[SF GOT7] :: all for 2Jae/BJae ::

ลำดับตอนที่ #1 : :: innocent boy ::

' INNOCENT BOY '

By : tuangmi

อาการง่วงเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับคนพยายามตั้งใจเรียน


คิดว่าจริงมั้ย?


สำหรับชเวยองแจขอบอกเลยว่าจริงมาก..

ศีรษะซึ่งปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำขลับผงกงึกมาหลายครั้ง ดวงตาเรียวพยายามปรือขึ้นและเพ่งไปยังจอโปรเจคเตอร์ที่ฉายพาวเวอร์พ้อยท์เรื่องสงครามกลางเมืองรัสเซียอยู่ ถึงแม้ว่าหัวข้อเรื่องจะน่าสนใจและไม่น่าจะง่วงได้เลย แต่ชเวยองแจไม่อาจต้านทานเสียงกล่อม ไม่สิ...เสียงบรรยายเนิบๆของอาจารย์ได้จริงๆ


ฝ่ามือถูกยกขึ้นมารองคางเอาไว้แต่ก็ยังไม่วายวืดอยู่ดี เสียทีที่เมื่อคืนอุตส่าห์เสียเวลานั่งอ่านหนังสือเสียครึ่งค่อนคืน


หนังสือเกมส์น่ะนะ...


แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ตั้งใจมาเรียนแบบเต็มเปี่ยมนะจะบอกให้ ผิดที่อาจารย์สอนน่าเบื่อเองต่างหาก ว่าแล้วก็เริ่มเคลิ้มอีกรอบ..ลมร้อนๆที่พัดพาผ้าม่านพลิ้วเข้ามาในห้องแบบนี้แหละตัวการทำให้ง่วงชั้นดี


"หาว..." เสียงซาวเอฟเฟคประกอบภาพการหาวอ้าปากกว้างของเพื่อนสนิททำให้ยองแจส่ายหัวไปมาเอือมๆ ยอมรับว่าถึงเขาจะง่วงแต่ก็ไม่เคยแสดงความไร้มารยาทแบบนี้ออกมาให้อาจารย์ได้เห็น


"แบมแบม" "รู้ละน่ารู้แล้ว.." เจ้าของเสียงเมื่อครู่เป็นเพื่อนสนิทชาวไทยที่มาอยู่เกาหลีใต้ได้ไม่กี่ปีแต่สกิลการเรียนรู้ภาษาไวมาก...บางทีอาจไวกว่าเขาซะด้วยซ้ำ แบมแบมฟุบหน้าลงกับโต๊ะและเริ่มเข้าสู่นิทราแบบไม่เกรงใจใคร แก้มตุ่ยๆนั่นทำให้ร่างเล็กไม่สามารถหุบปากลงสนิท ดังนั้นคงไม่ต้องแปลกใจหากว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมา...น้ำใสๆจะไหลออกมาเลอะหนังสือเล่น


ชเวยองแจเองก็อยากจะฟุบหลับอย่างเพื่อนเช่นกัน ติดแค่ว่าเกรงใจอาจารย์ ...


ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่านั่งสัปหงกหลับกับฟุบหลับแบบแบมแบมแบบไหนมันดูดีกว่ากัน เขารู้แต่ว่าอย่างน้อยการนั่งสัปหงก ผงกหัวให้อาจารย์ก็ยังแสดงความเคารพอยู่บ้างแหละน่า (มั้งนะ)


"เอาล่ะนักศึกษา อย่าลืมจับคู่กันทำงานที่ครูมอบหมายให้มาส่งอาทิตย์หน้านะคะ วันนี้พอแค่นี้" ยองแจเกือบจะดีดตัวลุกขึ้นไปเอาภาระงานไม่ทันเพื่อนคนอื่น และเมื่อกลับมานั่งอ่านภาระงานดังกล่าวดีๆ..เขาก็แทบร้องไห้


รู้ดีว่าคู่ของตนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแบมแบมเพื่อนรัก ซึ่งยังคงหลับสบายน้ำลายไหลยืดอยู่ แต่สิ่งที่คิดว่าคงไม่ดีเท่าไหร่น่ะ...ภาระงาน ฟังก็แทบจะไม่ได้ฟัง ยิ่งแบมแบมยิ่งแล้วใหญ่..รายนั้นหลับสนิท ในภาระงานถึงจะให้ตอบคำถามธรรมดาแต่ว่าแต่ละคำถามน่ะ 'จงอธิบายโดยละเอียด' ทั้วนั้นเลยนะ แถมยังต้องคัดเป็นลายมือ นอกจากนั้นยังไม่พอ 'ตัวบรรจงเท่านั้น' ถ้าอาจารย์ท่านอ่านไม่ออกคัดทิ้งทันที


ที่สำคัญที่สุดคือ...งานนี้ 10 คะแนน ไม่มีหารครับ...


