คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 8 : More more, and more... [complete]
8
More more ,and more…
“ุยานิสรับ เอ่อ ผมอยารู้ว่าอนเาอบทานอะไรบ้า” นินลนาพยายามเ้ารัวมาสอสามวันแล้ว แ่็โนันออมาลอ และไม่ไ้ิไปเอแน่นอนเรื่อที่ไม่มีใรเยหน้ามาสนทนาพาทีับนินลนาสัน ไ้ยินแ่ว่าุนินไปพัเถอะะ ุนิน
อย่าเ้ามาในรัวเลยะ อะไรประมานี้ทั้นั้น
นินลนาน่ะ รัารทำอาหาร เพราะเวลาทำให้ทุนทานทีไรมัะไ้ยินำว่าื่นใาุพ่อุแม่ และำว่าอบุาพี่ๆ นมอุ่น ทาุพร้อมับรอยยิ้มาทุๆน แน่นอนว่านินลนาอบที่ะเห็นทุๆนในรอบรัวมีวามสุ
และอนนี้นินลนา็อยาให้อนไ้ทานอาหารที่ัวเอทำเ่นัน
“…” ยานิสยันิ่เียบ บ้าหน้าหลัรอบแว่นเหลี่ยมใสนิ่สนิทนูเผินๆล้ายรูปปั้นในุสูท แ่เาเป็นนเียวที่นินลนาล้าะพู้วยในสอสามวันมานี้ที่อนยุ่ๆ นัวโเ้าออห้อทำานเป็นว่าเล่น ว่าะออมา็ึื่นนนิลนาทนรอไม่ไหวิหลับไป่อนทุืน พอเห็นเาทำานหนันินลนา็ไม่ล้าเ้าไปวน ไ้แ่ถามเอาับยานิสที่นานๆะหาัวเอสัที
นินลนาไม่รู้หรอว่าัวเอเฝ้าวนเวียนถามถึอน้วยวามเป็นห่วและใบหน้าแระเรื่อบ่อยแ่ไหน
“ือ ผมอยาะทำอาหารให้เาทานน่ะรับ แ่ลัวเาะไม่อบเลย…” นินลนาพยายามอธิบาย และเริ่มลนลานมาึ้นเมื่อู่ๆ็รู้สึร้อนๆที่ใบหน้าพอนึถึนาสีเียวสวยนั่น นัวบา้มหน้าหนี ิว่าู่สนทนา้อเห็นวามเินอายที่ัวเอมีับมือไม้ที่เริ่มะเะะน้อำแน่นไว้ที่ายเสื้อแน่ๆ
นินลนา… ทำไมแ่นึถึเาะ้อเิน้วยนะ!
ยานิสนิ่เียบไม่อบำ สายามอรไปทา้านหลัร่าบา้าๆ ผหัวเารพน้อยๆแล้วยับถอยออห่าานินลนาแผ่วเบารวเร็ว….
นอาะึ้นื่อลือา้านวามหล่อเหล่าอันิบเถื่อนแห่บุรุษเพศแล้ว ระูลเอลปิาโ่ยัโ่ัในเรื่อวาม ‘หึหว’ ไม่แพ้ัน
็ไ้แ่ภาวนาให้มันไม่เลวร้ายสำหรับนินลนานเินไป
“เอ่อั้น…. ไม่เป็นไรแล้วรับ นิน เอ่อผม ไป..อะ!!” นินลนาอายเินว่าะรอำอบถึิะปลีัวออไป พูผิๆถูๆนไ้แ่ิระอาับัวเอ…
หมับ!
ยัไม่ทันพูบัวนินลนา็ลอยาพื้น มือว้าับเสื้อเิ้สีาวไว้แน่น้วยวามใ นินลนาวาามอูสิ่ที่หอบหิ้วัวเอไว้ และ็ไ้ำอบว่าำลัถูหิ้วไว้บนบ่าอใรสัน… าลิ่นอาฟเอร์เฟ และไออุ่นาแผ่นหลัึแน่นนินลนา็รู้แล้วว่าใร
อา… เอาอีแล้ว หน้าร้อนๆึ้นมาอีแล้วนะ นินลนา!
“เอ่อ อนปล่อยผมลเถอะรับ ผมเินเอะ”
“อนนี้ผมำลัโรธมาๆเลย นินลนา” เสียทุ้มุันเอ่ยัำพูนินลนา านั้นนัวโ็เร่ฝีเท้าให้เร็วึ้น มือเาบีบระับรสะโพแรนนินลนาปวหนึบ
นินลนาหน้าเื่อน นิ่เียบเพราะลัวะทำให้อนโรธนเอมาว่าเิม
ปล่อยให้วามัวลโอบล้อมหัวใวน้อยเียบๆามระยะทาที่อนพาเินไป มืออระับลำอหนาแล้วุหน้าลอออนาเียวหลัาเาเลื่อนร่าอรรมาโอบอุ้มไว้เ็มสออ้อมแน
ทั้ๆที่ไม่รู้ว่าโนโรธเรื่ออะไร… แ่นินลนาไม่อยาให้อนโรธัน ไม่อยาเลย
ปั!!
