คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lost & Found (Jisoo & Jiae)
Lost & Found
Pairing: Jisoo & Jiae
-------
สิ่งหนึ่งที่หายไป ทำให้ได้อีกสิ่งหนึ่งเข้ามา
‘ตุ๊กตามูมินหาย!
ใครพบตุ๊กตามูมินขนาด 30 cm
มีชื่อ Jiae เขียนอยู่ที่หูด้านขวา
รบกวนส่งคืนที่ยูจีเอ ห้อง 703 ด่วน!
จะมีรางวัลให้กับผู้ที่นำมาคืน
(*แต่ถ้าใครขโมยไป ขอให้ชีวิตมีแต่ความพินาศ ขอให้กินอะไรก็ไม่อร่อย กินไอติมก็เสียวฟัน กินเนื้อย่างก็ท้องเสีย ขอให้เป็นเบาหวาน ไขมันอุดตันในเส้นเลือด และอื่นๆ ไว้ถ้าคิดออกอีกแล้วจะมาเขียนเพิ่ม*)
ติดต่อ ยูจีเอ หรือ อีมิจู ห้อง 703
093xxxxxxx, 095xxxxxxx’
จีเอเอาใบประกาศขนาดเอสี่ที่มีรูปตุ๊กตาสุดที่รักไปแปะไว้ทั่วคอนโด ทั้งที่บอร์ดประกาศชั้น 1 ใส่กล่องจดหมายของทุกห้อง แปะหน้าลิฟท์ทุกชั้น และแทบจะเอาไปโปรยลงมาจากดาดฟ้าแล้ว ถ้าอีมิจู รูมเมทรุ่นน้องที่โดนจีเอบังคับให้มาช่วยติดประกาศไม่ห้ามเอาไว้ซะก่อน
“นี่ พี่จีเอ กะอิแค่ตุ๊กตาฮิปโปหายนี่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ”
มิจูนอนแผ่หลาด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บนเตียง หลังจากไล่ติดใบประกาศไปทั่ว แล้วยังโดนจีเอบังคับให้เอาใบประกาศไปสอดไว้ใต้ห้องทุกห้องอีก รปภ.ประจำคอนโดเห็นจากกล้องวงจรปิดว่ากำลังทำ อะไรลับๆล่อๆ ก็เรียกไปถาม จีเอก็เลยถือโอกาสฝากใบประกาศไว้ที่รปภ.ด้วย แถมยังจะไปตื๊อขอดูกล้องวงจรปิดอีกต่างหาก จนมิจูเลยต้องรีบลากรูมเมทคนพี่กลับห้อง เพราะพี่รปภ.กำลังมองพวกเธอด้วยสายตาแปลกๆแล้ว
“เดี๋ยวก็ถึงวันเกิดพี่แล้ว ฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้นะ”
“มันแทนกันไม่ได้! เข้าใจไหม! ตัวนั้นมันตัวแรกที่ฉันเก็บเงินซื้อเองเลยนะ! อดขนมเป็นเดือนๆ กว่าจะได้มา มันมีค่ากับฉันมาก…” จีเอที่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องสวนกลับทันควัน “แล้วอีกอย่างนะ มูมินไม่ใช่ฮิปโป มูมินเป็นโทรลล์ที่มาจากป่าในประเทศฟินแลนด์ แล้วก็...”
“เออๆ รู้แล้วๆ” คนเด็กกว่ารีบตัดบทก่อนที่จีเอจะเล่าประวัติมูมินให้เธอฟังเป็นรอบที่ 199 “นี่ แล้วถ้ามันมีค่าขนาดนั้น ทำไมถึงซักตากไว้ตั้งเป็นอาทิตย์ ไม่ยอมเก็บเข้ามาตั้งแต่วันแรกที่มันแห้งละ... โอ๊ย! พี่ เจ็บนะ”
มิจูที่โดนพจนานุกรมอังกฤษเล่มใหญ่โยนใส่ศีรษะร้องดังลั่น เงยหน้ามาก็เห็นจีเอผู้หงุดหงิดกำลังค้นหนังสือเล่มที่ใหญ่กว่าเล่มที่โยนมาอยู่พอดี มิจูเลยต้องรีบโบกมือห้าม
“ซ้ำเติมอยู่ได้ ใครจะไปรู้เล่าว่ามันจะหาย นี่ไปตกอยู่ที่ไหน หรือใครมาสอยไปก็ไม่รู้ โอ๊ย ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”
“โหย เราอยู่ชั้นเจ็ดใครจะมาสอยไปได้ มีแต่สไปเดอร์แมนแค่นั้นแหละ แต่สไปเดอร์แมนที่ไหนจะมาสอยตุ๊กตาฮิปโปวะ”
“บอกว่ามูมินไม่ใช่ฮิปโปไงเล่า โอ๊ย! ช่างเหอะ! พูดไปแกก็ไม่เข้าใจ...”
จีเอเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงพร้อมกับขยี้ผมสีบลอนด์ของตัวเองจนยุ่งเหยิง ซุกหน้าหงิกไม่สบอารมณ์ลงกับหมอนแล้วกรี๊ดใส่ไปเป็นการระบายอารมณ์
อย่างนี้ละนะที่เค้าเรียกกันว่า เห็นเป็นของตาย
ตอนมีอยู่ไม่เคยรักษาให้ดี แต่พอหายไปแล้วก็เสียใจที่เอากลับมาไม่ได้
มิจูได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกมาให้เจ้าของตุ๊กตาสุดที่รักที่หายไปได้ยินเพราะเกรงว่าอาจจะมีหนังสือเล่มไหนที่ใหญ่กว่าพจนานุกรมอังกฤษบินพุ่งใส่หัวเธออีกก็ได้ เธอก็เลยหยิบมือถือมานอนเล่นแก้เซ็ง ปล่อยให้จีเอสงบสติไปคนเดียวซักพักก่อน
ส่วนจีเอก็ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมา คิดหาวิธีที่จะเอาตุ๊กตาลูกรักคืนมาให้ได้…
หรือจะไปแจ้งตำรวจดี… โอ๊ย จะบ้าเหรอยูจีเอ ขนาดรปภ.คอนโดยังมองแปลกๆเลย ถ้าไปแจ้งตำรวจ เค้าได้จับส่งโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ หรือจะประกาศในวิทยุของมหาลัยเลยดีไหม… เล่นใหญ่ไปอีกอะ ต้องเสียตังเท่าไหร่ไม่รู้เนี่ย
อ๊ะ! หรือจะเอาใบประกาศไปติดไว้ที่คอนโดอื่นบ้างดีไหมนะ จะมีคนอื่นที่ไม่ได้อยู่คอนโดนี้เห็นบ้างรึเปล่าน้อ…
หรือว่าจะ…
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูห้อง 703 ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของจีเอ ทำให้เจ้าของห้องทั้งสองคนดีดตัวลุกจากเตียงขึ้นมาพร้อมกัน มองหน้ากันอย่างสงสัยว่าใครจะมาหาพวกเธอตอนนี้
แต่แล้วจีเอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเขียนเลขห้องลงไปในใบประกาศด้วย รูมเมทคนพี่มองมิจูด้วยตาเป็นประกาย พร้อมกับรอยยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบวัน
“ต้องเป็นคนเอามูมินมาคืนแน่ๆ!”
“เฮ้ย พี่จีเอ ฉันว่าไม่น่าใช่ เมื่อกี๊ฉันเพิ่งจะ...”
มิจูร้องห้ามจีเอผู้มีน้ำเสียงแห่งความหวังไว้ไม่ทัน คนผมบลอนด์ผุดลุกขึ้นจากเตียงและรีบพุ่งไปกระชากประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็ว
“...สั่งไก่ทอดผ่านเว็บ”
มิจูต่อคำพูดได้จบประโยคก็ตอนที่จีเอเปิดไปเจอผู้ชายใส่หมวกแก๊ปสีแดงในเครื่องแบบพนักงานเดลิเวอรี่ที่หอบของพะรุงพะรังอยู่หน้าประตูพอดิบพอดี
“เอ่อ… ไก่ทอดมาส่งครับ”
“ห๊ะ?!”
