~ • :: Pink Melody :: •~ บทเพลงรักสีชมพู ~~

ลำดับตอนที่ #2 : ~ • บทเพลงที่ 1 • ~

♪•.~ บทเพลงที่ 1 ~.•♪

มีนาคม 2005

"อันยอง ฮยอกแจโอป้า ทงแฮโอป้า อ้าว... นายก้ออยู่หรอ ซองมิน"
อึนแชเดินเข้าไปในห้องซ้อมเต้นของเด็กฝึกหัด ของค่ายเพลง
เธอเองก้อเป็นเด็กฝึกหัดเหมือนกัน ถึงแม้จะเพิ่งออดิชั่นผ่านก้อเถอะ

"นี่อึนแช ชั้นเป็นพี่กว่า/คนนั้นอีกนะ ทำไมเธอเรียกชื่อชั้นเฉยๆ
ข้อสำคัญ เธอเด็กกว่าเจ้าทงแฮแค่ สิบกว่าวันเองอ่ะ" ซองมินโวยวายแทบจะทันทีที่สิ้นเสียงของอึนแช

เธอหันไปมองหน้าซองมินช้าๆ แล้วก้อหันกลับมา
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากเธอ ทำให้ซองมินเริ่มโมโห

"คิมอึนแช เธอได้ยินชั้นมั๊ย" ซองมินเดินเข้าไปตะโกนใส่หูอึนแช
"โอ๊ย อีตาบ้า หูชั้นแทบหนวก ได้ยิน แต่ไม่สนใจ มีอะไรมั๊ย"
อึนแชหันไปจ้องหน้าคู่กรณีอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ

"ฮยอกแจโอป้า สอนเค้าเต้นหน่อยสิ" เธอหันไปอ้อนฮยอกแจทันที
ฮยอกแจยิ้มขื่นๆ เพราะสายตาของเค้าหันไปสบตากับซองมิน ที่กำลังจะเชือดหญิงสาวตรงหน้า

"จะดีหรอ อึนแช จริงๆอ่ะ พี่ซองมินเค้าก้อเต้นเก่งนะ สไตล์ของพี่กับทงแฮอ่ะ
จะแรงไปสำหรับเรานะ ให้พี่ซองมินสอนเถอะ" ฮยอกแจรีบปฏิเสธ ไม่ใช่ไม่อยากสอนนะ
แต่ว่ารู้สึกถึงอารมณ์อาฆาตแค้นจากเพื่อนรัก ซึ่งก้อไม่รู้ว่าทำไมตัวเองที่ได้รับรู้ความรู้สึกแบบนั้น

"ไม่เอาอ่ะ ถ้าพี่ไม่สอนเค้า เค้าจะไม่ให้เบอร์มีโซจริงๆด้วย"
อึนแชเอาเรื่องเบอร์ของเพื่อนสนิทตัวเองมาล่อ เพราะรู้ว่าฮยอกแจ แอบปิ๊งเพื่อนตัวเองอยู่
"อ่ะ ก้อได้ๆ" ฮยอกแจรับคำ ถึงจะกลัวเพื่อน(ที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นบ้าอะไร)
แต่เรื่องเบอร์สาวสำคัญกว่า "ทงแฮ มาเรามาซ้อมแล้วก้อสอนน้องอึนแชไปด้วยกัน"
เค้ารีบชวนทงแฮ อย่างน้อยถ้าจะตาย ก้อไม่ต้องตายเดี่ยว

การสอนเต้นเริ่มขึ้นอย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง ถึงแม้ว่าอึนแชจะเป็นเด็กใหม่
แต่ความที่พวกเค้าคุ้นเคยกันมานานทำให้บรรยากาศในการสอนนั้นดีมาก

แต่ชายหนุ่มอีกคนที่ถูกลืม และถูกหญิงสาวมองเป็นอากาศธาตุนั้น
ได้แต่ยืนมองเงียบๆ อยู่มุมห้อง โดยมีสายตาของฮยอกแจและทงแฮคอยลอบมองเป็นระยะๆ