ยองแจชายตามองเพื่อนร่วมชะตากรรมก่อนตัดสินใจเขย่าปลุก "แบมแบม อาจารย์ปล่อยแล้ว"


"งืม...กี่โมงแล้ว?" "เกือบเที่ยง ทำไมอ่ะ?" หน่วยตาดำขลับจ้องเพื่อนที่ลุกลี้ลุกลนอย่างสงสัย หลังมือเล็กปาดคราบน้ำใสๆตรงมุมปากออกลวกๆ ตวัดเป้ขึ้นสะพายแล้วกวักมือเร่งยองแจยิกๆ


"ไปกินข้าวกัน"


"อืมๆ" แม้จะยังงุนงงแต่ชเวยองแจก็เดินตามแบมแบมไปโรงอาหารใหญ่ที่วุ่นวายจนแทบจะเหยียบกันตายแต่โดยดี ดวงตาเล็กๆของแบมแบม(แต่โตกว่ายองแจ)สอดส่ายมองหาอะไรบางอย่างไปทั่วโรงอาหาร ก่อนหยิบเอาสมาร์ทโฟนมาสไลด์ๆปัดๆ ยิ้มดีอกดีใจแล้วออกเดินนำไปโต๊ะๆหนึ่ง


"มาร์คต้วน.."


อยากจะใช้ฟุตเหล็กฟาดเพื่อนตัวดี เอาให้เจ็บหนักไปเลย นึกว่ามีเรื่องอะไรร้อนใจหรือหิวข้าวอะไรมากมาย ที่ไหนได้...รีบร้อนมาหา 'แฟน' ทีตอนเรียนไม่เห็นตั้งใจขนาดนี้ ยองแจส่ายหัวเล็กน้อย เขาน่าจะรู้นิสัยเพื่อนดีแท้ๆแต่ดันพลาดท่าตามมานั่งดูคู่รักเขาสวีทกันล่อหน้าล่อตาซะงั้น


"มาแล้วหรอ?" เสียงทักของบุคคลที่มาใหม่ ไม่สิ ต้องบอกว่าเขามาก่อนแต่เผอิญเดินไปซื้อข้าวเพิ่งกลับมาโต๊ะถึงจะถูก ยองแจหันไปตามเสียงที่ได้ยินโดยอัตโนมัติก่อนจะรีบหลุบตาลงมองพื้นทันที


เหตุเพราะทนสู้สายตาร่าเริงแบบนั้นไม่ได้ ... คนอะไรตายิ้มได้ตลอดเวลา


"มาแล้วครับพี่แจบอม มาช้าไปหน่อยยองแจปลุกช้าอ่ะ"


"หลับในชั่วโมงอีกแล้วหรอเรา? ต้องโดนทำโทษซะหน่อยล่ะมั้ง" ใบหน้าหล่อเหลาของมาร์คเคลื่อนเข้าไปใกล้แบมแบมอย่างรวดเร็ว แต่แจบอมกลับยื่นมือมาคั่นกลางระหว่างสองคนไว้เสียก่อน


"อะแฮ่ม สถานศึกษานะครับจะทำอะไรกลับไปทำกันสองคนที่บ้าน" ดังนั้นมาร์คจึงเปลี่ยนเป็นเอื้อมมือมายีหัวแบมแบมจนยุ่งฟูไม่เป็นทรงแทน


"ยองแจ ไม่ไปซื้อข้าวกินหรอ?"


