คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SuJu] Thank you....ขอบคุณนะครับที่รักผม (WonHan) 100%(ซักที)
"พี่ฮันครับ พี่ทานยารึยังครับ?" สวัสดีครับทุกคน ผมชเว ซีวอนแห่งซูเปอร์จูเนียร์ครับ ตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่น้อง(??)ที่ดีของพี่ฮันอยู่ครับ พี่ฮันป่วยเป็นหวัดมาได้ 3 วันแล้ว พี่เค้าเป็นคนที่ดื้อกว่าทุกคนที่ผมรู้จักมาเลย ดื้อจนผมต้องมาคอยกำกับให้ทานยาอยู่ทุกวี่ทุกวันอย่างเงี้ยอ่ะครับ
"เถอะน่าซีวอน นายจะทำอะไรก้อไปทำเถอะนะเดี๋ยวพี่กินเอง" เหอะๆทิ้งไปก้อโง่สิครับ ขืนผมปล่อยพี่ฮันไปตอนนี้พี่เค้าก้อโยนยาทิ้งกันพอดี ผมรู้นิสัยพี่เค้าดีครับ "ไม่ได้หรอกครับ ผมจะไปก้อต่อเมื่อพี่ทานยาให้ผมดูก่อนแล้วถ้าพี่ไม่ยอมทานยาด้วยตัวเองดีๆล่ะก้อผมจะป้อนพี่ด้วยปาก!!"ได้ยินอย่างงั้นพี่ฮันรีบทานยาอย่างรวดเร็วเลยครับ ฮะๆ ทีอย่างงี้ล่ะว่าง่ายขึ้นมาเชียวนะครับพี่ฮัน
"ซีวอนอ่ะชอบขู่พี่อ่า" ตอนนี้พี่ฮันทำแก้มป่องๆน่ารักมากเลยครับ แต่พี่เค้าคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองน่ะน่ารักขนาดไหน "โธ่ ขู่แล้วพี่กลัวมั้ยล่ะค้าบบ ถ้าพี่ไม่กลัว..ต่อไปผมก้อจะทำอย่างที่ขู่จิงๆซะเลย"พูดไปแล้วผมก้อแกล้งทำหน้าเหี้ยมประกอบ เล่นเอาพี่ฮันหน้าซีดเลยล่ะครับ
"แค่ขู่พี่ก้อยอมทำตามแล้วไม่ต้องขนาดทำจิงหรอกซีวอน"พี่ฮันพาใบหน้าหวานๆเข้ามาถูไถกับแขนของผมอย่างอ้อนๆจนผมแทบจะอดให้ไว้ไม่อยู่ แค่พี่เค้าอ้อนนิดเดียวแค่นี้ผมก้อจะไม่ไหวแล้วครับ เห้ออ ถ้าเกิดวันนึงผมทนไม่ไหวขึ้นมาอย่ามาโทดผมนะครับพี๋ฮัน ก้อพี่น่ารักเองนี่นา
"ผมจะทำหรือไม่ทำมันก้อขึ้นอยู่กับดุลพินิจของผมนะค้าบบ"เมื่อไม่ได้รับการตามใจจากผมพี่ฮันก้อเริ่มทำแก้มพองลมอีกครั้งจนผมต้องเริ่มปฏิบัติการง้อพี่ฮันอย่างเร่งด่วน "โอ๋ๆพี่ฮันครับ อย่าโกดผมเลยนะ"ผมเอื้อมมือไปจับแขนของพี่ฮันเอาไว้เพราะอะไรน่ะหรอครับ..ก้อเพราะพี่ฮันเค้าไม่ให้ใครจับมือ เหตุผลก้อคือ...เค้าจะให้เฉพาะคนที่เค้ารักจับเท่านั้นครับ T^T แล้วผมจะมีวันนั้นได้ยังไงล่ะค้าบบบ
"มีอะไรก้อรีบๆพูดมา จะลงไปข้างล่างแล้ว"ง่า พี่ฮันโหมดโหดครับ น่ากลัวว "ผมขอโทดนะครับ"พี่ฮันไม่ตอบผมแต่พี่เค้าทำแค่พยักหน้าเบาๆแล้วก้อเดินออกจาห้องไปเลยย ผมเองก้อทำได้แค่เดินคอตกตามพี่ฮันไปเงียบๆ "ลีทึกกก ฮีชอลจะกลับมาเมื่อไหร่อ่า"โห ฟังน้ำเสียงครับ ต่างจากตอนอยู่กะผมลิบลับ ผมน้อยใจเหมือนกันนะเนี่ยย อะไรๆก้อฮีชอลๆ ถึงผมจะรู้ว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ก้อเถอะแต่มันอดระแวงไม่ได้นี่นา แฟนคลับเค้าเชียร์..ฮันซิน เหมือนกันน้า ถึงแฟนคลับจะเชียร์..วอนฮันด้วยก้อเหอะ
