คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SuJu] Lovely day....วันดีๆที่เรียกว่ารัก(KyuMin) 100%
ตั้งแต่เกิดมา ทุกคนต่างพากันคิดว่าผมนั้นเกิดมาเพียบพร้อมที่สุด ไม่มีอะไรที่ผม..โจว คยูฮยอนคนนี้ต้องการแล้วไม่ได้มาและไม่มีสิ่งใดที่ผมไม่มี แต่พวกเค้าคิดผิดผมต้องการความรัก ความอบอุ่นและความเข้าใจจากคนรอบข้างซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากใครแม้กระทั่งจากพ่อแม่..ไม่มีใครสามารถมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับผมได้...จนกระทั่งผมได้มาเจอกับ ลี ซองมิน รุ่นพี่ที่เรียนโรงเรียนเดียวกับผม...คนที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตอันหม่นหมองให้กลับกลายเป็นสดใส ลี ซองมิน..คนๆนี้เพียงเท่านั้น ผมก้อไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไป...
"อ้าว ว่าไงคยู ทานข้าวกลางวันรึยัง"พี่ซองมินถามผมขณะที่เราเดินสวนกันตรงระเบียง ในช่วงเวลาพักเที่ยง "ยังเลยครับ อาจารย์เพิ่งปล่อยเมื่อกี๊นี้เอง"พี่ซองมิมก้มลงดูนาฬิกาแล้วเบิกตากว้างขึ้นทันที
""เฮ้ย ทำไมอาจารย์ถึงได้ปล่อยช้าขนาดนี้เนี่ยย เที่ยงกว่าแล้วนะ"ผมตอบอะไรไม่ได้ก้อเลยได้แต่ยิ้มบางๆให้พี่ซองมินเท่านั้น "งั้นไปทานกับพี่ก้อได้..ปะ"พี่เค้าไม่รอฟังความเห็นของผมเลยครับ พี่ซองมินจูงข้อมือของผมไปโรงอาหารทันทีที่พูดจบ
"พี่ก้อยังไม่ได้ทานหรอครับ"พี่ซองมินส่ายหน้าปฏิเสธ สร้างความงุนงงให้แก่ผมเป็นอย่างมาก "ป่าวหรอก มานั่งเป็นเพื่อนคยูน่ะ"พี่ซองมินครับ พี่จะน่ารักเกินมนุษย์ไปหน่อยมั้ยครับ ทำอย่างงี้กะให้ผมหลงใช่มั้ยเนี่ยยยยย
"ลำบากพี่แย่เลยนะครับ พี่ไปเรียนเถอะผมไปทานคนเดียวได้"พี่ซองมินส่ายหัวปฏิเสธผมอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิมนิดหน่อย "ไม่เอาน่าคยู แค่คยูตอบแทนพี่โดยการเดินไปส่งพี่ที่ห้องก้อพอแล้วล่ะ"สงสัยผมจะเจอนางฟ้าเดินดินก้อคราวนี้ล่ะครับทุกคน "ได้ครับ"
หลังจากที่ผมทานข้าวเสดแล้วผมก้อเดินไปส่งพี่ซองมินที่ห้องตามสัญญาที่ได้ให้ไว้ "ขอบคุณนะครับพี่ซองมินที่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนผม"พี่ซองมินคลี่ยิ้มกว้างส่งมาให้ "ไม่เป็นไรหรอกคยู วันหลังไปด้วยกันอีกนะ ^^" 55 ใจผมกำลังจะละลายแล้วครับ ทำยังไงดี..นี่ผมควรจะเดินไปเรียนแล้วใช่มั้ย?? "ผมไปแล้วนะครับ"ผมยิ้มให้พี่ซองมินนิดๆเมื่อพี่เค้าโบกมือบ๊ายบายให้ผม
"อ๊ะ เดี๋ยวนะคยู เย็นนี้ไปเดินเล่นกันมั้ย?"ผมกำลังจะเดินไปแล้ววถ้าพี่ซองมินไม่เรียกผมไว้ซะก่อน "ได้สิครับ เลิกเรียนแล้วผมมาหาที่ห้องนะครับ"ผมรีบตอบตกลงไปทันทีแบบไม่เสียเวลาคิดเลย..ก้อพี่ซองมินชวนทั้งทีนี่ครับ
"อื้มม พี่จะรอนะ"ถ้าผมตาไม่ฝาดนะครับ ผมเห็นพี่ซองมินหน้าแดงด้วยล่ะ น่ารักสุดๆไปเลย พี่เค้าหันมายิ้มสดใสให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียน ส่วนผมก้อได้แต่ตั้งตารอว่าเมื่อไหร่จะเย็นซักที..อยากไปเดินเล่นกะพี่ซองมินใจจะขาดอยู่แล้ววว จนเพื่อนถามว่าเป็นอะไรรึป่าว สงัสยเป็นเพราะผมเอาแต่นั่งยิ้มล่ะมั้งครับ "กำลังมีความสุข"ผมเองก้อตอบไปคำเดียว สั้นๆแต่ได้ใจความเพราะมันมาจากก้นบึ้งหัวใจผม 555
