คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :: long - sighted ::
' LONG - SIGHTED '
By : tuangmi
"ก็ย้ายไปอยู่กับพี่แจบอมเขาสิลูก คนบ้านใกล้เรือนเคียง..แม่จะคุยกับแม่ของแจบอมให้"
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นที่ประโยคนั้นแท้ๆ ไม่สิ มันเริ่มตั้งแต่ 'ชเวยองแจ' มีความคิดอยากย้ายไปอยู่หอใกล้ๆโรงเรียนแล้วต่างหากล่ะ แค่เอ่ยปากเล่าให้แม่ฟังก็ได้ประโยคข้างต้นเป็นคำตอบกลับมา
และหลังจากนั้นสองวัน .. แม่ก็เดินเข้ามาบอกยองแจว่าแม่ของ 'อิมแจบอม' ไม่มีปัญหาอะไรหากว่าเขาจะย้ายเข้าไปอยู่ด้วย เพราะยังไงก็เรียนโรงเรียนเดียวกันแถมอีกฝ่ายก็อยู่หอคนเดียวด้วย มีเพื่อนไปอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกัน แต่ยองแจไม่ได้อยากไปอยู่กับอิมแจบอมนี่ เขาอยากไปอยู่ของเขาเองไม่ใช่ไปอาศัยคนอื่นอยู่ แถมคนๆนั้นยังเป็นคนที่อาศัยอยู่บ้านตรงข้ามกันมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ใช่แค่นั้น...ห้องนอนตรงกันอีกต่างหาก
ส่วนเหตุผลที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ .. เขาคิดอกุศลกับเพื่อนบ้านรุ่นพี่มานานโขแล้ว
เอาเป็นว่าเริ่มเรียนมัธยม เริ่มรู้จักคำว่า 'ชอบ' ยองแจก็เริ่มมองแจบอมแปลกไปจากเดิมทันที ตกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน เพื่อนรอบตัวเขาก็มีแฟนเป็นผู้หญิงน่ารักๆกันทั้งนั้น มีแค่เพียงยองแจเท่านั้นที่ยังไม่มีแฟนและแอบชอบ 'ผู้ชายด้วยกัน' แต่เรื่องนี้เขาเก็บเงียบไว้กับตัวเองมาตลอด ไม่เคยปริปากหรือแม้แต่จะทำตัวกระโตกกระตากให้ใครรู้ รวมถึงอิมแจบอมด้วย
เขาอยากเห็นแจบอมทำตัวปกติกับเขาไม่ใช่ทำตัวห่างเหิน และเขาก็กลัวว่าหากอีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดยังไงแล้วอีกฝ่ายจะตีตัวออกห่าง .. เอาเถอะ เรื่องตีมึนน่ะชเวยองแจถนัดอยู่แล้ว
"แม่ครับ ทำไมต้องให้ไปอยู่กับพี่แจบอมด้วย?"
"ถ้าจะไปอยู่หอ แม่ก็ต้องแน่ใจว่าเราจะไม่มีอันตราย เพราะงั้นอยู่กับแจบอมแม่วางใจที่สุด แล้วเราก็สนิทกับพี่เขาดีไม่ใช่หรือไง?" เรื่องนั้นยองแจก็เถียงไม่ค่อยออก เพราะที่ผ่านมาพวกเขาสนิทสนมกันจริงๆ แต่เรื่องให้ไปอยู่ด้วยกันเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน เดือนละสามสิบวันนี่มันคนละเรื่องเลยนะ ชเวยองแจอยากจะเบะปากร้องไห้
ชีวิตเด็กไฮสคูลของเขาคงจะไม่ง่ายละล่ะ
"ไปอยู่กับพี่แจบอมก็ได้ครับแม่"
x
"อย่ากลับค่ำนะยองแจ"
"ครับพี่แจบอม" ยองแจพยักหน้ารับคำที่แจบอมกำชับก่อนออกจากหอไปกินข้าวมื้อเย็นกับเพื่อน ตาเล็กๆเหลือบมองนาฬิกาข้อมือใหม่เอี่ยมซึ่งบอกเวลาว่าเพิ่งเลยหกโมงเย็นมานิดๆแค่นั้น .. แล้ว 'อย่ากลับค่ำ' ของอีกคนมันกี่โมงกันล่ะ?
