[Fic SJ] อันยอง Sweet Pie...พักร้อนมาพบรัก [Teuk,Min,Hyuk]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 – Cooking? Cooking!

Chapter 4 – Cooking? Cooking!

==================

“นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะฮยอกแจ พอมีไข้ทีไรต้องจับมือคนอื่นไว้เนี่ย” ซองมินพูดกับอึนฮยอกที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“แต่นายอย่าลืมสิว่านายทำอย่างนี้มันเป็นการให้ความหวังคนอื่น อยากเกิดเรื่องอีกหรืองัย”

“นั่นสิเนอะ เราจะไปหวังอะไรกับคนไม่สบาย” มะนาวบ่นพึมพำกับตัวเอง
เธอไม่ได้ตั้งใจจะฟังแต่ได้ยินเองเพราะว่ากำลังจะกลับมาเอาโทรศัพท์มือถือที่ลืมไว้ใ
นห้อง

-----------

“อ้าว มะนาว หน้าตาซีดๆอ่ะ ไม่สบายหรือป่าว” พริกถามมะนาวที่เดินลงมาที่ห้องรับแขก ส่วนพริกเองก้อกำลังยุ่งกับการเปิดโน้ตบุ๊คอยู่
“เปล่าค่ะพี่ นี่พี่พริกเอาโน้ตบุ๊คมาทำไมเนี่ย” มะนาวถามพี่สาวที่ทำตัวยุ่งๆอยู่ตรงหน้า

“ก้อเผื่อว่าจะมีเมลล์ตอบกลับมาเรื่องงานที่พี่ไปสมัครไว้น่ะ”
“แล้วมีมั๊ยล่ะ” ตังเมชะโงกหน้าออกมาจากครัว “ถ้าไม่มีก้อมาช่วยกันทำกับข้าวด้วย”
คนที่ลุกเดินเข้าครัวไปกลับไม่ใช่พริกกับมะนาว กลับกลายเป็นอีทึกที่เดินเข้าไปแทน เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะนั่งอยู่เฉยๆ ทำไม

“มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ” อีทึกส่งเสียงร่าเริงกับตังเม ตังเมมองท่าทางเก้ๆ กังของอีทึกแล้วก้อแอบขำ ที่เค้าเดินมาหยิบนู่นหยิบนี่ดู
“ไม่เป็นไรค่ะพี่อีทึก แต่ถ้าพี่อยากทำ พี่ช่วยเอาผักตรงนี้ไปล้างหน่อยได้มั๊ยคะ” ตังเมหันไปยิ้มหวานกับอีทึก พริกเห็นเข้าพอดี

“มะนาว พี่ว่าอีตาอีทึกหลงรักตังเมแล้วล่ะ เจอรอยยิ้มนั้นเข้าไปอ่ะ” พริกหันมากระซิบกับมะนาวที่นั่งเล่นโน้ตบุ๊คของตัวเองอยู่
“เอ่อ พี่พริก นี่งัยข่าวของพวกพี่อีทึก” มะนาวไม่สนใจที่พริกพูด เพราะในหัวของเธอมีแต่คำพูดของซองมิน

“หือ..ข่าวอะไร” พริกดูข่าวที่มะนาวส่งให้ดู แล้วหน้าก็เสีย เข้าใจทันทีที่อีทึกโวยวายเพราะอะไร
ข่าวอุบัติเหตุของพวกเค้าที่อยู่ตรงหน้าของพริกทำให้เธอมองอีทึกในแง่ดีขึ้นมานิดนึง


“ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ” ซองมินเดินลงมาจากข้างบน เห็นพริกกับมะนาวนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊ค
พริกเกิดอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างจึงเรียกซองมินมานั่งข้างๆ
“ซองมิน มาดูนี่สิ” ซองมินขยับมานั่งข้างพริก เธอเปิดรูปของพวกเธอให้ดู
และรูปตลกๆ ของตังเมที่พวกเธอถ่ายเล่นไว้ เสียงหัวเราะมีมาให้คนในครัวได้ยินเป็นช่วงๆ

