คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] Break (Jisoo & Jiae) EP.2
EP.2
Broke = ถังแตก
แน่นอนว่าจีซูปฏิเสธ…
ถึงแม้ตัวเธอจะไม่ได้มีงานประจำอยู่ตอนนี้ เพราะว่ารับถ่ายรูปเป็นฟรีแลนซ์ แต่ทุกวันนี้เธอเองก็มีภาระหน้าที่หลายอย่างต้องทำอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นกวาดบ้าน ถูบ้าน ดูทีวี ล้างจาน ให้ข้าวให้น้ำเจ้า ‘นุนอี’ แมวเพศเมียสีขาวขนนุ่มที่เลี้ยงไว้ เก็บเลเวลเกมที่เล่นอยู่ แค่นี้ก็หมดวันแล้ว จะเอาเวลาว่างที่ไหนไปสอนคนแปลกหน้าขับรถได้ล่ะ จริงไหม
โอเค..
เธอยอมรับก็ได้ว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนมาจ้างเท่าไหร่
แต่มันก็เสี่ยงอยู่ดีที่จะรับสอนคนขับรถนี่!
จีซูยอมรับว่าตัวเองก็คิดหนักทันทีที่ได้รับข้อเสนอจากยัยเจ้าของฮุนไดสีแดง เธอไม่มีงานถ่ายรูปเลยมาหลายเดือนแล้ว เงินเก็บที่มีก็เริ่มร่อยหรอ และค่าจ้างที่จีเอเสนอให้มาก็น่าสนใจ แต่เธอกลัวว่านี่มันจะเป็นการนำหายนะเข้าหาตัวเองเหลือเกิน
เธอไม่กล้าเอาตัวเองไปเสี่ยงด้วยการนั่งรถไปกับมือใหม่หัดขับที่อาจพร้อมชนทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ทุกเมื่อเพราะไม่รู้วิธีหมุนพวงมาลัยให้ถูกด้านหรอกนะ!
แต่ชามรามยอนที่อยู่บนโต๊ะก็คอยย้ำเตือนสถานะทางการเงินของจีซูได้ดีเหลือเกินเช่นกัน…
“เฮ้อ~”
จีซูถอนหายใจพลางเขย่าอาหารแมวก้นถุงถุงสุดท้ายลงในชามข้าวของเจ้าตัวเล็กที่ส่งเสียงร้องเมี้ยวอย่างขัดใจที่ได้กินอาหารน้อยกว่าทุก ๆ วันที่ผ่านมา มือเรียวช้อนตัวนุนอีขึ้นมาวางบนตัก ก้มลงมองหน้าแมวสีขาวพร้อมกับเกาคางให้
“หนูคิดว่าไงคะ มี้ควรสอนยัยคนนั้นขับรถดีไหม”
“เมี้ยว~~”
“หนูว่าดีเหรอคะ แล้วถ้ามี้ไม่รอดกลับมาให้ข้าวให้น้ำหนูละ หนูจะอยู่กับใคร”
“หง่าว~~”
“อ้าว ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจังล่ะ”
จีซูส่ายหัวเล็กน้อยหนักใจกับตัวเองที่เอาปัญหาชีวิตมาปรึกษากับแมวผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราว นุนอีนอนหลับตาพริ้มเมื่อจีซูลูบขนนุ่มของมันเบา ๆ ในขณะที่เจ้าของแมวก็นอนพิงพนักโซฟาหลับตานิ่งเช่นกัน
กริ๊ง~ กริ๊ง~
.
.
.
เสียงกริ่งที่ดังมาจากทางประตูหน้าบ้านปลุกให้จีซูสะดุ้งตื่นขึ้นหลังผล็อยหลับกลางวันอยู่บนโซฟาไปทั้งแมวทั้งคน
นุนอีแยกเขี้ยวขู่ใส่เจ้าของของมันที่สะดุ้งแรงเกินจนทำให้มันหล่นจากตักตอนที่กำลังหลับสบาย ๆ จีซูขอโทษขอโพยแมวยกใหญ่ถึงแม้ว่ามันจะไม่เข้าใจภาษาคนก็ตาม แล้วรีบลูบหน้าลูบผมให้อยู่ในสภาพที่พอดูได้ ก่อนจะออกไปเปิดประตูบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณจีซู เอ่อ…”
แขกผู้มาใหม่ชะงักไปเล็กน้อยกับสภาพซอมบี้เพิ่งตื่นนอนของเจ้าของบ้าน จีเอเองก็นึกไม่ถึงมาก่อนว่าการที่เธอมาเยี่ยมบ้านใครซักคนตอนสี่โมงเย็นจะเป็นการรบกวนเวลานอนของเค้า
“คุณมาทำอะไรอะ… แล้วนี่ สอยกระถางต้นไม้ฉันไปอีกรึเปล่าเนี่ย?”