"พี่ซองมินครับ ไปกันเถอะ"และแล้วตอนเย็นที่ผมรอคอยก้อมาถึง ผมมารับพี่ซองมินที่ห้องเพื่อไปเดินเล่นด้วยกันก่อนกลับบ้าน "ปะ คยูไปไหนกันดี"สุดท้ายเราก้อไปเดินตลาดกันครับ ทุกคนอาจจะคิดว่าคุณหนูอย่างผมจะเดินตลาดไม่เป็น ผมน่ะชอบเดินตลาดมากเลยแต่ไม่ค่อยได้ออกมาเดินหรอกครับเพราะพ่อผมสั่งให้การ์ดคอยตามดูผมในวันหยุด ห้ามผมไปเดินตลาดโดยเด็ดขาด ด้วยเหตุผลที่ว่ามันสกปรกแต่ก้อต้องขอบคุณพ่อผมเหมือนกันที่ไม่สั่งตามในวันเรียนอย่างงี้
"คยู วันนี้สนุกมากเลย ขอบคุณมากน้า ส่งพี่แค่นี้ก้อพอ"ผมเดินมาส่งพี่ซองมินที่บ้านก่อนจะนั่งรถแท็คซี้กลับบ้าน พอกลับมาถึงบ้านก้อประมาณเกือบๆสองทุ่มแล้ว พ่อของผมนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นและดูเหมือนกำลังโมโหมากๆด้วยซึ่งผมก้อรู้ดีว่าพ่อโมโหเรื่องอะไร "แกไปไหนมา"น้ำเสียงห้วนๆแต่ฟังดูเด็ดขาดของพ่อถามขึ้นทันทีที่ผมก้าวขาเข้ามาในบ้าน
"ผมไปเดินเล่นมา"พ่อลุกขึ้นแล้วหันมาจ้องหน้าผม "ไปกับใคร"แค่ฟังดูผมก้อรู้แล้วว่าพ่อของผมกำลังพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ "กับรุ่นพี่ที่โรงเรียน"ใบหน้าของพ่อผมยามนี้ตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่พึงพอใจ แต่ผมก้อยังยืนนิ่งอย่างไม่เกรงกลัวนั่นยิ่งทำให้พ่อผมโมโหใหญ่
"แล้วมันเป็นใคร"ผมเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ห้ามนู่นห้ามนี่ผมยังไม่พอแต่จะจำกัดสิทธิ์ผมไม่ให้คบหาคนอื่นอีก..มันจะมากไปแล้วมั้ง "ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องตอบพ่อมั้งครับ"เพี้ยะ!!ผมหน้าหันไปตามแรงตบอันหนักหน่วงที่เกิดจากอารมณ์โมโหของพ่อทันที
"คยู นายลืมนี่ไว้แน่ะ พี่เลยเอามาให้"แล้วพี่ซองมินก้อโผล่เข้ามา ผมคิดว่าพี่เค้าคงไม่เห็นตอนพ่อตบผมหรอกแต่ตอนนี้พ่อผมหันไปสนใจพี่ซองมินซะแล้วสิ "ไปกับผม"ผมรีบเข้าไปฉวยข้อมือพี่ซองมินแล้วออกวิ่งทันที
"คนๆนี้สินะ..รุ่นพี่ที่ว่า"พ่อผมรำพึงอยู่กับตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปสั่งการ์ดคนสนิทข้างกายว่า "ไปสืบมาว่าเป็นใคร มาจากไหน สืบมาให้หมด ฉันต้องการข้อมูลภายในคืนนี้"การ์ดของพ่อพยักหน้ารับคำสั่งแล้วเดินออกไปเงียบๆ ส่วนทางด้านผมกับพี่ซองมิน..เราวิ่งมาเรื่อยๆหรือพูดให้ถูกก้อคือผมลากพี่เค้าไปเรื่อยๆจนมาถึงรร.อนุบาลปห่งหนึ่งซึ่งก้อไกลจากบ้านผมมากอยู่
"เหนื่อยมั้ยครับ"ผมยื่นมือไปลูบแก้มพี่ซองมินเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คยูทะเลาะกะพ่อหรอ"ผมพยักหน้ารับน้อยๆด้วยใบหน้าที่ขมขื่น ผมแน่ใจว่าผมไม่เคยเกลียดพ่อแต่ดูเหมือนพ่อจะเกลียดผมเหลือเกิน