แต่เอาเถอะ ยังไงยองแจก็ไม่กลับเข้าหอเกินสองทุ่มอยู่แล้ว อีกอย่างอิมแจบอมจะสนใจไปทำไมในเมื่ออีกเดี๋ยวตัวเองก็ต้องออกไปกับ 'เพื่อนใหม่' อยู่แล้ว และคงไม่มีทางที่จะกลับมาเร็วซะล่ะ เหตุเพราะพวกเขาสองคน .. ขอย้ำว่าสองคน จะไปเดินเที่ยวในเมืองกัน ยองแจอยากจะเบะปากใส่อิมแจบอมให้ปากเบี้ยวไปเลยจริงๆ
ตอนมาอยู่ด้วยแรกๆก็ดูแลเอาใจใส่ดีอยู่หรอก แต่ว่าตั้งแต่มีเพื่อนใหม่คนนี้มา แจบอมดูจะห่างเหินไป ไม่ได้คิดไปเองด้วย ตอนแรกถึงพวกเขาจะอายุห่างกัน ไม่ได้เรียนด้วยกัน แต่ก็มีบ้างที่แจบอมไปรอยองแจเพื่อกลับหอพร้อมกัน มีบ้างที่กินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน ลองมาดูเดี๋ยวนี้สิเอะอะก็เพื่อนใหม่ เอะอะก็เพื่อนใหม่อยู่นั่นล่ะ
เพื่อนใหม่คนที่ว่าคือใครน่ะหรอ...?
ก็แค่นักเรียนแลกเปลี่ยนส่งตรงมาจากฮ่องกง
ก็แค่นักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต้องมาอยู่เกาหลีตั้งปีนึงเต็มๆ
ก็แค่นักเรียกแลกเปลี่ยนที่สร้างความขุ่นใจให้ชเวยองแจตั้งแต่ได้ยินชื่อ
ก็แค่นักเรียนแลกเปลี่ยนที่ชื่อ 'แจ็คสัน หวัง'
แต่อิมแจบอมไม่รู้หรอกว่ายองแจน่ะไม่เคยเรียกแจ็คสันในใจว่าแจ็คสันเลยสักครั้ง มีแต่เรียกว่า เจ็กสั้น ... ก็คนมันเคืองนี่ อย่างวันนี้ก็เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจว่า เจ็กสั้นๆๆๆ พลางยีเส้นรามยอนในถ้วยซะจนแทบจำหน้าเดิมมันไม่ได้
"ไปหงุดหงิดอะไรมา?" เพื่อนเขาพยายามถามแต่ยองแจส่ายหน้าไม่ยอมตอบลูกเดียว คีบรามยอนที่เละแล้วเข้าปากก่อนเคี้ยวอย่างแรง เขาผิดเองนั่นแหละที่ดันเกิดมาเด็กกว่าแจบอมแล้วก็แค่บังเอิญมาอยู่บ้านตรงข้ามกัน เด็กอย่างเขาจะไปสำคัญเท่าเพื่อนรุ่นเดียวกันแบบแจ็คสันได้ยังไงกันล่ะ รู้งี้เลิกชอบแจบอมไปตั้งนานแล้วซะก็ดี เพราะถึงก่อนหน้านี้แจบอมจะมีแฟนมาบ้าง (ได้ยินแม่กับแม่ของแจบอมคุยกันครั้งนึง) แต่แจบอมดูไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักจนเลิกรากันไป แต่นี่ไม่ใช่แฟนแท้ๆ ใกล้ชิดกันยิ่งกว่ายองแจที่อยู่ห้องเดียวกันซะอีก
มันน่าน้อยใจ...
"กลับกันเหอะ ไม่มีอารมณ์กินละ" ยองแจเดินไปจ่ายเงิน ทั้งที่รามยอนในชามเพิ่งกินไปได้แค่ไม่กี่คำเท่านั้น เล่นเอาเพื่อนๆที่มาด้วยเหวอกันใหญ่ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเดินตามยองแจออกจากร้านไป
เขายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา พบว่าจากตอนที่ออกจากหอมาเพิ่งผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ แต่เขาก็ตัดสินใจบอกปัดเพื่อนที่ชวนไปเดินเล่นต่อแล้วกลับหอของเขากับแจบอมแทน
แกร้ก..