"เป็นไรวะซีวอน มานั่งทำหน้ายังกะคนอกหัก"ผมอยากขอบคุณพระเจ้าจิงๆที่ช่วยประทานไอ่หน้าหล่อนี่ให้โผล่มาถูกที่ ถูกเวลาอย่างนี้ กำลังอยากหาคนปรึกษาอยู่พอดีเลย "ไม่ใช่ก้อใกล้เคียงแหละวะ ฮยอก"ใช่แล้วครับ ไอ่หน้าหล่อที่ผมพูดเมื่อกี๊ก้อหมายถึง ฮยอกแจ...แร็ปเปอร์หน้าไก่แห่งซูเปอร์จูเนียร์..ภรรยาสุดรักสุดหวงของทงแฮ แห่งซูเปอร์จูเนียร์เช่นกันค้าบบ แบบว่าพวกเราไม่นิยมของนอก(วง)อ่ะค้าบบ เพื่อไม่ให้เงินรั่วไหลออกนอกวง 555+
"พี่ฮันเป็นไรอีกวะ"ดูมันพูดครับ นี่ทงแฮไม่ได้สั่งไม่ได้สอนมันรึไงว่าเป็นเคะแล้วมาพูดวะๆ เว้ยๆมันไม่ดี "เฮ้ยๆ พูดวะ เว้ย ไม่ได้ๆ มันไม่ดีนะ"ผมก้อเลยถือโอกาสนี้สั่งสอนมันเองซะเลยครับทุกคน
"อะไรล่ะ ทีนายยังพูดได้เลยอ่า ไม่ยุติธรรมกะชั้นเลยนะ"เป็นไปตามคาดครับ มันเริ่มทำหน้ามุ่ยๆแบบที่พี่ฮันทำกะผมเมื่อครู่นี้..แต่ขอโทดน่ารักได้ไม่ถึงครึ่งของพี่ฮันเลยครับ ไม่รู้ทงแฮมันรักไปได้ไง เฮ้ยๆ ถ้าทงเเฮไม่รักฮยอกแจแล้วเกิดมารักพี่ฮันล่ะ เอ่า เวรกรรม ผมซวยสิครับ โอเคๆปล่อยมันรักกันน่ะแหละดีแล้วว "มันไม่ยุติธรรมยังไงล่ะ นายเป็นเคะนะต้องพูดเพราะๆสิถึงจะถูก เดี๋ยวทงแฮก้อทิ้งหรอก"
"เอ้าๆๆ ไอ้นี่ปากเสียนะเนี่ย มาท้งมาทิ้งอะไร ทงแฮเค้ารักชั้นจะตายไป"ผมล่ะอยากจะหัวเราะเป็นภาษาไทย(!?) อะไรจะหลงตัวเองขนาดน้านน แล้วไม่ใช่อะไรพูดแล้วก้อเขินเองง ท่าจะบ้าแฮะ ไอ่ไก่นี่!! "เออๆ โทดละกันไม่ได้ตั้งใจ" มันยังเคืองอยู่ครับ
"คนเค้าอุตส่าห์หวังดีจะมาให้คำปรึกษา นี่อะไรมาแช่งซะได้"นั่นไงครับ งอนแล้ววว..มันจะลุกหนีผมแล้วคร้าบบ วันนี้มันวันซวยอะไรของชเว ซีวอนเนี่ยย มีแต่คนจะเดินหนี ไม่ได้ๆผมยอมไม่ได้หรอกยังไม่ได้ปรึกษาไรซักคำเลย "เดี๋ยวสิ ชั้นขอโทดก้อได้ทีหลังจะไม่พูดอีกแล้ว อยู่ให้คำปรึกษาชั้นก่อนนะ"หมั่นไส้มันจัง...มันแอบยิ้มอ่าคร้าบบบบ อย่าให้ถึงทีผมบ้างนะ
"อะ มีอะไรว่ามา แต่เร็วๆหน่อยนะ คือว่าทงแฮรออยู่อ่ะ"ผมพยักหน้าเข้าใจเพราะสองคนนี้มันตัวติดกันจะตาย ยิ่งกว่าปาท่องโก๋อีกครับ "อื้ม พี่ฮันเค้าโกดชั้นอ่า" พอมันได้ยินก้อทำครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า
