คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 - So I
Chapter 5 - So I
==================
“พี่ครับๆ เกิดอะไรขึ้น” ซองมินวิ่งตามพริกที่มานั่งร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน
“ตามมาทำไม อ่อ อยากรู้เรื่องของเมล่ะสิ” พริกหันมาหาซองมิน
พอซองมินเห็นหน้าพริกก้อรู้ทันทีว่าพริกไม่ได้ร้องไห้เสียใจ แต่ร้องไห้เพราะความโกรธซะมากกว่า
“จะให้ผมตอบตรงๆน่ะ ก้อได้ ใช่ครับ ผมอยากรู้ว่าใครโทรหาคุณเม ใครทำให้พี่กับคุณเมทะเลาะกัน”
ซองมินพูดแล้วก้อนั่งลงข้างพริก
“ก่อนชั้นจะเล่า ถามอะไรนายอย่างนึง นายชอบเมใช่มั๊ย” พริกถามซองมินตรงๆ
ซองมินอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ แล้วตอบคำถาม
“ไม่รู้สิครับ ว่าจะพูดได้มั๊ยว่าเป็นความชอบหรือป่าว เพราะเราเองก็เพิ่งรู้จักกัน
แต่ว่าผมก้อรู้สึกดีๆ ที่ได้อยู่ใกล้คุณเม มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก” ซองมินตอบ
พริกมองหน้าอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าซองมินจะตอบตัวเองตรงขนาดนี้
“อ่ะ ก้อได้ เล่าให้ฟังก้อได้” พริกปาดน้ำตาเหมือนเด็กๆ แล้วก้อเล่าให้ซองมินฟัง
“เริ่มงัยดีนะ โอเค คนที่โทรมาชื่อกันต์ เป็นเพื่อนของพี่กะเมนั่นแหละ
และเป็นคนที่เมชอบมาตั้ง 8 ปี โดยที่หมอนั่นก้อรู้นะ แต่ให้เมได้แค่เพื่อน
แต่บางครั้งการกระทำมันก้อไม่ใช่แค่เพื่อน ทุกครั้งที่กันต์มีแฟน ก้อจะทิ้งเมให้อยู่คนเดียว
พอเลิกกับแฟนก้อกลับมาหาเม พี่ต้องทนเห็นเมร้องไห้มากี่ปีแล้วก้อไม่รู้
เมจะไปไหนก้อไปไม่ได้ ทุกครั้งที่มีคนมาชอบ กันต์ก้อเข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของ
จนคนเข้าใจผิดกันไปหมด”
“แล้วคุณเม เค้าไม่รู้สึกหรอว่านี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับเค้า” ซองมินถามเมื่อเห็นว่าพริกค้างประโยคไว้
“รู้ แต่เหมือนกับว่าหลอกตัวเองงัย เหมือนเชื่อว่าสักวัน กันต์จะเห็นเมอยู่ในสายตา
พี่ทะเลาะกับเมทุกครั้ง หนนี้กันต์หายไปซัก 4-5เดือนได้มั้ง แล้วมันก้อกลับมาแล้ว” พริกพูดต่อแล้วก้อถอนหายใจ
“เพราะหมอนี่คนเดียว ทำให้พี่กับเมทะเลาะกัน แล้วทำให้เมตะคอกใส่พี่ด้วย”
พอพูดจบพริกก้อทำท่าจะซบหน้ากะฝ่ามือร้องไห้อีกครั้ง แต่อยู่ดีๆ ก้อเปลี่ยนท่าทาง
“นี่ซองมิน พี่เชื่อนะ ว่านายจะเป็นคนนั้น คนที่ช่วยลบบาดแผลนั้นได้ หวังว่าจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังนะ”
ซองมินหันมายิ้มให้กับพริก พริกเองก้อยิ้มตอบ
อีทึกที่เดินตาม2คนออกมา ได้เห็นภาพนี้
และได้ยินเพียงประโยคสุดท้ายของพริกเท่านั้น ก้อหันหลังเดินกลับไป
“ตกลงว่า ซองมินชอบพริกจริงๆหรอ นี่เราดูน้องผิดไปหรือเนี่ย” อีทึกเดินบ่นกับตัวเองเบาๆ
แล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน พร้อมกับความรู้สึกที่วุ่นวายใจ ว่าทำไมตัวเองถึงกังวลเรื่องที่ซองมินชอบพริก
