[รวม Short Fic]Super Junior+Dong Bang Shin Gi+SHINee....Yaoi

ลำดับตอนที่ #6 : [SuJu] Forever1...ของขวัญจากฟากฟ้า(BumHyuk) 100%

Forever1...ของขวัญจากฟากฟ้า

“ป๊ะป๋า จะให้ผมลงไปอยู่โลกมนุษย์จริงๆหรอ”เสียงคร่ำครวญจากเทวดาที่กำลังจะตกสวรรค์ดังขึ้นมาแทบจะในทันทีที่ได้ยินผู้เป็นทั้งพ่อและจ้าวสวรรค์พูดว่าจะส่งตนลงไปใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์

“ก็จริงน่ะสิ แกคิดว่าชั้นจะพูดเล่นงั้นหรอ ฮยอกแจ”ตอนนี้จ้าวสวรรค์เริ่มจะหงุดหงิดนิดๆแล้วเพราะดูเหมือนลูกชายคนเดียวทำท่าจะดื้อแพ่งขึ้นมา

“แล้วผมจะไปใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน ผมเป็นเทวดานะพวกเค้าเป็นมนุษย์ อีกอย่างนะผมน่ะไม่รู้จักใครซักคน”เสียงโอดครวญดังมาเป็นชุดจนจ้าวสวรรค์ต้องสั่งให้หยุด   

 “เลิกโอดครวญได้แล้ว บนสวรรค์นี้ทุกคนต้องเชื่อฟังชั้นไม่เว้นแม้แต่แก เรื่องใช้ชีวิตน่ะแกอยู่ได้แน่นอน ส่วนเรื่องคนรู้จัก..ลงไปเดี๋ยวแกก็รู้จักเองแหละ ชั้นเฝ้ามองมนุษย์คนนึงมานานและรู้ว่ามนุษย์คนนี้ไว้ใจได้เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ชั้นจะส่งแกลงไป ห้ามบ่น ห้ามครวญ ไปเตรียมตัวได้แล้วไป อ้อ!อย่าคิดหนีล่ะ อย่าลืมว่าชั้นเป็นจ้าวสวรรค์ถึงแกจะหนีไปจนสุดขอบสวรรค์ชั้นก็หาแกเจอ”ด้วยเหตุนี้ฮยอกแจจึงต้องทำตามที่ผู้เป็นพ่อสั่ง เขากลับไปที่ห้องของตนเองก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนปุยนุ่นอย่างกลุ้มใจ...เราจะไปอยู่ได้ยังไง...แต่เมื่อนึกถึงคำพูดพ่อเมื่อกี๊ก็เกิดสงสัยขึ้นมา...ป๊ะป๋า จะทำอะไรนะ...ฮยอกแจรู้สึกเหมือนเวลาเดินเร็วขึ้นซัก 100 เท่าเมื่อวันถัดมาเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้เตรียมใจด้วยซ้ำ ...เรากำลังจะถูกส่งตัวลงไปอยู่กับมนุษย์...

“ไปได้แล้ว”แล้วร่างของฮยอกแจก็ร่วงหวือลงไปผ่านชั้นบรรยากาศชั้นแล้วชั้นเล่าจนกระทั่งกำลังจะผ่านต้นไม้ ฮยอกแจหลับตาปี๋ บนสวรรค์เขาอาจจะเหาะได้แต่ที่นี่ไม่ใช่!  เขารู้สึกได้เมื่อตอนผิวกายเสียดสีกับกิ่งไม้และใบไม้จนรู้สึกแสบผิวไปหมด เขาคงกำลังจะถึงพื้นในไม่ช้า  พลั่ก!! เป็นจริงดังที่คาดฮยอกแจมาถึงพื้นแล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือ เสียงโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจากสะโพกที่กระแทกพื้นด้วยความรุนแรง

“นายเป็นอะไรรึเปล่า”เสียงของผู้ชายคนนึงกำลังไต่ถามฮยอกแจด้วยความเป็นห่วงปนตกใจ เมื่อเห็นร่างบางร่วงลงมาจากต้นไม้