"มันไม่เห็นเกี่ยวกะที่นายน้อยใจพี่เค้าตรงไหนเลยนี่"ผมหันหน้าหนีไอ่ไก่ทันทีเพราะผมรู้ว่าถ้าผมพูดสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานั่งหงอยอยู่อย่างงี้ออกไปต้องโดนมันด่าแน่ๆ "ก้อ..ก้อ พี่ฮันกะพี่ฮีชอล.เค้า..."เหอะๆ วันนี้โดนตบหัวก่อนครับแต่คาดว่าอีก1วินาทีนี้ผมจะโดนด่านั่นแหละครับ
"นี่นายโง่ งี่เง่า รึไม่มีสมองเลยกันแน่เนี่ยย พี่เค้าไม่มีทางเป็นกิ๊กกันหรอกน่า นายก้อรู้อยู่ว่าพี่ฮันเค้าเป็นเคะ อีกอย่างนึงนะ..อันนี้สำคัญมากก พี่ฮีชอลเค้าเป็นสุดที่รักไอ่ลักกี้มัน ไอ่ลักกี้มันหวงพี่ฮีชอลยิ่งกว่าไข่ในหินอีก มานังคิดมากทำพระแสงดาบคาบค่ายอะไรฮะ?? แล้วนายไม่รู้รึไงว่าวันนี้พี่เค้าต้องไปเป็นเกสที่คิสน่ะ งี่เง่าจิงๆเลย หัดคิดอะไรก่อนน้อยใจได้มั้ย???"นี่แหละครับตัวตนที่แท้จิงของมัน..ปากจัดชะมัด แต่ผมก้อเถียงมันไม่ออกซักคำหรอกครับ ก้อที่มันพูดๆมาผมก้อรู้หมดอ่ะ...สงสัยผมจะงี่เง่าอย่างมันว่าจิงๆ
"แค่นี้ใช่มั้ยเหตุผล ชั้นจะได้ไปหาทงแฮซะที..ป่านนี้บ่นป็นหมีกินผึ้งไปแล้วมั้ง....ไปนะ"ก่อนไปมันไม่ลืมที่จะตบบ่าผมเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ส่วนผมหลังจากฮยอกมันไปแล้วว ก้อได้ฤกษ์ขึ้นนอนซะที..วันนี้เหนื่อยใจมากๆเลยขอขึ้นนอนก่อนละกันนะครับพี่ฮัน พี่คงกลับดึก..ก้อไปคิสนี่นา
Han Talks
"เอ๊ะ วันนี้ทำไมไม่มารอนะ"ผมเพิ่งกลับมาถึงบ้านครับ หลังจากไปเป็นเกสให้ดีเจรั่วๆอย่างฮยอกแจกะอีทึก เห้ออเหนื่อยชะมัดเลยครับเซ็งด้วยก้อทุกคนเค้ามีแฟนไปนั่งเฝ้าหมด ฮีชอลก้อมีคยูฮยอน ฮยอกแจก้อมีทงแฮ ส่วนอีทึกก้อมีคังอิน มีแต่ผมเนี่ยแหละเป็นคนไร้คู่..เห็นแล้วก้ออยากจะแฟนกะเค้าบางนะ อยู่อย่างนี้มันเหงามากๆเลยล่ะ อ๊ะ แต่ผมรู้สึกว่าวันนี้มันแปลกๆไปอยู่นะ..ก้อจะไม่แปลกได้ไงล่ะครับ วันนี้ซีวอนไม่อยู่รอผมกลับ...ทำไมกันนะ "มันคงเหนื่อยมั้ง"ฮีชอลพูดขึ้น คงจะเห็นผมมองหาอะไรซักอย่างล่ะมั้งครับ
"อะไร ใครเหนื่อยกัน"โอยย ตายๆๆ ผมจะตายแล้วครับผมว่าหน้าของผมตอนนี้ต้องแดงมากแน่ๆเลย ไม่ได้ตั้งใจพูดให้ใครได้ยินซะหน่อย "ยังจะทำเป็นอีกนะฮัน อย่าคิดว่าชั้นดูไม่ออกนะ ไอ่สิงโตมันรักนายจะตายไป นายก้อรักมันไม่ใช่หรือไง?"ฮีชอลพูดด้วยหน้าตาที่จิงจังมากๆ เล่นเอาผมอึ้งเลย ตาของผมก้อพยายามอย่างยิ่งที่จะโตมากกว่านี้อีก แต่ก้อโตได้เท่านี้ล่ะครับ