"ฮัลโหล...อ่ะว่างัยนะ ได้ๆๆ เดี๋ยวไปเจอกันหน้าออฟฟิศนะ... จ้าๆ คิดถึงเหมือนกัน"
ซองมินรับโทรศัพท์มือถือด้วยเสียงค่อนข้างดัง หวังจะทำลายสมาธิของคนทั้งสาม
รวมทั้งทำลายสภาพไร้ตัวตนของตัวเองด้วย

"นี่ๆ ชั้นไปเดทก่อนนะ เจอกันที่หอพักหล่ะ" ซองมินหันไปบอกฮยอกแจกับทงแฮ
แน่นอนว่าเค้าเจตนาให้อึนแช รับรู้การกระทำของเค้าด้วย

"ใครถามไม่ทราบ" อึนแชพูดออกมา ก่อนที่ซองมินกำลังจะเปิดประตูห้องซ้อมออกไป
ทำให้ซองมินชะงักเล็กน้อย แต่ความที่กลัวเสียฟอร์มจึงเดินออกจากห้องไป
โดยที่ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอึนแช อึนแชเองก้อยังคงฝึกเต้นต่อไปจนเสียงปิดประตูห้องดังขึ้น

หลังจากนั้น...
"อึนแช..." ทงแฮเรียกอึนแช ที่ตอนนี้เอามือกุมหน้าอกทรุดลงกับพื้น
ฮยอกแจถลาเค้ามาประคองอึนแชให้ไปนั่งพัก

"ทำไมเราต้องคอยกวนประสาท ซองมินด้วยหึ" ทงแฮต่อว่าอึนแช
"ทำไมต้องปิดไม่ให้ซองมินรู้ด้วยว่าเราไม่สบายน่ะ"

"อย่านะคะ เค้าขอร้อง อย่าบอกให้ซองมินโอป้ารู้ เค้าไม่อยากให้รู้"
อึนแชจับข้อมือของทงแฮเอาไว้ เขย่าเบาๆ ทงแฮกับฮยอกแจมองหน้ากัน
แล้วหันไปมองอึนแชอย่างปลงๆ


.
.
เสียงออดหน้าห้องพักของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่หยุด ซองมินที่เพิ่งเคลิ้มหลับไปได้ไม่นาน
มองนาฬิกาที่บอกเวลาเพียงเจ็ดโมงกว่าๆเท่านั้น เค้าเดินออกจากห้องมองหาคนอื่นๆ
แต่กลับไม่พบใครเลย จริงสิ เมือคืนนี้เกิดเรื่องยุ่งขึ้น ตัวเค้าเองก้อนอนไม่หลับ
เพิ่งจะมาเคลิ้มหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมง เค้ายกโทรศัพท์ที่สำหรับติดต่อกับคนข้างนอก
กรอกเสียงถามออกไป

"ใครครับ"
"ชั้นเอง อึนแช... เปิดประตูให้หน่อย" เสียงของหญิงสาวฟังแล้วเหมือนคนเมามากๆ
ซองมินรีบเปิดประตูให้กับอึนแช แต่แล้วก้อพบว่าเธอไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว

"อ้าว นายเองหรอ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน" อึนแชทักทายชายหนุ่มข้างหน้าตัวเอนไปเอนมา
แล้วเธอก้อผลักซองมินให้พ้นทางพร้อมกับเดินสะเปะสะปะเข้าห้องไป
ซองมินมองตาม แล้วก้อหันมามองหญิงสาวคนที่มากับอึนแช เพราะว่าเค้าไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน

"แล้ว...เนี่ยยยยยย น้องชายช้านนนน หายไปหนายยยย ทำไมไม่ออกมารับพี่...สาวววว"
อึนแชพูดไม่ทันจบประโยคก้อทรุดลง โชคดีที่ซองมินความรู้สึกไว คว้าตัวเธอเอาไว้ได้
เค้าจึงอุ้มเธอขึ้น แล้วหันไปบอกหญิงสาวแปลกหน้า