"ไป..ครับ" มนุษย์สัมพันธ์เขาค่อนข้างแย่ แม้แต่กับคนที่พยายามเข้าหาอย่างอิมแจบอม ฝ่ายหลังพยายามผูกมิตรด้วยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จนตอนนี้ผ่านมาปีกว่ายองแจก็ยังไม่เปิดใจยอมผูกมิตรด้วย ต่างจากกรณีของแบมแบมที่ยองแจคิดว่า 'หน้าด้านเกินจะปฏิเสธ' พวกเขาเลยเป็นเพื่อนกันได้ หรือแม้แต่พี่รหัสของยองแจเองก็ตาม...ไม่สนิทกันเลย


มนุษย์สัมพันธ์ของยองแจที่มีต่อผู้ชายว่าแย่แล้ว ยังเทียบไม่ได้กับมนุษย์สัมพันธ์ที่เขามีต่อผู้หญิง...ศูนย์จุดศูนย์ศูนย์ถ้วน ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยหากว่าเขาไม่มีแฟน และไม่มีเคยมีมาตลอดชีวิต 20 ปีของเขา ส่วนเวลามีงานกลุ่มก็มักเป็นหน้าที่ของแบมแบมที่เป็นผู้หากลุ่มอยู่และยองแจก็คือตัวแถมนั่นเอง




กลับจากซื้อมื้อกลางวันเสร็จก็เป็นไปตามคาด เมื่อทุกคนเหลือที่ไว้ให้เขานั่งเพียงที่เดียวคือ...ฝั่งตรงข้ามอิมแจบอม และที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ มีกาแฟเย็นหนึ่งแก้วกับน้ำเปล่าเย็นๆหนึ่งขวดวางไว้อยู่ด้วย... ของใครกัน?


"ของ..." หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามจนจบประโยค แจบอมก็ตอบทะลุกลางปล้องขึ้นมาซะก่อน


"ของเรานั่นล่ะ เห็นแบมแบมบอกว่าเมื่อคืนนอนดึก" ยองแจก้มหน้าลงเล็กน้อย ความใส่ใจแบบนี้แหละที่สร้างความไม่คุ้นชินมาตลอดหนึ่งปีกว่าที่รู้จักกัน และทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำอะไรแบบนี้ให้...เลือดก็มักจะสูบฉีดพากันไหลขึ้นมากองบนแก้มทุกครั้งไป


ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...


"เท่าไหร่ครับพี่แจบอม?"


"ไม่ต้องหรอก พี่แค่ห่วงกลัวจะเรียนคาบบ่ายไม่รู้เรื่อง" แค่ 'ห่วง' คำพยางค์เดียว น่าแปลกที่มันทำให้ยองแจไม่กล้าสู้หน้าอิมแจบอมต่อ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาตักข้าวกินและดูดกาแฟเป็นระยะ


ความจริงเขาไม่ชอบกาแฟ และ ไม่เคยคิดจะชอบ


แต่วันนี้ยองแจค้นพบแล้วว่ามันไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะ .. 'หวานปะแล่มอยู่นิดหน่อย' ด้วยซ้ำไป...







x







"วันเสาร์ไปดูหนังกันมั้ยยองแจ?" เนื่องจากเพื่อนรักเอ่ยถามตอนยองแจกำลังตั้งใจหาข้อมูลมาตอบคำถามมหาโหดอยู่ เขาจึงยังไม่ตอบและมาตอบเอาตอนที่หาสิ่งที่ต้องการเจอเรียบร้อยแล้วแทน


"นายไปกับมาร์คต้วนไม่ใช่หรอ?" มาร์คเป็นรุ่นพี่คนเดียวที่ยองแจเรียกชื่อตรงๆโดยไม่มีคำว่าพี่นำหน้า ทั้งนี้ก็คงเพราะเบบี้เฟซของมาร์คด้วยที่ทำให้ยองแจตัดใจเรียกพี่ไม่ลง ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ถือและยอมให้เพื่อนรักของแฟนเรียกตัวเองว่ามาร์คต้วนโดยไม่ว่าอะไรสักคำ


"ใช่ แต่พี่แจบอมให้มาชวนนาย..."


อิมแจบอม คนประหลาด...