“อ่า ของฉันเองค่ะ” มิจูวิ่งกำกระเป๋าเงินมาแทรกจีเอที่ยืนงงๆ กำลูกบิดประตูอยู่ ชะโงกหน้าไปถามพนักงานที่กำลังทำหน้างงไม่แพ้กันอยู่ที่หน้าประตู “เอ่อ… เท่าไหร่คะ”
“15,000 วอนครับ”
มิจูค้นกระเป๋าเงินออกดูจนจะเทหมดทุกช่องก็พบว่าตัวเองมีอยู่แค่หมื่นเดียว เธอหันไปมองที่พึ่งสุดท้ายที่กำลังทำหน้าเซ็งโลกแบบสุดๆ “พี่จีเอมีห้าพันไหมอะ”
“อะไรนะ!?”
“มีห้าพันไหม ขอยืมก่อนหน่อยดิ ฉันมีไม่พออะ ลืมไปกดมา นะๆ”
จีเอเดินกระแทกส้นเท้าไปหยิบเงินอีกห้าพันมาจากกระเป๋าเงินของตัวเองยัดใส่มือมิจู แล้วเดินกลับไปทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงตัวเองอย่างเซ็งๆ
รับของเรียบร้อย พนักงานก็บอกขอบคุณและกลับไปแล้ว ส่วนมิจูได้แต่หัวเราะแห้งๆ ที่เผลอให้ความหวังคนทุกข์ใจกับของหาย เมื่อหันกลับมาเห็นหน้ารูมเมทคนพี่ที่กำลังมองตาเขียวใส่เธอ
“โธ่ พี่ ก็เรามัวแต่ติดประกาศทั้งวันตั้งแต่เช้า ไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา จะบ่ายสามอยู่แล้วเนี่ย พี่มากินด้วยกันเร็ว ฉันสั่งมาเผื่อด้วย”
“ไม่หิว! ไม่เอา! ไม่กินโว้ย!”
“เออ ไม่กินก็ไม่กิน ไม่ต้องเสียงดังก็ได้!” มิจูสวนกลับด้วยเสียงดังพอๆกัน ก่อนจะรู้ตัวว่าเสียงดังเกินไป เลยหยิบน่องไก่ขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ อยู่คนเดียว
ส่วนจีเอทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง พยายามสงบสติอารมณ์ และไม่สนใจเสียงเคี้ยวไก่จ๊อบแจ๊บของเพื่อนร่วมห้อง
.
.
.
ก๊อก ๆ ๆ
ผ่านจากพนักงานเดลิเวอรี่ไปไม่ถึงยี่สิบนาที เสียงเคาะประตูที่ห้องของสองสาวก็ดังขึ้นอีก คราวนี้จีเอไม่ตื่นเต้นเหมือนครั้งแรกแล้ว แต่กลับนอนหลับตาอยู่เฉยๆ ส่งเสียงเหวี่ยงใส่รูมเมทรุ่นน้อง “อะไรอีกละ!”