เปิดเข้าห้องมาก็ตามคาดเมื่อแจบอมยังไม่กลับมา ห้องมืดสนิทและเงียบสงัดเป็นคำตอบอย่างดี ..ยองแจวางกระเป๋าสตางค์กับกุญแจห้องไว้บนโต๊ะหนังสือก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าหนังสือเรียนของแจบอมวางระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ บางส่วนกองบนโต๊ะจะไหลไปกองบนพื้นแหล่ไม่ไหลแหล่ บางส่วนก็ไปอยู่บนเตียงนอน โชคดีที่บนชั้นหนังสือไม่ได้รก เพราะฉะนั้นยองแจจึงสละเวลาที่ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีมาจัดหนังสือให้แจบอม
ก็ทำให้มาตั้งแต่ย้ายเข้ามาแรกๆแล้วนี่นะ...
หนังสือถูกจัดเรียงเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบและเป็นระบบ ยองแจจัดหนังสือวิชาเดียวกันไว้ใกล้กัน นอกจากนั้นเขายังหยิบหนังสือที่แจบอมต้องใช้เรียนวันรุ่งขึ้นมาจัดวางเรียงไว้ให้บนโต๊ะหนังสืออีกด้วย ถัดจากภารกิจจัดหนังสือก็เป็นภารกิจเก็บของจิปาถะทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นดินสอ สมุด ผ้าเช็ดผม แผ่นเกม หรืออะไรต่างๆที่แจบอมวางเกะกะไว้ไม่เก็บเข้าที่...ยองแจก็จัดเข้าที่ให้ทั้งหมด
กว่าจะเสร็จทั้งหมดก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว แจบอมยังไม่กลับ... ยองแจพรูลมหายใจออกมาก่อนตัดสินใจอาบน้ำเข้านอน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องกังวลและหงุดหงิดใจแจบอมกับแจ็คสันไปมากกว่านี้ แต่ในระหว่างที่เขากำลังอาบน้ำอยู่นั้นยองแจก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน พูดถึงการบ้านหรืออะไรสักอย่าง จนยองแจต้องปิดฝักบัวเพื่อฟังแล้วก็ถึงบางอ้อว่าเป็นแจบอมกับแจ็คสันนั่นเอง
ก๊อกๆ
"ยองแจๆ เห็นสมุดคณิตพี่มั้ย?" เสียงเคาะประตูบวกด้วยเสียงตะโกนถามที่ดังพอสมควรทำให้ยองแจต้องปิดน้ำเพื่อตอบคำถามแจบอมอีกครั้ง
"อยู่บนชั้นครับ ชั้นที่สอง"
"โอเค ขอบใจมากนะ" แล้วเสียงแจบอมก็ห่างออกไป ฝ่ายยองแจที่อาบน้ำเสร็จแล้วจึงค่อยๆแต่งตัวให้ช้าที่สุดเป็นการถ่วงเวลาตัวเองให้ไม่ต้องออกไปเจอหน้าแจ็คสัน เพราะแค่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดลอดเข้ามาในห้องน้ำยองแจก็หงุดหงิดแล้ว มุมปากทั้งสองเบะลงเหมือนเด็กโดนขัดใจ ผ่านไปอีกประมาณห้านาทียองแจจึงเปิดประตูออกไปและพบว่าแจบอมกำลังนอนฟังเพลงอยู่บนเตียง...ของยองแจ (พวกเขานอนเตียงสองชั้นและแบ่งกันโดยแจบอมนอนข้างบน ยองแจนอนข้างล่าง)
"พี่ไปข้างนอกมา มานอนบนเตียงผมก็สกปรกสิครับ ผมเพิ่งซักผ้าปูไปนะ"
"นิดเดียวเองน่า เอ้อ ขอบใจนะที่จัดของให้ ลำบากนายทุกทีเลย" ก็เห็นกองไว้ให้ตามเก็บทุกทีอ่ะ...
