คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - เหนื่อย - KRISKAI
ใครรับคู่นี้ไม่ได้รบกวนกดออกนะคะ *ไหว้*
ที่ว่างข้างๆบนโซฟายุบลงตามมาด้วยแรงกระทบเบาๆที่ไหล่ทำให้จงอินหรือไคต้องผงกหัวและลืมตาขึ้นหันไปมองว่าใครกันที่มานั่งข้างๆ ก่อนจะพบว่าเป็นคนที่เพิ่งไปแข่งกีฬาสีด้วยกันมา...คริสนั่นเอง
ฝ่ายหลังก็อ่อนระโหยโรยแรงเหมือนจงอินนี่ล่ะ แม้จะได้อาบน้ำชำระร่างกายไปแล้วก็ตาม สังเกตได้จากหยดน้ำที่พราวไปทั่วทั้งผมและใบหน้า ไหนจะผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่นั่นอีก ชัดเลยว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ แต่แทนที่จะเช็ดผมให้แห้งคริสกลับแหงนหน้านอนพิงโซฟาไปทั้งๆผมเปียกแถมยังหลับตานิ่งอีก
จงอินส่ายหัวเบาๆแล้วทิ้งตัวลงไปพักสายตาในท่าเดิม...ก็ท่าเดียวกับคริสนั่นแหละ แต่สัมผัสหนักๆบนหน้าตักก็เรียกให้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ค่อยพบว่ามันคือท่อนแขนของคริสนั่นเอง จงอินหันไปมองเสี้ยวหน้าคริสงงๆแต่เพราะอีกฝ่ายยังคงเอาแต่หลับตาเลยไม่เข้าใจซักทีว่าพาดแขนมาแบบนี้ต้องการอะไร
"นวดให้หน่อย เมื่อยแขน" อ้อ....จะให้นวดให้ สบายเหลือเกินคุณชายคริส จงอินไม่พูดตอบว่าอะไรแต่ขยับลุกขึ้นนั่งและบีบนวดแขนให้ตามคำขอเงียบๆ สิ่งที่ได้เป็นค่าตอบแทนมีเพียงเสียงครางในลำคอเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกดีขนาดไหน
"ฮยองควรเช็ดผมให้แห้งนะ" พูดไปเบาๆโดยยังนวดต่อไปเรื่อยๆ ฝ่ายคนโดนท้วงก็ลืมตาขึ้นนิดหน่อย มือข้างที่ว่างหยิบผ้าขนหนูออกจากคอแล้วยื่นให้จงอินหน้าตาเฉย
"เช็ดให้หน่อยสิ" จงอินจึงจำต้องรับผ้ามาพาดไว้บนไหล่แล้วนวดแขนให้คริสต่อจนอีกฝ่ายบอกว่าพอแล้วนั่นแหละ แต่คราวนี้จะเช็ดผมให้ยังไงในเมื่ออีกฝ่ายยังคงนอนแหงนหน้าอยู่แบบนี้ จงอินจึงยื่นนิ้วเข้าไปสะกิดไหล่พยายามจะให้คริสลุกขึ้นนั่งและหันหลังมาดีๆจะได้เช็ดผมให้ได้ แต่ไม่ได้รับความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย นอกจากจะไม่ยอมลุกแล้ว...คริสยังเกี่ยวเอาจงอินขึ้นมานั่งคร่อมบนตักตัวเองอีกต่างหาก
"เช็ดอย่างงี้ก็ได้" คนเอาแต่ใจยังไงก็เป็นคนเอาแต่ใจอยู่วันยังค่ำ จงอินจึงต้องจัดการเช็ดผมให้คนที่นอนหลับตาแหงนหน้าพิงโซฟา ทั้งๆที่อีกฝ่ายนอนอยู่ท่านั้นนั่นแหละ และนี่ก็ทำให้จงอินต้องโน้มตัวไปด้านหน้าจนแทบจะคร่อมร่างคริสอยู่รอมร่อ แต่ดูท่าคริสจะพึงพอใจอยู่มากทีเดียว...สังเกตได้จากมุมปากที่ยกขึ้นนิดๆตลอดเวลาไหนจะมือหนาที่วางแหมะไว้ตรงสะโพกของจงอินอีกต่างหาก รู้สึกหวิวแปลกๆยังไงชอบกล นี่ดีนะที่ไม่มีเมมเบอร์อยู่แถวนี้ซักคนไม่อย่างนั้นคงโดนล้อไปอีกนาน
"ผมแห้งแล้วครับฮยอง" จงอินเตรียมจะลุกขึ้นจากตักแกร่งเพื่อเอาผ้าขนหนูใช้แล้วไปใส่ตะกร้า แต่เจ้าของตักดันดึงให้นั่งลงที่เดิมซะก่อน...โอเค ก่อนหน้านี้มันอาจไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าจะนั่งท่านี้ถึงจะเป็นผู้ชายตัวโตๆด้วยกันทั้งคู่เพราะว่ามันมีเหตุผล แต่ตอนเนี้ยมันเริ่มจะแปลกๆละ...ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรให้นั่งนี่ ลุกออกไปก็ไม่ได้ เหลือทางเลือกเดียวคือตามใจคุณพ่อของวง อยากให้นั่งก็นั่งครับ แต่อย่ามาบ่นเด็ดขาดว่าหนักเพราะจงอินไม่ได้เป็นคนอยากนั่งซะหน่อย
คริสเงียบ...
