คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #๒ อีกด้านของเกย์โรคจิต !?
ตอนที่2 อีกด้านของเกย์โรคจิต !?
“ไอ้เกย์โรคจิต!”
ผมเดินดุ่มๆไปตามทางที่มีแสงไฟสลัวๆจากไฟข้างทางพร้อมบ่นอุบอยู่คนเดียว........................ไอ้เกย์บ้า บอกให้จูบหรอ ! คนบ้าที่ไหนเค้าสั่งกันอย่างนั้นวะครับ ยังไงผมต้องเปลี่ยนคนให้ได้ ไม่งั้นผมต้องสอบตกแน่นอน แบบนั้น ไม่ดีแน่ๆ TT
ผมหยุดยืนในที่ที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ โดยหันสำรวจบริเวณรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าปราศจากสิ่งมีชีวิตจริงๆแล้ว.....
“ท่านผู้ดูแล ขอความช่วยเหลือด้วย”
ผมพูดคำที่อาจารย์จินยองบอกไว้ เมื่อมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการสอบ ไม่นานนัก ก็มีชายร่างสูงใหญ่ ตามมาด้วยชายร่างบางปรากฏขึ้น
“มีอะไรให้ช่วยหรอครับบ”
คนผอมบางโพล่งขึ้นทันทีเมื่อเห็นผม เค้าดูร่าเริงมาก เสื้อยืดสีเหลือง สกรีนลายแปลกๆ กางเกงขายาวสีดำพร้อมผ้าใบสีแรง ทำให้ผมอดที่จะหยุดดูไม่ได้
“เออ...คืออย่างนี้ ผมเจอลูกแก้วแล้ว แต่ คือเจ้าของมัน........ เค้า.........โรคจิต = =”
“โรคจิต?”
คนตัวสูงใหญ่พูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ .....หน้าตาเค้าดูเหมือนเคร่งตลอดเวลา เสื้อโค้ทสีน้ำตาล กางเกงสเล็คสีดำยิ่งทำให้ดูเข้มไปอีกเท่า น่ากลัวชะมัด TT
“ใช่ฮะ”
“เป็นไปไม่ได้ ลูกแก้วไม่มีทางไปหาคนที่ไม่คู่ควรนะครับ”
TT ไอ้นี่มันคู่ควรตรงไหนล่ะ
“แต่..........”
ผมพยายามค้าน แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกแทรกขึ้นซะก่อน
“คิดไปเองแล้วล่ะ”
คนผอมบางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม
“ผมขอเปลี่ยนได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้”
=[]= ไม่เห็นต้องทำเสียงเข้มขนาดนั้นเลย~
“ค่ะครับ พี่......”
“พี่ชื่อจีดราก้อนหรือจียง ส่วนคนนี้ชื่อลิงเทม ฮ่าๆๆ”
“- -+”
สายตาพี่เทมเหมือนจะฆ่าพี่จียง ทำให้พี่จียงหยุดหัวเราะและเปลี่ยนคำพูดทันที
“เอ่อ..ชื่อท๊อป หรือ เทมโปน่ะ”
“หมดธุระแล้ว ผมไปก่อนนะ”
เมื่อสิ้นเสียงพี่เทม ทั้งคู่ก็หายไปทันที ทิ้งให้ผมอยู่กับโลกความจริงอีกครั้ง
TT จะให้ผมกลับไปหาไอ้นั่นหรอ ไม่นะ........................ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ .........................
แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ผมต้องสอบนี่ TT
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ผมเดินออกมาในแหล่งที่มีมนุษย์มากมาย เดินขวักไขว่ตามถนนเต็มไปหมด
‘มนุษย์นั้นลึกลับ เกินจะหยั่งถึง’
เฮ้อออ สงสัยจะจริงแล้วล่ะ ผมนึกถึงคำพูดของอาจารย์จินยองขึ้นมา รู้อย่างนั้นแล้วก็ยังส่งพวกเรามา ใจร้ายชะมัดด TT เวลาตอนนี้ก็ปาไป5ทุ่มแล้ว ผมยังเดินเตร็ดเตร่ เพราะไม่มีที่นอน จะให้ผมกลับไปหาไอ้เกย์นั่นก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่ อนาถายิ่งนัก TT
“น้องชายย”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังผม และเมื่อผมหันไปก็ยิ้มออกทันที
“พี่จียง”
และมาพร้อมพี่เทมที่ยังคงสีหน้าแบบเดิมอยู่ - -
“คงไม่คิดว่าอาจารย์จะใจร้ายขนาดให้นักเรียนมาเดินคนเดียวแบบนี้ใช่มั้ย”
“ก็...คิดอยุ่ฮะ ”
“ฮ่าๆๆๆ นี่ๆไปทางนี้สิ ที่พักน่ะอยู่นี่ ในวันแรกอาจจะยังไม่มีคนเจอลูกแก้วก็ได้น่ะ เลยเตรียมที่พักไว้ให้”
พี่จียงเดินโอบคอผมอย่างสนิทสนม พร้อมสาธยายเกี่ยวกับการสอบครั้งนี้
“ลูกแก้วน่ะจะพาไปหาคนที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ และต้องเป็นคนดีด้วย ภูติที่เจอลูกแก้วพร้อมกับมนุษย์นั้นถือว่าเป็นชะตา ที่มีอะไรบางอย่างทำให้ต้องมาเจอกัน อะไรทำนองนั้น น้ำเน่าจริงๆว่ามั้ย ? ฮ่าๆๆ”
ถึงคำพูดนี้ก็รู้สึกแทงใจ............. เปลี่ยนไม่ได้จริงๆหรอ TT แล้วไอ้หมอนั่นนะคนดี เป็นไปไม่ได้สิ……ชะตาโกหกผมแน่-0-…….พี่จียงพาเดินลัดเลาะไปตามซอยต่างๆ โดยพี่เทมนำทาง ซึ่งผมเกือบลืมว่าพี่เค้าอยู่ตรงนี้ด้วย
“เอาล่ะ ถึงแล้ว”
พีเทมหยุดอยู่หน้าตึกหนึ่งซึ้งสูงเฉียดฟ้า .............พี่เทมเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมกับพี่จียงก็ตามไป
“ว้าวว”
ผมอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ........ที่นี่มีนักเรียนภูติเต็มไปหมด ที่นี่เป็นห้องโถงกว้างๆห้องหนึ่ง บ้านหลังนี้เหมือนโรงแรมของมนุษย์ไม่ต่างกัน ขณะที่ผมสำรวจสายตาไปรอบๆอยู่นั้น
“ฮเยซองง ทางนี้!”
เสียงแบบนี้.....
“มินโฮ!”
เค้าวิ่งเข้ามากอดผมโดยไม่ต้องเดินไปหา
“เฮ้ๆ มินโฮฉันอายเค้านะ”
ผมพูดพร้อมพยายามดันตัวเค้าออกไป มินโฮเป็นเพื่อนสนิทผม เค้าชอบทำเหมือนผมเป็นคนรักอะไรเทือกนั้น - - ซึ่งผมไม่ชอบเลย ในบางครั้ง ..........
“ฉันนึกว่านายจะเจอก่อนฉันซะอีก”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมหัวเราะแทนคำตอบ ถ้าพูดตามความจริง สงสัยจะตอบหลายคำถาม - -
“ทุกคนนอนได้แล้ว เราจะปิดไฟห้องนี้ ไปเลือกห้องตามใจชอบ”
สิ้นเสียงพี่เทม ทุกคนก็ทยอยกันขึ้นบันไดกันไป
“นอนกับฉันนะ ป่ะ”
มินโฮไม่รอคำตอบจากผม .......แต่กลับจูงแขนผมขึ้นบันไดไปทันที .............. ทีหลังนายไม่ต้องถามฉันนะ - -
คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมคิดว่าเหนื่อยมากก ทันทีที่อาบน้ำเสร็จผมก็พล่อยหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหน็ดเหนื่อย.....................
...............
.......
....
..
..
.
“ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ”
(มินโฮ)ผมลูบหัวเค้าอย่างช้าๆ ให้ตาย เค้าทำให้ผมตกหลุมรัก แบบถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว.......... กลิ่นตัวหอมฟุ้งทำให้ผมอดใจไม่ไหวที่จะ..............ผมค่อยๆก้มหน้าลงเหมือนโดนเวทมนต์สะกดไว้ สายตาจ้องที่ริมฝีปาก.......ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปเพื่อกดริมฝีปากลง......................แต่..........
