คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 - Twins (Knock Out)
Chapter 6 - Twins (Knock Out)
==================
เสียงบรรเลงเปียโนอันหวานเศร้า ชวนให้ซองมินที่นอนไม่หลับ
เพราะความคิดมากเรื่องที่ได้รับรู้มาในวันนี้ ตัดสินใจที่จะเดินตามเสียงเพลงลงมา
ถึงแม้ว่า ตัวเค้าเองจะรับปากพริกไปแล้ว แต่เค้าเองก้อไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร เพราะมิอาจรู้ว่าได้ว่า
ตังเมจะเปิดใจให้กับเค้าคนที่เพิ่งรู้จักหรือไม่ ซองมินเดินไปตามเสียงเปียโนเรื่อยๆ
ท่วงทำนองดุดันเมื่อครู่ กลับกลายเป็นเพลงรักหวานเศร้า
ซองมินเดินเข้าไปใกล้ก้อเห็นว่าคนเล่นคือตังเม จึงยืนแอบดูอยู่เงียบๆ
บทเพลงบรรเลงมาเรื่อยๆ จนถึงกลางเพลงคนเล่นก้อหยุดเล่นไปดื้อๆ
กลับกันมีเสียงสะอื้นไห้มาแทน ซองมินเห็นอย่างนั้นจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหา
"คุณเม นั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ" ซองมินถามทำลายความเงียบ ตังเมสะดุ้งปาดน้ำตาเบาๆ
"ร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะครับ"
"ป่าว ไม่มีอะไร" ตังเมตอบทำท่าจะลุกเดินหนีไป ซองมินคว้าข้อมือตังเมไว้
"โอเคๆ ไม่ตอบก้อไม่เป็นไร อย่าเพิ่งไปเลย อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะ"
ตังเมทำตามโดยการนั่งลงข้างๆ เปียโนแทน
"ต่อไปนี้ คุณเมจะไม่มีเพลงเศร้าล่ะนะ ผมเล่นเปียโนให้คุณเมฟังดีกว่า
คุณเมโชคดีนะ ได้ฟังเพลงจากผม ลีซองมิน แบบใกล้ชิดแบบเนี้ย"
ซองมินพูดติดตลก ทำให้ตังเมผู้ไร้ความรู้สึกยิ้มได้ ซองมินเริ่มเล่น
และร้องเพลง Now and Forever ให้ตังเมฟัง...
---------------
ขณะเดียวกันที่ลานพักบันได
"เฮ้ย.. " พริกพูดพร้อมกับปัดมือที่สะกิดที่บ่าออก แต่มือนั้นยังไม่หยุด
"เฮ้ย อย่าเพิ่งยุ่งนะ..." แต่มือนั้นกลับสะกิดแรงขึ้น "เอ๊ะ รำคาญน่ะ"
พริกกลับหลังไปมองด้านหลัง ก้อเห็นอึนฮยอก ทำตาละห้อยอยู่
"แล้วนี่นายมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย" พริกพูดเบาๆ เกือบจะกระซิบ
"ผมตื่นมาแล้วไม่เจอซองมินอ่ะ แล้วก้อหิวด้วยอ่ะ" อึนฮยอกกระซิบตอบ (จะกระซิบทำไมเนี่ย?)
