ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 - You & I
Chapter 10 - 둘이 (You & I)
==================
"วันนี้จะไปไหนกันดีอ่ะ" ซองมินถามทุกคนเมื่อทุกคนทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว
"อยากไปไหนหรอ..." ตังเมถามซองมินเพราะว่าอยู่ดีๆ พ่อกระต่ายน้อยเอ่ยปากถาม
ทั้งๆที่ปกติน่าจะเป็นอึนฮยอกซะมากกว่า
"ซองมิน อีก 2 วันเราต้องกลับแล้วนะ" อีทึกพูดเสียงเย็นๆ เพราะเห็นน้องชายร่าเริงเกินเหตุ จึงต้องเตือนสติ
"นี่ๆ เอางี้มั๊ย เย็นนี้เรามีปาร์ตี้ บาร์บีคิวกันดีกว่า พี่ๆ ครับ เราต้องออกไปซื้อของกันหรือเปล่า"
อึนฮยอกเสนอแล้วหันไปถามพริกกับตังเม
"อืม ไปก้อได้นะ จะไปกันทุกคนหรือเปล่า" ตังเมถามทุกคน
"เค้าไม่ไปนะพี่ๆ" มะนาวน้องสาวคนเล็กพูดออกมา อึนฮยอกหันไปมองหน้า
"ทำไมละฮันนี่ พี่ยังไม่เคยไปตลาดเลยน่ะ ถ้าฮันนี่ไม่ไปแล้วพี่จะไปได้ยังงัย" อึนฮยอกหันไปตัดพ้อมะนาว
มะนาวไม่ตอบลุกขึ้นยืนเก็บจานไปล้าง ทุกคนมองหน้ากันด้วยความงง อึนฮยอกหันมามองหน้าซองมิน
เชิงถามว่ามะนาวโกรธอะไรหรือเปล่า ซองมินส่ายหน้า จึงหันไปมองหน้าพี่สาวทั้ง 2 คน
แต่คำตอบก้อว่างเปล่าเช่นเดิม อึนฮยอกเลยเดินตามมะนาวเข้าไปในครัวแทน
"ฮันนี่ ฮันนี่ของพี่เป็นอะไรไปครับ" อึนฮยอกเดินมาเอามือมาจิ้มๆแก้มของมะนาวที่กำลังล้างจานอยู่
"ป่าวเค้าไม่ได้เป็นอะไร" มะนาวตอบเสียงงอนๆ
"ไม่ได้เป็นอะไร แล้วทำไมไม่หันมามองหน้าพี่ล่ะครับ" อึนฮยอกยังคงตื้อต่อไป
"ก้อ...เมื่อกี้นี้ใครโทรมา" มะนาวถามเสียงเบามากจนเทียบไม่ได้ยิน
"ฮันนี่ว่าอะไรนะครับ"
"ไม่มีอะไรและ" มะนาวเปลี่ยนใจไม่ถามเดินออกมาอึนฮยอกจึงต้องเดินตามออกมา
"อืมเราว่าเดี๋ยวเมไปกับซองมินก้อแล้วกันนะ" พริกเสนอเพราะตัวเองก็ขี้เกียจออกไป
"ก้อได้นะ พี่อีทึกไปมั๊ยคะ" ตังเมหันมาถามอีทึกที่นั่งอยู่กับอึนฮยอก
"ไม่ล่ะ ไปกัน 2 คนเถอะ ไม่อยากขัดคอ" อีทึกพูดแล้วส่งสายตาไปแซวซองมินที่ทำท่าบุ้ยใบ้ว่า อย่าไปนะ
"งั้นเดี๋ยวเรารีบกลับนะ" ตังเมหันมาบอกแล้วก้อเดินนำไปที่รถ ส่วนซองมินก้อรีบตามไปในทันที
"คุณเมคร้าบ...ผมขอร้องอะไรคุณอย่างนึงได้มั๊ยอ่ะ" ซองมินพูดแล้วเอามือจับที่เปิดประตูรถยังไม่ยอมให้ตังเมเปิด
"ขอเรื่องอะไร" ตังเมหันมามองหน้าซองมิน
"ต่อไปนี้ คุณเมขับรถให้ช้าลงได้มั๊ยครับ ผมเป็นห่วงนะ ถ้าผมกลับไปแล้วเกิดคุณเมเป็นอะไรไป แล้วผมจะทำยังงัย"
