My Spirit ภูต'ของผม'(ไม่จบ)

ลำดับตอนที่ #4 : #๓ ความรู้สึกแบบนี้มัน....

                          



                           





                                                     นักแสดงรับเชิญ -..-


                         





ตอนที่3;

“นี่.......นายกล้าต่อยฉันหรอ!!!!!!!!!!”

ร่างสูงตะโกนตะคอกอย่างเดือดดาล ใบหน้าแสดงถึงความโกรธมหาศาล  ทำให้ร่างเล็กที่แทบจะนอนลงโซฟาหน้าซีดขึ้นทันที

“กะ...ก็ผมขอโทษแล้ว..”

ร่างเล็กก้มหน้าหลบสายตาก่อนจะตอบไปอย่างแผ่วเบา ......... ตอนนี้จางกึนซอกเวอร์ชั่นเดือด กำลังค่อยๆก้มลงหาลีแทมินเด็กขี้กลัวอย่างช้าๆ    ร่างสูงเข้าคร่อมร่างบางไว้อย่างง่ายดาย มือนิ่มๆของร่างบางพยายามดันออก แต่ก็ไม่ทานแรงของร่างสูงได้

“พ่ะ...พี่จะ....ทำ...อะไรอ่ะ”

หน้าของเขาทั้งคู่หากใช้ไม้บรรทัดวัด ก็คงได้ซัก 2เซนกระมัง = = ..........ลมหายใจอุ่นๆของจางกึนซอกกระทบใบหน้าตน ทำให้ร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างนั้นเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมา

“รู้มั้ยว่าคนที่ต่อยฉัน มันจะเป็นยังไง”

น้ำเสียงยังคงความโกรธไว้อยู่แต่ แทมินไม่ตอบอะไร หากทว่าเค้ามัวแต่เลี่ยงสายตาคมๆนั้น ...... เพราะตอนนี้ เขายิ่งเข้าใกล้เข้า .......ใกล้เข้า..........   ดวงตาร่างเล็กถูกบดบังด้วยใบหน้าหล่อคม ลมหายใจอุ่นดอมดม ราวกับเป็นสิ่งที่หอมหวาน  เสียงหัวใจดังราวจะระเบิดออกมา

“หึ!”

ร่างสูงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ รวบมือร่างบางกดไว้เหนือหัวเพื่อเป็นการพัธนาการ

“อะไร........ พี่จะทำ...อะไร ????”

 แทมินงงกับการกระทำของคนตรงหน้ามากมันแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน........เขามองด้วยสายตาหาคำตอบจากผู้กระทำ.................กึนซอกไม่สนใจคำพูดของร่างบางแต่กลับมองไปที่ผิวใสของแทมินเหมือนจะมองให้ทะลุ แล้วกระตุกยิ้มเล็กๆ................... ก่อนที่จะค่อยๆก้มลงกดบดริมฝีปากของอีกฝ่าย แทมินตกใจสะดุ้ง และพยายามเม้มปากไว้..... กึนซอกพยามเผยอปากของคนตัวเล็กออก แต่ก็ไร้ผล. ……..…แทมินพยายามดิ้นและเปล่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา ......... แต่การที่แทมินพยายามจะอ้าปากพูดนั้นทำให้กึนซอก ทำลายปราการลุกล้ำลิ้นของตนเข้าไปหาได้ในที่สุด .........ลิ้นร้อนๆเข้าไปความหาสิ่งเดียวกันอย่างโหยหา   ร่างเล็กน้ำตาซึมไปด้วยความตกใจ แต่ก็ยังไม่หยุดดิ้น แม่รู้ว่าไม่มีทางหลุดก็ตาม 

//////////////////////

 

ในเวลาเดียวกันนั้น

“แทมินพี่กลับมาแล้ว มีไรกินมั้ยยยยย!”

ผมตะโกนเรียกน้องชายเพื่อถามหาของกิน ตั้งแต่ยังอยู่หน้าบ้าน   ก็ไอ้เสียงร้องโครกครากในท้องผมนี่สิ แย่จริงๆ - -+ ฮเยซองเดินตามมาติดๆ เหตุการณ์บนถนนนั้นทำให้ผมอายอย่างช่วยไม่ได้ ..........แล้ว............ทำไมผมต้องอายด้วย ..........ใช่สิ! ทำไมตูต้องอายด้วยฟะ มีร์เอ้ย ทำตัวให้เป็นปกติเข้าไว้ อยากเบี่ยงเบนรึไง นั่นมันผู้ชาย ท่องไว้ ผู้ชาย ผู้ชาย....

“ผู้ชาย ผู้ชาย”

“บ่นพึมพำอะไรของนาย ”

“เฮ้ยยยยยยยย ! ตกใจหมด”

เสียงเค้าทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์กะทันหัน..........

