ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SuJu] Close Friend....เพื่อนสนิท (HaeEun)
Title : [SF] Close Friend...เพื่อนสนิท
Couple : HaeEun feat. Bum
Rate : PG-13
Author : ตักตวงติ๊งต๊อง @ EunHaeLover Everland
!!~~!!
“อ้าว เจอกันอีกแล้ว”หนุ่มที่หน้าหวานไม่แพ้กันเลย 2 คนเดินชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจถึง 3 ครั้ง 3 ครา ในสถานที่เดียวกันภายในระยะเวลา 1 เดือน...เป็นเรื่องที่แปลกมากเลยว่ามั้ย??
“นั่นสิ ต้องชนกันที่นี่ทุกทีสิน่า...ฉัน ลี ทงแฮ นายล่ะ??”แม้แต่น้ำเสียงก็ยังหวานเหมือนๆกัน เพียงแต่คนหนึ่งนั้นพูดจาอ่อนหวานน่าฟัง ต่างจากอีกคนที่ไม่ค่อยจะอ่อนหวานซักเท่าไหร่
“ฉัน อี ฮยอกแจ ยินดีที่ได้รู้จักนะ อ๊ะ เราอยู่มหาลัยเดียวกันนี่นา”1 เดือนที่ผ่านมา ทงแฮและฮยอกแจเดินชนกันที่สวนสาธารณะข้างๆมหาลัยแห่งนี้มา 3 ครั้งแล้ว น่าแปลกมากๆที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่เคยเห็นหน้ากันที่มหาลัยเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“นายกำลังจะกลับบ้านหรอ กลับพร้อมกันมั้ยล่ะ”ทงแฮชวนเพราะสังเกตเห็นเส้นทางเดินของฮยอกแจที่กำลังมุ่งตรงไปทางเดียวกับทางกลับบ้านของตนพอดี แต่ที่ทงแฮย้อนกลับมาก็เพราะเขาลืมจานสีกับพู่กันไว้ “บ้านไปทางนี้หรอ...เอาสิ ฉันกำลังจะกลับพอดีเลย”
“ฮยอกแจ ใครมาส่งนายน่ะ”ฮันเกิง....พี่ชายต่างมารดาของฮยอกแจเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ทงแฮเดินลับสายตาไป “อ๋อ ทงแฮน่ะ พี่ฮันสนใจเค้าหรอ”ฮันเกิงพยักหน้ารับโดยไม่มีปิดบัง ทำให้ฮยอกแจใจแกว่งไปวูบหนึ่งแต่เจ้าตัวรีบปรับให้มันกลับมาปกติอย่างรวดเร็ว
“รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นเลยล่ะ”ท่าทางของฮันเกิงนั้นดูเหมือนจะจริงจังจริงๆ “รู้จักกันอย่างเป็นทางการก็วันนี้นี่แหละ....ผมไปอาบน้ำก่อนนะ รู้สึกเพลียๆ ไม่ต้องรอกินข้าวด้วยผมไม่หิว”ฮยอกแจจงใจหลีกเลี่ยงคำถามจากฮันเกิงอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทำไปทำไมและอาการใจแกว่งที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะอะไร
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ เจอกันคราวหน้า แนะนำให้พี่รู้จักบ้างได้มั้ย”ร่างบางชะงักเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดแล้วพยักหน้ารับแกนๆโดยไม่หันมามองหน้าฮันเกิงเลย....ฮันเกิงมองตามร่างบางไปอย่าง งงๆ
~~!!~~
“ไปอารมณ์ดีมาจากไหนเนี่ย ฮะ ด๊อง”ซองมิน...เพื่อนสนิทของทงแฮถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหลังจากกลับจากสวนสาธารณะข้างๆมหาลัยมาทงแฮก็เอาแต่นั่งยิ้มไม่ยอมหุบเหมือนคนบ้า -*- “เจอคนน่ารักว่ะซองมิน”
“โหยยย หญิงสาวนางไหนกันหนอ มาโปรยเสน่ห์ใส่พ่อจิตรกรหนุ่มไฟแรงเพื่อนฉัน”ทงแฮมองซองมินด้วยสายตาที่บ่งบอกอย่างไม่ปิดบังว่า ซองมินเป็นตัวประหลาดพูดได้ที่ปากดีเกิน “นายนี่มัน.......ไม่มีหญิงสาวที่ไหนทั้งนั้นแหละ คนน่ารักที่ฉันว่าน่ะผู้ชายเว้ยย อยู่มหาลัยเดียวกับเราด้วย”นิ้วชี้ของทงแฮจิ้มหน้าผากซองมินอย่างแรงจนซองมินหงายไปข้างหลัง
“วู้ววว ลี ทงแฮๆ นายวิปริตไปแล้ว นายชอบผู้ชายล่ะ”ทงแฮยิ้มเหี้ยมๆก่อนจะปล่อยหมัดเด็ดที่ทำเอาซองมินเงียบกริบและค่อยๆย้ายตัวเองเขาห้องน้ำไปอย่างช้าๆทันที “พูดอะไรขอความกรุณามองตัวเองด้วยนะ เด็กที่ชื่อ คยูฮยอน คนที่มานอนแล้วชอบทำอะไรกับนายให้ฉันทนฟังจนเกือบเช้าน่ะ เป็นอะไรกับนาย ของฉันน่ะแค่ชอบแต่นายน่ะทำไปแล้ว คิดดูดิ๊ ใครมันจะวิปริตกว่ากัน” ซองมินชี้หน้าทงแฮอย่างฝากไว้ก่อนแล้วหนีไปอาบน้ำเลย ทิ้งให้ทงแฮนั่งสะใจอยู่คนเดียวก่อนจะหันมาสนใจกระดานวาดภาพและกระดาษแผ่นใหม่แทน
ก๊อก ก๊อก...