“ไม่ๆๆ ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย”
แล้วสติผมก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อกี้ผมทำอะไรไปเนี่ยย ! ทันทีที่คิดได้ ผมรีบกลับไปนอนที่ของผม โดยใจผมยังคงเต้นตึกตัก กับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ จูบ หรอ แค่คิดก็..............น่าอายชะมัด!........... นอน มินโฮ นอน เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว
แล้วเหล่าภูติฝึกหัดก็หลับไปพร้อมความเหน็ดเหนื่อยของการทดสอบวันแรก!!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม ดอกไม้หลากสีโยกย้ายราวกับมีชีวิต ผมเดินตรงไปตามสัญชาตญาณ.....ทว่า ที่นี่ไม่มีสิ่งก่อสร้างอื่นเลยนอกจากพื้นหญ้าและดอกไม้แปลกๆ เปรียบที่นี่เป็นมหาสมุทรได้เลย เพราะมันมีแค่นั้นจริงๆ แม้แต่ดวงอาทิตย์ผมก็ยังหาไม่เจอด้วยซ้ำ ...........ผมเดินไปเรื่อยๆ........... ก็เจอกับคนๆนึงนั่งหันหลังให้ เหมือนกับว่าเค้ากำลังมองอะไรบางอย่างด้านหน้าอย่างสนใจ ผมพยายามมองหน้าเค้า แต่ทำไมผมไม่เห็นสักทีนะ ผมเลยมองไปด้านหน้าเพื่อมองว่าเค้ามองอะไรอยุ่ สักพัก............ก็มีลูกแก้วประหลาดที่ผมเคยเก็บได้กลิ้งมามากมายเหมือนคลื่นอะไรสักอย่าง แล้วคนที่นั่งดูอยู่ก็คือฮเยซองนั่นเอง เค้าหน้าบูดใส่ผม และลูกแก้วกำลังท่วมตัวผม อ๊ากกกกกกกกกก............
“มีร์!!!”
เสียงคุ้นหู ดังอึกกะทึกจนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความฝัน ........ ผมพยายามบังคับร่างที่ไม่ค่อยจะทำตามเท่าใหร่ไปดูว่าใครมาเรียกผม แสงแดดจางๆมันทำให้ผมรู้ว่านี่มันไม่ใช่เวลาที่ผมควรตื่นเลย จิตผมอีกครึ่งนึงยังคงตกใจกับลูกแก้วนั่นอยู่ด้วยซ้ำ
“มีร์!!!”
ผมเดินลงออกมาจากห้องด้วยท่าทางงัวเงียสุดๆ ทรงผมชี้ไปชี้มาของผม คงดูพิลึก
ในที่สุดผมก็พาร่างเดินมาถึงหน้าบ้านได้ และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน ตาผมที่หรี่ๆอยุ่ ก็โตขึ้นทันที
“อาจารย์ !!!!”
//////////////////////////////////////////////////////////
“บ้านนายสวยดีนะ”
อาจารย์พูดขึ้นขณะนั่งไข่วห้างดื่มชาบนโซฟานุ่มๆของผม นัยตาก็มองไปรอบๆบ้านอย่างสนใจ
“ขอบคุณครับ”
ผมพยายามปั้นน้ำเสียงให้เหมือนว่าดีใจที่อาจารย์มาเยี่ยมบ้าน ยิ้มแย้ม แจ่มใส ต้อนรับ ด้วยใจ ‘แต่ในใจอยากขับไล่มากกว่า’ - -
“เอาล่ะ นั่งซิ”
อาจารย์พูดขึ้นหลังจากมองรอบบ้านผมได้สักพัก
“คะ ครับ”
เหมือนก้นผมสัมพัสกับเก้าอี้ได้3วินาทีโดยประมาณ... สีหน้าอาจารย์ก็เริ่มเปลี่ยน สายตาจ้องมาทางผมด้วยแววตาที่คุ้นเคย ...... มันทำให้ผมรู้ชะตากรรมตัวเองในอนาคต TT
“ทำไม ! นายถึงทำคะแนนในวิชาฉันได้ต่ำที่สุดตลอดห๊ะ? นายไม่ใส่ใจวิชาฉันเลยใช่มั้ย ? .......... ฉันว่าควรจะสอนให้นายรู้หน่อยว่า’ขยัน’มันเป็นยังไง วันนี้...ฉันจะสอนพิเศษให้นาย ตกลงมั้ย!?”
อาจารย์ปั้นหน้าดุและน้ำเสียงเข้มๆนั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยแต่ ประโยคที่ว่า ‘ฉันจะสอนพิเศษให้นาย ตกลงมั้ย’นี่แหละ ทำให้ผมอยากร้องไห้ TT อย่าถามสิครับอาจารย์ อาจารย์ก็รู้ว่าผมค้านไม่ได้ ........... ตอนนี้ผมทำได้เพียงมองไปรอบๆบ้าน เผื่อจะมีใครโผล่มาช่วยเหลือผมได้
“แต่วันนี้ .............เอ่ออ วันนี้ผมไม่ว่างน่ะครับ”
ผมพูดด้วยท่าทางที่พิรุธน้อยที่สุด หล่อที่สุด น่าเชื่อถือที่สุด [- -]
“นายจะไปไหน”
อาจารย์ถามกลับ น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่เชื่อเต็มที่ .........แล้วผม....... จะไปไหนดีล่ะ TT
“เอ่ออ....”
โอ้ยยย ไปไหนดีวะ ไอ้มีร์ คิดดิ่เว้ยยคิดด .......... ตกปลา เล่นบอล ร้องเพลง เอาไงดี !