“เค้าไปนอนนะ รู้สึกเพลียๆ น่ะ” มะนาวขอตัวกับพริกและซองมิน แล้วเดินขึ้นไปข้างบน
พริกมองตามมะนาวไปแล้วหันกลับมามองคนข้างๆ ที่เลื่อนดูรูปเอง
แล้วก้ออมยิ้มทุกครั้ง เมื่อรูปตรงหน้าเป็นรูปตังเม พริกได้แต่อมยิ้มกับภาพที่เห็น

โครม..ม...ม
เสียงของในครัวหล่น กองหม้อทั้งกองร่วงลงมาอยู่ข้างๆ อีทึก อีทึกได้แต่ยิ้มแหะๆ ส่งสายตาอ้อนตังเม ที่หันมามองแบบปลงๆ

“พี่อีทึกรู้มั๊ยคะ ว่าพี่อ่ะ ช่วยยุ่งเหมือนพริกไม่มีผิดเลย” ตังเมพูดแล้วก้มลงเก็บของที่ร่วงหล่นบนพื้นที่กระจัดกระจายอยู่
ซองมินเดินเข้ามาในครัวเห็นตังเมกำลังก้มเก็บของอยู่
“มาครับ ผมช่วย พี่ออกไปข้างนอกเหอะ” ซองมินเข้ามาช่วยตังเมเก็บของ ปากก้อบอกไล่พี่ชายให้ไปไกลๆ

--------------------

“เออ ใช่มือถืออยู่ในห้องพี่ๆ” มะนาวพูดกับตัวเอง ขณะที่ตัวเธอเองกำลังจะเดินเข้าห้องตัวเอง
มะนาวเดินเข้าห้องฮยอกแจไปอย่างเงียบๆ เพื่อไม่รบกวนคนที่หลับอยู่บนเตียง

เธอหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะ ข้างหัวเตียงแล้วตาของเธอก้อไปเห็นนาฬิกาข้อมือข้างหัวเตียงเข้า
นาฬิกาที่เหมือนกับเรือนที่เธอเองซื้อให้ฟิล์ม คนรักเก่าของเธอ
เธอเองไม่รู้เหมือนกันว่านาฬิกาเรือนนี้เป็นของใคร
แล้วเธอเองก้อไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำตาของเธอถึงได้ไหลออกมาไม่หยุด เธอสะอื้นไห้เบาๆ

แต่คงไม่เบาพอจึงทำให้คนที่หลับอยู่ตรงหน้ารู้สึกตัว ฮยอกแจมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้ทำให้เค้าอยากจะถาม
แต่ก้อเปลี่ยนใจ มะนาวกลับหลังเดินออกจากห้องช้าๆ ฮยอกแจลุกขึ้นหลังจากที่มะนาวเดินออกไป เค้ามีแต่ความสงสัยที่อยู่ในใจ

---------------------

“ซองมินคะ ช่วยจัดการกับปลาหมึกนี่หน่อย” ตังเมยื่นอุปกรณ์รวมทั้งปลาหมึกให้กับซองมิน
ที่ตอนนี้กลายมาเป็นลูกมือของเธอแล้ว ซองมินรับมาทำอย่างคล่องมือ
ส่วนตัวตังเมเองก้อยุ่งๆ กับการเตรียมน้ำซุบสำหรับทำสุกี้

ซองมินเห็นอีทึกยังคงยืนอยู่ข้างประตูครัว สายตามองไปทางตังเม ทำให้เค้าคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างนึง
“โอ๊ะ...โอ๊ย” ซองมินส่งเสียงร้องขึ้นมา ทำให้ตังเมทิ้งทุกอย่างแล้วเดินมาหาทันที

