คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 - The one I Love
Chapter 9 - The one I Love
==================
“ซองมินปล่อย” ตังเมพูดเบาๆ กับซองมิน แต่ซองมินกลับกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“บอกให้ปล่อยงัย” ตังเมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดุ
ซองมินปล่อยแล้วมองหน้าตังเมด้วยความงง ที่เห็นน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มของตังเม
ทั้ง 2 ยืนมองหน้ากัน ยังไม่มีคำพูดใดหลุดจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอีกเลย
“คุณเม.... เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไมครับ”
ซองมินตกใจที่ตังเมร้องไห้ เดินเข้าไปใกล้ เพื่อเช็ดน้ำตาของตังเม
“ทำอย่างนี้ทำไม ซองมิน” ตังเมพูดเบาๆ แล้วปัดมือซองมินที่จับหน้าตัวเองอย่างอ่อนโยนอยู่ออกเบาๆ
ซองมินไม่ละความพยายามเอามือจับมือที่ปัดมือของตัวเองไว้
“ทำไมล่ะครับ ก้อเค้าเป็นคนที่ทำให้คุณเมเสียใจนี่ ผมก้อแค่...” ซองมินดึงมือของตังเมมากุมไว้
เพื่อไม่ให้ตังเมหนีไปไหน แต่ตังเมไม่ยอมให้ซองมินพูดจบก้อพูดแทรกขึ้นมา
“นายไม่มีสิทธิ์ ซองมิน ปล่อย” ซองมินจำใจต้องปล่อยมือตังเม ตังเมเดินไปยังที่จอดรถ
ซองมินได้แต่เดินตามไปเงียบๆ พร้อมกับไม่เข้าใจหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
-----------
“มะนาว พริกล่ะ” ตังเมเดินมาเจอมะนาว กับอีก 2 หนุ่ม แต่ไม่เห็นเพื่อนรักเลยถามหา
“อยู่กับพี่แบงค์อ่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้เค้ากลับเอง” ตังเมพูดแล้วปลีกตัวออกไปโทรศัพท์
มะนาวทำหน้าสงสัย ขยับปากถามซองมินว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ซองมินก้อได้แต่ส่ายหัว เพราะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว ตังเมคิดอะไรอยู่กันแน่
ตลอดทางกลับบ้าน ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดจากปากของตังเม ซองมิน และอีทึก
มีแต่มะนาวและอึนฮยอกที่นั่งหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน
เมื่อถึงบ้านตังเมก้อเดินขึ้นห้องไปเลย ปล่อยให้คนอื่นๆ ยืนงง
“ฮันนี่ มีหนังอะไรให้ดูบ้างป่ะ” อึนฮยอกถามฮันนี่ เอ้ย มะนาวที่รัก
“มีเยอะแยะเลย พี่อยากดูเรื่องอะไรล่ะ” มะนาวตอบ แล้วทั้ง 2 คนก้อควงกันเดินเข้าบ้าน
“พี่เหนื่อย ขึ้นไปนอนก่อนนะ” อีทึกตบบ่าซองมินแล้วก้อเดินไปทิ้งให้ซองมินอยู่คนเดียว
ซองมินเลยมานั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำคิดถึงแต่เรื่องตังเม แล้วก้อไม่เข้าใจว่าตังเมโกรธอะไรตัวเอง
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนพริกกลับมาบ้าน อีทึกที่ปากบอกว่าเพลีย