“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา”พี่ซองมินเป็นฝ่ายยื่นมือมาลูบแก้มผมบ้าง “พ่อตบน่ะครับ..เรื่องธรรมดา ผมชินแล้วล่ะ”พี่ซองมินเบิกตาขึ้นอย่างตกใจทันทีที่ได้ยินว่าผมถูกพ่อตบมา คงเป็นเพราะพี่เค้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มั้งครับ ไม่เหมือนผมที่โดนมาจนชินชา
“ถึงขนาดต้องตบกันเลยหรอ”ระหว่างที่เราคุยกันผมก้อต้องเดินตามแรงดึงจากพี่ซองมินที่พยายามลากผมมานั่งตรงที่รอผู้ปกครองของเด็กอนุบาล “พ่อเกลียดผม”ผมได้พูดเพียงเท่านั้นก่อนที่พี่ซองมินจะดึงผมไปกอดเอาไว้
“ไม่ใช่หรอกคยู พ่อน่ะรักลูกทุกคนแหละไมมีพ่อคนไหนจะเกลียดลูกของตัวเองได้ลงคอหรอก”ผมส่ายหน้าอยู่ตรงแผ่นอกบางๆของพี่ซองมินท่าเดียวก่อนจะตอบไปอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “ก้อพ่อผมนี่ไงแล้วไม่ใช่แค่เกลียดลงคอนะครับ พ่อผมน่ะเกลียดเข้ากระดูกเลยต่างหาก”
“เด็กดื้อ พี่ว่าเดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีกว่า ว่าแต่ตอนนี้เราจะไปไหนกันดี หืมม”พี่ซองมินก้มลงมาถามผมที่ไม่ยอมผละออกจากแผ่นอกนี้ซะที ช่วยไม่ได้ก้อมันอุ่นดีนี่นา “คืนนี้ไปนอนบ้านพี่ก้อได้..ถ้ายังไม่อยากกลับบ้านน่ะนะ”ผมพยักหน้าเบาๆ สรุปแล้วคืนนี้เผมก้อเลยไปนอนที่บ้านพี่ซองมินครับ ^^
“พี่อยู่คนเดียวก้อเลยมีห้องนอนแค่ห้องเดียว นอนได้นะ บ้านพี่ไม่หรูเหมือนบ้านคยูหรอก อยู่ได้รึป่าว”ผมสบตาพี่ซองมินแน่วแน่ก่อนตัดสินใจพูดออกไปว่า “ที่ไหนที่มีพี่อยู่ ผมก้ออยู่ได้ทั้งนั้นแหละครับ ผมรักพี่นะครับ”พี่ซองมินอึ้งไปก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าสีแดงจัด
“เอ่อ คยูรู้ตัวรึป่าวว่ากำลังพูดอะไรอยู่”ผมพยักหน้ารับเบาๆ “รู้สิครับ ผมรักพี่จิงๆนะ ตั้งแต่ผมรู้จักพี่ ตั้งแต่ที่พี่เข้ามาในชีวิตผม พี่ก้อทำให้ทุกวันของที่เคยมืดหม่น สดใสขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น พี่ทำให้ผมได้รู้จักความรัก”ยิ่มผมพูดมากขึ้นเท่าไหร่ ใบหน้าขาวของพี่ซองมินก้อยิ่งแดงมากขึ้นเท่านั้นจนผมเริ่มกลัวขึ้นมาว่าพี่เค้าจะเป็นลมไปเสียก่อน
“ขอบคุณที่คยูมีความรู้สึกดีๆกับพี่นะ แต่เรื่องระหว่างเรามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เราต่างกันเกินไป”ผมไม่ยอมหรอกนะครับ ถ้าเหตุผลของพี่เค้าจะมีเพียงแค่นี้ “ต่างกันยังไงครับ เราก้อเป็นคนเหมือนกัน ผมไม่ยอมรับเหตุผลของพี่หรอกนะครับ ที่ผมอยากรู้ก้อคือความรู้สึกจิงๆของพี่ต่างหาก”พี่ซองมินหยุดชะงักไป ไม่ยอมตอบคำถามของผมแต่ว่าผมก้อเลือกที่จะรอต่อไปอย่างใจเย็น
“พี่รู้สึกยังไงกับผมก้อขอให้พูดออกมาตรงๆ แค่เพียงพี่บอกผมว่าพี่รู้สึกอย่างเดียวกับผม ผมก้อจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางความรักของเราเด็ดขาดแม้แต่พ่อของผมก้อไม่มีสิทธิ์”ผมเดินเข้าไปชิดพี่ซองมินขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้ระหว่างเราแทบไม่มีช่องว่างเหลือแล้ว “พี่...พี่...รู้สึกอย่างเดียวกับนาย”ผมดึงพี่ซองมินมากอดแล้วหอมแก้มอย่างรวดเร็วชนิดที่พี่เค้าก้อตั้งตัวไม่ทัน
