คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้น
นิ้วเรียวยาว ค่อยๆยกขึ้น แล้ววางลงบนเปียโนที่ขาวสะอาด ราวกับความบริสุทธิ์ของผู้บรรเลง เมื่อเริ่มขึ้นมีเสียงชื่นชมมากมายต่อการแสดงครั้งนี้ ทุกคนจับจ้องที่ผู้บรรเลงอย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้น เลือดก็ถูกชโลมลงบนเปียโนนั่น
ด้วยลูกกระสูนปีนที่เอาชีวิตผู้บรรเลงไป ในงานเกิดความสับสนไปหมด ทุกคนตื่นตระหนก วิ่งกันอย่างอลหมาน เพื่อออกไปจากสถานที่แห่งนี้ แต่จากนั้นประมาณ 5 นาที เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้ามา ต่างคนก็มุ่งมั่นทำหน้าที่ของตัวเอง บ้างก็ตรวจ
ร่างกายของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ บ้างก็ตรวจจุดที่หน้าสงสัยในสถานที่เกิดเหตุจุดต่างๆ และพบผู้ชายคนหนึ่ง มีรูปร่างเล็กๆ ผิวขาว ใส่ชุดสูทสีดำ นั่งร้องไห้อยู่ข้างศพ ด้วยความโศกเศร้า เพราะเขาเสียคนที่เขารักไป
"ผม!เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยามาดะ เรียวสุเกะ ครับ เป็นไรรึเปล่าครับ"
"ช่วยซากิด้วยครับ! ผมขอร้อง! ช่วยเธอด้วยเถอะครับ! ซากิ... ฉันไม่น่าปล่อยเธอมากับเค้าเลย... หือ..อ..อ "
คนๆนั้น มาเกาะที่ขาของยามาดะและเขย่าไปมา แล้วพูดประโยคเมื่อครู่ เขามองไปที่หน้าคนที่กำลังเกาะเขาไว้ ดูแววตาอันน่าประหลาดนั่น แล้วยามาดะก็ชักสงสัยว่า เค้ากำลังพูดอะไรอยู่
"โอคาโมโตะ! ผู้บาดเจ็บเป็นไงบ้าง!"
"ตอนนี้! เธอยังไมเสียชีวิต แต่เสียเลือดมากเลยครับ"
"ก็รับไปส่งที่โรงพยาบาลสิ!!!"
"ได้ครับ!"
โอคาโมโตะพยักหน้ารับคำ เขาค่อยๆที่จะสัมผัสผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็มีมือเรียวๆ มาจับที่มือของโอคาโมโตะไว้ และสะบัดออกอย่างแรง
"อย่ามายุ่งนะ! ซากิ...เป็นของฉันคนเดี่ยว"
"ผมไม่ได้จะทำอะไรหรอกนะครับ ผมแตค่จะพาเธอส่งโรงพยาบาลเท่านั้น"
"จริงๆเหรอครับ..."
"ครับ"
โอคาโมโตะยิ้มให้เขา และพร้อมที่จะสัมผัสผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง แต่ก็มีมือนั่น มาปัดมือของโอคาโมโตะออกไปอีก แล้วก็ตวาดใส่อีกครั้ง โอคาโมโตะจึงหันไปคุยกับยามะดะด้วยความที่มึนงง
"ยามะดะซัง สงสัยว่า... เค้าคงจะมีอาการทางจิตน่ะครับ"
"งั้น... ก็ช่วยกันจับตัวของเค้าให้อยู่นิ่งๆหน่อยนะ แล้วก็พาเค้าส่งตรวจจิตแพทย์ด้วยนะ โอคาโมโตะ!"
"ครับ! คุณยามาดะ"
ทุกๆคน ถลกแขนเสื้อขึ้น พร้อมที่จะหยุดยังชายคนนั้น แต่ทันใดนั้น ก็มีกระบอกปืน กระบอกหนึ่งถูกหยิบออกมาจากใต้โต๊ะที่ปูด้วยผ้าสีขาว ด้วยมือของชายรูปร่างเล็ก ซึ่งมีลักษณะเป็นรูปร่างที่เรียวยาว สีดำ ถ้าพูดง่ายๆ ก็คือ ปืนไรเฟอล์นั่นเอง
เขาพูดขึ้น
"ผมชื่อ จิเน็น ยูริครับ"
"ขอให้คุณอยู่ในความ..."
เสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจยังไม่ทันจะสิ้น ร่างกายของทุกคนก็ถูกชโลมด้วยเลือดเสียแล้ว จิเน็นยิ้ม และสุดท้ายก็ยิงตัวตายตามไป
"แปะๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงตบมือดังสนั่นทั่วโรงละคร ที่ชื่นชมการแสดงที่จบ นักแสดงทุกคนก็ลุกขึ้นมาโค้งคำนับผู้ชม แล้วโบกมือให้ด้วยความภูมิใจที่การแสดงครั้งนี้จบลงด้วยดี ฉากกำมะหยี่สีแดงปิดลง นักแสดงต่างลงมาจากเวที มีเสียงใครบางคนกำลังบ่นพึมพำ
"เฮ้อ... แสดงเสร็จซะที โล่งอกจังโว้ย!!!"
