สวรรค์ไร้นัยน์ตา

              "อ๊อก..ยะ..อย่า..!!"


              "แคว่ก..ๆๆๆ...ปึ๊ด..!!!"


              "กรี๊ดดดดดด.....คร่อก..!"


              "แฮ่กๆๆๆ...เคี๊ยกๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆ...!!!"



             "เปรี้ยงงงง....ครืนนน...ซู่..!!"


             ............................................................................................


             ร่างแก่หง่อม ชราจนล่วงเข้าสู่ภาวะสุดท้ายของชีวิตมวลมนุษย์..เดินกระหย่องกระแย่งมาตามทาง ร่มที่กางขาดปรุเป็นรอยปะทั่วไปด้านบน ช่างไม่ทราบว่าจะกางทำไมกัน เพราะน้ำฝนที่สาดซัดลงมาอย่างรุนแรง..กันไม่ได้แม้กระทั่งเส้นผมที่ขาวทั่วศรีษะให้พ้นจากหยาดน้ำได้เลยแม้สักที่เดียว..แปลก..?


             "??..??..!!!"


            "หือ...?..นรก..นี่มันการกระทำของสัตว์หรือมนุษย์..ย่ำยี่กันได้ขนาดนี้..โอ..ชีวิตที่น่าสังเวชนัก..กำลังท้องแก่ก็ต้องทิ้งวัยลงไปทั้งที่ยังอาลัยอาวรณ์เยี่ยงนี้..!"


             ผู้เฒ่าชราวางร่มในมือลง นัยน์ตาที่ฝ้าฟางมองไปยังร่างเปื้อนเลือดที่เริ่มซีดจางลงไปมากแล้ว ยังมีเหลือแต่อวัยวะที่ขาดปริแยกส่วนใหญ่เท่านั้นที่ยังหลั่งโลหิต แข่งสายฝนที่บ้าคลั่งในเวลานี้..ร่างกายที่ขาวผ่องแต่มีริ้วรอยของบาดแผลทั่วร่าง นอนหงาย ส่วนท้องที่นูนเด่นจนล้นส่วนอื่น..ทำให้แววตาของผู้ชราต้องเดือดดาล มันคร่าครั้งเดียวสองชีวิตเลยรึไร..ใครกัน..?


            "..??..ถ้าหากว่า...ฮ่าๆๆๆ...ได้สิถ้าอย่างนั้นข้าหมอปีศาจจะเปิดนัยน์ตาฟ้าที่มืดมนตอนนี้ให้แจ้งเอง..ฮ่าๆๆ...!!"


            มือเหี่ยวกร้านที่จับไปยังช่วงท้องที่นูนเด่น ไม่ได้ชักกลับมา ทั้งที่ก่อนหน้าตั้งใจจะลากซากศพสตรีนางนี้ไปทิ้งเหวใกล้ๆเพื่อให้หลุดพ้นจากภาวะอุบาทว์ของนัยน์ตายามนี้..แต่เมื่อจับไปยังส่วนท้องที่นูนเด่นก็เปล่งเสียงหัวร่อกึกก้องสท้านฟ้าออกมา..อย่างบ้าคลั่ง..แววตาเหี้ยมเกรียมเย็นเยือกเหลือบมองไปยังสุดปลายฟ้าอย่างท้าทาย..และคลั่งแค้น..!


           .....สวรรค์นัยน์ตาบอด..ยังน่ายินดีกระไรกับฟ้าเยี่ยงนี้....


            "แคว่ก...!!"


           "ฟู่..!!"


           "เหอะๆ..เป็นร่างสวะเช่นนี้..ไม่สมประกอบเยี่ยงนี้..แปลว่าฟ้าไม่เพียงตามืดบอด ทั้งโง่เขลาบัดซบ..!.."


            ร่างเล็กๆที่เปื้อนเลือดและน้ำคล่ำ เนื้อตัวเหนียวเหนอะ แต่ไร้เสียงแผดร้องของทารกพึงจะมี..เมื่อมองดูในมือเหี่ยวกร้าน จับสองเท้าปล่อยหัวห้อยลง แววตาที่ยังไม่เปิดออก ปากเล็กๆไม่ได้แผดร้องทั้งที่หัวใจยังเต้นแผ่วๆชัดๆ..ใบหน้านั่นโอ...!!


             .....................................................................................


 
              "นิยายเนื้อเรื่องดังที่บอกไว้ตั้งแต่แรก บอกอีกครั้งก็แล้วกันอาจออกแฟนตาซีไปบ้าง บางทีอาจเกินกึ่งๆไปด้วยซ้ำ ภาษาสถานที่ฯลฯ ทุกสิ่งสมมุติ จริงเป็นส่วนน้อยไม่จริงเป็นส่วนมาก ทำใจหากอ่านแล้วตะขิดตะขวางใจ ขอบคุณที่ติดตาม"




       สุขสันต์วันปีใหม่ทุกท่าน อย่าเจ็บอย่าจนครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านอย่างสม่ำเสมอตลอดมา