“เป็นอะไรอ่ะ โดนมีดบาดหรอ” ตังเมคว้ามือของซองมินมาดู พลิกซ้ายพลิกขวาแต่ก้อไม่เห็นแผลใดๆ ทั้งสิ้น
ตังเมสะบัดมือของซองมินออก แต่แล้วซองมินกลับคว้ามือตังเมมาจับแทน

“คุณเมห่วงผมด้วยหรอครับ” ซองมินพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนตังเม
ตังเมคนที่ไม่เคยรู้สึกอะไร กลับหน้าเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูเข้ม จนเกือบแดง
“บ้า...” ตังเมพูดพร้อมกับดึงมือออก ซองมินหัวเราะร่าเริงที่เห็นพี่สาวตรงหน้าเขิน
ต่างฝ่ายต่างหันไปทำงานของตัวเองแต่ก้อยังยิ้มกันอยู่ทั้งคู่

“อ้าว ทำไมหน้าหงอยมาอย่างนั้นล่ะ” พริกทักอีทึกที่เดินมาทางห้องรับแขก
แล้วชะโงกหน้าไปมองในครัว เห็นซองมินกับตังเม ช่วยกันทำอาหาร
แถมยังมีภาพตังเมป้อนอาหารว่างให้กับซองมินชิม เพราะมือของซองมินเปื้อน
เสียงหัวเราะออกมาเป็นช่วงๆ “อ๋อ..อ...อ..อ ทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้” พริกลากเสียงยาว

“แล้วเธอล่ะ ไม่อิจฉาเค้าหรอ” อีทึกย้อนถามพริกบ้าง
“แล้วทำไมชั้นต้องอิจฉาด้วยอ่ะ” พริกถามทำหน้างงๆใส่
“อ้าว ก้อเธอชอบ... อ้าว ฮยอกแจดีขึ้นแล้วหรอ” อีทึกหันไปเห็นฮยอกแจที่เดินลงมาจากข้างบนพอดี

“ดีขึ้นมากแล้วครับ ซองมินล่ะครับ” ฮยอกแจหันซ้ายขวามองหาซองมิน แล้วก้อได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนรัก ดังมาจากในครัว
“อ่อ อยู่นั่นเอง ซองมินนา.... หิวจังเลย” ฮยอกแจส่งเสียงเข้าไปทำลายความหวานที่อยู่ในครัว
“แหม ยิ้มเชียวนะ มีคนเข้าไปขัดจังหวะแทนน่ะ” พริกกัดอีทึกที่ยืนยิ้มอยู่

“อะไรนะ โว้ว...คนเราอ่ะ คิดได้งัยเนี่ย” อีทึกหันไปมองพริกแล้วส่ายหัวเบาๆ
“อ้าว งั้นนายยิ้มทำไม” พริกยังไม่ยอมแพ้

“ก้อ...ดีใจอ่ะ ที่ฮยอกแจหายป่วยแล้ว แล้วนี่ชั้นจะมาอธิบายให้เธอฟังทำไมเนี่ย” อีทึกหันมาเห็นโน้ตบุ๊คของพริกเปิดค้างอยู่
“เออ ขอใช้คอมหน่อย” แล้วอีทึกก้อนั่งลงข้างๆ พริกแล้วก้อหันเอาโน้ตบุ๊คมาใช้ โดยที่ไม่รอคำอนุญาตจากเจ้าของ
ด้วยความสงสัยของพริกทำให้เธอชะโงกหน้าไปดูหน้าจอคอม เพื่อดูว่าอีทึกทำอะไรอยู่

“อ่อ ไซเวิลด์” พริกพูดเบาๆ
“รู้จักด้วยหรอ ชั้นไม่ได้อัพไซเวิลด์นานแล้วเนี่ยตั้งแต่...” อีทึกพูดแล้วหยุดนิดนึง
“ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ” พริกเป็นคนพูดเติมเต็มประโยคแทน อีทึกหันไปมองหน้าคนข้างๆ

