คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SuJu] รักสามเศร้า...HaeEun feat. Siwon + ....??
Title: [SF] รักสามเศร้า
Couple: HaeSiEun feat.???
Rate: PG-13
Author: Hyukjae @ EunhaeLover Everland
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถ้าคุณรักใครคนนึงมากๆ แต่เค้าคนนั้นก็ทำให้เราเจ็บปวดอยู่เสมอและถ้ามีใครอีกคนที่รักคุณมากๆแต่คุณไม่เคยคิดกับเค้าเกินคำว่าเพื่อนเลย ทั้งๆที่เค้าคอยดูและคุณมาตลอด ไม่เคยทิ้งคุณไปไหน แม้ตอนนั้นเค้าจะอยู่ไกลแค่ไหนขอแค่เพียงคุณต้องการเค้า เค้าก็จะมาอยู่เคียงข้างคุณทันที.....คุณจะเลือกใคร คงเลือกเหมือนผมใช่มั้ย???
“ทำไมนายทำอย่างนี้ ทำไมไม่นึกถึง ไม่สนใจความรู้สึกของฉันบ้าง”
“ฉันเหนื่อย อย่าเพิ่งมาชวนทะเลาะได้มั้ย”
“นายก็เป็นอย่างนี้ ไม่เคยเข้าใจฉันเลยซักนิด”
“ฮยอกแจ! ถ้านายยังทำตัวงี่เง่าอย่างนี้ล่ะก็นะ ฉันจะกลับไปนอนบ้านใหญ่ !”
“เดี๋ยวสิ ซีวอน ซีวอนฉันขอโทษ”
.....นายเป็นอะไรไปฮยอกแจ เกิดอะไรขึ้น.....
......นายอยู่ไหนหรอทงแฮ มาหาฉันหน่อยได้มั้ย.....
......ได้ๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ รอแป๊บนึงนะ.....ฮยอกแจทะเลาะกับซีวอน..คนรักอย่างรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฮยอกแจเป็นฝ่ายยอมซีวอนเสมอๆแต่ไม่ใช่วันนี้เพราะซีวอนไม่มาหาฮยอกแจ 3 วัน 3 คืนเต็มๆ พอกลับมาก็มีแต่กลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมดบวกกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงจางๆอีกด้วย พอร่างบางถามว่าไปนอนกับคนอื่นมาใช่มั้ยซึ่งคำตอบที่หวังไว้ แน่นอน มันต้องเป็นไม่ใช่ แต่ซีวอนกลับยอมรับออกมาหน้าตาเฉยว่าใช่ และนั่นคือสาเหตุที่ทั้งสองทะเลาะกันจนร่างบางต้องโทรหาทงแฮ
“ฮยอกแจ ฉันมาแล้วนายเป็นยังไงบ้าง”เมื่อเห็นใบหน้าของทงแฮ เท่านั้นน้ำตาที่ฮยอกแจเพียรพยายามกลั้นเอาไว้ก็พากันฉันไหลลงมาอย่างกับเขื่อนแตก
“ฉันทะเลาะกับซีวอนอีกแล้ว”ไม่ต้องบอกทงแฮก็รู้ เพราะไม่มีเรื่องไหนใหญ่และสำคัญเท่ากับเรื่องของคนๆนั้น ทงแฮทำได้แค่กอดร่างบางเอาไว้ในขณะที่ฮยอกแจก็กอดทงแฮแน่นเช่นกัน ในเวลานี้ทงแฮคือที่พึ่งที่ดีที่สุด มันเป็นอย่างนี้เสมอมาและจะเป็นอย่างนี้เสมอไป
“เล่าให้ฉันฟังได้มั้ย เผื่อจะสบายใจขึ้นบ้าง”เรื่องราวทั้งถูกเล่าผ่านริมฝีปากขาวซีดเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักของฮยอกแจโดยที่ทงแฮรับฟังเงียบๆแต่มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น เขาแค้นใจคนที่ทำกับคนที่เขารักให้เจ็บปวดมากขนาดนี้ แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาแค้นคนๆนั้น เขาต้องปลอบร่างบางซะก่อน
“เงียบซะนะ คนดี ไม่เป็นไรผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป นายต้องเข้มแข็ง ฉันเชื่อว่าพรุ่งนี้เค้าต้องกลับมา”ที่ทงแฮมั่นใจขนาดนั้นก็เป็นเพราะเขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้มานานและมากครั้ง จนคร้านจะนับแล้ว แต่ก็น่าแปลกที่ทุกครั้งฮยอกแจจะมีทงแฮอยู่ข้างๆเสมอ
“ฉันดีขึ้นมากแล้ว ขอโทษที่โทรไปรบกวน นายคงนอนแล้ว”ทงแฮส่ายหัวเบาๆก่อนจะออกแรงพยุงคนที่ยังสะอื้นเป็นพักๆให้เดินเข้าไปในห้องนอน
“ไม่ต้องสนใจหรอกว่าฉันจะอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร แค่นายนึกถึงฉันทุกครั้งที่มีปัญหาก็พอ มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันยังมีความสำคัญ....เดี๋ยวคืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อน เนี่ยเตรียมชุดนอนมาเลยนะเนี่ย นอนเถอะนะ”ฮยอกแจพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ตอนจะนอนกลับไม่ง่ายเหมือนตอนรับปากเมื่อทงแฮปฏิเสธที่จะนอนเตียงเดียวกับร่างบาง
“แล้วนายจะไปนอนที่ไหน ถ้าไม่นอนบนนี้กับฉัน”เมื่อทงแฮบอกว่าจะไปนอนที่โซฟา ร่างบางก็เข้าใจผิดคิดว่ารังเกียจรังงอนอีก สุดท้ายเลยจำใจบอกเหตุผลไปตรงๆว่า