คนที่กำลังนั่งแทะน่องไก่ชิ้นสุดท้ายของกล่องเพลินๆ ส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่ได้สั่งอะไรแล้วนะ”
“ไปเปิดเลย ฉันปวดหัวละ ขี้เกียจลุก”
มิจูได้แต่ทำปากขมุบขมิบเป็นคำว่า ‘อะไรวะ’ แบบไม่มีเสียงใส่จีเอที่กำลังนอนหลับตาเอามือก่ายหน้าผาก เธอโยนกระดูกไก่ทิ้งใส่ถุง ก่อนจะเดินตึงตังแบบไม่สบอารมณ์ไปเปิดประตูห้อง
ผู้หญิงผมยาวดำขลับหน้าตาสวยคมแต่มิจูไม่คุ้นหน้า ที่เป็นผู้เคาะประตูโค้งให้เจ้าของห้องเป็นการทักทาย พร้อมกับหยิบกระดาษประกาศที่มีรูปตุ๊กตามูมินขนาดใหญ่เกินครึ่งเอสี่ขึ้นมาชูให้ดู ในมืออีกข้างถือตุ๊กตามูมินสีขาวแบบเดียวกันกับที่เจ้าของกำลังพลิกแผ่นดินตามหามาด้วย
“หวัดดีค่ะ พอดีฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด แล้วก็เจอตุ๊กตาตัวนี้หล่นอยู่ที่ระเบียงห้องน่ะค่ะ คุณคือคุณจีเอใช่ไหมคะ”
“ม..ไม่ค่ะ ฉันมิจูค่ะ พอดีฉันเป็นรูมเมทพี่จีเอ… เอ่อ เดี๋ยวฉันเรียกให้นะคะ” มิจูยกมือขึ้นบอกให้ตรงหน้ารอซักครู่ เธอดึงตัวเองกลับหลังเข้ามาในห้อง แล้วตะโกนบอกจีเอที่กำลังนอนอยู่ให้รู้ตัว
“พี่จีเอ! พี่จีเอโว้ย! มีคนเอาตุ๊กตาฮิปโปมาคืนแล้ว!” แต่รูมเมทรุ่นพี่ก็ยังคงไม่ยอมลืมตา แถมยังขมวดคิ้วหงุดหงิดใส่คนที่ส่งเสียงรบกวนเธอ
“จะให้บอกอีกกี่รอบว่ามูมินไม่ใช่ฮิปโป มูมินคือโทรลล์จากป่าในประเทศ... อะไรนะ!? มีคนเอามาคืนแล้วเหรอ!”
เจ้าของตุ๊กตาเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วรีบวิ่งมาที่หน้าประตู มิจูหลบฉากออกมายืนข้างๆ ปล่อยให้เจ้าของกับคนเจอตุ๊กตาได้เห็นหน้ากันชัดๆ
คนมาใหม่ส่งยิ้มให้กับเจ้าของตุ๊กตาพร้อมกับยื่นให้ ทั้งที่น่าจะดีใจกระโดดโลดเต้นที่ได้เจอของที่ตามหามาครึ่งวัน แต่จีเอกลับยื่นมือไปรับแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมัวแต่มองดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม กับรอยยิ้มน่ารักของคนที่เก็บตุ๊กตาให้เธอได้ จนเผลอทำตุ๊กตาสุดที่รักตกพื้น
ตอนนั้นสติที่หายไปเลยย้อนกลับเข้าร่างได้ จีเอรีบก้มลงเก็บตุ๊กตามูมินขึ้นมาจากพื้น แต่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ก้มลงไปก่อน มือของจีเอแทนที่จะได้ไปจับขนนุ่มๆ ของตุ๊กตา ก็เลยได้ไปจับมือนุ่มๆ ของอีกคนแทน
คนที่หยิบตุ๊กตาได้ก่อน ส่งมันคืนให้เจ้าของอีกรอบ คราวนี้กุมมือเจ้าของมาให้จับมันไว้แน่นๆด้วย จะได้ไม่ทำตกอีก จีเอเลยถึงขั้นอึกอัก พูดขอบคุณเป็นภาษาเกาหลีไม่คล่องไปซะเฉยๆ...
“นี่ค่ะ…”
“ช...ชอบคุณ เอ๊ย ขอบคุณค่ะ คุณ...”
“ฉัน ซอจีซู ค่ะ... ขอโทษจริงๆ นะคะที่เอามาคืนช้า คำแช่งคุณจีเอน่ากลัวมากจริงๆ… แล้วฉันก็ยังอยากกินเนื้อย่างได้อร่อยๆ เหมือนเดิมน่ะค่ะ” ซอจีซูพูดแซวยิ้มๆ ทำเอาเจ้าของตุ๊กตาอายแทบแทรกแผ่นดินหนีขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงคำแช่งท้ายใบประกาศที่เขียนลงไปด้วยอารมณ์โมโหล้วนๆ
ไม่รู้จีซูจะมองเธอเป็นผู้หญิงปากจัดไปแล้วรึเปล่า เพราะจริงๆ เธอเป็นคนเรียบร้อยนะ!