"คุณอย่าเพิ่งไปไหนนะครับ ผมอาจจะต้องการความช่วยเหลือคุณ"
ซองมินพูดจบก้อพาอึนแชเข้าห้องนอนตัวเองไปได้ไม่ถึงนาที
เค้าก้อโผล่หน้าออกมาหาแขกขอความช่วยเหลือ

"คุณมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อึนแชหน่อยได้มั๊ยครับ" เฮยอนพยักหน้าอย่างงงๆแต่ก้อเค้าไปทำให้
ซองมินหยิบเสือยืดกับกางเกงขาสั้นส่งให้กับเธอ แล้วจึงออกไปนอกห้อง
เพื่อไปเตรียมผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้กับอึนแช

"คุณคะ ชั้นทำเองดีกว่านะคะ" เฮยอนบอกกับซองมินที่เดินเค้ามาทำท่าจะเช็ดตัวให้อึนแช
ซองมินมองหน้าหญิงสาว แล้วจึงยื่นผ้ากับน้ำให้

"ขอโทษนะครับที่ผมต้องถาม คุณคือใครหรอครับ" ซองมินถามคนที่อยู่ตรงหน้า
"อ๋อ ชั้นชื่อเฮยอนน่ะค่ะ ชั้นเพิ่งได้รู้จักกับแองจี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว"
เฮยอนพูดไปเช็ดตัวให้อึนแชไป

"แองจี้?" ซองมินทวนชื่ออย่างแปลกใจ
"อ๋า... ลืมไป อึนแชน่ะค่ะ เธอชอบให้เรียกว่าแองจี้น่ะค่ะ"

"ทำไมคุณถึงพาอึนแชมาที่นี่ครับ ทำไมไม่พาเค้าไปส่งบ้าน"
"อ้าว ที่นี่ไม่ใช่บ้านเค้าหรือคะ เพราะว่าเค้าบอกให้ชั้นมาส่งที่นี่
จริงๆแล้วตอนแรก ชั้นจะไม่ขึ้นมาด้วย ด้วยซ้ำ

แต่ตอนกำลังจะกลับหันไปเห็นเธอนั่งทรุดอยู่หน้าลิฟท์
เลยตัดสินใจพาขึ้นมาส่งดีกว่า" เฮยอนอธิบายยืดยาว
เธอเช็ดตัวให้อึนแชเสร็จแล้ว จึงหันไปยื่นอุปกรณ์คืนซองมิน

"ไม่รู้เลยนะคะเนี่ยว่าแองจี้มีเรื่องกลุ้มใจด้วย เมื่อคืนเค้าเอาแต่ดื่มแล้วร้องไห้ตลอดเวลา
ถามอะไรก้อไม่ยอมตอบ" เฮยอนเล่าให้ฟัง

"แต่ตอนที่เค้าเมามากๆ เค้าได้แต่พูดว่าอย่าบอกซองมินนะ อย่าบอกซองมินนะ
ชั้นเองก้อไม่รู้ว่าเค้าพูดถึงใครกัน แระก้อไม่ให้บอกอะไร"
ซองมินได้ยินแล้วก้อนิ่งอึ้งจนเฮยอนรู้สึกถึงความเงียบ

"โอ๊ย จริงด้วย คุณคือซองมินนี่หน่า ขอโทษนะคะ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดังนะ
แต่ว่าชั้นเป็นคนที่จำหน้าคนไม่เก่งน่ะค่ะ" เฮยอนรีบแก้ตัว

"เอางี้ดีกว่า เมื่อคืนชั้นไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะ ขอชั้นไปนั่งพักในห้องรับแขกซักหน่อยนะคะ
เดี๋ยวพอดิชั้นรู้สึกดีขึ้น จะกลับไปเองคุณอยู่ดูแลแองจี้เถอะค่ะ" เฮยอนบอก
แล้วจึงเดินออกจากห้องของซองมินไป ซองมินเอาอุปกรณ์ที่เฮยอนส่งคืนวางไว้ที่โต๊ะหนังสือ
แล้วเค้าจึงเดินไปนั่งอยู่ข้างเตียงที่อึนแชนอนอยู่

