คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SuJu] My Boy...ผู้ชายของผม (WonHan) 100%
My Boy…ผู้ชายของผม
“พี่ฮัน ตื่นได้แล้วว จะสายแล้วนะครับเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”ซีวอน รุ่นน้องคนสนิทกำลังพยายามปลุกฮันเกิงให้ตื่นขึ้นมาเพื่ออาบน้ำแล้วจะได้ไปโรงเรียนด้วยกันดังเช่นทุกวัน “อื๊อ อีกแป๊บไม่ได้หรอซีวอน”ร่างบางพยายามอ้อนร่างสูงแต่ไม่ประสบความสำเร็จ
“ไม่ได้ครับพี่ฮัน เมื่อกี๊คุณแม่ก็ขึ้นมาปลุกแล้วไม่ใช่รึไง อย่าดื้อสิครับ”เนื่องจากทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ 3 ขวบ ทั้งคู่ก็เลยสนิทกันมาก สนิทจนถึงขั้นเข้าออกบ้านของอีกฝ่ายได้อย่างสบายๆ “เฮ้ย! ทำอะไรน่ะซีวอน ปล่อยพี่นะ”เมื่อร่างบางดื้อนัก ซีวอนจึงตัดสินใจอุ้มฮันเกิงไปส่งที่หน้าห้องน้ำซะเลย
“อาบน้ำนะ ห้ามหลับต่อล่ะครับ”ฮันเกิงคว้าผ้าเช็ดตัวจากมือของซีวอนมาแล้ว ทำหน้าพองลมใส่ร่างสูงก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำไปเพราะถ้าอยู่ต่อมีหวังซีวอนตีตายแน่เลย “เฮ้อ!กว่าจะลุกไปอาบได้”เมื่อร่างสูงนึกถึงใบหน้าและท่าทางของร่างบางตอนก่อนเข้าห้องน้ำแล้วก็อดยิ้มไม่ได้...น่ารักชะมัด...ซีวอนเดินไปหยินชุดพละในตู้เสื้อผ้าของฮันเกิงออกมาแขวนข้างนอกเพราะร่างบางน่ะขี้ลืมยิ่งกว่าใคร ชอบใส่ชุดไปผิดเป็นประจำเลยโดนทำโทษอยู่บ่อยๆ พอจัดการเรื่องชุดเสร็จเรียบร้อยซีวอนก็เดินกลับลงไปนั่งรอฮันเกิงข้างล่าง
“ฮันเกิงอาบน้ำแล้วหรอจ๊ะ”แม่ของฮันเกิงเดินมาถามซีวอน ซีวอนจึงหันไปตอบว่า “ครับ”แม่ของฮันเกิงถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างค่อนข้างเหนื่อยใจ
“แม่ล่ะเหนื่อยใจกับลูกคนนี้จริงๆ ขี้เซาสุดๆต้องลำบากซีวอนไปปลุกอยู่เรื่อยเลยนะลูก”ซีวอนยิ้มให้มารดาของร่างบางบางๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่”ซีวอนเป็นคนไปปลุกฮันเกิงเป็นประจำเพราะแม่ไปปลุกไม่เคยตื่นต้องเป็นซีวอนเท่านั้นฮันเกิงถึงจะยอมตื่น ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ซีวอนไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าต่อไปมีคนมาทำหน้าที่นี้แทนเค้า เค้าจะเป็นยังไง
“ซีวอนน ไปโรงเรียนกันเถอะ”เสียงของฮันเกิงดังมาแต่ไกล “พี่ไม่กินข้าวก่อนหรอครับ”ฮันเกิงวิ่งเข้ามาคว้าข้อมือของซีวอนไปจับไว้แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็ว
“ไม่ทันแล้ว ผมกับซีวอนไปก่อนนะครับแม่ ตอนเย็นเจอกันครับ”เช้านี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ทั้งคู่จับมือกันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อประตูโรงเรียนกำลังจะปิดลง “เกือบไปแล้ว”ฮันเกิงพูดกับตัวเองเบาๆ
