คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SF] Break (Jisoo & Jiae) EP.6
EP.6
Break everything = ถล่มให้ราบ
จีเอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดี ๆ จีซูถึงกลายเป็นแบบนี้
ถ้าจะพูดให้ละเอียดก็คือ ตั้งแต่วันนั้น...
“เฮ้อ…”
จีเอผลักเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าไปไว้ข้างโต๊ะ และฟุบลงกับคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์อย่างหมดแรง ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เธอไม่มีสมาธิทำอะไรเอาเสียเลย
ไม่ต้องพูดถึงงานบัญชีของเธอที่ต้องเช็คตัวเลขละเอียดยิบหรอก กะอีแค่เอกสารง่าย ๆ หรืออีเมล์ที่จะตอบเจ้านายก็พิมพ์ผิด ๆ ถูก ๆ อยู่นั่นจนต้องแก้แล้วแก้อีกหลายรอบ
จีเอเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ และเพื่อนร่วมงานหลายคนก็ยังเข้าใจดีว่าเธอไม่ได้เป็นคนอู้งาน จึงแวะเวียนเข้ามาไถ่ถามเป็นห่วงกันมากเป็นพิเศษว่าเธอมีปัญหาอะไรรบกวนจิตใจอยู่หรือเปล่า เธอรู้ดี แต่ไม่ได้ตอบอะไรกับพวกเขาไป
ก็มีน่ะสิ… แน่นอนที่สุด
เสียงกริ่งประตูบ้านที่ไม่มีคนตอบรับ
กุญแจประตูบ้านที่ล็อคแน่นหนา
ข้อความที่ถูกกดเข้ามาอ่านแต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา
หลายสิบมิสคอลที่เธอฝากไว้แต่ไม่มีการโทรกลับ
นั่นแหละ… สิ่งที่กวนใจจีเอทั้งหมด
ทำไมอยู่ดี ๆ จีซูถึงกลายเป็นแบบนี้
จีเอถอนหายใจยาว ๆ อีกครั้งเมื่อนึกถึงจีซู เธอหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าที่ชื่ออีกฝ่ายในโปรแกรมแชท ข้อความที่เธอส่งไปอยู่ฝ่ายเดียวถูกอ่านหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข้อความอะไรจากจีซูตอบกลับมาอยู่ดี ไม่ว่าเธอจะพยายามรีเฟรชมือถือด้วยวิธีใดก็ตาม เธอพิมพ์ข้อความใหม่ส่งไปอีก หน้าจอในแชทมีแต่ข้อความของเธอขึ้นเรียงเป็นพรืดอยู่เต็มฝั่งด้านซ้าย
Jiae: อย่าหายไปแบบนี้เลยนะคะ
Jiae: ฉันอยากเจอคุณ
Jiae: อยากคุยกับคุณ
Jiae: ได้โปรด ตอบฉันหน่อยเถอะนะคะ
จีเอกดล็อคมือถือและคว่ำหน้ามันไว้อย่างเหนื่อยใจ แอบรู้สึกเห็นด้วยกับคำที่รุ่นพี่ซูจอง รุ่นพี่ที่สนิทด้วยที่สุดในแผนกเคยว่าเธอเอาไว้ว่า เธอเองชักจะ ‘เป็นเอามาก’ ไปหน่อยแล้ว
“ไม่ไหวก็กลับบ้านไปพักไป…”
“งือ… พี่ซูจอง~ คิดถึงจีซู...”
