[SF EXO] .: SLEEPLESS SERIES :.

ลำดับตอนที่ #5 : - รอ - TAOKAI

              "หวัดดีครับป้า" คนถูกเรียกว่าป้าหันมายิ้มรับคำทักทายจากคิมจงอิน  ซึ่งความจริงก็ไม่ใช่ลูกใช่หลานอะไรหรอกแต่จงอินเป็นลูกของเพื่อนซึ่งได้รับการฝากฝังให้มาอยู่ด้วยที่นี่ เธอจึงกลายเป็นผู้ปกครองของจงอินไปโดยปริยาย







              "เอ้อจงอิน ป้าได้บอกเราไปรึยังว่าอาทิตย์หน้าหลานป้าจะมาจากจีน" จงอินทำหน้าฉงนสงสัย ก็เพิ่งจะได้ยินวันนี้นี่แหละ ฝ่ายคนถามพอเห็นใบหน้าของจงอินก็รู้ทันทีว่าตนคงยังไม่ได้บอก เธอจึงขยายความต่อทันที






              "จะว่าอะไรมั้ยถ้าป้าให้จงอินกับหลานป้านอนห้องเดียวกัน อ้อ แล้วป้าจะฝากให้จงอินไปรับหลานป้าที่สนามบินด้วยเพราะคืนนั้นป้าต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัดพอดี" แหม อันว่าจงอินก็เป็นแค่ผู้อาศัยจะออกความเห็นอะไรได้ แต่จริงๆแล้วถึงให้นอนด้วยกันจงอินก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ชิลๆสบายๆ







              "ครับป้า ผมไม่มีปัญหาแต่หลานป้าเค้าจะอยู่กับผมได้หรอครับ"







              "ได้สิจ๊ะ หลานป้าเข้ากับคนง่าย"






              x






              จงอินจัดการทำความสะอาดห้องและจัดโน่นนี่ให้เข้าที่เข้าทางตั้งแต่เนิ่นๆ จนกระทั่งคืนก่อนสมาชิกใหม่ของบ้านจะมาจงอินถึงได้รู้ว่าต้องไปรับคนนั้นกี่โมง...ห้าทุ่มครึ่ง เครื่องแลนดิ้งห้าทุ่มครึ่ง คิมจงอินอยากจะทรุด มาตอนกลางวันไม่ได้หรือยังไงกัน ㅠㅠ กินเวลานอนหมด ยิ่งจงอินเป็นคนชอบนอนอยู่ด้วย...






              ณ สนามบิน...เวลาห้าทุ่มตรง
              ตอนนี้จงอินมารออยู่ที่สนามบินเรียบร้อย พร้อมด้วยป้ายชื่อขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กว่า 'หวางจือเทา' เป็นภาษาจีน คุณป้าให้ดูรูปอยู่เหมือนกัน ตอนนี้จงอินเองก็ยังนั่งดูอยู่ หน้าก็หล่อดีท่าทางจะสูงด้วย เผลอๆสูงเท่าจงอินนี่ล่ะ จงอินนั่งดูรูปเป้าหมายไปเรื่อยๆจนกระทั่งห้าทุ่มครึ่ง...ที่ทางสนามบินประกาศชัดถ้อยชัดคำ..... ไฟลท์ดีเลย์ .....






              ขอบคุณครับ คิมจงอินอยากจะบ้า!!!







              ดีเลย์กี่ชั่วโมงอะไรยังไงก็ไม่รู้ อย่างนี้จงอินจะได้เข้าพักกี่โมงกี่ยามคร้าบ ไม่อยากยะบอกว่าง่วงตาแทบปิดแล้วด้วย สงสัยคงต้องหากาแฟร้อนๆมาซดให้กระเตื้องขึ้นซักหน่อยแล้ว สายตาปรือปรอยมองหาร้านขายกาแฟก่อนลุกไปซื้อมาจิบแก้ง่วง และจงอินก็ประสบความสำเร็จเมื่อรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น คาดว่าน่าจะมีแรงนั่งรอหวางจือเทาไปอีกพักใหญ่ๆ







              ผ่านไปชั่วโมงเศษเครื่องถึงได้แลนดิ้ง และขอโทษครับ...หมดกาแฟไปอีกสี่แก้ว







              จงอินคว้าเอาป้ายขึ้นมาชูหยองแหยงๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาเจ้าของชื่อไปด้วย คนแล้วคนเล่าที่เดินออกมาแต่ก็ทำแค่ชำเลืองมองป้ายของจงอินแล้วเดินเลยผ่านไป ชักท้อนี่มันได้อยู่บนเครื่องด้วยป่ะเนี่ย แต่แล้วความรู้สึกของจงอินก็จับได้ว่าไอ่คนที่เดินเอื่อยเฉื่อยรั้งท้ายมานี่แหละใช่แน่