“1 ฉันห้ามตัวเองไม่ได้เก่งนักหรอกนะ ถ้าทำอะไรนายขึ้นมาจะให้ทำไง และ 2 ฉันไม่อยากนอนทับรอยของใคร” น้ำเสียงที่ฟังเหมือนเล่าให้ฟังธรรมดาๆแต่ฮยอกแจรู้ดีว่าทงแฮกำลังเจ็บอยู่แค่ไหน
“แต่ฉันไม่อยากนอนคนเดียว”น้ำเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสารนั้นทำให้ทงแฮยอมใจอ่อนจนได้
“นอนในห้องก็ได้ แต่ฉันขอนอนบนพื้นนะ”ฮยอกแจทำท่าจะเถียงอีกแต่โดนสายตาจริงจังของทงแฮห้ามไว้ซะก่อนจึงต้องเงียบลงแลยอมนอนแต่โดยดี ทั้งคู่หลับไปโดยที่มือบางของฮยอกแจห้องลงมาจับกับมือของทงแฮซึ่งนอนอยู่บนพื้นไว้แน่นราวกับกลัวทงแฮจะหายไป หากปล่อยมือนั้น
เป็นไปดังที่ทงแฮคาดไว้ทุกประการตอนเช้าหลังจากที่ทงแฮกลับบ้านไปแล้ว ซีวอนก็มาขอคืนดีกับฮยอกแจอีกครั้งโดยที่ฮยอกแจไม่ปฏิเสธเช่นเคยและวังวนนี้ก็ยังคงวนเวียนต่อไปไม่จบไม่สิ้น ทงแฮก็ยังทำได้แค่ปลอบใจยามฮยอกแจทะเลาะกับซีวอนมาเท่านั้น แต่ผ่านไป 3 เดือน...3 เดือนที่เรียกว่าซีวอนทำดีกับฮยอกแจมากที่สุดเลยก็ว่าได้ อยู่ดีๆซีวอนก็หายไปจากชีวิตของฮยอกแจซะเฉยๆ หายไปแบบติดต่อไม่ได้และไม่ติดต่อมาเลย ทำเอาฮยอกแจเศร้าหนัก ร้องไห้ทุกวัน ร้องจนหลับ ข้าวปลาก็แทบไม่แตะ ยังดีที่มีทงแฮคอยบังคับให้กินข้าวอยู่
“ฮยอกแจ นายจะอ่อนแอไม่ได้นะ นายจะให้เค้ากลับมาหัวเราะเยาะนายรึไงกัน นายต้องแสดงให้เค้าเห็นว่าไม่มีเค้านายก็อยู่ได้ นายต้องเข้มแข็ง อย่าลืมว่านายยังมีฉัน”ดวงตาพราวน้ำตาเงยมาสบกับดวงตาจริงใจของทงแฮก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ ร่างบางสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึก ฮือ...ฉัน...ฮึก ขอร้อง...ฮึก ฮึก..วันนี้ วันสุดท้าย..ฮือ”พูดจบก็ร้องไห้ต่อจนกระทั่งหลับไปคาอ้อมกอดของทงแฮ ทงแฮอุ้มร่างบางขึ้นอย่างทะนุถนอมพาร่างบางมานอนบนเตียงดีๆก่อนก้มลงสัมผัสเบาๆที่หน้าผากมน
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ยิ่งเห็นนายเจ็บมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น”ทงแฮเดินออกจากห้องนอนไปแล้ว คงไปอาบน้ำล่ะมั้งแต่ฮยอกแจลืมตาขึ้นมาทีละน้อยแล้วมองตามแผ่นหลังของทงแฮไป ฮยอกแจแน่ใจว่าอีกไม่นานทงแฮจะกลับเข้ามาแล้วนอนจับมือเค้าไว้เหมือนทุกคืน..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากวันนั้นทงแฮก็จะมาหาฮยอกแจเพืออยู่เป็นเพื่อนฮยอกแจทุกวัน แม้ร่างบางจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วแต่เค้าก็ยังมา บางวันก็พาฮยอกแจออกไปเที่ยว ออกไปกินข้าว ไปดูหนังบ้าง เค้าจะอยู่รอจนกว่าฮยอกแจจะหลับ เมื่อนั้นจึงจะกลับบ้านแต่บางทีที่ร่างบางขอให้อยู่ด้วย เค้าก็จะอยู่โดยที่นอนบนพื้นและไม่ลืมที่เอื้อมมือของตนไปกุมมือบางเอาไว้ แต่คืนนี้แปลกกว่าทุกคืนเพราะคืนนี้ฮยอกแจลงมานอนกับทงแฮบนพื้น
“เห็นนายชอบนอน เลยอยากรู้ว่ามีอะไรดีนักหนา”นั่นคือเหตุผลของฮยอกแจที่ลงมานอนบนพื้น
“ทงแฮ หนาว...กอดหน่อยสิ”ฮยอกแจต้องนอนอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่มีใครคอยให้ความอบอุ่นมานานแค่ไหนแล้ว....เกือบเดือนแล้วสินะ อ้อมแขนที่รั้งเอวบางเข้ามาทำให้ร่างบางขยับซุกหน้าลงบนแผ่น อกทงแฮอย่างสบายใจ
“ฮยอกแจ ย้ายไปอยู่ที่บ้านฉันมั้ย”ถ้าหากถามว่าร่างบางตกใจหรือแปลกใจมั้ย ทงแฮคิดว่าคงไม่ ก็ดูคนในอ้อมกอดนิ่งซะขนาดนี้
“ทำไมล่ะ”ดวงตาใสๆที่ร่างบางใช้มองมาทำให้ทงแฮต้องเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว “ที่นี่มัน...มีความทรงจำของนายกับเค้ามากเกินไป ฉันกลัวว่านายจะเจ็บไม่หายถ้ายังต้องอยู่ที่นี่”คนอื่นฟังแล้วจะคิดยังไงฮยอกแจไม่รู้ บางคนอาจจะคิดว่าทงแฮกำลังใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์แก่ตนเองให้มากที่สุด แต่ฮยอกแจรู้ดีเพราะคนที่กำลังพูดอยู่นี้คือคนที่หวังดีกับเค้ามากที่สุดเพราะฉะนั้นเรื่องนี้คงหนีไม่พ้นเป็นห่วงเค้าจริงๆ
“ย้ายพรุ่งนี้เลยได้รึเปล่า”นอกจากจะไม่คิดว่าร่างบางจะตกลงแล้ว ทงแฮคิดว่าร่างบางอาจโกรธเค้าเลยด้วยซ้ำเพราะบ้านหลังนี้มีความทรงจำของฮยอกแจกับคนรักเต็มไปหมด
“ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ นายอยากให้ย้ายฉันก็จะย้าย”ใบหน้าที่ใกล้ซะจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันไม่ทำให้ฮยอกแจตกใจแม้เพียงสักนิด
“นายอยากย้ายรึเปล่า ถ้าไม่อยากฉันก็ไม่บังคับนายหรอกนะ”มือบางยกขึ้นมาปิดริมฝีปากของทงแฮไว้ ทำให้ทงแฮเงียบลงทันที “อยากย้ายสิ อย่างที่นายบอกที่นี่มันมีความทรงจำของฉันกับซีวอนมากไปแล้วที่นี่ความทรงจำของเราสองคนก็เต็มไปด้วยน้ำตาของฉันเต็มไปหมด ฉันอยากสร้างความทรงจำที่สวยงามกับนายที่บ้านของนาย”
“ฮยอกแจ นายอย่าสงสารฉัน..ได้โปรด มันทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่มีค่า นายไม่ต้องคิดจะตอบแทนสิ่งที่ฉันทำให้นายเลยสักนิดเพราะฉันทำทุกอย่างเพราะความรัก ความเต็มใจ”เปลือกตาบางปิดลงก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้งเพื่อสบตากับทงแฮแต่มองยังไงทงแฮก็เห็นเพียงแววตาอ่อนโยนที่แฝงความจริงจังเอาไว้เท่านั้น
“ฉันไม่ได้สงสารนาย ถึงตอนนี้เราจะยังเป็นแค่เพื่อนแต่อนาคตคือสิ่งที่เราไม่สามารถคาดเดาได้ เพราะฉะนั้นขอให้ฉันลองพยายามดูก่อน ฉันอยากรักนาย”ใบหน้าหวานซุกแน่นที่แผงอกของทงแฮ
“นายรู้รึเปล่าฮยอกแจว่ากล้ามเนื้อหัวใจน่ะเป็นกล้ามเนื้อที่เราควบคุม บังคับมันไม่ได้ ไม่ว่านายจะพยายามมากขนาดไหน นายก็ฝืนมันไม่ได้หรอก ไม่รักก็คือไม่รัก สำหรับฉันขอแค่ได้อยู่เคียงข้างนายอย่างนี้ก็เพียงพอแล้วเพราะถึงนายจะหลอกตัวเองมาคบกับฉันแต่นายหลอกหัวใจไม่ได้ ในเมื่อหัวใจของนายจดจำแต่คนที่ชื่อ ซีวอน ไม่มีที่ว่างพอให้ฉันแทรกลงไปได้ มันก็ไม่มีความหมาย สุดท้ายคนเจ็บคือเราทั้งสองคน”น้ำเสียงของทงแฮฟังดูอ่อนโยนอย่างพยายามทำที่สุด ร่างบางเริ่มตั้งต้นร้องไห้เงียบๆอีกครั้งโดยมีแผงอกทงแฮเป็นที่ซับน้ำตา
“ให้ฉันลองดูก่อนนะ ฉันจะลืมซีวอนได้อยู่แล้วอีกนิดเดียวเท่านั้น นะ นายทำให้ฉันลืมซีวอนที”ดวงตามุ่งมั่นกับริมฝีปากบางที่เคลื่อนเข้าหาเค้าช้าๆทำให้ทงแฮเข้าใจว่าร่างบางต้องการให้เค้าช่วยยังไงจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆยอมตามใจคนในอ้อมกอดในที่สุด
“อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”
“ไม่เสียใจหรอก ถ้าจะเสียใจก็เพราะไม่ได้รักนายตั้งแต่แรก”แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็แตะกันก่อนจะแนบสนิทในเวลาต่อมา ความรักอันมากมายของทงแฮถูกส่งผ่านการกระทำอันอ่อนโยนและทนุถนอม ทำให้ฮยอกแจรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น
“ไม่หลับหรอไง”ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่ยังคงนอนอยู่บนพื้นเหมือนเดิมจะต่างกับก่อนหน้านี้ก็ตรงที่ตอนนี้พวกเค้าไม่ใส่เสื้อผ้าเท่านั้น ฮยอกแจส่ายหัวเบาๆแถมตาเป็นประกายนั้นทำให้ทงแฮรู้ว่าร่างบางยังไม่ง่วงจริงๆ
“ทำแบบนี้จะลืมเค้าได้รึไงกัน”ทงแฮก้มลงหอมกลุ่มผมของฮยอกแจเบาๆ เพราะโอกาสแบบนี้คงไม่ได้มีบ่อยครั้งนักหรอก “ลืมได้สิ”หลังจากมีอะไรกันกับทงแฮแล้วทำให้ฮยอกแจยิ่งมั่นใจว่าเค้าจะลืมซีวอนได้ แต่คนที่ไม่มั่นใจกลับเป็นทงแฮซะเองเค้ากำลังคิดว่าฮยอกแจหลอกตัวเองอยู่
“นอนเถอะนะ พรุ่งนี้เราจะได้ย้ายบ้านกัน”ฮยอกแจขยับหาที่ที่สบายที่สุดแล้วหลับไป ร่างบางอาจจะสบายใจแต่ทงแฮไม่ใช่!! เค้ากำลังคิดมาก นานทีเดียวกว่าจะข่มตาหลับลงได้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แม่ครับ นี่ฮยอกแจต่อไปเค้าจะย้ายมาอยู่กับเรานะครับ”แม่ของทงแฮมองฮยอกแจอย่างพิจารณาแวบหนึ่งก่อนจะส่งยิ้มใจดีไปให้ เป็นเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าลูกชายคนเดียวของเธอรักใคร แต่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าฮยอกแจที่ว่าซักที....ก็น่ารักซะขนาดนี้ ไม่รักยังไงไหว....และเธอก็รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าต้องเสียใจมากแค่ไหนตอนถูกทิ้งเพราะฉะนั้นที่นี่เธอจะดูแลและรักเด็กหนุ่มคนนี้ให้เหมือนกับเป็นลูกของเธอเอง
