัวเอง (ผิดกฎหมายอีกต่างหากไม่มีใบขับขี่ อย่าเลียนแบบนะจ๊ะ) ..รู้สึกว่าที่นี่จะเป็นแค่ที่พักชั่วคราว มันมีบ้านอีกหลังที่พึ่งปรับปรุงเสร็จ ..แถมอยู่คนเดียวอีกต่างหาก หมอนี่ชอบทำอะไรเหนือคาดจริงๆ …เมื่อมันขับรถไปยังจุดหมาย โดยมีผมนั่งไปด้วย เพื่อจะขนของลง แต่ทำไมระหว่างทางมันชั่งคุ้นเคยจริงๆ...
“นี่..บ้านนายมันอยู่ตรงไหน?”
“ใกล้ๆโรงเรียน เดี๋ยวก็เห็นเอง ฉันอยากเดินไปเรียนได้”
ผมนั่งเงียบ ในใจครุ่นคิดว่าคงไม่ใช่ข้างบ้านผมหรอกนะ......
เอี๊ยดดดด..
“ถึงแล้ว”
มันพูดเรียบๆ..
“ข้างบ้านกู..”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
เหมือนกับแดจาวู นี่ผมต้องมีบ่วงกรรมกับหมอนี่แน่ๆ!
“ข้างบ้านนาย..? หึ แค่อยู่กับนายที่โรงเรียน ก็แย่พออยู่แล้ว แต่เอาเถอะ เผื่อฉันได้ใช้อะไรนายอีก”
เหมือนธนูยิงมาปักที่อก และความเกลียดเกาหลีที่พลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง ใยคนขี้เกียจอย่างผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยฟะ
“เลิกทำหน้าหมาเป็นมะเร็งแล้วมาขนของซะ”
หมอนั่นพูดเสียงเรียบ ก่อนที่จะเดินไปทางบ้านผม...
“เห้ย ! เดี๋ยว นายจะเข้าบ้านฉันทำไม ???”
มันหันหลังกลับมาและยิ้ม
“ฉันหิวน่ะ ขอยืมพ่อแม่นายสักพักละกันนะ”
ปีศาจ!!
.
.
.
.
.
.
“แหม หนูแทซันเนี่ย น่ารักจังนะ ทีหลังก็มากินข้าวบ้านน้าบ่อยๆนะ”
“ไม่หรอกครับ ผมไม่กล้ารบกวนขนาดนั้นหรอก”
“รบกวนอะไรกันล่ะจ๊ะ ไม่รบกวนสักนิดเลย”
“ฮ่าๆๆๆ”
........................ ไอ้บรรยากาศติ๊งต๊องแบบครอบครัวในนิยายนี่มันอะไรกันฟะ! ผมเปิดประตูบ้านเข้ามาพร้อมสภาพเหมือนคนขอทาน พร้อมความเหน็ดเหนื่อยเหมือนไปปีนเขาเสร็จใหม่ๆ และความเคียดแค้นไอ้เกาหลีหน้าใสนั่น! นี่มันยังมาพรากครอบครัวชาวร๊อคที่ผมฝันไว้ด้วย!
“อ้าว กร กลับมาแล้วหรอ เห็นว่าลูกมีน้ำใจไปช่วยแทซันย้ายบ้านหรอ แหม.. ลูกแม่ก็มีมุมดีๆเหมือนกันนะเนี่ย”
ผมทำสายตาว่างเปล่าราวกลับซอมบี้... แม่เห็นซากลูกชายมั้ย หรือแม่โดนไอ้เกาหลีนั่นล้างสมองไปแล้ว
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า ขอบคุณสำหรับอาหารครับ ^^”
ไอ้แทซัน กล่าวอำลา โดยไม่ลืมที่จะมองมาทางผมแล้วยิ้ม ... ไอ้..
“รีบกลับจังน้า นี่ไปส่งแทซันหน่อยสิลูก”
ผมเมินและเดินไปยังโต๊ะอาหาร
“กร คงไม่ชอบให้แม่โกรธใช่มั้ย ^^?”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกลับสะดุ้งทันที ก็ตอนแม่ผมโกรธจะกลายเป็นคนละคนเลยน่ะสิ - -.. แค่คิดก็สยองแล้ว
“ก็ได้ - -”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ และเดินนำไอ้แทซันออกไป ..บ้านมันเป็นบ้านสองชั้น ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ผิดจากบ้านผมที่แม้จะทรงเดียวกัน แต่บ้านผมก็ธรรมดากว่าเยอะ ..