“อือ โอเค เราเข้าใจทุกอย่างแล้ว แค่นี้นะ แล้วเจอกัน” ตังเมวางสายแล้ว
ฟุบหน้าลงร้องไห้ เธอให้สัญญากับตัวเอง ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้ให้กับผู้ชายที่ชื่อกันต์
------------
อีทึกทำท่าจะเดินเข้าไปหาตังเม ที่ลงมานั่งอยู่ที่ข้างสระว่ายน้ำคนเดียว
แต่ขายังไม่ทันจะก้าวออกไปก้อมีคนเดินแซงอีทึกเข้าไป คนๆ นั้นคือซองมิน
“คุณเมครับ มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเอ่ย” ซองมินถามแล้วก้อทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ตังเม
“กำลังคิดน่ะ ว่าพี่ทำไม่ดีกับพริกเลย” ตังเมพูดแล้วน้ำใสๆก้อไหลรินจากตา
ซองมินทำอะไรไม่ถูก แต่มือของเค้ากลับยื่นไปลูบหัวตังเมเบาๆเหมือนตังเมเป็นเด็ก
“อย่าร้องไห้เลยนะ พี่พริกเองเค้าก้อไม่สบายใจเหมือนกัน เปิดใจพูดกันดีกว่านะครับ โอเคมั๊ย”
ซองมินพูดปลอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมกับเอานิ้วลูบเช็ดน้ำตาให้กับตังเมเบาๆ ตังเมอึ้งเล็กน้อย
แต่ก็ปล่อยให้ชายหนุ่มทำ เพราะหัวใจเธอในตอนนี้ ต้องการคนปลอบและดูแลเหลือเกิน
“ตกลงว่านายเอายังงัยกันแน่เนี่ย” อีทึกที่ยืนมองการกระทำของซองมินอย่างสับสน
บ่นกับตัวเองเบาๆ แต่มีคนที่มายืนอยู่ข้างหลังได้ยินด้วย
“มายืนแอบดูอะไรตรงนี้” พริกพูดแล้วเดินเข้าไปหา2คนที่นั่งอยู่ริมสระน้ำ
“งัยล่ะ ร้องไห้อีกแล้ว...คราวนี้กันต์เค้าว่ายังงัยบ้าง” พริกนั่งลงอีกข้างนึงของตังเมแล้วจึงถาม
“พริก มันจบแล้ว มันจบแล้วจริงๆ กันต์กำลังจะไปอเมริกา และเค้าก็กำลังจะแต่งงาน”
ตังเมโผเข้ากอดพริก พร้อมกับร้องไห้โฮ พริกได้แต่กอดเพื่อนให่แน่นขึ้น
พร้อมกับพร่ำพูดประโยคเดียวเบาๆ ข้างๆหูของตังเม
“ไม่เป็นไรๆ”
“พี่ๆคะ ไปกินข้าวกันเหอะ” มะนาวโผล่หน้าออกมาเรียกทุกคนที่อยู่นอกบ้าน
“นี่ฮันนี่ พี่ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาชวนคนอื่นเค้ากินข้าวนะ” อึนฮยอกเดินตามมาสมทบมะนาว
“พี่นั่นแหละ ที่ไม่รู้อะไร เวลาแบบเนี้ย พี่เมอ่ะ ต้องกินๆๆๆ แล้วก้อ กินๆๆๆ เท่านั้น” มะนาวตอบอึนฮยอก
“ไปกันเถอะครับ” ซองมินลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือให้ตังเมยึดเพื่อลุกขึ้นยืน
พริกมองแล้วก้อยิ้ม เดินจากมาก่อน
“อ่า..ขอบคุณนะ” ตังเมเอ่ยขอบคุณซองมิน แล้วจะเอามือออก
แต่กลายเป็นว่าซองมินไม่ยอมปล่อยจูงมือ ตังเมเดินเข้าบ้าน
ทุกคนมองแล้วก้อยิ้ม ยกเว้นอีทึกที่มองซองมินอย่างไม่เข้าใจในตัวน้องของตัวเอง
------------- เมื่อทุกคนมาพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร
“สุกี้หรอ ดีเลยๆ อยากกินอยู่พอดี” พริกเดินเข้ามาในตัวบ้านก้อพุ่งตรงไปที่โต๊ะอาหาร
เธอมองเห็นขวดน้ำจิ้มพร้อมกับมองไปเห็นพริกกับกระเทียมที่วางอยู่ด้วยกัน
ก็เกิดความคิดอะไรสนุกๆ ขึ้นมา
“นี่ๆ สำหรับนายเลย อีทึก” พริกพูดแล้วก้อตักพริกกับกระเทียมใส่ไปในถ้วยน้ำจิ้มเยอะๆ แล้วยื่นให้อีทึก
“ขอบคุณจริงๆ งั้นเราทำให้เธอมั่งนะ” อีทึกรับมาทั้งๆ ที่แน่ใจว่าเผ็ดมากแน่ๆ
