ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 - Smile!
Chapter 3 - Smile!
==================
“พี่ฮยอกแจ ปล่อยเถอะค่า” มะนาวพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของอึนฮยอก (ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะลุกออกมา)
จนในที่สุดก้อเหลือเพียงแค่มือที่อึนฮยอกยังคงจับไว้แน่น
“ปล่อยนะคะ พี่ฮยอกแจ” เธอพยายามที่จะแกะมือออก แต่มือของอึนฮยอกกลับควานหาอะไรในอากาศ
“แม่ครับ แม่ไปไหน แม่อย่าเพิ่งไป” มือของอึนฮยอกจับข้อมือของมะนาวไว้ได้ มะนาวจึงต้องจำใจนั่งลงข้างเตียง
“ซองมิน...ซองมิ...น....” อึนฮยอกเพ้อออกมาเบาๆ เรียกชื่อเพื่อนของตน แล้วก้อเงียบไปในที่สุด
มะนาวได้แต่นั่งงง ว่าทั้งๆที่อึนฮยอกหลับ แต่พอเธอพยายามจะแกะมือออกทีไร
อึนฮยอกก้อจะไขว่คว้าได้เสมอ จนในที่สุดเธอจึงหมดความพยายาม ได้แต่นั่งเฝ้าอึนฮยอกไว้อย่างนั้น
----------- บทสนทนา หนึ่งเดียว บนรถ ระหว่างทางไปตลาด...
“โอ๊ะๆๆๆ คุณเม ระวังครับ อันตรายๆ ข้างหน้าทางโค้ง” ซองมินส่งเสียงดังอยู่ข้างๆ ตังเมที่กำลังขับรถ ด้วยความเร็วระดับรถแข่งอยู่
2 คนข้างหลังนั่งหลับตาไม่กล้ามองทาง ด้วยความหวาดเสียว
----------- ถึงตลาด อย่างปลอดภัย...
“ผมเข้าใจแล้วครับ ว่าทำไมพี่สาวถึงไม่นั่งหน้าเอง” ซองมินเดินเข้ามากระซิบกับพริก หลังจากที่ถึงตลาดโดยสวัสดิภาพแล้ว
“ขอบคุณมาก ที่ไม่ให้ผมนั่งหน้า” อีทึกพูดกับพริกพร้อมกับตบบ่าเบาๆ พูดจบเค้าก้อวิ่งไปหาตังเมที่เดินนำลิ่วไปตลาด
โดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าทำความหวาดเสียวให้กับผู้โดยสารขนาดไหน
------------ ทั้งหมดยืนกันอยู่หน้าตลาด
“โอ๊ะ ที่นี่มันตลาดแฉะๆ หรอ แย่จังอ่ะ” อีทึกมองเห็นสภาพตลาดแล้วก้อชะงัก ส่งเสียงบ่นมา ตังเมหันไปมอง
“พี่ไม่ชอบตลาดแฉะหรอคะ งั้นพี่ไปเดินทางตลาดแห้งกับพริกสิคะ เดี๋ยวเมไปคนเดียวได้” ตังเมหันมาบอก อีทึกที่มีซองมินกับพริกเดินตามมาสมทบทีหลัง
“งั้นผมไปกับคุณเมเอง” ซองมินเอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินก้าวออกไปยืนข้างๆเม พริกมองแล้วก้อยิ้ม
“คู่นี้ ดูเหมาะสมกันดีนะ” พริกบ่นออกมาเบาๆ
“เธอว่าอะไรนะ”อีทึกถามพริก
“ไม่ยุ่งซักเรื่องได้มั๊ยเนี่ย”พริกหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ “ร้านขายยาอยู่ทางนู้น จะไปป่าว” พอพูดจบก้อเดินนำอีทึกไป ชายหนุ่มได้แต่วิ่งตาม
------------ ตลาดขายของสด
“ตกลงว่าฮยอกแจชอบกินอะไรหรอ จะได้ซื้อถูก” ตังเมหันมาถามซองมินที่เดินมาคู่กัน
“ฮยอกแจกินได้แทบทุกอย่างล่ะครับ แต่เค้าจะชอบกินกระเพาะหมูเป็นพิเศษ” ซองมินตอบ สายตาของเค้าตื่นตาตื่นใจกับการมองของในตลาด
“อุ๊ย...ฟักทองน่ากินจัง”
“อ่า...ฟักทองน่ากินจัง”
