คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #๑ การพบกันอันน่าประทับใจ
ตอนที่ 1 การพบกันอันน่าประทับใจ
“โธ่เอ้ยยยย ไอ้บ้านั่น!”
กลางสวนสาธารณะยามวิกาล ผมนั่งอยุ่ม้านั่ง โอดครวญกับความรักที่ไม่สมหวังครั้งที่พันของผมอยู่คนเดียว - -............เฮ้ออออออออ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ใครๆเค้าก็ว่าผมหน้าตาดี แถม คารมยังกินขาด แต่ทำไมผมถึงอกหักจนเป็นเรื่องปกติ บางครั้งผมคิดว่ามันเป็นคำสาปด้วยซ้ำ~ โธ่...พระเจ้า ถ้าส่งผู้หญิงมาไม่ได้ งั้นส่งผู้ชายมาให้ผมเลยดีกว่า !
โอ้ยยยย !
“อะไรวะ! อ๊ะ”
มีอะไรบางอย่างกระแทกหัวผมอย่างแรง เมื่อผมมองไป ก็เห็นลูกแก้วสีเขียวๆฟ้าๆ ตกอยู่บนพื้น ผมค่อยๆลุกขึ้นไปหยิบอย่างช้าๆ เพราะมันเหมือนลูกแก้วเวทย์มนต์อะไรซักอย่าง........ แต่ผมคงคิดไปเอง - -
“แอล ..........หรอ ใครขว้างมาวะเนี่ย”
ผมสบถกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นตัวแอลลอยต่องแต่งอย่างน่ามหัศจรรย์ บริษัทไหนทำวะอัจฉริยะจริงๆ ผมลูบหัวที่ดูเหมือนจะนูนขึ้น พร้อมความเจ็บแปล๊บๆที่พึ่งรู้สึก
ฝึบบ !
มีเสียงอะไรบางอย่างผ่านหลังผมไป ผมรู้สึกอย่างนั้น จะอะไรก็ชั่งผมกลับบ้านดีกว่า........เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็เดินพรวดออกมาจากสวนสาธารณะอย่างรวดเร็ว ผมเร่งความเร็วขึ้น ความจริงแล้วผมก็ไม่แน่ใจหรอก แต่หนีไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย ใครจะรู้ว่าคนหน้าตาดีอย่างผมอาจจะโดนลักพาตัวเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นลูกนายยกเป็นได้ ^^………… ไม่นานนักก็ถึงบ้านของผม ด้วยความที่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่ ............. ตอนนี้ ผมมายืนหอบหน้าบ้านไม่ต่างจากสุนัข = =
บ้านของผมเป็นบ้านหลังกลางๆไม่เล็กไม่ใหญ่ พ่อและแม่ผมเสียไปแล้ว ตอนนี้ผมอยู่กับน้องชายสองคนและป้าของผม ที่ดูเหมือนไม่มีตัวตนซะเท่าใหร่ ก็เค้ามาหาแค่ตอนให้ตังค์เท่านั้นล่ะ
“สวัสดีครับบ”
ไม่ทันที่ผมจะเปิดประตู ก็มีเสียงฉะฉานที่คุ้นเคยดังขึ้นซะก่อน
“อ้าว คีย์ จะกลับแล้วหรอ”
ผมถามคีย์เพื่อนของน้องชายผมที่พึ่งเดินออกมาจากบ้าน พรางเปิดประตูไปด้วย .............. เพื่อนน้องผมคนนี้น่ารักนะครับ เป็นคนที่ดูเหมือนโดนกระตุ้นตลอดเวลา หมายถึง เค้าเป็นคนร่าเริงน่ะ
“ครับพี่มีร์ ฝันดีนะฮะ”
“อื้มๆฝันดี”
สิ้นเสียงคีย์ผมก็จัดการล๊อคประตูเสร็จสัพ เมื่อเดินเข้าบ้านมาสิ่งแรกที่ผมทำคือทิ้งตัวบนโซฟาอย่างอ่อนแรง และวางลูกแก้วที่กำไว้ในมือจนชุ่มเหงื่อไว้บนโต๊ะข้างๆ
“นี่พี่ฮะ พี่ติดศูนย์อีกแล้วใช่มั้ย”
เสียงแทมินน้องชายผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าผู้สนทนาด้วยเพราะมัวง่วนกับการเดินเอาจานที่ล้างเสร็จไปเก็บ
“เออ แล้วไง”
ผมถามกลับ พร้อมหลับตาพริ้มบนโซฟานุ่มๆ ความเจ็บบนหัวเมื่อกี๊ผมลืมมันไปซะแล้ว
“ก็เค้าส่งจดหมายมาว่า จะมาสอนพิเศษด้วยตัวเองแบบฟรีๆเลยล่ะฮะ”
“เออ แล้วไง
.
