คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] Break (Jisoo & Jiae) EP.5
EP.5
Broken heart = อกหัก
เช้าวันใหม่ที่สดใสของจีซู เริ่มต้นด้วยข้อความที่ทำให้เธออารมณ์ดีสองข้อความ
ข้อความแรก เป็นข้อความแจ้งเตือนจากธนาคารว่าเธอได้รับเงินค่าจ้างจากการถ่ายรูปเมื่ออาทิตย์ก่อนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งจะต่อชีวิตเธอไปได้อีกหลายเดือน
ส่วนข้อความที่สองมาพร้อมกับอิโมติคอนรูปหัวใจที่ท้ายประโยค…
Jiae: เย็นนี้เจอกันนะคะ♡
จีซูแอบอมยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึงเจ้าของข้อความนั้น ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา จีเอแวะเวียนมาทานข้าวเย็นกับเธอทุกวัน
หลังจากโดนจีซูว่าเรื่องไม่อยากให้ขับรถไป จีเอก็ยังจะอุตส่าห์นั่งแท็กซี่มาหาทุกเย็น และยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว หยอดคำหวานใส่อีก เมื่อโดนเจ้าของบ้านต่อว่าว่าทำไมเธอต้องลำบากมาหาด้วย
“ก็ทำไมละคะ ฉันไม่เรียกมันว่าความลำบากหรอกค่ะ ถ้าฉันมีความสุข”
บางทีจีเอก็ควรไปขายขนมครกจริง ๆ นะ...
และด้วยความที่รู้ว่าจีซูกำลังช็อตอย่างหนัก จีเอจึงไม่เคยมามือเปล่าแต่หอบหิ้วทั้งของสด ผักสด มาทำกับข้าวให้ทานบ้าง บางวันที่เธอขี้เกียจทำก็ซื้ออาหารสำเร็จรูป หรือไม่ก็ของหวานมานั่งทานด้วยกัน แม้แต่อาหารแมวของนุนอี จีเอก็ยังนึกถึงและซื้อติดไม้ติดมือมาด้วยเสมอ ทุกครั้งที่มาก็ซื้อมาเยอะแยะเสียเหลือเกินราวกับว่าเธอเป็นผู้ประสบภัยน้ำท่วมอะไรทำนองนั้น (แต่จริง ๆ แล้วเป็นผู้ประสบภัยจากโรคทรัพย์จางมากกว่า)
เพราะอย่างนั้น จีซูเลยวางแผนว่าจะตอบแทนบุญคุณที่จีเอช่วยให้เธอผ่านพ้นเดือนแห่งความถังแตกมาได้โดยไม่ต้องใช้รามยอนประทังชีวิต ด้วยการแอบไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารสุดหรูที่จีเอเคยบ่นว่าอยากทานไว้ และจะเซอร์ไพรส์อีกชั้นด้วยการตอบตกลงสอนจีเอขับรถเสียทีหลังจากปฏิเสธเค้ามานาน
บ่ายวันนี้ จีซูผู้ซึ่งอารมณ์ดีเทียบเท่ากับคนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง จึงไปถอยรถมินิออสตินสีฟ้าของตัวเอง (ที่จอดทิ้งมาเป็นเดือน ๆ เนื่องจากกระเป๋าตังกรอบจนไม่มีเงินเติมน้ำมัน) ออกมาจากโรงจอดรถและพาไปขัดสีฉวีวรรณที่ร้านล้างรถใกล้บ้าน
ระหว่างนั่งรอเจ้าลูกชายอาบน้ำ จีซูก็หยิบมือถือขึ้นมาตอบแชทที่เธออ่านค้างไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าด้วยสีหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
Js: ก็มาทุกวันจะต้องบอกทำไมอีก
แต่ข้อความที่ตอบช่างเย็นชาตรงกันข้ามกับสีหน้ามีความสุขตอนนี้ซะเหลือเกิน จีซูยังเลือกที่จะคีปลุคคูล ๆ ไม่เลิก แม้ในใจจะเริ่มชอบอีกฝ่ายขึ้นมาบ้างแล้วก็ตาม ส่วนหนึ่งก็คงเพราะเธออยากรู้ว่าจีเอจะงัดไม้ไหนขึ้นมาใช้กับเธออีกบ้างเพื่อให้เธอยอมใจอ่อนนั่นแหละและเย็นนี้เธอก็คงจะต้องทิ้งลุคคูล ๆ ไว้แค่ตรงนี้ เพราะเธอปล่อยให้จีเอรุกหนักมามากพอแล้ว
คราวนี้ก็ถึงตาเธอบ้างแล้วละ…
ผ่านไปเกือบ ๆ ครึ่งชั่วโมง จีซูก็ได้ขับรถที่ล้างเสร็จเรียบร้อยออกมาจากร้าน เธอยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจีเอจะมา เธอเลยตัดสินใจไปแวะห้างเพื่อหาซื้อของอะไรเล็กน้อยไว้เป็นของขวัญให้จีเอซักหน่อย