"ไปก็ได้"


ก็แค่ไม่อยากให้เสียน้ำใจคนอุตส่าห์ชวนเท่านั้นแหละ







สองขาเรียวก้าวเข้าสู่บริเวณโรงหนังอย่างไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก ปล่อยให้เพื่อนรักวิ่งเข้าไปหาแฟนของเจ้าตัว ส่วนตัวเองที่ยังมองไม่เห็น 'คนชวนมา' ก็ได้แต่มองหาเพราะแจบอมไม่ได้นั่งอยู่กับมาร์คนี่


"มาแล้วหรอ?" คนโตกว่ามักจะทักด้วยคำถามนี้เสมอ ดังนั้นยองแจจึงพยักหน้ารับแต่ไม่ยอมหันไปมอง ... พอเดาได้อยู่ว่าตัวเองคงสู้สายตาของอีกฝ่ายไม่ได้อีกเหมือนเคย


แก้วโค้กกับป็อปคอร์นไซส์ใหญ่ถูกยื่นมาให้ยองแจถือเอาไว้ ส่วนแจบอมกำลังควานหาตั๋วหนังที่เก็บเอาไว้ตรงไหนสักแห่งอยู่ เมื่อเจอเขาจึงออกเดินนำแล้วบอกยองแจว่าฝากถือไว้ก่อน ... เรื่องนี้น่ะยองแจเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือ...ทำไมแบมแบมกับมาร์คต้วนไม่ยอมเดินตามมา แถมยังโบกมือบ๊ายบายให้อีกต่างหาก


"แบมแบมไม่ได้บอกหรอว่าพี่ชวนมาดูหนัง?" อยู่ๆคนเดินนำเมื่อครู่ซึ่งขยับมาเดินคู่กันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบนั้นก็ถามขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ยองแจใช้ดวงตาเล็กๆหันไปมองด้วยความสงสัยก่อนตอบเสียงเบา


"บอก...ครับ"


"แต่ไม่ได้บอกสินะว่าคนละเรื่องกับที่มาร์คชวนแบมมาดู"


หืม..ว่ายังไงนะ? ยองแจเลิกคิ้วขึ้น เขาทำหน้าแบบไหนออกไปไม่ทราบ รู้แต่ว่าทำให้แจบอมขำจนตาหายไปเลยได้แล้วกันก่อนที่มือหนาจะยื่นมาจับข้อศอกยองแจไว้แล้วพาเดินเข้าโรงหนัง


รู้สึกเหมือนเลือดจะไหลขึ้นมากองอยู่บนแก้มอีกแล้ว...


แจบอมคงไม่รู้ว่ายองแจน่ะไม่ชอบป็อปคอร์นเท่าไหร่ กินมากเข้ามากเข้ามันจะทำให้คอแห้งผาก และกระหายน้ำอย่างมาก แต่สาเหตุที่ทำให้เขานั่งหยิบป็อปคอร์นใส่ปากอยู่นี้ คงเป็นเพราะเกรงใจคนซื้อแค่นั้นแหละ แล้วอีกฝ่ายก็ซื้อโค้กแก้วใหญ่มาด้วย...คงไม่เป็นไรหรอก


"อ่ะ" รู้สึกเหมือนกับว่ามือโดนไฟฟ้าช็อตเมื่อตอนที่มือของทั้งคู่ตั้งใจจะหย้บป็อปคอร์นพร้อมกัน ด้วยความตกใจเล็กน้อยมือของยองแจจึงยังจุ่มอยู่ในกล่องป็อปคอร์นแต่ที่แปลกใจมากกว่านั้นก็คือ ฝ่ามือหนาที่อุ่นจนเกือบร้อนและชื้นนิดหน่อยขยับเข้ามาจับมือของยองแจไว้


"พี่แจบอม...?" แม้อีกฝ่ายจะยกมือของยองแจออกจากกล่องแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ การจะบิดมือออกก็คงดูไม่เหมาะและเสียมารยาทไปสักหน่อย ยองแจเลยปล่อยเลยตามเลย


แต่ขอโทษเถอะ ... ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้ก็ไม่รู้ ...


"ยองแจ.."


"...ครับ?" หนังจบแล้ว ไฟในโรงหนังเปิดแล้ว แต่พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมและแน่นอนมือของยองแจยังอยู่ในอุ้งมือของอิมแจบอม อีกฝ่ายเรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง ยองแจจึงหันไปให้ความสนใจแทนที่จะลุกออกจากโรงหนัง


"วันจันทร์..ให้พี่ไปรับที่ห้องนะ?" ยองแจกะพริบตาปริบด้วยความงุนงง


"คือแบบ พวกพี่มีนำเสนองานวิจัย....อยากให้ไปดู...ได้มั้ย?" ท่าทีลุกลี้ลุกลนของแจบอมบวกกับฝ่ามือที่จับมือยองแจไว้อยู่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อแบบนั้น ทำให้ยองแจเผลอตัวพยักหน้าตกลง


