ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 - Miracle
Chapter 1 - Miracle
“เธอเป็นคนขับรถเมื่อกี้ใช่มั๊ย เห็นหรือป่าวว่าทำให้ชุดพวกเราเปื้อนโคลนไปหมดอ่ะ ไม่มีการหันมามอง
ไม่มีการขอโทษ ขับรถยังงัยของเธออ่ะ ใช้สมองไก่ของเธอคิดมั่งนะ” อีทึก ระเบิดอารมณ์ใส่พริก
“นี่นายว่าชั้นสมองไก่หรอ นายเป็นใคร บังอาจมาว่าชั้นได้ยังงัยกัน” พริกเลือดขึ้นหน้า สมองไก่นี่ก็เท่ากับด่าว่าโง่อ่ะดิ
“ทำไม ก็เธอขับรถภาษาอะไรหล่ะ ถึงมองไม่เห็นคนที่เค้าเดินอยู่อ่ะ ฝนก้อตก น่าจะขับรถระวังระวังกันหน่อย” อีทึกยังคงว่าพริกต่อไป
“ชั้นไม่ได้เป็นคนขับนะ” พริกเถียงหัวชนฝา
“อย่ามาโกหกกันเลย แค่พูดขอโทษเนี่ยมันยากนักหรอ” อีทึกก็ไม่ยอมแพ้
“ก้อบอกแล้วงัยว่าชั้นไม่ได้เป็นคนขับ หมอนี่พูดไม่รู้เรื่อง” ประโยคหลังพริกหันมาพูดกับมะนาว และตังเม
“ขอโทษค่ะ ดิชั้นเป็นคนขับรถเอง อย่าโกรธเลยนะคะ เดี๋ยวพวกคุณเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้านก่อน แล้วเดี๋ยวจะให้คนซักเสื้อผ้าให้นะคะ เป็นการไถ่โทษ”
ตังเมพูดขึ้นแสดงความรับผิดชอบที่เธอทำผิด แต่ไม่ได้ปรึกษาใคร (อีกแล้ว)
‘เอ่อ...นี่เราด่าผิดคนหรอ ช่างเถอะ’ อีทึกคิดในใจ แต่เค้าไม่อยากจะขอโทษยัยคนนี้นี่หน่า
“เฮ้ย จะบ้าเหรอยัยเม จะให้พวกบ้านี่เค้ามาในบ้านเราได้ยังงัย เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้” พริกลากตังเมมาใกล้ๆ เพื่อโวยวายแต่เสียงเบาๆเท่านั้น
“พี่พริก ถามจิงพี่ไม่รู้เหรอว่าพวกเค้าเป็นใคร” มะนาวถามเบาๆ พริกส่ายหัวไปมา
“อย่าบอกนะว่าพี่เมก็ด้วย” มะนาวหันไปทางตังเม
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจากตังเม ทำให้มะนาวคิดว่าตัวเองเดาถูกแน่ๆ
“นี่พวกคุณจะปรึกษากันอีกนานมั๊ย พวกผมหนาว” ซองมินพูดขึ้นบ้าง
“ข..ขอโทษค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” ตังเมตกใจกับเสียงของหนุ่มหน้าหวานที่พูดแทรกเข้ามาในความเงียบ ทำให้เธอพูดตะกุกตะกัก ดูไม่สมเป็นตัวเองเลย
“ฮ้าด...ด...ด เช้ย” อึนฮยอกจามลั่น เรียกรองความสนใจจากทุกคนตรงนั้น
“พี่อึนฮยอกเป็นหวัดหรือคะ” มะนาวหันไปถาม พริกกับตังเมมองหน้ากันนี่น้องชั้นรู้จักชื่อพวกเค้าด้วยหรอ
“สงสัยเพราะว่าพี่โดนฝนน่ะครับ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง” อึนฮยอกตอบแบบตอบแฟนเพลง สร้างความมึนงงให้กับพริกและตังเมมากๆ
ว่าคนพวกนี้เป็นใครกัน พูดจาแปลกๆ แต่มะนาวยิ้มไปกับคำพูดของอึนฮยอกซะแล้ว
------------------
“ทำงัยดีอ่ะ..ที่บ้านมีห้องน้ำแค่ 2 ห้องเอง” มะนาวบอกหนุ่มๆ