สองคนพูดต่างภาษากัน แต่กลับชี้มือไปที่ของสิ่งเดียวกันและพูดเหมือนกัน ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะ
เป็นครั้งแรกที่ต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงหัวเราะของกันและกัน แม่ค้าที่อยู่ตรงหน้าอดเอ็นดูหนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้
“ชอบกินฟักทองเหมือนกันหรอ” ตังเมถามด้วยใบหน้ายิ้มๆ หนุ่มหน้าหวานไม่ตอบเป็นคำพูด แต่พยักหน้าแล้วทำหน้าอ้อนแทน
ประมาณว่า ผมอยากกินคร้าบ (นึกออกกันใช่มั๊ยเอ่ย)
“ป้าจ๋า ฟักทองดีป่าวจ๊ะเนี่ย” ตังเมหันไปถามแม่ค้า ที่นั่งยิ้มอยู่
“แม่หนูเพิ่งแต่งงานใหม่หรอจ๊ะ น่ารักเชียวผัวหนุ่มเมียสาวเนี่ย คนต่างชาติหรอลูกขาวเชียว” แทนที่แม่ค้าจะตอบคำถามตังเมกลายเป็นตั้งคำถามตังเมซะงั้น
ไม่ทันที่ตังเมจะอ้าปากพูดปฏิเสธอะไร แม่ค้าก้อหันไปถามซองมินเสียก่อน
“มาฮันนีมูนหรอ” ซองมินทำหน้างงๆ กับคำถามของป้า “ฮันนีมูนน่ะ ฮันนีมูน”
“ขอบคุณค่าคุณป้า โอกาสหน้าไว้หนูมาอุดหนุนนะคะ” ตังเมหน้าแดงรีบจับแขนซองมินลากไปให้พ้นหน้าร้าน
ซองมินงงๆ กับการกระทำของตังเม
“ทำไม ไม่เอาอ่ะครับ ฟักทองลูกเมื่อกี้ท่าทางดีจะตาย” ซองมินทำหน้าตาสงสัย แต่พอดูหน้าที่แดงแป๊ดของตังเมก้อเดาได้ เค้าทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ตังเม
“เมื่อกี้คุณเมเขินใช่ม้า... แม่ค้าเค้าบอกว่าเรา 2 คนเป็นคู่รักกันใช่ป่ะ” ซองมินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ตังเมทำให้ตังเมเขินหนักกว่าเดิมเสียอีก
“งั้นเรามาทำตัวเป็นคู่รักกันดีมั๊ยครับ คุณเม” ซองมินไม่พูดเปล่ายื่นมือมาจับมือของตังเมทำท่าจะจูงไปด้วย แต่ตังเมรีบดึงมือออก
“จะทำอะไรอ่ะ ไปซื้อของก่อนเถอะน่า” ตังเมหน้าแดงแล้วก้อเดินนำซองมินไป
ซองมินหัวเราะเสียงใสแล้วก้อวิ่งเหยาะๆ ตาม แม่ค้าแถวนั้นมองตามแล้วก็ยิ้มกับความน่ารักทั้งคู่
------------ อีกด้าหนึ่งของตลาด
“ไหนเธอบอกจะไปซื้อยา แล้วมาหยุดทำอะไรหน้าร้านเสื้อเนี่ย” อีทึกเดินกลับมาหาพริกที่หยุดค้างอยู่ที่หน้าร้านขายเสื้อผ้า
“นี่นายว่าเสื้อตัวนั้นสวยมั๊ย” พริกถามพร้อมกับยื่นมือชี้ไปที่เสื้อ 2 ตัวที่ลายเหมือนกัน แต่คนละสีคือสีขาวกับสีแดง
“ก้อดีนะ ชั้นชอบสีขาวน่ะ” อีทึกตอบพริก
“หรอ ชั้นว่ามันน่ารักทั้ง 2 ตัวเลยอ่ะ” พริกพูดตอบอีทึกแล้วเดินเข้าร้านไป อีทึกเดินตามเข้าไปด้วย
“ว่างัยคะคุณน้อง สนใจเสื้อตัวไหนจ๊ะ” เจ้าของร้านเดินกรีดกรายมาหาพริกกับอีทึกที่เดินดูเสื้อผ้าในร้านอยู่
พริกมองคนขาย โอ๊ย แรงค่ะสาวประเภทสอง น้ำเสียงของเจ้าหล่อนทักพริก
แต่สายตามองไปทางอีทึกอย่างแทะโลม “แฟนคุณน้องหรือคะ โอ๊ย...น่ากินจัง”
“555 ค่าพี่” พริกตอบแล้วเดินไปควงแขน อีทึกที่ยืนอย่าง งงๆ
“แหม...คุณน้องก้อ นี่ๆ สนใจเสื้อ 2 ตัวหน้าร้านมั๊ย เอามาใส่เป็นคู่กันกะแฟนได้นะ” คนขายบอกด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ปนเสียดาย หล่อซะด้วย