อนปิระแทประูห้อนอนเสียันนที่อุ้มอยู่สะุ้ ลมหายใที่เป่ารลำอเาสะุไป านั้นวหน้าาม็เยึ้นมา้าๆ ิ้วเรียวมวน้อยๆ วาที่เยสุใส้ออบเาเ่นัน ในนั้นมีแ่เพียวามไม่สบายใ ัวลสับสนและระวนระวายีันวุ่นนอน้อสูหายใเ้าปอลึ ระับอารม์รุนแรอัวเอไม่ให้ระหน่ำใส่นินลนาน้อเสียใ
ผ่านไปสัพัเา็วานินลนาล ปลระาเสื้อผ้าที่อยู่บนัวออีฝ่ายทิ้อย่าพายุที่พร้อมทำลายล้าทุสิ่
นินลนาไ้แ่ยืนนิ่ัวสั่นเทา ไม่ล้าแม้แ่ะออเสียห้าม ทำไ้แ่ยมือึ้นมาอัวเอไว้ยามร่าายเปลือยเปล่านสิ้น่อหน้าอน
“ะ… อน โรธนิน…อึ..มาเลยใ่ไหมรับ” นินลนาถามเสียสั่นเรือ พยายามลืน้อนน้ำาที่มาุอยู่รอให้ลไป
อนไม่อบแ่หันหลัหนีนินลนา เพียแ่นั้นน้ำามามาย็ไหลอาบแ้มนวล นินลนาโผเ้าอแผ่นหลัเา ุหน้าลับเสื้อเิ้แล้วปล่อยเสียสะอื้นแผ่วเบา
“ยะ…อย่าโรธ ฮึ นินเลยนะ ฮือ นิน…นินอโทษ ฮึ ไม่ว่าะเรื่ออะไร นินอโทษรับ” นินลนาพร่ำอโทษ ออนแน่นึ้นไปอีอย่านึลัวว่าเาะหายไป เพียแ่ิใ็วูบโหว ปวรหน้าอ้ายน้อเบียัวเ้าับแผ่นหลัแร่ราวับะอไออุ่น่วยบรรเทา
เพราะว่าหวมา เลยโรธมา ทั้ๆที่พยายามระับัวเอ แ่ภาพในหน้าามแระเรื่อ ับรอยยิ้มเินอายส่ให้ใรนอื่นที่ไม่ใ่เาลับเร่อารม์ำมืลุโนยิ่ึ้นว่าะไ้สิพ่อลูพีน้อย็เปลือยเปล่าัวสั่นเทาอยู่รหน้าแล้ว… อนหันหลัหนีลัวะเห็นวามหวาลัวในวาู่นั้น แ่ิว่าวาสีม่วแสนสวยนั่นะอยเฝ้ามอ้วยวามหวาหวั่นรัเียอน็แทบระอัแล้ว
อนรู้แล้วว่าเาลั่รัพ่อลูพีนี่นััวถอนใืนไม่ไ้อีแล้ว
“อน ฮึ นินเ็บไปหมเลย ฮือ” เพียแ่ไ้ยินว่านินลนาเ็บ อน็ว้านัวบาเ้ามาอ ถาม้วยวามร้อนรน มือ็เลื่อนไปามร่าายแผ่วเบา หาว่ารไหนที่มันเ็บมันปวอย่าที่นัวบาว่า
“รไหนนิน!! นินเ็บรไหนบอผม! ุเ็บมาไหมนิน โธ่! อย่าร้อนะนี ผมทำุแรใ่ไหม นินผมอโทษ” นินลนาเอาแ่ร้อไห้ พอเห็นน้ำามามายร่วหล่นาวาแ้ำอน็ไ้แ่โทษัวเอ เห็นน้ำานินลนาเา็ปวใ พอิว่าเป็นเาที่ทำพ่อลูพีเ็บ็เ็บในอนระบม
รามหนาบันนึ้นสัน อนอยาะ่อยหน้าัวเอให้ยับ ให้สาสมับเสียสะอื้นและราบน้ำาอนินลนา เาประอใบหน้าเปียปอนไว้้วยสอมือ ใ้นิ้วโป้เี่ยหยน้ำพวนั้นออแ่มันมาน้อใ้ริมฝีปาูบับไปทั่วอย่าถนุถนอม ใ้เวลาั่วรู่ว่าเสียร้อบาลึในออนะลายล เาผละออแ่มือเรียวเล็นั่นประบลบนฝ่ามือเา้าๆ นินลนา้อนวาึ้นมาสบับเา ลมหายในัวบายัิัเป็นพัๆ แ่ริมฝีปาลับยิ้มบาเบาเศร้าสรร้อยอ่อนโยนนอน้อยับเ้าไปใล้ใ้เพียอาาศบาเบา้าั้นระหว่าัน