กลับยืนมองอยู่ผ่านหน้าต่างห้อง เห็นผู้ชายคนนึงเป็นคนมาส่งพริก
ความรู้สึกของอีทึกมันหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
“ซองมิน ทำไมมานั่งทำอะไรเงียบๆ อ่ะ” พริกเดินเข้ามาก้อเห็นซองมินที่นั่งอยู่คนเดียว เลยเดินไปนั่งข้างๆ
“พี่ครับ วันนี้คุณเมเค้าบอกว่าผมไม่มีสิทธ์ที่จะทำอย่างนั้น คุณเมเค้าหมายความว่ายังงัย”
ซองมินถามพริก ด้วยความที่รู้สึกอัดอั้นมานาน อยากหาใครซักคนที่จะพูดด้วย
“คราวที่แล้ว ที่พี่ถามเรา ว่าเราน่ะชอบตังเมรึป่าว เราบอกว่าเราไม่แน่ใจใช่มั๊ย
ถ้าเราเองยังไม่แน่ใจอ่ะ เมพูดถูกแล้วว่าเราไม่มีสิทธิ์”
“แล้วถ้าผมจะบอกว่า ผมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะครับ” ซองมินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่กึ่งหงุดหงิดนิดๆ
“แล้วเราได้แสดงออกอะไรให้เค้ารู้รึเปล่าล่ะ แล้วคนอย่างตังเมอ่ะนะ คนที่รักผู้ชายคนเดียวมา 8 ปี
แน่นอนเลยว่าเค้าต้องปิดตัวเอง ซองมิน พี่ไม่ได้ว่านะ ถ้าเราคิดว่าเราทำไม่ได้
อย่าเริ่มเลยดีกว่า เพราะพี่ไม่อยากให้เพื่อนพี่เจ็บ”
“ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมทำไม่ได้ พี่เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอครับ ว่าพี่มั่นใจว่าผมจะทำให้คุณเม
ลืมผู้ชายคนนั้นได้แล้วทำไมตอนนี้พี่ถึง พูดอย่างนี้กับผมล่ะครับ”
ซองมินพูดจบแล้วถอนหายใจ พริกมองหน้าชายหนุ่มอย่างอึ้งๆ
“ก้อพี่... พี่ไม่มั่นใจอ่ะ อีกไม่กี่วันก้อกลับเกาหลีแล้วไม่ใช่หรอ พี่ไม่แน่ใจนี่หน่า
ว่าเรารู้สึกยังงัยกันแน่ ถ้าเรารักตังเมจริง ก้อแสดงออกไปให้เต็มที่ ไม่นานหรอก
เพื่อนพี่คนนี้มันก้อเปิดใจรับ อาจจะต้องใช้เวลานิดนึง เพราะว่ายัยคนเนี้ย
มันเป็นคนความรู้สึกช้า แต่พี่เชื่อว่ามันเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะ
ไม่อย่างนั้นคงไม่ลุกขึ้นมาตีกรอบตัวเองอย่างนี้หรอก เชื่อพี่เถอะ”
พริกตบบ่าซองมินเบาๆ แบบให้กำลังใจ แล้วลุกขึ้นเข้าบ้านไป
ซองมินนั่งต่อครุ่นคิดถึงวิธีการที่จะทำให้ตังเมเปิดใจรับตัวเองให้ได้ต่อไป
“สนุกมั๊ย” อีทึกถามพริกที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน ทำลายความเงียบ
“เอ้ย มานั่งทำอะไรมืดๆ ไม่เปิดไฟ แล้วคนอื่นๆ ไปไหนหมดล่ะ”
พริกตกใจกับการทักของอีทึก แต่ก้อพยายามทำน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด
“ขึ้นนอนกันหมดแล้ว ยกเว้นซองมินที่เธอคุยด้วยเมื่อกี้นี้หน่ะ”
“อ๋อหรอ งั้นชั้นก้อจะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน” พริกพูดแล้วทำท่าจะเดินขึ้นข้างบนไป แต่แล้ว...