“นอนห้องเดียวกับทงแฮแล้วกันนะลูก ไม่ต้องเกรงใจแม่ คิดซะว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วที่นี่ก็เป็นบ้านของฮยอกแจเหมือนกันนะลูก”แม่ของทงแฮเดินเข้ามาลูบหัวฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแจรู้สึกตื้นตันกับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมานานเพราะพ่อกับแม่ของเค้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่ฮยอกแจอายุได้ 7 ขวบ เค้าจึงอาศัยอยู่กับป้าและลุง แต่เมื่อโตพอจึงย้ายออกมาอยู่บ้านของพ่อกับแม่ มรดกชิ้นเดียวที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้เค้า
“ขอบคุณมากครับคุณแม่”ฮยอกแจร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกแล้ว โดยที่แม่ของทงแฮอ้าแขนรับร่างที่โผเข้ามาหาแทบไม่ทัน ฮยอกแจกำลังเศร้า เสียใจด้วยหลายเหตุผล หนึ่งล่ะ แม่ของทงแฮทำให้เค้าได้รับความอบอุ่นที่ไม่ได้รับมานานแล้วอีกครั้ง สอง ซีวอนไม่เคยพาเค้าไปพบกับครอบครัวหรือแนะนำให้ใครรู้จักในฐานะแฟน จนตอนนี้แล้วเค้าก็ยังไม่แน่ใจเลยว่ามีใครรู้เรื่องเค้าคบกับซีวอนบ้าง
“หยุดร้องนะลูกนะ ไม่อายทงแฮหรอไง”ลูบหัวฮยอกแจเบาๆโดยที่ฮยอกแจส่ายหัวไปมา “ไม่อายหรอกครับ ผมร้องกับเค้าบ่อยแล้ว”แม่ของทงแฮหัวเราะเบาๆก่อนจะดันตัวร่างบางออกแล้วส่งให้ลูกชายที่ยืนถือกระเป๋าสัมภาระรออยู่
“ไปจัดของนะลูก เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวไว้รอ”พอได้ยินคำว่าทำกับข้าว ฮยอกแจก็รีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนมาอ้อนแม่ของทงแฮอีกครั้ง “คุณแม่ครับ ผมอยากลองทำกับข้าวบ้างอ่ะ คุณแม่ช่วยสอนผมหน่อยได้มั้ยครับ”
“ฮะๆ ได้สิลูก แต่ว่าไปจัดของให้เสร็จก่อนนะ แม่จะจัดของไว้รอ”ฮยอกแจรีบเดินนำทงแฮขึ้นบันไดไปทันที ทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทงแฮนอนอยู่ห้องไหน จนสุดท้ายทงแฮต้องจูงมือร่างบางไปทางซ้ายของบ้านแทน
“เดินมาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าห้องไหนเนี่ยนะ ตลกจริงๆเลย”ทงแฮล้อเลียนเบาๆขณะช่วยฮยอกแจจัดของให้เข้าที่ ของที่ร่างบางเอามาไม่ได้มากมายอะไร มีเพียงของใช้ส่วนตัวและของใช้จำเป็นเท่านั้น นอกนั้นยังคงอยู่ที่บ้าน ไม่ใช่เพราะร่างบางหวังให้ซีวอนกลับมาหรอก...ร่างบางตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่กับทงแฮ
“อย่ามาว่านะ ก็อยากไปทำกับข้าวนี่”
“โอเคๆ ขอโทษ รีบๆจัดเถอะ”เมื่อเห็นโอกาสอะไรบางอย่างฮยอกแจก็ไม่รอช้าที่จะคว้ามันทันที “งั้นทงแฮจัดให้หน่อยสิ นะๆ คุณแม่รออยู่ ให้ผู้ใหญ่รอนานมันไม่ดี”ทงแฮอดยิ้มไปกับท่าทางกระตือรือร้นผิดกับท่าทางเมื่อวานลิบลับก็ตัดสินใจพยักหน้ารับทันทีเหมือนกัน ไม่ว่าอะไรเค้าก็พร้อมทำให้ฮยอกแจอยู่แล้ว
“ทงแฮชิม”ผ่านไปพักหนึ่งทงแฮก็จัดของเสร็จแล้วตามฮยอกแจลงมา เค้าเจอกับน้ำเสียงอ้อนแกมบังคับนี้ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไปในครัว ร่างบางยื่นช้อนมาให้ ในช้อนนั้นมีน้ำซุปใสหน้าตาน่าทานอยู่เต็มช้อน ไม่ต้องบอกก็รูว่าร่างบางเป็นคนทำ ผู้เป็นแม่มองดูลูกทั้งสอง(??)ป้อนน้ำซุปกันแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“อร่อยมั้ย”ทงแฮพยักหน้าแรงๆพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ร่างบางด้วย เพราะงั้นร่างบางจึงยิ้มกว้างมากขึ้นอีกอย่างภูมิใจ เสียงกระแอมเบาๆดังมาจากหญิงสาวหนึ่งเดียวในบ้านทำให้ทั้งคู่รู้สึกตัว “ทานข้าวกันเถอะจ้ะ”
“คร้าบบบบ”
“ทงแฮ!”เสียงสดใสของร่างบางที่ดังแจ้วๆมาตลอดทั้งวันทำให้ทงแฮเริ่มเชื่อว่าร่างบางหายเศร้าและไม่ได้แกล้งทำ ก็ใครมันจะเก่งขนาดปั้นหน้าอย่างนี้ได้ทั้งวันกันล่ะ “ว่าไงหรอ”ฮยอกแจคลานขึ้นมานั่งข้างๆทงแฮบนเตียงก็ยิ่งทำให้ทงแฮสนใจว่าร่างบางจะทำอะไร
“ฉันเริ่มต้นใหม่กับนายได้รึเปล่า”คางแหลมๆเกยอยู่บนไหล่ของทงแฮอย่างออดอ้อนโดยเฉพาะดวงตาที่ฉายแววอ้อนอย่างไม่เกรงใจคนให้ยืมไหล่เลย ทงแฮบอกได้คำเดียวเลยว่า ปฏิเสธไม่ได้!