แกร๊กกกกก ก !
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ดึงความสนใจทั้งผมและอาจารย์ไปที่ต้นเสียง
นั่นมัน.........
“ฮเยซอง…….”
ผมพูดครางออกมาเบาๆด้วยความประหลาดใจ ....... ฮเยซองเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่จะมองมาแบบเลิ่กๆลั่กๆ เค้าคงไม่คิดว่าผมมีแขกอยู่
“เอ่ออ นายคงไม่ว่าง....เดี๋ยวฉันมาใหม่”
หลังพูดจบ ฮเยซองก็ทำท่าจะกลับ....... แต่ผมวิ่งไปคว้าตัวไว้ซะก่อน พร้อมกอดคอฮเยซองอย่างสนิทสนมและพูดขึ้นว่า
“คือผมจะไปเที่ยวกับเค้านะครับบ เอ่อ...ผมนัดไว้นานแล้วด้วย คงผิดนัดไม่ได้”
ฮเยซองมองหน้าผมแบบงงๆ ผมจึงขยิบตาให้เป็นสัญญาณ ซึ่งให้เดา...เค้าคงไม่เข้าใจ - - ......ก่อนที่ฮเยซองจะเผยความซื่อบื้อออกมา ผมต้องเผ่นแล้ววว!
“ผมไปก่อนนะคร้าบบ”
ผมวิ่งพร้อมลากฮเยซองออกไปโดยไม่รอคำใดๆจากอาจารย์ ..............
“นี่นาย!”
นั่นคือคำสุดท้ายจากอาจารย์กึนซอกที่ผมได้ยินก่อนจะวิ่งเข้าสวนสาธารณะไป................. ในที่สุดผมก็วิ่งมาถึงในจุด ที่คิดว่าปลอดภัย !
“พ้นซะที เฮ้อออ”
ผมสบถขึ้นมาพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม ....... แสงแดดอุ่นๆทำให้ผมผ่อนคลายได้ไม่น้อย
“นาย ......นี่มันเรื่องอะไรอ่ะ - -”
ฮเยซองพูดขึ้น ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้อยุ่คนเดียว - - ............... ผมจ้องหน้าฮเยซองที่ยังทำหน้าสงสัยไม่เลิก ......ก่อนที่จะเปลี่ยนอิริยาบถเพื่อจะได้จ้องหน้าเค้าแบบชัดๆ .......พร้อมฉายแววตาเหมือนพิจารณานางเอกAVยังไงอย่างงั้น ฮ่าๆๆๆๆ
“นายมองอะไร”
ฮเยซองตีสีหน้าไม่ไว้ใจ พร้อมถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มันทำให้ผมอยากหัวเราะ....... ฮ่าๆ ผมว่าเค้าไร้เดียงสาสุดๆเลย
“เปล๊า แล้วนายมาหาฉันมีเรื่องไร เกิดอยากทำตามคำสั่งขึ้นมารึไง”
ผมพูดพร้อมตีหน้ายียวนใส่ไปด้วย ........เค้าโต้กลับทันที
“ไม่มีทาง! - - ฉันก็แค่อยากมาตกลงกับนาย”
เค้าพูดเสร็จก็นั่งลงบนม้านั่งบ้าง
“นายดูนี่นะ”
อยู่ๆเค้าก็ชี้นิ้วไปข้างบน ผมเลยเงยหน้าดูด้านบนตามที่เค้าบอก............ ไม่เห็นมีอะไรเลย - - ก็แค่ท้องฟ้าเท่านั้น ......หรือเค้าจะบ้าจริงๆ !
“ไม่ใช่ ฉันให้นายดูนิ้ว - -”
“แล้วใครจะไปรู้เล่า - -”
ผมตอบกลับทันควัน แต่ก็ทำตามที่เค้าบอก .............สักพัก บนนิ้วชี้ของฮเยซองก็ปรากฏ ลูกแก้วขึ้นมา
“เฮ้ยยยยยยย”
ผมอุทานด้วยความตกใจ.... พร้อมถอยกรูดไปด้านหลังจนไปสุดม้านั่ง
“ขี้ตกใจจริงๆ - -”
พูดเสร็จเค้าก็โยนลูกแก้วให้ผม ลูกแก้วที่คุ้นเคยดี - - ..................... ผมชักอยากเรียกมันว่าลูกแก้วผีซะแล้วสิ ….. เพราะตั้งแต่ผมเจอมัน เหมือนมีแต่เรื่องวุ่นๆเข้ามาในชีวิต แถวยังตามหลอกหลอนกระทั่งตอนนอน
“นั่นของนาย นี่ของฉัน”
ฮเยซอง เสกลูกแก้วสีใสขึ้นมาอีกอันนึง ด้วยวิธีเดียวกัน
“คือ.....เรื่องมันเป็นนี้.......................................................................................................................................................”