“อ้าว คยู...มาหาซองมินหรอ รอแปปนะมันเพิ่งเข้าไปอาบน้ำ แต่ถ้าอยากเข้าไปปาร์ตี้ฟองสบู่กับมันล่ะก็...นี่เลย กุญแจ ไขเข้าไปได้เลย”คยูฮยอนรับกุญแจดอกนั้นมาอย่าง งงๆ แต่ก็ยังไขเข้าไปตามคำแนะนำของคนหวังดีโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณทงแฮด้วย
“เฮ้ย! คยู เข้ามาได้ไงน่ะ เดี๋ยวๆ ให้พี่อาบน้ำก่อน บอกว่าเดี๋ยวไงเล่า อื้ออ”เสียงโวยวายที่ดังออกมาแว่วๆมีหรือที่ทงแฮจะไม่ได้ยิน เค้าเพียงแต่ทำหูทวนลมและพุ่งสมาธิทั้งหมดไปยังโครงร่างใบหน้าหวานของคนในความทรงจำ ที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งแต่สามารถจำได้ติดตาและ.....ติดใจ “ด๊อง...คืนนี้ฉันไปนอนบ้านคยูนะ”
“ไปเลยๆๆ ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้นายเกรงใจหูของฉันบ้าง”ทงแฮทำท่าขอบคุณพระเจ้าซ้ำๆจนซองมินหมั่นไส้และยิ่งหมั่นไส้เข้าไปอีกเพราะคยูฮยอนดันไปหัวเราะเห็นดีเห็นงามกับทงแฮอีก ได้เห็นกระต่ายเหวี่ยงบ้างล่ะ “จะหัวเราะอีกนานมั้ย”
“โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งงอนสิครับที่รักอ่ะ ผมแค่ตลกพี่ทงแฮนิดเดียวเอง ไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วยซะหน่อยนึง กลับบ้านเรากันเถอะเนาะ เกรงใจพี่เค้า”เอวของซองมินถูกร่างสูงของคยูฮยอนรวบไว้แนบแน่นแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไป “โครงร่างเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ค่อยลงสีละกัน” ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างลี ทงแฮจะตกหลุมรักใครได้ง่ายดายและรวดเร็วขนาดนี้โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันกับเค้าทุกประการ....
วันรุ่งขึ้น เนื่องจากซองมินไปนอนบ้านคยูฮยอน ดังนั้นเช้านี้ทงแฮจึงต้องเดินไปมหาลัยคนเดียวและจะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้สิ เมื่อทงแฮเจอฮยอกแจกับฮันเกิงกำลังจะไปมหาลัยพอดี
“ฮยอกแจ”ฮยอกแจมีสีหน้าตกใจเหมือนกับว่าไม่อยากเจอทงแฮยังไงยังงั้น ทำให้ทงแฮเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย แต่คนที่ตื่นเต้นกลายเป็นฮันเกิง ฮันเกิงคอยกระตุกชายเสื้อของฮยอกแจเป็นระยะๆแต่สายตานี่ไม่ได้ละออกจากใบหน้าของทงแฮเหมือนกัน “เอ่อ ทงแฮ นี่พี่ฮัน พี่ชายของฉัน พี่ฮันครับ นี่ทงแฮ เพื่อนผม”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”จากสัญชาตญาณบอกให้ทงแฮรู้ว่าฮันเกิงกำลังมีความรู้สึกดีๆให้กับตนทำให้ทงแฮรู้สึกลำบากใจไม่น้อย...ให้ตายสิ ไปชอบคนน้องแต่คนพี่เค้าดันมาชอบตัวเอง...แถมดูท่าทางฮยอกแจจะไม่ค่อยชอบเค้าอีก...สงสัยจะหวงพี่ชายล่ะมั้ง
“ขอตัวไปมหาลัยก่อนนะครับ” พูดจบแล้วทงแฮก็ออกเดินทันทีทำให้ฮันเกิงที่ตั้งใจจะเรียกและชวนเดินไปมหาลัยด้วยกัน มีอันต้องผิดหวังเช่นเดียวกับคนบางคนที่ซ่อนใบหน้าเศร้าศร้อยไว้อย่างมิดชิด “เราก็ไปบ้างเถอะครับพี่ฮัน”