“ไอ่ได้น่ะมันได้ แต่นายคิดดีแล้วใช่มั้ย คงไม่ได้เห็นฉันเป็นตัวแทนใครหรอกนะ”คางแหลมกดลงที่ไหล่ทงแฮครั้งหนึ่งก่อนจะส่ายไปส่ายมาจนทงแฮ งง
“ตกลงว่าไง”
“คิดดีแล้ว คิดมาทั้งวันเลยน้าจะบอกให้ แล้วก็ไม่ได้เห็นเป็นตัวแทนซีวอนหรอกน่า ไม่เห็นมีอะไรเหมือนกันซักนิด”ทงแฮพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจซึ่งร่างบางก็ดูจะพอใจปฏิกิริยาของทงแฮไม่น้อยเหมือนกัน
“แล้วจะลืมเค้าได้เมื่อไหร่”เป็นเรื่องที่ทงแฮคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซักที ฮยอกแจยิ้มใส่ตาทงแฮก่อนจะโถมเข้าหาทงแฮทั้งตัวจนล้มลงบนเตียงด้วยกัน
“ตอนนี้ก็มีแต่ทงแฮ ทงแฮ ทงแฮแล้วก็ทงแฮเต็มไปหมดอยู่แล้วนี่ ไม่ได้คิดถึงใครเลย จริงๆนะ อย่าคิดมากเลยเราจะเริ่มตั้นใหม่กันไม่ใช่หรอ”ทงแฮรู้สึกว่าแก้มของเค้าร้อนขึ้นมาซะเฉยๆไม่รู้ว่าคนที่แนบแก้มกับแก้มของเค้าอยู่จะรู้สึกรึเปล่า
“แต่ไม่เริ่มจากศูนย์หรอกนะ”ร่างบางผละออกมามองใบหน้าของทงแฮในระยะประชิดนิดหนึ่ง ทงแฮเลยเฉลยให้ฟังว่า
“ต้องเริ่มจากร้อยเพราะฉันรักนายมาตั้งนานแล้วนี่” คราวนี้หมดข้อสงสัยฮยอกแจเลยกลับลงไปกอดคอทงแฮไว้ในท่าเดิม “เริ่มจากร้อยแล้วค่อยๆลดลงงั้นหรอทงแฮ”ร่างบางแค่แกล้งแหย่เท่านั้นเองเพราะรู้ว่ายังไงๆทงแฮก็ไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแน่นอน ทงแฮดันร่างของฮยอกแจออกเบาๆแล้วจ้องเข้าไปในดวงตานั้น
“เพิ่มขึ้นแบบไม่มีที่สิ้นสุดต่างหาก”สิ้นคำพูดนั้นของทงแฮริมฝีปากของทั้งคู่ก็แนบกันสนิทพอดี สัมผัสอ่อนหวานที่ทงแฮส่งผ่านริมฝีปากมาทำให้ฮยอกแจตอบรับได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใครเสียงครางในลำคอเบาๆของฮยอกแจยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ทงแฮให้เตลิดไปไกล เค้าจึงเปลี่ยนมาขบเม้มซอกคอขาวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของแทน ถึงแม้จะไม่ได้ใจมาขอแค่ได้ครอบครองสักนิดก็พอ ร่างบางรู้สึกแปลกๆเพราะจนถึงตอนนี้เค้าก็ยังนอนอยู่บนตัวทงแฮ ดังนั้นร่างบางจึงพลิกให้ทงแฮขึ้นมาอยู่ข้างบน
“ชอบอยู่ข้างล่างอ่ะ”ใบหน้าของทงแฮร้อนผ่าวกับคำพูดสองแง่สามง่ามนั้นของฮยอกแจก่อนตัดสินใจถอดชุดนอนที่ร่างบางเพิ่งจะสวมใส่ไม่นานออก ร่องรอยจากเมื่อคืนยังคงเด่นชัดทงแฮจึงค่อยๆละเลียดขบไปตามรอยเดิมราวกับจะย้ำถึงความรู้สึกของตนไปด้วย มือบางที่ขยุ้มผมสีน้ำตาลเข้มของทงแฮอยู่บอกได้อย่างดีเลยว่าเจ้าของมือนั้นรู้สึกยังไงอยู่
“ทำได้รึเปล่า”ทงแฮหยุดขบผิวขาวแล้วเงยหน้ามาถามเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเค้าอย่างเกรงใจแต่ฮยอกแจกลับเชิดหน้าหนีอย่างงอนๆซะอย่างนั้น เรียกรอยยิ้มจากทงแฮได้เป็นอย่างดี
“ทำมาตั้งเยอะตั้งแยะ เพิ่งจะมาถาม ไม่คิดว่ามาถามช้าไปหรอ”อาการน่ารักน่าชังบวกกับคำพูดนั้นด้วยแล้วทำให้ทงแฮกลับซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหมดความเกรงใจทันที
“งั้นไม่ถามแล้วก็ได้”...ทงแฮก็ยังคงเป็นทงแฮคนเดิมที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน ถึงแม้บางการกระทำอาจจะรุนแรงขึ้นมาบ้างตามอารมณ์และความมันเขี้ยวแต่สุดท้ายเค้าก็ยังคงทนุถนอมร่างบางอยู่ เสร็จสิ้นจากกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์บนเตียงแล้วฮยอกถึงได้มีแรงปีนขึ้นมานอนเล่นบน อกของทงแฮไง
“ไหนว่าชอบอยู่ข้างล่างไง”ผมสีน้ำตาลของฮยอกแจถูกทงแฮจับทัดใบหูไว้ก็ยิ่งทำให้ร่างบางน่ารักขึ้นไปอีกแล้วอย่างนี้ทงแฮจะอดใจได้ยังไงจริงมั้ย...ริมฝีปากบางถูกขโมยไปอย่างรวดเร็ว
“อื้อ แต่นี่มันคนละตอนกัน ตอนนี้อยากนอนข้างบนนี้นี่ อุ่น นุ่ม แถมยังรักฉันอีกต่างหาก”พูดจบก็หลบหน้าเฉยเลย ทำเอาทงแฮ งง อะไรพูดเองแล้วก็อายเองหรอ “อยากนอนนานเท่าไหร่ก็ได้ ที่นอนอันนี้รอนายเสมอ”
“นายไม่เบื่อฉันบ้างหรอ รำคาญฉันมั้ย”ก็เวลาเค้าทำแบบนี้กับซีวอนทีไรนะ ซีวอนต้องบอกว่ารำคาญรึไม่ก็ทำหน้าเบื่อๆทุกทีเลยน่ะสิ ถึงทงแฮจะไม่พูดแต่ก็อาจจะรำคาญอยู่เงียบๆก็ได้นี่
“ไม่ ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดอย่างนั้น ว่าแต่ตอนอยู่กับเค้าน่ะทำบ่อยหรอ”ที่สงสัยน่ะไม่ใช่อะไรหรอก ก็ดูท่าทางสบายๆกับน้ำเสียงที่ไม่แสดงความเหนื่อยอ่อนเลยแม้แต่น้อยของร่างบางแล้วทำให้เค้าสงสัยน่ะสิ