"ไม่ได้รักซะหน่อย แค่รู้สึกแปลกๆตอนเจ้านั่นไม่อยู่รอก่อนเฉยๆเอง"ฮีชอลส่ายหัวไปมาเบาๆอย่างเอือมระอาเต็มที่ "ลองไปนอนคิดเล่นๆนะว่ารู้สึกยังไงกะมัน มันรักนายมากจิงๆนะ"ฮีชอลพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะยอมเดินตามแรงฉุดของไอ่ลักกี้ไปนอน ทิ้งผมให้อยู่ในห้วงความคิดอันวุ่นวายสับสนต่อไปคนเดียว ที่ว่าซีวอนรักผมน่ะผมรู้มานานมากแล้วว ผมเองก้อใช่ว่าขะรังเกียจรังงอนอะไรซีวอนหรอกนะครับ..รู้สึกดีอยู่มากเลยแหละเวลาที่ซีวอนมาคอยเอาอกเอาใจ คอยตามง้อเวลาผมโกด แค่ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไรเท่านั้นเอง...รึผมจะลองเชื่อฮีชอลดูดีนะ...
“อีทึก นายหลับรึยังอ่ะ”ผมตัดสินใจไปปรึกษาอีทึก ลีดเดอร์คนสวย ถึงแม้ว่าจะเสี่ยงต่อการโดนหมีถีบก้อตามทีเหอะ “มีอะไรรึป่าวฮัน”อีทึกนั้นโผล่ออกมาเพียงแค่หัว ดูจากสภาพแล้วผมก้อเข้าใจว่าทำไมถึงทำอย่างงั้น..ก้อเพราะอีทึกกำลังจะอาบน้ำน่ะสิครับ ท่อนบนเปลือย ส่วนท่อนล่างนั้นก้อมีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันอยู่
“นายไปอาบน้ำก่อนเถอะ ชั้นรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะ”อีทึกพยักหน้าแล้วหายกลับเข้าไปในห้อง ส่วนผมก้อเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วก้อคิดถึงเรื่องที่จะปรึกษาอีทึกไปด้วย ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้อีทึกก้อเดินมานั่งข้างๆผมด้วยใบหน้าสดชื่น ..ใช่สินะ อีทึกไม่ต้องมีเรื่องกังวลเหมือนผมหนิ.. ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆไปให้อีทึกเท่านั้นแล้วก้อดูเหมือนอีทึกจะสังเกตเห็นซะด้วยสิว่าผมแปลกๆไป
“นายมีอะไรไม่สบายใจหรอฮัน บอกชั้นได้นะ”อีทึกยกมือมาวางไว้บนไหล่ผม ผมก้อได้แต่ทำหน้าเครียดต่อไปไม่รู้จะเริ่มยังไงดีอีทึกเองก้อเงียบ เค้าคงเงียบรอจนกว่าผมจะพูด ในที่สุดผมก้อเอ่ยออกไปว่า “ชั้นไม่สบายใจเรื่อง..ซีวอน”อีทึกถอนหายใจออกมาเสียงดังจนผมเองยังตกใจ
“โถ่ ฮัน..ฮีชอลก้อบอกนายแล้วไม่ใช่หรอว่าไอ่สิงโตน่ะรักนายจะตาย แล้วนายจะมานั่งกลุ้มใจทำไม”ผมส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธว่าอีทึกกำลังเข้าใจผิด “เรื่องนั้นน่ะชั้นรู้แล้วก้อเข้าใจดีอีทึกแต่ที่ชั้นไม่สบายใจอยู่นี่น่ะเรื่อง..ความรู้สึกของชั้นที่มีต่อซีวอนต่างหาก”
“นายกำลังสับสนสินะ”ผมพยักหน้ารับกับคำถามนั้นของอีทึกแล้วอีทึกก้อทำหน้าครุ่นคิดอยู่หลายนาทีจนกระทั่ง “งั้นเอางี้...สมมตินะ สมมติว่าซีวอนน่ะถูกจับตัวไปแล้วกำลังจะถูกฆ่า นายจะยอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตของนายเพื่อช่วยให้ซีวอนมีชีวิตต่อไปรึป่าว แล้วก้อถ้าซีวอนป่วยหนักมาก กำลังจะตาย แล้วซีวอนขอให้นายทำอะไรให้มันซักอย่างนึง นายจะทำตามที่มันขอรึป่าว ถึงแม้ว่าสิ่งที่มันขอมาจะยากเย็นหรืออันตรายแค่ไหน นายก้อจะดั้นด้นทำให้มันมั้ย ถ้านายตอบคำถามของชั้นได้..