ซองมินทำสีหน้าจริงจัง จริงอยู่ว่าตังเมเองจะรู้ตัวว่าเป็นคนขับรถเร็ว แต่ซองมินเป็นคนแรกที่ขอร้อง
"สัญญานะครับ" ซองมินทวงคำ
"อืม" ตังเมตอบแล้วก้อเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ซองมินยังคงเอามือกันไว้
"ไม่เอาอ่ะ รับปากเป็นคำพูดก่อนสิครับ" คราวนี้ซองมินเปลี่ยนมาทำหน้าอ้อนบ้าง
"ก้อได้ ต่อไปนี้พี่จะไม่ขับรถเร็ว" ตังเมพูดออกมา พอพูดจบซองมินก้อยิ้มกว้าง หลบให้ตังเมเปิดประตูรถได้
แล้วทั้งคู่ก้อขับรถออกไป
--------- กลับมาที่ 2 หนุ่มที่นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่าเนอะ
“เออ ฮยอกแจ เมื่อเช้าใครโทรมาน่ะ” อีทึกถามน้อง เพราะเมื่อเช้าตัวเองยังสะลึมสะลืออยู่
“อ๋อ โยฮยอนอ่ะพี่ น้องๆ ได้วันกำหนดเดบิวต์แล้ว” อึนฮยอกพูดอย่างร่าเริง ก้อน้องนี่หน่า
“แล้วตอนนายรับโทรศัพท์ นายร่าเริงอย่างนี้ป่าว” อีทึกถาม เพราะว่าหมั่นไส้ท่าทางน้องชาย
“อืม”
“แล้วมะนาวอยู่กับนายหรือเปล่า” ยังคงยิงคำถามต่อ
“อืม”
“งั้นพี่รู้แล้วว่ามะนาวของนาย งอนอะไรนาย” อีทึกพูดจบ อึนฮยอกฟังแล้วทำตาโตจนเกือบเท่าประมาณซีวอน
(เป็นไปได้มั๊ยหว่า^^ แต่ขอแอบวอนฮยอก)
“อ๋าๆๆๆๆ ทำงัยดีอ่ะ” อึนฮยอกเอามือขยี้หัวตัวเอง ซะยุ่งเหยิง
เค้าเดาได้ทันทีว่ามะนาวต้องได้ยินว่าเป็นผู้หญิงโทรมาแน่นอน
แล้วท่าทีของเค้า คงร่าเริงเกินเหตุจริงๆ ไม่งั้นพี่ชายคนดีคงไม่เอ่ยปาก
“จัดการเอาเองก้อแล้วกันนะน้องชาย” อีทึกพูดแล้วก้อเดินออกไปเดินเล่นที่ชายหาดหน้าบ้านแทน
ปล่อยให้ไก่น้อยนั่งทำหน้าปลาหมึกคิดอยู่คนเดียว
--------------
“มะนาว โกรธอะไรฮยอกแจเค้าหรอ เห็นทุกทีหวานกันซะ”
พริกถามมะนาวที่นั่งใจลอยอยู่ข้างๆ ตัวเอง ที่สระว่ายน้ำ
“พี่พริก เค้าไม่รู้ว่าพี่ฮยอกแจรู้สึกยังงัยกับเค้าอ่ะ วันนี้ก้อมีผู้หญิงโทรมา พี่เค้าลืมไปเลยอ่ะว่าเค้ายืนอยู่ข้างๆ
คุยโทรศัพท์ไม่สนใจเค้าแม้แต่นิด”
มะนาวพูดจบแล้ว ก้มหน้าร้องไห้ พริกพยายามปลอบโยนยังงัยก้อไม่ยอมหยุด
จนเธอทนไม่ได้โมโห แล้วบังเอิญหันไปเห็นหน้าอีทึกที่กำลังเดินไปที่ชายหาดหน้าบ้านพอดี เธอจึงเดินเข้าไปหาทันที
-----------
“นี่แน่ะๆๆๆ” มือเล็กๆของเธอ ทุบแขนของอีทึกไม่ยั้ง ถึงจะไม่แรงแต่ก้อทำให้อีทึกตกใจ
“เฮ้ย อะไรของเธอ” อีทึกคว้ามือทั้ง 2 ข้างของพริกไว้ แล้วรวบไว้ด้วยมือข้างเดียว
“น้องนาย ทำน้องชั้นเสียใจรู้มั๊ย นายไปจัดการเลย ชั้นไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
