ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - หนาว - KRISHO
หิมะกำลังตก...
คิม จุนมยอนยืนมองเกล็ดหิมะค่อยๆร่วงตกลงตามแรงโน้มถ่วงสู่พื้นผิวโลกด้วยใบหน้า ยิ้มน้อยๆ เค้าเป็นคนขี้หนาวแต่ถึงอย่างนั้นเกล็ดหิมะเหล่านี้ก็ยังให้ความเพลิดเพลิน และความสวยงามอยู่จนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะต้องใส่เสื้อกันหนาวหนาไว้ด้วยก็เถอะ อุณหภูมิขนาดนี้หลายๆคนอาจคิดว่ากำลังดีแต่สำหรับจุนมยอนคิดว่ามันหนาวไปซักหน่อย
ขนาดที่นอนที่นอนอยู่เป็นประจำทุกคืนก็ยังเย็นจนไม่กล้าทิ้งตัวลงไปนอนเลย คิดดูสิ...
การอยู่ตัวคนเดียวมันก็ลำบากเหมือนกันแฮะ บางทีก็อยากมีคนมาไว้คอยนอนกอดบ้างเหมือนกันแต่คิดดูอีกทีอยู่แบบนี้อาจจะสบายกว่าตอนมีแฟนก็ได้ จุนมยอนยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้พักใหญ่แล้ว...หิมะก็ยังไม่หยุดตก จุนมยอนหันไปมองเตียงนอนอีกครั้งก่อนตัดสินใจเดินผ่านไปหยิบผ้าพันคอแล้วออกจากห้องไป
จุดมุ่งหมายน่ะเหรอ...? ไม่มีหรอก
ขาเรียวก้าวไปช้าๆ พลางคิดในใจว่าคิดผิดแล้วล่ะที่หยิบมาแค่ผ้าพันคอ.. ข้างนอกนี่หนาวกว่าที่คิด ดังนั้นตอนนี้ร่างเล็กเลยสั่นไปทั้งตัว แม้แต่ฟันยังสั่นกระทบกันกึกๆ กระชับทั้งเสื้อกันหนาวทั้งผ้าพันคอก็แล้ว ไม่ได้บรรเทาความหนาวลงซักเท่าไหร่เลย
"จุนมยอน" หันไปตามเสียงเรียกแล้วยิ้มให้เจ้าของเสียงนิดหน่อย เท้าทั้งสองเปลี่ยนเส้นทางเป็นเดินเข้าไปหาคนเรียกแทน
"หนาวๆ อย่างนี้ทำไมออกมาเดินคนเดียวล่ะ ดึกแล้วด้วยนะ แล้วใส่เสื้อหนาวกับผ้าพันคอมาแค่นี้ไม่หนาวแย่หรือไง เข้ามาก่อนสิ" จุนมยอนเดินเข้าไปในบ้านของอีกคนอย่างว่าง่าย มันอุ่นกว่าข้างนอกเยอะเลยล่ะ
"ขอบคุณนะอี้ฝาน"
"หนาวจนปากซีดแล้วนายน่ะ" แก้วโกโก้ร้อนควันฉุยถูกยื่นมาให้ตรงหน้าซึ่งจุนมยอนก็จำต้องรับมาไว้แม้จะเริ่มเกรงใจขึ้นมาบ้างแล้วก็ตาม
"กินสิ ทำให้ดีขึ้นนะ" มือเรียวยกแก้วโกโก้ขึ้นจรดริมฝีปากแล้วกินโกโก้เข้าไปอึกหนึ่ง ผลก็คือร่างกายอุ่นวาบขึ้นมาพร้อมๆกับที่สัมผัสได้ว่า...เจ็บลิ้น
ร้อนควันขึ้นซะขนาดนั้นไม่ลวกลิ้นก็แปลกแหละ...
