คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Bleach : อุลxกริม ภาคต้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อุล แก๊"
ภายในห้องสีขาวขนาดเล็กซึ่งมีอากาศหนาวเย็นแสงไฟซึ่งส่องสว่างไม่ได้ช่วยให้อากาศอบอุ่นขึ้นเลยที่พื้นปูพรมสีแดงสด ตรงมุมห้องมีเตียงขนาดใหญ่ถูกตั้งอยู่บนเตียงมีชายหนุ่มรูปร่างไม่เล็กไม่ใหญ่ ที่มือเขาถูกล่ามด้วยโซ่เส้นใหญ่ซึ่งติดอยู่กับหัวเตียงผมสีฟ้าซึ่งปกติเคยถูกเซ็ตไว้อย่างดีขณะนี้สยายไปทั่วหมอนใบใหญ่ ร่างกายท่อนบนนั้นเปลือยเปล่าร่างกายท่อนล่างมีเพียงกางเกงขายาวสีขาวอยู่เพียงตัวเดียว...
"อย่าโวยวายให้มากนักกริมจอร์ สงบปากสงบคำหน่อย"ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่คนละมุมห้องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยชา เขามีรูปร่างเล็ก ผมสีดำซอยสไลด์ประบ่าดวงตาสีมรกตดูเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลาเสื้อผ้าสีขาวทั้งชุดนั้นยิ่งทำให้ดูสุขุมมากขึ้น...
"ชั้นเงียบแน่ละท่าแกปล่อยชั้น" กริมจอร์ชายหนุ่มผู้ถูกล่ามอยู่กลับเตียงเอ่ย..อุลคิโอร่าแก...
"ท่าผมปล่อยคุณก็อาละวาดอีกน่ะสิ อีกอย่างตอนนี้เราก็ลำบากด้วยกันทั้งคู่พวกเรานั้นถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเล็กๆนี่ อาวุธอะไรก็ไม่มี ซีโร่ก็ใช้ไม่ได้..ตอนนี้พวกเราก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งเป็นเหมือนสุนัขที่รอให้เจ้าของมาปลดปล่อยออกจากกรง เป็นแค่เศษสวะที่ได้แต่รอคอย" อุลคิโอร่าตอบด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม...ตอนนี้ก็น่ารำคาญมากพออยู่แล้วยังต้องมานั่งห้ามปรามคนที่ฟังใครแทบจะไม่เป็นอีกหรอ ท่าสงบปากสงบคำเสียหน่อยก็ยังพออนุโลมได้
"ไอเซ็น..ไอเซ็นมันหลอกใช้เรา...ท่าชั้นออกไปได้ล่ะก็" ไอเซ็น ชั้นจะไม่โกรธแกเลยท่าแกไม่ขังชั้นให้อยู่ในห้องเดียวกับไอบ้านี่เป็นคนอื่นยังดีซะกว่า ไอคนชอบอวดชอบออกคำสั่งทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีอะไรชอบทำตัวหน้ารำคาญ พูดจาโอหัง ดวงตานั่น..ใบหน้านั่น ชั้นเกลียดที่สุด!!
"แล้วท่าเกิด...ออกไปไม่ได้ขึ้นมา" ดวงตาสีมรกตเริ่มอ่อนลงเล็กน้อยดวงตาคู่นั้นมองไปทางชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงอย่างยากที่จะเดาความหมาย...มันเป็นดวงตาที่ไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็น..
"แกตั้งใจจะพูดอะไร"...ร่างบางเสมองไปทางอื่น"ชั้นถามว่าแกพูดอะไร" ร่างสูงตะโกนลั่น...
"อย่าทำเป็นไม่ได้ยินได้ไม๊" ร่างบางเดินไปทางเตียงใหญ่ เมื่อถึงระยะที่พอเหมาะเขาก็นั่งลงแล้วเริ่มหลับตาแผ่นหลังเล็กพิงปลายเตียง..
"นี่..ท่าออกไปได้แล้วจะทำอะไรต่อ ท่าเกิดออกไปแล้วร่างกายเราไม่สลายไปหรือกลายเป็นฮอลโลว์ท่าเกิดกลายร่างเป็นมนุษย์จะต้องทำยังไง?..ต้องอยุ่อย่างพวกเศษสวะงั้นหรอ? หรือต้องสร้างครอบครัวแล้วอยู่กินบนโลกมนุษย์อย่างสงบสุขงั้นเหรอ?ต้องทำแต่เรื่องเพ้อฝันและใช้ชีวิตอย่างไร้สาระปะปนกับพวกเศษสวะงั้นหรอหรือต้องมีลูกมีหลานไว้ให้รกโลกน่ะหรอ?.." กริมจอร์เริ่มสงบลงเขาพล่ามเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เรื่องที่ไม่น่าจะมีอยู่ในความคิด...