พริกยังคงอาละวาด พยายามแกะมือตัวเองให้หลุดจากมืออีทึก
“โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร เอาน่า น้องชั้นมันไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวเค้าก้อดีกันเองนั่นแหละ”
อีทึกพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ จูงมือพริกเดินไปตามชายหาด
“ไปเดินเล่นกันดีกว่า ฮ้า...อากาศดีจัง”
“ปล่อย ชั้นเดินเองได้”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเธอหนี เข้าไปขัดคอเค้าอีก เดี๋ยวน้องชั้นกะน้องเธอไม่เข้าใจกันไม่รู้ด้วยนะ”
“ไม่เข้าไปหรอกน่า นายจะปล่อยชั้นได้รึยัง” พริกทำเสียงอ่อนลง บรรยากาศทะเลวันฟ้าใส
ทำให้ตัวเธอเปลี่ยนไปรึงัยกันนะ
“ปล่อยมือก้อได้” อีทึกพูดแล้วทำตามที่บอกแต่กลับมาโอบไหล่แทน พริกได้แต่ทำตาเขียว
เพราะนายตัวแสบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปแล้ว จึงต้องปล่อยเลยตามเลย
----------- การง้อขอ ฮยอกแจ
“ฮันนี่... เป็นอารายไป เงียบเลย” อึนฮยอกเดินเข้ามาหามะนาวที่นั่งน่าเศร้าอยู่คนเดียว
“เปล่าซะหน่อย เค้ารู้สึกเพลียๆ น่ะ เค้าไปนอนพักก่อนนะ” มะนาวพูดจบแล้วก้อยืนขึ้นเพื่อเดินขึ้นข้างบน
แต่อึนฮยอกดึงข้อมือเอาไว้ซะก่อน
“ไม่ให้ไป พี่รู้ว่าเราไม่ได้เพลียจริง” อึนฮยอกดึงมะนาวอย่างแรงจนมะนาวเซมานั่งตักตัวเอง ^////^
อึนฮยอกกระชับวงแขนกอดมะนาวไว้ มะนาวฝืนตัวพยายามจะลุกขึ้น
“ปล่อยเถอะค่ะ พี่ไม่หนักเหรอ เค้าตัวหนักจะตาย” มะนาวที่นั่งเขินหน้าแดงอยู่ถาม
“ไม่เลย ไม่หนักเลยซักนิด ฮันนี่ของพี่ตัวเบาจะตาย” อึนฮยอกกอดแน่นกว่าเดิม
ทำเอามะนาวหัวใจเต้นเป็นจังหวะแรพ ตามสไตล์คนที่กอดอยู่ (เกี่ยวมะ^^)
“ฮันนี่ มีอะไรไม่เข้าใจ ถามพี่ตรงๆ ได้นะ พี่พร้อมที่จะตอบคำถามฮันนี่ทุกข้อเลย”
“แต่ก่อนเค้าจะถามอ่ะ ขอเค้านั่งข้างๆ พี่แทนได้ป่ะ” มะนาวถาม เพราะตอนนี้สมาธิกระเจิดกระเจิงไปแล้ว
“ก้อได้” อึนฮยอกปล่อยให้มะนาวลุกขึ้นมานั่งข้างๆตัวเอง แต่ยังไม่วายกุมมือของคนรักไว้แน่น
“เมื่อเช้าใครโทรมาคะ” มะนาวถามตรงๆ เธอตัดสินใจไม่ถามเรื่องนาฬิกาก่อน
“อ๋อ รุ่นน้องในค่าย ที่พี่เคยสอนเต้นน่ะ ไม่มีอะไรหรอก น้องเค้าแค่โทรมาบอกว่า
เค้ากำลังจะได้เดบิวต์แล้ว น้องเค้าคงดีใจมากน่ะ เลยโทรมาเล่าให้ฟัง”
อึนฮยอกเล่าให้ฟัง มะนาวทำหน้าเข้าใจ จริงๆแล้วเธอหายโกรธตั้งแต่ที่อยู่ในอ้อมกอดของอึนฮยอกแล้ว