.
.
.
.
.
.
.
.
เค้าเล่าเรื่องเกี่ยวกับนักเรียนภูติอะไรให้ฟัง จนผมเข้าใจกระจ่างแจ้ง............ ที่แท้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงตัวผมจะยังไม่อยากเชื่อ แต่ก็คงต้องเชื่อแล้วล่ะ - -
“งั้นน.......นายจะสอบตก หรือ สอบผ่าน ก็ขึ้นอยู่ที่ฉันน่ะสิ”
ผมถามพร้อมชี้มาที่ตัวเอง เพื่อเพิ่มความมั่นใจในคำตอบที่จะได้รับ
“อื้อ”
ฮเยซองตอบสั้นๆด้วยความที่ไม่อยากตอบเท่าใหร่ แต่.....มันทำให้ผมยิ้มได้ หึหึหึหึ ......... แสดงว่า ถ้าผมมีฮยซองที่เป็นภูติไรนี่ล่ะก็ ผมจะทำทุกอย่างได้ที่ต้องการ แล้วถ้าจะหาแฟนสักคนล่ะก้อ...........ง่ายล่ะ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ยิ้มแบบนั้น หมายความว่าไง”
ฮเยซองยังคงตีหน้าระแวงผมอยู่ .......ผมหล่อขนาดนี้ ยังไม่ไว้ใจหรอ ไม่ไหวจริงๆ ~ [- -++]
“เปล๊า ก็แค่.....ฉันมีงานให้นายทำ”
ผมพูดพร้อมกอดอกเต๊ะท่า สายตาของผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าปรากฏในแววตาของผมอย่างชัดเจน มันทำให้ฮเยซองเปลี่ยนสีหน้าเป็นระแวงหนักขึ้นไปอีก
“งานอะไร?”
ฮเยซองถามในที่สุด
“เดี๋ยวก็รู้ ^^”
ผมตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือน ผู้ดูไม่อยากจะเห็นเลย......
.
.
.
.
‘ขออย่าให้เป็นงานพิเรนทร์ๆเลยเถอะพระเจ้า TT’
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ในเวลาพลบค่ำ ใจกลางกรุงโซล .............
“น่ะ นายยย ฉันไม่ไหวแล้วนะ อีกนานมั้ย แฮ่กกกๆ ”
ผมตะโกนออกไปพร้อมเหงื่อที่ผุดพรายตามใบหน้า เสียงครางกระเส่าด้วยความเหน็ดเหนื่อย หลุดออกมาเป็นระยะๆ
“เอาน่า.....เดี๋ยวก็ชิน ”
เสียงราบเรียบตอบกลับมา
“ฉันไม่ไหวแล้วนะ !”
“อย่าบ่นได้มั้ย อยู่นิ่งๆด้วย !”
เค้าตะโกนใส่ผมกลับบ้าง
“เอาออกไปก่อน มากกว่านี้ฉันไม่ไหวแล้ว”
“โอ้ยยย! นี่ข้าวกล่อง2-3ถุง แค่นี้ถือไม่ได้รึไงง!”
ในที่สุด......เค้าก็ดุผม หลังจากที่ผมบ่นทุกครั้งที่เอาข้าวหล่องลงถุงใหญ่ที่เค้าบอกให้ผมถือไว้ในมือ
“ก็ไอ้งานของนายเนี่ย ให้ฉันมาถือข้าวกล่องไปส่งเนี่ยนะ ?”
ผมเป็นภูตินะไม่ใช่แรงงานต่างด้าว TT
“นี่ๆ......... นายเสกเงินก็ไม่ได้ ใช้พลังในที่พลุกพล่านก็ไม่ได้ แล้วนายจะฉันใช้อะไรนาย - -”
“ก็บอกแล้วไงที่เสกเงินออกมาไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการจริงๆ - -!”
ผมตอบกลับทันที ..........ก่อนหน้านี้เค้าให้ผมเสกกระดาษที่เรียกว่า เงิน ออกมา แต่ผมกลับทำไม่ได้ แสดงว่าไม่ใช่สิ่งที่เค้าปรารถนาโดยแท้จริง .........ใช่แล้วคับ มันเลยทำให้ผมมาช่วยเค้าทำงานพิเศษนี่ไง TT
“ฉันไม่รุ้เรื่องกับนายหรอกนะ เอ้า ขึ้นสิๆๆ”
เค้าตบเบาะรถจักรยานเป็นเชิงให้ผมขึ้นนั่ง ตอนนี้ผมหิ้วถุงพลาสติกขนาดใหญ่ที่บรรจุข้าวกล่องจำนวนมากสองข้าง ..................... สภาพผมคงดูไม่จืด - - ตอนอยู่บนฟ้า ผมไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้เลย TT
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ขึ้นนั่งโดยดี ทันทีที่ผมนั่งเค้าก็ปั่นออกทันที และนั่นมันทำให้ผมเกือบตก - -
“ปั่นดีๆหน่อยสิ - -!”