“ฉันพูดเบาๆเองนะ”

อัปกิริยาที่ตอบกลับมาก็ยังคงไร้เดียงสาเช่นเคยเมื่อเค้าเห็นผมตกใจขนาดนั้น

ผมเดินเข้าบ้านโดยไม่ตอบอะไร...........ทันทีที่ผมเดินเข้าห้องนั่งเล่นก็เห็นหัวใครบางคนก้มหัวงุดๆอยุ่บนโซฟา แต่เนื่องจากผมมองจากด้านหลังจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร

“แทมิน?”

ผมพูดน้ำเสียงกึ่งตะโกน...........แล้วบุคคลปริศนาที่ผมเห็นก็เด้งตัวโหยงออกมาด้วยความตกใจ เฮ้ยยยยยยย! ………… น่ะนั่น………..

“อะ...อาจารย์กึนซอก”

เฮ้ยยย ยังไม่กลับอีกหรอฟะ ............   มีร์ !หนี !

“ไม่ต้อง!”

ผมที่พึ่งจะหันหลังและก้าวขาขวาไปได้ก้าว ก็หันหน้ากลับมาทันทีด้วยความกลัวตาย = =

“ฉะ ฉันจะกลับแล้ว”

จะกลับ.................หา???เป็นครั้งแรกที่เห็นอาจารย์พูดสะดุด แล้วสายตาล่อกแล่กนั่นมันอะไร ?  จะกลับโดยไม่ด่าผมเนี่ยนะ ? มหัศจรรย์........ ผีสิงรึเปล่าวะ.........ผมคิดไปเรื่อย จนมีอีกร่างลุกขึ้นจากขอบโซฟา ด้วยสภาพน้ำตานองหน้า ทรงผมยุ่งๆนั้นทำเอาผมตะลึง.......น้องชายกูนี่หว่า อ๊ากกกกกกกกก

“แทมิน ใครทำอะไรนายเนี่ย”

ผมวิ่งเข้าไปหาน้องชายผมที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่ ผมมองหาผู้ร่วมเหตุการณ์แต่ตอนนี้อาจารย์หายไปตอนไหนไม่รู้ = =

“เป็นอะไรแทมิน!”

ผมถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงสุดขีด

“คือ……..ผะ ผม เปล่า”

แทมินปาดน้ำตาและเช็ดบริเวณปาก ก่อนจะตอบคำถามผมแบบอ้ำอื้ง

 แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ แทมินก็วิ่งขึ้นห้องไปทันที พร้อมอาการหน้าแดงระเรื่อ - -+

“อะไรของมันวะ”

ผมพูดกับตัวเองพร้อมเกาหัวแบบงงๆ

“เฮ้   นาย เอ่อ.......”

ฮเยซองเดินเข้ามา แต่ไม่ทันพูดจบประโยค ก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“นายชื่ออะไรนะ ....”

ฮเยซองพูดพร้อมมองผมด้วยตาสีดำใสแววตาใสซื่อปรากฏขึ้นชัดเจน

“มีร์ ”

ผมพูดโดยไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ให้ตาย....... คุยกันมาทั้งวัน ไม่รู้จักชื่อฉันเนี่ยนะ - -+

“หิวอ่ะ = =”

ร่างบางพยายามบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ ........ภูติเนี่ยกินข้าวด้วยหรอฟะ นึกว่าสูบวิญญาณอะไรเทือกนั้นซะอีก 55555

“ตามมาสิ”

ผมลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว เพราะผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมก็หิวเหมือนกัน - -

ผมจัดแจงอุ่นกับข้าวแช่แข็งให้เรียบร้อย .......ไม่นานนักก็พร้อมเสิร์ฟ

“เอ้า กินสิ ..........ให้ตายเด้ นี่นายมาเป็นภาระชัดๆเลย ”

ผมพูดพร้อมทำหน้ายียวนตามแบบฉบับและวางจานข้าวไว้ตรงหน้าฮเยซอง

“แค่นี้งกรึไง !”

“ฮ่าๆๆ”

ผมหัวเราะร่วน เพราะเค้าทำหน้าโหดๆแล้ว ชั่งดูแปลกพิกล ยังไงก็ยังน่ารักอยู่ดี ปากสีชมพูกุหลาบนั้นโดนกัดโดยฟันบนอย่างเคียดแค้น

“ล้อเล่นก็ได้ อย่างน้อยนายก็ช่วยฉันทำงานพิเศษล่ะนะ ” ผมพูดพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้

“ฮึ”

ร่างบางเบ้ปากใส่คนตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะบรรจงยัดข้าวเข้าปาก

“นี่นาย ที่เค้าว่าภูตผีปีศาจน่ะ ไม่มีวันตาย จริงรึเปล่า”

ผมเริ่มบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร ด้วยคำถามที่ผมสงสัยมานาน

“บ้ารึไง ไม่ว่าใครก็ตายทั้งนั้นแหละ แต่พวกเราน่ะมีอายุถึง 150 ปีเป็นอย่างต่ำก็เท่านั้นเอง....แต่ถ้าเป็นเวทย์ระดับสูง อย่างอาจารย์ใหญ่นะ 300 ปีขึ้นไปเลยล่ะ”

“หา!”