“ฮันนี่ พี่รู้นะว่าเราเพิ่งรู้จักกัน แต่พี่ชอบฮันนี่จริงๆ นะ จะเรียกว่ารักเลยก้อได้ เชื่อพี่ได้มั๊ย”
อึนฮยอกยังคงพูดต่อ
“ถึงพี่จะกลับไปแล้ว แต่พี่ไม่มีทางเปลี่ยนใจจากฮันนี่แน่นอน เพราะหัวใจของพี่อยู่ที่ฮันนี่แล้ว
พี่อยู่ที่นู่น อาจจะมีข่าวเรื่องพี่กับผู้หญิงบ้าง หรือข่าวไม่ค่อยดี แต่พี่ขอให้ฮันนี่เชื่อใจพี่
มีอะไรก้อถามนะ สัญญาได้มั๊ยครับ”
“ค่ะ” มะนาวรับปาก อึนฮยอกขยี้หัวมะนาวเบาๆ ทั้งรักและเอ็นดู
---------------- ระหว่างนั้น มีสายตาของอีก 2 คู่ มองอยู่
“นั่นงัยเห็นมั๊ย เค้าคืนดีกันแล้ว เธอไม่เห็นต้องมาโวยวายเลย”
อีทึกบอกกับพริกที่เดินเข้ามาพร้อมกัน แล้วก้อทำหน้าเจ้าเล่ห์ทันทีที่มองเห็นท่าทางของอึนฮยอก
“พริก เรามาพนันกันมั๊ย”
“พนันอะไร พนันก้อได้ คนชนะได้อะไรล่ะ”
"เดี๋ยวมะนาวจะต้องหอมแก้มฮยอกแจ”
“ไม่มีทางอ่ะ น้องสาวชั้นไม่มีทางทำอย่างนั้น เอางี้คนแพ้จะต้องทำตามคนที่ชนะบอก ตกลงมั๊ย”
“ได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหา” อีทึกรับคำ แล้วก้อชี้ไปให้พริกดูภาพข้างหน้า มะนาวกำลังหอมแก้มอึนฮยอกอยู่
อีทึกหัวเราะเสียงแหลม (นึกออกมั๊ย) ส่วนพริกก้อทำหน้าเหวอสุดๆ เพราะตัวเองแพ้พนันซะแล้ว
แล้วนี่นายเจ้าเล่ห์จะทำอะไรเธอเนี่ย
---------- ความเป็นจริง
“ฮันนี่ หลับตาสิ” อึนฮยอกบอกคนรัก
“ทำไมอ่ะ ไม่เอาอ่า”
“หลับตาเถอะน่า” อึนฮยอกยังคงตื้ออยู่ไม่เลิก
“ก้อได้” มะนาวยอมทำตามในที่สุด
อึนฮยอกมองซ้ายมองขวา แล้วก้อหันเอาแก้มตัวเองไปชนกับจมูกของมะนาว
กลายเป็นมะนาวหอมแก้มตัวเองซะงั้น มะนาวลืมตาโต หน้าแดงจนจะเป็นลูกตำลึง
อึนฮยอกหัวเราะในความน่ารักของคนรัก แล้วก้อชิงจุ๊บที่แก้มมะนาวเบาๆ ก่อนที่พี่ชายตาสวยจะเดินเข้ามาหา
-------- (ความลับ)
นานมาแล้วอีทึกกับอึนฮยอกนั่งคุยกัน
“พี่ถ้าผมมีแฟนนะ ผมจะทำให้เธอหอมแก้มผมให้ได้ โดยที่ผมไม่ต้องขอเลย” อึนฮยอกคุยโว
“ทำยังงัย” อีทึกถามทำหน้าสงสัย
“ก้อผมจะบอกให้เธอหลับตา พอเธอหลับตาแล้วผมก้อเอาหน้าของผมเนี่ยล่ะ ไปชนจมูกเธอเลย
เป็นไงล่ะ ไอเดียผม เจ๋งป่าว” อึนฮยอกพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจสุดๆ
อีทึกได้แต่มองน้องตัวเองแล้วส่ายหัว
“ใครเค้าจะมาหลงกลแก” อีทึกพูดเบาๆ ไม่ให้น้องชายได้ยิน
-------------
