[SF GOT7] :: all for 2Jae/BJae ::

ลำดับตอนที่ #3 : :: kitten plan ::

' KITTEN PLAN '

By : tuangmi

 

 

 

 

 

 

 

 

แมว...สิ่งมีชีวิตที่น่ารัก


แมว...สิ่งมีชีวิตที่ขี้อ้อน ขี้ประจบ และ ขี้เซาที่สุด


แมว...สิ่งมีชีวิตที่ใครหลายๆคนอยากเลี้ยง


และ แมว...สิ่งมีชีวิตที่ชเวยองแจไม่ปลื้มเลยแม้แต่น้อย

หน่วยตาดำขลับจ้องลูกแมวสีขาวตลอดทั้งตัวที่กำลังจ้องตาเขาอยู่เช่นเดียวกันแล้วถอนหายใจออกมารอบที่สิบแปด


ใช่...หนึ่งชีวิตของคนเรา ใครเลยจะรู้ว่าวันต่อมาจะเจอเข้ากับอะไรบ้าง


ใช่...ชเวยองแจไม่รู้เลยว่าตื่นขึ้นมาจากการหลับอันแสนสบายแล้วจะเจอเข้ากับผู้บุกรุกรายนี้ ที่อาจหาญใจกล้าบุกรุกขึ้นมาถึงบนเตียงนอนแถมยังเลียแก้มยองแจจนเปียกโชกไปหมด


ที่สำคัญคือลิ้นมันสากซะจนยองแจรู้สึกแปลกๆ ...


ไม่ค่อยชอบผิวสัมผัสของมันเท่าไหร่


แต่แม้เขาจะจับมันลงจากเตียงยังไง หรือ ทำแม้กระทั่งเอาออกไปให้พ้นจากห้อง ... เจ้าแมวเหมียวก็กลับขึ้นมาอยู่บนเตียงเขาอีก จนยองแจคิดไม่ตกอยู่ตอนนี้ ชีวิตนักศึกษาปีหนึ่งที่เพิ่งย้ายตัวเองจากบ้านและอ้อมอกของพ่อกับแม่มาอยู่หอพักคนเดียวแต่กลับต้องพบความยุ่งยากตั้งแต่เดือนแรกแบบนี้..ยองแจปวดสมอง


หรือจะเอาไปให้เพื่อนช่วยเลี้ยงดี? แมวมันก็น่าสงสารอยู่หรอก...คงหลงทางมา แต่เขาไม่ชอบแมวนี่ มันน่ารำคาญมั้ยเวลาที่เราจะเดินไปไหนมาไหนแล้วต้องมีแมวมาคอยวิ่งพันแข้งพันขาน่ะ


ชเวยองแจขอตอบเองว่า น่ารำคาญ...


"มาจากไหนฮึ มาจากไหนก็กลับไปหาเจ้านายแกเลยนะ" เจ้าแมวน้อยมองยองแจตาแป๋วก่อนเมินเฉยด้วยการก้มลงเลียขนตัวเองแล้วล้มตัวลงนอน...บนที่นอนของยองแจ


ให้ตายเถอะ...


หน่วยตาดำขลับเงยหน้ามองนาฬิกาฝาผนังแล้วรีบดีดตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว วันนี้มีนัดซ้อมเชียร์แล้วก็กำลังจะสายแล้วด้วย .. จากสถิติการอาบน้ำตลอดชีวิตของยองแจ ขอสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญเลยว่าไม่เคยอาบไว 5 นาทีถ้วนขนาดนี้มาก่อน


รวมเวลาการแต่งตัวเข้าไปด้วยก็ 10 นาทีกว่า.. โอว ก็อด


และก่อนออกจากห้องเขาก็มองคาดโทษแมวตัวปัญหาไว้ พลางนึกปลงว่ากลับห้องมาห้องเขาคงเละเป็นโจ๊ก แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะโอ้เอ้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นขาเรียวจึงจ้ำพรวดพราดออกจากหอไป


"เมี้ยว.." เจ้าแมวเหมียวกระโดดผลุงลงจากเตียงเดินชูหางไปสำรวจห้องทันที...







x







"เป็นอะไรรึเปล่ายองแจ? ทำหน้าเครียดๆตั้งแต่มาถึงแล้ว" ปาร์คจินยอง...เพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมคนเดียวที่สอบติดคณะนี้กับยองแจลอบถามขึ้นเบาๆ เหตุเพราะต้องคอยหลบสายตาจับผิดของพี่ระเบียบปีสามไปด้วย ยองแจมองไปรอบๆแล้วหันไปตอบจินยองด้วยเสียงที่เบาไม่แพ้กัน