รุ่นพี่ซูจองเดินมาตบไหล่คนที่กำลังฟุบอยู่ จีเอเงยหน้าขึ้นมองแล้วหันไปเกาะแขนรุ่นพี่ ซูจองลูบผมเจ้าของสีหน้างอแงที่เข้ามากอดเธอไว้
ซูจองเป็นเพียงคนเดียวที่จีเอไว้ใจเล่าเรื่องของจีซูให้ฟัง เธอได้ฟังตั้งแต่วันเริ่มแรกที่เจ้าของรถจอมซุ่มซ่ามไปทำกระถางต้นไม้บ้านจีซูแตก และจีเอก็ตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับความใจดีของเจ้าของบ้านหลังนั้นจนแวะเวียนไปหาทุกวันหลังเลิกงาน แม้ว่าจะยังขับรถไม่คล่อง หรือต้องนั่งแท็กซี่ไปทุกวันก็ตาม จนมาถึงวันที่จีเอโดนจีซูตัดขาดการติดต่ออย่างสิ้นเชิงเมื่ออาทิตย์ก่อน ทำให้จีเอหน้างอมาทำงานทุกวันจนถึงวันนี้
เธอยังเคยบ่นกับจีเอไปอย่างไม่จริงจังนักว่าคงจะเป็นเอามากจริง ๆ เพราะแค่เอ่ยชื่อจีซูขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร รุ่นน้องคนนี้ก็จะเล่าด้วยสีหน้ามีความสุขและยิ้มกว้างจนตาหยี
ไม่เหมือนช่วงนี้ ที่พอทักเรื่องนั้นขึ้นมาแต่ละที จีเอก็คอตกหน้าหงอย ต้องมายืมไหล่เธอซบทุกครั้งไป
“คิดถึงก็ไปหาเค้าสิยะ มารอเค้าตอบแชทอยู่ทำไม เค้าคงจะตอบแกหรอกถ้าเค้าโกรธแกอยู่น่ะ”
“ก็ฉันไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไรนี่ ไปหาเค้าที่บ้านเค้าก็ไม่เคยออกมาเปิดประตูให้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะล็อคประตูบ้านด้วยซ้ำ เดี๋ยวนี้ทั้งล่ามโซ่ ทั้งล็อคแม่กุญแจ ฉันกดกริ่งจนจะโดนเจ้าของร้านขนมข้าง ๆ ออกมาด่าอยู่แล้ว… ท้อแล้วเนี่ย”
“แล้วจะยังไงอะ… จะเลิกลุยต่อแล้ว?”
ซูจองพูดพลางเท้ามือกับโต๊ะทำงานของจีเอที่ไหลกลับไปฟุบหน้าลงกับคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์อีกรอบ เสียงงอแงเบา ๆ เล็ดรอดผ่านท่อนแขนที่ฟุบลงนอนออกมา
“จะลุยยังไงล่ะ เค้าไม่เปิดโอกาสให้ฉันทำอะไรเลย”
รุ่นพี่ยกมือขึ้นตบไหล่คนน้องเบา ๆ ด้วยความเห็นใจปนเอ็นดู ถึงเธอจะหมั่นไส้ความดี๊ด๊าของจีเอที่ทำให้คนโสดอย่างเธออิจฉาเมื่อก่อนหน้านี้ แต่พอเห็นจีเอหงอยลงไปถนัดตาแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้
ตอนนั้นเองที่ซูจองปิ๊งไอเดียอะไรบางอย่างขึ้นมา เธอรีบเขย่าไหล่ให้คนที่กำลังฟุบอยู่เงยหน้าขึ้นมาคุยด้วย
“ถ้าเค้าไม่เปิด แกก็พังเข้าไปเลยสิ”
-----
“นี่ถามจริง ๆ เหอะ รถตัวเองก็มี ทำไมต้องเอารถผมมาด้วย จะเอาไปทำอะไรกันแน่เนี่ย”
“จะห่วงรถอะไรหนักหนาฮะ ยองแจ นั่งเงียบ ๆ ไปเลยไป”
“ผมไม่ได้ห่วงรถแล้ว ผมห่วงตัวเอง! พี่กำลังขับ 140 อยู่นะโว้ย! ขับไม่เป็นก็ขับช้า ๆ หน่อยเถอะ!”
ชายหนุ่มนั่งตัวแข็งจับสายเซฟตี้เบลท์ไว้แน่น รถวิ่งฉิวจนเห็นภาพข้างทางเป็นเพียงแค่เส้นเขียว ๆ ที่แวบผ่านไป จีเอไม่มีทีท่าว่าจะฟังเสียงห้ามปรามของเขาเลย
ยองแจรู้สึกว่าตัวเองพลาดอย่างมหันต์ที่เขายอมให้จีเอแทรกตัวไปนั่งที่เบาะคนขับได้ ทั้ง ๆ ที่จีเอยังไม่รู้แม้แต่วิธีเปิดไฟเลี้ยวด้วยซ้ำ เขายังนึกว่าที่จีเอมายืมรถเย็นวันนี้ เพราะจะขอให้พาไปสอนขับรถเสียอีก แต่ที่ไหนได้ พอแม่คุณจับพวงมาลัยได้ก็เหยียบคันเร่งจนมิด แถมยังไม่บอกว่าจะพาไปที่ไหนอีกด้วย อีกทั้งวันนี้อารมณ์ของจีเอยังดูคุกรุ่นและเกรี้ยวกราดผิดจากปกติ ไม่รู้ไปโกรธอะไรใครมา
อย่างน้อยถ้าจะต้องตายวันนี้ ก็ขอให้รู้ที่ที่ตัวเองจะไปตายหน่อยเถอะ!
ชายหนุ่มหลับตาปี๋คิดในใจ
“ถึงละ!”