ร่างเล็กไม่สนใจว่ามีร์จะทำท่าทางยังไง แต่ยังคงสนใจกับอาหารตรงหน้าด้วยความหิว

“โห ดีชะมัด”

ผมเลิกให้ความสนใจกับข้าวซะแล้ว แต่ให้ความสนใจไปกับเรื่องที่เขาพูดแทน

“ไม่หรอก”ฮเยซองเอ่ยกลับ

“ทำไมล่ะ” ผมถามต่อ

“ก็เห็นอาจารย์บอกนะ ว่าการที่ได้อยู่นานๆ มันก็ดีอยู่ แต่เห็นคนรักตายไปคนแล้วคนเล่า มันไม่คุ้มซักนิด”

ร่างเล็กกลืนข้าวคำสุดท้ายลงคอก่อนที่จะพูดต่อ โดยคราวนี้ตั้งใจมองหน้าผู้สนทนาด้วย

“รู้สึกอาจารย์จะเคยหลงรักมนุษย์นี่แหละ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ตายไป ตอนนั้นเค้าบอกเสียใจแทบบ้า............โลกภูติ จึงมีกฎว่า ห้ามข้องเกี่ยวกับมนุษย์เกินหน้าที่ไงล่ะ”

“อ่า จะว่าไปมันก็ใช่นะ”

ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จะว่าไปหมอนี่ กินเสร็จตั้งแต่เมื่อใหร่ เร็วชะมัด - -

“นึกว่านายจะสูบวิญญาณกินซะอีก”

ผมพูดด้วยท่าทางกวนๆ

“ภูติก็เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง ยกเว้น ใช้พลังได้ .......มนุษย์ชอบแต่งเรื่องให้เราดูประหลาดอยู่เรื่อย - -”

ถ้าอย่างนั้น อาจารย์กึนซอก ก็เป็นปีศาจเลยน่ะสิ -0-

“เออ นายจะนอนบ้านฉันไปถึงเมื่อใหร่เนี่ย”

“สามเดือน”

ฮเยซองพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ พร้อมเก็บจานไปด้วย

“สามเดือน!!!!”

ผมเบิกตาโพลง.........ไม่อยากจะเชื่อ

“เฮ้ๆ นี่นายกะมาอยู่เลยรึไง”

ก็ดีเหมือนกัน........นั่นเป็นความรู้สึกแวบแรกที่เข้ามา ……..…ไม่ๆ……… ผมควรปฏิเสธสิ - -!!

“ฉันก็จะทำสิ่งที่นายอยากได้เป็นจริง ก็แลกกันสิ แค่นี้โวยวายไปได้ !”

ฮเยซองขมวดคิ้ว ตะคอกใส่ผมด้วยความไม่พอใจ  ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย.........เอาไงเอากันวะ คิดว่าเลี้ยงเด็กละกัน

“เอ้าๆ อย่าพึ่งโกรธเซ่ ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ดีเหมือนกันนะ ฉันจะได้..........”

ผมลากเสียงยาวในประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะลูบคางตัวเองเพื่อพินิจมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า   สายตาแบบนี้หาได้ตามผับเวลาเสี่ยมองเด็กสาวทั้งหลายก่อนลากเข้าห้อง 55555555

“จะได้อะไรของนาย!!!”

ร่างบางตะโกนกลบเกลื่อนความกลัว

“หึหึ”

ผมไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินหันหลังขึ้นบันไดไป ปล่อยให้ร่างบางคิดเพ้อเจอไปคนเดียว........ฮ่าๆๆๆ ได้แกล้งคนมีความสุขชะมัด

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

 

“ฉันจะนอนเตียงง!”

“เฮ้ๆ นี่มันบ้านฉันนะเว้ยยย!”

“แต่ฉันเป็นแขก !! ”

“น่ะ.......นี่นาย..........- -!”

