คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 - Endless Moment
Chapter 7 - Endless Moment
==================
"เพราะเธอคนเดียว แล้วนี่เราจะกลับไปฝั่งยังงัย"
อีทึกโวยวายใส่พริกที่ยื่นงงมองทางกลับไปยังฝั่ง ที่ไม่เห็นแล้ว
"เออ ใช่ มือถือๆๆ" พริกพยายามหามือถือของตัวเองแต่ก้อไม่เจอ
"โอ๊ย ชั้นลืมไว้ที่บ้าน ทำไงดีๆๆๆ" พริกเริ่มตื่นตระหนก เดินไปเดินมา
อีทึกจับแขนพริกทั้งสองข้างให้หันหน้ามาหาตัวเอง
"พริก ตั้งสติก่อน" อีทึกเขย่าตัวพริกแรงๆ
"ชั้นไม่ได้เสียสติ แค่ชั้นไม่อยากติดเกาะอยู่กับนาย"
พริกสะบัดแขนออกจากมืออีทึก แล้วเดินหนี แต่อีทึกคว้าข้อมือของพริกไว้
"ทำไม ติดเกาะกับชั้นมันไม่ดีตรงไหน ใช่สิ เพราะชั้นไม่ใช่ซองมินใช่มั๊ยล่ะ"
อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังเพราะต้องตะโกนแข่งกับสายฝน
"นายพูดอะไรน่ะ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับซองมินซักหน่อย นี่นายไม่รู้หรอ
ว่าน้องชายนายน่ะ ชอบตังเมเพื่อนชั้น" พริกมองหน้าอีทึกอย่างงงๆ
"เธอพูดจริงหรอ" อีทึกพูดแล้วยิ้ม (ดีใจเรื่องอะไรคะคุณ)
"อือ เอ๊ะ นายก้อชอบตังเมไม่ใช่หรอ มายิ้มทำไมเนี่ย"
พริกถามเพราะเห็นรอยยิ้มน่ารักของอีทึกแล้วอดแปลกใจไม่ได้
"ใครบอกเธอ ว่าชั้นชอบตังเม ชั้น..." อยู่ดีๆ อีทึกก้อหยุดพูด จนพริกต้องถาม "ชั้นอะไร"
"ไม่มีอะไร เข้าไปหลบฝนตรงนั้นดีกว่า ไหนๆ ก้อกลับไม่ได้แล้ว"
อีทึกพูด พร้อมกับลากพริกให้เดินไปที่ปากถ้ำ
---------------------
"พี่เม พี่พริกกับพี่อีทึกหายไปไหนอ่ะ" มะนาวเดินมาถามตังเมที่นั่งเล่นอยู่กับซองมินที่ลานหน้าบ้าน
"หือ ไม่ได้กลับมาก่อนพวกเราหรอ พี่เห็นพริกเดินออกมาก่อนตั้งนานแล้วนะ"
ตังเมถามกลับ ซองมินมองหน้าสองสาวด้วยความสงสัย เพราะไม่รู้ว่าสองคนนี้พูดอะไรกัน
"งั้นเค้าลองไปหาดูก่อนนะ ฝนเริ่มตกแล้วด้วย" มะนาววิ่งเข้าไปหยิบร่ม แล้วออกไปที่หาดหน้าบ้าน
"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ" ซองมินถาม เพราะมองจากการกระทำของมะนาวแล้วน่าจะมีเรื่องอะไรผิดปกติ
"พริกกับพี่อีทึกยังไม่กลับมาน่ะ สงสัยคงจะไปเดินเล่นอยู่แถวนี้มั้ง" ตังเมตอบด้วยเสียงราบเรียบ
แล้วก้อเริ่มอ่านหนังสือที่อ่านค้างไว้ต่อ ส่วนซองมินก้อหยิบไอพอดมานั่งฟังเพลงอยู่ข้างตังเมต่อ
(ตกลงคู่นี้มันไร้ความรู้สึกทั้งคู่ป่าวเนี่ย)
------- สักพัก มะนาวก็เดินกลับมา
"พี่ตังเม ตกลงพี่อีทึกกับพี่พริกไม่ได้อยู่แถวนี้จริงๆ ทำไงดีอ่ะ สงสัยติดอยู่ที่เกาะแน่ๆ เลย"
มะนาววิ่งเข้ามาในบ้าน พร้อมกับอึนฮยอกที่วิ่งตามมาติดๆ