"เงียบๆ ชั้นจะนอนพวกเราก็ต้องพักผ่อนนะ"น้ำเสียงที่แสดงถึงความรู้สึกรำคาญหลุดออกมาจากปากบางของร่างเล็ก..
แก๊...ท่าชั้นหลุดไปได้ละก็ ชั้นไม่ปล่อยแกไว้เฉยๆแน่...ไอดวงตากับใบหน้าที่ชอบดูถูกคนอื่นน่ะชั้นจะทำให้มันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นให้ดู...ชั้นจะทำให้แกจดจำชั้นไปชั่วชีวิต ท่าจะร้องไห้อ้อนวอนละก็ถึงจะทำตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ...กริมจอร์ได้แต่คิดแต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ ก็กุญแจน่ะสิ ไม่รู้จะไปหาได้ที่ไหน
บรรยากาศเริ่มเงียบลงชายหนุ่มบนเตียงยังคงมีสีหน้ากระวนกระวายใจเขายังคงคิดวิธีแก้แค้นร่างบางตรงหน้า...อากาศที่หนาวเย็นเริ่มปกคลุมอีกครั้งกริมจอร์ปลายตามองไปที่ปลายเตียงเขาวังเกตุเห็นร่างเล็กสั่นน้อยๆด้วยความหนาวร่างกายตอนนี้อาจจะด้านชาจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว...
"เฮ้ย.."กริมจอร์ส่งเสียง..ไม่มีเสียงตอบรับ...เหอะ หลับไปแล้วหรือไง จะประมาทคนอย่างชั้นไปหน่อยหรือป่าวอุลคิโอร่าทำไมนอนหลับง่ายขนาดนั้น ร่างสูงคิดเรื่อยเปลื่อยดวงตาสีฟ้ามองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่วางไว้ใกล้ๆหมอน 'กุญแจ' ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง เมื่อเห็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นกันง่ายๆ ร่างสูงขยับกายเล็กน้อย 'โซ่นี่ก็ไม่ได้รัดมากไปซะด้วยสิยังขยับได้อีกเยอะเลย' กริมจอร์เริ่มมีสีหน้าโหดเหี้ยมอีกครั้ง 'อุล วันนี้แกไม่รอดแน่' กริมจอร์ใช้กุญแจสีทองไขสิ่งที่ล๊อคเขาอยู่ออกเขาแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ...เสียใจด้วยนะ อุลน้อย
กริมจอร์ลุกขึ้นจากเตียงช้าๆก่อนจะย่องเข้ามาหาร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างไม่รู้สึกตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเขา..ร่างกายบอบบางยังคงสั่นเทาผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งซีดขึ้นไปอีก..ร่างสูงยื่นใบหน้าเรียวคมเข้าไปใกล้ร่างบางยิ่งขึ้นเหลืออีกเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น อีกเพียงไม่กี่เซนต์เซนต์ใบหน้าของทั้ง2คงจะประกบเข้าหากันไปแล้ว ใกล้เสียจนได้ยินเสียงหายใจชัดเจน...
"อยากหายหนาวมั๊ย?" ร่างสูงพูดพลางแสยะยิ้มอีกครั้ง ชัยชนะรออยู่ตรงหน้าแล้ว..
ดวงตาสีมรกตเปิดออกช้าๆสายตายังคงปรับสภาพไม่ได้เขากระพริบตาถี่ๆตอนนี้ทุกสิ่งอย่างทุกอย่างที่เขาเห็นดูพร่ามัว'ใคร'..เมื่อดวงตามองเห็นสิ่งตรงหน้าได้ชัดเจน สิ่งแรกที่เขาเปร่งออกมาคือ..
"กริมจอร์!!" ร่างเล็กตะโกนดังลั่นนายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงในเมื่อชั้นล๊อคกุญแจไว้หนาแน่นแล้ว อุลโอร่าพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ทว่าร่างกายของเขาตอนนี้นั้นด้านชาไปหมดแม้แต่แรงที่จะลุกก็แทบจะไปไม่มี
"หนาวใช่ไม๊ละ ร่างกายตอนนี้คงชาเสียจนลุกไม่ขึ้นเลยสิ...ชั้นจะทำให้นายหายหนาวเอง" เร็วยิ่งกว่าสายลมร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าหาร่างบางริมฝีปากหนาประกบเข้ากับริมฝีปากเย็นลิ้นอุ่นๆเริ่มแทรกซึมเข้าไปยังริมฝีปากบาง.."อื้อ..."ร่างบางพยายามส่งเสียงขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลมือของเขาแข็งทื่อไปหมดเหมือนถูกแช่แข็งก็ไม่ปานตอนนี้เขาได้แต่เพียงภาวนาให้ร่างสูงตรงหน้ารีบถอนปากออกไปเสียที...ร่างสูงเริ่มเลื่อนริมฝีปากลงมาทางต้นคอขาวแน่นอนเมื่อปากถูกปลดปล่อยร่างบางก็เริ่มเถียงอีกครั้ง..