“เจ็บอ่ะ”ด้วยนิสัยเหมือนเด็กเดิมๆที่ติดตัวมาจากบนสวรรค์ทำให้ฮยอกแจตอบไปด้วยน้ำเสียงโอดครวญเล็กๆส่งผลให้ชายคนนั้นกรีดยิ้มอย่างเอ็นดู เขาช่วยพยุงตัวฮยอกแจให้ลุกขึ้นยืนอย่างไม่ค่อยสะดวกนักเพราะอีกคนไม่ให้ความร่วมมือมัวแต่จับสะโพกตัวเองอยู่นั่นแหละ

“งั้นไปที่ห้องชั้นก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวจะทำแผลให้”ฮยอกแจเดินกะโผลกกะเผลกตามชายคนนั้นไปด้วยความทุลักทุเล จนมาถึงหอพักที่ชายคนนั้นอาศัยอยู่

“ของนายหมดนี่เลยหรอ”ร่างบางเงยหน้ามองหอพักสูง 3 ชั้นที่มีห้องอยู่ประมาณเกือบ 40 ห้องอย่างอึ้งๆ “ไม่ใช่หรอก ของชั้นน่ะห้องเดียว”

“แล้วทั้งหมดนี่เค้าเรียกว่าอะไรอ่ะ”ชายคนนั้นทำหน้าประหลาดๆเมื่อได้ยินคำถามของฮยอกแจที่คอนนี้ลืมความเจ็บไปชั่วคราวเพราะถูกความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำ “ตึกไง แล้วเจ้าของตึกนี้ก็เอามาทำเป็นหอพักให้คนอื่นเช่าอยู่แล้วก็เก็บค่าเช่าทุกเดือน...นายไม่รู้จักหรอ”เทวดาร่างบางส่ายหน้าเบาๆ

“นายเป็นใครกันเนี่ย”เขาตัดสินใจถามออกไปเมื่อเริ่มรู้สึกได้ว่าร่างบางที่เจ็บอยู่ตรงหน้าไม่เหมือนคนปกติทั่วไป “เรื่องชั้นเป็นใคร เดี๋ยวค่อยคุยกันได้มั้ย ช่วยพาชั้นไปทำแผลก่อน...เจ็บ”ชายคนนั้นพยักหน้ารับแล้วพยุงร่างบางขึ้นไปที่ชั้น 3 ห้อง 313

“นายจะตอบได้รึยังว่านายเป็นใคร”เขาพูดขึ้นขณะเริ่มลงมือทำแผลให้อยอกแจ แอลกอฮอล์ที่ถูกชโลมลงมาบนแผลทำให้ร่างบางซี้ดปาก จิกเนื้อตัวเองแน่นด้วยความเจ็บแสบ “ชั้นชื่อ ฮยอกแจ”เขาพยักหน้า 2-3 ครั้งแล้วถามต่ออีกว่า

“นามสกุลล่ะ”เมื่อร่างบางส่ายหน้ากลับไปกลับมาก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยในตัวของร่างบางมากขึ้น “ไม่มีได้ยังไง นายมาจากไหนเนี่ย”มือทั้งสองข้างที่กำลังทำงานอยู่อย่างคล่องแคล่วชะงักกึกทันทีเมื่อได้ยินคำตอบถัดมา

“มาจากสวรรค์”พอร่างบางพูดมาอีกคนถึงได้สังเกตการณ์แต่งตัวของร่างบางว่าแปลกประหลาด ร่างบางใส่ชุดสีขาวล้วน ดูผ่านๆก็ไม่แปลกอะไรแต่เขาสะดุดตรงขนนกสีฟ้าที่ติดอยู่บนอกเสื้อด้านซ้ายของร่างบางเนี่ยสิ “นายเป็นเทวดาหรอ”ร่างบางพยักหน้าติดกันหลายครั้งทั้งๆที่ตนก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกคนจะเชื่อมั้ย

“แล้วทำไมนายถึงลงมาที่นี่ล่ะ?”..อีตาคนนี้เชื่อเราหรอเนี่ย..ฮยอกแจคิดอย่างแปลกใจ “ก็ป๊ะป๋าของชั้นน่ะสิ ส่งชั้นลงมาให้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์”เขาพยักหน้ารับรู้ช้าๆแล้วลุกเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ

“นายชื่ออะไรหรอ ชั้นยังไม่รู้จักนายเลย”เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม ยกแขนของฮยอกแจขึ้นมาดูความเรียบร้อยของแผลหลังจากเขาทำแผลเสร็จแล้ว “ชั้นชื่อ คิม คิบอม เรียกว่าคิบอมเฉยๆก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ร่างบางยิ้มกว้างอย่างยินดี ยังไม่ทันที่ร่างหนาจะได้ตั้งตัว ร่างบางก็โผเข้ากอดคอร่างหนาของคิบอมเสียแล้ว

“คิบอม นายใจดีจังเลย นายต้องเป็นคนที่ป๊ะป๋าบอกว่าไว้ใจได้แน่ๆเลย”ด้วยความที่คิบอมยังไม่ทันได้ตั้งตัวจึงทำให้เขาทั้งคู่หงายลงไปนอนแผ่อยู่บนพื้นด้วยกันทั้งคู่โดยที่ฮยอกแจทับร่างของคิบอมอยู่ ทั้งคู่จ้องตากันเงียบๆมือหนาของคิบอมค่อยๆยกขึ้นมาลูบใบหน้าเนียนของฮยอกแจอย่างลืมตัว ฮยอกแจจึงได้รู้จักกับคำว่าเขินอายเป็นครั้งแรกจนต้องทิ้งตัวลงไปซบใบหน้าเข้ากับซอกคอของอีกคนเพื่อซ่อนใบหน้าสีแดงระเรื่อไว้ไม่ให้ใครเห็น คิบอมก็นอนนิ่งอยู่ท่านั้นไม่มีทีท่าว่าจะลุกแต่อย่างใด

“ไม่หนักหรอ”ในที่สุดฮยอกแจก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาพร้อมกับผงกหัวขึ้นมาสบตากับร่างหนา..อีกครั้ง “ไม่ล่ะ สบายดี”ร่างบางก็เลยทิ้งตัวกลับลงไปอยู่ที่เดิมแล้วทั้งคู่ก็นอนท่านั้นไปเรื่อยๆจนร่างบางผล็อยหลับไปก็เลยกลายเป็นหน้าที่ของคิบอมที่ต้องอุ้มร่างบางขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ คิบอมจ้องมองใบหน้าหวานอีกอึดใจและก่อนที่จะห้ามตัวเองได้ทันริมฝีปากของเขาก็ปิดริมฝีปากบางอย่างแนบแน่นเสียแล้ว เขารีบผละออกมาทันที...นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย...เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเอง อีกฝ่ายนึงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นถึงเทวดา เป็นคนที่เพิ่งจะรู้จักกันวันแรก หนำซ้ำคนที่เพิ่งถูกเค้าขโมยจูบไป....เป็นผู้ชาย!! แต่เขาก็จูบอีกฝ่ายไปแล้ว แถมท่าทางจะติดใจริมฝีปากอวบอิ่มน่ากินนั้นอีกด้วย แต่ร่างสูงไม่มีเวลาคิดมากนักเพราะถึงเวลาที่เค้าต้องไปทำงานพอดี

เขาหันกลับไปมองร่างบางอีกครั้งก่อนจะเขียนโน้ตแปะไว้บนหัวเตียงแล้วออกไปทำงานตามปกติ ฝ่ายร่างบางเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เห็นร่างหนาก็เริ่มใจเสียแต่พอสายตาเหลือบไปเห็นโน้ตที่แปะอยู่บนหัวเตียงจึงหยิบขึ้นมาอ่าน...ชั้นออกไปทำงานเดี๋ยวกลับมา ถ้านายเบื่อก็เปิดทีวีดูได้ รึว่าถ้าหิวก็เปิดตู้เย็นหาของกินได้เลย ตามสบายนะ...คิบอม “ทีวี?? อันไหนคือทีวีอ่ะแล้วตู้เย็นนี่คืออะไร โว้ยยย ไม่รู้จักอะไรซักอย่าง”สุดท้ายร่างบางก็ต้องนั่งรออยู่เฉยๆ จะลงจากเตียงไปสำรวจดูห้องก็ไม่กล้ากลัวว่าจะไปทำอะไรของร่างหนาเสียเข้าน่ะสิ