.
. =[]= !..............หา!!!!!!!”
ผมเด้งตัวออกจากโซฟาทันที สอนพิเศษหรอ ให้ฟรีพร้อมเงินสิบล้านผมยังคิดหนักเลยยTT
“จ่าหน้าจากใครหรอแทมิน”
ผมตาโตพร้อมมองไปทางแทมิน ที่กำลังเดินเข้ามาพอดี
“จาง กึน ซอกน่ะ ทำไมหรอ?”
“ตายแหงTT”
แทมินทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ถามอะไรออกไป
“พี่จะกินไร ก็หาเอาในตู้เย็นนะ ผมขึ้นนอนล่ะ”
แทมินพูดเสร็จก็เดินขึ้นบันไดไปทันที ทิ้งให้พี่ชายนั่งหน้าซีดอยู่บนโซฟา
“โฮ วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ยยTT”
ผมเดินขึ้นบันไดด้วยดวงตาเหม่อลอย ตอนนี้อะไรก็ดูแย่ไปหมด โดนแฟนทิ้งมันก็สาหัสพออยู่แล้ว แต่นี่ยังเรื่องอาจารย์กึนซอกอีก ฆ่าผมเถอะ ! อาจารย์น่ะเคยให้ผมไปยืนหน้าเสาธงตั้งสามชั่วโมงและนั่นยังทำให้แฟนของผมขายหน้า จนบอกเลิกกับผม - - งี่เง่าจริงๆ TT
ผมเดินมาถึงหน้าห้องของผมโดยไม่รู้ตัว ............ ตอนนี้หน้าผมคงคล้ายคนตกงานมาสามปีซ้อน หรือ เบื่อชีวิตหลังเกษียณ โถ่ นี่ผมวัยรุ่นนะ เฟรชชี่!
แกร๊กกก (เสียงเปิดประตู)
ตุ้บ (เสียงปิดปนะตู = =)
ผมไม่ได้สติแตก เปิดปิดประตูเล่นหรอกครับ แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปกลับเห็นใครบางคนนอนอยู่บนเตียงของผม! ไม่ๆ ผมอาจจะตาฝาดก็ได้..........ผมตัดสินใจเปิดประตูอีกที ..............ผมก็ยังพบร่างนั้นนอนอยุ่บนเตียงอยู่ ผมหันหลังกลับมาทันทีและขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป
“อาจจะเป็นโจรก็ได้”
แต่อีกใจก็แย้งว่า โจรบ้าที่ไหนจะมานอนบนเตียงสบายใจเฉิบฟะ - -
ผมค่อยๆก้าวไปทีละนิดด้วยความระวัง ยิ่งผมไปใกล้เท่าใหร่ผมก็ยิ่งเห็นหน้าเค้าชัดขี้นเท่านั้น...... ผิวขาวราวน้ำนม .......ตัวเล็กสมส่วน........ผมสีดำสนิทปรกหน้า......... ใบหน้าได้รูปที่ชวนสัมพัส......รืมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้นชั่ง..... แต่เค้าเป็น............ผู้ชาย !?
“เฮ้ยยยๆๆๆ มาทำอะไรในห้องชั้นฮะ เป็นขโมยใช่มั้ย น่ะ นาย ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”
ผมตะโกนแบบออมเสียงเชิงประหม่า แบบว่า ผมไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนสวยขนาดนี้มาก่อน ให้ตายสิ
ในที่สุดร่างที่อยุ่บนเตียงก็ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ขยี้ตาและส่ายหัวเบาๆด้วยความงัวเงีย ผิดจากผมที่งงเป็นไก่อยู่ และท่าทางลุกลี้ลุกลนของผมมันช่างดู......น่าสมเพศ - -
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คือ ผมเป็น ภูตประจำตัวของคุณ”
“หา!?”
นี่ผมอยู่ในการ์ตูน มิรุโม่ รึเปล่า ภูตบ้าอะไร
“ไม่ๆ ประเด็นคือ นายมาอยู่ในห้องฉันได้ไง และ นายเป็นใคร”
ผมยังคงท่าทางลนลานไม่หาย
“ก็บอกแล้วไงผมเป็นภูตประจำตัว คุณเก็บลูกแก้วสีฟ้าอมเขียวได้ใช่มั้ย”
“ของแบบนั้น.....”
ใช่ผมเก็บมันได้นี่ แล้วเค้ารู้ได้ไง
“นายรู้ได้ไง”
ผมเบิกตาเล็กน้อย ด้วยท่าทีที่ยังระวังตัวอยู่
“มันอยู่ในกระเป๋าคุณ”
จะบ้ารึไงผมจำได้ว่าวางมันไว้บนโต๊ะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังล้วงดูและมันก็……
“เห้ยย มาอยุ่นี่ได้ไง!”