"ขอบคุณนะ" แจบอมจับมือยองแจเขย่าไปมาราวกับเด็กน้อยจนยองแจหลุดยิ้มตามไปด้วย


"อ...เอ่อ เราออกไปข้างนอกมั้ยครับ?" แจบอมทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ เขาปล่อยมือยองแจออกแล้วเปลี่ยนมาจับข้อศอกแทน ... ทั้งคู่ออกจากโรงหนังเป็นคู่สุดท้ายและพบมาร์คต้วนกับแบมแบมซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว


"ทำอะไรกันไม่ยอมออกมาซักที?" มาร์คต้วนถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เพราะตอนนี้เขาเดินจูงมือแบมแบมนำลิ่วๆไปแล้ว


พวกเขาสี่คนเดินเข้าร้านฟาสต์ฟู้ดก่อนสั่งแฮมเบอเกอร์มากินกันคนละชิ้น และเช่นเคย...ยองแจนั่งฝั่งตรงข้ามแจบอม แต่แปลกที่วันนี้พอยองแจเงยหน้าขึ้นไปทีไรก็เจอสายตาของแจบอมที่มองมาก่อนแล้วทุกที เอาอีกแล้ว .. เลือดไหลขึ้นมากองที่แก้มอีกแล้ว


"พี่แจบอม ฝากไปส่งยองแจที่ห้องได้มั้ยอ้ะ แบมจะไปกะพี่มาร์ค" ยองแจส่ายหัวเอือมระอาในตัวเพื่อนสนิท ...แบมจะไปกะพี่มาร์ค... พูดมาแบบนี้ให้เดาคงไปค้างด้วยกันชัวร์


"ได้" คำตอบสั้นๆง่ายๆที่ได้รับ ดูแบมแบมจะพอใจ ร่างเล็กหันกลับไปนั่งคุยกับมาร์คต้วนต่อและเลิกให้ความสนใจแจบอมกับยองแจ เขาสองคนจึงนั่งกินกันเงียบๆก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมาจะมีกระดาษทิชชู่ยื่นมาตรงหน้ายองแจ


"กินเลอะน่ะ.."


"เหรอครับ...ตรงไหน? มีกระจกมั้ย?" ไม่มีคำตอบใดๆจากปากอิมแจบอม นอกจากการแย่งกระดาษทิชชู่กลับคืนและเป็นฝ่ายเช็ดให้เสียเอง ยองแจพึมพำคำว่าขอบคุณเบาๆก่อนลอบบีบมือตัวเองแน่นที่ใต้โต๊ะ


หัวใจจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอกมั้ยนะ...







Trrr Trrr

"ยอโบเซโย"

((ถึงห้องรึยัง?)) ปลายสายเป็นแบมแบม ซึ่งโทรมาเช็คดูว่ายองแจถึงห้องโดยสวัสดิภาพหรือเปล่า

"ถึงเมื่อกี๊นี้เอง ทำไมล่ะ?"

((เปล่า เป็นห่วงกลัวโดนพี่แจบอมอุ้มกลับบ้าน))

"หืม...ทำไมต้องอุ้มกลับบ้านด้วยล่ะ?"

((เห้อ นายนี่มันไร้เดียงสาหรือว่าซื่อบื้อกันแน่เนี่ย?)) ถึงพูดแบบนั้น..ยองแจก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี บางทีเขาอาจจะซื่อบื้ออย่างที่เพื่อนว่าจริงๆก็ได้

"แบม.."

((วันจันทร์ก็ถามพี่แจบอมเองแล้วกัน แค่นี้นะ)) แบมแบมวางสายไปแล้ว พร้อมทั้งปล่อยให้ยองแจรู้สึกคาใจอยู่คนเดียว คงต้องรอวันจันทร์อย่างที่แบมแบมแนะนำจริงๆ







x







รถยนต์ของอิมแจบอมซึ่งเขาขับมารับยองแจตั้งแต่เช้าของวันจันทร์กำลังวิ่งบนถนนไปเรื่อยๆ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่มหาวิทยาลัย ระหว่างทางนอกจากคำทักทายเมื่อตอนเช้าแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก


"พี่แจบอม.." และยองแจก็กลับเป็นคนทำลายความเงียบนั้นขึ้นมาเสียเอง เหตุเพราะคำถามที่ยังคาใจอยู่ตั้งแต่เมื่อวันก่อน


"หื๊ม?"