"ต้น! วันนี้ไปกินไอติมกันที่ สโนว์ ควินส์เอาป่ะ"
"อืม...ก็ดีนะ แล้วทุกคนล่ะ?"
ต้นหันไปถามความเห็นของเพื่อนๆ มีบางคนที่ยกมือแล้วพูดขึ้น
"เออ...โทษทีนะต้น เขาต้องโชว์ฝีมือกลองหน้าเวทีพรุ่งนี้วะ"
"ไม่เป็นไหรอก ไอ้นัด ครั้งหน้ายังมีอีก โอกาสมันเยอะ"
"อืมๆ งั้น ไปก่อนนะ"
"โชคดีนะเว้ย!"
นัดโบกมือลา พร้อมกับเดินจากไป แล้วต้นก็หันมาหาคนสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพูดขึ้น
"เออ...แล้วพวกมึงล่ะ"
"ข้าจะไปนะต้น แล้วเอ็งล่ะ นีม"
"ก็ได้ เช้ง"
"พูดให้มันเต็มใจหน่อยดิ!"
เช้งทำหน้าบึ้งใส่แล้วก็จิก นีมก็ยิ้มและตอบอย่างเต็มใจ
"ได้เลย ผมอยากทานอยู่พอดี"
"เออ...ดีมาก ไปเหอะ ต้น พี่แก้ว"
"จ้าๆ"
ทั้ง 4 คนเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋า แล้วเดินเรียงกันออกไปที่ละคน แต่ระหว่างทางจากหอประชุมไปยังประตูรั้วที่หน้ารร. พวกเขาก็ได้พบกับคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน เค้าคือ พวกรุ่นพี่ ม.6 ที่รู้จัก และคุ้นเคยกันมากเป็นอย่างดี รุ่นพี่คนหนึ่ง
เดินมาวางที่ไหล่ของต้น และตบเบาๆ
"ไอ้ต้น พวกเอ็งจะไปไหนกันวะ?"
"เออ...พวกผมว่าจะไปกันไอติมที่ร้านสโนว์ ควินส์กัน แล้วพวกพี่ไปป่ะ?"
"เออๆ...มีใครจะไปไหนรึเปล่า? จะได้พาไปให้หมดเลย"
มีมือของใครคนหนึ่ง ยกขึ้นและก็พูดทำหน้าเซ็งๆ
"โทษนะเซีย ข้าไปไม่ได้หรอกเอ็ง ข้ามีนัดกับน้องวีแล้ว โทษนะพวกเอ็ง"
"อะไรนะ!น้องวีเหรอ ฟายเอ้ย ทำไมเอ็งเร็วอย่างนี้วะ"
"ป่าว!ข้าไม่ได้ทำไรเลย เค้าเข้ามาหาข้าเอง ว้าๆเที่ยงแล้ว งั้นข้าๆไปก่อนนะ 555"
เซีบไล่ถีบบอล บอลวิ่งหนีเซียไปแล้วก็หัวเราะเหมือนกับคนไม่มีสติเลย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
"เออ... ไอ้ต้นแล้วไอ้นัดล่ะ?"
"ก็มันไปซ้อมกลองอ่ะพี่ มันบอกว่าวันหลัง"
"เออๆ วันหลังก็วันหลัง"
พูดจบ ทั้ง 8 คนก้าวออกจากรร. แต่ทันใดนั้น ก็มียามคนหนึ่งโผล่ออกมา กางแขนห้ามไว้
"นักเรียนครับ!ยังไม่ถึงเวลาออกจากรร.เลยนะครับ "
"โฮ่!ลุงอ่ะวันนี้วันเสาร์นะลุง"
"ถึงจะวันเสาร์ ก็วันชดเชยนะครับ ต้องถึงบ่าย 3 ก่อนนะครับ"
"ช่างเหอะ...ไว้ตอนเย็นๆก่อนก็ได้"
ทั้ง 8 คน ก็หันกลับมาในทิศทางเดิม แล้วเดินต่อไปยังโต๊ะไม้หินอ่อนที่อยู่ใต้ต้นก้ามปูแถวๆหน้าอาคาร 6 เมื่อทุกคนนั่งลง ต่างคนต่างถอนหายใจเพราะไม่ได้ไปกิน มีเสียงพูดขึ้นมาว่า
"อย่าเพิ่งเสียไปนะน้องๆ เดี๋ยวพี่พีคนนี้จะเล่นสนุกตลกให้ดูเอง"
"พี...ข้าว่า"
"อ่าเซีย อยากฟังกันแล้วใช่มั้ยล่ะจ๊ะ พีเริ่มล่ะนะ"
"พี่พี.."