คนอายุมากกว่ากระแทกเบรคเสียงดังเอี๊ยด พอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ยองแจก็จับสำรวจตัวเองว่ายังอยู่ครบดีทั้ง 32 ชิ้น มีเพียงแค่ใจที่หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเท่านั้น และรถมาหยุด (อย่าเรียกว่า ‘จอด’ เลย จีเอยังไม่เคยทำสิ่งนั้นได้ ที่เธอทำได้คือ เร่งไปข้างหน้า กับ หยุดอยู่กับที่ แค่นั้น) อยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งใกล้กับร้านเบเกอรี่ที่จีเอชอบมาซื้อไปทานบ่อย ๆ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นใคร
จีเอกดกระจกลงและชะเง้อมองเข้าไปในบ้าน ไม่มีทีท่าว่าจะลงไปกดกริ่ง หรือเรียกหาใครในบ้านหลังนั้น ยองแจมองไม่เห็นสีหน้าของหญิงสาว แต่คิดว่าเธอคงกำลังลังเลอะไรบางอย่างอยู่
“จะมาซื้อขนม หรือจะมาหาใครที่บ้านนี้อะ”
“อย่างหลัง”
“บ้านใครเนี่ย”
“ชื่อจีซู เธอไม่รู้จักหรอก”
“แล้วทำไมไม่ลงไปกดกริ่งละ”
“ถ้าเค้าเห็นหน้าฉัน เค้าไม่มาเปิดแน่ แค่เห็นรถฉันเค้าก็ไม่มาแล้ว ฉันถึงต้องยืมรถเธอมาไง”
“อ้าว… แล้วจะทำไง”
จีเอไม่ตอบแต่กดปิดกระจกและเข้าเกียร์ถอยหลัง ตั้งท่าจะจอดตรงที่ว่างหน้าบ้านหลังนั้น ยองแจนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่ามือใหม่หัดขับรถชนิดที่ว่าไม่รู้ซ้ายรู้ขวาจะพยายามทำอะไรที่เรียกว่าการจอดรถให้ได้ จีเอเหยียบคันเร่งถอยแล้วก็หยุดไปเหมือนลังเล ยองแจสังเกตว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองภาพด้านหลังรถที่แสดงขึ้นบนหน้าจอเลย เขาคิดว่าจีเอคงจะดูไม่เป็นเลยยังไม่กล้า
“ให้ผมลงไปดูข้างหลังให้แทนไหม”
“ไม่ต้อง นั่งนี่แหละ”
คนขับหันมาสั่งคนนั่งเบาะข้างเสียงแข็ง เธอเปลี่ยนเกียร์เป็นเดินหน้าห่างออกไปจากประตูรั้วของบ้านนั้นพอสมควร ถึงตรงนี้ยองแจมองด้วยสายตาสับสน รถของเขาอยู่ในท่าที่ช่างไกลกับคำว่า ‘จอดรถ’ อย่างสิ้นเชิง เพราะท้ายรถหันเข้าหาประตูบ้าน นั่นทำให้ดูเหมือนว่าจีเอตั้งใจจะถอยรถเข้าบ้านไปเลยมากกว่า…
บ้าน่า… ประตูบ้านปิดอยู่อย่างงี้จะถอยเข้าไปได้ยังไงกัน มีแต่ต้องชนฝ่าเข้าไปเท่านั้นแหละ....
ชนฝ่าเข้าไป…
ชิบหายแล้ว!!!!
“พ.. พี่จีเอ อย่าทำแบบนั้นนะเว้ย… เฮ้ย!!!!!!!!”
โครม!!!!!!!
ยองแจพยายามส่งสายตาขอร้องแต่ไม่ทันแล้ว จีเอตัดสินใจเข้าเกียร์ถอยหลังพร้อมเหยียบคันเร่งจนมิดในวินาทีนั้น รถฮอนด้าซีวิคสีขาวของยองแจพุ่งถอยหลังด้วยความเร็วสูงชนเข้ากับประตูรั้วไม้บ้านจีซูเข้าโครมใหญ่ เสียงดังสนั่นจนคนแถวนั้นมองมาเป็นตาเดียว
“ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย! โอ๊ยย รถกู… เฮ้ย ๆ ๆ พอแล้วพี่ ทีเดียวก็พอแล้ว!! หยุด!!!!!”
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เพล้ง!!!!!