แต่ก้อไม่อยากเสียฟอร์มเลยกลายเป็นแกล้งพริกคืน อีทึกตักพริกใส่ให้มากกว่าที่พริกตักใส่ให้ตัวเอง
พริกได้แต่นั่งมองตาค้าง
“พี่อีทึกคะ พริกไม่กินเผ็ดนะคะ” ตังเมหันไปเห็นเข้าก็ร้องเสียงหลงออกมา
“ไม่เป็นไร ชั้นกินได้” พริกกัดฟันพูด
“อย่าใส่กระเทียมนะ” พริกส่งเสียงดังลั่น สงครามย่อยๆ เกิดบนโต๊ะอาหารแล้ว
“ชั้นไม่กินกระเทียม” พริกเอามือปิดถ้วยน้ำจิ้มแล้วแย่งดึงออกมา มองพริกในถ้วยแล้วก้อกลืนน้ำลายเอื๊อก
“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเสียฟอร์ม” พริกพูดกับตัวเองเบาๆ
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ” อีทึกถามพริกด้วยสีหน้า และน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์ที่สุด
“ไม่ได้ว่าอะไร” พริกตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาทั้ง 2 คนสบตากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ทานกันเถอะค่ะ เนอะพี่ๆ” มะนาวรีบพูด เพราะเห็นว่าบรรยากาศเริ่มจะมาคุ
“เอ้า ทานเยอะๆ จะได้หายไวๆ” ซองมินเทของที่ลวกไว้ใส่ชามอึนฮยอก
อึนฮยอกยิ้มกว้างตอบรับความใจดีของเพื่อนรัก มะนาวมองการกระทำของ 2 คนด้วยความงงๆ
ส่วนพริกกับอีทึกก็ต่างคนต่างเผ็ด แต่ก็ยังคงรักษาฟอร์มกันอยู่
ส่วนตังเมก็ได้แต่กินเงียบๆ
เมื่อทุกคนกินอิ่มแล้วมะนาวกับตังเมก้อช่วยกันเก็บล้าง
ส่วนหนุ่มๆ และพริกก้อย้ายตัวเองไปนั่งเล่นกันที่ห้องรับแขก (พริกและอีทึกน่าจะอิ่มน้ำมากกว่าสุกี้^^ )
-------------- เมื่อมะนาวกับดังเม ออกมานั่งสมทบที่ห้องรับแขก
“เอาล่ะ ผมขอพูดอะไรนิดหน่อยนะ” อึนฮยอกพูดขึ้น เมื่อเห็นตังเมกับมะนาวเดินมาที่ห้องรับแขกแล้ว
“ผมต้องขอขอบคุณทุกคนนะครับที่ดูแลผม ตอนผมไม่สบาย โดยเฉพาะฮันนี่”
อึนฮยอกพูดจบแล้วหันไปมองมะนาวที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง จนมะนาวต้องเขินหลบตาซะงั้น
“ใจเย็นคุณเพื่อน อย่าเพิ่งมาหว่านเสน่ห์แถวนี้” ซองมินพูดขัดคอ ไม่ใช่ว่าอยากขัดอะไร
แต่เรียกร้องความสนใจจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และไม่ได้สนใจตัวเองเลย
ได้ผลตังเมหันมามองตามเจ้าของเสียงที่เอ่ยออกมา
“อยากให้พรุ่งนี้อากาศดีๆจัง” อึนฮยอกพูดขึ้นมา
เมื่อหันไปเห็นว่าฝนที่หยุดตกไปเมื่อตอนเย็น เริ่มตกลงมาอีกแล้ว
“มาทะเลทั้งทียังไม่ได้เล่นน้ำทะเลเลย” อึนฮยอกพูดต่อ ทุกคนพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย
“ว่าแต่พวกเราทำอะไรกันดีอ่ะ นี่มะนาวมีหนังอะไรมาดูบ้างป่าว”
พริกหันมาพูดกับมะนาวทีนั่งรื้อๆกองแผ่นดีวีดีอยู่
“อ๊ะ มีนี่ด้วย” มะนาวหยิบแผ่นดีวีดี ที่ไม่ได้สกรีนแผ่นขึ้นมาแล้วใส่ไปในเครื่องเล่น
“นิว เอ็กซ์แมนนี่ ไปเอามาจากไหน” อีทึกเขยิบเข้ามาดูอย่างสนใจ
“ตอนนี้ที่คังอินไปออกนี่หน่า” อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วก้อตั้งใจดูตาไม่กระพริบ