“อะไรของเธอ มาเกาะแขนชั้นทำไม” อีทึกพูดแล้วทำท่าจะแกะมือของพริกออก
“เฉยๆ เหอะน่า” พริกจิกเล็บไปบนแขนของอีทึก อีทึกเจ็บแต่ก็ไม่พูดอะไร
“แล้วพี่คนสวยลดให้ป่าวเอ่ย” คนขายได้ยินพริกเรียกอย่างนั้น ก้อยิ้มแก้มปริ
“ตอนแรกว่าจะไม่ลดให้แล้ว โทษฐานที่มีแฟนหล่อ” คนขายพูดแล้วส่งสายตาไปแทะโลมอีทึกอีกครั้ง
“ถ้าเธอไม่เรียกพี่ว่าคนสวยนะพี่คงไม่ลด เอาไป 2 ตัว 250 ก้อได้ พิเศษสุดๆ แล้วนะคะ คุณน้อง”
“แหมคุณพี่ใจดีจัง ขอบคุณนะคะ”
“ว่าแต่คุณน้องขา ตัวสีขาวไม่เล็กไปหรอ พี่ว่าแฟนน้องน่าจะใส่ตึงนะ” คนขายพูดกับพริกที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยของสินค้าอยู่
“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะพี่ แฟนน้องชอบใส่เสื้อตัวเล็กๆ” พูดเสร็จแล้วก็จับอีทึกหันหลัง ทาบเสื้อกะหลังอีทึกอย่างลวกๆ
อีทึกที่ งง อยู่แล้วยิ่ง งง ไปใหญ่ พริกรีบจ่ายเงิน แล้วรับของมาแล้วส่งให้อีทึก แล้วก้อรีบลากอีทึกออกจากร้าน
พอออกมาได้สักพัก พริกก็แย่งถุงในมือของอีทึกมาถือ
“เสื้อสีขาวอ่ะ ของชั้นป่ะ อยากใส่เสื้อเหมือนกับชั้นขนาดนั้นเชียว” อีทึกพูดกวนประสาทคนที่อยู่ตรงหน้า
“ใครบอกว่าเป็นของนายตัวนึง ของชั้นทั้ง 2 ตัวนั่นแหล่ะ” พริกพูดจบก้อเดินเชิดไป โดยไม่มองทางเดินผลก้อคือ
“เฮ้ย... ระวัง” อีทึกตะโกนบอกคนข้างหน้าที่กำลังจะถูกมอเตอร์ไซค์เฉี่ยว พร้อมกับมือที่กระชากแขนของเธอ
จนทำให้เธอเสียหลักเกือบล้มอยู่ในอ้อมกอดของอีทึก แต่แค่นี้หน้าที่ใกล้กันก็ทำให้ใจของทั้งคู่เต้นแรง
“ทำไมเดินไม่ระวังรถ อุบัติเหตุอ่ะ มันเกิดได้เสมอนะ” อีทึกบ่นพริกด้วยเสียงค่อนข้างดังจนเกือบตะคอก พริกได้แต่งงทำตาปริบๆ
“ขอโทษ” พริกบอกขอโทษอย่าง งงๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร แล้วก้อไม่รู้ว่าอีทึกโกรธอะไรตัวเอง
“ซื้อของเสร็จกันแล้วหรอ”พริกเดินมาหาตังเมกับซองมินที่กำลังช่วยกันเก็บของเข้ารถ ด้วยสีหน้าที่ไม่ร่าเริงเหมือนปกติ
“จ้า แล้วพริกล่ะ ได้ของครบมั๊ย...พี่อีทึกล่ะคะ ได้อะไรบ้างหรือป่าวเอ่ย” ตังเมหันไปถามคนที่เดินตามมาทีหลังของพริก
“อ่อ พี่ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษอ่ะครับ แค่อยากมาเห็นอะไรแปลกตาบ้าง” อีทึกตอบตังเม
แต่ท่าทางของเค้าก้อไม่ร่าเริงเท่าไหร่นัก ตังเมกับซองมินมองอาการ 2 คนนั้น แล้วก้ออดแปลกใจไม่ได้
“งั้น พวกเรากลับกันเลยนะคะ” ตังเมพูดแล้วเดินไปที่ด้านคนขับ อีทึกคว้าแขนซองมินที่กำลังจะเดินไปนั่งด้านข้างคนขับไว้
“นี่ตกลงเราจะต้องนั่งหวาดเสียวอีกแล้วใช่มั๊ย” อีทึกถาม
“พี่ไม่ต้องเสียว ผมต่างหากที่นั่งหน้า” ซองมินตอบอีทึกพร้อมกับตบบ่าพี่ชายเบาๆ
------------ ทั้ง 4 คนกลับมาถึงบ้านพักอย่างปลอดภัย..