              เครื่องแลนดิ้งตอนดึกยังจะกระแดะใส่แว่นกันแดดอีก หัวก็เซ็ทฟูๆชี้ๆคิดว่าหล่อนักรึไง (แต่ก็หล่ออยู่พอตัว) มือถือไอพอดและกำลังใช้นิ้วไล่ๆ คงกำลังหาเพลงที่ต้องการ..และตาหาได้ชายมองมายังจงอินไม่....อยากจะวิ่งเข้าไปถีบ แต่ยังก่อน ยังไม่แน่ใจว่าใช่หวางจือเทาหรือไม่







              "หวาง จือ เทา!!" เอาสิครับ เล่นเอาคนหันมามองเกือบทั้งสนามบิน ไอ่เจ้าของชื่อมันค่อยๆหันมามองแล้วเดินกลับเข้ามาหา ก่อนถอดแว่นกันแดดยี่ห้อดัง(และแพงมาก)ออก จือเทาจ้องจงอินเขม็งและจงอินก็จ้องตอบเขม็งเช่นเดียวกัน รู้สึกเหมือนเส้นยึกที่ฝ่าเท้ากระตุกยังไงก็ไม่รู้







              "ฉันคิมจงอิน คุณป้าส่งฉันมารับนาย กลับกันได้ยัง ง่วงนะเนี่ย" ถ้าไม่ติดว่าเป็นหลานของผู้มีพระคุณ จงอินจะถวายฝ่าเท้าให้เป็นของขวัญต้อนรับซะนิไม่ยอมพูดด้วยดีๆแบบนี้หรอกนะ







              "ป้าไม่ได้บอกว่ารูมเมทฉันขี้บ่น" จือเทาเดินเข้ามาใกล้และเอาแขนพาดไหล่จงอินอย่างสนิทสนม สัมภาระของอีกฝ่ายคงมีแค่กระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ใบเดียวนั่นแหละ กะมาซื้อที่นี่เต็มที่เลยสินะ







              "พาดไหล่ทำไมเนี่ย ปล่อยดิ"







              "หืม ไม่ปล่อย.. ทำความคุ้นเคยกันไว้ไง ยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนนนนน" จงอินฮึดฮัดเมื่ออีกฝ่ายเน้นย้ำคำว่านานได้อย่างกวนตีนสุดๆ ขอกลับคำว่าตัวเองเข้ากับคนอื่นได้ง่ายได้มั้ย หมอนี่เป็นข้อยกเว้นข้อใหญ่ คนอะไรกวนตีนได้ตลอดเวลา







              "เอออออ อยากจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ"







              "โอเค" และจงอินก็ไม่ทันได้เห็นเลยว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายเจ้าเล่ห์แสนกลขนาดไหน...







              x



              "นายจะอาบก่อนหรือให้ฉันอาบก่อน" จงอินเลิกคิ้วใส่คนถาม กลอกตาคิดไปคิดมาก็ตกลงปลงใจกับตัวเองว่าเสียสละให้อีกคนอาบก่อนดีกว่า เลยพยักเพยิดใส่จือเทาแทนคำบอกว่าก็เข้าไปอาบก่อนสิ จือเทาพยักหน้ารับและจัดการถอดเสื้อกับกางเกงเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวค่อยเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวไว้...ทั้งหมดทำต่อหน้าจงอินล้วนๆ เล่นเอาจงอินแข็งทื่ออยู่กับที่ รู้สึกเหมือนหน้าร้อนๆยังไงชอบกล แต่ไอ่คนทำดันยิ้มหน้าระรื่นกวนตีนสุดๆแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำสบายใจเฉิบ อยากตั๊นหน้าแรงๆซักที มีอย่างที่ไหนหน้าไม่อาย







              จือเทาอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมงถึงออกมา ปล่อยให้จงอินเข้าไปอาบต่อ ฝ่ายจงอินที่อยากทิ้งตัวใส่เตียงเต็มแก่ก็รีบอาบน้ำจนเกือบเรียกได้ว่าวิ่งผ่านน้ำนั่นแหละ







              "เฮ้ย!! บ้าป่ะ มายืนขวางทางทำไม ตกใจหมด" จงอินในสภาพที่แต่งตัวด้วยชุดนอนเสร็จแล้วเดินเบี่ยงจือเทาไปอีกทางแต่กลับโดนรั้งมากอดเอวเอาไว้อีก