แต่จีเอไม่ได้ฟังและไม่สนใจฟัง เธอเดินหน้าอีกรอบและถอยชนซ้ำเข้าไปที่เดิม คราวนี้ดังสนั่นกว่าครั้งแรกเพราะประตูรั้วไร้เรี่ยวแรงโงนเงนแล้วพังล้มตึงหงายหลังไป เท่านั้นยังไม่พอ ยังล้มลงไปหล่นทับกระถางต้นไม้ที่จัดไว้ข้าง ๆ จนแตกระเนระนาด
เสียงดังสนั่นขนาดนี้ เจ้าของบ้านก็รีบวิ่งออกมาดูทันที หน้าตาดูตกใจกับสภาพหน้าบ้านที่ราบเป็นหน้ากลอง และพอได้เห็นหน้าจีเอที่เปิดประตูรถลงไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงเข้มด้วยความโกรธจัด เดินขึงขังมาเผชิญหน้ากับคนขับรถที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน
“คุณนี่เอง! เมื่อไหร่จะเลิกสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเค้าซักทีนะ!!”
“ที่ฉันต้องทำแบบนี้ ก็เพราะคุณนั่นแหละ!”
“คุณจะบอกว่าฉันสมควรถูกพังประตูบ้าน เพราะตัวฉันเองงั้นสิ?!”
“ก็ถ้าคุณยังไม่ยอมคุยกับฉันดี ๆ มันจะไม่พังแค่ประตูบ้านแน่!”
“เธอนี่มัน…”
“เดี๋ยว ๆ พวกคุณครับใจเย็น ๆ กันก่อน… พี่จีเอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในที่นั้นเห็นท่าไม่ดี ก็รีบเปิดประตูออกมาจากรถหวังจะช่วยห้ามทัพ เขาหยุดยืนอยู่ข้างจีเอ สายตามองฝั่งเจ้าของบ้านที ฝั่งจีเอที เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปโกรธอะไรกันมาแต่ชาติปางไหน ถึงแค่เห็นหน้ากันก็ขึ้นเสียงได้ขนาดนี้ โดยเฉพาะจีเอ ที่ตลอดเวลาที่เขารู้จักผู้หญิงคนนี้มา เขาก็เพิ่งจะเคยเห็นจีเอฟิวส์ขาดก็วันนี้แหละ
แทนที่จีเอจะเป็นคนตอบคำถามนั้น แต่กลับเป็นเจ้าของบ้านพูดสวนยองแจขึ้นมาแทน
“อ้าว คุณก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย… ดีเลย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงคนนี้มาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันไม่เว้นแต่ละวัน เพราะการขับรถโง่ ๆ แบบนี้นี่แหละ คุณควรพาผู้หญิงคนนี้ไปหัดขับรถซะ หรือไม่ก็ไม่ต้องให้เธอออกจากบ้านมาเลยก็ยิ่งดี
อ้อ… แต่ตอนนี้ คุณรีบพาแฟนของคุณแล้วก็ตัวคุณเองออกไปจากบ้านของฉันดีกว่า ฉันไม่มีอารมณ์มาต้อนรับใครทั้งนั้น ค่าเสียหายอะไรเอาไว้คุยกันวันหลังละกัน ขอโทษที่เสียมารยาทนะ”
เจ้าของบ้านยืนกอดอกหน้าตาบอกบุญไม่รับมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคน เหมือนจะบอกว่าทำไมยังไม่ออกไปกันเสียที แล้วก็เป็นจีเอที่ถามสิ่งที่ทั้งสองสงสัยออกมา
“เมื่อกี๊คุณว่าฉันเป็นอะไรกับเขานะ?”
“ก็แฟนคุณไง…” จีซูกระแทกเสียงเน้นคำตอบ ก่อนที่จะโบกมือไล่ทั้งสองคนอีกครั้ง “รีบ ๆ ไปกันได้แล้ว เออ หรือจะเอาเงินมาไว้ก่อนซักแสนสองแสนก็ได้นะ มัดจำไว้ก่อน”
นี่.. คุณจีซู อย่าบอกนะว่าที่แท้ก็หึงเรากับยองแจเนี่ย…
อย่างนี้ต้องจัดการล่ะ > <
ขณะที่จีเอลอบอมยิ้มอยู่ในใจ ยองแจที่หน้าตาตกใจยิ่งกว่ารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“แฟน?! ผมกับพี่จีเอเนี่ยนะ!? ผมไม่---”
“ชู่ว…”
จีเอหันไปทำปากจุ๊ ๆ ใส่ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอพอจะรู้แล้วว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าต่อไปอย่างไรดี
“ยองแจอา… กลับไปก่อนนะ เรื่องรถเธอเดี๋ยวฉันจัดการให้ทีหลัง
เพราะตอนนี้ฉันต้องบอกเรื่องของเราให้คุณเจ้าของบ้านเค้าฟังก่อน เค้าจะได้เข้าใจอะไร ๆ ได้ถูกต้อง
ดีไหมละคะ คุณจีซู…”
ความคิดเห็น