Yaoi is God..Yaoi Fiction

ลำดับตอนที่ #62 : คนคิดน้อย Ichigo x Ishida

ความคิดเห็นที่ 169

รีเควสฟิคเน้ออออออ!!!! ขอคู่โกะดะจร้า!!! 

เอาแบบประกอบเพลงอ่ะนะ เพลงอะไรก็ได้ แล้วแต่ท่านเจมส์เลย 

ไม่เร่งนะ เส็ดเมื่อไหร่ก็เรียกให้รับของด้วย ^_^

---

PS.  ใครก็บอกว่าความรักมันมีขีดจำกัด แต่ผมว่าความรักมันไร้ซึ่งขีดจำกัดมากกว่า

Name : The knight of Lostiena< My.iD > [ IP : 125.27.179.131 ]
Email / Msn:
วันที่: 2 พฤษภาคม 2552 / 09:57

คนคิดน้อย
Bleach Fiction
Ichigo x Uryuu
**********

เพราะ..สูญเสียพลังในการเป็น ควินซี่ไป นายถึงคิดว่าชั้นไม่จำเป็น

หรือเพราะชั้นไม่ใช่หนึ่งในใจดวงนั้นแล้ว ก็เลยห่างเหินชั้นไปเรื่อยๆ

จะเข้าข้างตัวเองได้มั้ย?..ที่ชั้นคิดว่า นายยังเป็นห่วง 
เลยให้อยู่ห่างๆจากพลังอันไร้ขีดจำกัดของนาย..

นายเปลี่ยนไป..หรือว่า..ชั้นแค่คิดมากไปเองล่ะ?..

..............อิจิโกะ................

*****************************************

สวัสดีครับทุกคน..ผมชื่อ อิชิดะ อุริว เป็นควินซี่คนสุดท้ายที่เหลืออยู่จาก 2661 คน

ตอนนี้ผมคบกับ คุโรซากิ อิจิโกะ ตัวแทนยมทูติ ซึ่งเป็นคนที่ผมเคยเกลียด

แต่เค้าก็สอนผม..ให้ผมได้รู้จักกับคำว่า เพื่อน..หรือรักแท้

คนที่เคยอยู่ตัวคนเดียวอย่างผม..ไม่เคยคิดเลยว่าจะทุ่มเทเวลาให้กับใครคนนึงได้

แต่ ผมเริ่มไม่มั่นใจ..เพราะเดี๋ยวนี้..ผมโทรหา เค้าก็จะพูดแค่

"วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย"   ..    "ราตรีสวัสดิ์"

ตอนพักก็วิ่งไปกำจัดฮอลโล่กับพวกคุณคุจิกิ พอผมจะก้าวออกไป ก็ถูกห้ามไว้ว่า

"อุริว..นายไม่ต้องฝืนหรอก"

ยังกับว่า..ผมที่สูญเสียพลังไปแล้ว ไม่มีค่าพอที่จะเคียงคู่กับเค้า

พักกลางวันที่เคยอยู่กันเป็นกลุ่มๆก็เหลือผมอยู่คนเดียว

ข้าวกล่องที่เค้าบอกว่า อยากได้มาเป็นคู่ๆ 
กลายเป็นว่าผมต้องขนกลับมาบ้านด้วยสภาพเดิม

เพราะเจ้าตัวหลังจากกลับมา ก็ซื้อขนมปังมาด้วย พอยื่นให้ก็ยิ้มแหยและบอกว่า 
"อิ่มแล้ว.ขอโทษนะ"

ผมไม่สามารถบอกได้เลยว่าผมรู้สึกเจ็บแค่ไหน

ผมทำได้แค่เพียงระบายมันลงบนไดอารี่เล่มสีส้ม..
เล่มที่อิจิโกะบอกว่า มันสวยและเหมาะกับผม..

น้ำตาที่เปียกเปื้อน จนบางหน้าหลายคำมันอ่านไม่ออกแล้ว..

นี่ผม..คิดมากไปรึเปล่า?

........

"อ้าว อิชิดะคุง..มานั่งอะไรตรงนี้ อิจิโกะละ?"

มิสึฮิโระ เพื่อนร่วมห้องเดินเข้ามาทักผมพร้อมกับเคย์โงะคนรักของเขา

ผมไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้าไปมา

"งั้นเดี๋ยวพวกชั้นนั่งเป็นเพื่อนนะ"
เจ้าตัวว่าก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วดึงเคย์โงะลงนั่งข้างๆตัว

"วันนี้มีวิชาคณิต..หวา..การบ้านยังไม่เสร็จเลยแฮะ"
เคย์โงะทำหน้าบึ้งตึงยังกับว่าโลกจะแตกยังไงยังงั้น

"ของผมเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวจะช่วยสอนนะ"
ผมว่าก่อนจะเลื่อนไปหยิบสมุดในกระเป๋า

"สมการตัวนี้ถ้าแทนค่าด้วย 11จะได้ 59xy กำลังสอง พอใช้สูตรนี้ มันก็จะได้..."