“ฮยอกแจ นายจะไปเข้าชมรมพร้อมฉันมั้ย วันนี้เราต้องทำงานร่วมกับชมรมวาดภาพด้วยนะ”คิบอม...เพื่อนสนิทของฮยอกแจถามขึ้น ทั้งคู่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและคิบอมก็จะคอยดูแล เอาใจใส่ฮยอกแจเสมอมา บางครั้งมีคนมาจีบฮยอกแจ คิบอมก็จะจัดการให้หากฮยอกแจไม่ชอบเพราะเป็นอย่างนี้คนทั่วไปถึงได้มองว่าคิบอมและฮยอกแจเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อน “หรอ งั้นก็ดีน่ะสิ รอแปปนึงนะขอเก็บของก่อน”
“ไม่ต้องๆ มานี่เดี๋ยวฉันเก็บให้ ขืนรอนายเก็บก็ไม่ต้องไปชมรมกันพอดี”ภาพที่คิบอมเก็บของทั้งหมดพร้อมทั้งถือกระเป๋าสะพายให้กับฮยอกแจนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาของนักศึกษาในมหาลัยไปได้ รวมถึงสายตาของทงแฮด้วยเช่นกัน
“เฮ้ย!! ด๊อง ฉันว่านายทำใจเผื่อไว้ก็ดีนะเว้ย อาจจะได้กินแห้วล่ะงานนี้”ซองมินบีบบ่าทงแฮเบาๆแบบให้กำลังใจก่อนจะลุกขึ้นเดินไปชมรมพร้อมๆกับคยูฮยอนที่เดินโอบเอวของซองมินไปไม่ห่าง ส่วนทงแฮก็รวบรวมกำลังใจเดินไปชมรมเช่นกัน
“เอาล่ะ อย่างที่น้องๆทราบกันนะครับวันนี้เราและชมรมถ่ายภาพจะทำงานร่วมกัน เนื่องด้วยอีก 1 เดือนข้างหน้า ทั้ง 2 ชมรมของเราจะจัดนิทรรศการร่วมกัน ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะจับคู่กับคนของอีกชมรมโดยการจับฉลากของตัวแทนชมรม แล้วนับจากวันนี้เป็นต้นไปน้องๆจะต้องทำงานร่วมกัน ชมรมวาดภาพจะสร้างสรรค์ผลงานจากฝีมือการถ่ายภาพของน้องๆชมรมถ่ายภาพ เข้าใจนะครับ โอเค งั้นเราเริ่มจับฉลากกันเลย...ขอเชิฐตัวแทนชมรมทางนี้ครับ”การจับฉลากดำเนินไปเรื่อยๆ กินเวลาประมาณ 15 นาทีก็เสร็จสิ้น ทงแฮได้คู่กับคิบอม และ ซองมินได้คู่กับทงแฮ....ทั้ง 4 คนมองหน้ากันก่อนจะเดินไปหาคู่ของตัวเอง
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน อี ทงแฮ”คิบอมกับทงแฮเขย่ามือกันด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร “ฉัน คิม คิบอม ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน”
“เรามาเริ่มทำงานกันเลยดีกว่า”ซองมินกับฮยอกแจเองก็มองคิบอมกับทงแฮอยู่เช่นกันแต่มองด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ซองมินมองด้วยความหนักใจเมื่อเห็นคิบอมกับทงแฮสนิทกันเร็วเกิน ส่วนฮยอกแจนั้นมองด้วยสายตาที่ไม่สามารถอ่านความรู้สึกได้ ก่อนจะหันมาทำความรู้จักกับซองมินแล้วทำงานต่อไป
“คิบอม นายชอบถ่ายรูปวิวหรอ ดีจัง ฉันก็ชอบวาดรูปวิวล่ะ”ดูเหมือนว่าคิบอมกับทงแฮจะคุยกันถูกคอมากทีเดียว เรียกให้ซองมินและฮยอกแจที่ทำงานอยู่ใกล้ๆกับทั้งคู่ต้องหันมามองอีกครั้ง
“ด๊อง นายไม่คิดหรอว่านายกับคิบอมน่ะสนิทกันเร็วไป เดี๋ยวฮยอกแจเค้าก็เข้าใจผิดหรอกว่านายชอบเพื่อนเค้าไม่ได้ชอบเค้า”ซองมินเอ่ยกับทงแฮเมื่อทั้งคู่กลับมาถึงหอพักแล้ว “เฮ้ย ไอ่บ้า ฉันน่ะเซเมะเต็มตัวเว้ย ดูยังไงก็เซเมะ ฮยอกแจจะเข้าใจผิดได้ไง”