“ม… ไม่แล้วนะคะ...” แค่เกือบ ๆ เอง
จีเอต่อความประโยคข้างท้ายในใจเมื่อเหลือบไปเห็นว่าฮุนไดสีแดงของตัวเองอยู่ในระยะที่เฉียดฉิวจะทำลายข้าวของของจีซูเสียหายอีกรอบทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ใช้หนี้ของเก่า และเหมือนเจ้าหนี้ก็เห็นท่าจอดรถประหลาดของเธอเช่นกัน จึงส่งสายตาดุ ๆ มาให้
“อีกเซ็นเดียวเองนะ”
“ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”
จีเอโค้งขอโทษรับผิดแต่โดยดีอย่างไม่ลังเล และหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋าถือ ค้อมตัวยื่นให้จีซู
“นี่เป็นค่าที่ฉันทำของของคุณเสียหายค่ะ ฉันรู้ว่าเงินคงไม่สามารถทำให้ต้นไม้ของคุณกลับมาดีได้เหมือนเดิมแล้ว แต่ว่าฉันก็ควรจะชดใช้กับสิ่งที่ฉันทำผิดไป ขอโทษด้วยนะคะ…”
“อ่า… พอแล้วน่า ไม่ต้องขอโทษแล้ว” จีซูรับซองเงินยกมือขึ้นห้ามอีกฝ่ายที่ก้มหัวขอโทษปะหลก ๆ มาไม่รู้กี่รอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ “ต่อไปก็ระวังให้มากกว่านี้แล้วกันนะ”
เจ้าของรถเก๋งสีแดงพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย และถามคำถามที่ทำให้จีซูต้องหนักใจขึ้นมาอีกรอบ
“แล้วเรื่องที่ฉันอยากจ้างคุณสอน จะไม่เปลี่ยนใจจริง ๆ เหรอคะ”
“เอ่อ…”
จีซูหลบสายตาลงต่ำ พยายามลองคิดข้ออ้างที่น่าจะฟังดูดีกว่า ‘ขี้เกียจ’ หรือ ‘ไม่อยากทำ’ หรือ ‘กลัวตาย’ แต่ก็ไม่พ้นต้องปฏิเสธไปด้วยคำตอบเดิมที่ตอบไปครั้งที่แล้ว
“ก็ฉันเอง... ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ งานก็ค่อนข้าง… เยอะ อยู่เหมือนกัน คงจะไปสอนคุณไม่ได้…”
“ไม่จริงหรอกค่ะ”
จู่ ๆ น้ำเสียงงุ้งงิ้งของจีเอก็เปลี่ยนเป็นเสียงเข้มขึ้นจนจีซูรู้สึกได้
เธอจะพยายามไม่คิดไปเองว่าจีเอรู้ว่าเธอโกหกละกันนะ
“คุณหมายความว่าไง อะไรไม่จริง?”
“ก็ที่คุณบอกว่าคุณไม่ว่างไงคะ”
อ้าว! เวร!
“ทำไมละ ก็ฉัน… ไม่ว่าง จริงๆ นี่”
“ก็ถ้าคุณยุ่งจริง ๆ สวนหน้าบ้านคุณคงไม่สะอาดขนาดนี้หรอกค่ะ”
จีซูแทบอยากเขกกระโหลกที่เมื่อวันก่อนนึกครึ้มเอากรรไกรมาตัดหญ้าแต่งสวนซะเรียบเนียน เลยทำให้คำแก้ตัวขอเธอดูไม่น่าเชื่อถือในสายตาของคนตรงหน้าไปซะแล้ว
“แล้วก็อีกอย่าง ไม่ว่าฉันจะมาแถวนี้เวลาไหน หรือวันไหน ฉันก็จะเจอคุณอยู่บ้านทุกวัน ฉันรู้ว่าคุณคงเบื่อที่จะต้องมาบ่นฉัน
เพราะอย่างนั้น ถ้าคุณสอนฉันให้เป็นได้เร็ว ๆ คุณก็จะได้ไม่เหนื่อยที่จะบ่นฉันไงคะ”
ให้คู่กรณีสอนขับรถเพราะเหตุผลแบบนี้ก็ได้เหรอวะเนี่ย?!
“คุณนี่เพี้ยนแฮะ”
“ไม่เพี้ยนหรอกค่ะ… นะคะคุณจีซู ฉันอยากให้คุณเป็นคนสอนฉันจริง ๆ นะ”
จีเอดึงมือคนที่ยืนเกาหัวแกรก ๆ มากุม พร้อมกับส่งไม้ตายเป็นสายตาอ้อนวอนแบบที่เธอใช้กับจีซูครั้งที่แล้ว
“สอนฉันเถอะนะคะ คุณจีซู…”
“แต่ว่า…” ฉันยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควรนะ จีซูหยุดคำนั้นไว้เพียงในความคิด พูดตรงเกินไปอาจจะทำให้น้ำตาอีกฝ่ายร่วงเอาได้ “ฉันไม่สะดวกจริง ๆ คุณไปหาจ้างคนอื่น ก็ยังน่าจะพอมีนะ”
“สรุปว่าคุณจะไม่สอนใช่ไหมคะ”
“ฉันว่าไม่ดีกว่า…”
“โอเคค่ะ…” จีเอปล่อยมือที่กุมมือของจีซูไว้ลง และหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเอง จีซูคิดว่าเจ้าของฮุนไดสีแดงคงจะไม่อยากร่ำลาอะไรกับเธออีก ใบหน้าซึม ๆ ของจีเอเกือบจะทำให้เธอสงสารอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่กดกระจกลงพูดกับเธอเสียก่อน...
“คราวหน้า ถ้าฉันกลับมาอีก อาจจะไม่ใช่แค่กระถางต้นไม้แตกก็ได้นะคะ”
พูดเพียงเท่านั้นแล้วฮุนไดสีแดงก็พุ่งทะยานออกจากหน้าบ้านของจีซูไป เฉียดกระถางต้นไม้อีกใบของเธอไปเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ส่วนเจ้าของบ้านยังยืนงงอยู่ครู่นึง กว่าจะได้สติด่าไล่หลังไปก็ไม่ทันแล้ว
“เดี๋ยว นี่เธอขู่ฉันเหรอ! ย๊า ยัยจีเอ! กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ โว้ย ยัยบ้าเอ๊ยยยยย”
จากคุณหนูหน้าแหยอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็ใส่อินเนอร์ลูกสาวมาเฟียมาซะอย่างงั้น
ยัยบ้าเอ๊ย ฉันควรจะกลัวหรือจะอารมณ์เสียดีกับเธอดีวะเนี่ย!!!!
ความคิดเห็น