ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic SJ] อันยอง Sweet Pie...พักร้อนมาพบรัก [Teuk,Min,Hyuk]

    ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 - Hate U Love U

    • อัปเดตล่าสุด 22 ก.ค. 51


     


    Chapter 8 - Hate U Love U
    ==================

    "พี่เม วันนี้พวกเราดูเหนื่อยๆ ออกไปหาอะไรกินกันที่รีสอร์ตใกล้ๆ มั๊ย"
    มะนาวเสนอความคิดเห็นกับตังเมที่กำลังเปิดตู้เย็น นึกเมนูทำอาหารเย็น
    "ดีเหมือนกัน พี่ก้อไม่รู้จะทำอะไรกินดี" ตังเมปิดตู้เย็นแล้วเดินออกจากห้องครัว
    มะนาวเดินตามมาช้าๆ แต่ก้อต้องตกใจเมื่อมีมือนึงมาดึงมือเธอไว้
    แล้วลากให้ไปดูคนคู่นึงที่สระว่ายน้ำหน้าบ้าน

    "ดูนั่นดิ" อึนฮยอกพูดกับมะนาว ชี้ให้ดูอีทึกกับพริกที่นั่งแกว่งขาเล่นในสระว่ายน้ำ
    "เป็นไปได้งัยอ่ะ ก้อพี่เค้าไม่ถูกกันนี่ หรือว่าเพราะเมื่อคืน..." มะนาวพูดแค่นั้น
    แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ จนอึนฮยอกอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มมะนาวอย่างเอ็นดู

    --------- ที่สระน้ำ

    "เอ่อ..." ทั้งอีทึกและพริกต่างเอ่ยปากพูดพร้อมกัน
    "นายพูดก่อนเถอะ" พริกบอก แล้วต้องหลบตาทันทีที่สบตากับอีทึก (คนอารายตาหวานชะมัด)
    "ก้อได้ ชั้นอยากถามมานานแล้วว่าทำไมเธอไม่เรียกชั้นว่าพี่ล่ะ"

    "นายเกิดเดือนอะไร"
    "เดือน7 แล้วเธอล่ะ" อีทึกหันมามองหน้าพริกบ้าง คราวนี้อีทึกต้องเป็นฝ่ายเขินแทน
    ก้อพริกเล่นจ้องหน้าอีทึกซะตาแป๋ว
    "เดือน1 ดังนั้นนายแก่กว่าชั้นไม่ถึงปี ชั้นไม่เรียกนายว่าพี่หรอก" พริกตอบหน้าตาเฉย

    "แต่ยังงัย ผู้ชายก้ออยากได้ยินคนพิเศษเรียกตัวเองว่าพี่ชายบ้างอ่ะนะ" อีทึกพูดเบาๆ
    "อะไรนะ นายพูดว่าอะไรนะ" พริกถาม
    "ไม่ตอบก้อไม่เป็นไร ไปดีกว่า" พริกพูดแล้วลุกขึ้น เดินเข้าไปในบ้าน

    "คนพิเศษหรอ" พริกพูดกับตัวเองเบาๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ยินที่อีทึกพูด
    แต่เธอเขินจนทนไม่ไหวต่างหาก
    อีทึกมองตามคนที่เดินจากไป ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

    "นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย" อีทึกพูดกับตัวเอง แล้วก้อเอามือมาจับแก้มของตัวเอง
    "ทำไมชั้นต้องเขินที่คุยกับยัยนี่ด้วย"
    (ถามครายอ่ะ ไม่มีครายตอบหรอกพี่ทึก)

    -------- เมื่อทุกคนตกลงใจที่จะไปทานอาหารกันข้างนอก

    "เดี๋ยวก่อนครับ นี่คุณเมจะเป็นคนขับรถไปหรอครับ" ซองมินวิ่งมาดักหน้าตังเมที่กำลังเดินไปยังรถ
    "อืม ก้อรถของพี่นี่" ตังเมตอบแล้วเดินต่อไปโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าและแววตากังวล (หรือกลัวหว่า) ของซองมินเลยแม้แต่น้อย

    "ผมขับให้ดีกว่า" ซองมินแย่งกุญแจไปจากมือตังเม
    "แล้วนายขับพวงมาลัยขวาถนัดหรอ" ตังเมก้อดึงกุญแจกลับคืนมา ซองมินได้แต่อึ้ง