"นายนี่นะแทนที่จะเป่าก่อน" ทำยังไงได้ล่ะทีนี้นอกจากนั่งนิ่งปล่อยให้ลิ้นพองอยู่อย่างนั้น และเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อจุนมยอนก็เลยพลอยเงียบลงไปด้วย ไม่กล้ารบกวนคนที่กำลังนั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูหิมะตกหรอก แต่แล้วอยู่ๆอี้ฝานก็หันกลับมาขมวดคิ้วใส่จุนมยอน เล่นเอาจุนมยอนไม่กล้ายกแก้วโกโก้ขึ้นมาจิบ
"ทำไมนายไม่หลับไม่นอน" อยากจะแย้งสวนกลับไปว่าอีกฝ่ายก็ไม่หลับไม่นอนเหมือนกันนั่นแหละ...แต่ก็ทำได้แค่คิด ริมฝีปากบางขยับตอบไปว่ามันหนาวจนนอนไม่หลับ ไม่ได้บอกไปตามความจริงว่าเป็นเพราะที่นอนมันเย็นจนไม่กล้าล้มตัวลงไปนอนต่างหาก
"ไม่ใช่ว่าที่นอนนายมันเย็นจนนายไม่กล้านอนหรอกหรอ"
"อ่า...ก็รู้แล้วถามทำไมกันล่ะ" จุนมยอนขมวดคิ้วกลับไปบ้าง ทำตัวยังกะพ่องั้นแหละ
"ถามเพื่อความแน่ใจไง แล้วจะเอายังไง จะไม่นอนหรือไงคืนนี้?" อี้ฝานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ฝ่ายจุนมยอนก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกัน ที่นอนมันเย็นนี่นาไม่อยากนอนเลย...ไม่ใช่ว่าไม่ง่วงนะ มันก็ง่วงอยู่ล่ะเลยเวลานอนมานานแล้วด้วย
"นอนสิ"
"ที่นอนฉันอุ่นนะ"
"หื้อ....?" ว่ายังไงนะที่นอนอุ่น? คงไม่ใช่ว่าจะชวนนอนด้วยหรอกนะ จุนมยอนจ้องหน้าอี้ฝานจนอีกฝ่ายกระแอมแล้วหลบตาไป แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างนั้น
"ไม่มีอะไรหรอก"
"พาไปดูที่นอนนายหน่อยสิ อุ่นจริงป่าว" ลองแหย่เพื่อดูปฏิกิริยาของอีกคนแล้วก็ต้องหลุดอมยิ้มขำออกมา สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรแต่เป็นเพราะแก้มแดงระเรื่อของผู้ชายตัวโตตรงหน้านี่ต่างหาก แถมยังขยับตัวไปมาอย่างคนทำอะไรไม่ถูกอีก
"ถ้าไม่พาไปดูนายต้องนั่งเป็นเพื่อนฉันทั้งคืนนา" อยู่ๆจุนมยอนก็คิดว่าแกล้งอี้ฝานนี่มันสนุกดีแฮะ ดังนั้นร่างเล็กจึงเดินหน้าแกล้งอี้ฝานไม่หยุด ทำหน้าจริงจังไปด้วยจนสุดท้ายอี้ฝานก็ลุกขึ้นยินยอมให้จุนมยอนไปสำรวจเตียงนอนของตนว่าอุ่นจริงอย่างที่โวไว้รึเปล่า
"อุ่นมั้ยล่ะ" จุนมยอนทิ้งตัวลงใส่ฟูกนอนของอี้ฝานราวกับเป็นเจ้าของสถานที่ซะเองนอกจากนั้นยังกลิ้งไปกลิ้งมาอีกด้วย
"อุ่นจริงด้วย ฉันนอนได้ป่ะ" ถามไปด้วยแววตาทะเล้นๆ น่าแปลกทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่รู้สึกสดใสขนาดนี้เลยแท้ๆ แค่ได้แกล้งอี้ฝานกลับทำให้จุนมยอนสดใสขึ้นมาได้หน้าตาเฉย แต่เค้าก็ไม่ได้โกหกซะหน่อยที่ว่าฟูกนอนของคนตัวโตอุ่นน่ะเป็นความจริงล้วนๆ และจุนมยอนก็มั่นใจด้วยว่ายังไงๆฟูกของอี้ฝานก็อุ่นกว่าฟูกที่ห้องของตัวเอง
"ถ้านายจะนอนจริงๆก็นอนได้ นอนสิ" จุนมยอนตอบรับคำพูดนั้นเสียดิบดีด้วยการดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มถึงคอแล้วบอกราตรีสวัสดิ์อี้ฝานเรียบร้อย เล่นเอาอี้ฝานยืนอึ้งอยู่หลายสิบวินาทีค่อยรู้ตัวเดินลงไปปิดบ้านและกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงที่จุนมยอนนอนอยู่นั่นแหละ