"นะพี่สาว ขอผมลงไปหาอะไรกินหน่อยนะ"
อึนฮยอกพูดจบแล้วดันพริกให้หลบตัวเองเพื่อที่จะลงบันไดไป แต่โดนพริกดึงไว้
"นี่นายจะลงไปตอนนี้น่ะหรอ ดูนั่นก่อนดิ" พริกชี้ให้อึนฮยอกดูภาพ
ซองมินกับตังเมที่อยู่ที่เปียโน ถ้าอึนฮยอกเดินลงไปต้องเห็นแน่นอน
"เห็นก้อเห็นอ่ะนะพี่สาว แต่ว่าผมหิวอ่า..." อึนฮยอกพยายามเรียกร้องความเห็นใจ
"นายจะขัดความสุขของเพื่อนหรอ รึว่านายเป็น..." พริกพูดแล้วเว้นช่วงนิดนึง
"ว่าแล้วเชียวว่าพวกนายแปลกๆ ที่แท้ก้อเป็นอย่างนี้นี่เอง"
"เอ้ย พี่สาวผมกับซองมิน ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะครับ" อึนฮยอกรีบปฏิเสธเสียงหลง หน้าแดง
"ไปนอนก้อได้" อึนฮยอกพูดจบแล้วก้อกลับหลังหันเดินขึ้นข้างบนไป
พริกมองอึนฮยอกทีนึง มองไปทางซองมินกับตังเมทีนึง
แล้วก้อยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินตามอึนฮยอกขึ้นข้างบนไป
--------------เช้าวันรุ่งขึ้น
"โอ๊ยหิววววววววววววว" อึนฮยอกโวยวายมาแต่เช้าแล้วก้อวิ่งมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร
ตังเมกับมะนาวโผล่หน้าจากในครัวมาตามเสียง ซองมินเดินตามอึนฮยอกมา
"อ้าวคุณเม ตื่นแล้วเหรอครับ ผมนึกว่าคุณจะยังไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนน่ะ ดึกมากเลยนะนั่น"
ซองมินเดินเข้าไปหาตังเมในครัว แทนที่จะไปนั่งรอ (กิน) เหมือนอึนฮยอก
"ซองมินนั่นแหล่ะ ตื่นได้ยังงัยกัน พี่น่ะชินแล้วกับการนอนดึกตื่นเช้า"
ตังเมถามซองมินกลับ มือก้อคนข้าวต้มกุ้งบนเตาไปด้วย
"ช่วงผมงานเยอะๆ ผมก้อนอนน้อยเหมือนกันน่ะครับ ผมชินแล้ว"
ซองมินตอบแล้วก้อช่วยตังเมยกหม้อข้าวต้มออกไปโดยที่ตังเมไม่ต้องบอก
"พี่ฮยอกแจ ไม่คิดจะช่วยพวกเราจริงๆหรอคะ"
มะนาวเดินออกมาจากในครัวเพื่อถามอึนฮยอกที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
"ฮันนี่ พี่หิวมากเลยอ่ะ ไม่มีแรงเลย วันนี้ขอพี่นั่งรอแล้วกันนะ" อึนฮยอกหันมาอ้อนมะนาว
"แล้วนี่พี่พริกกับพี่อีทึกยังไม่ตื่นอีกหรือเนี่ย" มะนาวพูดกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
"เหมือนกันจริงๆ เลย" มะนาวพูดต่อ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
กว่าที่อีทึกกับพริกจะตื่นลงมาก้อเกือบสิบโมงแล้ว
คนอื่นๆ ออกไปเดินเล่นที่ชายหาดกันหมดแล้ว เหลือเพียงโน้ตสั้นๆ จากซองมินให้อีทึก
อาหารเช้าอยู่ในครัว จัดการอุ่นกินเอาเองละกัน แล้วตามไปที่เกาะนะ พี่พริกรู้ว่าเกาะไหน