คนตาคมไม่ได้พูดว่าอะไรกับคำแช่งในใบประกาศ แล้วยังตั้งต้นอธิบายต่อถึงสาเหตุที่เธอไปเจอตุ๊กตาของจีเอได้ “ฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ แล้วก็อยู่ห้อง 603 ข้างล่างคุณไปชั้นนึง ตุ๊กตาของคุณคงจะตกลงไปทางระเบียง แล้วไปค้างอยู่ระเบียงห้องฉันพอดี ฉันเห็นประกาศตรงหน้าลิฟท์ก็รีบเอามาคืนคุณจีเอเลย…”
“เรื่องที่เอามาคืนช้าไม่เป็นไรเลยค่ะ แค่ได้คืนมาก็ดีใจมากๆ แล้ว ขอบคุณมากๆ จริงๆ นะคะ ตุ๊กตาตัวนี้มันมีความหมายกับฉันมากๆ เลยจริงๆ ขอบคุณมากๆ นะคะ” จีเอยังพูดและโค้งขอบคุณไม่ยอมหยุด จนอีกคนต้องโบกมือห้าม
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันเข้าใจคุณจีเอนะคะ ตุ๊กตาที่ฉันรักมากๆ ตัวนึงก็เคยหายไป แต่ฉันไม่โชคดีพอที่จะได้คืนมา… ฉันไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเสียใจเหมือนฉันน่ะค่ะ ยังไงคุณจีเอก็รักษาเจ้ามูมินไว้ให้ดีๆ นะคะ อย่าปล่อยไปเที่ยวซนที่ไหนอีกนะ...”
จีซูกำชับเจ้าของตุ๊กตาด้วยเสียงนุ่ม พร้อมกับส่งยิ้มน่ารักให้อีกครั้ง จีเอคงละลายลงไปกองกับพื้นแล้วถ้าอีกมือนึงไม่ได้จับบานประตูห้องตัวเองไว้
“ค่ะ จะเก็บไว้อย่างดีเลย”
“ดีเลยค่ะ… ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ” จีซูโค้งให้เจ้าของห้องทั้งสองคนและกำลังจะหันหลังกลับไป ถ้าจีเอไม่ส่งเสียงเรียกรั้งเอาไว้ก่อน
“คุณจีซูคะ…”
“คะ?”
“ฉันอยากจะให้อะไรเป็นการตอบแทนคุณจีซูน่ะค่ะ…”
“อ่า… เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลยค่ะ แค่คุณได้ของคืน ฉันก็ยินดีแล้วจริงๆ ไม่จำเป็นต้องให้อะไรฉันหรอกค่ะ”
จีเอที่ได้ฟังก็แอบยิ้มกับความเป็นคนดีของคนตรงหน้า แต่ก็ยังรบเร้าอยากจะให้อะไรเป็นของตอบแทนจีซูให้ได้
“แต่ฉันอยากให้จริงๆ นี่คะ… คุณจีซูอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“นั่นสิคะ บอกพี่จีเอไปเลยค่ะคุณจีซู พี่ฉันเค้าอยากตอบแทนให้จริงๆค่ะ” มิจูที่ยืนเงียบอยู่นานรีบรบเร้าช่วยด้วยอีกคน เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว รูมเมทเธอกำลังตกหลุมรักคนใจดีที่เอาตุ๊กตามาคืนให้เข้าอย่างจัง
คิ้วเข้มของจีซูขมวดอย่างคิดหนัก เธอยกมือขึ้นมาเกาแก้มหน้าเจื่อนๆ “อ่า… ถ้างั้น...อะไรก็ได้ที่คุณจีเอสะดวกเลยค่ะ”
“งั้นก็เอาตัวฉันไปเลยค่ะ”
“อ...อะไรนะคะ?”