เมื่อมาถึงเวลานอน บทสนทนาน่ารักๆ ด้านบนก็เริ่มขึ้น - -..................เค้าเล่นเอาซะผมเถียงไม่ออกเลย สายตานั่นดูยังไงๆ เค้าคงไม่ยอมไปนอนบนพื้นแหง ........ผมเท้าสะเอวพร้อมส่ายหัวอย่างเอือมๆ

“เอางี้....เตียงนี่ก็ไม่ได้เล็กอะไร นอนด้วยกันนี่แหละ”

ฮเยซองส่ายหัวอย่างเอาแต่ใจทันที แต่ผมไม่เปิดโอกาสให้เค้าได้พูดอะไรต่อ

“หยุด! นายก็ผู้ชาย ฉันก็ผู้ชาย ถ้าไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นเกย์ละก็ หยุด ! - -”

ผมพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจน เพื่อเป็นการย้ำว่า ยังไงก็ต้องทำตามข้อเสนอของผม

“อะ...เออ ก็ไม่ได้จะพูดอะไรนี่”

เค้าพูดเสร็จก็กระโดดลงเตียงทันที  ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ ทำไมเอาแต่ใจอย่างงี้ว้า - -

“เฮ้อออ”

ผมถอนหายใจพร้อมมองไปยังฮเยซอง ที่ตอนนี้เอาผ้าห่มมาคุมโปงซะแล้ว

ผมเดินไปปิดไฟ ก่อนที่จะมานอนลงบนเตียงบ้าง ถึงเตียงนี้จะไม่ได้เล็กอะไรมาก แต่ถ้านอนสองคนล่ะก็ มันต้องถูกตัวกันบ้าง.............

วูบบบบบบบ

อะ อะไรเนี่ย อาการวูบวาบแบบนี้ ...............หัวใจก็เต้นรัวเป็นกลองชุด ...........เนื้อร้อนๆของผมไปสัมผัสเสียดสีกับฮเยซองทุกครั้งที่ผมพยายามขยับตัว ..............อาการแบบนี้   .............ไม่ชินที่นอนกับภูติล่ะมั้ง = = คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้.........มันต้องไม่ใช่อาการพิศวาสอะไรนั่นแน่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ........เอาล่ะมีร์ หยุดคิดเพ้อเจ้อแล้วนอนซะ!
.
.
.
.
.
.
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก !

“โว้ยยยย นอนไม่หลับ”

ผมทนแรงกดดันไม่ไหวเลยเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง พร้อมตะโกนแบบออมเสียงเพื่อเป็นการระบาย

หมอนั่นคงจะเหมือนกันสินะ ........แต่พอผมมองไปเค้ากลับหลับสนิท - -

“ทำไมตูเพ้อคนเดียววะ - -”

ผมมองไปยังหน้าขาวๆของฮเยซอง ดูก็รู้ว่าถูกดูแลมาอย่างดี อ่า........ผิวนั่นคงนิ่มหน้าดู แก้มป่องนิดๆ นั่นทำให้ผมใจสั่นไม่น้อย ผมสีดำสนิทชั่งตัดกับผิวขาวใส ....แล้วยังปากนั่น.......ทะ ทำมัน ใจเราถึงเต้นรัวอย่างนี้นะ........มีอารมณ์บางอย่างอธิบายไม่ถูก ...........โว้ยยยยยยยยยยยยยยย ย ตายๆๆๆ ........ความรู้สึกแบบนี้ มันแปลกๆชอบกล หวิวๆๆ ยังไงไม่รู้

ผมพยายามนอนลงอีกครั้งซึ่งคราวนี้ผมห่างจนเกือบตกเตียง - -   .................จะบ้าตาย

.

.

.

.

.

.

.

 

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////

ป่อกก

“โอ้ยยยย”

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรกระแทกมาที่หัว ทำให้ผมตื่นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ

“บัง ชอลยง!! นี่พึ่งจะคาบแรก เธอก็จะนอนแล้วหรอ !”

บังชอลยง คือชื่อจริงของผมเองครับ.........ฮ้าววววว ~ ก็เมื่อคืนอะเด้ ล่อเกือบเช้า - -

“รู้แล้วครับๆๆ ไม่เห็นต้องขว้างชอร์คมาเลย”

ผมพูดพรางขยี้หัวอย่างรำคาญ

“ชั้นไม่ขว้างแปลงลบกระดานไปก็บุญแล้วย่ะ”

อาจารย์สาวค้อนกลับ.............. อาจารย์โรงเรียนนี้โหดทุกคนเลยหรอวะเนี่ย

“คร้าบๆ”

ผมตอบกลับแบบขอไปที และนั่งท้าวคางเตรียมเข้าสู่โลกการสอนที่น่าเบื่อ

“วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มา ถึงจะย้ายมากะทันหัน แต่ทางโรงเรียนเก่ายืนยันแล้วว่า เป็นเด็กดีแน่นอน ขอให้ทุกคนดูแลเค้าด้วยนะ”

อาจารย์โปรยยิ้มหวานทีนึง ก่อนที่จะหันไปพยักหน้าทางประตู เป็นเชิงบอกเข้ามาได้........แต่ตอนนี้ผมฟุบกับโต๊ะ จะเด็กใหม่อะไรก็ชั่ง อย่างน้อยก็ช่วยดึงความสนใจอาจารย์ได้ล่ะนะ   คิดได้อย่างนั้นผมก็หลับตาลงทักที

ตึก ตึก ตึก

เสียงย่ำเท้าเข้ามา ตามด้วยเสียงกระซิบกระซาบดังโฮไปทั่วห้อง

“สวัสดีครับ”

เสียงคุ้นชะมัดเลย ....