นายก้อคงจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเองล่ะนะ ค่อยๆคิดไป เรื่องอย่างนี้มันต้องใช้เวลา ถ้านายตัดสินใจผิดพลาดขึ้นมา ไม่ใช่แค่ซีวอนหรอกนะที่เจ็บ....แต่นายก้อจะเจ็บด้วย”อีทึกพูดจบก้อเดินกลับเข้าห้องนอนไปเพราะหมีขี้เอาแต่ใจเริ่มอาละวาดอีกแล้ว
“เห้ออ ขอเวลาพี่ซักนิดนะซีวอน ให้พี่แน่ใจก่อน..ถึงตอนนั้นแล้วพี่จะไม่ทำให้นายเสียใจอีก”ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะหลับตาลงแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟานั่นแหละ แต่ก้อนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของซีวอนเนี่ยแหละ จนใกล้เช้าผมเลยลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมอาหารไว้ให้เหล่าลิงขี้เซาอีก 12 ตัว ได้กินกัน “พี่ฮันนน วันนี้มีข้าวผัดปักกิ่งรึป่าวครับ”เสียมันมาก่อนตัวอีกครับ จะเป็นเสียงใครไม่ได้นอกจากเสียงน้องชาย เอ๊ะ รึน้องสาวที่น่ารักของผม...ฮยอกแจ
“ก้อกำลังทำอยู่นี่ไง ไม่เห็นหรอ”ฮยอกแจโผล่หน้ามาดูแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนที่ทงแฮจะมาดึงตัวกลับไปซึ่งก้อเป็นสิ่งที่ผมต้องการอยู่พอดี ถึงจะน่ารักขนาดไหนแต่มายืนอยู่อย่างงี้ผมทำอะไรไม่ถนัด ออกไปห่างๆน่ะดีแล้ว “ทงแฮอ่า ดึงออกมาทำไมเล่า จะดูพี่ฮันทำข้าวผัดปักกิ่งน้า”เสียงฮยอกแจบ่นทงแฮดังมาไกลๆเรียกร้อยยิ้มจากผมได้นิดหน่อย อย่างน้อยก้อมีอะไรให้เบิกบานบ้างล่ะนะ
“ข้าวผัดปักกิ่งเสดแล้ว มาครบรึยังจะได้กินซักที”ผมยกหม้อข้าวผัดออกมาจากครัว สาเหตุที่ผมต้องทำใส่หม้อก้อเพราะลิง 12 ตัวนี้น่ะกินเยอะยิ่งกว่าอะไร ผมสอดส่ายสายตาพร้อมๆกับนับจำนวนคนไปด้วยแต่นับกี่ครั้งก้อได้แค่ 12 คน.....ซีวอน ไปไหน?? “เอ่อ คือซีวอนออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ”น้องๆคงจะสังเกตเห็นสีหน้าของผมว่ารู้สึกผิดหวังมากขนาดไหนที่ไม่เห็นซีวอนเลยพูดอย่างนั้นออกมา
“เค้าไปไหนหรอ”น้องๆมองหน้ากันเลิ่กลั่กจนสุดท้ายก้อเป็นคยูที่พูดขึ้นมาว่า “พวกผมก้อไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นแต่โน้ตใบนี้ที่เค้าทิ้งไว้หน้าห้องนอนพี่น่ะครับ”ผมยื่นมือออกไปรับโน้ตใบนั้นไว้ เพราะเมื่อคืนนี้ผมนอนข้างล่างไม่ได้กลับขึ้นไปนอนบนห้อง แต่ที่ผมสงสัยก้อคือ ซีวอนออกไปตอนไหน..ทำไมผมไม่รู้ ทั้งๆที่ผมก้ออยู่ข้างล่างตลอด
