~ • :: Pink Melody :: •~ บทเพลงรักสีชมพู ~~

ลำดับตอนที่ #1 : ~ • บทเพลงเริ่มต้น • ~

~.♥.~ Intro ~.♥.~

♪•.~ บทเพลงเริ่มต้น ~.•♪ 

“ยอโบเซโย” รยออุคกรอกเสียงไปตามสาย
“รยออุค นี่ป้าเองนะ อึนแชไปหาเราหรือเปล่า วันนี้หลังจากกลับจากโรงพยาบาลแล้ว
เค้าก้อเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง พอตอนเย็นพอป้าจะเรียกไปกินข้าว เค้าก้อหายไปแล้ว”
น้ำเสียงปลายสายมีแต่ความกังวล รยออุคเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตี 3 แล้ว

“พี่เค้าไม่ได้มาหาผมนะครับ แต่เดี๋ยวผมจะถามพี่ๆให้นะครับ ว่าเจอพี่อึนแชที่ไหนรึป่าว
คุณป้าใจเย็นๆนะครับ พักผ่อนก่อนจะไม่สบายไปนะครับ”
รยออุค หนุ่มน้อยที่ถึงแม้จะไม่ได้เด็กสุดในวง แต่นิสัยเด็กที่สุด
แต่เมื่อเกิดเรื่องซีเรียสความเป็นผู้ใหญ่ของเค้าก็จะมีขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

รยออุควางสายไปแล้ว เค้าลุกขึ้นมองเตียงข้างๆ พี่เยซองกำลังหลับอยู่
เค้าไม่อยากจะรบกวนพี่ชายคนดี จึงเดินออกไปนอกห้องเงียบๆ

ติ๊ด..ด....ด...ด เสียงเตาไมโครเวฟดังมาจากห้องครัว รยออุคสะดุ้งกับเสียงที่เกิดขึ้นยามดึก
เค้ามองไปในครัวเห็นเงาตะครุ่มๆ ทำอะไรอยู่หน้าตู้เย็น เค้าคว้าไม้เบสบอลมาถือไว้ในมือ
เพราะไม่ไว้ใจ ใครกันมารื้อของในตู้เย็นดึกๆดื่นๆ ร่างนั้นปิดตู้เย็นไปแล้ว
เดินถือขนมปังในมือ1แผ่น คาบไว้ในปากอีก1แผ่น เดินออกมาจากครัว

“โธ่ พี่นี่เอง” รยออุคตะโกนออกมาดังลั่น
“เหวอ....” ร่างนั้นส่งเสียงดังไม่แพ้กันเพราะตกใจ ขนมปังร่วงหล่นจากปาก

“รยออุค นายออกมาทำอะไรดึกๆเนี่ย”
“พี่ซองมินนั่นแหละ แอบมากินอะไรตอนที่ทุกคนเค้าหลับกัน”
คนถูกถามไม่ตอบอะไร ได้แต่ทำหน้าน่ารักใส่น้อง (แข่งกันสวยหรอจ๊ะตะเอง^///^)

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ” สาชิกคนอื่นในวงทยอยเดินออกมาจากห้อง
แสดงว่าเสียงของ 2 หนุ่มดังไม่ใช่ย่อย สภาพแต่ละคนง่วงเต็มที่
รยออุคกับซองมินมองหน้ากันแล้วหัวเราะในสภาพของแต่ละคน
“พี่ๆครับ ตื่นกันก้อดีแล้ว ผมมีเรื่องจะขอความช่วยเหลืออยู่พอดี” รยออุคพูดขึ้น พี่ๆทำหน้าสงสัย
.
.
.
“อึนแชไม่ได้ไปหามีโซนะ” ฮยอกแจบอกหลังจากโทรหาแฟนสาวที่เป็นเพื่อนสนิทของอึนแช
“จะว่าไปพี่เองก้อไม่ได้เจอกับอึนแชนานแล้วเหมือนกัน”

“แล้วพี่จองซู โทรหาพี่ซุนฮี รึยังอ่ะ” รยออุคหันไปถามอีทึกที่นั่งหลับในอยู่ เอ้ย.. นั่งเงียบๆอยู่
“ไม่ต้องโทรเลยรายนั้นอ่ะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่ฟังที่รักของพี่บ่นเรื่องทะเลาะกับอึนแชอยู่ 3 วัน
ไม่มีท่าทีจะคืนดีกันง่ายๆ หรอก มั่นใจเกินร้อย”