“ผมชิ่อ คิม ฮเยซอง ฝากตัวด้วยนะครับ”

แหนะ…. ชื่อก็คุ้น.......... ผมตัดสินใจเงยหน้าดู           .......

“ฮเยซองง !!!!”

ผมตะโกนสุดเสียง เมื่อคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้ากระดานนั้น เป็นภูติ ประจำตัวผมเอง.........

“อ้าวว รู้จักกันด้วยหรอ”

อาจารย์มองหน้าผมสลับกับฮเยซองอย่างประหลาดใจ

“อ่ะ เอ่อ ครับ”

ผมอ้ำๆอึ้งๆตอบ ก็เมื่อคืนเรายังนอนด้วยกันอยู่เลย แต่ตอนเช้ามาเค้าก็หายไปไหนไม่รู้ .......เห็นอีกทีก็อยู่ตรงนี้ล่ะครับ ผมงงไปหมดแล้ว มึน - -

“เอ้าๆๆ  ใครจะรู้จักกับใครก็ช่างเถอะ ฮเยซองเธอไปนั่งข้างจงฮยอน”

“อาจารย์ ข้างผมก็ว่างนี่”

ผมท้วงทันที ทั้งๆที่ข้างๆผมก็ว่าง แล้วไอ้จงฮยอนมันก็เป็นคู่อหริกับผมด้วย

“เธอน่ะ เก่งพอที่จะสอนฮเยซองเค้ามั้ยล่ะฮะ! เค้าพึ่งมาอาจจะยังปรับตัวเรื่องเรียนของที่นี่ไม่ได้”

เสียงเหี้ยมนั่นทำให้ผมไม่เถียงอะไรต่อ

“มันจะมาเรียนซะเมื่อใหร่ล่ะ”

ผมพูดเบาๆจนแทบจะเป็นกระซิบ ไอ้จงฮยอนก็หันมายิ้มให้ผมอย่างผู้มีชัย ฮึ่ยยยย ย กะจะแข่งกันทุกเรื่องเลยใช่มั้ยย แกได้ซันนี่ไปแล้วนิ่ เฮอะ! ใช่ครับ.........ไอ้หมอนี่แหละ ที่แย่งแฟนคนล่าสุดของผมไป เค้าว่ามันคารมดีเหลือเชื่อ ประจบเก่งสิไม่ว่า 

แต่ผมก็ได้แต่พูดในใจเท่านั้น 

“เอาล่ะ ฮเยซองไปนั่งได้เลย”

ฮเยซองพยักหน้ารับและเดินมานั่งกับไอ้หน้าเป็ดจงฮยอนทันที 

ตลอดการเรียนภาคบ่ายผ่านไปแบบทุลักทุเล ...ผมโดนชอร์คอาจารย์ไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ - - ผมแค่ก้มลงอ่านหนังสือเองนะ เชื่อกันมั่งเด้! (ไม่เชื่อ-.-)

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ผมก็รีบลากฮเยซอง ออกมาทันที.......ไอ้เป็ดนั่นดูเหมือนจะสงสัยเล็กน้อย ที่ผมลากฮเยซองอออกมาแบบนั้น

ผมพาฮเยซองมาด่านฟ้าของโรงเรียน เป็นที่ที่ผมมาพำนักเสมอเมื่อโดดเรียน และเป็นที่ที่ผมกับซันนี่มากินข้าวด้วยกันทุกวัน .........หลังจากเลิกกันผมก็แทบไม่ได้มาที่นี่เลย

“ฮเยซอง นายเข้าโรงเรียนที่นี่ได้ไง แล้ว นายรู้ได้ไงว่าฉันเรียนที่นี่ ตอนเช้านายหายไป......”

“โอ้ยยยๆ เดี๋ยวฉันบอกนายเอง”

ฮเยซองพูดแทรกขึ้นเมื่อผมยิงคำถามรัวใส่

“ก็พี่เทม........เออ  คนดูแลภูติโผล่มาตอนเช้า บอกว่านายจะใช้เวลาส่วนมากอยู่โรงเรียน เค้าก็เลยให้ฉันมาเข้าเรียนห้องเดียวกับนายเนี่ย ”

ฮเยซองพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดๆ

“อ่า หรอ”

ผมไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงตั้งแต่เค้าเข้ามาก็มีเรื่องผมไม่เข้าใจเยอะแยะไปหมดอยู่แล้ว - -  ………ฮเยซองเกาะกรงเหล็กและมองดูวิวด้านล่างอย่างสนใจ..............