“แต่เราทำแบบนี้จะดีหรอคยู พี่ว่าคยูน่าจะไปขอโทดพ่อนะแล้วคุยกับพ่อดีๆก้อได้ อย่างที่พี่บอก..พ่อน่ะรักลูกทุกคนแหละไม่เว้นแม้แต่พ่อของคยูหรอก ถึงคยูจะบอกว่าพ่อของคยูเกลียดคยูมากก้อเถอะ พี่ว่าพ่อของคยูน่ะคงเป็นห่วง หวง แล้วก้อรักคยูมากไปหน่อยแต่ไม่รู้จะแสดงออกมาให้คยูรับรู้ได้ยังไงก้อเลยแสดงท่าทีออกมาแบบนั้น พี่รู้นะว่าคยูน่ะรักพ่อเพราะงั้นไปขอโทดพ่อเถอะนะ”ผมค่อยๆคิดตามที่พี่ซองมินพูดแล้วค่อยเอ่ยถามว่า “พี่อยากให้ผมทำอย่างนั้นหรอครับ”พี่ซองมินพยักหน้ารับอย่างหนักแน่นแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมไว้
“พี่อยากเห็นคยูคืนดีกับพ่อ นะ”ผมพยักหน้าเป็นเชิงตกลงก่อนจะเริ่มเรียกร้องรางวัลจากรุ่นพี่หน้าหวานด้วยการยื่นแก้มข้างซ้ายไปให้ “อะไร”ผมก้อเลยชี้ไปที่แก้มของผมแล้วเริ่มปั้นหน้าออดอ้อน
“ของรางวัลหน่อยสิครับ เหมือนที่ผมทำกับพี่เมื่อกี๊อ่ะ”พี่ซองมินอดที่จะหน้าแดงไม่ได้ แต่ก่อไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเหมือนกันจำต้องยอมหอมแก้มผมแต่โดยดี “พรุ่งนี้เลยนะ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”
วันรุ่งขึ้น....
“พ่อครับ”พ่อของผมหันมามองผมอย่างเย็นชา ผมเองก้อไม่ต้องการยืดเยื้อจึงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มลงกราบพ่ออย่างนอบน้อมที่สุดจนพ่อตกใจ “ผมขอโทดในทุกสิ่งที่ผมทำให้พ่อไม่พอใจ เสียใจ แต่ถึงพ่อจะดุ จะด่าผมยังไง พ่อก้อยังเป็นพ่อของผมแล้วผมก้อยังรักพ่ออยู่ดี ยกโทดให้ผมนะครับ”พ่อของผมตรงเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ ที่สำคัญ..พ่อของผมกำลังร้องไห้
“พ่อก้อต้องขอโทษแกเหมือนกันที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อไม่เคยกูแลเอาใจใส่แกเลย แต่ที่ทำไปทั้งหมดเพราะพ่อเป็นห่วงแก พ่อรักแก แล้วพ่อก้อยกโทดให้แก”เราสองคนกอดกันร้องไห้อยู่ตรงนั้นแล้วพี่ซองมินก้อเดินเข้ามา “คนนี้ใช่มั้ยที่ทำให้แกเปลี่ยนไปอย่างนี้”ผมหันไปมองพี่ซองมินตามสายตาของพ่อแล้วพยักหน้าเบาๆ
“งั้นก้อยินดีต้อนรับนะลูก...มาเป็นสะใภ้บ้านนี้เถอะ”พอพ่อของผมพูดอย่างนั้นพี่ซองมินก้อเขินจัดขึ้นมาทันที “ย้ายมาอยู่กับคยูเถอะลูก อยู่คนเดียวใช่หรอ..อยู่นี้จะดูแลกันง่ายกว่านะ”พี่ซองมินยืนคิดส่วนผมนั้นยืนลุ้นตัวแทบโก่ง
“ก้อได้ครับ”ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดแล้วก้อหอมแก้มพี่ซองมินทันทีแล้วก้อทำท่าจะจูบต่อด้วย ถ้าพ่อไม่ขัดขึ้นมาซะก่อน “อ้าวๆ จะทำอะไรก้อไปทำในห้องโน่น ตรงนี้มั้นประเจิดประเจ้อ”ผมพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วก่อนจะอุ้มพี่ซองมินเข้าห้องไปโดยไม่ฟังเสียงหวานท้วงเลยแม้แต่น้อย...
The End+++++++
++++++++ในที่สุดก้อ100% แล้วค่ะ+++++++++++
จบซักทีฟิกเรื่องนี้ เห้อออออออ
ความคิดเห็น