“เปล่า ไม่ค่อยได้ทำหรอก ก็ส่วนมากซีวอนจะกลับเข้าบ้านหลังจากฉันหลับไปแล้ว ตอนเช้าก็ออกไปทำงานแต่บางทีเค้าก็ตื่นสายนะ แต่ไม่บ่อยหรอก เหมือนรีบหนีฉันยังไงยังงั้น อ้อ แล้วก็ชอบหายไปนานๆ หายไปไหนนายก็รู้อยู่ อย่างงี้จะให้ไปทำกับใครเล่า...หมอนข้างหรอไง”ร่างบางหัวเราะเบาๆเลยพาลให้ทงแฮหัวเราะไปด้วย ฟังน้ำเสียงและดูแววตาแล้วไม่เห็นวี่แววความเสียใจเลยซักนิด เหมือนที่ฮยอกแจเล่ามานั้นเป็นการบอกเล่าเรื่องธรรมดา
“ตัดใจได้แล้วจริงๆน่ะเหรอ”สงสัยว่าฮยอกแจจะมันเขี้ยวทงแฮขึ้นมากะทันหันถึงได้กดจมูกลงกับแก้มของทงแฮแรงๆแบบนี้ “ก็บอกแล้วว่าตัดได้ๆ ความจริงมานั่งคิดดูดีๆแล้วตอนนี้ฉันอาจจะเลิกรักซีวอนแล้วก็ได้ ยังไม่เชื่ออีกรึไง”ทงแฮยิ้มให้กับร่างบางที่ตอนนี้หันหน้าหนีทงแฮเพราะงอนอยู่
“โอเค เชื่อแล้วก็ได้ แต่จะไม่มีอะไรมาสัญญาหน่อยเหรอ”ฝ่ามือร้อนจับใบหน้าหวานให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยนซึ่งฮยอกแจก็หันตามแต่โดยดี ผิดจากที่คาดไว้และยิ่งผิดคาดเข้าไปใหญ่เมื่อริมฝีปากบางเป็นฝ่ายเปิดทางให้ลิ้นร้อนของทงแฮเข้าไปสำรวจในโพรงปากก่อน
“สัญญาแล้ว แต่สัญญาอะไรอ่ะ”ทงแฮหัวเราะพรืด ไม่รู้ว่าสัญญาอะไรแต่ก็ยังอุตส่าห์มาสัญญากับเค้าเนี่ยนะ ตลกจริงๆ “อ้าว ไม่รู้แล้วสัญญาได้ไง”
“เฮอะ ให้สัญญาอะไรก็สัญญาได้หมดนั่นแหละ”
“ทุกเรื่องจริงๆนะ”ยิ่งฮยอกแจพยักหน้าหงึกหงักจนผมที่ทัดหูไว้ร่วงตกลงมาด้วยแล้ว ทงแฮก็ยิ่งได้ใจ “งั้นช่วยรักฉันบ้างได้มั้ย” ถึงจะดูเป็นการบังคับจิตใจไปหน่อยแต่ทงแฮก็อยากลองดู ถ้าร่างบางจะกลับลำตอนนี้เค้าก็ไม่ว่าอะไร
“ได้สิ ตอนนี้หัวใจฉันว่าง ให้ทงแฮทั้งดวงเล้ยยย”ใบหน้าหวานเกลือกกลิ้งไปมาบนแผ่นอกหนาของทงแฮ แต่ก็นั่นแหละปิดรอยแดงๆบนใบหน้าที่ตอนนี้ชักจะลามมาถึงใบหูแล้วไม่ได้หรอกฮยอกแจ
“ให้มันจริงเถอะ ถ้าเค้ากลับมาฉันก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเหมือนเดิม”ร่างบางหยุดทุกการกระทำทั้งหมดเปลี่ยนมาเป็นจ้องตากับทงแฮแทน
“ใครว่า....ต้องเป็นปลาหัวเน่าต่างหาก แต่ฉันว่าซีวอนไม่กลับมาหรอก ถึงกลับมาก็ไม่ปล่อยให้นายเป็นปลาหัวเน่าหรอกน่าเพราะมันเหม็น เวลานอนด้วยแล้วมันอึดอัดน่ะ”ใครเป็นคนสอนให้ฮยอกแจพูดอย่างงี้นะเนี่ย มันน่าจับมาตีจริงเชียว ปากดีจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น....ขณะที่ทงแฮและฮยอกแจกำลังจับมือกันเดินเล่นในสวนสาธารณะแถวบ้านอย่างมีความสุขอยู่นั้น
“ฮยอกแจ!!”เมื่อมีคนเรียกก็เป็นธรรมดาที่เราจะหันกลับไปมองว่าใครเป็นคนเรียกเราแต่เมื่อฮยอกแจและทงแฮเห็นใบหน้าคนที่เรียกชัดๆแล้วก็นึกเสียใจทันทีที่หันกลับไปมอง
“ซีวอน...”ซีวอนตรงเข้ามาจับมืออีกข้างของฮยอกแจโดยไม่สนใจอาการสะดุ้งน้อยๆของฮยอกแจเลยด้วยซ้ำ
“ไปอยู่ที่ไหน ทำไมฉันไปที่บ้านแล้วไม่มีคนอยู่ นายสบายดีรึเปล่า”ทงแฮตั้งใจจะออกมาจากตรงนั้นจึงค่อยๆปลดมือบางออกแต่ฮยอกแจกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแถมยังหันมามองอย่างขอร้องว่าให้อยู่เป็นเพื่อนก่อน เมื่อทงแฮพยักหน้ารับร่างบางจึงค่อยๆปลดมือของซีวอนออกอย่างสุภาพ
“นาย...มีธุระอะไรรึเปล่า”ฮยอกแจกระชับมือของทงแฮแน่นเข้าราวกับต้องการที่ยึดเหนี่ยวอะไรซักอย่างซึ่งทงแฮก็เต็มใจที่จะเป็นที่ยึดเหนี่ยวอันนั้นของร่างบาง
“ก็มีน่ะสิ ขอเวลาแป๊บนึงได้มั้ย”ร่างสูงของซีวอนไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคำตอบของฮยอกแจจะเป็นยังไง แต่เค้าลากร่างบางออกไปเลย ทิ้งให้ทงแฮอยู่ตรงนั้นคนเดียวถึงร่างบางจะบอกให้ทงแฮรออยู่ที่นี่แต่ทงแฮไม่อยากจะรออีกแล้ว เค้าแทบร้องไห้เมื่อเห็นซีวอนกลับมาถึงจะไม่รู้ว่ากลับมาด้วยเหตุผลอะไร แต่เชื่อว่ามันต้องไม่ใช่สิ่งที่เค้าจะยอมรับได้เพราะฉะนั้นทงแฮจึงตัดสินใจเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ เมื่อถึงบ้านแม่ของทงแฮก็งงว่าทำไมฮยอกแจถึงไม่กลับมาพร้อมกัน