“เฮ้ย พี่ ใจเย็น อันนี้ออกตัวแรงไปนิด…จริงๆ” มิจูรีบเข้าไปกระซิบข้างหูพร้อมกับสะกิดไหล่คนพี่ให้หลุดจากอาการเคลิ้ม จีเอถึงได้รู้สึกตัว หันไปส่งยิ้มแห้งๆกลับไปหาคนที่กำลังทำหน้างงตาตื่น
“เอ่อ ฉ...ฉันหมายถึง ไปกินข้าวกัน ฉันไปเลี้ยงข้าวคุณน่ะค่ะ”
“อ๋อ… ได้ค่ะ แล้วแต่คุณจีเอเลย”
จีเอยิ้มกว้างที่อีกคนตอบรับข้อเสนอ ดึงมือจีซูขึ้นมากุมไว้แน่นด้วยความดีใจ “ถ้างั้น พรุ่งนี้ หกโมงเย็น เจอกันที่นี่ได้ไหมคะ แล้วออกไปกินข้าวด้วยกัน”
“โอเคค่ะ… พรุ่งนี้หกโมงเจอกัน ...งั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณมิจู คุณจีเอ” จีซูโค้งบอกลาแล้วเดินหันหลังกลับไปอีกครั้ง ส่วนจีเอยังคงโบกมือค้างอยู่อย่างนั้นและส่งเสียงไล่หลังคนที่เพิ่งเดินกลับไป
“เบอร์ฉันอยู่ในใบประกาศ มีอะไรโทรมาได้นะคะ ส่วนคาทอล์ค yoojiae93 นะคะ ไอจีก็ใช้ชื่อนี้นะ…โอ๊ย มิจู มาห้ามฉันทำไมเนี่ย”
มิจูต้องดึงจีเอที่ทำท่าจะเดินตามเจ้าของห้อง 603 ไปให้ได้กลับเข้าห้องพร้อมกับปิดประตู “จะบอกเค้ายันชื่อแม่เลยไหมละ
คีพลุคหน่อยดิพี่ เราต้องทำตัวให้น่าค้นหาสิ”
“ทำไงอ่า ฉันอยากให้เค้ามาค้นหาทุกอย่างในตัวฉันจะแย่อยู่แล้ว ฮือ~ คนอะไรทำไมน่ารักขนาดนี้~~”
จีเอจับไหล่รูมเมทเขย่าๆ จนหัวหมุน “ต้องทำยังไงจะได้คุยกับเค้าอีกอ่า”
“พรุ่งนี้ก็เจอแล้วไหมอะ” มิจูมองบนใส่คนตรงหน้า เพิ่งจะหันหลังกลับไปไม่ถึงนาที อยากคุยอีกละ อะไรจะคลั่งกันขนาดนั้นคะคุณ
“ฉันอยากคุยตอนนี้เลยอะ ทำไงดี เอ๊ะหรือว่า… ทำของตกลงไปตรงระเบียงอีกดีกว่า เอาอะไรดีอะมิจู ตุ๊กตาอีกดีไหม มันจะมุกเก่าไหมอะ หรือจะเสื้อดี ผ้าเช็ดตัวก็น่าจะได้นะ หรือว่าจะ...” คนผมบลอนด์วิ่งวุ่นไปทั่วห้อง หยิบของชิ้นนู้นชิ้นนี้ทีอย่างตัดสินใจไม่ได้
“บราเลยไหมละพี่”
“เออ ก็ดูตรงประเด็นดี”
“เฮ้ย ฉันพูดเล่นโว้ย ...ใจเย็นๆก๊อนน ยูจีเอ๊~” มิจูถึงขั้นกุมขมับที่จีเอดันเห็นดีเห็นงามถึงขั้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกตัวที่สีสวยที่สุดมาเลยทีเดียว
จีเอชะงักพอโดนรุ่นน้องร้องห้าม เก็บบราลายมูมินเข้าลิ้นชัก แล้วเดินมานั่งใช้ความคิดที่เตียงของตัวเอง
แต่ว่าภายในเวลาไม่ถึงนาที ก็ดูเหมือนจีเอจะคิดอะไรออกขึ้นมาจนได้ คนผมบลอนด์จู่ๆก็เด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียง ทำเอามิจูสะดุ้งเฮือก
“นี่! ฉันนึกออกละ…”
“จะเอาอะไรลงไปล่ะ”
“ตัวฉันเองนี่แหละ!”
“เฮ้ย...”