    "ทำใจแล้วไปนั่งหน้าซะน้องพี่" อีทึกที่เดินตามมาตบบ่าซองมินเบาๆ
    พริกก้อทำตาม รวมทั้งมะนาวก้อแอบหัวเราะ
    "ฮันนี่ ทำไมซองมินต้องทำใจอ่ะ" อึนฮยอกผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวถามมะนาวอย่าง งงๆ
    ทุกคนยกเว้นซองมินที่กำลังยืนทำใจหันมามองอึนฮยอกแล้วขำๆ

    "เดี๋ยวพี่ก้อรู้เองแหละ" มะนาวตอบแล้วควงแขนอึนฮยอกเดินไปที่รถ

    โชคดีที่ระยะทางจากบ้านพักมายังรีสอร์ท เป็นทางค่อนข้างตรง
    แล้วค่อนข้างใกล้ระยะทางไม่ถึง 5 กิโลก้อจริง แต่แค่นี้ก้อทำให้อึนฮยอกเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด

    "อือ รู้แล้วล่ะว่าทำไมนายไม่อยากให้พี่เมเป็นคนขับ ซองมิน" อึนฮยอกเดินมากระซิบกับซองมิน
    ซองมินหัวเราะเบาๆ มองตามคนขับรถที่ไม่รู้ตัวว่าทำเอา
    คนร่วมทางหัวใจจะวายตายที่เดินเข้าไปยังร้านอาหารของรีสอร์ทแล้ว
    "ไปกันเหอะ" ซองมินพูดแล้วเดินกอดคออึนฮยอกเดินตามคนอื่นๆ ที่เดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

    "อืมขอตัวสักครู่นะ" ตังเมพูดแล้วลุกออกไปจากโต๊ะอาหารเพื่อไปห้องน้ำ หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว

    "เฮ้ย ตังเมนี่น่า" มีเสียงนึงทักตังเมหลังจากที่ตังเมกำลังจะเดินกลับมาห้องอาหาร
    ตังเมหยุดตามเสียงเรียก แล้วหันไปยิ้มให้กับผู้ที่เรียก แต่ก้อต้องหุบยิ้มแทบจะทันที
    ที่เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคนที่ทักตัวเอง แต่คนที่ทักยังไม่รู้ตัว

    "เป็นยังงัยบ้างน่ะ ไม่ได้เจอเลยตั้งแต่เรียนจบอ่ะ" แบงค์เพื่อนร่วมคณะของตังเมกับพริก
    แล้วก้อกันต์ ที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วย
    "อือ สบายดีแล้วแบงค์ล่ะ มาทำอะไรแถวนี้" ตังเมฝืนยิ้มพูดออกไป

    "ก้อมาเลี้ยงฉลองให้ เจ้ากันต์เนี่ยแหละ เออ ตังเมรู้ยังว่าหมอนี่จะไปอเมริกา" แบงค์พูดอย่างร่าเริง
    "เฮ้ยลืมไป ตังเมสนิทกับกันต์จะตาย"

    "อืม บอกแล้ว" กันต์ตอบคำถามแทนตังเม
    "เอ้า แล้วทำไมนายไม่บอกให้ตังเมมาเลี้ยงส่งนายล่ะ" แบงค์หันไปต่อว่า
    "แล้วนี่ตังเมมาเที่ยวกับใครล่ะ มากับยัยพริกตัวแสบป่าว" แบงค์ถามต่อ เพราะรู้ว่าตังเมสนิทกับพริกที่สุด

    "ทำไมเมไปนานจัง" พริกถามขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าเพื่อนหายไปนานผิดปกติ
    "เดี๋ยวผมไปดูเองครับ" ซองมินพูดแล้วรีบลุกออกไป

    "งัยว่างัยล่ะ ยัยพริกตัวแสบมาด้วยใช่มะ งั้นเราไปทักทายหน่อยดีกว่า"
    แบงค์พูดแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ซองมินเดินออกมาหาตังเมพอดี

    "คุณเมครับ" ซองมินเรียกแล้วเดินเข้าไปหาตังเม
    "ทำอะไรอยู่หรือครับ" ซองมินถามแล้วโอบบ่าตังเม เพราะคิดว่าผู้ชาย 2 คนนี้มาเกาะแกะตังเม

    "อ่อ นี่แบงค์กับกันต์... เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันน่ะ" ตังเมหันไปตอบคำถามซองมินทีทำหน้าสงสัย
    "สวัสดีครับ" ซองมินพูดเป็นภาษาไทย แล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
    เค้ากลับจ้องหน้าผู้ชายที่ชื่อกันต์