“แล้วเค้าหายไปไหนของเค้าเนี่ย” สายตาของทุกคนหันไปมองยังต้นเสียงที่เอื้อนเอ่ยขึ้น
ด้วยความตกใจปนแปลกใจที่เสียงนั้นกลายเป็นซองมิน ที่ไม่ถูกกับอึนแช

“เดือดร้อนชาวบ้านเค้า” ซองมินพูดต่อแทบจะทันทีที่เห็นสายตาของทุกคน
ทำให้ทุกคนหันกลับพร้อมกับส่ายหัวด้วยความเซง

.
.
.
.
ต้นปี2005

“นี่นาย ร้องเพี้ยนอีกแล้ว นี่ชั้นจะต้องทนฟังไปถึงไหนเนี่ย เซงจิตว่ะ”
เด็กสาวผมยาวหน้าตาน่ารักแต่พูดจาห้าวสุดๆ นั่งบ่นอยู่ที่เปียโน
ในขณะที่เธอต้องเล่นเปียโนเพื่อให้ซองมินได้ซ้อมร้องเพลง

“สู้รยออุคน้องชั้นก้อไม่ได้”
“ทนฟังต่อไป เข้าใจป่ะ” ซองมินเริ่มหงุดหงิดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“มั่นใจเหลือเกินนะ พ่อคนเก่ง เอางี้พอนายร้องเพี้ยนปุ๊ป ชั้นก้อจะเริ่มใหม่ปั๊ป เข้าใจมั๊ย”
อึนแชทำอย่างที่พูดจริงๆ ซองมินต้องซ้อมท่อนเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบจนเสียงเค้าเริ่มเหือดหาย

“นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ” ซองมินโมโห ปาโน้ตเพลงไปที่กำแพงใกล้เปียโนที่อึนแชนั่งอยู่
“ก้อนายบอกให้ชั้นมาช่วยชั้นงัย นายก้อต้องอดทน” อึนแชตอบอย่างหมดความอดทนเช่นกัน

“เอ้าๆ ใครบอกให้พี่2คนทะเลาะกันเนี่ย” รยออุคผู้เข้ามาทันห้ามศึกมวยย่อมๆ
“หมอนี่เริ่มก่อน”
“ยัยนี่เริ่มก่อน”
ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน รยออุคได้แต่ส่ายหัวมองพี่ทั้ง2ที่ทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ

“ถ้าเธอเก่งนักอ่ะ ก้อไปเป็นนักร้องซะเองสิ” ซองมินว่าอึนแช อึนแชหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยิน
“คนปากเสีย” อึนแชพูดแล้วเดินออกจากห้องซ้อมไป ปิดประตูกระแทกดังลั่น

“พี่ซองมิน พี่ไปว่าพี่อึนแชทำไม พี่ก็รู้ว่าอึนแชไม่ผ่านมากี่ปีแล้ว”
รยออุคหันมาต่อว่าซองมิน ซึ่งซองมินเองก็รู้ตัวดีว่าตัวเค้าเองก็พูดแรงเกินไป
ในสายตาของเค้าอึนแชเป็นคนที่เก่งมากๆ ในเรื่องการร้องเพลง

แต่เธอมีปัญหาเรื่องการเต้น แต่ทว่าเธอกวนโมโหเค้า
เกินกว่าที่จะยอมรับความจริงว่าตัวเค้าเองก็แอบชื่นชมอึนแชอยู่ไม่น้อย.
.
.
“ซองมินๆ เฮ้ย อีซองมิน” คังอินตะโกนใส่ซองมินที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องรับแขกของหอพัก
“จะถามว่านายจะเอายังงัยดี จะไปตามหาอึนแชกับพวกเรา หรือจะรอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน” คังอินยังคงถามต่อ

“ผมจะไปนอน” ซองมินพูดขึ้นมา แล้วลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าห้อง สร้างความเอือมระอาให้กับคนที่ถาม
“พนันกันป่ะ ซองมินนอนไม่หลับชัวร์ๆ มันต้องห่วงอึนแช”
ฮีชอลจีบปากจีบคอพูดกะสมาชิกคนอื่นที่นั่งอยู่หลังจากที่ซองมินเดินเข้าห้องไปแล้ว

โครม...ม...ม
เสียงดังมาจากห้องของซองมิน ซองมินคงจะชนเก้าอี้ในห้องล้ม
คนที่อยู่ด้านนอกมองหน้ากันแล้วหัวเราะกันคิกคัก

“ยัยบ้าเอ้ย. . .ทำไมชั้นต้องห่วงเธอด้วยนะ” ซองมินรำพันกับตัวเองเบาๆ


~.♥.~ ------------------- ~.♥.~

.
.
.

บทเพลงได้เริ่มต้นละค่ะ ^^