“งัยล่ะเข้าใจกันแล้วใช่มั๊ย” อีทึกเดินมาตบบ่าน้องชายตัวเองเบาๆ อึนฮยอกหันมายิ้มกว้าง พยักหน้าหงึกๆ
“ดีแล้วล่ะ มะนาวอย่าลืมอธิบายให้พี่สาวเธอฟังด้วยล่ะ จะได้ไม่มาอาละวาดใส่พี่อีก”
“ป่าวนะ ชั้นยังไม่ได้อาละวาดอะไรเลย” พริกเถียงเสียงใส
“แน่ใจนะ” อีทึกหันมาทำตาหวานใส่พริก จนพริกเองต้องหลบตา
อึนฮยอกกับมะนาวมองพี่ทั้งสองแล้วก้อยิ้มๆ
“ว่าแต่ทำไม ซองมินกับตังเม ทำไมยังไม่กลับมาซะทีนะ” พริกถามทุกคนทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีใครให้คำตอบได้
-------------- นั่นสิ 2 คนนั้นไปนานเกินแล้วนะเนี่ย ไปดูเค้าหน่อยดีกว่าเนอะ
จริงๆไม่มีอะไรมากหรอก ก้อแค่คู่นี้เลือกซื้อของกันไป คุยกันไป ไม่รีบไม่ร้อน
แถมมีเป็นนั่งพักกินกาแฟกันอีกต่างหาก ประมาณว่าโลกนี้มีเพียงเราสองคนยังงัยอย่างงั้น
กว่าจะรู้ตัวว่าเพลินกันเกินก้อปาไปบ่าย 3 เข้าไปแล้ว
ทั้งคู่เลยต้องรีบตาลีตาเหลือกขับรถกลับมาบ้าน เพื่อมาหมักเนื้อหมูสำหรับปาร์ตี้คืนนี้
---------------
“มาแล้วคร้าบ” ซองมินส่งเสียงเจื้อแจ้วเข้ามาในบ้าน ในมือหอบของพะรุงพะรัง
ตังเมเดินตามเข้ามาก้อมีของในมือเยอะไม่แพ้กัน สาวๆ รีบเดินเข้ามาช่วยกันรื้อของออกจากถุง
ซองมินก้อยังคงช่วยอยู่
“ซองมิน ไม่ต้องช่วยหรอก พวกพี่ทำเองได้” ตังเมบอกซองมิน หนุ่มน้อยลังเลแต่เมื่อมองหน้าตังเม
ก้อเลยตัดสินใจเดินออกไปจากครัว
-------- ในครัว
“นี่หล่อน ทำไมหายไปนานจัง” พริกถามตังเม ที่ทำอาหารไปยิ้มไป
“ก้อไม่มีอะไร แค่แวะกินกาแฟกันเฉยๆ” ตังเมตอบแล้วก้อยิ้ม
“แค่นั้นจริงหรอ” มะนาวยื่นหนข้ามาถามบ้าง เพราะว่าเห็นพี่สาวยิ้มสดใส
“จริงๆ มาสงสัยอะไรกันเนี่ย ทำไปเลย” ท้ายประโยคหันไปบอกมะนาวที่มือหยุดหั่นเนื้อหมู
แต่ทั้ง2สาวยังคงแหย่ตังเมอยู่เรื่อยๆ
--------- ห้องนั่งเล่น
“ไปไหนมา ทำไมกลับมาช้า” อึนฮยอกถามซองมินที่กำลังเดินเข้ามาหาพร้อมกับกีต้าร์
ซองมินนั่งลงกอดคออึนฮยอก แล้วก้อดูอารมณ์ดีสุดๆ
“ไม่มีอะไร แค่แวะไปดื่มกาแฟมานิดหน่อย” ซองมินตอบ อีทึกกับอึนฮยอกมองหน้า
กระต่ายอารมณ์ดี หยิบกีต้าร์มานั่งเล่น ไม่สนใจพี่ชายและเพื่อนที่มองหน้าตัวเองอยู่แม้แต่น้อย
==================
.
.
.
อิฉา มะนาวเนอะ
ลงเอยไปแล้ว 1 คู่ (หรือเป่า?)
แล้วมินกะเม แค่กินกาแฟ แค่นั้นจิงหรอ?
ปาร์ตี้ของพวกเขาจะเป็นยังไงกัน... ต้องติดตามต่อไปจ้า....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น