“พ่อแกสิ ดูยังไงก็เซเมะ ถุ้ย พูดมาได้ งั้นช่วยตอบหน่อยว่าไอ่เซเมะหื่นกามทั้งหลายที่มาตามจีบแกปีละหลายๆคนน่ะมันอะไร”ฟังแล้วทงแฮถึงกับยิ้มแหะๆให้เพื่อนรักเลยทีเดียว เพราะมันก็จริงอย่างที่ซองมินพูด “เออ จะให้ทำไงวะ พ่อแม่ให้มาอย่างงี้นี่หว่า ถึงยังไงฉันก็เซเมะเว้ย”
“เออ ไอ่เซเมะ 100% เก็บไว้ไปบอกฮยอกแจเถอะว่ะ วันนี้เค้ามองกลุ่มแกบ่อยมากกก”ซองมินเน้นเสียงให้ยาวเพื่อความสมจริง ทำเอาทงแฮเริ่มจะคิดมากขึ้นมาเหมือนกัน “เค้ามองคิบอมมั้ง”
“ก็เออ อาจจะหวงว่ะ”คำพูดของซองมินบวกกับการกระทำของฮยอกแจทำให้ทงแฮปักใจเชื่อไปเสียแล้ววว่าฮยอกแจคบอยู่กับคิบอมจริงๆ
~~!!~~
“น้องทงแฮ”หลายวันมานี้ไม่ว่าจะหมุนตัวไปทางไหน ทงแฮก็จะเจอฮันเกิงอยู่ตลอดซึ่งทงแฮมองปราดเดียวก็รู้ว่าฮันเกิงนั้นคิดกับตนมากกว่าเพื่อนของน้องชายเป็นแน่ .... เอาแล้วไง ซวยแต่ต้นปีเลยกู… ทุกปีจะมีคนมาจีบทงแฮหลายคนแต่ทุกคนทงแฮจะสามารถกันออกจากชีวิตได้หมด มีเพียงฮันเกิงเท่านั้นล่ะมั้งที่เค้าไม่รู้จะจัดการยังไงดี เหมือนเจอศึกกระหนาบเลยทีเดียว “มีอะไรรึเปล่าครับพี่ฮัน”...
ตอนเย็นเกือบทุกวันทงแฮจะต้องไปนั่งฝึกวาดรูปกับคิบอมที่สวนสาธารณะโดยมีฮยอกแจตามไปด้วยเสมอ ยิ่งทำให้ทงแฮอึดอัด แต่ไม่สามารถหนีได้เลย กลับถึงหอพักซองมินจึงเป็นที่ระบายความอึดอัดคับข้องใจกิตติมศักดิ์ของทงแฮไปโดยปริยาย
“ฉันว่านายเคลียร์กับพี่ฮันแล้วถามความจริงจากคิบอมเลยดีกว่า”ทงแฮยังคงลังเล ซองมินจึงจัดการโทรหาคิบอมก่อนแล้วรีบยัดโทรศัพท์ใส่มือทงแฮทันทีที่คิบอมรับโทรศัพท์ ทำให้ทงแฮไม่สามารถปฏิเสธการสนทนาไปได้
“ฮัลโหล คิบอมหรอ” ..... อื้ม มีอะไรหรอ....
“อืม วันเสาร์นี้นายว่างมั้ย” .... อ่อ ว่างสิ....
“งั้นออกไปสวนสาธารณะข้างมหาลัยกับฉันหน่อยสิ มีเรื่องจะคุยด้วย” ....ได้ๆ เที่ยงเจอกันนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าว ....
“โอเคๆ เสาร์นี้เจอกัน” เมื่อวางสายปั๊บซองมินก็โวยวายขึ้นมาทันที “นายไปนัดเจอกับคิบอมทำม้ายยยย
“ก็ทำไมล่ะ เสียหายตรงไหน”ซองมินกุมขมับแบบคนอยากจะบ้าตาย “ไอ่โง่”
~~!!~~
“ใครโทรมาน่ะคิบอม”ฮยอกแจหันมาถามคิบอม หลังจากที่คิบอมวางโทรศัพท์แล้วกลับมาล้างรูปต่อ “อ๋อ ทงแฮน่ะ โทรมานัดไปข้างนอก” คิบอมไม่พูดต่อว่านัดกันที่ไหนและวันไหน จึงทำให้ฮยอกแจเข้าใจว่าคิบอมไม่อยากจะบอก กลัวตนจะตามไป
“อย่างงั้นหรอ”หลังจากนั้นฮยอกแจก็เงียบไปเลย ทำให้คิบอมแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงล้างรูปต่อไปเพราะช่วงนี้ฮยอกแจก็ชอบเหม่อบ่อยๆ
“ฮยอกแจ...”สุดท้ายคิบอมก็ยอมเอ่ยปากจนได้ “หืมม”
“รู้สึกยังไงกับใคร รีบบอกเค้าล่ะ”พูดจบแล้วคิบอมก็เดินออกจากห้องไป ทิง้ให้ฮยอกแจนั่งใจเต้นระรัวอยู่คนเดียว “รีบบอกงั้นหรอ...”