“อ้าว ทำไมไม่เปิดทีวีดูล่ะ”ในที่สุดคิบอมก็กลับมาพร้อมกับของกินมากมาย รวมถึงเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับร่างบางด้วย “ก็ไม่รู้นี่ว่าอันไหนคือทีวี ตู้เย็นก็ไม่รู้จัก ชั้นก็เลยนั่งอยู่เฉยๆกลัวว่าจะไปทำอะไรของนายเสียเข้าน่ะสิ”ร่างหนาได้ยินก้อเอามือตบหน้าผากตัวเอง 1 ที นี่เขาลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าร่างบางเป็นเทวดาจะมาใช้ของของมนุษย์เป็นได้ยังไง ดังนั้นเขาเลยเริ่มสอนร่างบางว่าอะไรคืออะไรและใช้ยังไง พอสอนเสร็จทั้งคู่ก็ลงมือกินข้าวเย็นกัน

“นี่ๆนายต้องกินอย่างงี้”แม้แต่เรื่องกินก็ยังต้องสอนแต่ฮยอกแจกลับรู้สึกสนุกมากกว่าจะรู้สึกเหนื่อย กินข้าวเสร็จแล้วคิบอมยังต้องสอนร่างบางใส่เสื้อผ้าและสอนร่างบางใช้ของจำเป็นต่างๆอย่างแปรงสีฟันกับยาสีฟัน “คงไม่ต้องให้ชั้นสอนอาบน้ำหรอกนะ”ร่างบางส่ายหัวดิกทันที ก็เขารู้จักเขินอายแล้วนี่นา

“โอเค งั้นนายไปอาบน้ำก่อนเลยนะ”เมื่อร่างบางหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วร่างหนาก็เลยรับหน้าที่เก็บจานข้าวไปล้าง พอร่างบางอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาหาร่างหนาที่กำลังเก็บจานอยู่ “คิบอม ให้นอนไหนอ่ะ”

“นอนบนเตียงเลย”ใบหน้าของฮยอกแจเปลี่ยนไปเป็นงุนงงทันใด “แล้วนายจะนอนไหนล่ะ”ตอนนี้คิบอมลากร่างบางมาคุยที่โซฟาแทนในห้องครัวเพราะเขาเก็บจานเสร็จแล้ว

“นอนบนโซฟานี่ก็ได้ นายไม่ต้องห่วงหรอก นายนอนบนเตียงไปเถอะ”เทวดาร่างบางส่ายหัวไม่ยอมท่าเดียวจนคิบอมเริ่มเวียนหัวขึ้นมา “ไม่เอา ถ้านายไม่มานอนด้วยกัน ชั้นก็จะไม่นอน”สีหน้าของร่างบางนั้นดูมุ่งมั่นมากและดูท่าร่างบางจะไม่ยอมง่ายๆซะด้วยสิ สุดท้ายก็เลยต้องยอมตามใจเทวดาขี้เอาแต่ใจ

“โอเคๆ ก็ได้ นอนด้วยก็ได้ แต่นายต้องมาเป็นหมอนข้างของชั้นนะ”และแล้วคืนนั้นฮยอกแจก็เลยกลายเป็นหมอนข้างจำเป็นให้กับคิบอมไปโดยปริยายและก็คงต้องเป็นไปอีกนาน...ฮยอกแจนอนลืมตาโพลงมองใบหน้าหล่อของคิบอมอย่างพิจารณา มองไปมองมาใบหน้าก็เคลื่อนเข้าไปเรื่อยๆจนริมฝีปากสัมผัสกัน โชคดีที่คิบอมหลับไปแล้วไม่งั้นมีเฮแน่ วินาทีที่ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน ฮยอกแจก็เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา..เหมือนเคยจูบเลยแฮะ...ความรู้สึกนี้กวนใจจนต้องกดริมฝีปากลงไปอีกหลายครั้ง “คิดจะลักหลับชั้นรึไง”คิบอมรู้สึกตัวเสียแล้ว ฮยอกแจจึงผละออกมาอย่างตกใจ

“เปล่าคิดซะหน่อย”ร่างบางถูกดึงเข้าไปอีกครั้ง “จูบเป็นรึป่าวเนี่ยย หืมม”ร่างหนาเอ่ยถามเสียงกลั้วหัวเราะในขณะที่ร่างบางส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