"ถ้าผมขโมยของพี่ไปก็ไม่รู้ด้วยนะครับ"
"ถ้านายจะขโมยคงขโมยนานแล้วล่ะ ขี้เกียจอาบน้ำแล้วพี่นอนเลยได้มั้ย?" ยองแจส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหนังสือ
"ถ้าพี่จะไม่อาบน้ำก็ช่วยลุกไปนอนเตียงตัวเองด้วยครับ ผมจะนอนแล้ว" แต่อิมแจบอมหาได้ขยับตามที่ยองแจบอกไม่ เขายังคงนอนกางแขนกางขาเต็มเตียงและฟังเพลงแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่ได้คิดถึงยองแจที่เริ่มง่วงแล้วเลยแม้แต่นิดเดียว ... ปกติยองแจเป็นคนนอนเร็ว ต่างจากแจบอมที่ชอบนอนดึก ยองแจต้องห่มผ้านอนแม้อากาศจะร้อน แต่แจบอมไม่ชอบห่มผ้าแม้อากาศจะหนาว
ไม่รู้ว่าอยู่ร่วมห้องกันมาได้ยังไง
"พี่แจบอม.."
"หื๊ม?"
"ผมจะนอนแล้วครับ" บอกเจตนารมณ์อีกรอบเผื่ออีกคนยอมถอย แต่แจบอมกลับยิ้มจนตาหายแล้วบอกมาหน้าตายเพียงแค่คำเดียว...
"อ้อนสิ"
จะบ้าหรือไง..คนง่วงจะตายอยู่แล้วยังจะให้มาอ้อนอะไรอยู่อีก.. พูดแบบนี้หัวใจเต้นผิดปกติกันพอดี.. ยองแจส่ายหัวปฏิเสธแล้วเตรียมปีนขึ้นไปนอนชั้นสองบนที่ของแจบอมแทน แต่อีกคนก็ไม่ยอมอีก
"ถึงขึ้นไปนอนบนนั้นพี่ก็ตามขึ้นไปนะ" ยองแจจึงปีนกลับลงมายืนมองหน้าแจบอมแบบเคืองๆ โดยที่แจบอมก็มองกลับมายิ้มๆ
"ผมไม่ใช่แจ็คสันซะหน่อยจะได้อ้อนพี่ได้"
"หืม เกี่ยวอะไรกับแจ็คสันอ่ะ?" แตะต้องนิดหน่อยก็ไม่ได้ .. ยองแจส่ายหน้าปฏิเสธแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นพร้อมทิ้งตัวลงนอนทั้งอย่างนั้น .. ในเมื่ออีกฝ่ายอยากแกล้งดีนัก เขาก็จะแสดงให้เห็นซะเลยว่าเขาไม่ได้แพ้
"เฮ้ย ลงไปนอนอะไรตรงนั้น มาๆยอมแพ้ละ ไปนอนดีๆ"
"ก็แค่นั้นแหละ" ยองแจจึงปีนขึ้นเตียงแล้วนอนห่มผ้าหันหลังให้แจบอมทันที โดยที่แจบอมไม่รู้ว่ายองแจหลับเดี๋ยวนั้นเลยหรือเปล่า และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่ายองแจวางแผนกลับบ้านโดยที่ไม่ได้บอกให้เขารู้สักคำ
x
"อ้าวยองแจ มายังไงเนี่ย?"
"ผมก็นั่งรถมาสิครับแม่" ยองแจวางกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าสำหรับสองคืนสองวันลงบนพื้นบ้าน วันนี้เขาเลิกเรียนเร็วกว่าปกติและเขาก็รีบกลับห้องเพื่อไปเก็บเสื้อผ้ามานอนบ้าน เหตุผลง่ายๆก็คือ 'งอน' งอนแจบอมโดยที่คนถูกงอนไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายองแจงอน ทั้งเรื่องสนใจแจ็คสันมากกว่า แล้วก็เรื่องที่แจบอมแกล้งให้อ้อนด้วย
"แล้วแจบอมล่ะ?"
"ผมไม่ได้ตัวติดกับพี่แจบอมครับแม่" ป่านนี้คงไปเตร่เที่ยวกับแจ็คสันแล้วละมั้ง คงยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำว่าเขาหนีกลับบ้านมาแล้วน่ะ
"อ้าว ทะเลาะกันหรอ?"