"วันก่อนที่เราไปดูหนังกัน...แบมแบมโทรมาถามผมว่าถึงห้องรึยังแล้วก็บอกว่า...กลัวผมโดนพี่อุ้มกลับบ้าน มันหมายความว่ายังไงหรอครับ?" ประโยคบอกเล่าตบท้ายด้วยคำถามนี้ของยองแจอาจจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดกับแจบอมมาแล้วก็เป็นได้


"เอ่อ..." ยองแจเลิกคิ้ว เอียงคอสงสัย และมองอย่างรอคอยคำตอบ


"เอาไว้ซักวันนึงพี่จะบอกนะ" คำตอบที่ยองแจต้องการไม่ใช่แบบนี้ ดังนั้นเขาจึงหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ความรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆที่มันสะกิดใจอยู่ตอนนี้มันน่ารำคาญซะจริง หงุดหงิดจนยองแจต้องถอนหายใจออกมา


"ยองแจ..." เขารู้ว่าการไม่หันกลับไปมันเสียมารยาท แต่ยองแจก็เลือกที่จะทำแบบนั้น จนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัยและอีกฝ่ายดึงมือเขาไปจับไว้แบบนี้


"โกรธพี่หรอ? พี่ขอโทษ พี่แค่ไม่แน่ใจว่าควรบอกมั้ย"


"..." ยองแจหันไปมองและตั้งใจจะดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกคน ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกๆนี้เท่าไหร่นัก แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เขายื้อยุดมือยองแจไว้และทำในสิ่งที่ยองแจคาดไม่ถึง ... คือพลิกฝ่ามือยองแจขึ้นมาและกดริมฝีปากลงบนกลางฝ่ามือพอดี


"เข้าใจพี่รึยัง?" ริมฝีปากสีแดงอย่างเป็นธรรมชาติเม้มเข้าหากันแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ...ก็ไม่เข้าใจจริงๆนี่นา...


สัมผัสต่อมาคือลมหายใจผะแผ่วบนผิวแก้ม ... เขาถูกอิมแจบอมหอมแก้ม ... เคยเห็นมาร์คต้วนทำกับแบมแบมเหมือนกัน แต่นั่นเป็นแฟนกันนะ...


"เข้าใจรึยัง?" อยากบอกใจจะขาดว่ายิ่งทำแบบนี้เขายิ่งไม่เข้าใจหนักกว่าเดิมอีก แต่แจบอมที่ดูเหมือนจะรู้ ยิ้มละไมแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากของยองแจให้คลายออกแล้วก้มลงแนบริมฝีปากเข้ากับยองแจเพียงชั่วครู่จึงผละออก


"ทีนี้เข้าใจรึยัง?"


จูบ...


เมื่อกี๊ถูกอิมแจบอมจูบ...


ยองแจยกมือขึ้นมากำเสื้อตรงอกข้างซ้ายไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำหวังซ่อนใบหน้าฝาดเลือดไม่ให้อีกคนเห็น แต่ก็ไม่ทันเมื่อโดนดึงเข้าไปกอดเสียก่อน


"เพราะพี่กลัวนายจะตกใจเลยไม่กล้ารุกอะไรมาก แต่ผ่านมาเป็นปีก็เหมือนเดิม" เขาเรียกว่าอะไรกันนะ...จีบใช่หรือเปล่า?


"ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะ" ยองแจกำเสื้อของแจบอมแน่นจนยับคามือก่อนถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว



"จูบ...อีกทีได้มั้ยครับ?" ร่างของยองแจถูกดันออกจากอ้อมกอดเพื่อมองหน้าให้ชัดๆ ยองแจเสหลบตามองไปทางอื่นเสีย เหตุผลก็แบบเดิมๆ...เขาสู้สายตาของอิมแจบอมไม่ได้สักครั้ง ยิ่งครั้งนี้เขายิ่งมั่นใจว่าสู้ไม่ได้



ริมฝีปากอุ่นประทับเบาๆบนผิวแก้มแล้วปะพรมลงมาถึงมุมปาก ก่อนริมฝีปากของทั้งคู่จะทาบกันสนิทในนาทีเดียวกับที่ยองแจหลับตาลงและซึมซับกับความรู้สึกแปลกใหม่นี้ ใครๆก็รู้กันทั่วว่าชเวยองแจมนุษย์สัมพันธ์แย่มากขนาดไหน...แต่อิมแจบอมก็ยังชอบเขาในแบบที่เขาเป็น ริมฝีปากอุ่นถอนออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงสัมผัสจางๆบนริมฝีปากแวววาวน่าจูบนั่น