จีซูมุ่งตรงไปยังร้านตุ๊กตาหน้าตาคล้ายฮิปโปสีขาวที่จีเอชอบมากถึงขั้นคลั่งไคล้ เรียกได้ว่าถ้าสิ่งของชิ้นไหนสามารถใส่ลายมูมินเข้าไปได้ จีเอก็มีครบเกือบหมดทุกแบบ ยกเว้นก็แต่รถที่ขับอยู่เท่านั้นที่เจ้าตัวบอกว่ายังหาร้านรับวาดลายมูมินลงบนรถไม่ได้
เดินเลือกอยู่นาน จีซูก็ตระหนักได้ถึงข้อสำคัญข้อนี้ นั่นก็คือ เธอไม่รู้ว่าจีเอยังไม่มีของชิ้นไหนบ้าง และที่ดูผ่าน ๆ ตามาทั้งหมด ก็คุ้น ๆ เหมือนว่าจีเอจะมีหมดแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตา ผ้าพันคอ หมอน ผ้าห่ม หรือเคสโทรศัพท์ เธอไม่อยากซื้ออะไรซ้ำ แต่ก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะซื้ออะไรดี
สุดท้ายจีซูก็เดินมาหยุดอยู่ที่ตู้กระจกหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานสาวที่จีซูอ่านเห็นจากป้ายชื่อว่าชื่อ พัค มยองอึน พยายามสอบถามว่าเธออยากได้อะไร จีซูได้แต่ไหวไหล่เป็นเชิงว่าเธอเองก็จนปัญญาจะตอบคำถามนั้นเช่นเดียวกัน
“อืมม… มีอะไรที่มันเป็นแบบ… ของแปลก ๆ หรือคอลเลคชั่นพิเศษ ที่คนอื่นยังไม่น่าจะมีไหมคะ”
พนักงานนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อ๋อ… ถ้าอย่างนั้น ลองดูเป็นนาฬิกาข้อมือทางด้านนี้ไหมคะ ตัวหน้าจอจะเป็น Smart screen ลายมูมิน คมชัดมาก ๆ เลยค่ะ”
จริงด้วย! เธอไม่เคยเห็นจีเอใส่นาฬิกาข้อมือเลย…
จีซูเดินตามไปดูด้วยความสนใจ นาฬิกาคอลเลคชั่นที่ว่านั้นก็สมกับคำชมที่พนักงานว่าจริง ๆ หน้าปัดที่เป็นจอคล้ายกระดาษที่เรียกว่า E-ink แสดงผลได้สวยสมชื่อ
“แล้วทำไมคนไม่ค่อยมีกันเหรอคะ ฉันว่ามันสวยเลยนะเนี่ย”
จีซูหยิบนาฬิกาที่พนักงานส่งให้มาลองทาบกับข้อมือของเธอที่น่าจะพอ ๆ กันกับคนที่เธอจะซื้อให้ ส่วนพนักงานสาวทำหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยตอนที่โน้มตัวเข้ามากระซิบใกล้ ๆ กับจีซู “ราคามันค่อนข้างแรงอยู่น่ะค่ะ คนก็เลยจะไปซื้อตัวที่เป็นเข็มมากกว่า”
คุณลูกค้าพอพลิกป้ายไปดูราคาก็ลมแทบจับ รีบยื่นคืนให้พนักงานรับกลับไปทันที “แพงเบอร์นี้ ใช้ย้อนเวลาได้ไหมคะเนี่ย”
พนักงานหลุดขำพรืด และผายมือไปอีกฝั่งหนึ่งของตู้กระจกแทน “ถ้างั้น ฉันแนะนำเป็นตัวเข็มดีกว่าค่ะ เป็นคอลเลคชั่น Winter 2016 ล่าสุดที่ออกมาแล้วค่ะ มีหลายสีเลยนะคะ สีฟ้าก็น่ารักค่ะ…”
จีซูเลือกนาฬิกาออกมาหลายสี ทาบไปทาบมาอยู่นานสองนาน สรุปก็ตัดสินใจได้ว่าจะซื้อสีฟ้าที่พนักงานแนะนำ เพราะนอกจากจะเป็นสีที่จีเอชอบแล้ว ตัวเรือนก็ไม่ใหญ่มากเหมาะกับข้อมือบาง ๆ ของจีเอได้เป็นอย่างดี
เธอรับกล่องนาฬิกาที่ถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญลายมูมินมาจากพนักงาน ระหว่างที่กำลังรอเงินทอนอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นวิ่งปรี่เข้ามาในร้าน ตรงไปที่ชั้นตุ๊กตามูมินที่เธอยืนหันหลังให้พอดี
“มูมินนนนน งื้อออ น่าร้ากกกก”
เสียงนี้คุ้นหูจีซูเป็นอย่างดี…
คนที่กำลังรอเงินทอนค่อย ๆ หันหน้าไปดู เสียงที่เธอคุ้นหูก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่เธอตั้งใจมาซื้อของให้นี่แหละ!