"มีแมวหลงมาที่ห้อง ไม่รู้จะจัดการยังไง"


"เรื่องแมวสมควรนำมาพูดในห้องเชียร์หรือไม่ครับนักศึกษา" เสียงดุดังขึ้นจากด้านหลังส่งผลให้ยองแจกับจินยองสะดุ้งสุดตัว และสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเพื่อนๆพากันหันมามอง ... โดนจับได้แบบนี้คงต้องโดนทำโทษยกเอกแหงๆ


"ซ้อมเดี่ยว เชิญครับ" ยองแจกับจินยองลุกขึ้นเดินตามนักศึกษารุ่นพี่ออกจากห้องเชียร์รวมหงอยๆ โชคดีที่เพื่อนๆไม่ติดร่างแหไปด้วย แต่ทำไมต้องมาได้ยินตอนที่เขาคุยกันด้วยล่ะ นักศึกษาคนอื่นคุยกันมีออกถมไปทำไมไม่สั่งซ้อมเดี่ยวบ้าง รุ่นพี่แจบอมไม่ยุติธรรมเอาซะเลย


'รุ่นพี่แจบอม' ผายมือเชิญจินยองไปที่ห้องหนึ่ง และยองแจอีกห้อง โดยที่เขาเดินยองแจเข้าไปและปล่อยจินยองให้เป็นหน้าที่ของสต๊าฟเชียร์อีกคนแทน


"น้องน่าสงสารเนาะโดนประธานเชียร์ไล่บี้เองเลยอ่ะ" เสียงแว่วๆจากภายนอกไม่ได้ทำให้ยองแจมีกำลังใจขึ้นมานักหรอก ออกจะใจแป้วด้วยซ้ำไป...น่ากลัว


แจบอม หรือ อิมแจบอม มองภาพรุ่นน้องที่ฝ่าฝืนกฎเหล็กในห้องเชียร์ซึ่งกำลังนั่งก้มหน้างุดๆด้วยสายตาอ่านไม่ออก


"ชเวยองแจ"


"ค...ครับ" สงสัยคงกลัวน้ำเสียงดุๆกับหน้าตาเครียดๆของแจบอมจริงๆถึงได้ตอบตะกุกตะกักแทบฟังไม่เป็นคำแบบนี้


"ทำไมคุณถึงฝ่าฝืนกฎครับ?"


"ผม..." ยองแจก้มหน้าต่ำลงไปอีกจนคางแทบชิดอก "เครียดเรื่องแมวหลงทางเลยเล่าให้เพื่อนฟังครับ"


"ในห้องเชียร์ไม่ใช่เวลาที่จะนำเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องอะไรเข้ามาคุย ยกเว้นผมบอกให้พักได้ คุณลืมกฎหรือไง? คุณเกือบทำให้เพื่อนของคุณตกที่นั่งลำบากไปด้วย อย่างนี้สิ่งที่ผมพร่ำบอกให้มีความสามัคคีกันมันก็ไร้ประโยชน์ คุณไม่เคารพคำพูดของผมก็เท่ากับไม่เคารพกฎ บางทีคุณคงไม่ต้องการมีรุ่น"


"ผมขอโทษครับ..." คำพูดกดดันแต่ละคำมันช่างทำให้ยองแจอึดอัดจนหายใจลำบาก เคยคิดว่าอิมแจบอมเวลาดุจริงๆคงน่ากลัวมาก วันนี้ได้สัมผัสแล้วว่าไม่เพียงแต่น่ากลัว...อีกฝ่ายยังสร้างบรรยากาศอึดอัดได้อย่างดีอีกด้วย


"วันนี้ไม่ต้องออกไปซ้อมกับเพื่อน ซ้อมคนเดียวไปแล้วผมจะกลับเข้ามาดู คุณต้องร้องเพลงให้ได้ เข้าใจไหม?"


"ครับรุ่นพี่..."


ยองแจไม่รู้ว่าจินยองจะโดนชะตากรรมเดียวกันแบบที่เขาเจอหรือไม่ แต่เขาก็ตั้งใจซ้อมกับตัวเองตามที่อีกคนสั่งไว้ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่และเพื่อนกลับกันหมดหรือยัง ... เปิดประตูออกไปดูก็ไม่กล้า ...