“สวยใช่มั้ยล่ะ”

ผมเดินมายืนข้างๆเค้าและมองลงไปบ้าง

“อื้อ”

ฮเยซองยังคงให้ความสนใจกับวิวด้านล่าง เหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ ...........ผมมองเค้าราวจะกลืนกิน......แค่2วัน........ผมเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ........ทั้งๆที่ฮเยซองเป็นผู้ชายแท้..........โธ่เว้ย......ไม่นะ.........นี่แกเป็นเกย์หรอมีร์TT

“มะ.....มองอะไรของนาย”

ฮเยซองหน้าแดงระเรื่อเมื่อถูกผมจ้องมองอย่างลืมตัว

“ปะเปล่าหรอก ฮ่าๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน

“เออ.........นี่ นายชอบใครอยู่หรอ”

“หะ หา!?ทำไมอยู่ๆถึง...”

ผมมองหน้าฮเยซองอย่างหาคำตอบ

“อ๋อ ก็จงฮยอนน่ะ บอกฉันว่า นายอ่ะขาดแคลนแฟน ฉันก็เลยคิดว่า ฉันจะช่วยนายหาแฟนไง”

ฮเยซองพูดอยู่กับผม แต่สายตากับจับจ้องที่วิวด้านล่างอยู่เช่นเดิม

“ไอ้เป็ด! - -”

ผมกัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น ฉันน่ะหรอขาดแคลนแฟน ! ก็เพราะแกไม่ใช่หรอที่แย่งไปน่ะ  ฮึ่ยยย  เอาสิเว้ย ฉันก็จะแย่งซันนี่กลับมาเหมือนกัน!

“ฮเยซอง ช่วยฉันทีนะ”

ผมทำหน้าจริงจังเป็นครั้งแรกในรอบปี ทำให้ฮเยซองหันมาให้ความสนใจผม

“เอาซันนี่กลับมาที!!!”

ผมจับไหล่ฮเยซองพร้อมเขย่าเบา

“กลับมา?????”

 

 

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

“คนนี้แหละๆซันนี่”

มีร์ชี้แฟนเก่าของเค้าให้ผมดู ดูสายตาเค้าที่มองคงยังรักซันนี่ไม่น้อยไปกว่าเดิม..................................รู้สึกอิจฉา  ล่ะมั้ง..................

“อ่า อื้อ”

ผมพยักหน้าเบาๆ ตอนนี้มีร์และผมซ่อนอยู่หลังกำแพง เหมือนพวกถ้ำมองเข้าไปทุกทีแล้วนะ - - .....โชคดีที่ซันนี่นั่งอยุ่โต๊ะไม้หินอ่อนคนเดียวแถมยังทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“เหมือนเค้ากำลังหนักใจอะไรบางอย่างนะ”ผมกล่าวขึ้น

“นั่นสิ กลุ้มเรื่องอะไรนะ” เค้ามองไปทางซันนี่ สายตาดูเป็นห่วงอย่างชัดเจน

“ไปถามสิ!”

ผมไม่พูดเปล่า แต่กลับลากเค้าไปหาซันนี่ทันที .........ใช่ ! ผมเป็นภูติประจำตัว หน้าที่ของผมคือต้องทำให้เค้ามีความสุข จะเอาความรู้สึกไร้สาระของตัวเองมาปนไม่ได้ !

“เฮ้ยๆๆ ทำไรของนายย”

ผมดันหลังเค้าไปด้วยความทุลักทุเล

“อ้าวว มีร์.. มีอะไรหรอ”

ซันนี่ถามด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นคนรักเก่าของตนโผล่พรวดพราดเข้ามา

“คือเค้าเห็นเธอทำหน้าเหมือนกลุ้มใจไรอยู่ เค้าเลยอยากช่วยน่ะ”

ผมตอบแทนเค้า

“ห่ะหา”

 มีร์มองมาทางผมด้วยสายตาหาคำตอบ

“ฉันช่วยนายอยู่นะ”

ผมกระซิบข้างหูเค้าเบาๆ  เค้ามองมาหาผม สายตาดูเหมือนลังเลอะไรสักอย่าง 

“อืมมม มันก็ไม่มีไรมากหรอก”

ซันนี่ละความสนใจจากพวกเรา ไปมองอากาศธาตุด้านหน้าเธอต่อ

“ฉันอยากทำเค้กได้เก่งๆ เหมือนพ่อ ฉันโดนพ่อตำหนิตลอดว่า เสียชาติเกิดที่เป็นลูกช่างทำขนม ฮึกกฮืออ.....ฉันมันแย่มากใช่มั้ย.......ทั้งที่โตมากับขนมเค้กแท้ TT”

“อ่ะเอ๋”