“ไม่เป็นไรครับ ให้พี่อีทึกกับซองมินไปอาบก่อนก้อได้ ผมนั่งรอได้” อึนฮยอกบอกมะนาว (ไก่เป็นคนดีอ่ะ ^///^)
“นายไม่พูดอย่างนั้น ชั้นก้อจะบอกให้ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว” ซองมินบอก ถึงอึนฮยอกจะเป็นเพื่อนที่เค้ารักมาก แต่ตอนนี้ซองมินเหนื่อยมาก เลยใจร้ายกับคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการมาเที่ยวครั้งนี้
“คนใจร้าย” ตังเมพูดขึ้นมาเบาๆ “โอ๊ะ ป่าวค่ะไม่มีอะไร เชิญทางนี้ค่ะ” ตังเมรีบแก้ตัวทันทีที่เห็นสายตาค้อนขวับของซองมิน แล้วเธอก็เดินนำหนุ่มๆเข้าบ้านไป
“พี่ส้มจี๊ด...พี่ส้มจี๊ดขา ช่วยเอาเสื้อผ้าไปซักให้หน่อยค่ะ พี่ส้มจี๊ดคะ..."ตังเมเดินตามไปถึงห้องพักคนงานก้อเห็นส้มจี๊ดวิ่งออกมาจากห้องอย่างรีบร้อน
“เอ่อ คุณตังเมขา ส้มจี๊ดต้องรีบกลับไปบ้านอ่ะค่ะ ลูกส้มจี๊ดไม่สบาย ขอโทษคุณๆ ด้วยนะคะ แต่ส้มจี๊ดทำอาหารไว้ให้แล้วนะค่ะ" ส้มจี๊ดพูดจบก้อขี่จักรยานออกไป สร้างความงุนงงแก่ตังเม
-----------------
“นี่คุณ ผมลืมเอาของออกจากกระเป๋ากางเกงน่ะ” ซองมินเดินมาหาตังเมหลังบ้านเห็นท่าทางของตังเมกำลังจะซักผ้าให้เค้า แล้วก็เห็นของที่เค้าลืมไว้ในกระเป๋ากางเกงถูกวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆที่ซักผ้า
“ของๆคุณใช่มั๊ยคะ อยู่ตรงนั้นแน่ะ” ตังเมบอกโดยที่ไม่หันมามอง “คุณเข้าไปรอที่ห้องรับแขกก่อนเหอะค่ะ”
ซองมินเดินเข้ามาหยิบของอย่าง งงๆ คนๆ นี้ดูยังงัยก้อเป็นคุณหนูไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้เป็นได้ เค้าทำท่าเหมือนจะถามอะไร แต่ก้อเปลี่ยนใจแล้วเดินออกไป
----------------
อีทึก ซองมินและ อึนฮยอก ที่เปลี่ยนชุดกันเรียบร้อยแล้ว มานั่งกันที่ตรงโซฟา รับแขก...
“งั้นเรามาแนะนำตัวกันดีกว่าเนอะ ผมฮยอกแจครับ เรียกผมอึนฮยอกก้อได้นะ” อึนฮยอกแนะนำตัวเองพยายามทำบรรยากาศให้สนุกสนานเต็มที่
“ผมเกิดปี 86 นะครับ ส่วนนี่ซองมิน เกิดปีเดียวกับผม” อึนฮยอกแนะนำเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซองมินก้มหัวให้กับ 3 สาวที่อยู่ตรงหน้าเค้า
“แล้วก้อพี่จองซู หรือพี่อีทึก พี่ใหญ่ของเราเองครับ” อีทึกหันมายิ้มให้กับตังเมและพริก แต่สายตาที่มองพริกนี่สิเหมือนจะไม่ถูกชะตากันเลยแม้แต่น้อย
“อ่า โอเคในฐานะที่เป็นน้องคนเล็กจะขอทำการแนะนำนะคะ นี่พี่พริก เด็กกว่าพี่อีทึก 1 ปี ส่วนพี่ที่เค้ากำลังนั่งหลับในนั่นชื่อพี่ตังเม
หรือจะเรียกพี่เมก้อได้ รุ่นเดียวกันกับพี่พริก” 3 หนุ่มทวนชื่อ 2 สาวที่พูดออกมาเบา
“ส่วนเค้า เค้าชื่อมะนาว เป็นน้องเล็กสุดในที่นี้ค่ะ”