“เออ งั้นฉันไปก่อนละ แล้วก็... ห้าพันที่แกค้างฉันไว้ ฉันยกหนี้ให้ วันนี้ฉันอารมณ์ดี ไปก่อนนะ!”
จีเอไม่รอให้มิจูที่กำลังอ้าปากค้างได้ถามอะไรต่อ เธอหันมาโบกมือรูมเมทแล้วกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดอย่างอารมณ์ดีออกจากห้องไป
ภารกิจตามหาตุ๊กตาหายคราวนี้ นอกจากเธอจะได้ของคืนมาอย่างปาฏิหาริย์แล้ว
ยังได้เจอคนที่ใจตามหามานานอีกต่างหาก... โอ๊ย ยูจีเอ เธอนี่มันก็น้ำเน่าใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย~
คนผมบลอนด์แอบหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวขณะที่วิ่งลงบันไดไปยังชั้นหก ห้อง 603 ที่ที่มีสิ่งที่เธอจะตามหาเป็นอย่างต่อไปต่อจากตุ๊กตามูมิน… คุณซอจีซู ~
.
.
.
“เป็นเอามากนะเนี่ยพี่ฉัน...” มิจูส่ายหัวแล้วหัวเราะเบาๆ กับความใจเร็วของรูมเมทรุ่นพี่ ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นจีเอเป็นแบบนี้เวลาเจอคนที่ติ่งหรือคนที่ปลื้ม แต่กับคุณจีซูคนนี้ พี่เธอเป็นเอามากกว่าปกติจริงๆ...
มิจูเดินไปหยิบมือถือแล้วเดินออกไปที่ระเบียง กะว่าจะไปนั่งรับลมเล่นโซเชียลซักหน่อยก่อนจะออกไปหาข้าวเย็นกินอีกรอบ
เอ๊ะ นี่เธอหิวอีกแล้วเหรอเนี่ย…
“ว้าย!!”
“เฮ้ย!!”
แต่ยังไม่ทันที่มิจูจะได้กดเข้าแอพอะไร จู่ๆ วัตถุประหลาดอันเปียกชุ่มก็เหมือนหลุดลงมาจากฟากฟ้า หล่นแปะใส่หน้ามิจูเข้าพอดี ตามด้วยเสียงตกใจ ที่แน่ๆ เป็นเสียงของมิจูเองเสียงหนึ่ง แต่อีกเสียงหนึ่งดูเหมือนจะดังมาจาก…
ห้องชั้นบน...
มิจูหยิบวัตถุประหลาดที่เกาะหน้าอยู่ออกมาดู เป็นผ้าเช็ดหน้าสีแดงผืนหนาอันเปียกชุ่มที่เจ้าของคงยังไม่ได้บิดน้ำออกก่อนตาก แต่เผลอทำหลุดมือลงมาก่อน
“703 คะ อยู่ที่ระเบียงไหมคะ พอดีฉันทำผ้าเช็ดหน้าหลุดมือหล่นลงไปน่ะค่ะ” เสียงเล็กของผู้หญิงผู้เป็นเจ้าของห้องด้านบนตะโกนลงมาคุยด้วย
“อยู่ค่า ตอนนี้ผ้าคุณอยู่ในมือฉันนี่แหละค่ะ” มิจูตะโกนกลับขึ้นไป “ให้เอาขึ้นไปให้ไหมคะ”
“ขอบคุณมากเลยค่ะ ฉันอยู่ 803 นะคะ”
“กำลังจะขึ้นไปค่า”
มิจูกำผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือแล้วเดินออกมาจากห้อง เมื่อพิจารณาผ้าเช็ดหน้าสีแดงที่เธอกำไว้ สายตาก็ไปพบเข้ากับเส้นด้ายปักสีเหลืองที่เด่นสะดุดตาอยู่บนผ้าผืนนั้น คงจะเป็นตัวอักษรย่อของชื่อเจ้าของผ้าที่ปักไว้ว่า ‘ซ.จ.’
“ซ.จ. เหรอ อืม…
.
.
.
หวังว่า… ฉันจะโชคดีได้เจอคนน่ารักเหมือนที่พี่จีเอเจอบ้างละนะ”
-end-
ความคิดเห็น