              "เฮ้ย!!! ไอ่บ้า ปล่อยนะเว้ย" อั่กๆๆ อย่าคิดว่าคิมจงอินจะยอมโดนรังแกง่ายๆนะ ทั้งดิ้นทั้งผลัก แล้วไอ่เสียงอั่กๆๆเมื่อกี๊ก็เสียงหวางจือเทาโดนทุบเข้ากลางหลังไม่ยั้ง แต่อีกฝ่ายไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร นอกจากปรับไปยืนกอดจงอินจากด้านหลังป้องกันคนโดนกอดลงไม้ลงมืออีกก็แค่นั้น







              "โอ๊ย! กัดหาพ่องดิ!" จงอินสะบัดหน้าไปตั้งใจด่าเต็มที่เมื่อโดนกัดเข้าให้ที่หัวไหล่ถึงจะไม่เจ็บมากแต่ตกใจเว้ย! ได้ด่าสมใจแต่ก็โดนล็อคหน้าไว้แล้วจับหอมแก้มอยู่ดี







              เดี๋ยวนะ...หอมแก้มงั้นหรอ?







              "ป้าฉันไม่ได้บอกนายหรือไง...ว่าอย่างนายน่ะสเป็คฉันเด๊ะ" เสียงกระซิบใกล้ๆหูทำเอาจงอินยืนตัวเกร็ง ในหัวมีแต่คำว่าตรงสเป็คเต็มไปหมด







              "นะ นายเป็นเกย์หรอวะ"







              "อืมมมม"







              ม่ายยยยยยยยยย TT จงอินกลัว







              "ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันไม่น่ามืดจับนายปล้ำหรอก...แต่ก็ไม่แน่นะถ้านายยั่วมากๆ" ยั่วอะไรกันคร้าบ ตั้งแต่มามีแต่เส้นที่ฝ่าเท้ากระตุก กระผมไปยั่วท่านตอนไหนไม่ทราบ ใครก็ได้ช่วยที







              "ยิ่งคืนนี้ป้าไม่อยู่ด้วยสินะ...อืมม" จือเทาฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตาจงอินทั้งๆที่ยังยืนกอดกันอยู่ โดยที่จงอินเองก็ดูจะหลงลืมไปละว่าตัวเองโดนกอดอยู่ แต่เป็นแบบนี้จือเทากลับชอบใจซะอีกแน่ะ มือหนาลูบเข้าไปใต้เสื้อยืดย้วยๆของจงอินก่อนบีบที่เอวเบาๆ อีตอนนี้น่ะจงอินรู้สึกตัวละล่ะแต่ไม่กล้าขยับตัวกลัวโดนมากกว่านี้







              "อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ร้องขอเสียงอ่อยแบบอ่อยเรียกคะแนนสงสารแบบสุดๆ







              "ตอนนี้ยังไม่ แต่ต่อไปไม่แน่" จงอินดันจือเทาออกนิดนึงซึ่งคราวนี้จือเทายอมปล่อย







              "ไปนอนได้แล้ว ดึกมากละ" จือเทาเดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนไม่สนใจเสียงบ่นของเจ้าถิ่นที่พูดว่า 'ก็มันเป็นเพราะใครล่ะถึงไม่ได้นอนซักที'







              "เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอกนั่นน่ะ" แน่ล่ะ จงอินเล่นนอนจนเกือบตกขอบเตียง เดือดร้อนจือเทาต้องไปลากกลับมานอนดีๆ เค้ารู้ว่าจงอินไม่ไว้ใจ ดังนั้นคืนแรกนี้ยอมๆไปก่อนก็ได้ จือเทาเอาหมอนข้างมาวางกั้นกลาง ซึ่งจงอินก็ดูจะพอใจและหลับไปแทบจะทันที














              ไม่รู้เลยล่ะสิว่าจือเทาพาดแขนข้ามหมอนข้างไปนอนกอดเอวไว้ครือเดิม














              หึหึ นานๆทีจะเจอคนถูกสเป็คแบบนี้ อย่าคิดว่าหวางจือเทาคนนี้จะปล่อยไปง่ายๆ








              END OF รอ

              ; แหมมม ไม่ค่อยว่างเข็นมาได้แบบสั้นๆและไร้สาระฉะนี้แล อ่านเอาขำอย่าอ่านเอาสาระนะคะ 555555555 ช่วงนี้ใกล้สอบ แต่หาได้หายไปอ่านหนังสือแต่อย่างใด...เคลียร์งานค่ะ -..- พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการ ซึ่งยังไม่มีแพลนว่าจะเป็นคู่ไหนด้วย กิกิ ฮักนะชุ้บๆผู้สนับสนุนทุกท่านนนน #สลลซร