"อึนแช เธอมีอะไรปิดบังชั้น อะไรทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้"
ซองมินถามอึนแชเบาๆ แม้รู้ว่าอึนแชจะไม่ตอบเค้าเพราะเธอเมาไม่ได้สติ
แต่เค้าเองก้อลูบหัวอึนแชอย่างอ่อนโยน
ด้วยความรัก ความห่วงหาอาทร ที่เค้าแอบมีให้อึนแชเสมอมา

นานเท่าไหร่ไม่แน่ชัดที่เฮยอนเผลอหลับไปบนโซฟาห้องนั่งเล่นของหอพักเอสเจ
เธอเพลียมากซะจนฝืนตัวเองไม่ไหว จึงงีบหลับเพราะคิดว่านิดเดียวเดี๋ยวก้อกลับ
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น หนุ่มๆกำลังชะโงกหน้ามองเธออยู่ เมื่อสายตาหลายคู่อยู่ที่เธอ
เธอจึงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"คุณเป็นใครครับ" รยออุคถามขึ้นมา เธอมองหน้าคนรอบๆตัวเธออย่างงงๆ
"นี่ยัยแองจี้รู้จักกับคนพวกนี้ทุกคนเลยหรอ"
เฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ แต่รยออุคได้ยินเธอเรียกชื่อแองจี้

"อ่อ คุณคงเป็นเพื่อนของพี่อึนแช" รยออุคถาม เฮยอนพยักหน้าตอบเบาๆ
"อ๊ะ งั้นอึนแชก้อต้องอยู่ที่นี่แล้วสิ อยู่ในห้องไหนอ่ะ" คังอินโวยวายเสียงดัง
เฮยอนชี้ไปทางห้องของซองมิน คังอินและคนอื่นๆกรูกันไปที่ห้องของซองมิน แต่แล้วเมื่อเปิดประตู

ทุกคนก้อมีปฏิกิริยาแบบเดียวกันหมด คือการออกมาจากห้องนั้นอย่างเงียบๆ
เพราะว่าภาพที่เค้าเห็น มันเป็นอะไรที่หาดูยากมาก ภาพของอึนแช ที่นอนอยู่บนเตียง
โดยที่มีซองมินคู่ปรับตลอดกาลของเธอ ฟุบหลับอยู่ข้างๆ พร้อมกับจับมือของเธอไว้แน่น

"ปากแข็งทั้งคู่ว่ามั๊ย" อีทึกพูดกับน้องๆ ที่ตอนนี้ทุกคนถอยทัพมาอยู่กันที่ห้องนั่งเล่นแล้ว
โดยที่มีเฮยอนนั่งงงอยู่ด้วย
"แต่ผมว่าพี่ซองมินปากแข็งกว่า" รยออุคพูดขึ้นมา
เพราะว่าเค้ารู้ดีว่า อย่างน้อยทุกคนก้อรู้ความรู้สึกของอึนแชจากปากของเธอเองอยู่แล้ว
ในขณะที่ความรู้สึกของซองมิน ได้แต่เดาจากการกระทำเท่านั้น

"นี่ต้องขอบคุณชินดงนะเนี่ยที่ บ่นหิวซะก่อน ไม่งั้นเราคงไม่ได้เข้ามาเห็นภาพแบบเมื่อกี้"
คังอินพูดขึ้นมาทุกคนพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วย

"ว่าแต่คุณคนสวยชื่ออะไรครับ"
"เอาเชียวๆ คังอิน เดี๋ยวก้อฟ้องคยูฮยอนหรอก" ฮีชอลหันมากัดคังอินที่เห็นสาวสวยไม่ได้ เห็นเป็นต้องจีบ
"เฮ้ย อย่ามาบ้าจี้ ชั้นชอบผู้หญิงนะโว้ย" คังอินโวยวายขึ้นมา ทุกคนหัวเราะกันหมด
ยกเว้นเฮยอนที่เกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจว่าพวกเค้ากำลังพูดอะไรอยู่