จีซูตกใจรีบเอามือที่ถือของที่จะให้จีเอซ่อนไว้ด้านหลัง และคงกำลังจะเดินเข้าไปทักแล้วถ้าอีกฝ่ายไม่ยกมือโบกเรียกให้ผู้ชายคนหนึ่งเดินตามเธอเข้ามาในร้านเสียก่อน
“ยองแจอา… เข้ามานี่สิ เลือกให้หน่อยว่าเอาอะไรดี”
“มีจนเต็มห้องแล้วยังจะซื้ออีกเหรอ”
“ซื้อให้หน่อยน้าาา นะๆๆๆ ก็มันน่ารักหมดเลยนี่~”
จีซูรีบหลบเข้าหลังชั้นวางของอีกชั้นหนึ่งด้วยความรวดเร็ว ลอบมองชายร่างสูงที่เดินเข้ามาหยุดยืนข้างจีเอ เขาหน้าตาดีทีเดียว แววตาคมเข้ม การแต่งกายดูดีเสริมบุคลิกเคร่งขรึมให้ชัดขึ้น เมื่อจีเอส่งยิ้มให้ยองแจ ใจเธอก็หายวูบไปเฉย ๆ และเมื่อจีเอยกมือขึ้นเกาะแขนผู้ชายคนนั้น พูดด้วยน้ำเสียงกับแววตาออดอ้อนขอให้ซื้อตุ๊กตามูมินให้เธอ จีซูก็รู้สึกเหมือนถูกรองเท้าผ้าใบชุบน้ำฟาดใส่จนหน้าชา
นี่มันอะไรกัน…
“ไปซื้อของที่ต้องใช้จริง ๆ ได้แล้วน่า จะให้ผมมาช่วยเลือกไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นผมจะกลับก่อนแล้วนะ”
“ยองแจ ทำไมใจร้ายจังอ่า”
ผู้ชายคนนั้นส่ายหน้าพลางต่อว่าคนตัวเล็กกว่าแบบยิ้ม ๆ เขายกมือขึ้นขยี้ผมของจีเอ แล้วจูงมืออีกฝ่ายออกจากร้าน มีเสียงประท้วงงุ้งงิ้งเล็กน้อยของจีเอไล่หลัง แต่เธอก็ยอมตามไปแต่โดยดี
จีซูยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ทั้งสองคนออกไปแล้ว แต่ภาพเหตุการณ์ยังคงติดตา ฉายวนซ้ำไปมาอยู่ในหัวของจีซู มือทั้งสองข้างห้อยตกอยู่ข้างตัวและอ่อนแรง ถุงของขวัญพลัดลื่นตกลงกับพื้น เนิ่นนานกว่าจีซูจะรู้สึกตัวและก้มลงเก็บมัน
ภาพฝันที่วาดไว้พังครืนไม่เป็นท่า หัวใจของเธอก็เช่นเดียวกัน…
เธอได้แต่คิดซ้ำไปมาซ้ำมา
แล้วทั้งหมดที่จีเอทำให้กับเธอล่ะ เธอทำอย่างนั้นเพื่ออะไร
เธอไม่เข้าใจ…
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
.
.
.
จีซูหอบร่างตัวเองขึ้นขับรถมุ่งตรงกลับบ้าน ถอยเข้าจอดในโรงจอดรถและยกผ้าขึ้นคลุมทันทีราวกับว่าจะไม่ขับมันออกไปไหนอีกแล้ว
เธอโทรยกเลิกนัดที่ร้านอาหาร ยกกระถางต้นไม้ที่วางกั้นไว้ไม่ให้คนมาจอดเข้ามาในรั้วบ้าน ล็อคกุญแจประตูรั้วอย่างแน่นหนาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน และเมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็กดล็อคลูกบิดประตูทุกบานที่เธอนึกออก
เจ้าแมวลอบมองสิ่งที่เจ้าของของมันทำด้วยความฉงน มันคงไม่เคยเห็นจีซูทำแบบนี้มาก่อนในชีวิต จีซูดึงตัวแมวสีขาวขึ้นมาไว้บนตักเมื่อเธอหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น โยนถุงใส่กล่องของขวัญลายมูมินลงบนโต๊ะหน้าทีวี นุนอีร้องเมี้ยวเหมือนจะถามกับเจ้าของของมันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
จีซูลูบขนสีขาวของนุนอีเบา ๆ และถอนหายใจ
“มี้จะไม่เปิดประตูให้ใครเข้ามาง่าย ๆ อีกแล้วล่ะ นุนอียา…”
ความคิดเห็น