จะให้ขึ้นไปนอนเบียดด้วยก็ใช่ที่ ในเมื่อตัวอี้ฝานคนเดียวก็แทบล้นเตียงอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงที่ตอนนี้จุนมยอนนอนอยู่แล้วด้วย...จะไปเหลือที่ตรงไหนให้อี้ฝานนอนได้กันล่ะ ถึงจุนมยอนจะตัวเล็กก็เถอะ
ร่างสูงใหญ่นั่งหลับคอพับอยู่บนโซฟาได้พักใหญ่แล้วตอนที่จุนมยอนลืมตาขึ้นมาเจอ แว้บแรกที่เห็นภาพนั้นยอมรับเลยว่ารู้สึกผิดที่ดูเหมือนจะแกล้งเยอะไปจนเผลอ หลับไปจริงๆ ต่อมาจุนมยอนจึงลุกขึ้นไปเขย่าแขนเจ้าบ้านให้ขึ้นมานอนบนเตียงดีๆ
"มานอนดีๆเถอะอี้ฝาน ฉันจะกลับแล้ว" แม้จะยังมึนๆที่โดนปลุกตอนหลับกำลังได้ที่ แต่อี้ฝานก็พยายามลืมตาให้ได้มากที่สุด เงาตะคุ่มที่อยู่เหนือร่างตนเองทำให้อี้ฝานต้องเอื้อมมือไปแตะดู
ฝ่ายจุนมยอนแม้จะร้อนวูบวาบตอนที่โดนปลายนิ้วร้อนแตะลงบนผิวแก้มแต่ก็ยังคงทำตาม เจตนารมณ์เดิมคือให้เจ้าบ้านกลับขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆให้ได้และตัวเค้าจะได้กลับไปนอนห้องซะที
"นายไปนอนบนเตียงเถอะ ฉันจะกลับห้องแล้ว"
"ไม่ได้!" น้ำเสียงตวัดดุแถมด้วยต้นแขนที่ถูกจับแน่นจนเจ็บทำให้จุนมยอนขมวดคิ้ว ก่อนได้รับการไขข้อข้องใจ "นายรู้รึเปล่าว่านี่มันกี่โมงกี่ยาม เดินกลับห้องคนเดียวมันอันตราย"
"อ่า...แต่นายควรไปนอนบนเตียง"
"นายนอนไปเถอะ ตรงนี้มันหนาว" มันก็หนาวจริงอย่างอี้ฝานว่านั่นล่ะ เสียแต่ว่าจุนมยอนเป็นคนรั้นไม่น้อย ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งข้างอี้ฝานพลางกอดอกหน้าเชิดน้อยๆ เป็นการแสดงให้เห็นชัดว่าหากอีกฝ่ายยืนยันจะไม่ไปนอนตัวเค้าเองก็จะนั่งที่ตรงนี้ไปเรื่อยๆเช่นกัน...เอาสิ
"เห้อ นายนี่ดื้อจริงๆเลยนะ ขนาดมันหนาวก็ยังทนทรมานตัวเองอีก ปะ ไปนอนบนเตียงดีๆ" ฝ่ามืออบอุ่นยื่นมากุมและสอดประสานเข้ากับฝ่ามือเย็นเฉียบของจุนมยอนก่อนจับจูงเดินไปยังที่นอน
อย่างที่เคยพูดไปแล้วว่าธรรมดาอี้ฝานนอนคนเดียวก็แทบล้นเตียง ดังนั้นตอนนี้อี้ฝานจึงทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีกลายร่างเป็น 'ฟูกนอนส่วนตัว' ให้จุนมยอนได้อาศัยนอน ฝ่ายจุนมยอนก็ได้แต่นอนหน้าเห่อรู้ตัวเอาตอนนั้นว่าโดนแกล้งคืนซะละ
แต่จะทำยังไงได้เค้าว่าเวรกรรมสมัยนี้ติดจรวดทำแล้วเห็นผลปั๊บเหมือนในกรณีนี้เด๊ะ...
"พรุ่งนี้ตัวชาขยับไม่ได้ห้ามมาโทษฉันด้วย" งึมงำเบาๆก่อนพยายามข่มตาหลับแต่ก็ต้องนอนลืมตาโพลงอีกครั้งเมื่อฟูกนอนมี ชีวิตดันพูดอะไรบางอย่างออกมา
"ถ้าเขินจนนอนไม่ได้ห้ามมาโทษฉันด้วย"
แล้วยังไงล่ะทีนี้...
คิมจุนมยอนจะหลับลงมั้ยล่ะเนี่ย!
End of หนาว
To Be Continue..
. ลีดไลน์ค่ะ ๕๕๕ #สลลซร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น