“เพราะพี่นั่นแหละชักช้า”ทั้งคู่ยืนเถียงกันไปมาทั้งๆที่มือก็ยังคงจับกันอยู่อย่างนั้น “อะไรล่ะ นายนั่นแหละผิดมาปลุกพี่สายอ่ะ แล้วอีกอย่างนะ นายควรจะชินได้แล้ว ก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน ต่อไปถ้าลำบากมากนักก็ไม่ต้องมาปลุก ไม่ต้องมาโรงเรียนพร้อมกันก็ได้”กลายเป็นว่าซีวอนเป็นคนผิดไปซะงั้น ถูกโยนความผิดยังไม่พอยังมาโดนงอนเข้าอีก
“พี่ฮัน ผมไม่ได้หมายความว่าผมลำบากนะ พี่อย่าโกรธผมเลย เดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่ห้องนะ”ซีวอนไม่เห็นสีหน้าอมยิ้มน้อยๆของฮันเกิงเลยเพราะร่างบางหันหน้าหนีไปอีกทางแต่ร่างบางก็ยังคงเดินตามแรงดึงจากร่างสูงไปโดยไม่มีเกี่ยงงอน พวกเค้ามาถึงห้องของฮันเกิงแล้ว...ปี 3 ห้อง A ส่วนซีวอนนั้นอยู่ ปี 2 ห้อง A
“ตอนกลางวันพี่รออยู่ที่ห้องนะ รีบมาด้วยกินข้าวแล้วจะได้ไปเรียนพละพร้อมกัน”ทุกคนมองซีวอนอย่างอิจฉานิดๆเพราะฮันเกิงน่ะป๊อบอยู่ไม่น้อย แต่มีเพียงแค่ซีวอนคนเดียวเท่านั้นที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมและรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฮันเกิง คนอื่นจะแต๊ะอั๋ง ฮันเกิงยังสะบัดออกแต่สำหรับซีวอนแล้วไม่มีคำว่าสะบัดมือแต่คำว่า จับอย่างแนบแน่นเท่านั้น อย่างนี้แล้วจะไม่ให้คนอื่นอิจฉาซีวอนได้ยังไงกัน
“ครับ ตอนเที่ยงพี่จะกินอะไรผมจะได้ซื้อขึ้นมาเลย ไปต่อแถวมันนาน ร้อนด้วย”ทุกคนต่างพากันคิดว่าทุกวันสองคนนี้ก็คุยกันนานอยู่แล้วแต่รู้สึกว่าวันนี้จะนานเป็นพิเศษ “พี่กินแค่ขนมปังก็พอ ซื้อข้าวต่อแถวซื้อนาน”
“แต่เมื่อเช้านี้พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะครับ”ซีวอนเริ่มไม่เห็นด้วยกับความคิดของร่างบางแต่ก็รู้ดีว่าขัดใจคนๆนี้ไม่เคยสำเร็จ “ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่แข็งแรงจะตายนายไม่รู้หรอ”ซีวอนถอนหายใจกับความดื้อดึงของคนตรงหน้า
“เอางั้นก็ได้ครับ ตามใจพี่ งั้นตอนเที่ยงผมมารับพี่ที่ห้องนะครับ”ฮันเกิงพยักหน้าพร้อมๆกับยิ้มด้วยความพอใจไปด้วย “นายนี่น่ารักจริงๆเลย”ฮันเกิงเอื้อมมือไปจับแก้มทั้งสองข้างของร่างสูงส่ายไปมา ยิ่งเพิ่มความน่าอิจฉาให้เพื่อนๆที่ห้องไปกันใหญ่
“ผมไปละนะครับ อย่าแอบหลับในห้องล่ะ ตั้งใจเรียนนะครับ..เข้าใจมั้ย”ฮันเกิงพยักหน้าแรงๆ 1 ทีแล้วทำหน้าพองลมใส่ก่อนจะหายตัวเข้าไปในห้องเรียนอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้เองเมื่อถึงคาบพักเที่ยง ซีวอนจึงต้องรีบวิ่งไปซื้อขนมปังมาหลายๆชิ้นเพราะกลัวร่างบางไม่อิ่มแล้วรีบตรงดิ่งไปรับร่างบางที่ห้องทันที