“เค้าคนนั้น....กลับมาแล้วครับ”เท่านั้นแม่ของทงแฮก็เข้าใจทุกอย่าง เธอกอดปลอบลูกชายเบาๆ การเจ็บปวดครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายทีเถอะ “ทงแฮ...ไปอยู่บ้านป้าเค้าซักพักมั้ยลูก”ทงแฮตกลงโดยไม่ลังเล เค้ารีบเก็บของและออกเดินทางไปยังบ้านป้าอย่างเร็วที่สุดโดยทิ้งจดหมาย 1 ฉบับไว้ให้ฮยอกแจ ฝ่ายฮยอกแจเองก็ตามหาทงแฮจนล้าไปหมดแต่ก็ไม่พบและไม่ว่าจะถามแม่ของทงแฮเท่าไหร่ เธอก็ไม่สามารถบอกได้เพราะทงแฮสั่งเอาไว้อย่างนั้น เธอทำได้แค่เพียงส่งจดหมายฉบับนั้นให้ฮยอกแจซึ่งเมื่อฮยอกแจเปิดอ่านแล้วถึงกับร้องไห้โฮ ร้องไม่ยอมหยุดจนแม่ของทงแฮต้องกอดปลอบ
บอกกับฉันว่าเธอไม่รักก็จบ
เธอไม่อยากจะพบ จะผูก จะพัน
ไม่ต้องสงสาร แค่นั้นฉันก็เข้าใจ
บอกกับฉันว่าเธอไม่รักก็พอ
ไม่ได้ขอให้เธอมาเปลี่ยนใจ
ฉันเองก็ท้อ เจ็บปวดใจ ยิ่งรักเท่าไหร่ยิ่งเจ็บ
บ้านป้าของทงแฮนั้นอยู่ติดทะเลและสงบเงียบอย่างมากเหมาะสำหรับเป็นที่พักทำใจที่สุด......สุดท้ายก็แค่คนคั่นเวลาสินะ....เวลาผ่านไป 3 เดือนทงแฮที่กำลังปล่อยใจนั่งฟังเสียงคลื่นซัดชายฝั่งอย่างใจลอยก็เหลือบไปเห็นผู้ชายท่าทางคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนซักแห่งกำลังเดินตรงมาทางเค้าอยู่
“นาย! ทงแฮใช่มั้ย”เสียงเรียกที่ไม่เบาเลยทำให้ทงแฮเพ่งมองคนที่กำลังพูดกับเค้าอย่างสนใจแต่ก็มองไม่เห็นหรอกเพราะตรงนี้มันย้อนแสง “ครับ คุณมีธุระอะไรกับผมรึเปล่า”
“มีสิ แต่ก่อนอื่นผมขอถามคุณก่อนว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่”ทงแฮดูงงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนี้ถึงถามคำถามแปลกๆอย่างนี้ “ผมอยู่ที่นี่มา 3 เดือนแล้วครับ”
“คุณทิ้งแฟนคุณมารึเปล่า”ทงแฮเริ่มจะเดาออกรางๆแล้วว่าคนที่คุยกับเค้าอยู่เป็นใคร แต่ยังไม่อยากเชื่อว่าอยู่ดีๆคนๆนั้นจะมาโผล่เอาที่นี่ “ไม่เอาน่า ซีวอน ก็ทงแฮเค้าไม่รู้เรื่อง เรื่องนี้น่ะเราก็มีส่วนผิดนะ ผิดมากกว่าทงแฮด้วยซ้ำ”คนห้ามกำลังดึงแขนซีวอนไว้เบาๆอย่างปรามๆ คราวนี้ชัดเลยว่าซีวอนมาเอง แต่อีกคนนี่สิเป็นใคร
“คุณ..ซีวอน??”ซีวอนพยักหน้าแล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิด “ฮันจะห้ามผมทำไม ผมอยากต่อยมัน”ทงแฮยิ่ง งงไปใหญ่ว่าซีวอนจะต่อยเค้าเพื่ออะไร...คงเพราะคบกับฮยอกแจมั้ง
“ไม่ได้ซีวอน ก็ฉันบอกแล้วไงว่าทงแฮไม่รู้ๆๆ มีอะไรก็อธิบายเค้าไปสิ”ซีวอนถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อโดนขัดใจ “โง่เองนี่ ไม่รู้ก็สมควรแล้ว โง่ๆแบบนี้มันต้องโดนต่อยซักหมัด”ชายหนุ่มอีกคนส่ายหน้าเบาๆ
“ซีวอน”คราวนี้ซีวอนสะบัดมือของคนๆนั้นออก แต่แทนที่เค้าจะเข้ามาต่อยทงแฮก่อนกลับเป็นชายหนุ่มอีกคนที่โดนเล่นงานก่อน “ฮันครับ ฮันจะเข้าข้างมันมากไปแล้วนะ อยากคบกับมันรึไง”ทงแฮมองทั้งคู่อย่างไม่เข้าใจอีกครั้งก็ซีวอนน่ะกลับไปขอฮยอกแจคืนดีไม่ใช่รึไงแล้วทำไมถึงคุยกับฮันเกิงอย่างกับคนคบกันอยู่อย่างงั้นล่ะ
“เดี๋ยวนะครับ คุณไม่ได้กลับไปขอฮยอกแจคืนดีหรอกหรอครับ”ทงแฮขัดขึ้นทันทีซึ่งคนที่ตอบเป็นฮันของซีวอนนั่นเอง “ไม่ใช่หรอกครับ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ความจริงผมกับซีวอนเราหมั้นกันนานแล้วน่ะครับ ตอนที่เค้าคบกับฮยอกแจ ผมน่ะต้องไปอยู่จีนแล้วซีวอนเค้าเจ้าชู้น่ะครับ ไม่รู้จักพอซักที ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงจนตอนนี้ผมกลับมาแล้วเราก็เลยกลับมาอยู่ด้วยกัน วันนั้นที่คุณเจอกับซีวอนที่สวนสาธารณะไม่ใช่เพราะซีวอนจะไปขอฮยอกแจคืนดี แต่ไปเพราะจะบอกความจริงแล้วก็ชวนไปงานแต่งงานของเราด้วย แต่คุณหนีมาซะก่อน”
“ก็นั่นแหละ แล้วไอ่โง่ที่ไหนก็ไม่รู้หนีเพื่อนฉันมาเฉยเลย ยังไม่ทันฟังอะไรเล้ยย ฮยอกแจเสียใจแค่ไหนคิดดูแล้วกันต้องโทรมาร้องไห้กับฉันทุกวัน แล้ววันแรกที่มันหนีมาฉัน ฮัน แล้วก็แม่มันน่ะช่วยกันกล่อมตั้งนานกว่าจะหยุดร้องไห้แล้วก็นอน”ยิ่งฟังทงแฮก็ยิ่งกำหมัดแน่นขึ้นๆ แต่ไม่ใช่โกรธทั้งสองคนที่อยู่ข้างหน้า เค้าโกรธตัวเองต่างหาก โกรธที่ไม่ยอมรอฮยอกแจตามที่ร่างบางสั่งเอาไว้
“คุณต่อยผมก็ได้นะ”ไม่รอช้า ซีวอนทำตามที่ทงแฮบอกทันที