เขารู้แต่ว่าเขาอยู่ในห้องนี้มานานมาก และเพื่อนก็น่าจะกลับกันหมดแล้วด้วย หรือรุ่นพี่แจบอมจะแกล้ง?


แกร้ก... หน่วยตาดำขลับจ้องมองคนมาใหม่ด้วยความประหลาดใจ อิมแจบอมกลับเข้ามาพร้อมลังกระดาษหนึ่งใบ ... ทำไม?


"ร้องเพลงให้ผมฟัง ถ้าผ่านคุณกลับบ้านได้" แม้จะยังสงสัยในลังกระดาษนั้นแต่ยองแจก็ทำตามคำสั่งอย่างไม่บกพร่อง ... เรื่องร้องเพลงน่ะเขาไม่ห่วงหรอก และก็ตามนั้น...ยองแจผ่านในรอบเดียว


"กลับบ้านได้ ผมอยากเห็นแมวของคุณและถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมจะเอามันไปเลี้ยงเอง" จนแล้วจนรอดชเวยองแจก็มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้อิมแจบอมจนได้ ปากคอยเอ่ยบอกทางไปหอเรื่อยๆ สายตาก็ลอบมองใบหน้ารุ่นพี่ไปด้วย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า..แต่วันนี้แจบอมดูเหนื่อยอ่อนกว่าทุกวัน..ยองแจรับรู้ได้แม้กระทั่งไอร้อนบางๆจากตัวอีกคนเลยด้วยซ้ำ


"เมี้ยว เมี้ยว" ร้องเรียกเพียงสองครั้ง เจ้าเหมียวน้อยก็วิ่งออกมาแล้วมองคนแปลกหน้าอย่างแจบอมเขม็ง ตอนแรกยองแจเกรงว่ารุ่นพี่หน้าดุจะโดนแมวข่วนเอาซะแล้ว แต่ผิดคาดเมื่อเจ้าแมวเหมียวดันเข้าไปคลอเคลียคนแปลกหน้าซะงั้น



มากไปกว่านั้นก็คือ ... อิมแจบอมยิ้ม ...



คงจะชอบแมวน่ะสินะ... ไม่น่าเชื่อ



"ผมขอได้หรือเปล่า คุณจะได้ไม่ต้องกังวลจนเอาไปคุยกันในห้องเชียร์อีก" ยองแจพยักหน้ารับพลางยิ้มตาหยีด้วยความยินดี เขาไม่ได้เกลียดแมวแต่เขาก็ไม่ได้ชอบมันเหมือนกัน เขาคิดว่ามันน่ารักแต่ไม่มีโครงการเอามาเลี้ยง


"ได้ครับรุ่นพี่...คือผมไม่ค่อยชอบแมวเท่าไหร่"


"ดูจากหน้าคุณ ผมก็พอจะทราบ" แจบอมอุ้มเจ้าแมวเหมียวที่ยังไม่มีแม้กระทั่งชื่อใส่ลงไปในลัง และกำลังจะกลับอยู่แล้วตอนที่ยองแจเกิดนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้


"รุ่นพี่อย่าเพิ่งไปครับ รอผมอยู่ตรงนี้ก่อน" ขาเรียวก้าวฉับๆเข้าไปในห้อง รื้อค้นอะไรอยู่พักหนึ่งจึงกลับออกมาหารุ่นพี่หน้าดุ...พร้อมด้วยยาหนึ่งแผง


"กินยาด้วยนะครับ ผมคิดว่ารุ่นพี่กำลังจะเป็นไข้" มือหนายื่นออกมารับยาจากยองแจใส่กระเป๋ากางเกงแล้วบอกขอบใจเบาๆ


"ขอบคุณรุ่นพี่มากนะครับที่ช่วย"


"เรียกว่าพี่แจบอมสิ" ได้ยินเพียงเท่านั้นเครื่องหมายคำถามอันเบ้อเร่อก็ลอยมาแปะอยู่บนหน้าของยองแจทันที ...หูฝาดไปรึเปล่านะ บอกให้เรียกว่าพี่แจบอมอย่างงั้นหรอ?...


"อะไรนะครับ?"