ซองมิน
---------- ที่ชายหาด
หนุ่มสาวเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน ท้องฟ้าก็ช่างเป็นใจ แดดไม่แรงจนเกินไป
ตังเมที่เริ่มเหนื่อยหนีมานั่งพักใต้ร่มไม้ ซองมินเดินตามมาด้วย
"เหนื่อยแล้วหรือครับ" ซองมินนั่งลงข้างตังเม ที่นั่งมองอึนฮยอกกับมะนาวที่เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
"อือ แล้วทำไมไม่เล่นต่อล่ะ" ตังเมถามซองมินบ้าง
ซองมินเริ่มหยิบกล้องมาเล่นถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ไม่ตอบคำถามตังเม
ตังเมเลยหันไปหยิบหนังสือมาอ่านแทน
ตังเมพักสายตาจาการอ่านหนังสือ เพราะรู้สึกว่าคนที่นั่งข้างๆ กำลังจ้องตัวเองอยู่
"ไม่ตอบคำถามพี่ แล้วยังมาจ้องหน้าพี่อีก" ตังเมถามอีกครั้ง
แต่แล้วเธอก้อระเบิดหัวเราะเสียงใสเพราะเห็นอึนฮยอกกับมะนาวเล่นกันอย่างน่ารัก
"นี่แหละที่ผมรอ" ซองมินพูดแล้วก้อรัวชัตเตอร์ถ่ายภาพตังเมหัวเราะ
"อะไรนะ" ตังเมหันมามองซองมินที่กำลังถ่ายรูปตัวเองอยู่ก้อเขินหันไปมองทางอื่น
"ถ่ายทำไม"
"ไม่รู้สิ กล้องมันอยากถ่ายเองต่างหาก" ซองมินแก้ตัวเขินๆ วางกล้องแล้วก้อหันไปอ้อนตังเม
"ง่วงจังเลย" พูดจบก้อเอาหัวนอนบนตักตังเมทันที ตังเมยังไม่ทันตั้งตัว
ก้อเลยปล่อยเลยตามเลย... (กี๊สสสสสสสสสสส - คนแต่งจิเป็นลม)
---------- ที่ชายหาด
"ฮันนี่ พี่ถามอะไรได้มั๊ย" อยู่ดีๆ อึนฮยอกผู้ร่าเริงก้อทำเสียงซีเรียส จนมะนาวแปลกใจ
"ถามอะไรหรือคะ" มะนาวถามด้วยความสงสัย
"เมื่อตอนที่ฮันนี่เข้าไปเอาโทรศัพท์มือถือในห้องพี่น่ะ ฮันนี่ร้องไห้ทำไม"
อึนฮยอกถามออกมาด้วยเสียงราบเรียบ มะนาวตกใจกับคำถาม
"พี่รู้ได้งัยคะ พี่หลับอยู่ไม่ใช่หรือคะ"
"ตอนนั้นพี่รู้สึกตัวแล้ว แต่ไม่กล้าลุกน่ะ เพราะเห็นเราร้องไห้
ฮันนี่บอกพี่มาเถอะนะ จะได้สบายใจขึ้นงัย"
"ก้อได้ค่ะ ตอนนั้นหันไปเห็นนาฬิกาที่หัวนอนพี่ มันเหมือนกับนาฬิกาของแฟนเก่า
ที่เค้าซื้อให้ผู้ชายคนนั้นน่ะ" มะนาวตอบด้วยความยากลำบาก
"นาฬิกา อันนี้น่ะเหรอ" อึนฮยอกถอดนาฬิกา ออกมาถามมะนาว
มะนาวพยักหน้าแทนคำตอบ เพียงเท่านั้นอึนฮยอกก้อเขวี้ยงนาฬิกาลงทะเล
"พี่ฮยอกแจ" มะนาวเรียกเสียงหลง เพราะการกระทำที่ไม่คาดฝัน
"ทำไมพี่ทำแบบนั้นล่ะคะ"
"ก้อเพราะมันทำให้ฮันนี่เห็นแล้วไม่สบายใจ พี่ก้อไม่อยากเก็บไว้"
อึนฮยอกพูดแล้วหันมาจับมือของมะนาวมากุมไว้ แล้วมองหน้ามะนาว
"มันง่ายที่จะเข้าใจในรักแต่มันยากที่จะรักอย่างเข้าใจ" มะนาวพูดขึ้นมา...
