เรียกข้าว่าวีรบุรุษ

     ... บทนำ...


       "เพี๊ยะ โครมมมม...!!"

       "อ๊อก โอ๊ก พรวด แค่กๆ..!"

       ร่างแก่หง่อมชรา เหลือบนัยน์ตาฝ้าฟางจ้องมองไปยังเบื้องหน้า ประกายตาขุ่นมัวทั้งไม่เข้าใจ และไม่ทราบเรื่อง แต่อย่างหนึ่งที่ปรากฏ คือความหวาดหวั่น กลัวเกรง มองร่างที่อยู่ตรงหน้าดุจดังมองเห็นมัจจุราชปรากฏ ทั้งๆที่ร่างตรงหน้าไม่น่าจะใช่อย่างที่คิดเลยสักนิดด้วยซ้ำ..

      ร่างสูงโปร่ง ในชุดสีขาวสะอาดเอี่ยมไปทั้งร่าง ไหล่มีผ้าคลุมสีทองถักทอล้อประกายแสงอาทิตย์ยามเย็นแวววาว เมื่อลมพัดพริ้วกระพือขึ้น มองเห็นพู่กระบี่สีดำสนิทดำไปทั้งฝักกระบี่และด้ามกระบี่ มีไอเย็นเยือกลอยออกมาจากกระบี่ให้ได้รับรู้ ว่านี่เป็นกระบี่โบราณทรงคุณค่าเล่มหนึ่ง ใบหน้าที่หล่อเหลา ผิวพรรณขาวสะอาดมองก็รู้ว่าสูงส่งด้วยชาติเชื้อตระกูล เพียงอย่างเดียวที่ไม่สมควรปรากฏขึ้นในใบหน้าหล่อเหลาก็คือ..

     ประกายตาที่อำมหิต ไร้สิ้นแววเมตตาสงสาร และความเห็นใจใดๆทั้งสิ้น ในยามนี้..

     "กงจื้อ ท่านมิใช่เป็นวีรบุรุษรึไร แล้วเราผู้เฒ่าทำผิดอะไร..?!"

     "เพี๊ยะๆ โครมมม ขลุกๆๆ ..!!"

     เพียงเอ่ยไม่ทันสิ้นสุดประโยค เงาฝ่ามือสบัดวูบ เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับเนื้อดังชัดเจน ร่างของผู้ชราภาพในสภาพซอมซ่อดังขอทาน ปลิวกระเด็นไปอีกสองสามตลบ โลหิตกลบไปทั้งปาก และใบหน้าที่บวมเปล่ง นัยน์ตายังคงพยายามเหลือบดู เสียงเย็นชาดังออกมาทำให้สายลมร้อนระอุกลายเป็นเย็นเยียบ..

       "เฒ่าโสโครก เมื่อตอนกลางวันเจ้ามิใช่รับเงินมาจากนงคราญหยกรึไร นำมาให้เรา เจ้าเฒ่าอุบาทว์ จะขอเวลาอื่นไม่ขอใยต้องมาขอตอนบิดาอยู่ด้วย ช่างทำให้ขายหน้าธารกำนัลนัก เฒ่าบัดซบ.."

       "นั่นๆ แค่ๆ..!!"

       "เพี๊ยะ ๆ ..!"

       "โอ๊กก. คร่อก.!!"

       

                ..........................................................................................

      "โอ ทั้งๆที่เป็นประโยชน์ แต่ตอนนี้กลับไร้ประโยชน์กลายเป็นเรื่องบัดซบอย่างสิ้นเชิง ส่วนเรื่องที่ไร้ประโยชน์ทั้งบัดซบ กลายเป็นสิ่งที่สูงค่าไปแล้ว นี่นับเป็นอะไรกัน..?"

       แววตาที่ซื่อๆ ไร้เดียงสา และมองยุทธจักรด้วยความน่ารื่นรมย์ ทั้งมองเหล่ามนุษย์คลาคล่ำทั่วไปด้วยความยินดีปรีดา กลับมีแววครุ่นคิดและความไม่เข้าใจ ทั้งยังมีแววงงงันอยู่บ้าง เมื่อได้เห็นสิ่งที่พวกเจ้าสำนัก ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย และเหล่ากงจื้อ เสี่ยวเจี๊ยะน้อยใหญ่ชื่นชมกัน วาจาดังผายลมเช่นนั้นกลับกลายเป็นมีค่าดังเพชรทองไปเพียงเวลาไม่นานนัก แต่วาจาที่ทรงคุณค่าของปราชญ์ชราภาพ ทว่าร่างกายดังขอทานซูบซีดเอ่ยขึ้น กลับกลายเป็นเหมือนวาจาผายลมไปซะอย่างนั้น ..


      "เพียงวีรบุรุษเอ่ยชื่นชม ก็กลับหน้ามือเป็นหลังมือถึงปานนี้ได้เลยเชียว ดีข้าจะเป็นวีรบุรุษใด้ดู แต่ไม่ใช่เห็นผายลมเป็นกลิ่นน่าดมดอมเช่นพวกมัน ฮิๆ.."


               .................................................................................