"จริงหรอ โทรเข้ามือถือพริกซิ ซองมินโทรหาพี่อีทึกได้มั๊ยคะ" ตังเมหันมาบอกซองมินที่กำลังงงอยู่ ทั้งสองคนกดโทรศัพท์ทันที
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์เกิดดังอยู่ในบ้าน ทั้งสี่คนหันมองหน้ากัน แล้วเหตุการณ์จะเป็นยังงัยต่อไปนะ
--------
ขณะเดียวกันพริกกับอีทึก กำลังนั่งอยู่ปากถ้ำ ริมชายทะเล ท้องทะเลที่ตอนนี้ ตกอยู่ในความมืด
มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงฝนที่ตอนนี้ซาลงแล้ว(ช่วยคิดว่า มันโรแมนติกกันด้วยเน้ ^^)
"เวลาเธอเจอความทุกข์ เธอจัดการยังไงกับมัน" อยู่ดีๆ อีทึกก้อถามพริก เพื่อทำลายความเงียบลง
"เวลาทุกข์เหรอ ฉันก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุก ไม่ทุกข์ตามไปกับมัน" พริกตอบอย่างอารมณ์ดี
"เพราะว่าเดี๋ยวก็ฟ้าใส ใช่ว่าปีนึงฝนจะตกทุกวันนี่หน่า"
"ถ้าวันไหนท้องฟ้าสดใส นายก็จะต้องทำมันให้ดีที่สุดและมีความสุขกับมัน
แต่ถ้าวันไหนฝนตก ชั้นอยากให้นายคิดถึงวันนี้..
วันที่มีฉันติดฝนด้วยกันกับนายด้วยไง...โอเคม๊ะ" พริกตอบพร้อมหันมายิ้มให้กับอีกทึก
อีทึกยิ้มตอบ พริกเริ่มกลัวหัวใจตัวเองหวั่นไหวไปกับลักยิ้มของหนุ่มคนนี้
ก็เลยรีบหันไปมองทะล อีทึกยังคงยิ้มแล้วมองที่พริกก่อนที่จะมองออกไปที่ทะเลด้วยเช่นกัน
"ความรัก กับ อากาศ นายจะเลือกขาดสิ่งไหน" จู่ๆ พริกก็ถามขึ้น ท่ามกลางความเงียบ
"ความรัก กับ อากาศ หรอ..." อีทึก ถามทวนอีกรอบ พร้อมมองไปที่พริก พริกหันหน้ามาสบตา แล้วพยักหน้า
"ชั้นเปรียบเทียบแฟนคลับของฉัน พวก ELF อะ ว่าเป็น อากาศ ก็คือ Super Junior อยู่ได้ ก็เพราะมี ELF" อีทึก บอกกับพริก
"ถ้ายังงั้น นายก็คงเลือกอากาศ" พริก มองไปที่ท้องทะเลอีกครั้ง
"แล้วเธอล่ะ เลือกอะไร" อีทึก ถามบ้าง
"ฉันเลือก ความรัก" พริก บอกโดยยังคงมองไปที่ทะเล
"ถ้าเธอไม่มีอากาศหายใจ เธอจะต้องตายนะ" อีทึก ยังคงมองไปที่พริก เหมือนจะค้นหาบางสิ่งบางอย่างในตัวผู้หญิงคนนี้
"ก็จริงนะ ถ้าคนเราขาดอากาศ ก็ไม่อาจที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป แต่ถ้าไม่มีความรัก..
ก็ไม่รู้จะหายใจไปเพื่ออะไรเหมือนกัน...นายว่าอย่างนั้นไหม" พริกถามออกไปโดยไม่ต้องการคำตอบ
ขณะที่แต่สายตายังคงเหม่อมองไปที่ทะเล ยามค่ำคืน เห็นเพียงแสงไฟจากชายฝั่งลิบๆ
"ความรัก กับ อากาศ หากถามว่า เลือกที่จะขาดสิ่งไหน แม้อากาศจำเป็นสักเพียงใด...
แต่ในโลกที่ไร้ซึ่งความรัก ชั้นว่าก็ไม่อาจทนอยู่ได้เช่นกัน" พริกยังคงพูดต่อไป โดยไม่รู้ว่า มีสายตาของอีทึกที่มองจ้องอยู่...