“เดี๋ยวก่อนสิ เธอยังไม่ได้ตอบคำถามชั้นเลย” พริกพูดแล้วก้อคว้าข้อมือเล็กๆ ของพริกเอาไว้ ไม่ให้เดินหนี
“ตอบอะไร นายถามอะไรชั้นหรอ” พริกถามแทน โดยที่ไม่หันหน้ามามองอีทึกแม้แต่น้อย
เพราะตั้งแต่กลับจากเกาะ นี่เป็นครั้งแรกที่อีทึกถูกตัวเธอ
เธอใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก และหน้าก้อคงแดงมากด้วย
“งั้นถามใหม่ เมื่อกี้ใครมาส่ง ไม่ใช่เพื่อนเธอคนนั้นนิ”
อีทึกถามโดยการกระซิบข้างๆ หูเพราะรู้สึกได้ว่า พริกกำลังเขินตัวเองอยู่แน่ๆ
“อ๋อก้อเพื่อนในกลุ่มนั่นแหละ ถามทำไม เอ๊ะ หรือว่านายหึง” พริกแก้เกมกลับ
เพราะรู้แล้วว่าอีทึกต้องการที่จะแกล้งตน
“บ้า ใครเค้าจะหึงเธอล่ะ จะไปไหนก้อไปเลยไป” คราวนี้อีทึกเขินมั่ง รีบปล่อยข้อมือพริก
แล้วหันหน้าไปทางอื่น
พริกได้แต่หัวเราะอย่างร่าเริง แล้วก้อเดินขึ้นห้องไป
“อ้าวพี่ ขึ้นไปนอนแล้วไม่ใช่หรอ มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย”
ซองมินที่เปิดประตูเข้าบ้านมาแล้วมองเห็นอีทึกที่ยืนอึ้งอยู่หน้าบันไดคนเดียวมืดๆ
“อือ พี่ลงมากินน้ำอ่ะ” อีทึกเรียกสติตัวเองก่อนตอบซองมิน โดยการส่ายหัวไปมาเบาๆ
“จะไปนอนรึยังล่ะ” ซองมินไม่ตอบแต่เดินนำอีทึกขึ้นบันไดไปแทน
--------- ทั้งสองเดินขึ้นห้องพร้อมกัน
“ฮยอกแจ ยังไม่นอนอีกหรอ เพิ่งหายป่วย เดี๋ยวก้อไม่สบายอีกหรอก”
ซองมินถามเมื่อเปิดประตูเค้าห้องนอนไปเห็นอึนฮยอกนั่งอยู่บนเตียงเงียบๆ เหมือนคิดอะไรอยู่
“หรือว่านายไม่สบาย” ซองมินพูดจบแล้วเอามือมาแตะหน้าผากของอึนฮยอก
“เปล่า เราสบายดีหน่า เพียงแต่...”
“เพียงแต่อะไร” อีทึกถามน้องชายบ้าง
“อยากจะปรึกษาทั้ง 2 คนน่ะ ถ้าเกิดเราจะจริงจังกับฮันนี่ขึ้นมา จะดีมั๊ย” อึ
นฮยอกพูดออกมา ทั้งสองนั่งลงขนาบข้างอึนฮยอกเพื่อรอฟัง ประโยคต่อไป
“คือมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกน่ะ รู้สึกอยากจะปกป้องเค้า เห็นว่าเค้าคือคนสำคัญที่สุด
แต่ก้อกลัวนะ กลัวว่าเราจะไม่มีเวลาให้ แล้วจะทำให้เค้าเสียใจ เหมือนกับตอนนั้น”
“เรื่องตอนนั้น เราว่านายอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย” ซองมินพูดดักคอ
เพราะว่ารู้ว่าอึนฮยอกกำลังจะพูดถึงเรื่องแฟนเก่า ที่อึนฮยอกรักมาก
แต่ต้องเลิกกัน เพราะว่าอึนฮยอกเลือกงานมากกว่า
“ใช่ ซองมินพูดถูก เพราะตอนนี้ นายต้องถามใจตัวเองก่อน ว่านายรักเค้าเพราะอะไร
เพราะว่าใกล้ชิด หรือเพราะว่ารักเค้าที่ตัวเค้าจริงๆ พี่ว่าถ้านายหาคำตอบได้แล้ว
นายก้อจะเข้าใจตัวเองเองแหล่ะ ว่าควรจะทำยังงัยต่อไป”
อีทึกพูดยาวเหยียดสมเป็นพี่ใหญ่ของวงที่ต้องคอยดูแลน้องๆ (ลิงทั้ง 13)
“ถ้าจะให้มองกันจริงๆ นะ พวกเราเป็นคนของประชาชน หลายครั้งเราอาจจะทำให้คนที่เรารักต้องเสียใจ