ผลั่วะ!!! ฮันเกิงมองภาพนั้นแล้วส่ายหน้าอีกครั้ง “ซีวอน นายก็ให้ทงแฮต่อยด้วยสิ นายก็เคยทิ้งฮยอกแจนะ”เมื่อคนรักประกาศิตออกมาอย่างนั้นซีวอนก็ไม่อาจขัดได้ เป็นเพราะเค้าตั้งใจจะลบล้างความผิดที่เคยนอกใจฮันเกิงมาหลายครั้งหลายหนจนทำให้เกือบเลิกกันเป็นประจำ
ผลั่วะ!!! ตอนนี้ก็เท่ากับว่าทั้งคู่ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว “นี่จะบอกอะไรให้นะ ฮยอกแจน่ะรักใครแล้วรักจริง ที่เค้าคบกับนายเพราะเค้ารักนายไม่ใช่เพื่อรอฉันกลับไปอย่างที่นายเข้าใจ แต่นายทำความรักของฮยอกแจพังย่อยยับ”น้ำเสียงลดความแข็งกร้าวลงมากแล้วแต่ก็ยังอดกัดเล็กๆไม่ได้อยู่ดี
“กลับไปหาฮยอกแจซะ ฉันให้โอกาสนายอีกครั้งนึง เค้ายังรอนายอยู่...ที่บ้าน”ซีวอนและฮันเกิงเดินจากไปแล้ว ทงแฮก็รีบลุกไปเก็บของใช้ทั้งหมดของตนลงกระเป๋าแล้วเดินทางกลับโซลทันทีด้วยความเร็วเท่าที่เร็วได้ แต่เมื่อมาถึงหน้าบ้านของตนในเวลาดึกสงัดอย่างนี้แล้วความกล้าที่คิดว่าเคยมีกลับอันตรธานหายไปหมดจึงทำได้แค่ยืนมองหน้าต่างห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเค้า ต่อมาเป็นของเค้ากับฮยอกแจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้วอย่างเศร้าๆ ไฟดับสนิทฮยอกแจคงหลับไปแล้ว
“ทงแฮ....”น้ำเสียงหวานสั่นเครือแบบนี้ ทงแฮจำได้ขึ้นใจ “ฮยอกแจ....”หันกลับมาก็พบกับร่างบางในชุดนอนที่คลุมทับด้วยชุดคลุมยาวเลยเข่ากำลังมองตรงมา แววตาสั่นระริกก่อนจะโผเข้ามาหาทงแฮอย่างแรงทำเอาทงแฮเกือบรับไม่ทัน
“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย นายกลับมาหาฉันแล้ว”มือบางปัดป่ายไปทั่วใบหน้าซูบผอมของทงแฮทั้งๆที่ตัวเองก็ผอมลงไปไม่แพ้กัน ทงแฮกุมมือบางเอาไว้แน่น เค้าเชยคางฮยอกแจขึ้นเพื่อรับสัมผัสอ่อนโยนเนิ่นนานที่ริมฝีปากซึ่งฮยอกแจก็เต็มใจที่จะตอบรับสัมผัสนั้น
“กลับมาแล้ว ขอโทษที่งี่เง่าไม่รอนายกลับมาอธิบายให้ฟัง รีบร้อนทิ้งนายไปแบบนั้น แต่ครั้งนี้สัญญาว่าจะไม่ทิ้งนายไปไหนอีกแล้ว ยกโทษให้คนโง่คนนี้ได้มั้ย”ทงแฮจ้องเข้าไปในดวงตาหวานที่ไม่มีแววตาของคนโกรธเลยซักนิด มองยังไงก็เห็นแต่งอน งอน งอนและก็งอนเท่านั้น
“ไม่ 3 เดือน นายทิ้งฉันไป 3 เดือนเชียวนะ กลับมาก็จะให้ยกโทษให้งั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก ตอนที่ซีวอนทิ้งฉันไปฉันยังไม่ร้องไห้มากขนาดนี้เพราะตอนนั้นฉันมีนาย แต่ตอนนี้ฉันไม่มีใคร ชดใช้มาเลยนะ”พูดเรื่องนี้แล้วน้ำตาก็พาลจะไหลลงมาอีก
“ชดใช้ยังไงก็ได้ ให้ตายฉันก็ยอมขอแค่นายยอมยกโทษให้ฉัน”ฮยอกแจกดใบหน้ากับไหล่ทงแฮแรงๆแล้วพูดว่า “นายได้ชดใช้แน่ แต่ห้ามตาย ถ้านายตายก็ไม่ได้ชดใช้น่ะสิเพราะฉะนั้นนายต้องพาฉันไปกินข้าว ไปดูหนัง ไปฟังเพลง นอนกับฉัน กอดฉัน ที่สำคัญห้ามเลิกรักฉัน ว่าไงทำได้รึเปล่า”
“ได้สิ เดี๋ยวแถมให้ด้วยเอ้า”
“แถมอะไร”คำตอบถูกบอกผ่านริมฝีปากทงแฮที่กำลังพรมจูบที่ซอกคอขาวของฮยอกแจแล้วทำท่าว่าจะเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆจนฮยอกแจต้องรีบดันตัวเองออกโดยเร็ว “ชดใช้ตอนนี้เลยดีมั้ย”
“อย่ามาทะลึ่งนะ ดึกแล้วง่วง จะไปนอน”พอจะออกเดินก็เดินไม่ได้เพราะทงแฮไม่ยอมปล่อยมือซักที สุดท้ายเลยต้องยืนเฉยๆ “เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน ฉันรักนายนะฮยอกแจ ทรมานทุกวันที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียงของนาย”
“รักนายเหมือนกันนะ รู้ไว้ด้วยขอโทษที่ไม่เคยบอก แต่ต่อไปจะบอกทุกวันเลยดีมั้ย แล้วฉันน่ะทรมานกว่านายอีกรู้มั้ย ยิ่งเห็นจดหมายยิ่งเจ็บ” ทงแฮเริ่มออกเดินโดยไม่ลืมที่จะจูงมือฮยอกแจไปด้วยกัน “พรุ่งนี้เผามันซะ”
“ไม่เผาหรอก จะเก็บไว้เป็นหลักฐานไม่ให้นายผิดสัญญาอีก”มือหนาบีบจมูกคนเจ้าเลห์เบาๆอย่างเอ็นดู เดี๋ยวก็ไม่ต้องนอนเลยดีมั้ยฮยอกแจ หันกลับมาอีกทีเค้าทั้งคู่ก็เจอมารดาของทงแฮมายืนรอรับอยู่แล้ว ความจริงเธอเห็นตั้งแต่ทงแฮมายืนมองหน้าต่างห้องแล้ว >.<
“กลับมาแล้วครับ..แม่”
The End+++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วค่ะ ห่างหายไปนานมากเลย นานจนไม่มีคนอ่านแล้วเนี่ย อิอิ
เป็นชอทฟิกที่ยาวที่สุดตั้งแต่เคยแต่งมา 55+
ปล.เม้นท์ๆๆๆๆๆ จะได้มีกำลังใจต่อปายยยยยยยยยยยยย ไม่เม้นท์งอน!!!! 5555+
ความคิดเห็น