“ดีที่สุดของฉันแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
เค้าหัวเราะด้วยน้ำเสียงน่าหมั่นไส้....แต่ผมก็ไม่คิดจะโต้กลับอะไรให้ยืดเยื้อ ..เฮ้ออออ.............แต่.......แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ผมได้สังเกตโลกมนุษย์อย่างชัดๆ....... แสงไฟตามทาง ร้านค้า เสื้อผ้า ต่างๆ เรียงรายเหมือนจะไม่มีสิ้นสุด ผมเห็นมนุษย์ เดินจับมือกัน รอยยิ้มที่ผุดพรายบนใบหน้าของคนทั้งคู่ชั่งดูมีความสุข.....บ้างก็จับกลุ่มกันหัวเราะ............อืมมม......มันก็ดู....ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นา
“นายมาก็ดีนะ ความจริงฉันต้องส่งสามรอบเลยล่ะถ้าไม่มีนาย”
เสียงเค้าทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิด..........เฮ้ยย.... ผมเกือบลืมว่าผมอยู่กับเกย์โรคจิต - -
“นี่.....บ้านนายก็ไม่ได้ดูลำบากอะไร ทำไมต้องมาทำงานพิเศษด้วยล่ะ”
ผมถามพร้อมชะเง้อหน้าไปหาผู้ถูกถาม เค้าหันหน้ามามองผมและยิ้มเล็กๆ - - ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าเค้ายิ้มทำไม
“ฮ่าๆๆ บ้านฉันน่ะไม่ได้ลำบากอะไรเลย แถมยังมีเงินเหลือใช้อีกต่างหาก”
“อ้าวว แล้วทำไม...”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันบอกถึงความสงสัย
“พ่อแม่ฉันตายไปเมื่อ3ปีก่อน ทำให้น้าต้องมารับหน้าที่ดูแลพวกเรา...........เค้าดูเหมือนไม่ชอบเราเท่าใหร่ ถึงจะให้เงิน มากมาย........แต่ก็แค่นั้นล่ะ......ฉันจำเสียงน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้ไง ฉันเลยอยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง จะได้มีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ที่พึ่งพาได้ไง”
เค้าสาธยายไปพร้อมรอยยิ้มนิดๆ สายตาก็มองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่
นี่เค้า......คิดได้ขนาดนี้เลยหรอ ไม่เห็นเหมือนเกย์โรคจิตวันนั้นเลย !
“แล้วอีกอย่างนะ ฉันอยากจะเดินไปบอกกับน้าว่า ‘ ผมไม่ต้องการเงินของน้าหรอกครับ! ’ คงสะใจน่าดู 555555”
เค้าหัวเราะอย่างสะใจ ราวกับว่าเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว - -
“เฮ้ยยยยยยยยย”
เพราะเค้าเอาแต่หัวเราะทำให้ไม่ทันเห็นคนข้ามถนน เค้าหักแฮนจักรยานเพื่อไม่ให้ชนคนข้างหน้า............มันทำให้ผมล้มลงจากรถตามแรงเหวี่ยงของจักรยาน........ เมื่อเค้าเห็นอย่างนั้น จึงรีบดึงตัวผมเข้ามากอดไว้ก่อนที่จะทำหน้าที่เป็นเหมือนเบาะรองรับผมไว้ ..........................
อ่ะ....เอ่อ....... ตะ ตอนนี้ ผมนอนอยู่บนตัวของเค้า มันทำให้ผมรู้ว่าเค้าตัวใหญ่แค่ไหน หรือว่าผมตัวเล็ก - - เค้าทำหน้าตกใจเล็กน้อย ตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน - -? ความรู้สึกวูบวาบแบบนี้ มันหมายความว่าไงเนี่ย ? แปลกๆแฮะ - -
เมื่อผมได้สติผมก็รีบลุกขึ้นทันที ปล่อยให้เค้านอนอยู่ถนน เค้าใช้มือดันตัวเองขึ้น และมองมาทางผมพร้อมยื่นมือมาเชิงว่าให้ดึงเค้าขึ้น
“ไม่คิดจะดึงฉันขึ้นหรอ”
หน้ากวนประสาทกลับมาอีกครั้งในรอบ10นาที - - …… ผมทำตามที่เค้าบอกโดยง่าย ทำไม่ตัวหนักจังวะ TT
เมื่อเค้าลุกขึ้นมาได้ก็มองไปรอบๆ พร้อมเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจสุดขีด
“ข้าวเละหมดเลย ทำไงล่ะเนี่ย TT”
ผมมองรอบๆตามเค้าบ้าง ข้าวกล่องกระจัดกระจายเต็มท้องถนนไปหมดจริงๆ
“เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ผมใช้มือคืนสภาพของทุกอย่างให้เหมือนเดิม ดีที่อยู่แถวริมฟุตบาตร จึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก ผมทำอย่างรวดเร็วภายในพริบตา และอย่างที่คิด เค้าทำหน้าตกใจเหมือนอย่างเคย -0-
“นายก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย”
เค้ามองพร้อมจัดการเอาถึงให้ผมถือเช่นเดิม
- - + ผมควรดีใจใช่มั้ย ?