"ฮันนี่ พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำหน้าที่แทนคนนั้นได้แค่ไหน แต่ขอพี่ลองพิสูจน์ตัวเองหน่อยได้มั๊ย
พี่ก้อไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงรู้สึกแบบนี้ แต่พี่ชอบฮันนี่จริงๆนะ"
"พี่คะ..." มะนาวยิ้มค้าง ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของมะนาว
"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วละ เชื่อพี่นะ" อึนฮยอกพูดแล้วเดินไปเพราะความเขิน
แต่ก้อไม่เห็นมะนาวเดินตามมาจึงหันไปดู "ฮันนี่ ทำไมไม่เดินมาล่ะ"
"พี่คะ เค้าก้าวขาไม่ออกอ่า" มะนาวส่งเสียงตอบกลับมา
อึนฮยอกเดินกลับมาหาแล้วก้อหันหลังย่อให้มะนาวขี่หลัง "มา...ขึ้นมา"
มะนาวทำตามหัวใจตัวเอง (แหม..ก็คนอยากเป็นนางเอกซีรี่ย์เกาหลีนี่หน่า)
ทั้งสองคนเดินเล่นไปรอบๆ แม้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ทั้งคู่เชื่อว่าต้องทำได้ ต้องผ่านพ้นไปได้
------
หลังจากที่ พริก และอีทึก ทานอาหารเช้ากันเรียบร้อย โดยมีการเปิดศึกย่อมๆ กันแล้ว ทั้งคู่ก็ออกจากบ้านพักมา
“นี่เดินอีกไกลมั๊ยเนี่ย เหมื่อยนะ” อีทึกถามพริกที่เดินอยู่ข้างหน้า
“นายเห็นเกาะที่อยู่ตรงนั้นมะ” พริกหยุดเดินแล้วชี้เกาะที่อยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่ให้อีทึกดู
“อือ เห็น ทำไมต้องเดินไปล่ะ เดินไปได้หรอ” อีทึกถาม มองยังงัยมันก้อเป็นเกาะ ที่ไกลจากฝั่งพอสมควร
“เดินไปเรื่อยๆ เถอะน่า เกาะนั้นอ่ะ ช่วงกลางวันที่น้ำลง มันจะมีหาดเดินไปถึงตัวเกาะได้ แค่นี้ทำงงไปได้”
พริกกับอีทึกเดินไปซักพักก้อถึงทางที่เดินไปเกาะได้
พอทั้ง 2 เดินไปถึงก้อเจอกับทุกคนที่มาถึงเกาะนานแล้ว ภาพที่พริกเห็นกลับทำให้เธอไม่สบายใจ
มะนาวที่เล่นน้ำทะเลกับอึนฮยอกอย่างสนุกสนาน และซองมินที่นอนหนุนตักตังเมอยู่
“ถ้าไม่มีใครต้องเสียใจก้อคงดีสินะ” พริกพูดกับตัวเองเบาๆ
แล้วเอาอาหารกลางวันที่ตัวเองถือมาด้วยมาวางไว้ ข้างตังเมกับซองมิน
พร้อมทั้งเรียกอีก 2 คนให้มากินด้วยกัน
----------
ทั้งหมดใช้เวลาอันแสนมีค่าอยู่กับท้องฟ้าและทะเลจนเแดดร่มแล้ว บ่งบอกว่าเวลาที่น้ำกำลังจะขึ้นแล้ว
แต่พริกลับเดินไปในทางที่ไม่ใช่ทางกลับไปชายฝั่ง พริกเดินเพื่อคิดอะไรไปเรื่อยๆ
อีทึกเห็นก็เลยเดินตามไปด้วยความกังวลใจ เพราะไม่เคยเห็นพริกเงียบผิดปกติ
ตั้งแต่มาถึงที่เกาะนี้ จนเดินตามทันก้อเลยลากแขนพริกมาที่ทางออก
แต่อนิจจาเมื่อเค้าทั้งสองเดินมาถึง ทางเชื่อมนั้นได้เต็มไปด้วยน้ำทะเล
และฝนเจ้ากรรมก้อดันตกลงมาซะแล้ว
ทั้งคู่หันมองหน้ากัน
“แล้วเราจะทำยังงัยกันดีล่ะ” ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน อย่างที่ต่างคนต่างก้อรู้ว่า ไม่มีใครให้คำตอบได้
==================
.
.
.
เอาล่ะสิ สิ่งที่พริกกำลังเป็นกังวลอยู่ คืออะไร
แต่เรื่องไหนจะสำคัญหรือน่าห่วงไปกว่า การที่ ทั้งคู่ ติดอยู่ที่เกาะด้วยกัน !!
จะเป็นอย่างไร จะมีฉาก NC หรือเป่า... บอกได้คำเดียว พลาดไม่ได้
โดยเฉพาะสาวกนางฟ้าทั้งหลาย ~~
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น