“อ่อ รู้ด้วยหรอ ชั้นนึกว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไรซะอีก” อีทึกพูดไป พร้อมกับเคาะแป้นคีย์บอร์ดเพื่อพิมพ์ข้อความในไซเวิลด์ของตัวเอง
“ไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย มะนาวเปิดให้อ่านต่างหาก” พริกพูดตอบ พร้อมกับทำหน้าหมั่นไส้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ตรงหน้าของพริกดังขึ้น พอเธอได้ยินเพลงที่เจ้าของโทรศัพท์ตั้งไว้ ก้อทำหน้าเซ็งทันที
เจ้าของมือถือทิ้งทุกอย่างในครัว แล้ววิ่งออกมารับสายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม และแววตาที่มีความสุข
พริกคว้ามือถือมาไว้ในมือไม่ให้คนที่วิ่งมารับ
“ตังเม อย่ารับเลยนะชั้นขอร้อง” พริกพูดขอร้องคนตรงหน้า

“พริกเอาของชั้นมา” ตังเมบอกพริกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ซองมินและฮยอกแจเดินออกมาจากในครัวมองการกระทำของ 2 สาว พริกส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ให้โทรศัพท์
“ชั้นบอกให้เอามา..”ตังเมพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ อีกครั้ง คนตรงหน้ายังดื้อดึงอยู่
“บอกให้เอามางัยเล่า” ตังเมตะคอกใส่พริกแล้วกระชากโทรศัพท์มือถือออกจากมือ

“ฮัลโหล.. อืมโทษที เราอยู่ในครัวอ่ะ อ่า..แป๊ปนึงนะ” ตังเมกดรับสายพร้อมกับกรอกเสียงไปตามสาย ด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
ตังเมหันไปมองซองมินกับฮยอกแจ “ฝากในครัวด้วยนะ” ตังเมพูดกับซองมินแล้ววิ่งขึ้นข้างบนไป

พริกเดินตามแต่ว่าตังเมหันมามองด้วยสายตาไม่พอใจทำให้เธอต้องหันหลังกลับ เดินออกไปนอกบ้าน
อีทึกมองเห็นน้ำใสๆ ที่คลออยู่ในตาของพริก ก้ออยากจะตามไปแต่ทำไมขาของเค้าถึงก้าวไม่ออกก้อไม่รู้

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ เสียงดังถึงข้างบน” มะนาวเดินลงมาสวนกับตังเมที่วิ่งขึ้นไป
“ดีเลย มะนาวพี่ฝากในครัวด้วยนะ” ซองมินบอกมะนาวแล้วเดินตามพริกออกไปข้างนอกบ้าน
ฮยอกแจมองการกระทำของซองมินด้วยความมึนงง อีทึกเองก้องงไม่แพ้กัน

“ซองมิน ตกลงนายจะเอางัยกันแน่” อีทึกพูดเบาๆ ไม่ให้อีก 2 คนได้ยิน
มะนาวมองพริกกับตังเม ก้อเดาเรื่องได้ทั้งหมด เลยหันไปพูดกับฮยอกแจที่ยืนดื่มนมอยู่
“พี่ฮยอกแจ หิวมั๊ยคะ” ฮยอกแจพะยักหน้าหงึกๆ “มางั้นเดี๋ยว ทำอะไรให้กิน”
ฮยอกแจเดินตามมะนาวเข้าครัวไปเหมือนกับเด็กๆ


==================

.
.
.

ฮยอกแจ เคยทำเรื่องอะไรไว้น้ะ !?

อีทึกล่ะ ชอบ ตังเม จริงหรือเป่า??

และคนที่ ซองมิน ชอบ ใครกันแน่ !!!

ใครกันนะ ที่โทรมา แล้วทำให้ ตังเม ดีใจ มากขนาดนั้น แต่ทำให้ พริกถึงถึงกลับต้องเสียน้ำตา...

ติดตามเหตุการณ์ กันต่อไป....