เที่ยงวันเสาร์........
“ทงแฮ รอนานมั้ย”คิบอมวิ่งกระหืดกระหอบมาทันเวลาพอดีแต่พบทงแฮนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “ฮะๆ นี่เพิ่งจะถึงเวลานัดเอง ฉันอยากดูวิวน่ะเลยมาก่อนเวลา ไม่เป็นไรหรอก”คิบอมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆทงแฮแล้วสูดลมหายใจเข้า-ออกลึกๆหลายครั้งกว่าลมหายใจจะกลับมาเป็นจังหวะปกติ
“ไปหาอะไรกินก่อนมั้ย กินไปคุยไปก็ได้”ทงแพยักหน้ารับเบาๆ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าร้านอาหารไปโดยมีสายตาลึกลับคู่หนึ่งมองตามไปตลอด “นายจคุยกับฉันเรื่องอะไรหรอ”คิบอมเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาก่อนแต่ทงแฮคิดว่ากินก่อนค่อยคุยจะดีกว่า เพราะงั้นทั้งคู่จึงกินข้าวที่สั่งมาซะก่อน
“ฉันอยากรู้ว่านายกับฮยอกแจเป็นอะไรกัน”คิบอมแอบยิ้มอย่างรู้ทัน “นายคิดให้เป็นอะไร พวกฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ”ทงแฮขมวดคิ้วแบบขัดใจเล็กน้อยเมื่อคิบอมไม่ยอมตอบคำถามมาตรงๆ
“55+ ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นก็ได้ เราเป็นเพื่อนสนิทกันต่างหาก ฉันชอบไม่ลงหรอก นายวางใจเถอะ อ่า ควรกังวลเรื่องพี่ฮันจะดีกว่านะนายน่ะ ท่าทางจะจริงจังกับนายมาก”ทงแฮมีสีหน้ายินดีขึ้นมาแบบไม่คิดจะปิดบังจนลืมเอะใจว่าคิบอมรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ทำไงดีล่ะ ช่วยคิดหน่อย”
“เรื่องพี่ฮันน่ะ เดี๋ยวฉันช่วย แต่เรื่องของฮยอกแจนี่นายต้องช่วยตัวเองนะ จัดการเอาเองละกัน”ทงแฮพยักหน้าหงึกหงักหลายทีก่อนจะนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวนะ นายรู้เรื่องฉันชอบฮยอกแจตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่รู้จักกันที่ชมรมวันนั้นแล้วล่ะ ฮ่าๆ”ทงแฮนึกทบทวนเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าตนไปแสดงออกโจ่งแจ้งเมื่อไหร่ว่าชอบ “ไม่ต้องสงสัยฉันมันพวกความรู้สึกไว แค่มองตาก็รู้แล้วว่าคนอื่นคิดไรอยู่”
“โอเค งั้นต่อไปฉันจะไม่สบตานายอีกแล้ว”พูดแล้วทงแฮก็ก้มลงมองโต๊ะอย่างเอาจริงเอาจังเรียกเสียงหัวเราะจากคิบอมให้ดังมากขึ้นไปอีก คิบอมเอื้อมมือไปเชยคางทงแฮขึ้น “โอ๋ๆ กลัวฉันล้วงความลับรึไง”ภาพที่คนอื่นเห็นและคิดกันก็คงหนีไม่พ้นคู่รักกำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน แม้แต่ฮยอกแจที่ตามมาห่างๆเห็นแล้วก็ยังคิดแบบนั้น น้ำตาหยดเล็กๆร่วงหล่นออกมาจากดวงตาคู่งามไม่ขาดสายจนฮยอกแจต้องรีบหันหลังเดินจากมาแต่ทงแฮดันสังเกตเห็นร่างบางซะก่อน ทงแฮรีบวิ่งตามฮยอกแจไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งสามารถยึดข้อมือบางไว้ได้ ฮยอกแจหันมาอย่างรวดเร็วทำให้ทงแฮได้เห็นน้ำตาของร่างบางจนได้ ร่างบางพยายามปาดมันทิ้งแต่เหมือนยิ่งปาดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมามากขึ้นเท่านั้น ทงแฮตัดสินใจดึงร่างบางเข้ามากอดไว้โดยไม่อายสายตาของใครคนใดที่กำลังมองมา