ทั้งทึ่งแล้วก็อึ้งกับผู้หญิงตรงหน้า "พิเศษ" ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทำให้ อีทึกคิดแบบนี้
แรกๆ เขายอมรับว่าไม่ค่อยถูกชะตาด้วยสักเท่าไร แต่เมื่อได้ใกล้ชิด
ได้รู้จักแล้ว ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไป ความรู้สึกแบบนี้ มันคืออะไรน่ะ ??
พริกเริ่มรู้สึกตัว หันไปมองอีทึก สายตาทั้งคู่ประสานกัน พริกเริ่มหวั่นไหวกับสายตาที่จ้องมองเธออยู่
พร้อมรอยยิ้มของชายหนุ่มตรงหน้า หัวใจเต้นแรง เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่สายตาทั้งคู่ประสานมองกัน
แต่ก่อนที่ความคิดแปลกๆ ต่างๆ จะเข้ามามากมาย สายลม อ่อนๆ ก็ได้พัดมา ปะทะ ร่างทั้งสอง
"เราเข้าไปข้างในถ้ำกันไหมอะ ตรงนี้เริ่มหนาวแล้วล่ะ"
พริกรู้สึกตัว หลบตาต่ำ เพราะกัวจะเห็นว่าหน้าแดง แล้วก็เลยต้องพูดแก้เขินออกไป
อีทึกยังคงมองอย่างไม่ละสายตา เหมือนกลัวว่าเธอคนนี้จะหายไปจากตรงนี้อย่างนั้น
"งั้น เข้าไปข้างในถ้ำกัน" เมื่อเห็นอีทึกไม่พูดอะไร พริกพูดพร้อมลุกขึ้น เดินเข้าไปข้างใน
โดยไม่สนใจว่า อีทึกจะเดินตามมาหรือไม่
เมื่อเห็นว่า อีทึก เดินตามเข้ามา พริกก็เลยนั่งพิงพนังถ้ำ
"นี่ๆ นายเคยดูหนังไหม เวลาผู้หญิงหนาวๆ ผู้ชายอะ เขาจะถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้นะ" พริกพูดกึ่งแซวเล่น
"อือ..เคยดู แต่ชั้นก็หนาวเหมือนกันนี่" อีทึกพูด พร้อมกับนั่งลงข้างๆ พริก
"งั้นเอาแบบนี้ละกัน..." อีทึกพูดพร้อมกับ โอบกอดพริก พริกตกใจ จะเขยิบหนี
"จะได้อุ่นๆ ไง แบบนี้ อุ่นทั้งคู่เลยนะ" อีทึกพูดพร้อมเขยิบตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม และยังโอบกอดพริกแน่นกว่าเดิมอีกด้วย
"เปนไงมั้ง อุ่นขึ้นบ้างไหม" อีทึกกระซิบที่ข้างหูของพริก
"อือ..." พริกตอบเบาๆ ในอ้อมกอด อีทึกยิ้มอย่างมีความสุข
ลมหายใจของอีทึกและใจที่เต้นรัวพริก แทบจะเป็นจังหวะเดียวกันเลยก็ว่าได้...ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากทั้งคู่ เมื่อความเงียบเกิดขึ้น
คนทั้งคู่ก้อเริ่มเคลิ้มหลับไป เพราะความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
----------
"คุณเม มะนาว ไปนอนเถอะครับ" ซองมินเดินมาหาตังเมกับมะนาวที่มานั่งตากลม (พร้อมกับตากยุง) อยู่หน้าบ้าน
"นั่นสิ พี่เม ฮันนี่ ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปนะ" อึนฮยอกสนับสนุนคำพูดซองมิน
"แต่..." มะนาวหันมาจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อึนฮยอกรีบพูดแทน
"พี่อีทึกเค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว และเค้าก้อเป็นสุภาพบุรุษพอ ไม่ต้องห่วงพี่พริกหรอกครับ"
2สาวพยักหน้าเข้าใจ แล้วจึงเดินตามหนุ่มๆ เข้าบ้านไปนอน