“งั้นชั้นสอนให้ละกัน”พูดยังไม่ทันขาดคำริมฝีปากของร่างบางก็ถูกร่างหนาครอบครองเสียแล้ว ร่างบางเริ่มโอนอ่อนไปตามการนำพาจากริมฝีปากคนช่างเรียกร้อง สุดท้ายทั้งคู่ก็ปล่อยให้เรื่องทั้งหมดเป็นไปตามธรรมชาติ สุดแต่อารมณ์จะพาไป “ตื่นแล้วก็มานอนจ้องอยู่ได้”ร่างบางเอ่ยอย่างติดจะงอนนิดๆที่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเจอเข้ากับสายตาของคิบอมที่แสดงความรู้สึกออกมาชัดเจน

“โกรธหรอ ชั้นขอโทษนะ..ชั้นไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดขนาดนี้”สีหน้าของฮยอกแจหมองลงทันที “ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะนายก็คงไม่คิดจะจริงจังกับเทวดาอย่างชั้น ชั้นเข้าใจ”ร่างบางพลิกตัวหนีร่างหนาเพราะถ้ายังสู้หน้าอยู่น้ำตามันต้องไหลลงมาแน่ๆ ส่วนคิบอมก็ได้แต่ถอนหายใจ...ร่างบางกำลังเข้าใจเค้าผิด

“ใครบอกนายว่าชั้นไม่จริงจังกับนาย...ชั้นจริงจังนะ ถึงนายจะเป็นเทวดาไม่ได้เป็นมนุษย์อย่างชั้นก็เถอะ”คิบอมเขยิบเข้าไปโอบกอดฮยอกแจไว้หลวมๆแล้วก้มลงจูบที่ขมับของร่างบางอย่างหนักแน่น “นายพูดจริงหรอ”คิบอมได้ยินเสียงถามเบาๆก็ยิ้มกว้าง กระชับอ้อมกอดเข้ามาจนหลังบางแนบชิดกับแผ่นอกกว้างของเขา

“จริงสิ ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ชั้นไม่น่าจะรักนายแต่ก็รักไปแล้ว นายเป็นเทวดาในขณะที่ชั้นเป็นคน เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน นายเป็นคนที่ชั้นเพิ่งรู้จัก ไม่มีตรงไหนที่ชั้นควรจะรักนายแต่ตอนนี้เหตุผลอะไรน่ะช่างมันเถอะ ชั้นสนแค่นายคนเดียว ชั้นรักนายนะ”แม้จะนอนตะแคงและหันหลังให้ร่างหนาอยู่แต่ร่างหนาก้อยังสามารถมองเห็นใบหน้าขาวที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงไปเสียแล้วได้อย่างชัดเจน

“แต่ชั้นเป็นเทวดา ป๊ะป๋าจะมารับกลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้วก็ใช่ว่าชั้นไม่รักนายแต่ชั้นตอบรับนายไม่ได้เพราะถ้าวันใดวันหนึ่งเราต้องจากกัน ทั้งชั้นและนายคงต้องเจ็บมาก ชั้นไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น”แต่เมื่อร่างบางได้ฟังถ้อยคำแย้งจากร่างสูงแล้วก็ต้องชะงักนิ่ง

“อย่างงั้นนายก็หมายความว่าถ้าเราไม่ได้คบกัน ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันไปจนถึงวันที่ป๊ะป๋าของนายมารับกลับสวรรค์ไป นายจะไม่เจ็บเลยใช่มั้ย...คบกับชั้นเถอะนะ ถึงเวลาจะเหลือน้อยแค่ไหนขอแค่ชั้นได้อยู่กับนายในฐานะคนรักชั้นก็มีความสุขที่สุดแล้ว”ร่างบางหยุดคิดไปพักหนึ่งก่อนตอบว่า

“ก็ได้ แต่นายต้องสัญญานะว่าถึงชั้นจะไปแล้ว นายก็จะไม่ลืมชั้น”คิบอมยิ้มกว้างอย่างยินดีที่ในที่สุดฮยอกแจก็ตอบรับเค้าแล้ว “ไม่มีทางลืมได้หรอก เพราะชั้นใช้ใจจำนายไม่ใช่สมอง แต่ถ้าจะให้ดีก็กลับมาหากันบ้างนะ”