ตังเมหยิบหนังสือไปนั่งอ่านที่มุมห้องอย่างเงียบๆ ซองมินมองตามตังเมไปแต่เธอเองไม่รู้ตัว
พริกมองซองมิน ส่วนอีทึกละสายตาจากคังอิน (ในจอ) มองการกระทำของ 3 คนอย่างสงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไร
“อันนี้ที่ช่วงสตาร์แบทเทิ่ลของพี่คังอิน เราไปเล่นกีต้าร์ใช่มะ” ซองมินพูดขึ้นมา
ก้อรู้แหละว่ามีหนเดียวที่เล่นกีต้าร์ออกเอ็กซ์แมน ก้อคนอยากลองเรียกร้องความสนใจอีกครั้ง
แต่หนนี้ไม่ได้ผล ตังเมไม่หันมาสนใจซองมินเลยแม้แต่นิดเดียว พริกมองซองมินแล้วก้อหัวเราะเบาๆ
เสียงโทรศัพท์ของอีทึกดังขึ้น อีทึกมองชื่อแล้วยิ้มมารับด้วยความดีใจ
“คังอินนา...คิดถึงจังเลย” อีทึกกรอกเสียงไปในโทรศัพท์
“เนี่ยๆ เรากำลังดูเอ็กซ์แมนที่นายไปออกน่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าที่นี่มีโหลดมาดูกันแบบนี้ด้วย”
‘อ่าแล้วนี่พวกพี่พักกันที่ไหน ลำบากมั๊ย ’ คังอินถามด้วยความเป็นห่วง
“นายไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก เราได้คนใจดีให้ที่พักน่ะ ที่นี่สวยมากเลย
นายไม่น่าติดงานเลย น่าจะมาด้วยกัน” อีทึกส่งเสียงอ้อนคังอินตามปกติที่ทำประจำ
‘ อิจฉาจังเลย อยากไปมั่งจัง คราวหน้าเราไว้ไปกัน 2 คนนะ ล้อเล่น
นี่พี่มีสาวอยู่ใกล้ๆ ดิ ถึงได้พูดแบบเนี้ย ’ คังอินพูดอย่างรู้ทัน
“ฮะๆๆ ไว้คราวหน้าเรามาด้วยกันนะ กลับไปมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย”
อีทึกหัวเราะที่น้องรักรู้ทันตัวเอง แต่ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะ...
พริกหรือตังเม ที่ทำให้ตัวเองมีความรู้สึกให้คังอินจับได้
“คิดถึงนายมากนะ แล้วเจอกันนะ” อีทึกพูดแล้ววางสายไป
ไม่มีใครสนใจคำพูดของอีทึกว่าอีทึกพูดอะไรไปบ้าง ยกเว้น...พริก ที่ไม่ได้สนใจ
แต่กลับได้ยินเต็ม 2 หู ได้แต่คิดแล้วงงกับผู้ชายคนนี้
ว่าความสัมพันธ์ของอีทึกกับคังอินเป็นยังงัยกันแน่
“แล้วเราจะไปสนใจทำไมเนี่ย” พริกพูดกับตัวเองเบาๆ อีกแล้ว แล้วก็สะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป
----------------- กลางดึกสงัด
ชายหนุ่มนอนไม่หลับ เพราะเรื่องของวันนี้ช่างกวนใจมากมาย
ฝนหยุดตกแล้วเค้าจึงตัดสินใจที่จะออกไปเดินเล่นในสวนหน้าบ้าน
แต่เมื่อก้าวพ้นประตูห้องนอน ชายหนุ่มได้ยินเสียงบรรเลงเปียโนไฟฟ้าเบาๆ
แต่เป็นเพลงคลาสสิคที่ท่วงทำนองดุดัน ราวกับคนบรรเลงโกรธแค้นใครมานาน
ชายหนุ่มตัดสินใจลงบันไดไปในห้องรับแขกที่เปียโนตั้งอยู่
เมื่อเดินลงไปใกล้ถึงท่วงทำนองดุดันเมื่อครู่กลับกลายเป็นเพลงรักทำนองหวานเศร้าที่ช
ายหนุ่มเองก้อคุ้นหู
เมื่อมองไปก้อพบกับหญิงสาวคนนึงเป็นคนบรรเลงเพลงนั้นอยู่เพียงลำพัง
==================
.
.
.
ว๊ากกกก... แอบมี ฮยอกมิน และ คังทึก ด้วย...
เอาละสิ... มันเริ่มจา ชุลมุน วุ่นรักกันแล้ว(มั้ง)
ว่าแต่... ใครกันนะ ที่ นอนไม่หลับ
และใครกันนะ เป็นคน ดีดเปียโน... คุณคิดว่า เป็นใคร !!! ติดตาม ตอนต่อปาย....
ความคิดเห็น