“นินเ็บรับ… เ็บรนี้” มือบาลาฝ่ามืออนลไปที่หน้าอ้าน้าย สื่อวามหมายว่าไม่ไ้เ็บที่ายแ่เป็นในที่ๆาเปล่ามอไม่เห็น อนมอาม วามเสียใแล่นเ้าเล่นานเมื่อวาแสนสวยลอน้ำอีรั้ ่อนริมฝีปาน่ารัะเอ่ยบอำที่ทำให้เานึอยาหยิบปืนมายิัวเอให้ายนั
“อนอย่าโรธนินไ้มั้ย ฮึ นินอโทษ”
อนึนินลนาเ้ามาออีรั้ ใ้ร่าายัวเอบบัทุสิ่ ศรีษะมนให้แนบไปรหน้าอ… ให้นินลนาฟัำพูมามายที่อนอยาะบอรนั้น
แนเล็ๆ่อยๆออบอน หลับาฟัเสียหัวใถี่รัวแฝวามนัยอย่าั้ใ รับรู้ว่าเาพรมูบทั่วหน้าผามับและเส้นผมนนับรั้ไม่ถ้วน
อุ่น… อุ่นนายเปลือยเปล่าลายวามหนาวไปนหมสิ้น
อุ่นมาถึ้าใน….
นินลนาอบวามอบอุ่นนี้ อบูบเบาๆนี้ อบอนี้ อบวาสีเียวนี้ อบำพูแผ่วเบาหนัแน่น อบูบยามปลอบวั อบทุอย่าอเา….
นินลนาอบผู้ายนนี้…อน
“ผมหวนิน หึนินนลั่ อยาัุไว้ับผมนเียว ทำใหุ้เป็นอผมนหมแร อุ ูบุใหุ้มอไ้แ่ผม”
เาระิบิริมฝีปาอวบอิ่มที่เผยอึ้นอย่าลืมัว
ทัุ้ัน รุนแร แ็ร้าวและเร่าร้อน
“ผมปล่อยุไปไม่ไ้แล้วนิน ่อให้ฟ้าถล่ม ินถลายผม็ะไม่หยุแล้วนี… ถ้าุอยาะหนี อให้รู้ไว้เลยว่าถ้าไม่่าผมให้ายุ็หนีไม่พ้น”
เาบริมฝีปาล่าอนินลนาแรๆนอีนทรุลในพันธารอเา าม้วยถ้อยำเอาแ่ใร้ายา ที่มันแผเผานินลนานร้อน่าไปทั่วสรรพา์าย
“ุเป็นอผมนิน…. ทั้ัวและหัวใเป็นอผม… ำไว้นะนี”
_______________________________________________________________________
วะฮ่าๆๆๆ(หัวเราะสะใ) ในที่สุเรา็ปั่นเสร็ หุหุ
เห็นไบ้าพ่อแม่พี่น้อ เห็นอาารหมาี้หวออีป๋าันรึยั (หลบลูปืนอีรอบ)
เอาละ! ปิบัิารปั๊มเบบี๋็ใล้เ้ามาล้าวววววว
มีให้เลือระหว่า รุนแรมา ะ รุนแรมาว่า เอาอันไหน :hao6: ฮ่าๆๆ
โอเๆ เรามาพูถึอนนี้ันสัหน่อย ือแบบอนแระะให้อิป๋ามันฟัน้อะอนนี้
แ่ไปๆมาๆ ลบ็แล้ว เียน็แล้ว สรุปว่ามันยัไม่ใ่เวลาเลยเอาไปแปะไว้อนหน้าโนะ -.,-
านหื่นเหลือล้น็มาาาาาาา
ใริแบบหิเมียนบ้าว่ายานิสน่าสสารสุ อนนี้? ฮ่าๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าเอันอนหน้นะะ อโทษที่หายไปนาน(อีแล้ว)่าา
***้อแ้ว่าถ้าไท่ี้เีย ิีรี่ย์ อ่านนิยาย เล่นโยะ หรือไปะแหล่นแ๊น้านอ ็ะมาอัพไ้วันเสาร์-อาทิย์ นะะ***
บายๆ เออันอนหน้านะ้าาาาา THX. 4 waiting and every comments ka.
#น้อนินะป๋าอน
รัน้อ หลน้อ ูเอ็น เอ้ย!เอ็นูน้อ อย่าทิ้น้อนะ๊ะ
ความคิดเห็น