ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2- กลับมา
เวลาผ่านไป16ปี
ซาไทร์ ได้ฝึกพลังปีศาจแล้วปลดปล่อยโพรมีเธียสออกมาอีกครั้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบใจเจ้ามาก ซาไทร์ ไม่เสียแรงที่เป็นสมุนคนสนิทของข้า” เมื่อโพมีเธียสออกมาได้ก็ชมเชยซาไทร์เป็นการใหญ่
“มันเป็นหน้าที่ของข้าที่จะต้องคอยรับใช้ราชาปีศาจอย่างท่าน” ซาไทร์พูด
“พวกมันทรยศข้า พวกมันกบฏต่อเผ่าพันธุ์ตัวเอง อภัยให้ไม่ได้!” พอพูดจบโพรมีเธียสก็ปล่อยพลังโมโหออกมา ซาไทร์ซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังยิ้มอย่างพอใจ
“ข้าจะเปิดประตูปีศาจอีกครั้งแล้วข้า..ก็จะยึดครองทั้งสี่โลก และข้า.....ก็จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในสี่โลก ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ขณะนั้นโพไซดอนได้อยู่บ้านกับลูกสาวสุดที่รักของเขา เมื่อเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งที่สวนหน้าบ้าน
“อาหารว่างมาแล้วค่ะพ่อ” ไวโอเลตถือถาดคุ้กกี้ที่เพิ่งอบเสร็จมาเสิร์ฟที่โต๊ะ หน้าโพไซดอน
“ขอบใจจ้ะ ลูกนี่ทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ” โพไซดอนกล่าวชมพร้อมกับเอามือลูบหัวไวโอเลตอย่างเอ็นดู
“ก็หนูอยากทำอะไรให้พ่อบ้างก็เท่านั้นเอง”
“จ้ะ ลูกนี่เป็นคนดีนะ”
“ก็เหมือนพ่อไงคะ แต่...ตั้งแต่หนูจำความได้....พ่อไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้หนูฟังบ้างเลย” ไวโอเลตพูดพร้อมกับเงยหน้าไปบนท้องฟ้า
โพไซดอนเงียบแล้วเงยหน้าตาม ทันใดนั้นท้องฟ้าดำทมึน เหมือนฝนจะตก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ท้องฟ้ายังแจ่มใสอยู่
- มาอีกแล้วเหรอ ไม่นึกเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ - โพไซดอนคิดในใจ แล้วทำหน้ากังวล
“พ่อ..... เป็นอะไรไปคะ สีหน้าไม่ดีเลย” ไวโอเลตสังเกตเห็นสีหน้าของพ่อที่กังวลผิดไปจากเมื่อนาทีที่แล้ว
“พ่อว่าพ่อต้องไปแล้ว” โพไซดอนเม่อมองฟ้าพร้อมกับพูดกับไวโอเลตเหมือนว่าจะต้องไปทำอะไรบางอย่าง
“ไปไหนคะพ่อ หนูไปด้วยได้ไหม” ไวโอเลตเป็นห่วงพ่อ
“ไม่ได้หรอกลูก ลูกไปไม่ได้ โลกกำลังตกอยู่ในอันตราย พ่อจะต้องร่วมมือกับเพื่อนของพ่อเพื่อไปหยุดเขา”
“ใครคะ” ไวโอเลตสงสัย
“ลูกเรื่องที่พ่อเคยเล่าให้ฟังได้ไหม ก่อนที่ลูกจะเกิดพ่อกับเพื่อนของพ่อได้กักขังปีศาจไว้ตนนึงแล้ววันนี้เขาได้กลับมาแล้ว พ่อจำเป็นต้องไป แล้ว..พ่อจะพาลูกไปอยู่กับภรรยาของเขา เขาจะดูแลลูกได้”
“แต่...หนูขอไปด้วย หนูอยากไปช่วยพ่อนะ พลังปีศาจหนูก็มี แล้วนี่ ปืนที่หนูประดิษฐ์ขึ้นเองรับรองว่าอานุภาพมันสุดยอดกว่าปืนธรรมดาแน่” ไวโอเลตโชว์อาวุธที่เธอประดิษฐ์ขึ้นเองให้พ่อดู