ไม่ว่าจะเรื่องข่าว หรือเรื่องคนที่มาใกล้ชิดเรา แต่ยังงัยถ้าเรารักเค้าจริงๆ เราก้อควรที่จะพร้อมอธิบาย
และถ้าเค้ารักเราจริง เค้าก้อควรที่จะพร้อมรับฟังและเชื่อใจเรา มันอาจจะยากไปซักนิด
เพราะว่าอยู่ห่างกัน แต่เราว่านายทำได้นะฮยอกแจ” ซองมินบอกเพื่อนรัก เหมือนกับบอกตัวเองไปด้วย
รวมทั้งพี่ชายตาสวยที่เริ่มหวั่นไหวกับใครบางคน
หลังจากนั้นทั้งก้อไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของทั้ง 3 หนุ่มอีกเลย
---------------------------
รุ่งเช้าทุกคนตื่นขึ้นมา ทำตัวอย่างปกติ ตังเมกับมะนาวช่วยกันเตรียมอาหารเช้า
ส่วนพริกกับอีทึกก้อยังไม่ตื่นเป็นเรื่องปกติ ซองมินนั่งเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงอยู่กับอึนฮยอกที่ลานหน้าบ้าน
แต่สายตาของซองมินคอยลอบมองเข้าไปในครัวตลอดเวลา
เพื่อมองตังเมที่ไม่ยอมพูดกับตัวเองตั้งแต่เช้า (เอ หรือว่ามินหิว)
“เอ้อ ฮยอกแจ นาฬิกาข้อมือ หายไปไหนว่าจะถามตั้งแต่เมื่อวานและ” ซองมินถามขึ้นมา
“อ๋อ โยนลงทะเลไปแล้วอ่ะ”
“อะไรนะ โยนหรอ” ซองมินถามเสียงหลง “อันนั้นมันของสปอนเซอร์นะ
แล้วกลับไปนายจะบอกผู้จัดการว่างัย”
“ก้อบอกว่าหายงัย ไม่เห็นจะยากเลย เดี๋ยวก้อได้อันใหม่ สปอนเซอร์หาให้อยู่แล้ว”
อึนฮยอกตอบหน้าตาเฉย แต่คนที่บังเอิญได้ยินแอบอึ้ง
มะนาวที่กำลังจะเดินมาเรียก 2 หนุ่มไปกินข้าวต้องชะงักแล้วเดินกลับไปในครัว
“ถามจริงๆ นะ นายโยนนาฬิกาลงทะเลทำไม” ซองมินถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะทำอะไร โดยไม่มีความคิด
“เอาจริงๆป่ะ เราทำเพื่อมะนาวน่ะ เพราะว่ามะนาวบอกว่าเหมือนกับของที่เธอซื้อให้แฟนเก่าน่ะ
เราเคยเห็นเค้าร้องไห้ แล้วเราไม่อยากให้เค้าเสียใจก้อเท่านั้นเอง”
ฮยอกอธิบายเหตุผลที่แท้จริง แต่น่าเสียดายที่มะนาวเดินไปซะก่อนแล้ว
“อ้าว มะนาว ทำไมไม่เรียก 2 คนนั้นมากินข้าวล่ะ” ตังเมถามเมื่อเห็นมะนาวเดินกลับเข้ามาคนเดียว
“เห็นพี่ๆ เค้าคุยกันอยู่ เค้าไปปลุกพี่พริกนะ” มะนาวตอบแล้วเดินขึ้นข้างบนไป ทำให้ตังเมต้องเป็นคนออกไปเรียกเอง
“กินข้าวเถอะค่ะ” ตังเมบอก 2 หนุ่มแล้วก้อเดินหันหลังกลับไป
โดยที่ไม่ยอมสบตากับซองมินแม้แต่น้อย ซองมิน ส่งสายตาบอกอึนฮยอกทำนองว่า ช่วยหน่อยสิ
“งั้นผมขึ้นไปปลุกพี่อีทึกก่อนนะครับ” อึนฮยอกพูดแล้วเดินแซงหน้าตังเมเพื่อขึ้นข้างบน
ทำให้ซองมินรีบเดินตามหลังตังเมติดๆ
“คุณเมครับ โกรธอะไรผมหรอ” ซองมินทำเสียงอ้อน และหน้าอ้อนโดยอัตโนมัติ (นึกออกมะ)
“เปล่านิ พี่จะโกรธซองมินทำไม” ตังเมพูดแล้วหันไปมองหน้าซองมิน แต่แล้วก้อต้องหลบตา
เพราะสายตาอ้อนของซองมิน ทำให้ใจเธอเต้นแรง
“ยังงัย ผมก้อขอโทษนะ ที่ผมทำอะไรไปโดยไม่ถามคุณเมก่อน อย่าโกรธผมนะครับ นะ.......”