“ขอบใจนะ”ผมเอ่ยขอบคุณน้องเบาๆก่อนจะก้มลงอ่านโน้ตใบนั้น ...อย่าลืมกินยานะครับ...ซีวอน มีแค่นี้..แค่นี้จิงๆ ไม่มีแม้แต่บอกว่าไปไหน ไปทำไม รึไปกับใคร บางทีผมอาจจะไม่สำคัญสำหรับเค้าแล้วก้อได้...เค้าไม่แคร์ผมแล้วใช่มั้ย ทำไมเค้าถึงไม่อยู่คอยบังคับให้ผมกินยาล่ะ คิดแล้วก้อเศร้านะครับ ผมคงหมดความสำคัญแล้วจิงๆรึไม่เค้าก้อเลิกรักผมแล้ว “พี่ขอตัวนะ พวกนายกินไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่”ผมเดินค่อนข้างเร็วเพื่อซ่อนใบหน้านองน้ำตาจากน้องๆ ที่ๆผมคิดถึงเป็นที่แรกก้อคือห้องนอน ใช่แล้ว ผมหนีไปนอนร้องไห้ในห้องนอน ร้องอย่างหนักจนกระทั่งดึก ข้าวก้อยังไม่ได้กินและยาก้อยังไม่ได้กินเหมือนกัน แต่ถึงซีวอนจะรู้เค้าก้อคงไม่สนใจผมหรอกเพราะยังไงๆตอนนี้ผมก้อหมดความสำคัญแล้วนี่ น่าแปลกทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าแต่ผมกลับไม่หิวเลยสักนิด
“พี่ฮัน พี่มากินข้าวก่อนนะครับ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว ถ้าไอ่สิงโตมันกลับมาเจอพี่ในสภาพแบบนี้พวกผมจะซวยนะครับ”ทงแฮวิ่งเข้ามาพูดกับผมทันทีที่ผมย่างเท้าลงที่พื้นห้องนั่งเล่น ผมซาบซึ้งในน้ำใจของน้องๆทุกคนแต่ผมคงจะดีใจมากกว่านี้ถ้าคนที่พูดกับผมอย่างเป็นห่วงเป็นใยนั้นจะเป็น ซีวอน คนที่ผมคิดถึงมากที่สุด “ซีวอนคงไม่ว่าอะไรพวกนายหรอก แค่กๆ”อาการไอที่ดีขึ้นแล้วหลังจากถูกซีวอนบังคับให้กินยามา 3 วันเริ่มกลับมาทักทายผมอีกครั้งเมื่อผมไม่ยอมกินยาอย่างที่ควรจะทำ
“พี่ฮันจะไปไหนน่ะครับ”น้องๆในวงพากันถามผมใหญ่เมื่อกับข้าวที่พวกเค้าถูกผมเมินเฉยและผมกำลังย้ายตัวเองไปนั่งรอซีวอนที่โซฟา คืนนี้ผมกะว่าจะไม่นอนเลยถ้าหากซีวอนไม่กลับมา ผมจะนั่งเฝ้ามองประตูไม่ให้คลาดสายตา “พี่ขอนั่งรอซีวอนอยู่ตรงนี้นะ พวกนายไปนอนเถอะ พี่ไม่เป็นไร..พี่อยากอยู่คนเดียว”เป็นอีกครั้งที่น้องๆจำใจทิ้งผมไว้คนเดียวและเมื่ออยู่คนเดียวผมก้อค่อยๆชันเข่าขึ้นมาแล้วใช้สองแขนโอบกอดตัวเองไว้ ผมอยากให้ซีวอนกลับมาปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม...ผมคิดถึงเค้า