"ผมจะไม่พูดซ้ำอีกรอบ"


"ค-ครับพี่แจบอม"


และถ้าตาไม่ฝาดนะ..เหมือนเห็นอิมแจบอมยิ้มมุมปากนิดๆด้วยล่ะ





ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้านอิมแจบอมดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาฮัมเพลงในลำคอ บางครั้งก็ยื่นมือไปยีหัวลูกแมวที่เพิ่งได้มาจากยองแจด้วย


"ไงคะคนสวย เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วดีใจมั้ย?"


หืม...







x







ผ่านพ้นช่วงเชียร์มหาโหดไปแล้ว และยองแจกับแจบอมก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันอีก ดังนั้นยองแจจึงไม่ได้ถามถึงความเป็นอยู่ของเจ้าแมวน้อยหลงทางตัวนั้นเลยว่าแจบอมเลี้ยงดูมันดีหรือเปล่า ... แต่เขาก็บ้านรวยอยู่นี่นาคงไม่ทิ้งๆขว้างๆหรอกน่ะ


"ยองแจไปซื้อน้ำปั่นกินกันเถอะ" จินยองเอ่ยชวนเพื่อนที่ทรุดตัวลงนั่งยองๆพักเหนื่อยอยู่ เมื่อครู่นี้พวกเขาเรียนวิชาพละมา และที่สำคัญเลยก็คือมีการทดสอบสมรรถภาพของร่างกาย วิ่งรอบสนามฟุตบอลสิบรอบงี้ เหนื่อยแทบขาดใจเลย... ยองแจใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมตัวไปซื้อน้ำปั่นเป็นเพื่อนจินยอง แต่ระหว่างทางที่เดินไปร้านนั้น เขาเดินสวนกับอิมแจบอมและโดนอีกฝ่ายกักตัวไว้


"ชเวยองแจ" เห็นแบบนั้นเพื่อนที่ดีอย่างจินยองจึงส่งซิกบอกยองแจว่าเดี๋ยวเขาเดินไปซื้อน้ำปั่นคนเดียวและให้ยองแจอยู่คุยกับรุ่นพี่อิมแจบอมคนดุให้เสร็จธุระซะค่อยตามไป ครั้นยองแจจะเรียกไว้ก็เรียกไม่ทัน


คนตรงหน้าแม้จะไม่ได้อยู่ในสถานะประธานเชียร์ พี่ระเบียบ หรืออะไร ลดสถานะเหลือแค่เพียงรุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดา แต่เขาก็ยังคงมาดดุและความเข้มงวดไว้ น้อยครั้งมากที่จะเห็นเขายิ้มและหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ


ได้ยินมาว่ากว่าจะได้เป็นประธานเชียร์หรือพี่ระเบียบหรือแม้กระทั่งสต๊าฟเชียร์ พวกเขาเหล่านั้นต้องเข้าค่ายช่วงปิดเทอมเป็นเดือนเป็นการละลายพฤติกรรมและห้ามหลุดพฤติกรรมเดิมๆโดยเด็ดขาดแม้แต่กับเพื่อน ...โหดขนาดนั้น ไม่แปลกหรอกที่จนจบเชียร์แล้วแจบอมก็ยังเลิกนิสัยดุทั้งหน้าทั้งน้ำเสียงไม่ได้


"ครับ พี่แจบอม" ยองแจยังคงไม่ลืมสิ่งที่อีกคนสั่งไว้เมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อนว่าแทนที่จะเรียกรุ่นพี่ให้เรียกแค่พี่ก็พอ...แต่จนวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจในเจตนาอยู่ดีแหละ


"ไปกินข้าวกับผมหน่อย" คนอายุน้อยกว่าทวนคำสั่งเมื่อครู่ในหัวประมาณสามรอบ คิ้วขมวดจนแทบเป็นปม ท้ายสุดจึงเอียงคอแล้วมองรุ่นพี่อย่างไม่เข้าใจ แต่แทนที่อิมแจบอมจะตอบคำถามนั้น เขากลับจับข้อมือยองแจแล้วดึงให้เดินตามไปโรงอาหารแทน


"ด-เดี๋ยว" คือกระเป๋ายังอยู่ที่สนามอยู่เลย...


"แล้วกระเป๋าของคุณล่ะ?"


"อยู่ที่สนามน่ะครับ" แจบอมจ้องหน้ายองแจเล็กน้อย


"โทษทีที่ไม่ได้ถามซะก่อน คุณไปเอากระเป๋ามาไป" ยองแจพยักหน้ารับแล้วเดินลากขาออกจากโรงอาหารกลับไปเอาสัมภาระที่สนามฟุตบอล เลยได้เจอจินยองที่คาดว่านั่งรอเขาอยู่พอดี


"ทำไมนานจัง?"