“รีบไปเถอะ”
ผมพูดเพราะเริ่มมีคนมองดูแล้ว เค้าไม่ตอบอะไร แต่กลับขึ้นขี่จักรยานเหมือนเดิม ผมก็ถือถุงเช่นเดิม กลับขึ้นนั่งจักรยานเช่นเดิม
ไม่มีคำพูดใดหลุดจากคำพูดเรา ผมยังสงสัยอาการวูบวาบๆเมื่อกี๊อยู่ - -+ ..........
.มันคืออะไรนะ?
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ในเวลาเดียวกันนั้น..........
ผมเดินกลับมาจากบ้านคีย์ในเวลาดึกพอสมควรผมจึงเดินเร่งความเร็วจนเหมือนวิ่ง นั่นเพราะทางกลับบ้านผมนั้นมีเพียงไปทางเท่านั้น มันค่อนข้างเปลี่ยวพอสมควร ………ระหว่างทางผมก็คิดอะไรฟุ้งซ่านไปเรื่อย………..ไม่นานนักก็ถึงบ้านของผมด้วยความที่ผมแทบจะวิ่งมานั่นเอง
เมื่อมาถึงผมก็ถอดรองเท้าไว้หน้าบ้านอย่างที่ทำประจำ ผมมองเข้าไปในบ้านด้วนความสงสัยเมื่อเห็นไฟเปิดอยู่.........แปลกแฮะ0.0 เวลานี้พี่ต้องทำงานพิเศษนี่นา ทำไมพี่ถึงอยู่บ้านล่ะ
“พี่ ไม่ได้ทำงานพิเศษหรอ”
ผมถามขึ้นระหว่างจัดรองเท้าให้เข้าที่... โดยไม่ได้คิดอะไร
“................................”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากข้างในบ้าน ผมเริ่มเอะใจ แล้วสายตาผมก็ไปสะดุดกับรองเท้าผ้าใบสีดำแปลกตา
“นั่นไม่ใช่ของพี่นิ่”
ผมพูดกับตัวเองเบาๆ .....รองเท้าพี่ไม่อยู่.....แสดงว่า..................คนอยู่ข้างในนั้น ....................จะ.........จะโจรรร ! =[]=
ไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ ก็มีบุคคลปริศนาร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาหา ............ ผมตกใจมากก แล้วรีบหันหลังกลับทันที ไม่เปิดโอกาสให้เค้าพูดอะไร ถึงเหมือนเค้ากำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็เถอะ
“จะโจรรรร !!!! ช่วยด้วยยยยคับบบ TOT”
ผมร้องตะโกนโวยวาย ก่อนที่จะวิ่งออกไป..................แต่ผมรู้สึกเหมือนมีใครโอบเอวเอาไว้ ทำให้ผมไปไหนไม่ได้
“ผมไม่มีตังค์หรอกฮะ TT”
ผมดิ้นสุดชีวิตที่มี แต่ไม่สะเทือนผู้โอบผมไว้เลย
“อะไรของนาย โจรที่ไหนกัน - -”
เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเอือมๆ แต่มือก็ยังคงโอบผมไว้แน่นอยู่ ผมซึ่งไม่ค่อยมีแรง - - กับเค้าที่ตัวใหญ่มหึมา ทำให้ผมหลุดจากพัธนาการไม่ได้เลย TT
“พี่ชายครับ อยากฆ่าผมน้า TT”
เค้าตบหน้าผากตัวเองเบาๆ พร้อมส่ายหน้าอย่าเอือมๆ
“ฟังผมพูดก่อน..................... ผม.เป็น.อา.จารย์.ของ.มีร์. ! แต่ตอนนี้มันหายหัวไปไหนไม่รู้ ทำให้ผม ต้องเฝ้าบ้านให้มัน แล้วยังมีเด็กที่ไหนไม่รู้ วิ่งมา แล้วบอกว่าผมเป็นโจร - -”
เค้าพูดแบบเน้นคำอย่างชัดเจน และมันทำให้ผม หัวเราะแหะๆออกมาเชิงละอาย .........ก็ใครจะไปรู้เล่า = =
“ขะ เข้าใจแล้วคับ แล้ว.... ปล่อยผมได้ยัง”
เค้าสะดุ้งนิดนึงและปล่อยผมออกทันที ผมมองหน้าเค้าด้วยความสงสัย ..........อาจารย์ทำไมดูเด็กจัง จากที่พี่มีร์เล่าให้ฟัง เหมือนจะเป็นตาแก่หงำเหงอะเลย -0-
“ฉันเลือกอาชีพถูกมั้ยเนี่ยที่มาเป็นครู ”
เค้าบ่นอุบพร้อมจัดเสื้อผ้าให้เข้าทรง ผมก็ว่าเค้าควรจะเลือกอาชีพ ทวงหนี้นอกระบบมากกว่า = =
“ล่ะ แล้วจะกลับเลยมั้ยคับ?”