"เปล่าครับ ผมไปอาบน้ำนะแม่" ว่าแล้วยองแจก็วิ่งตึงๆขึ้นห้องไปทันที และไม่ได้ลงมากินมื้อเย็นแต่กลับนอนเล่นเกมอยู่ในห้อง ไม่สนใจแม้กระทั่งโทรศัพท์ที่สั่นอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างๆเลย
"ตายๆๆๆ เซ็ง" ยองแจทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงและเพิ่งได้โอกาสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ค่อยพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับเกือบสามสิบสาย ซึ่งกว่ายี่สิบสายเป็นของอิมแจบอม ส่วนที่เหลือเป็นเพื่อนๆของเขาเอง ดังนั้นยองแจจึงต้องไล่โทรไปแจ้งเพื่อนว่าไม่เป็นอะไร และฟังเพื่อนบ่นจนหูชามาอีกหลายกระบุงว่ามีโทรศัพท์ไม่รู้จักรับ ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง และอิมแจบอมเป็นคนสั่งให้เพื่อนๆของยองแจโทรตามเอง ยองแจเบ้ปากเล็กน้อยก่อนกดโทรออกหาคนที่โทรมาเป็นสิบๆสาย
((อยู่ไหน?)) น้ำเสียงเย็นๆเครียดๆหมดเค้าความขี้เล่นเหมือนเคยทำเอายองแจหวาดๆขึ้นมาเหมือนกัน
"บ้านครับ"
((จะกลับทำไมไม่บอก? ทำไมต้องทำให้เป็นห่วง คิดว่าไปเที่ยวไหนแล้วเป็นอะไรไป))
"ขอโทษครับ แต่ผมไม่ชอบเที่ยวแบบพี่หรอกครับ" ขอสักนิดเถอะ ขอให้ได้เหน็บสักนิดนึงเถอะ ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นมาอีก
((นายไม่รู้หรอกว่าพี่ห่วงมากแค่ไหน คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก แล้วพรุ่งนี้ก็กลับมาซะ))
"ผมจะอยู่ถึงวันอาทิตย์ครับ"
((พี่นอนไม่หลับ..กลับมานะ)) แย่ล่ะสิ.....ยองแจฝังหน้าตัวเองลงกับหมอนแล้วหลับตานับหนึ่งถึงสิบค่อยเงยหน้ามากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
"ตามเพื่อนพี่มานอนด้วยสิครับ"
((ไม่ เพื่อนก็เพื่อนสิเหมือนกันตรงไหน ไม่รู้แหละถ้าพรุ่งนี้ไม่กลับมาพี่จะไปรับ แค่นี้นะ))
เผด็จการ...
กลับก็ได้แฮะ...
ไม่ได้แพ้คำว่า 'พี่นอนไม่หลับ..กลับมานะ' หรอกน่า .. จริงๆนะ '----'
ดังนั้นวันรุ่งขึ้นตอนสายๆอิมแจบอมจึงได้ลุกจากที่นอนมาเปิดประตูให้ยองแจได้เข้ามาในห้องพร้อมกับที่ยองแจเห็นรอยยิ้มชอบใจ จนต้องเบือนหน้าหนี..และเห็นว่าสมบัติของแจบอมกองเต็มเตียงยองแจเลย
"พี่นอนเตียงนาย"
"พี่นี่..." แต่แจบอมก็ตัดบทด้วยการดึงกระเป๋าของยองแจไปวางไว้ให้ แถมยังเดินไปยกกับข้าวมื้อเช้ามาวางให้เสร็จสรรพอีกต่างหาก ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนยองแจตั้งรับไม่ทัน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แจบอมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วนั่นล่ะ
"พี่จะไปไหนครับ?"
"จะไปเที่ยวน่ะ" ก็คงไปกับแจ็คสันอีกตามเคย ... ยองแจนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมตักกินจนกระทั่งแจบอมอาบน้ำเสร็จออกมาเจอ เขาขมวดคิ้วแล้วเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามยองแจ
"ทำไมไม่กินล่ะ ไม่ไปเที่ยวกันหรอ? หรือต้องให้พี่ป้อน?"
"พี่จะไปกับแจ็คสันไม่ใช่หรอครับ?"