    "โว้ว ตังเมมาเที่ยวกับแฟนหรอ แถมเป็นคนเกาหลีอีกต่างหาก อินเทรนด์มากเพื่อน
    "แบงค์แซว ก้อตังเมเป็นสาวเรียบร้อย แถมสมัยเรียนไม่มีแฟน เพราะว่าอยู่กับกันต์ตลอด

    "ไปๆๆ กินข้าวกันเหอะ ชั้นอยากไปเจอพริกตัวแสบด้วย"
    แบงค์เดินนำโดยมีซองมินที่เดินจูงมือตังเมตามมาติดๆ
    และปิดท้ายด้วยกันต์ที่ทำหน้าสงสัยในตัวของซองมินและตังเม เดินเข้าห้องอาหารของรีสอร์ทไป

    "ว่างัย ยัยเล็กพริกขี้หนู" แบงค์ทักพริกโดยการดึงหางม้าของพริกเบาๆ ทำให้พริกต้องหันไปมอง
    แต่เมื่อเธอเห็นเท่านั้นแหละก้อลุกขึ้นกระโดดกอดคอแบงค์ ด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อน
    "เฮ้ย แบงค์มาได้งัย มากับใคร" พริกส่งเสียงใสเจื้อยแจ้ว จนอีทึกต้องหันไปมอง

    "นี่เจอกับเมใช่ป่ะ ถึงได้เดินมาหาเราอ่า"
    "ใช่ เราเจอตังเมกับแฟนน่ะ" แบงค์ตอบ

    "แฟน? อ๋อ งัยนายมากับใครยังไม่บอกเลย" แล้วเสียงใสของพริกต้องเงียบลงเมื่อเห็นคนที่เดินตามตังเมกับซองมินเข้ามา
    "กันต์"
    "ใช่เรามาเลี้ยงส่งกันต์กันน่ะ เดี๋ยวคนอื่นๆ คงตามลงมา นั่นงัยมากันแล้ว เอางัย พวกเธอจะไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเราหรือป่าว"

    "ไม่ดีกว่าอ่ะ เราไม่สนิทกับพวกนั้น นายไปเหอะ เพื่อนๆ นายรอแล้ว" พริกหันไปเห็นเพื่อนๆ กำลังมองว่าแบงค์กับกันคุยอยู่กับใคร
    "เอางั้นหรอ ก้อได้" แบงค์เดินจากไปพร้อมกับกันต์ แต่กันต์ก้อยังหันมามองซองมินกับตังเมที่นั่งอยู่คู่กัน

    ตลอดการรับประทานอาหารซองมินพยายามเอาใจและดูแลตังเมตลอด เพราะว่าเห็นกันต์คอยมองมาที่โต๊ะของพวกเค้าตลอด
    ส่วนพริกก้อคอยเอาใจตักนู่นตักนี่ให้อีทึกที่นั่งหน้าบูด เพราะคิดว่าอาหารไม่ถูกปากอีทึก
    ส่วนมะนาวกับอึนฮยอก อย่าไปสนใจเค้าเลยหวานกันซะจนมดเป็นลม (มดเป็นลมได้ด้วย)

    พริกๆๆ ไปตรงนู้นหน่อยดิ” แบงค์เดินมาลากพริกไปทันทีที่เห็นว่าพริกกินข้าวเสร็จ
    พริกเองก้อต้องตามไปเพราะใจก้ออยากจะไปคุยกับเพื่อนฝูงเหมือนกัน

    “งั้นเราเช็คบิลเลยนะ” ตังเมบอกกับทุกคน แต่แล้วเสียงมือถือของตังเมดังขึ้นมา
    ซองมินหันมามองหน้า เพราะเป็นเสียงเดียวกับ ที่ทำให้ตังเมกับพริกทะเลาะกัน
    ตังเมมองหน้ามะนาวเป็นการบอกให้มะนาวจัดการเรื่องเงินแทน
    “ขอตัวเดี๋ยวนะ” ตังเมพูดแล้วเดินออกไป

    โทรมาทำไม” ตังเมกรอกเสียงเข้มทันทีที่กดรับสาย
    เดี๋ยวนี้โทรไม่ได้แล้วใช่มั๊ย” เสียงที่ตอบตังเมกลับไม่ใช่ทางโทรศัพท์ กลับมาจากด้านหลัง
    ไปคุยกันหน่อยได้มะ” กันต์ถามตังเมด้วยเสียงราบเรียบ “หรือว่ามีแฟนแล้วคุยกับเราไม่ได้
    เปล่า ไปซิ” ตังเมพูดแล้วเดินนำกันต์ไปทางชายหาดหน้ารีสอร์ท