"อย่าเพิ่งใจร้อนขนาดนั้นไอ้น้อง ต่อนะ เมื่อวานพี่ไปบางแสนมา แต่เผอิญขับรถเลยไปหน่อย ก็เลยได้ไปบางล้านด้วยอ่า 555ขำมั้ย??"
พี่พียิ้มกับมุกของตัวเอง แต่คนรอบข้างเงียบกริป เพราะสิ่งที่พวกเขาจะพูดก็คือ หยุดเหอะนะ แต่ก็คนๆหนึ่งยิ้ม แล้วก็พูดว่า
"ทำดีที่สุดแล้วล่ะ พี"
"ขอบใจนะ ไอ้ฟาร์ เอ็งเป็นที่ดีที่สุดของข้าแล้วล่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกนะ ไอ้พี แต่ตอนนี้ เราแยกย้ายกันไปทำในสิ่งที่เราอยากทำก่อนดีกว่านะ ดีมั้ย?"
"ใช่เลย!~"
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
"เซียไปห้องสมุดมั้ย?"
"อืม... ก็ดีเหมือนกันนะ"
พวกเขาเข้าไปในห้องสมุด เขาไปที่มุมๆหนึ่งของห้องสมุด เซียนั่งลง โดยเอาหลังพึ่งที่ชั้นวางหนังสือ ฟอร์ดนอนลงที่ตักของเซีย เขามองเซียด้วยความอ่อนโยน เซียก้มหัวลง หลับตาเพื่อที่จะนำปากรูปได้ที่ของเขา สัมผัสกับปากอันอวบอิ่มของฟอร์ด เป็น
การจูบที่ดูดดื่ม พวกเขากลัวว่าใคจะมาเห็นเข้า เพราะช่วงนี้มีละครหอประชุมแสดงอยู่หลายเรื่องเลย จึงไม่ค่อยที่จะมีคนมาใช้บริการมากเท่าไรนัก เซียถอนริมฝีปากออก และยิ้มให้ฟอร์ด
"ถ้าหากว่า มีคนรู้เรื่องนี้ขึ้นมาจะเป็นยังไงเหรอเซีย"
"เราก็อาจจะไม่ได้คุยกัน ทั้งชาตินี้เลยล่ะมั้ง"
"555 งั้นเหรอ... แต่ฉันว่านะ ก่อนที่จะเป็นแบบนั้นน่ะ วันนี้หลังกินไอศกรีม เราไปเที่ยวรอบๆเมืองกันมั้ยวะ?"
"อืม... ก็ดีนะ มาส่งฉันด้วยละกัน"
"แล้ววันนี้ ฉันขอมาค้างคอนโดเซียได้มั้ยวะ?"
ฟอร์ดยกมือของเซียมาจับเล่นๆ จับๆบีบๆ เล่นไปแล้วก็คุยไปเรื่อย
"ไม่ใช่ฟอร์ดมา ทุกครั้งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ? เกิดป่วยอะไรขึ้นมาถึงมาขอ"
"ก็ฉันว่า จะมาซักอาทิตย์หนึ่ง เพาะทุกคนในบ้านไเที่ยวกันหมด"
"งั้นเหรอ! ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมาขึ้นไงล่ะเนอะ"
ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน และฟอร์ดก็หลับไปบนตักของเซียด้วยความเพลียไป
ต่อไปยังทางของนีมกับเช้ง พวกเค้าไปนั่งดองอยู่ที่ห้องพักนักกีฬาบาสฯ ซึ่งก็ไม่มีใครอยู่เช่นกัน จึงทำอะไรตามใจตนก็ได้ ทั้งสองก็เริ่มใช้ริมฝีปากของตน สัมผัสกันอย่างแนบแน่น นีมเริ่มเลื่อนจูบนั้น ลงมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณหัวนมของเช้ง นีมกะทำกับบริเวณนั้นอย่างเมามัน ทันใดก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก เช้งลุกขึ้นนั่ง แล้วทำหน้าเซ็งๆ เพราะมันเป็นอย่างนี้หลายครั้งแล้ว เช้งบอกกี่ครั้งๆนีมก็ไม่ปิด กลัวว่าจะมีคนโทรมาด้วยเรื่องสำคัญมากๆ แต่ทุกครั้งก็เป็นแฟนคลับที่โทรมาคุยเล่นๆเท่านั้น (นร.ส่วนใหญ่ก็น่าจะรุ่นพี่ที่ชอบนะคะ เช่น พี่ ม.4 ที่ย้ายมาใหม่ หน้าตาดีก็เลยมีแฟนคลับจ้า) ไม่แปลกที่เช้งจะงอน แล้วนีมก็ตามง้อเค้าทุกครั้งเสมอไป
แก้ใหม่จ้า เพิ่มตอนของนีมกับเช้งไปด้วย^^
อ่านแล้วเป็นไงบ้างคะ มีส่วนไหนให้ปรับปรุงก็ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ!!! ขอบคุณที่อ่านค่ะ!!!
ความคิดเห็น