"หืม? ใครบอก เราไปกันสองคน"
อะไรนะ.........เราไปกันสองคนงั้นหรอ?????
x
การไปเที่ยวของแจบอมก็คือการไปปั่นจักรยานเล่นในสวนสัตว์เนี่ยนะ กว่าจะเที่ยวกันทั่วก็หมดเวลาไปวันนึงจริงๆ แล้วยังไม่รวมที่เสียเวลาไปกับการหนีลูกเสือของสวนสัตว์ที่แจบอมพยายามลากเข้าไปดูใกล้ๆอีกด้วยนะ คือรู้อ่ะว่ามันเป็นแค่ตัวลูก..แต่ยังไงมันก็เสือมั้ย เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย
"พี่แจบอมต้องอาบน้ำนะครับวันนี้"
"อื้ม รู้แล้วๆขอนั่งพักแป๊บนึง เหนื่อย"
"ก็ใครใช้ให้พาผมซ้อนจักรยานล่ะครับ" จริงนะ ไปถึงสวนสัตว์นึกว่าจะปั่นจักรยานกันคนละคัน ที่ไหนได้ดันให้เขาซ้อนท้าย โชว์พาวขี่จักรยานพาเที่ยวทั่วสวนสัตว์ซะงั้น ผลที่ได้รับก็คือหมดสภาพอย่างที่เห็นนี่ไง สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้าอยู่หรอกแต่ก็ยังเห็นใจอยู่บ้าง ที่อีกคนหมดสภาพก็เพราะพาเขาไปเที่ยวนี่นะ
"หายเหนื่อยแล้วไปอาบน้ำเลยนะครับ"
"คืนนี้นอนบนพื้นกันเถอะ"
"หืม? ทำไมล่ะครับ?" ยองแจที่กำลังถูพื้นอยู่พอดี หันไปมองหน้าคนพูดด้วยความงุนงงเล็กน้อยที่อยู่ๆชวนนอนบนพื้นแทนที่จะนอนเตียงสองชั้นเหมือนเดิม
"ก็อยากนอน" เอาเถอะ...นอนก็นอน...
คิดว่ายองแจจะนอนหลับมั้ยล่ะเนี่ย มีอิมแจบอมมานอนอยู่ใกล้ๆชนิดว่าสามารถหายใจรดกันได้เลยแบบนี้ ยองแจนอนหันหลังให้แจบอมแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักเพราะเขายังคงข่มตาไม่ลง .. หัวใจเต้นแรงอยู่ตลอดเวลาแบบนี้เป็นใครก็นอนไม่ได้กันทั้งนั้น
"ยองแจ หลับรึยัง?" เขาพลิกตัวหันไปตามเสียงเรียกเพื่อพบว่าอิมแจบอมอยู่ใกล้มาก มากจนยองแจชะงักกึก ทำอะไรไม่ถูกและพาลพูดอะไรไม่ออกไปเสียดื้อๆ แต่แทนที่อีกคนจะรีบพูดสิ่งที่อยากพูดออกมา เขากลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนรู้สึกได้ว่าลมหายใจร้อนๆเป่ารดหน้าผากยองแจอยู่
"ก-ใกล้ไปแล้วมั้งครับ"
"ก็พี่สายตาสั้นนี่นา ต้องมองใกล้ๆ"
"อ-อะไรของพี่เนี่ย?" สัมผัสหนักๆกดลงบนหน้าผากของยองแจแล้วผละออกแทนคำตอบทั้งหมด แต่สุดท้ายยองแจก็ไม่อาจเข้าใจอีกคนได้อยู่ดี
"นายนี่น่ารักดีนะ"
โอ๊ยให้ตายเถอะ..ที่อีกฝ่ายทำมันหมายความว่ายังไงไม่แน่ชัด
แต่เอาเป็นว่าคืนนี้ชเวยองแจ 'ฟินสุดอ่ะ'
แต่ด้วยความที่มีโมเม้นท์ในงานแฟนไซน์วันนี้ แล้วก็สาบานกะตัวเองไว้ละว่าก่อนพรุ่งนี้ต้องได้ลงฟืค
มันจึงออกมาเป็นฉะนี้แล อยากบอกว่าฟิคนี้เกิดจากฟีลในงานแฟนไซน์นะ
แต่เรื่องไม่ได้เกี่ยวเลย มันเป็นพล็อตตอนฟังเพลง แค่นั้นเอง ถถถถ อนาถจุง
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะที่รัก ทักทายทางทวิตเตอร์ได้นะตวงมี่ไม่กัด -..-
ความคิดเห็น