"นายกลับก่อนเลยจินยอง ฉันต้องไปโรงอาหาร" จินยองพยักหน้างงๆ กำลังจะอ้าปากถามแต่ยองแจชิงตอบก่อน เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้แจบอมรอนานๆแล้วอีกฝ่ายจะโกรธ ทำหน้าบูดใส่อีก แถมดีไม่ดีอาจเจอบรรยากาศกดดันด้วย


"ไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่แจบอม ไปนะ" ขาเรียวก้าวยาวๆเดินตัดอาคารของคณะมนุษย์ฯไปเพราะถ้าไม่เดินตัดก็เท่ากับว่าเขาเดินอ้อม เพราะฉะนั้นเดินตัดไปนี่แหละถึงจะต้องผ่านคณะที่ไม่ใช่ถิ่นของตัวเองก็ตามเถอะ


...นั่นพี่แจบอมนั่งอยู่กับเพื่อนนี่...แต่ดูจากท่าคงแค่ผ่านมาเจอเลยแวะคุยกัน...


"เป็นไงมั่งวะ แผนเอาลูกแมวไปปล่อยล่อยองแจ สำเร็จมะ?"


...อะไรนะ? แผนเอาลูกแมวไปปล่อยล่อยองแจงั้นหรอ?...


อยู่ๆเจ้าแมวน้อยสีขาวตลอดทั้งตัวก็ผุดขึ้นมาในหัวแบบกะทันหัน หรือว่าจะหมายถึงแมวตัวนั้น?


"ยังไม่รู้ ไปเรื่อยๆ"


"ระวังนะ ไม่รีบทำตัวให้มันชัดเจน น้องมันจะหนีไปมีแฟนซะก่อน"


...อะไรนะ? เกี่ยวอะไรกับเรื่องเขามีแฟนหรือไม่มีล่ะ...


แต่เอาเถอะ ชเวยองแจไม่ได้โง่ เขาพอจะปะติดปะต่อสิ่งที่ได้ยินได้ แมวตัวนั้นเป็นของอิมแจบอมมาตั้งแต่แรก... อิมแจบอมเป็นคนเอาแมวมาปล่อยที่ห้องของยองแจ... แต่เพื่ออะไรนี่ยังไม่ชัดเจน... ต้องถาม


"พี่แจบอม" กระเป๋าเป้ถูกวางลงกลางวงอย่างไม่ค่อยมีมารยาทนัก เป็นอันว่าเพื่อนของแจบอมแตกกระเจิงก็แล้วกัน เหลือแต่อิมแจบอมที่มองหน้ายองแจอย่างไม่สะทกสะท้าน


"นั่งลงชเวยองแจ"


"ผมไม่นั่งครับ"


"ผมสั่งให้นั่งลง" น้ำเสียงกดลงต่ำแบบเริ่มไม่สบอารมณ์ของแจบอมทำให้ยองหวั่นใจเล็กน้อย เขาจึงจำต้องนั่งลงฝั่งตรงข้าม ร้อยวันพันปีคงมีแค่ชเวยองแจนี่แหละที่กล้าแข็งใส่ประธานเชียร์ของรุ่นแบบนี้


"คุณได้ยินแล้วใช่ไหมเรื่อที่ผมกับเพื่อนคุยกันเมื่อกี๊?" หน่วยตาดำขลับจ้องหน้าแจบอมอย่างเอาเรื่อง ก่อนพยักหน้าหนึ่งทีแล้วสะบัดหน้าหนี


"ผมขอสั่งให้คุณหายโกรธผมเดี๋ยวนี้"


"ผมไม่หาย"


"ชเวยองแจ"


"ผมไม่หาย ผมไม่เข้าใจ..พี่ทำแบบนั้นทำไม จะแกล้งผมหรอ?" แจบอมยกกระเป๋าเป้ของยองแจลงจากโต๊ะ หยิบน้ำมารินใส่แก้วแล้วเลื่อนไปฝั่งตรงข้าม


"ผมไม่ได้แกล้ง ผมแค่รู้มาว่าคุณไม่ชอบแมวแต่ผมชอบเพราะคุณเหมือนแมว ผมก็เลยเอาแมวไปปล่อยไว้ที่ห้องคุณชั่วคราวรอดูปฏิกิริยาของคุณ สนุกดี"


หืม...แต่ผมชอบเพราะคุณเหมือนแมว...อย่างงั้นเหรอ?