แกร๊ก....เมื่อผมได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านก้อเงยหน้ามองอย่างดีใจและผมก้อไม่ผิดหวังเมื่อคนที่ผมรอมาทั้งวันได้มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ซีวอนดูมีสีหน้าตื่นๆที่พบผมแทนที่จะเป็นเพื่อนคนอื่นๆ เค้าก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ..ไฟดวงใหญ่ได้ถูกเปิดขึ้นหลังจากที่ผมเปิดเพียงโคมไฟไว้เท่านั้น “พี่ยังไม่นอนอีกหรอครับ”ผมส่ายหน้าช้าๆ ถึงผมจะดีใจแค่ไหนที่เห็นเค้าแต่ไม่รู้ทำไมน้ำตาของผมถึงได้ลงมาอย่างงี้ “พี่ร้องไห้ทำไมครับ”ซีวอนดูตกใจมากขึ้นไปอีกคงเพราะเห็นผมร้องไห้กับเห็นสภาพของผมที่เกือบจะเรียกได้ว่า.. ดูไม่ได้
“พี่มารอนาย”ซีวอนเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ สัมผัสจากเค้าทำให้ผมต้องยกมือขึ้นมาจับมือเค้าไว้แล้วถามอย่างร้อนรนว่า “นายยังรักพี่ใช่มั้ย”ซีวอนมองใบหน้าร้อนรนของผมด้วยสีหน้างุนงง
“ผมไม่เคยเลิกรักพี่ครับ”ผมโผเข้าหาเค้าทันทีและเค้าเองก้ออ้าแขนรอรับผมเต็มที่ เนิ่นนานที่เค้ากับผมกอดกัน..เราได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไรกัน “มันอาจช้าเกินไป มันอาจดูไม่น่าเชื่อ แต่ว่าพี่รักนายนะซีวอน”มันเป็นคำพูดที่กลั่นกรองมาจากใจผมทั้งหมดและซีวอนก้อดูจะตกใจอย่างมากได้แต่กอดผมแน่นขึ้น
“พี่คิดว่านายไม่รักไม่แคร์พี่แล้ว พี่ก้อเลยร้องไห้ตั้งแต่เช้า พี่เสียใจมากเลยนะ พี่เสียใจจิงๆ”ซีวอนลูบหลังผมอย่างปลอบโยน สัมผัสจากเค้าอ่อนโยนเหลือเกิน...อ่อนโยนจนผมยิ้มออกมา “พี่โทรมมากเลยนะครับ ผมขอโทษจิงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่คิดอย่างนั้น เพราะผมคิดว่าพี่ไม่ได้รักผม ผมขอโทษนะครับ...เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ”ผมพยักหน้ากับแผ่นหลังของซีวอนไม่ยอมหยุดจนกระทั่งซีวอนดึงผมออกมาแล้วจูบเบาๆที่หน้าผาก เปลือกตา แก้มและจบที่ริมฝีปาก
“แสดงว่าพี่ยังไม่ได้ทานข้าวสินะครับ”ผมพยักหน้ารับด้วยร้อยยิ้มเจื่อนๆ “ยาก้อยังไม่ได้ทานตามที่ผมสั่ง”ผมก้อพยักหน้าด้วยยิ้มเจื่อนๆอีกครั้ง คราวนี้ซีวอนก้อเลยลากผมไปที่ห้องครัวแล้วยกกับข้าวที่น้องๆเก็บไว้ให้ผมออกมา จากนั้นเค้าก้อกดตัวผมให้นั่งลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มป้อนข้าวผมอย่างตั้งใจ
“พี่จะไม่ถามนายหรอกนะว่านายออกไปไหนมา”ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ว่าในใจผมนี่ร้อนไปหมดแล้วครับ ความจิงก้ออยากรู้ล่ะนะ ซีวอนยิ้มอย่างรู้ทันก่อนตอบว่า “อยากรู้รึป่าวล่ะครับ”ผมรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เร็วซะจนซีวอนหลุดขำออกมา เห็นเค้าขำแบบนั้นผมก้อเกิดอายขึ้นมาน่ะสิครับ