“มานาว..ว หรือ ม๋าเน่านะ” อึนฮยอกถามมะนาว ซึ่งส่งผลให้มะนาวหน้าหงิกในทันที พริกหัวเราะดังลั่น ส่วนตังเมหัวเราะหึๆอยู่ในลำคอ
“ไม่ใช่นะ พี่ดูปากเค้านะ เค้าชื่อว่า มะ-นาว อีกครั้งนะ มะ-นาว” มะนาวชี้ปากตัวเองให้อึนฮยอกดู สร้างความเขินให้กับอึนฮยอก
ปากของมะนาวที่ขยับอยู่ข้างหน้าทำเอาอึนฮยอกหน้าแดง และใจสั่น นี่เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย
“ชื่อของเค้าแปลว่าเลมอนน่ะ แต่ที่พี่ออกเสียงมันน่าเกลียดเกิน” มะนาวอธิบายเพิ่มเติม
“ม๋านาว มาน๋าว ม๋าเน่า มันยากจังเอางี้ พี่เรียกว่า ฮันนี่ดีกว่านะ เราออกจะหวานไม่ได้เปรี้ยวซักหน่อย” อึนฮยอกพูดหลังจากที่ตั้งสติหัดเรียกยังงัยก้อเรียกไม่ได้ซักที ทำเอามะนาวเขินไปเลย
-----------------
หลังจากที่แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว พริกตามตังเม เข้าไปข้างใน.. โดยให้มะนาวพูดคุยกับ 3 หนุ่ม
“เม เมจะให้พวกเค้าอยู่ค้างคืนหรอ” พริกถามตังเมขณะที่ช่วยตังเมรีดเสื้อผ้าของ 3 หนุ่มอยู่
“ไม่รู้สิ นี่ก้อมืดแล้วจะให้เค้าไปไหนล่ะ ดูเค้าไม่มีพิษมีภัยด้วย คงให้พักแค่คืนนี้แหละมั้ง" ตังเมบอกกับพริกขณะที่มือก้ออุ่นอาหารที่พี่ส้มจี๊ดเตรียมไว้ให้ด้วย
“แต่เค้าไม่ชอบหน้า อีตาอีทึกอะไรนั่นเลยอ่ะ ไม่ถูกชะตายังงัยก้อไม่รู้ดิ”
“นี่ เมว่าเราทำไข่เจียวเพิ่มอีกอย่างดีกว่ามั๊ยจะได้พอกิน” ตังเมหันมาถามความเห็นพริก ที่ในตอนนี้เซ็งไปแล้ว เพราะว่าตามอารมณ์ตังเมไม่ทัน
“พี่ๆ เค้าหิวแล้ว ยกกับข้าวออกไปนะคะ” มะนาวเดินร่าเริงเข้ามา ก็แน่ล่ะเธอเข้ากันได้ดีกับ 3 คนนั้นนี่
-------------
หลังจากที่ ตังเม ทำอาหารเพิ่มเติม เพื่อให้พอสำหรับ 6 คน เสร็จแล้ว พริกที่อยู่ช่วย (ยุ่งมากกว่า) ก็ได้ยกอาหารออกมา
“อารายอ่ะ จะกินได้มั๊ยนั่นอ่ะ” อีทึกถามทันทีที่เห็นอาหารที่พริกยกเข้ามา ยัยพริกหันไปค้อนขวับหมอนี่กวนประสาทเธอจริงๆ
“ไม่กินก้ออย่ากิน” พริกพูดตอบไปด้วยน้ำเสียงที่กวนไม่แพ้กัน
“พี่พูดอะไรอ่ะ น่ากินจะตาย เนี่ยผมหิวจะแย่อยู่แล้ว” ร่างอวบจ้องอาหารตาเป็นมัน เพราะการกินกับลีซองมินเป็นของคู่กัน อึนฮยอกก้อจ้องอาหารอยู่ด้วย
“เชิญทานค่ะ อาหารไทยแบบง่ายๆพวกคุณคงทานได้นะคะ” ตังเมยกกับข้าวจานสุดท้ายออกมาพร้อมกับเชิญชวนให้หนุ่มๆทานข้าว
“คุณเมเป็นคนทำเหรอครับ น่ากินจัง” อีทึกพูดหยอด
“ทีเมื่อกี้ไม่เห็นพูดอย่างนี้เลย เชอะ” พริกบ่นเป็นภาษาไทยเบาๆ
“อื้ม...คุณเมทำอาหารอร่อยจังครับ ผมชักชอบอาหารไทยแล้วสิ” อีทึกยังคงชมตังเมไม่หยุดปาก สร้างความหมั่นไส้แก่พริกและ อีกคนนึงที่นั่งกินอาหารอย่างเงียบๆ ลีซองมินนั่นเอง