จงอินก็เงียบ...
ผ่านไปอีกสิบกว่านาทีก็ยังเงียบ...จนจากที่ตอนแรกจงอินนั่งแบบเกร็งๆไม่ค่อยกล้าทิ้งน้ำหนักลงไปเต็มตัวเท่าไหร่ ตอนนี้จงอินเปลี่ยนใจเป็นทิ้งตัวลงไปเต็มที่แล้ว แต่แทนที่จะได้ยินเสียงโอดโอยจากคนโดนทับกลับกลายเป็นได้ยินเสียงครางในลำคออย่างพอใจกลับมาแทน...คือหมายความว่ายังไง
"ฮยอง?" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอไปนั่งทับเส้นพิลึกกึกกืออะไรของคริสเข้าให้หรือเปล่าถึงได้ครางพออกพอใจออกมาแบบนั้น รู้แต่ตอนนี้หน้าเริ่มเห่อร้อนละ...ก็เสียงครางมันชวนหวิวน้อยซะเมื่อไหร่
"อย่าเพิ่งลุกนะ นั่งทับไว้อย่างนั้นแหละเส้นมันตึงมากเลย อืมม สบาย" นอกจากจะไม่ให้จงอินลุกขึ้นแล้วฝ่ามือหนายังลงมือกำกับเอวสอบเองอีกต่างหากว่าจะให้ลงน้ำหนักที่ตรงไหน จนเวลาผ่านไปอีกเกือบยี่สิบนาทีคริสถึงหยุดให้จงอินนวดขาให้ แต่กลายเป็นว่าที่หยุดเพราะคนกำกับสบายจนหลับทั้งที่ฝ่ามือหนายังคงยึดเอวสอบไว้แน่น จงอินเองก็ง่วงมากแล้วด้วยคิดถึงฟูกนอนจะแย่อยู่แล้วแต่จะลุกขึ้นก็ติดมือที่ยึดเอวไว้ซะอีก หมดทางเลือกนอกจากปลุกคนหลับให้ตื่น
"ฮยอง..คริสฮยอง" แรงเขย่าตรงหัวไหล่ที่ส่งไปไม่เบานักทั้งนี้เพราะอีกฝ่ายตัวใหญ่ให้ปลุกเบาๆคงไม่ตื่น ส่งผลให้คริสปรือตาขึ้นมามองคนที่ตาปรือไม่แพ้กันอย่างจงอิน
"หือ?"