    “พี่ๆคะ เราไปร้านขายของที่ระลึกกันเถอะ” มะนาวชวนหนุ่มๆหลังจากที่จัดการเรื่องค่าอาหารเสร็จแล้วก้อพี่สาวทั้ง 2 ยังไม่กลับมา
    “แล้วพี่สองคนเค้าจะรู้ป่าวฮันนี่ ว่าเราหายไปไหนกัน” อึนฮยอกถามมะนาวเพราะไม่รู้จริงๆ

    “พี่พริกน่ะ ลองอยู่กับพวกพี่แบงค์นะ ไม่กลับง่ายๆ หรอก” มะนาวบอกอึนฮยอก
    แต่คนที่ฟังแล้วหน้าบึ้งกว่าเดิมคืออีทึก ส่วนซองมินเริ่มกังวลว่าตังเมออกไปนานเกิน
    “มะนาวไปกันก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปตามคุณเมก่อน” ซองมินบอกแล้วเดินออกไปที่ชายหาด
    โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตังเมเดินมาทางนี้หรือเปล่าแต่เค้าก้อร้อนใจจนไม่สามารถที่
    จะรออยู่เฉยๆ ได้

    ----- ด้านหลังของรีสอท ติดชายหาด

    เมมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” กันต์ถามตังเมทำลายความเงียบที่มีมานาน ตังเมไม่ตอบหยุดเดินแล้วมองออกไปที่ทะเลที่คลื่นลมค่อนข้างสงบ
    เป็นครั้งแรกนะที่เมมีใครแล้วไม่บอกเรา” กันต์พูดต่อ

    เมไม่รู้ว่าจะบอกกันต์ทำไม” ตังเมตอบ
    เมเปลี่ยนไปนะ เมที่เรารู้จักไม่ใช่คนอย่างนี้” กันต์ต่อว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

    ผู้ชายคนนั้นทำให้เมเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรอ” กันต์พูดจบก้อดึงแขนตังเมให้เข้ามาใกล้ตัวเอง
    ปล่อย” ตังเมพูดคำเดียว พร้อมกับสายตาที่จ้องมองหน้ากันต์อย่างจริงจังทำให้กันต้องปล่อยมือออก

    ใช่ เมเปลี่ยนไปเพราะว่าซองมิน กันต์จะไปแล้วไม่ใช่หรอ จะมาสนใจเมทำไม มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั๊ย
    งั้นเมขอตัว ทุกคนรอเมอยู่
    ” ตังเมพูดจบแล้วกำลังรอคำตอบของกันต์

    “คุณเม อยู่นี่เอง ผมเดินหาตั้งนาน” ซองมินเดินเข้ามาหาแล้วกอดเอวตังเมจากด้านหลัง
    “กลับกันเถอะนะ”ซองมินกระซิบบอกตังเมเบาๆ

    แฟนเธอมาตามแล้ว งั้นเราไปก่อนละกันนะ” กันต์กลับเป็นฝ่ายขอตัวเดินจากไปแทน ซองมินยังคงกอดตังเมไว้จนมองเห็นกันต์เดินเข้ารีสอร์ทไปแล้ว
    “ซองมินปล่อย” ตังเมพูดเบาๆ กับซองมิน แต่ซองมินกลับกระชับกอดให้แน่นขึ้น

    “บอกให้ปล่อยงัย” ตังเมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดุ ซองมินปล่อยแล้วมองหน้าตังเมด้วยความ งง ที่เห็นน้ำใสๆไหลอาบแก้มของตังเม ทั้ง 2 ยืนมองหน้ากัน
    ยังไม่มีคำพูดใดหลุดจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอีกเลย...

    ==================

    .
    .
    .
    อ่า.. ทำไม ต้องมาเจอกันด้วยนะ

    เรื่องบังเอิญ หรือคนแต่งจงใจ... 

    แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นกับทั้ง 2 คนนี้นะ

    ติดตามตอนต่อไปจ้ะ

    -------------

    พิเศษ !! ตอนนี้ เพื่อนๆ พี่น้องๆ อยากจิให้ชื่อตอนว่าอะไรดีเอ่ย ???

    (คนแต่งนึกไม่ออก .. 5 5)

    อ่านแล้วคิดว่า น่าจะชื่อตอนอะไรดี ??

    จะต้องเป็นชื่อเพลงของ SJ เท่านั้น คิดว่าเพลงไหนตรง หรือเหมาะที่สุด โพสบอกเลยนะ

    ของรางวัล วันคอนรู้กัน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×