“มะนาวๆ มาช่วยกันเก็บของหน่อย” พริกตะโกนโหวกเหวกเมื่อตัวเองเดินเข้าบ้านมาแล้ว
“หือ...มะนาวไม่อยู่หรอเนี่ย” ตังเมเดินตามเข้ามาแล้วไม่เห็นมะนาว ก้อเดินตรงเข้าเอาของไปเก็บในห้องครัว
“งั้น ผมขึ้นไปดูฮยอกแจนะครับ” ซองมินหันมาบอกทุกคนทันทีที่วางของเสร็จ แล้วเค้าจึงเดินขึ้นข้างบนไป
------------ ซองมินเปิดประตูเข้าห้องมา..
“มะนาว” ซองมินเรียกมะนาว ภาพที่เค้าเห็นตรงหน้า ฮยอกแจจับมือมะนาวไว้แน่น มะนาวเองก้อฟุบหลับอยู่ข้างๆ เตียงของอึนฮยอก
ซองมินเดินเข้ามาใกล้ เขย่าตัวมะนาวเบาๆ เป็นการปลุก มะนาวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
“อ้าวพี่ซองมิน กลับมาแล้วหรือคะ” มะนาวเอามือข้างที่ว่างขยี้ตาไปด้วย พูดไปด้วย
“อืม...ขอบใจนะ ลงไปได้แล้วเดี๋ยวพี่ดูแลต่อเอง” ซองมินบอก มะนาวพยายามแกะมืออึนฮยอกออกจากข้อมือตัวเอง
อึนฮยอกเองยังคงไขว่คว้าหามือในอากาศ...
“ซองมิน...ซองมิน” อึนฮยอกละเมอเรียกชื่อซองมิน
“อือ...เราอยู่นี่แล้ว เราอยู่นี่แล้ว” ซองมินตอบแล้วรีบแทรกตัวไปนั่งแทนที่มะนาว แล้วยื่นมือไปจับมืออึนฮยอกเอาไว้
มะนาวมองการกระทำของซองมินแล้วก็งงว่าตกลงเค้า 2 คนเป็นอะไรกันแน่ แล้วจึงเดินออกนอกห้องไป
“นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะฮยอกแจ พอมีไข้ทีไรต้องจับมือคนอื่นไว้เนี่ย” ซองมินพูดกับอึนฮยอกที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“แต่นายอย่าลืมสิว่านายทำอย่างนี้มันเป็นการให้ความหวังคนอื่น อยากเกิดเรื่องอีกหรืองัย”
==================
.
.
.
ตอนนี้ มีเกือบทุกรสชาติน้า... หวาน.. ฮา... ซึ้ง (หรือเปล่า?).. ดราม่า (มั้ง)...
และก้อแอบมี ฮยอกมิน สนองคนแต่งหน่อยละกันน้ะ... 5 5
เอาล่ะสิ.. เรื่องราวตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้ะ... เมื่อซื้อของมาก็ต้องทำกับข้าวกัน...
ตอนหน้าแน่นอน 요리왕 (Cooking Cooking)... เข้ากะเพลงพอดี...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น