“ทำไมกินน้อยจังล่ะครับพี่ฮัน ตอนบ่ายเรียนพละนะเดี๋ยวพี่ก้อเป็นลมหรอก”ฮันเกิงหันหน้ามานิดนึงแล้วค่อยๆเอนตัวลงไปซบไหล่ซีวอน สร้างความงุนงงให้กับซีวอนเป็นอย่างมาก “พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ถ้าพี่เป็นลมไปจริงๆ นายจะมารับพี่เป็นคนแรกใช่มั้ย”ซีวอนสบตาฮันเกิงแล้วตอบร่างบางไปว่า “ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิครับ”ฮันเกิงค่อยๆเปลี่ยนท่านั่งจากซบไหล่มาเป็นนั่งตรง ค่อยๆวางขนมปังในมือลงก่อนจะโน้มคอร่างสูงลงมาประทับจูบเนิ่นนาน แม้ร่างสูงจะยัง งง จนไม่ยอมตอบรับสัมผัสก็เถอะ เวลาผ่านไปพอสมควรร่างสูงถึงได้ตอบรับสัมผัสอ่อนหวานนี้ ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวรัดกันและกันเนิ่นนานจนฮันเกิงเริ่มหายใจไม่ทัน ทั้งคู่จึงละริมฝีปากออกจากกันแล้วร่างบางก็หายใจหอบถี่อยู่ที่ซอกคอของซีวอน
“ขอโทษนะซีวอน”ซีวอนรู้ได้ทันทีว่าร่างบางรู้สึกยังไงกับเค้า ร่างสูงจึงแย้มยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะเค้าก็รู้สึกเหมือนกับร่างบาง “ขอโทษทำไมล่ะครับพี่ฮัน”
“พี่..พี่..พี่ทำใจให้รักนายแบบน้องชายไม่ได้”ฮันเกิงเริ่มสะอื้นหนักจนร่างสูงต้องดึงตัวร่างบางออกมาสบตากันตรงๆ “แล้วคิดหรอว่าผมทำใจให้รักพี่แบบพี่ชายได้”ร่างบางลืมสะอื้นไปชั่วขณะเพราะคำพูดของร่างสูงกำลังทำเค้าอึ้ง
“หมายความว่ายังไงซีวอน”ร่างบางถูกรวบตัวเข้าไปกอดทั้งที่ยังคง งง อยู่ “ผมรักพี่นะครับ”ร่างบางเบิกตาโตด้วยความตกใจระคนดีใจจนต้องระล่ำระลักถามอีกคนอย่างตื่นเต้น
“นายพูดจริงหรอซีวอน ไม่ได้โกหกพี่นะ”ซีวอนยิ้มอย่างขำๆกับอาการของคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า “รักมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้หรอครับ”ร่างบางส่ายหัวอย่างแรงจนผมปลิวไปปลิวมา
“ไม่เห็นเคยรู้เลย”
“พี่ฮันครับ”เมื่อถูกเรียกร่างบางจึงขานรับในลำคอเบาๆพอให้ได้ยิน “หืมม”
“ผมรักพี่ฮันนะครับ เป็นแฟนกับผมเถอะ”เมื่อเจอคำขอตรงๆแบบยังไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ส่งผลให้ฮันเกิงหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีกก่อนจะพยักหน้าตกลง “นายเป็นของพี่ยังไงก็ต้องเป็นของพี่ใช่มั้ย”
“ครับ ทุกสิ่งทุกอย่างของผมเป็นของพี่คนเดียว เป็นมานานและก็จะเป็นต่อไปจนกว่าพี่จะไม่ต้องการผมแล้ว ผมสัญญา”ริมฝีปากของทั้งคู่เคลื่อนมาปิดทับกันอีกครั้งโดยที่ร่างบางนั่งหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข “วันนี้ผมขอไปทานข้าวที่บ้านพี่นะครับ”
“ได้สิ อ้อ! วันนี้พ่อมาล่ะ”ร่างบางมัวแต่มองท้องฟ้าจึงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์ของซีวอน “ดีสิครับ ผมอยากเจอท่านอยู่พอดี”