เมื่อเห็นซันนี่ร้องไห้ ผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก ...................ผู้หญิงร้องไห้ ต้องทำอะไรเนี่ย อ๊ากกๆๆๆ ต้องเข้าไปปลอบหรอ หรือ ยืนดูเฉยๆ เค้าจะว่าเรา ใจร้ายมั้ย แล้วถ้าเค้าหาว่ายุ่งล่ะ อ๊ากกกกกกกก (ฮเยซองฟุ้งซ่านไปแล้ว - -)

“ไม่เป็นไรหรอกน่า”

ผมที่มัวแต่ฟุ้งซ่าน หันกลับไปมองต้นเสียงนุ่มๆนั้น.......... ภาพตรงหน้า มีร์กำลังลูบหัวซันนี่อย่างอ่อนโยน ปากก็ยิ้มอย่างอ่อนหวานเป็นเชิงให้กำลังใจ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทุกคำ ฟังแล้วอบอุ่นชะมัด..............เหมือนผมจะถูกลืมไปชั่วคราวนะ................แย่จัง......ผมสู้เค้าไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆ.....เหมือนเรากำลังอิจฉา............................ไม่สิ! แบบนี้สิดี เราจะได้กลับโลกภูติเร็วๆ

“มีร์ นายทำเค้กเก่งไม่ใช่หรอ!”

ผมปั้นน้ำเสียงร่าเริง และดึงความสนใจของสองคนนั้นให้กลับมาที่ผม

“อะ อะไรนะฉันเนี่ยนะ”

‘แค่ทอดไข่ยังไหม้เลยโว้ยยย’

“ใช่ นายทำได้อร่อยสุดๆเลย ฉันยังอยากกินอีกเลย”

ผมพูดพร้อมทำท่าทางให้ดูหน้าเชื่อถือที่สุด

“ไม่เห็นรู้เลย ว่านายก็ทำเค้กได้ด้วย”

ซันนี่หันไปถามมีร์น้ำตายังอาบแก้มใสทั้งสองข้าง

“อ่ะ อื้อ”

‘รู้สึกเหมือนโดนบังคับเลยแฮะ ฮเยซอง ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้นะ!’

“นายก็ช่วยสอนสิ” ผมพูด

“จริงสิ มีร์สอนซันด้วยนะ ^^”

‘ไม่ไหวแล้ว’

“ซัน เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ”

มีร์เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเย็นชา............และลากผมไปทันที......เค้าซึ่งขายาวมาก ทำให้ผมที่ขาสั้นๆ = = วิ่งตามแทบไม่ทัน ........โอ้ยยย จะลากตูไปไหนฟะ!............ เมื่อถึงที่ลับตา เขาก็ผลักผมไปกระแทกกับผนังแบบเบาๆ 

“นายทำอะไรอยู่ฮเยซอง ฉันอึดอัดนะ ”

เค้าหันหน้ามาหาผม พร้อมใช้มือตบกำแพงที่ผมพิงอยู่..........ฉากนี้หาได้ตามละครซี่รีย์เกาหลี ญี่ปุ่น คับผมม - -……..แล้วเค้าโมโหอะไรวะครับ ในเมื่อผมก็ทำอย่างที่เค้าต้องการแล้วไง !

“อะไรของนาย นายขอฉันเองนะ!!”

“แต่.....ฉันไม่เอาแล้ว”

“ไม่ได้นะ!”

“ทำไม.......”

“ก็..........อยู่ๆนายทำไมถึงนายถึงเปลี่ยนใจเล่า!”

“ก็................”

“ก็อะไร”

“ฉันแค่..รุ้สึกมันไม่เหมือนเดิม”

“นายอาจแค่สับสน ความจริงนายก็รักเค้าเหมือนเดิมนั่นแหละ”

ผมพูดไม่ตรงใจตัวเองสักคำ ผมเริ่มรู้สึกแย่แบบแปลกๆแล้วนะ ทรมานจัง..

“พอเถอะ ให้ฉันคิดดูก่อนเถอะแล้วฉันจะบอกนาย”

มีร์ถอนมือออกจากกำแพง และเดินออกไปโดยไม่มองกลับมา.........พึ่งเคยเห็นมันเครียด - -

อะไรของเค้า..................

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

“แทมินเป็นอะไรของนายวะครับ เหม่ออยู่นั่นล่ะ”

ผมพูดขึ้นขณะที่มองเพื่อนสนิท ทำหน้าเพ้อเหมือนคนบ้า ขณะนั่งอยู่ในห้องเรียนในคาบพัก

“ปะ เปล่า ^^’”

ยิ้มแบบนี่มีเลสนัย -.-

“คีย์ นายรู้จักอาจารย์กึนซอกมั้ย?” เค้าถามขึ้น

“อ๋อ อาจารย์กึนซอกที่โหดๆน่ะหรอ ทำไมล่ะ”

ผมถามกลับ กิตติศัพท์อาจารย์กึนซอกก็ดังอยู่ แต่ทำไมแทมินที่ไม่สนใจอะไรเท่าใหร่ ถึงเกิดสนใจขึ้นมานะ = =

“ถามหาชั้นหรอ”

“เฮ้ยยยยยยยยย”

ทะ แทมินแกจะตกใจอะไรนักหนาวะ แค่อาจารย์โผล่มาด้านหลัง......