"ผมไม่เคยสู้สายตาพี่ได้เลยซักครั้งแล้วผมก็ไม่ค่อยพูดกับพี่ ขอโทษนะครับ" แววตาสั่นไหวเล็กน้อยช้อนขึ้นมองตาแจบอมแค่เพียงไม่กี่วินาทีก็ต้องหลุบลงต่ำไปมองที่ช่วงอกแทน พร้อมกับที่รู้สึกถึงการแข่งขันวิ่งมาราธอนของบรรดาเลือดเพื่อขึ้นมาอยู่บนแก้มอีกครั้ง


"พี่ไม่เคยโกรธเลยนะ"


"แล้วการที่ผมรู้สึกหน้าร้อนๆกับใจเต้นแรงเวลาพี่ทำดีด้วย...เขาเรียกว่าอะไรล่ะครับ?"


"เรียกว่า เขิน ครับ" อารมณ์อิมแจบอมตอนนี้ก็เปรียบเสมือนกับเด็กน้อยที่เห็นขนมวางอยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถแกะออกมากินได้ .. ใช่ ชเวยองแจเหมือนขนมที่อิมแจบอมยังไม่สามารถแกะออกมากินได้ยังไงยังงั้น


"ถ้าอย่างนั้นผมคงเขินบ่อยมากเลย" แจบอมลูบหน้าตัวเองเล็กน้อยเป็นการห้ามตัวเองไม่ให้หน้ามืดทำอะไรไม่ดี


"พี่ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น บางทีเราอาจลองคบกันดูได้...มั้ย?"


"แบบมาร์คต้วนกับแบมแบม?"


"แบบนั้นได้ก็ดีนะ" ยอมรับแบบหน้าไม่อายเลยว่ากำลังจะใช้ความไม่ประสาในเรื่องความรักของยองแจมาเป็นเครื่องมือ แต่ทำยังไงได้..ในเมื่อยองแจยอมรับเองว่าเขิน..ก็คงมีใจให้บ้างแหละน่า


"ผมคงต้องไปถามแบมแบมว่าต้องทำตัวแบบไหนบ้าง..." อิมแจบอมอยากจะกระโดดชูมือแล้วร้องว่าเยสดังๆ ... ในที่สุดก็มีวันนี้สักทีหลังจากจีบมาตั้งปีกว่า


"เอาไว้ค่อยถามนะครับ ตอนนี้พี่ต้องไปนำเสนองานวิจัยแล้วล่ะ ขอกำลังใจหน่อยสิครับ ... ที่รัก"






ยองแจก้มหน้าลงต่ำ มือทั้งสองบีบกันแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและขยับเข้าไปเอาจมูกชนแก้มอิมแจบอมเบาๆ



"โชคดีนะครับ"








 

FIN๗.

 

กลับเข้ามาแก้ เมื่อตอนเช้าคือกากมากอะไรมาก
ใส่โค้ดหน้าบทความก็ไม่ได้ แก้แบบอักษรในตอนก็ไม่ได้ดั่งใจ
อะไรก็เฟลไปหมดเลย แง รีบไปสอบอีกต่างหาก #ดูมันเป็นนะ
เลยกลับมาแก้ตอนค่ำๆ(?) คราวนี้มาแบบสวยงามแหละ อิอิ
แอบเม้าท์นิดนึงว่ามีพล็อตเรื่องใหม่แล้วด้วย แต่เอาไว้ก่อนเดี๋ยวลงถี่เกิน(??)

ขอบคุณสำหรับมิตรรักแฟนฟิคที่สนใจเข้ามาอ่าน และ คอมเม้นท์ทุกท่านค่ะ
รวมไปถึงท่านที่กดเฟบด้วยนะ -..-
อ่านคอมเม้นท์แล้ว.. มีคนชมว่าภาษาดี ขอบคุณมากนะคะ จะพยายามพัฒนาให้มากกว่านี้
พบกันใหม่ในตอนหน้านะจ๊ะที่รัก

ต้องการติดต่อหรือส่องขอเชิญที่ @tttuang91 จ้ะ

 

G  Minor!