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
“กลับมาแล้วคร้าบบ”เสียงของฮันเกิงและซีวอนดังขึ้นพร้อมกันเมื่อกลับมาถึงบ้าน(ฮันเกิง) “กลับมาแล้วเหรอลูก ฮันเกิง ซีวอน”
“แม่ครับวันนี้ผมขอทำกับข้าวนะครับ”แววตาฉงนฉายชัดเข้ามาในดวงตาของผู้เป็นมารดาแต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นมือของลูกชายที่จับอยู่กับมือของซีวอน “เอาสิลูก แต่ว่าไปหาพ่อก่อนนะ พ่อรออยู่ในห้องนั่งเล่นแน่ะ”พ่อและแม่ของฮันเกิงนั้นใจดี พ่อของฮันเกิงนั้นทำงานอยู่ที่ต่างจังหวัดนานๆทีจะได้กลับบ้าน
“สวัสดีครับคุณพ่อ”ซีวอนเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นก่อนแต่ฮันเกิงนี่สิตรงลิ่วเข้าไปกอดเอวบิดาเสียแล้วด้วยความเร็วแสง “อ้าว เป็นไงซีวอน..สบายดีนะ”
“ครับ ผมสบายดีแต่ผมมีเรื่องจะเรียนให้คุณพ่อกับคุณแม่ทราบนะครับ”ดูเหมือนแม่ของฮันเกิงจะพอรู้อยู่บ้างว่าซีวอนจะบอกเรื่องออะไรต่างจากพ่อของฮันเกิงที่ไม่รู้อะไรเลย
“ผมรักพี่ฮัน ไม่ใช่อย่างที่น้องรักพี่นะครับ ผมรักพี่เค้าอย่างคนรักทั่วไปเพราะฉะนั้นผมเลยมาขออนุญาตคบพี่ฮันครับ”ฮันเกิงนั้นนั่งนิ่งเป็นหินไปแล้ว ไม่เหมือนผู้เป็นบิดาที่ดีใจจนออกนอกหน้าชนิดที่ว่าถ้าลุกขึ้นมาเต้นได้นะลุกขึ้นมาแล้ว
“รักกันชอบกันน่ะก็ดีแล้ว ถ้าเป็นซีวอนน่ะพ่อกับอนุญาตเต็มที่เลยลูก รักกันนานๆนะลูกนะ”
“ฮันเกิงก็อย่าทำตัวเป็นเด็กน้อยให้ซีวอนเค้าเป็นห่วงมากนักนะลูก”...อวยพรยังกะจะแต่งงาน...
“ผมขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากเลยครับที่อนุญาต ผมสัญญาว่าจะดูแลพี่ฮันให้ดีที่สุดไม่ทำให้พี่ฮันเสียใจแน่นอนครับ”หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ขึ้นมาบนห้องนอนของฮันเกิงกัน
“นี่คือเหตุผลที่อยากเจอพ่อพี่ใช่มั้ย”ซีวอนพยักหน้าไปด้วยหัวเราะไปด้วยเพราะร่างบางเริ่มหน้ามุ่ยแล้ว ไม่รู้ว่าไม่พอใจอะไร “ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย”
“โธ่ พี่ฮันครับ ขืนปรึกษาก็ไม่เซอร์ไพร์สน่ะสิครับ”ร่างบางสะบัดหน้าหนีร่างสูงอย่างงอนๆแต่แล้วใบหน้าขาวก้อเริ่มแดงขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาจากปากร่างสูง “ก็ผมรักพี่มากๆๆเลยนี่ครับเลยต้องมาบอกคุณพ่อคุณแม่ของพี่ไว้ด้วย ต่อไปเวลาจะแต่งงานจะได้ของ่ายๆหน่อย”ร่างสูงเชยคางของร่างบางขึ้นมาและก้มลงประทับจูบอ่อนโยนอยู่เนิ่นนาน
“ให้ผมเป็นคนดูแลพี่ อยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปได้มั้ยครับ”ร่างสูงพูดชิดริมฝีปากแดงช้ำของร่างบางเบาๆ
“อย่างทิ้งพี่ก็แล้วกัน”
++++++++ THE END +++++++++
ความคิดเห็น