ผมถามด้วยอาการสะดุดนิดๆ นั่นเพราะเค้าท่าทางอารมณ์เสียอยู่
“จนกว่าจะเจอพี่ชายตัวดีของนาย”
เค้าพูดโดยไม่มองหน้าผม เพราะง่วนอยุ่กับการจัดเสื้อผ้าของตน ผมมองเค้าด้วยอาการเกรงนิดๆก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป เพราะไม่รู้จะอยู่ทำไม - - ผมนั่งบนโซฟา พร้อมเปิดทีวีอย่างที่ทำประจำทุกวัน...........แต่ที่ไม่ปกติก็นี่สิ - -................เค้าเดินมานั่งข้างๆผมและเต๊ะท่าเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน ตาคมๆนั้นบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าใหร่
“นายชื่ออะไร อายุเท่าใหร่”
อยู่ๆเค้าก็ถามขึ้น แต่สายตากลับจ้องอยู่บนจอทีวี มีแต่ผมเท่านั้นที่มองหน้าเค้าอยู่
“แทมิน อายุ16คับ”
น้ำเสียงผมบอกถึงความกลัวที่เค้ามาอยุ่ใกล้ = =
“งั้นก็ห่างกับฉันสิบปีพอดีสิ....ฮ่าๆ ฉันกึนซอก ^^”
โห~ สิบปี เรียกลุงยังได้เลย ........ใบหน้า หวานๆคมๆของเค้าหันมายิ้มให้ผมเป็นครั้งแรก และมันทำให้ผมขนลุก ==
“ทำหน้าอย่างนั้น หมายความว่าไง - -”
หลังจากที่ผมทำหน้าประหลาดใจที่เห็นเค้ายิ้มออกมา เค้าตีสีหน้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมทันที
“พ่ะ พี่ผมเรียนเป็นไงบ้างครับ”
ผมเปลี่ยนเรื่อง แต่เหมือนผมจะทำสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง เพราะหลังจากได้ยินคำถาม สีหน้าเคร่งขรึมก็ปรากฏชัดขึ้นกว่าเดิม ........ TT เค้าหันหน้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“หมอนั่นน่ะหรอ ! ไม่รู้มันไปเอาวิธีที่ทำให้ฉันโกรธมาจากไหนนักหนา ไอ้เด็กนั่นไม่มีทางทำอะไรสำเร็จหรอก”
พี่กึนซอกพูดรัวเป็นปืนกลใส่ผม แต่ผมไม่ได้กลัวซักนิด ผมโกรธมากกว่า มาว่าพี่ได้ไง! พี่ไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นนะ!!!
“พี่ไม่ใช่.....!”
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคเค้าก็พูดขึ้นขัด
“คนอย่างนั้นน่ะ เลี้ยงนายไม่ได้หรอก เฮอะ!”
พลั่ววว~ !
.
.
.
.
...............ค่ะ คือ เสียงด้านบนนั้น …………….
ผมต่อยเค้าเองครับบ แง้ TT
“ผะ ผมขอโทษ”
ผมปล่อยหมัดไปหนึ่งครั้งเต็มๆ และคงเดาออกนะฮะ ว่าเค้าทำสีหน้ายังไงอยู่ ................ กะ ก็มาว่าพี่ผมทำไมเล่า
ช่วยด้วยคับบบบ ผมกลัวว TT
ทอร์ค ;
ทำไมไม่มีคนมาอ่าน ฮึกๆๆ TT แต่ก็นะ จะแต่งต่ออ่ะ = =(ด้านไง 55) สำหรับคนที่มาอ่านก็ขอบคุณมากนะค่ะ ... ^^ อ้อ ตอนมินคีย์ รอหน่อยๆนะ~ ของดีต้องรอนาน
ฮ่าๆๆๆๆ ๆ
ความคิดเห็น