ยังคงอ้อนต่อเนื่อง
“อือ” ตังเมตอบเบาๆ ซองมินได้ยินแต่ยังคงแกล้ง
“อะไรนะครับ เฮ้อ...คุณเม ไม่ยอมพูดกับผมอ่ะ ผมแย่แล้ว”
พูดแล้วก้อมาทำหน้าทะเล้นอยู่ใกล้ๆ หน้าตังเม (กี๊สสสสสสส)
“ไม่เอาหน่า อย่าเล่นอะไรแบบนี้หน่า ไปกินข้าวเถอะ” ตังเมเบี่ยงตัวเองให้หลบซองมินที่ยืนดักหน้าตัวเองอยู่
“งั้นคุณเม ต้องบอกผมก่อนสิว่าไม่โกรธผม”
“จะให้บอกอะไรหล่ะ ก้อพี่ไม่ได้โกรธนี่หน่า” ตังเมตอบแล้วดันอกซองมินเบาๆ แบบเขินๆ
ให้หลบตัวเอง เพราะชายหนุ่มเข้ามาใกล้เธอ มากเกินไป ซองมินยิ้มน่ารักให้กับตังเม
แล้วทั้งคู่ก้อเดินเข้าไปในห้องอาหาร
------------------------
“อ้าว ฮันนี่ ขึ้นมาปลุกพี่พริกหรอ” อึนฮยอกทักมะนาวที่เปิดประตูออกมาจากห้องนอนของ 3 สาว
“ใช่ค่ะ พี่ก้อมาปลุกพี่อีทึกหรอคะ” มะนาวถามบ้าง
“งั้นเข้าไปปลุกด้วยกันนะ จะได้ลงไปกินข้าวด้วยกันงัย” อึนฮยอกพูดแล้วก้อจูงมือมะนาว
เข้าไปในห้องเพื่อปลุกอีทึก เรื่องของเรื่องเพราะไม่แน่ใจว่าซองมินง้อตังเมเสร็จแล้วรึยัง
เลยยังไม่อยากให้มะนาวลงไปขัดจังหวะ มะนาวต้องตามไปแม้ว่าจะไม่อยากก้อตาม
Rrrrrrrrrr Rrrrrr
เสียงมือถือของอึนฮยอกดังทันทีที่กำลังจะปลุกอีทึก ทำให้อีทึกสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
“อ๊ะ โยฮยอน ว่างัยจ๊ะ” อึนฮยอกกรอกเสียงไปอย่างสดใส
“จริงหรอ กำหนดวันเดบิวต์ ของเธอแล้วหรอ พี่ดีใจด้วยนะ ในที่สุดก้อทำได้แล้ว”
อึนฮยอกพูดโทรศัพท์โดยที่ไม่สนใจคนข้างๆ
และไม่สนใจว่ามะนาวจะได้ยินว่าเสียงนั้นเป็นเสียงเจื้อยแจ้วของผู้หญิง
มะนาวเดินปลีกตัวออกจากห้องไปอย่างช้าๆ โดยที่อึนฮยอกไม่รู้สึกตัว
ยังคงคุยโทรศัพท์ต่อไป และอีทึกก้อหลับต่อไปแล้ว (ซะงั้น)
“แล้วนี่พี่เค้าชอบเราจริงรึเปล่านะ” มะนาวพูดกับตัวเองเบาๆ แต่น้ำตามันก้อไหลมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
==================
.
.
.
ฮยอกแจ จิงจังกับมะนาวจิงหรอ??
ตังเม จะยอมเปิดใจรับซองมินจริงๆ หรอ ??
อีทึก หึง พริกจิงหรือ ??
ความรักจะลงเอยอย่างไร ในเมื่อ..
3 สาวแค่คนธรรมดา แต่อีก 3 หนุ่มเป็นถึงนักร้อง
พวกเขามาแค่พักผ่อน ใกล้ถึงเวลที่ 3 คนต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองกันแล้ว.....
ความคิดเห็น