"ผมง่วงครับ ปล่อยหน่อย" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังมีรั้งเอวเข้าหาจนจงอินล้มทับตัวของคริสไว้ทั้งตัวอีกต่างหาก
"นอนนี่ล่ะ"
"เฮ้ยย จะบ้าหรอฮยอง ผมจะไปนอนในห้อง" จมูกโด่งของคริสอยู่ในตำแหน่งใกล้ซอกคอเข้าไปอีก ไหนจะลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดซอกคอ ไหนจะฝ่ามือหนาที่กอดเอวเอาไว้อีก นี่จงอินไม่ใช่ผู้หญิงตัวน้อยๆนะจะได้มานอนท่านี้ได้หลายๆชั่วโมง
"ฮยอง ปล่อยย ไม่งั้นผมกัดนะ" ใช่สิ อุตส่าห์ตามใจมาตั้งหลายเรื่องแล้ว แต่ไอ่จะให้ขู่เสียงดังก็ไม่ได้ เกิดแห่กันออกมาดูล่ะเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์แน่ เห็นอย่างนี้จงอินขี้อายนะครับ
"พันธุ์อะไรทำไมดุ ไปเอาที่นอนออกมานอนตรงนี้กันเถอะ" จงอินถูกดันตัวออกจากตักแล้วคริสก็ลุกเดินหายไปในห้องนอนอย่างเงียบเชียบก่อนกลับมาพร้อมผ้านวมผืนหนากับหมอน ร่างสูงจ้องหน้าจงอินแล้วขมวดคิ้ว
"ไปเอาผ้าห่มมาเร็ว หมอนด้วย มานอนเป็นเพื่อนฉันหน่อย" โอเค...เอาผ้าห่มก็เอาผ้าห่ม จงอินเดินไปเอาผ้าห่มกับหมอนพยายามทำให้เงียบที่สุด ไม่อยากปลุกคนอื่นให้ตื่นขึ้นมาเจอภาพตัวเองหนีไปนอนกับผู้ชาย(?) ออกมาก็เห็นว่าคริสเอาผ้านวมของตัวเองปูเป็นที่นอนไว้แล้ว งั้นอีกผืนของจงอินก็เอามาห่มสินะ
"มาเร็ว ง่วง" ก็ง่วงเหมือนกันน่ะแหละ จงอินล้มตัวลงนอนพร้อมห่มผ้าห่มเรียบร้อย ส่วนคริสลุกไปปิดไฟและกลับมานอนข้างจงอิน เสียงลมหายใจที่สั้นบ้างยาวบ้างทำให้คนฟังอย่างจงอินนอนไม่หลับ
"ไหนว่าง่วงไงครับฮยอง"
"อืม มันเมื่อย นอนไม่หลับ" มือหนาเลื่อนลงไปบีบนวดขาตัวเองเดือดร้อนจงอินต้องห้ามไว้
"อย่าบีบแบบนั้นมันจะช้ำ เดี๋ยวผมหายามาทาให้" จงอินสะบัดตัวออกจากผ้าห่มแล้วคลำทางในความมืดไปหายาทาคลายกล้ามเนื้อมาทาให้คุณพ่อของวงพลางส่ายหน้าไปด้วย แค่ไปแข่งกีฬาสีแค่นี้เล่นเอาเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว
"ขอบใจ นายนี่รู้จักเอาใจกว่าที่คิดนะ" คือคำชมใช่มั้ย เอาเป็นว่าจงอินจะรับไว้ก็แล้วกัน
"ผมก็เป็นงี้มาตั้งนานแล้ว" นวดขาให้คริสในความมืดเสร็จแล้วก็ปิดฝายาทาและโยนส่งๆไปบนโซฟากะว่าพรุ่งนี้ค่อยเก็บแล้วจึงตั้งท่าจะล้มตัวลงนอน แต่สัมผัสหนักแน่นจากฝ่ามือหนาบนหน้าตักก็รั้งไว้ซะก่อน. "ครับฮยอง?"
"ขอบใจมาก ฝันดีนะ" ไอ่ประโยคที่พูดน่ะไม่เท่าไหร่...
แต่สัมผัสอุ่นๆแผ่วๆบนแก้มนี่มันอะไร!!!
END OF เหนื่อย
To Be Continue...
; สั้นๆแบบชิมลาง(?) เป็นคู่ที่ลุ้นมานานตั้งแต่เดบิวต์ได้ไม่เท่าไหร่ มาจนวันนี้ถามว่าโมเม้นท์มีมั้ยก็มีนะ แค่ไม่ค่อยมาก แต่งานกีฬานี่ก็ทำให้ใจชุ่มชื่นได้ดีอยู่555 ไม่มั่นใจเรื่องเวลาที่ถ่ายเสร็จอย่าไปใส่ใจมันเลยนะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจค่ะ #สลลซร
ความคิดเห็น