“หยุดร้องนะครับ คนดี”ฮยอกแจกอดทงแฮไว้แน่นในขณะที่ทงแฮก็ลูบหลังของร่างบางไปมา “นายกับคิบอมคบกันแล้วหรอ”ทงแฮชะงักก่อนจะคิดได้ว่าฮยอกแจคงเห็นภาพที่คิบอมเชยคางตนเลยเข้าใจผิด
“เปล่า ฉันชอบนายจะไปคบกับคิบอมได้ยังไงกัน”คราวนี้เป็นร่างบางที่ชะงักไป “นายไม่ได้ชอบคิบอใหรอกเหรอ”ทงแฮส่ายหัวจนผมกระจาย
“นายนั่นแหละที่ชอบคิบอม”ทงแฮค่อยๆคลายอ้อมกอดอบอุ่นนั้นออกแต่ฮยอกแจกลับยึดเอวทงแฮไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “เปล่าซะหน่อย ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ใช่คิม คิบอมด้วย”ทงแฮขมวดคิ้วจนเป็นปม
“ฉันชอบนายนั่นแหละ อี ทงแฮ คนบ้า แค่นี้ก็ไม่รู้” ใบหน้าหวานของทั้งคู่แดงเปล่งปลั่งเป็นลูกตำลึงสุก คนทั่วไปมองมาจึงรู้สึกเหมอืนเห็นคู่เลสเบี้ยนมายืนกอดกันกลางถนน “งั้น...คบกันนะ”ทงแฮโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของฮยอกแจ ฮยอกแจเกือบจะตอบตกลงไปแล้วแต่เค้านึกถึงพี่ชายได้ก่อน
“เอ่อ แล้วพี่ฮันล่ะ”
“คิบอมบอกว่าจะจัดการเรื่องพี่ฮันให้เราน่ะ นะ คบกันเถอะครับ”ฮยอกแจพยักหน้ารับที่ไหล่ทงแฮเบาๆทำให้ทงแฮที่กำลังดีใจสุดๆลืมตัวถึงกับก้มลงไปหอมแก้มร่างบางเลยทีเดียว “เอ่อ ไปหอฉันมั้ย”ทงแฮกับฮยอกแจเดินจูงมือกันกลับหอพักของทงแฮกันโดยมีคิบอมยืนมองภาพนั้นด้วยความมึนงงกับความง่ายเกินของเพื่อนทั้งสอง
“เอ่อ ซองมินนี่เค้ามีแฟนแล้วใช่มั้ย”ฮยอกแจถามขณะนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงของทงแฮ “อื้ม มีแล้วชื่อ คยูฮยอน ไงครับ ทำไมหรอ”พอถามถึงเหตุผลร่างบางก็อึกๆอักๆไม่ยอมตอบซักทีแถมยังหน้าแดงอีกต่างหาก ทงแฮที่นั่งเอาคางเกยเตียงไว้จึงเดาเอาว่าร่างบางกำลังหึงและหวงเค้านั่นเอง
“หวงฉันหรอ”ใบหน้าหวานยิ่งแดงเข้าไปใหญ่แถมด้วยการพลิกตัวหนีใบหน้าทงแฮอีกแน่ะแต่มีหรือที่ทงแฮจะยอมให้หนีได้ง่ายๆ “ตอบก่อนสิ”ทงแฮเดินอ้มไปนอนข้างๆฮยอกแจและโอบกอดร่างบางเข้ามาแนบชิดซะโดยที่ใบหน้าของทั้งคู่เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้กันทีละนิดจนห่างกันแค่แสงลอดผ่านฮยอกแจจึงปิดตาลงแล้วตอบว่า
“ทั้งหึงทั้งหวงเลยต่างหาก”ริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดกันช้าๆไม่รีบร้อน ค่อยๆลิ้มชิมรสกันและกันอย่างไม่รู้หน่าย ไม่รู้เหนื่อย เมื่อห่างออกมาก็กลับเข้าไปแนบชิดกันใหม่ ลิ้นชื่นเกี่ยวกันจนมั่วไปหมด รอบคอของทงแฮถูกร่างบางโอบไว้จนชิด “พอแล้วมั้งเดี๋ยวไม่ได้นอน”ฮยอกแจซุกหน้าแดงๆไว้กับอกของทงแฮแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข
~~!!~~
“พี่ฮันครับ คืนนี้ฮยอกแจไม่กลับบ้านนะครับ”เนื่องจากคิบอมได้คำนวณไว้แล้วว่าคู่ข้าวให่ปลามันอย่านั้นต้องไปนอนกกกันแหงๆเลยหวังดีต่อคุณเพื่อนทั้งสองมาบอกพี่ชายสุดที่เลิฟให้รู้ไว้ก่อน “อ้าว ไปนอนบ้านนายหรอ”
“อ่อ เปล่าหรอกครับ ไปนอนบ้านแฟนมัน ข้าวใหม่ปลามันก็เงี้ยแหละครับ”คิบอมพูดอย่างสบายใจ แต่ฮันเกิงยังไม่รู้หรอกว่าคิบอมกำลังจะทิ้งระเบิดแล้ว “หา มันไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วใครเป็นแฟนมันอ่ะ”
“เพิ่งเป็นเนี่ยแหละครับ แฟนฮยอกแจก็ ทงแฮ ไงครับ สองคนเนี้ยชอบกันมานานแล้วแต่ต่างคนต่างเข้าใจผิดว่าอีกคนมาชอบผม เห้อ เกิดมาเป็นคนหล่อนี่น่าลำบากใจนะครับ วางตัวไม่ถูกเลย”คิบอมพูดไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจอาการเสียศูนย์ของฮันเกิงเลยแม้แต่น้อย “พี่ฮันตัดใจเถอะนะครับ ทงแฮน่ะเซเมะ 100 % นะถึงหน้าจะหวานอย่างงั้นก็เถอะ”ฮันเกิงพยายามทำใจอย่างเลื่อนลอยก่อนจะยอมรับความจริง
“อืม ตัดใจก็ได้ นายกลับบ้านไปเถอะ”คิบอมกลับไปแล้วปล่อยให้ฮันเกิงใช้ความคิดคนเดียวเงียบๆ ฮันเกิงไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลถ้าคนสองคนรักกันด้วยใจจริงเค้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปแยกทั้งคู่ออกจากกันแล้วยิ่งคนหนึ่งก็น้องชายส่วนอีกคนก็เป็นคนที่รักด้วยแล้ว ฮันเกิงยิ่งทำไม่ได้ อีกอย่าง สายใยรักถึงแม้จะบางเบาเพียงไรแต่มันจะไม่มีวันขาดตราบใดที่ทั้งสองคนยังรักกันอยู่ถึงแม้จะมีมาแยกพวกเค้าออกจากกันก็ตาม ฮันเกิงจึงทำได้แค่ทำใจปล่อยให้น้องชายมีความสุขมากๆเท่านั้น .....มีความสุขมากๆนะทงแฮ ฮยอกแจ”
“คิบอมจัดการให้เรารึยังนะ”ฮยอกแจถามทงแฮเบาๆ เค้าค่อนข้างเป็นกังวลเพราะถึงยังไงฮันเกิงกเปิดเผยความรู้สึกมาตลอดต่างจากเค้าที่ไม่เคยเปิดให้ทงแฮรู้เลยว่ามีใจให้ “คงเรียบร้อยแหละ นอนเถอะครับ”เป็นไปตามที่คิบอมคาดเพราะฮยอกแจนอนค้างที่หอพักของทงแฮ ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นของคนรัก
“แล้วซองมินไม่กลับมานอนนี่หรอ”ทงแฮกระชับอ้อมกอดนิดหนึ่งก่อนตอบว่า “ไม่หรอก ช่วงนี้อยู่ในช่วงครบรอบ 1 ปี คยูมินน่ะ มันเลยไปนอนกะสามีมันที่คฤหาสน์สามีเพราะที่นี่ทำอย่างว่ามสะดวก”ฮยอกแจหัวเราะเบาๆกับคำจิกกัดเล็กๆน้อยๆของทงแฮ ค่อยๆหลับตาลงก่อนจะหลับไปในที่สุด ทงแฮก้มลงจูบขมับร่างบางที่เค้ารักมากที่สุดด้วยความรักใคร่ก่อนจะหลับตามร่างบางไป
เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งคู่เดินเคียงคู่กันมาที่มหาลัยท่ามกลางสายตาประหลาดใจที่คนที่เดินกับฮยอกแจไม่ใช่คิบอม
“เธอๆ คิบอมทำไมทิ้งแฟนให้มาเดินกับคนอื่นล่ะ”...
“ฮึ้ย หรือว่าฮยอกแจนอกใจคิบอม”...