“อย่ามีคนอื่นนอกจากชั้นได้มั้ย ทั้งตอนนี้แล้วก็ต่อไป”ร่างบางไม่รู้ว่าขอแบบนี้มันจะดูเห็นแก่ตัวมากไปรึป่าว แต่จะทำยังไงได้ถ้าเค้ากลับขึ้นไปบนสวรรค์แล้วต้องมานั่งเฝ้ามองคิบอมรักกับคนอื่น เทวดาที่ไม่มีวันตายอย่างเค้าคงได้ผ่าเหล่าตายแน่ๆ “มีแค่นายก็มากพอแล้ว”คิบอมจ้องตาร่างบางอย่างเด็ดเดี่ยว มั่นคง ก่อนที่ร่างบางจะถูกดึงเข้ามาประกบจูบช้าๆแต่เนิ่นนานคล้ายๆแทนคำสัญญาว่าจะไม่มีใครนอกจากฮยอกแจอีกต่อไป

หลังจากวันนั้นคิบอมกับฮยอกแจก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ พวกเค้าใช้เวลาคุ้มค่าให้มากที่สุดเพราะจากลางสังหรณ์ของฮยอกแจนั้นบอกเค้าว่าอีกไม่นานป๊ะป๋าจะมารับกลับไป  เวลาผ่านไป 3 เดือน...วันที่ทั้งคู่กลัวก็มาถึง

“ป๊ะป๋า”ฮยอกแจพูดเสียงแผ่วอย่างใจหาย ส่วนคิบอมเองก็กลัวซะจนต้องกระชับอ้อมกอดเข้ามา ฮยอกแจเข้าใจร่างหนาดีเพราะเขาก็รู้สึกเหมือนคิบอมแต่เขาทำได้แค่เพียงจับมือปลอบเท่านั้น “ผมต้องกลับแล้วหรอ”ฮยอกแจที่เคยร่าเริงและดื้อรั้นหายไปแล้ว คงเหลือไว้แต่เพียงฮยอกแจผู้โศกเศร้า ผู้เป็นบิดาซึ่งเป็นถึงจ้าวสวรรค์ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกของตนนั้นรู้สึกยังไง

“ใช่ แต่ชั้นรู้ว่าแกไม่อยากกลับ เพราะฉะนั้นชั้นให้แกอยู่ที่นี่ต่อไปได้อยู่อย่างมนุษย์เ มีอายุขัยหมือนคนของแก พอตายแล้วก็กลับขึ้นไปอยู่บนสวรรค์เหมือนเดิมพร้อมกับตนของแกด้วยเพราะคนของแกเป็นคนดี”ฮยอกแจปล่อยโฮออกมาด้วยความดีใจและตื้นตันใจ “ขอบคุณนะป๊ะป๋า”จ้าวสวรรค์โบกมือกลับไปกลับมาเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงก้องกังวานว่า

“นับตั้งแต่วินาทีนี้ไปแกคือ ลี ฮยอกแจ!!”

The End-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

บอมฮยอกมาแล้วค่ะ คราวนี้ม้วนเดียวจบไม่มีติดขัด

แล้วก้อมีความยินดีจะบอกหลายๆคนว่า ตอนหน้าจะเอา.....ซีฮัน มาลงค่า 555

เอาใจสุดๆเลยนะเนี่ยยยย   อิอิ  

อ่าๆๆ ขอชี้เเจงนิดนึงนะคะ ชื่อตอนคือ Forever 1 ใช่มั้ยคะ นั่นก้อคือยังมี Forever ภาคอื่นอีกแต่จะเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ 

โดยตัวยืนก้อคือ ฮยอกแจ (เป็นเคะเท่านั้นนะคะ) ส่วน Forever ภาคอื่นซึ่งมีทั้งหมด 7 ภาคนั้น

จะได้เอามาลงเมื่อไหร่ก้อคงต้องรอเวลาไปก่อนค่ะ แล้วก้อจะมีคู่ไหนบ้าง..ลุ้นค่ะลุ้น

เพราะตอนหน้าเราจะลง ซีฮัน เอาใจหลายๆคน 555