“อย่าคิดว่าฉันจะญาติดีกับนายนะ ที่ฉันทำไปก็แค่ไถ่โทษเรื่องที่ฉันแกล้งนายเท่านั้น”
ผมพูดทิ้งทวนก่อนจะเดินหันหลังกลับไป
“แค่นั้นก็เกินพอแล้วล่ะ หึ”
เสียงเรียบกวนประสาท ไล่หลังผมมา ..ไอ้นี่เหมือนไม่ได้อยู่บนดาวโลกเลย ทั้งความคิดและการกระทำ ...หรือมันจะเป็นเอเลี่ยน ? ผมส่ายหัวไล่ความคิดติ๊งต๊องของผมไป
ในห้องนอนแสนธรรมดาของชายโสด มีกีต้าสองตัว โปสเตอร์วงร๊อค ทุกอย่างถูกจัดแต่งอย่างลวกๆ มีผมที่นอนกุมขมับอยู่กลางเตียง ให้ตายสิ ใกล้จะถึงเทศกาลงานประจำปีของโรงเรียนแล้ว ผมยังคิดเพลงที่จะไปโชว์ไม่ออกเลย งานนี้แมวมองมาเพียบซะด้วย ...แต่ผมดันไม่มีไอเดียอะไรเลย! อ๊ากกกก ผมนอนม้วนไปม้วนมาอยู่บนเตียง
“นายทำบ้าอะไรของนาย..”
เสียงกึ่งตะโกนทำให้ผมสะดุ้ง.. มันดังมาจากหน้าต่าง … ไอ้เกาหลีนี่เอง มันนั่งเอามือเท้าคางกับขอบหน้าตาพร้อมมองมาที่ผมด้วยสายตาเดิมๆของมัน ..นี่นอกจากเรียนห้องเดียวกัน โต๊ะข้างกัน ข้างบ้านกัน ยังห้องนอนใกล้กันอีกหรอ? พระเจ้าต้องการอะไรจาผมมม (ข้าต้องการความวาย =.,= //ไม่ใช่ละ)
“โรคจิตรึไง มาส่องคนอื่นแบบนี้”
“ฉันไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก หน้าต่างนายดันมาตรงหน้าต่างฉันเอง”
มันเบือนหน้ามองท้องฟ้า อย่างไม่ใส่ใจ ..ผมก็เลิกให้ความสนใจมันบ้างเหมือนกัน ผมหยิบกีต้าร์ตัวเก่งขึ้นมาแล้วนั่งพิงหน้าต่าง.. ก่อนจะบรรจงไล่คอร์ดเพลงอย่างชำนาญ ก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงนุ่มเคล้าไปกับดนตรี
ฉันเป็นเพียงเส้นทางแห่งรักเก่า ที่เธอเดินข้ามไป
ในเมื่อความหวั่นไหวให้เธอ เดินไปกับเขา
เวลาเปลี่ยนฉันเป็นคนเก่า ตัวเธอเปลี่ยนฉันเป็นคน..เศร้า
ในเมื่อเรา..ต้องเลิกรา
ขอ..ฉันคงตัดใจไม่ไหว
จากนี้..แม้รู้ว่าเธอ..มีใครยังไง
ผิดเลยใช่ไหมที่ฉันยังรักเธอ
จะให้ได้ยังไงเท่าไหร่ฉันก็จะรอ
เธอเมื่อไหร่..เขาไม่สนให้เธอต้องเสียใจ
เจ็บปวดใจทนไม่ไหว เธอยังมีฉันที่รอ..รอแต่เธอ
ฉันจะจำสิ่งเดียวที่งดงาม..นั้นก็คือภาพเธอ
ต่อให้เธอมีเขาข้างกาย ในวันนี้ นาทีที่เขาเป็นคนใหม่
ใจเธอลืมฉันก็คงง่าย ตัวฉันเองยังรู้เลย
ขอ..ฉันคงตัดใจไม่ไหว
จากนี้..แม้รู้ว่าเธอ..มีใครยังไง
ผิดเลยใช่ไหมที่ฉันยังรักเธอ
จะให้ได้ยังไงเท่าไหร่ฉันก็จะรอ
เธอเมื่อไหร่..เขาไม่สนให้เธอต้องเสียใจ
เจ็บปวดใจทนไม่ไหว เธอยังมีฉันที่รอ..รอแต่เธอ
(รอ-clash)
จู่ๆน้ำตาผมก็ไหล พาลให้คิดถึงแฟนเก่าของผมขึ้นมา ผมรีบเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ..