ยองแจกลืนน้ำลายลงคอแล้วถามออกไปเสียงเบา


"ตกลงพี่ชอบแมวหรือชอบผมกันแน่ เอาดีๆสิครับ" ที่พึมพำพูดออกไปน่ะไม่คิดหรอกนะว่าคนนั่งอยู่ตรงข้ามจะได้ยินกะแค่พูดกับตัวเองแค่นั้น...แต่เขาคิดผิด


"ทั้งสอง"


หลังจากได้ยินคำตอบ มือเรียวก็จัดการยกน้ำขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว แถมยังรินดื่มต่ออีกแก้ว อยู่ๆก็รู้สึกว่าหน้าเห่อร้อน...


"พี่นี่ประหลาดจริงๆเลยนะครับ"


"อืม ผมก็คิดว่างั้น คุณอยากไปดูแมวสักหน่อยไหม?" ว่าไปแล้วเขาก็อยากจะไปเชยชมหน้าแมวน้อยตัวแสบอยู่เหมือนกัน หนอย...ทำกันได้ ...




นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ยองแจได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถของอิมแจบอม และครั้งนี้เป้าหมายปลายทางอยู่ที่...บ้านของคนที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้


ยองแจถึงกับลืมตัวอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะตกใจความใหญ่โตโอ่โถงของบ้านหรืออะไรแต่เขาแค่ตกใจความอ้วนท้วนสมบูรณ์ของแมวน้อยต่างหาก


"พี่แจบอม..นั่นแมวหรือกระต่าย?"


"ผมคิดว่ามันเป็นกระต่ายกลายพันธุ์" คำตอบแบบที่ยองแจไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากคนหน้าดุเสียงเข้ม เล่นเอายองแจต้องนั่งกุมท้องหัวเราะ จนกระทั่งมีมือหนาวางปุลงมาบนกลุ่มผมแล้วยีเบาๆ ...


อึ้งนิดหน่อย หัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร


"ลงไปทักมันหน่อยสิ"


"ไง แมวตัวแสบ แสบนักนะ" ยองแจยีหัวลูกแมวเล่นอย่างไม่ปราณีปราศัย มันจะดิ้นออกจากอุ้งมือยองแจก็ไม่ยอม มือเรียวกลายร่างเป็นคีมหนีบเจ้าแมวน้อยน่าสงสารไว้แน่นเป็นการทำโทษในฐานะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับอิมแจบอมมาหลอกเขาได้หน้าตาเฉย


"มันมีชื่อ" ยองแจหันไปมองแจบอมอย่างรอคอยคำตอบ "ชื่อ แจแจ"


"ทำไมให้มันชื่อแจแจล่ะครับ?"


มือหนายกขึ้นมาถูจมูกเล็กน้อย จากนั้นเสเดินไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนมองดูคนแกล้งแมวทั้งที่ไม่ชอบอย่างเงียบๆ


"พี่แจบอม?"


"เพราะพ่อมันชื่อแจบอมไงล่ะ"


แต่ฟังดูแล้วยองแจลงความเห็นเงียบๆว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย...


"แล้วแจอีกพยางค์นึงล่ะครับ?"











"ก็...แจบอม กับ ...ยองแจ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FIN

 

ยัง อย่าเพิ่งรุมกระทืบตวงมี่ตรงนี้ที่ตัดจบได้น่าเกลียดมาก
ระดับความมีสาระให้ติดลบ แต่ระดับความดิบของอิมแจบอมมีร้อยให้ล้าน ////////-////////
*สรุปคือนางแต่งสนองนี้ดตัวเองอย่างนั้นใช่มั้ย*
อิมแจบอมอย่างหล่อ อยากจิซุก แงงงง อย่าตกใจที่ขยันอัพ ความจริงพรุ่งนี้สอบ
*ตึ่งโป๊ะ*
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ นี่แหละช่วงนี้ขยัน(?)
เอาเป็นว่าเอนจอยรีดดิ้งนะคะ ขอให้สนุกสนานไปกับบีแจ
และช่วยรักตวงมี่ด้วยค่ะ #ถุยอย่างแรง
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะที่รัก


 

G  Minor!