ผมเจอมันในกระเป๋ากางเกงจริงๆ และพ่อหนุ่มน้อยนั่นก็ยิ้มเล็กๆ
“ในที่สุดผมก็เจอ นี่เป็นลูกแก้วล๊อฟตี้ เปรียบเป็นพรของพระเจ้า มันจะทำให้นายสมหวังทุกประการ ขอแค่นายบอก ว่าอยากได้ หรือ ไม่อยากได้ อะไร ^^”
ผมยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง และยังคิดว่านี่เป็นความฝัน ผมอาจจะนั่งอยุ่บนม้านั่งและเผลอหลับไป....... ผมหยิกแขนตัวเองเต็มแรง
“โอ้ยยย”
“นายทำอะไรนายอ่ะ”
หนุ่มน้อยดูเป็นห่วงที่ผมหยิกแขนตัวเอง ซึ่งมันทำให้ผมแอบคิดว่าเค้าน่ารักดี
“ฉันแค่คิดว่าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย”
ตอนนี้จิตผมเริ่มกลับเข้าสู่ร่องสู่รอยแล้ว หนุ่มน้อยๆ เรียกชื่อแบบนี้แล้วสยิวชะมัด
“นายชื่ออะไร”
ผมถามพร้อมรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่กลับมา
“ฮเยซอง”
ฮเยซองตอบด้วยท่าทีคงเดิม ฮเยซองที่แปลว่าดาวหางนะหรอ ชื่อเพราะดีนะ
“โอเค ฮเยซอง ฉันว่านายอาจจะเมา หรือ ดูการ์ตูนมากไป กลับไปนอนเถอะไป”
ผมพูดพลางกวักมือไล่
“- - นายจะว่าฉันบ้าใช่มั้ย”
ฮเยซองทำสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ
“เฮ้ ฉันอุส่าหลีกเลี่ยงคำนี้แล้วนะ เข้าใจก็ดีแล้ว รีบออกไปซะ”
ผมไม่เชื่อเด็ดขาดเรื่องพวกนี้ - - ฮเยซองลุกขึ้นจากเตียงและเดินมาหาผม
“ให้ฉันพิสูจน์สิ นายอยากได้อะไร ทำให้ได้ทุกอย่างเลย”
ยิ่งเข้ามาใกล้ผมยิ่งรู้ว่าเค้าเตี้ยกว่าผมมาก ใบหน้าอารมณ์โกรธนิดๆ เงยขึ้นมองผมเชิงท้าทาย
ผมนึกสนุก เลยตอบเสียงเข้มไปว่า...
“จูบฉันสิ”
“ห๊า0.0”
ฮเยซองร้องพร้อมเบิกตาขึ้น.... สีหน้าดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังไม่หลบตาผมไป สีหน้าไร้เดียงสาเผยออกมาให้เห็น ทำให้ผมอยากจะหัวเราะ แต่กลั้นเอาไว้
“เร็วๆเข้าสิ”
ผมเร่งรัด.......... ฮเยซองยังคงนิ่ง เค้าดูสั่นเล็กน้อย........... - - ไม่เอาแล้วผมไม่แกล้งดีกว่า
“เห็นมั้ย แค่นี้นายยังทำไม่ได้เลย ไปได้แล้วไป”
ผมไม่พูดเปล่า พร้อมเดินไปนอนบนเตียงโดยไม่หันไปมองว่าฮเยซองจะทำสีหน้ายังไง ความเงียบเข้าปกคลุมห้องผม......... ผมก็ทำเป็นนอนหลับไป
“ฉันไม่ง้อนายหรอก!”
ฮเยซองโพล่งออกมาทำลายความเงียบ........ผมทำเป็นนอนเหมือนไม่ได้ยินอะไร และรอจนแน่ใจว่าเค้าไปแล้วจึงลุกขึ้นจากบนเตียงด้วยท่าทีระวัง เผื่อว่าเค้ายังอยู่ แต่ก็พบว่าห้องว่างเปล่าไปซะแล้ว แต่แปลกที่ผมไม่ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูเลย สงสัยคงเล่นกลอะไรอีกแน่
ผมรู้สึกผิดนิดๆเหมือนกัน ที่ไล่เค้าไปแบบนั้น แต่มันช่วยไปได้นี่นา เฮ้ออออ ผมคิดนู่นนี่ไปเรื่อย แล้วจิตผมก็ไปสู่ห้วงนิทราอีกคืน..........
ทอล์ค ;
ลงตอนแรกแล้วว ยังไม่กล้าโปรโมท -..- ลงสั้นไปมั้ย - - (สั้นมากกก) อ๊ากกก ถ้าได้กำลังใจ คงแต่ได้หลายวา 555555 5.
ความคิดเห็น