"แกจะทำอะไรกริมจอร์ ปล่อยชั้นเอาใบหน้าที่หน้าขยะแขยงนั่นออกจากตัวชั้น..อึก" ร่างสูงกระชากผมของร่างบางอย่างแรงคิ้วเรียวเริ่มขมวดเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวดเขาไม่สามารถเดาแววตาที่ร่างสูงมองมาได้..
"ก็จะทำให้แกอุ่นๆไง..ไม่ดีหรอ ท่าทางจะหนาวมากนะ" กริมจอร์โยนร่างบางที่แข็งทื่อขึ้นไปบนเตียงขาว..มือหนากระชากเสื้อที่ดูขวางหูขวางตาของร่างบางออกไม่พูดพล่ามทำเพลงร่างสูงใช่มือข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองข้างของร่างบางเอาไว้ "ขาวดีนี่.."ลิ้นอุ่นๆเริ่มไล้เลียจากซอกคอจนถึงท้องน้อยเลื่อนต่ำลงมาเลื่อยๆจนถึง.."แกจะทำอะไรไอสวะ.."ร่างสุงไม่ฟังเสียงทักท้วงใดๆทั้งสิ้นเขากระชากกางเกงตัวน้อยออก เขาเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก "ท่าแกสัมผัสมันละก็...แ.. "
"หุบปาก!!.."รังสีอำมหิตเริ่มแผ่ส่านไปทั่วทั้งบริเวณห้อง ริมฝีปากบางหยุดชะงัก...ร่างสูงเริ่มกลับมาสนใจกับสิ่งนั้นอีกครั้ง แน่นอนเขาคงไม่มองมันเฉยๆแน่เขาใช้มือลูปคลำสิ่งนั้นเบาๆร่างเล็กเริ่มรู้สึกเสียวซ่านใบหน้าขาวเริ่มมีสีแดงระเรื่อเสียงครางเบาๆเริ่มออกมาจากริมฝีปากบาง...ถึงแม้จะไม่อยากเปร่งมันออกมาเลยก็ตาม"นอกจากจะขาวแล้วยังจะแน่นด้วยรึป่าว" ร่างสูงละมือจากสิ่งที่กะทำอยู่อย่างรู้สึกเสียดายนิ้วเรียวสอดแทรกเข้าไปในส่วนนั้นของร่างบาง "อึก..."ร่างเล็กที่เริ่มขยับตัวได้ก็เริ่มขัดขืนแต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหลุดจากมือแกร่งได้ร่างสูงเริ่มเพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ...
"ปล่อย...ชั้น"ร่างบางเริ่มส่งเสียงอีกคราวนี้เขาเริ่มสั่นอีกครั้ง ไม่ได้สั่นเพราะความหนาวแต่สั่นด้วยความกลัว ร่างสูงปล่อยมือที่จับมือร่างบางอยู่ออกเขาดึงกางเกงซึ่งเกะต่อการทำภารกิจของตนเองออกร่างสูงถอนนิ้วออกอย่ารวดเร็วเขาสอดแก่นกายที่เริ่มแข็งเข้าไปทางช่องทางแคบๆของร่างบาง..."อ๊ากกกก.."น้ำใสๆหลั่งไหลออกมาจากดวงตาสีมรกตความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับมาก่อนเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ร่างสูงเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางพร้อมกระซิบเบาๆที่หูว่า "อุล..นายแน่นชะมัดเลย.." ร่างสูงเริ่มขยับแก่นกายช้าๆก่อนที่จะเร่งจังหวะขึ้นอย่างรวดเร็วมือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงได้แต่กำผ้าห่มแน่นใบหน้าที่เปรอะน้ำตาช่างดูเย้ายวนใจและเร้าอารมณ์ยิ่งนักร่างสูงครางออกมาอย่างพึงพอใจเขาไม่ใส่ใจร่างบางตรงหน้าเลยเขายังคงขยับกายไปเรื่อยๆร่างบางปลดปล่อยของเหลวสีขาวออกมาอย่างไม่ตั้งใจซึ่งก็เป็นขณะเดียวกันที่ร่างสูงกระแทกครั้งสุดท้ายของเหลวสีขุ่นไหลออกมาปนกลับคาวเลือด...ต่อจากนั้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น