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ตังเมยิ้มให้อีทึก สร้างความตกใจให้กับพริกและมะนาว 2 สาวหันมามองหน้ากัน
“พี่เมยิ้ม” มะนาวพูดขึ้นมาอย่างตกใจ แต่พอทั้ง 2 คนมองไปอีกทีก้อกลับเป็นตังเมคนเดิมที่วิญญาณออกจากร่าง
“เหมือนเดิม สงสัยเมื่อกี้เราตาฝาดอ่ะ” พริกหันมาพูดกับมะนาว2คนเบาๆ
“วันนี้คงเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว เราไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ” มะนาวบอกกับทุกคนหลังจากทานอาหารเสร็จ
ทุกคนก้อลุกไปจากโต๊ะอาหาร ปล่อยให้ตังเมเป็นคนที่เก็บกวาดโต๊ะอยู่คนเดียว
“มา ผมช่วยเอง” ซองมินเดินเข้ามาช่วยตังเมเมื่อเห็นทุกคนเดินไปกันหมดแล้ว
“ขอบคุณค่ะ” ตังเมมองหน้าคนมาช่วยอย่างชัดๆ ผู้ชายคนนี้หน้าหวานกว่าผู้หญิงซะอีกแต่ตังเมก็หยุดความคิดเพียงเท่านั้น
เธอได้แต่มองตามซองมินที่ล้างจานอย่างคล่องแคล่ว ทำให้เธออดที่จะแอบชื่นชมเค้าเล็กๆ ไม่ได้
“นอนหลับฝันดีนะคะพี่ๆ พรุ่งนี้เจอกัน” มะนาวบอกหนุ่มๆ ก่อนที่ทั้ง 3 สาว และ 3 หนุ่มจะแยกกันไปนอน
---- ในห้องของ 3 หนุ่ม
“พี่จองซู พี่ชอบคุณเมหรอ” ซองมินถามอีทึก ที่นอนอยู่ข้างๆ
“ป่าวนิ ก้อแค่เห็นเค้าใจดี ดูเงียบๆ น่าแหย่อ่ะ” อีทึกตอบน้ำเสียงราบเรียบ “นายถามทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ นอนเหอะ” ซองมินนอนหันหลังให้อีทึก ทำไมเค้ารู้สึกโล่งใจยังงัยก็ไม่รู้
---- ในห้องของ 3 สาว
“เม ทำไมเมื่อกี้ยิ้มตอนที่ตาทึกชม หรือว่าเธอ...ชอบอีตาทึกนั่น” พริกถามเมทันทีที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
“ไม่มีอะไรนิ ก้อเค้าชมซะเกินจริงก้อเลยขำ” ตังเมตอบแบบไม่ได้คิดอะไร
“เค้าบอกแล้ว ว่าอย่าถาม พี่เมไม่เคยคิดอะไรอยู่แล้ว” มะนาวบอก “วันนี้เค้าคงนอนฝันดีสุดๆ” มะนาวพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ย้ะ น้องสาวช้าน นอนไปเลยไป” พริกพูดไปแล้วก็ขำอาการของน้องมะนาว น้องสาวจอมแก่น
------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น...
“ฮยอกแจ ฮยอกแจ ตื่นได้แล้ววันนี้เราต้องเดินทางกันต่อไม่ใช่หรอ …เฮ้ย ทำไมตัวร้อนอย่างนี้เนี่ย” ซองมิน
พยายามปลุกอึนฮยอก แต่แล้วต้องสะดุ้งที่ตัวของอึนฮยอกร้อนเป็นไฟ
“พี่ๆ ตื่นๆ ฮยอกแจมีไข้พี่” ซองมินเขย่าตัวอีทึกให้ตื่น แต่ยังงัยเค้าก้อไม่ตื่น
“โอ๊ย....จะทำยังงัยดีเนี่ย” ซองมินบ่นออกมาดังๆ แต่ 2 คนนั้นก็ไม่ยอมตื่นอยู่ดี
==================
.
.
.
เอาล่ะสิ เมื่อ ฮยอกแจ ไม่สบาย... 3 สาวจะให้ อยู่ต่อ หรือไม่น้ะ..
ติดตามตอนต่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น