“ขอบใจจ้ะลูก พ่อรู้นะว่าลูกอยากช่วยพ่อ และพ่อก็เชื่อว่าฝีมือลูกก็ไม่ด้อยไปกว่าใคร แต่ลูกอย่าลืมสิว่าพลังปีศาจน่ะมันอันตรายต่อลูกนะ”
“ค่ะ” ไวโอเลตก้มหน้าเงียบไม่เถียงอะไร
“งั้นเราไปกันเถอะ” โพไซดอนพาไวโอเลตเดินทางมาที่บ้านของซุส ซึ่งซุสก็กำลังกังวลเรื่องนี้
-ไม่นึกเลยว่าจะต้องมีวันนี้อีกครั้ง โพไซดอน นายก็คงรู้สึกเหมือนฉันสินะ- ซุสยืนเหม่อมองฟ้าที่มืดทมึนผ่านหน้าต่างที่เป็นกระจก
“คุณคะเป็นอะไรไปหรือเปล่าดูท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะคะ” ทริช ภรรยาของซุสเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“ติ๊ง ต่อง” เสียงกระดิ่งที่หน้าบ้านดังขึ้น
“ใครมาน่ะ” ซุสถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวฉันไปดูนะคะว่าใครมา” ทริชอาสาไปเปิดประตูรับแขก
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทริช” เมื่อเปิดประตูมาโพไซดอนก็ทักทายอย่างเป็นกันเอง
“เอ่อ...ค่ะไม่ได้เจอกันนานเลย” ทริชนึกอยู่สักพักก็จำได้ว่านี่คือโพไซดอนเพื่อนของซุส
“แล้วนี่ซุสอยู่ไหม ฉันมีธุระที่จะคุยกับเขาน่ะ”
“อยู่ค่ะ อยู่ในบ้าน เขามาก่อนสิคะ” ทริชเชิญโพไซดอนเข้ามาในบ้าน แล้วเธอเพิ่งสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงวัย15-16สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่เดินตามหลังโพไซดอนมา
“เด็กนี่ ?” ทริชถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ...เธอชื่อไวโอเลตน่ะ ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง” โพไซดอนรีบเดินไปหาซุสด้วยท่าทางรีบร้อน
“สวัสดีค่ะ คุณคือภรรยาของเพื่อนของพ่อหนูใช่ไหมคะ?” ไวโอเลตกล่าวสวัสดีทริช
“สวัสดีจ้ะ” ทริชกล่าวสวัสดีตอบ แล้วเดินตามโพไซดอนไปพร้อมกับไวโอเลต
ซุสซึ่งยืนรอโพไซดอนอยู่ในบ้าน พอโพไซดอนเดินเข้ามาก็ทักทาย
“สวัสดี ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“อืม นานเลย นายคงรู้จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่แล้วสินะ”
“อืม ไม่นึกเลยนะว่ามันจะเกิดขึ้นอีก และเร็วขนาดนี้” ซุสถอนใจ
พอทริชเดินเข้าถึงพร้อมกับไวโอเลตก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“นี่มันอะไรกันคะ?”
ไวโอเลตนึกได้ว่าตนไม่ควรอยู่ตรงนี้ขณะที่ผู้ใหญ่คุยกัน
“เอ่อ...งั้นหนูขอตัวไปนั่งข้างนอกดีกว่าค่ะ”
ซุสและโพไซดอนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทริชฟังว่าราชาปีศาจจะกลับมา และโพไซดอนก็เล่าเรื่องที่ไวโอเลตเกิดมาจากฟักทองทองคำให้ซุสและทริชฟังด้วยเช่นกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น