“ผมก้อไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ อยู่บ้านก้อกลัวจะทำให้พี่เบื่อทำให้พี่รำคาญผมซะเปล่าๆ อีกอย่างนะครับผมไปซื้อไอ่นี่มาให้พี่ครับ”ผมมองเห็นโลหะสีเงินในมือเค้าแล้วครับ ผมยอมรับว่าผมไม่เคยดีใจอย่างนี้มาก่อนในชีวิต..ดีใจยิ่งกว่าตอนเห็นซีวอนกลับมาซะอีก ซีวอนยื่นแหวนมาให้ผมแล้วผมก้อรับไปพิจารณาอยู่ครู่ใหญ่จนสุดท้ายก้อคืนให้ซีวอนไป “ใส่ให้หน่อยสิ”ไม่น่าเชื่อว่าผมจะอ้อนใครอย่างนี้เป็น เห้อออ เค้าทำผมเปลี่ยนไปมากเลยครับ และแล้วโลหะเย็นๆนั้นก้อถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของผม
“ขึ้นนอนเถอะครับ จะได้ทานยาด้วย”ผมเดินตามแรงดึงของซีวอนไปโดยดี แต่ว่าพอถึงตอนที่ต้องกินยาผมก้อเกิดดื้อแพ่งขึ้นมาอีก “ไม่กินได้มั้ย..มันขม”ซีวอนหยุดคิดไปประมาณ 1 นาที แล้วค่อยตอบผมว่า “ไม่ได้หรอกครับ ถ้าพี่ไม่ยอมกินมันผมคงต้องป้อนพี่แล้วล่ะ”ยังไม่ทันที่ผมจะตกลงหรือปฏิเสธอะไร ยาก้อเข้าไปอยู่ในปากของเค้าเสียแล้ว จากนั้นยาก้อเข้ามาอยู่ในปากของผมแทนผ่านทางปากของซีวอน
“ขมมั้ยครับ”ผมส่ายหน้าอายๆ นอกจากมันจะไม่ขมแล้วมันยังหวานมากอีกต่างหาก คราวนี้ซีวอนเริ่มกดผมให้นอนลงบนเตียง ส่วนผมนั้นเริ่มตกใจ ไม่รู้วว่าเค้าจะทำอะไรต่อไป “จะทำอะไรน่ะซีวอน จะนอนแล้วหรอ..เรายังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”ซีวอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูผมว่า
“จะทำลูกน่ะครับ พี่ฮันรู้มั้ยครับว่ามีลูกตอนนี้น่ะ..ทันใช้นะครับ”ผมอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ซีวอนพูดออกมาได้ยังไงนะ เค้าไม่อายบ้างรึไงกัน “เอาซักกี่คนดีล่ะ”แต่ว่าผมเองก้อเริ่มเล่นกะซีวอนซะแล้ว ทั้งๆที่เมื่อกี๊ยังอายอยู่เลยเนี่ยนะ เริ่ม งง ตัวเองแล้วครับ
“มีซักโหลนึง เอ๊ะ รึว่ามีไปเรื่อยๆดีครับ”ผมหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข ซีวอนก้อเช่นกัน “พี่ฮันครับ ขอบคุณนะคับที่รักผม”ผมแย้มยิ้มหวานให้ซีวอนก่อนจะดึงเค้ามาจูบเบาๆ แต่ดูท่าซีวอนคงไม่หยุดแค่จูบเบาๆของผมเป็นแน่........ผมไม่ต้องเศร้าอีกแล้วเพราะซีวอนของผมกลับมาแล้ว และผมมั่นใจว่าเค้าจะไม่ทำผมร้องไห้อีกแน่นอน......
The End+++++++++++
+++++++ตัดสินใจแล้วว่าควรจะ 100% ซักที++++++++
เรื่องต่อไปจะพยายามอัพให้มันปะติดปะต่อกันที่สุดนะคะ
ขอโทดด้วยถ้าอ่านแล้วมันติดๆขัด ติได้เลยนะคะ
มีอะไรบอกได้ค่ะ แล้วก้ออยากให้แต่งคู่ไหนอีกบอกเลยน้า
อ่า คยูมินนี่ก้อดองมาเป็นชาติ เเต่งเสดแล้ว เดี๋ยวจะมาลงนะคะ
ความคิดเห็น