“ผมขอตัวล่ะ”

แทมินเตรียมวิ่งหนี.........อะไรของมัน ทำหน้าอย่างกับเห็นผี - -...........................   หระ หรือว่ามันไปกระทำความผิด แล้วอยู่ในระหว่าการหลบหนี  =[]=!

 อาจารย์จับข้อมือแทมินไว้ทัน

“ปล่อยผมนะ!”

แทมินขัดขืนอย่างเต็มกำลัง แต่ดูเหมือนอาจารย์จะไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ

“นี่ จะหนีทำไม”

สีหน้าอาจารย์เริ่มมีน้ำโห

“ปล่อยยยยยย”

“ไม่ปล่อย จนกว่านายจะยอมคุย”

“ไม่!!”

“แทมิน อย่าดื้อสิ”

“ผมไม่ได้ดื้อ แต่ผมจะไม่คุยอะไรทั้งนั้น”

“แทมิน!!!”

อาจารย์เริ่มโกรธอย่างเห็นได้ชัด และแทมินก็เริ่มหงอแล้วด้วย

“เออ...ค่อยๆคุยก็ได้มั้งครับ ถ้าแทมินผิดอะไรก็....”

ผมเห็นเหตุการณ์ไม่ค่อยดี จึงพยายามพูดอะไรบ้าง

แทมินใช้ช่วงจังหวะที่อาจารย์มองมาหาผม สะบัดมือหนีไปได้ ตอนนี้นักเรียนทั้งห้องมุ่งความสนใจไปหาคนทั้งคู่เหมือนเห็นวัวสองหัวในงานวัด (เห็นภาพยัง เห็นภาพยัง 55555.)

“เฮ้ยยย ............ นี่................ โธ่เว้ยยยยย”

อาจารย์กึนซอกตัดสินใจวิ่งตามไปในที่สุด............เพื่อนทั้งห้องสีหน้าแบบเดียวกับผมคือ ‘อะไรของมันวะ - -’

ผมไม่วางใจเหมือนกันแฮะ ผมตัดสินใจตามไป .......ผมวิ่งตามหลังที่คาดว่าจะเป็นหลังจารย์กึนซอก..........แต่พอมองใกล้ๆ............ไม่ใช่นี่หว่า - -

“แฮ่กๆๆ”

ผมวิ่งตามสองคนนั้นจนเหนื่อย สุดท้ายผมก็ไม่เห็น - -...........ผมวิ่งมาที่สวนหลังโรงเรียน โดยไม่รู้ตัว ....ด้วยความเหนื่อยผมเลยนั่งจุมปุ๊กอยุ่ตรงสวนหลังโรงเรียนนี่แหละ ผมมองไปรอบๆโรงเรียน และยิ้มบางๆ.........  โรงเรียนเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับผม............มันดีจริงๆ...................

สำหรับผมแล้ว ที่บ้านคืนนรก...............โรงเรียนมีเพื่อนดีๆอย่างแทมิน และอีกหลายๆคน ผิดกับที่บ้าน..........ไม่สิ ที่ทำงาน.............ผมเป็นเด็กกำพร้าครับ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ แต่ผมก็ร่าเริงได้  ออกจะมากไปด้วยซ้ำ 5555. ผมไม่ใช่พวกน้ำเน่า ต้องมานั่งเศร้าตามหาพ่อแม่หรอก..........ร้านอาหารแห่งหนึ่งได้เก็บผมมาเลี้ยง ...........ผมต้องทำงานแลกตังค์มาเรียน........ตลกมั้ยล่ะ  

ผมไม่อยากให้ใครรับรู้ด้านมืดของผม........

ผมนั่งมองนกมองไม้ไปเรื่อยๆ แล้วสายตาผมก็ไปสะดุดกับ อะไรแวบๆ บนท้องฟ้า ผมพยายามเพ่งดูว่ามันคืออะไร

“เฮ้ยยยยๆ”

แล้วไอ้ลูกกลมๆประหลาดนั้นก็พุ่งมาทางผม อ๊ากกกกกกกก ตูจะตายแล้วหรอ TT




.
.
.
.
.
.

> < ……………. >.O …….. O.O ………OoO

มีคนร่างสูงเพียว ใบหน้าหวานเข้ม  ผิวขาวสะอาด สวมเสื้อผ้าแปลกตา .........ยืนยิ้มบางๆให้ผม แล้วก็ถือลูกแก้วที่ดูพิลึกๆอยู่




“น่ะ..........นายเป็นใคร"



........................................................................




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ทอล์ค ;

มินคีย์เริ่มมาแล้ววว >O<