“ร้องเพราะดีนี่”
เสียงตรงหน้าต่างสะกิดผมอีกครั้ง
“แน่นอน อย่างนาย.. เทียบฉันไม่ได้หรอก”
ผมหันหลังพูดด้วย เพราะน้ำตาที่ไหลอยู่
“ร้องไห้สินะ สมควรแล้วล่ะ อย่างนายไม่มีใครเอาหรอก”
ฉึก!! คำพูดเสียดแทง ที่เหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันดันไปซ้ำกับคำสุดท้ายที่แฟนเก่าของผมได้พูดกับผมไว้.. ทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่านกว่าเดิม.. ผมหันขวับไปทางมัน พร้อมเปิดหน้าต่างตัวเองออก และปีนออกไปเกาะต้นไม้ต้นใหญ่ที่ขึ้นระหว่างกลางบ้านเราสองคน ผมใช้มันเป็นสะพาน ก่อนที่จะเปิดหน้าต่างบ้านหมอนั่นแล้วโดดเข้าไป.. แทซันอึ้งและมองมาทางผมอย่างหวาดๆ
“นายไม่มีสิทธิ์เข้ามานะ ออกไป!”
แทซันไล่ผม ผมยืนก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่เดินไปทางไอ้แทซัน มันถอยหนีจนหลังมันชนผนัง... ผมจ้องหน้าแทซันด้วยสายตาที่เย็นชา
“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าคนอื่น.. นายวิเศษมากรึไง? ครอบครัวนาย เพื่อนนาย อยู่ไหน? หึ.. นายน่ะ มันไม่มีอะไรเลยแท้ๆ ยังมากล้าพูดอย่างนี้อีกนะ”
คำพูดร้ายแรงที่หลุดมาจากปากผม ให้คนตรงหน้าถึงกลับนิ่งไป.. แลความเงียบก็เข้าครอบงำสักพัก
“หึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
แทซันหัวเราะลั่น แต่น้ำตากลับไหลเป็นทาง ผมยืนดูอย่างไม่เข้าใจ
“หัวเราะอะไรของนาย”
มันหัวเราะพร้อมน้ำตา ใบหน้าเก๊กๆที่ผมเคยเห็น ท่าทางที่เย็นชาที่ผมเคยสัมผัส หายไปหมด เหลือเพียงเด็กชายที่หัวเราะราวกับคนเสียสติ
“..........โลกนี้น่ะ.. ฉันไม่อยากจะอยู่มันนักหรอก ทุกอย่างไหลเวียนไปด้วยเงิน เงินตัดสินชะตาชีวิตคนได้... และเงินก็พรากทุกอย่างไปจากชั้น ฮ่าๆๆๆๆ”
น้ำตาแทซันไหลมาไม่ขาดสาย ...นี่ผม....พูดอะไรผิดไปมากๆเลยสินะ ทำไมฉันเป็นแบบนี้เสมอเลยนะ เวลาโมโห ผมผลักหัวตัวเองเบาๆ
“กร.... นาย..ฆ่าฉันทีสิ..”
แทซันพูดพร้อมหยิบปืนจากใต้หมอนของตนเองออกมา
“เห้ย!!!”
---------------------------------------------
ฉับ ๆๆๆ ตัดจบ ไม่ค่อยได้โปรโมทเลยแฮะ
จะกลายเป็นนิยายร้างอีกเรื่องสินะ ฮือ T^T
เรื่องนี้ไปทางดราม่านิดนึงนะ แต่ไม่ต้องห่วง ไม่เศร้ามากหรอค่ะ
แค่หน่วงๆ(?)
คนที่อ่านมาถึงตอนนี้ก็ขอบคุณนะคะ
อ้อ ! เราเปลี่ยนกฏละ ถ้าไม่มีคนคอมเม้นในวันนั้นเลย เราจะไม่อัพวันต่อไปค่ะ
แต่ถ้ามีคนมาคอมเม้นท์ แม้จะคนเดียวเราจะอัพของวันต่อไปเหมือนเดิม
ไม่เกินสามทุ่มของทุกวันนะคะ รักคนอ่านทุกคนค่ะ จุ๊บบบ >3<
ความคิดเห็น