รยออุคแอบมองการกระทำ ของเฮยอนแล้วก้อได้แต่หัวเราะเบาๆ
เฮยอนได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่ม เธอหันไปทำตาเขียวใส่ทันที

"หัวเราะอะไร ไม่ทราบ" เฮยอนถามรยออุคตรงๆ ทุกคนมองหน้ารยออุค
ว่าน้องชายของพวกเค้าจะตอบยังงัย
"ก้อขำที่คุณงงนั่นแหละ" รยออุคบอกไปตรงๆ ด้วยท่าทางที่น่ารัก
ที่ดูออกจะติดหญิงไปซักหน่อย เฮยอนมองท่าทางของรยออุคแล้วเธอก้อรู้สึกขนลุกขึ้นมา
โดยที่เธอไม่รู้ว่าทำไม

"คุณเป็นเพื่อนพี่สาวผมน่ะ คุณชื่ออะไรหรือฮะ"
รยออุคยังคงถามต่อไป โดยที่ไม่รู้ตัวว่าเฮยอน ไม่ค่อยชอบหน้าตัวเองเท่าไหร่
"ชั้นชื่อเฮยอน เพิ่งรู้จักกับแองจี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ชั้นมาที่นี่เพราะว่าแองจี้ให้มาส่งที่นี่
แล้วชั้นก้อนึกว่าที่นี่คือบ้านของเธอด้วย" เฮยอนตอบ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ" เฮยอนพูดจบแล้วก้อลุกขึ้น
ทุกคนหลบให้เธอเดินกลับออกไป
"ขอบคุณนะครับ ที่มาส่งพี่สาวผม" รยออุคยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกไป
เฮยอนหันมายิ้มฝืนเล็กน้อย อาการรู้สึกขนลุกยังมีอยู่เหมือนเดิม
สงสัยว่าเธอคงแพ้อะไรบางอย่างแล้วล่ะ

"คิบอม... วันนี้ไม่มีถ่ายละครหรือจ๊ะ" ทงแฮส่งเสียงออดอ้อนตามประสาคนขี้อ้อน
หลังจากเฮยอนกลับไปไม่นาน คิบอมก้อเข้ามา
"วันนี้ไม่มีคิวอ่ะ ว่าจะไปเรียน แต่ว่าได้ข่าวว่าเจ้าของเลกเชอร์อันแสนวิเศษของชั้นหายตัวไปอ่ะ
แล้วนี่เจออึนแชรึยัง" คิบอมถาม ที่แท้แล้วเค้าก้อห่วงเลกเชอร์นี่เอง เพราะว่า
อึนแชกับคิบอมเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน จึงมักจะยืมสมุดโน้ตของอึนแชบ่อยๆ

"เจอแล้ว เค้านอนพักอยู่ นี่ใจคอนายจะเกาะเค้าเรียนตลอดเลยรึป่าวเนี่ย" ฮยอกแจหันไปกัด
"ป่าว... ก้อแค่ถามดู เห็นโทรไปโวยวายกันตั้งแต่เช้ามืด" คิบอมรีบแก้ตัว (ที่จริงผมก้อห่วงเพื่อนนะ)

"แล้วนี่เค้านอนอยู่ห้องไหนอ่ะ"
"ห้องซองมิน" ฮีชอลตอบ แล้วก้อเล่าเหตุการณ์ที่พวกเค้าเห็นกัน
และก้อกำลังดูอยู่ว่าแท้จริงแล้ว ใครกันแน่ที่ปากแข็ง

"555 ในที่สุดซองมินก้อยอมเปิดเผยแระ" คิบอมหัวเราะร่าเริง
"นี่นายรู้อะไรดีๆมาหรอ" คังอินถาม คิบอมที่กำลังอมยิ้ม แล้วก้อพูดโดยที่ไม่มีเสียงอ่านปากได้ว่า ไม่บอก ทำเอาทุกคนเซ็งไปตามๆกัน

~.♥.~ ------------------- ~.♥.~