“ไม่หรอก ฉันว่านายหน้าหวานนั่นไปแย่งฮยอกแจมาจากคิบอมแน่ๆ”...แล้วคิบอมก็โผล่เข้ามา
“ไงเพื่อนรักทั้งสองจะมีลูกกันรึยัง”ฮยอกแจวิ่งไล่เตะคิบอมทั้งๆที่หน้าแดงไปจนถึงใบหูแล้ว “ไอ่บ้า นอนกอดกันเฉยๆเว้ย ไม่ได้ทำอย่างงั้นซะหน่อย”
“โอ๊ะโอ อุตส่าห์จัดการเรื่องพี่ฮันให้แล้ว แต่พวกนายกลับตอบแทนฉันอย่างงี้ ฉันล่ะอยากร้องไห้”
“จัดการยังไง”คิบอมยกมือขึ้นกอดอกอมภูมิจนทงแฮก็เกือบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน “ก็บอกไปว่าให้พี่ฮันตัดใจซะเพราะทงแฮน่ะเป็นเซเมะเต็มตัว แล้วก็บอกว่าพวกนายคบกันแล้ว”ฟังแล้วฮยอกแจอยากจะเตะคิบอมอีกสักรอบ
“นายทำงั้นได้ไง พี่ฮันมีหัวใจนะ”ร่างบางเกือบจะลงไม้ลงมือกับคิบอมแล้วถ้าฮันเกิงไม่เข้ามาห้ามซะก่อน “ไม่เป็นไรหรอกฮยอกแจ พี่เข้าใจดี วางใจเถอะ”ทั้งสี่คนย้ายไปนั่งคุยกันที่โต๊ะอย่างเป็นสุขลักษณะเสียทีหลังจากยืนคุยกันมานานโดยมีซองมินและคยูเข้ามาสมทบภายหลัง สรุปก็คือทุกคนเคลียร์กันเรียบร้อยและทุกอย่างจบลงด้วยดี เรื่องที่ฮยอกแจกับทงแฮคบกันเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของมหาลัยเลยทีเดียว ทุกคนพากันแก้ข่างคิบอมกับฮยอกแจเป็นแฟนกันให้แซ่ด จนตอนนี้ใครที่ไม่รู้เรื่องทงแฮกับฮยอกแจสามารถเรียกได้เลยว่า เชยมาก
“ฮยอกแจ กลับบ้านกันเถอะคัรบ”ภาพทงแฮเดินจูงมือฮยอกแจกลับหอพักก็เป็นภาพที่คุ้นตานักศึกษาแล้วเพราะเนื่องจากฮยอกแจย้ายมาอยู่กับทงแฮเป็นการถาวรแล้ว และซองมินก็เลยต้องย้ายไปอยู่คยูฮยอนตามระเบียบ ส่วนฮันเกิงนั้นได้คิบอมมาอยู่เป็นเพื่อนเนื่องจากฮยอกแจและทงแฮขอร้องไว้ ส่วนคู่เฮอึนก็กำลังเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของบรรดานักศึกษาทุกชั้นปีเพราะความหวานที่ถ้าหากมีการมอบโล่ให้คงได้ไปหลายใบ
“ทงแฮอยากกินอะไร”ทงแฮเดินมากอดเอวบางจากทางด้านหลังแล้วซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น ตั้งใจสูดดมกลิ่นกายของคนรักเข้าไปเต็มที่ “อยากกินฮยอกแจ ได้รึปล่าครับ” ฮยอกแจหันกลับมาจูบทงแฮตอบและยอมให้ทงแฮไซร้ซอกคอตัวเองต่อไปโดยไม่บ่นซักคำแถมยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการเอียงคอให้
“แล้วจะอิ่มหรอ”คำตอบรับก็ไม่ใช่ คำปฏิเสธก็ไม่เชิงอย่างงี้ก็หนีไม่พ้นร่างบางจะตามใจคนรักอย่างทงแฮอีกตามเคย “ไม่อิ่ม ต้องกินหลายๆรอบ กินจนถึงพรุ่งนี้เช้าเลย”ฮยอกแจหัวเราะเบาๆก่อนจะยอมให้ทงแฮพาไปจนถึงเตียง เสื้อผ้าถูกถอดออกทีละชิ้นอย่างยั่วเย้าจนกระทั่งทงแฮทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเข้าไปถอดซะเอง หลังจากนั้นเพลงรักของทั้งคู่ก็ดำเนินไปจนถึงรุ่งเช้าของอีกวันจริงๆ...
~~!!~~
“พี่ฮัน ทำใจได้แล้วจริงอ้ะ”คิบอมกับฮันเกิงนอนดูทีวีอยู่ข้างๆกันอย่างนี้ทุกวัน “จริงสิ” เดี๋ยวนี้คิบอมก็เริ่มชินกับรสมือและการที่มีฮันเกิงอยู่ด้วยแล้วสิ ฮันเกิงก็เช่นกัน
“ทำไมทำใจได้ง่ายจังอ่ะ”ฮันเกิงเขยิบเข้าไปนอนใกล้ๆคิบอมอีกนิดนึง “ไม่รู้สิ”จากนั้นทั้งคู่ก็เงียบเสียงไป
“คิบอม...”
“ครับ”
“มาคบกับพี่มั้ย”
“O.O”
“พี่พูดจริงๆนะเนี่ย”
“ครับ”
“ครับน่ะหมายความว่าไง”
“คบก็คบสิครับ แต่ต้องผลัดกันกดนะ”
“O.O”
The End +++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk :: หายไปนานเลยคราวนี้ เหอๆ กลับมาก็แบบจบเน่ามาก มันเป็นความคิดชั่ววูบ หึๆๆ ขำๆค่ะ หัวเราะวันละนิดจิตแจ่มใสนะค้า หลายคนอาจจะผิดหวังที่ฮยอกกะด๊องไม่ค่อยได้สวีทกิ๊บกิ้วกันเท่าไหร่ ขอโทษจริงๆนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น