---------- เช้าวันรุ่งขึ้น
"พริกๆ ตื่นสิๆ"อีทึกกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูพริก พริกยังนิ่งอยู่
"พริก ตื่นเถอะ มาดูอะไรนี่เร็ว" อีทึกเขย่าตัวพริกเบาๆ ได้ผลเธอสะลึมสะลือขึ้นมา
"อารายอ่า" พริกหันมาตอบแบบตายังไม่ลืมขึ้นเท่าไหร่นัก
"เถอะน่า ลุกเหอะ" อีทึกทั้งฉุดกระชากลากถูพริกให้ออกไปยืนที่ชายหาด
เมื่อมาถึงชายหาดที่ฟ้ายังไม่สว่างพริกก้อทำหน้าง่วง แล้วทำท่าจะหลับต่อตรงนั้น
"เฮ้ยยยยยยย อย่าเพิ่งหลับสิ" อีทึกฉุดพริกที่กำลังจะทรุดลงกับพื้น
"ดูนั่นสิ" อีทึกชี้นิ้วไปข้างหน้า ให้ดูพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น
"ยืนดีๆ สิ"อีทึกบอกกับพริกที่กำลังอึ้งกับความสวยงามของพระอาทิตย์ข้างหน้า
เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังคงเซ เลยเดินมากอดพริกจากด้านหลัง
พร้อมกับเอาคางมาเกยไว้ที่บ่าของพริก แล้วกระซิบเบาๆ
"สวยมั๊ย" พริกไม่ได้ตอบเป็นคำพูดหากเพียงพยักหน้าตอบเบาๆ (กรี๊ดดดดด)
-------- เวลาเดียวกัน
"เป็นห่วงพี่พริกหรือครับ ตื่นแต่เช้ามืดเลย" ซองมินถามตังเมที่ยืนอยู่ที่ชายหาดเงียบๆ คนเดียว
"อืม แล้วซองมินล่ะ ตื่นทำไมแต่เช้ามืด" ตังเมถามบ้าง
"ตื่นเพราะรู้ว่าต้องมีคนนอนไม่หลับ เพราะเป็นห่วงเพื่อน" ซองมินตอบแล้วดึงมือตังเมมาจูงไว้
"อันตรายนะ ออกมาอยู่คนเดียวแบบเนี้ย เราเดินเล่นไปเรื่อยๆ จน ถึงทางเชื่อมมั๊ยครับ ไปรอพี่ 2 คนนั้นกัน" ตังเมพยักหน้าตอบ
แต่อยู่ดีๆ เธอก้อหยุดเดิน ซองมินหันมามองหน้าตังเม เธอทำหน้าบุ้ยใบ้ให้ซองมินมองภาพตรงข้างหน้า ให้ดูภาพพระอาทิตย์ขึ้น
"สวยจังเลย" ทั้งสองคนประสานเสียงพูดพร้อมกัน แล้วก้อหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
-------- ที่บ้านพักมะนาวกับอึนฮยอก
"ทำไมไม่ตามไปล่ะ ฮันนี่" อึนฮยอกถามมะนาวที่ยืนมองตังเมกับซองมินจากระเบียงชั้น2
"ไม่ล่ะ เค้าอยากให้พี่เมมีความสุขบ้างน่ะ" มะนาวตอบอึนฮยอก
"พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว สวยเนอะ" อึนฮยอกพูดกับมะนาว คราวนี้เค้าเอามือทั้งสองข้างโอบกอดเอวมะนาวไว้
ก่อนจะพูดต่อว่า "แต่ฮันนี่ของพี่ สวยกว่า" เล่นเอามะนาวเขินหน้าแดง
ตังเมและซองมิน ยืนรอพริกกับอีทึกอยู่ตรงที่ทางเชื่อม พอ 2 คนนั้นเดินมาถึง
ตังเมกับพริกก้อโผเข้ากอดกัน แล้วทั้ง 4 คนก้อเดินกลับบ้านพัก
โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวจนถึงบ้านพัก
==================
.
.
.
หุหุ.. อิฉา พริกกันรุย ทีเดียว
แล้วพวกเขาทั้งหมด จะรู้หัวใจตัวเองกันบ้างไหมนะ
หรือกว่าจะรู้ จะต้องสูญเสียอะไรไปเสียก่อน...
มาลุ้นและค้นหาหัวใจของทั้ง 6 คนกันต่อไป....
ความคิดเห็น