........
.....

"เย้ เสร็จแล้ว!! ขอบคุณมากนะ อิชิดะ สมแล้วที่ได้ที่1ของสายชั้น เก่งจริงๆ"

"ไม่เป็นไร.."

"อย่างนี้ ไม่ต้องเรียนแล้ว ไปเป็นครูสอนเด็กอนุบาลดีกว่า!!!"
เคย์โงะประกาศก้อง

ผั่ว!

"อนุบาลบ้าอะไรฮะ! มันต้องระดับบรมอาจารย์โน่น!!!!"
ร่างเล็กๆตบเข้ากลางหลังเล่นเอาคนตัวสูงยืนไม่อยู่..

"สำเร็จ!! ดูสิ เคย์โงะ ยิ้มแล้วล่ะ"

"โฮ้วววววว"

อะไรกัน..นี่ผม ยิ้มอย่างนั้นหรอ เป็นรอยยิ้มครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา

"ดีจัง ยิ้มซักที เห็นอิชิดะคุงเป็นอย่างนี้แล้ว พวกเราที่เป็นเพื่อนรู้สึกใจไม่ดีเลยนะ"
มิสึฮิโระพูดยิ้มๆคล้ายกับว่ากำลังปลอบโยนผมอยู่

"ก็แหงละ..อิจิโกะมันหนีไปพร้อมกับ ผู้หญิงตั้งสองคนนี่...อุ่บ"

"เคย์โงะ!!!!!!"

"เอ่อ..คือ มัน..."

"ขะ..ขอโทษนะอิชิดะคุง"

"...ไม่เป็นไรหรอก.."

ก็มันเป็นความจริงนี่นา...

ผมเดินกลับมาที่ห้อง..

อ๊ะ..อิจิโกะกลับมาแล้วนี่นา..

ผมเดินเข้าไปใกล้หวังว่าจะไม่กวนเค้าอีกหรอกนะ

"อ้าว อุริว..กินข้าวยังเนี่ย ไปไหนมา เป็นห่วงแทบแย่"

เป็นห่วง..งั้นหรอ...นั่นเป็นความรู้สึกจริงๆของนายรึเปล่านะ..

เป็นคนขี้ใจน้อย เป็นคนชอบคิดมาก

"ไปข้างล่างมาน่ะ.."

ผมตอบก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้และหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

"ขนมปังนี่อร่อยดีนะ..กินรึเปล่า?"

อิจิโกะยื่นขนมปังเข้าใกล้ผม แต่ผมก็ปัดมันออกมือของผมจับกล่องข้าวไว้แน่น

"ชั้นจะอ่านหนังสือ เดี๋ยวสอบไม่ได้"

"อย่าคิดมากไปหน่อยเลยน่า.."

เธอมองอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไม..

ก็แค่อยากโทรหา เวลาเธอหายไป

"แล้วที่โทรเข้ามือถือชั้นน่ะ..มีอะไรหรอ.."

"ไม่มีอะไรหรอก.."
ผมโทรหาบ้าง..ไม่ได้รึไงนะ?

คำถามมากมายดูวุ่นวายเพราะอยากรู้

"อิจิโกะ..เอ่อ..การบ้านคณิต.."

"อ่อ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ เรากำลังคุยเรื่อง เบาท์ที่โผล่มาวันนี้อยู่นะ"

อิจิโกะหันไปหาคุณคุจิกิ..(นัง)คุณโอริฮิเมะ..ชาโดะคุง

แล้วก็คุยกันโดยที่ทิ้งผมไว้อีกแล้ว..

ก็เข้าใจ มันดูไม่สมควร ที่ทำตัวรบกวน ทำให้รำคาญเสมอ

แต่ทุกครั้งที่เหมือนจะเข้าใจความคิดเธอ..

ก็เผลอ..ตั้งคำถามอย่างนี้..

"แต่มันมีกำหนดส่งวันนี้ ไม่ทำเดี๋ยวจะไม่ได้เลื่อนชั้นนะ!"

ผิดที่ชั้นคิดมากไป หรือเธอคิดน้อยไป..

แฟนกันยังไง ทำไมอะไรก็ไม่ดี..

คิดมากก็คือรักมากไง..แล้วเธอน่ะรักกันแค่ไหน..

ทบทวนอีกที โทษทีที่คิดมากอีกแล้วเธอ..

"ก็บอกว่า..ช่างมันก่อนไงเล่า! ไม่เข้าใจรึไงห๊ะ! อิชิดะ!!"

..เฮือก!!

ผมกลัวเสียงตะคอก..

อิจิโกะไม่เคยตะคอกใส่ผม

อิจิโกะไม่เคยมองผมด้วยสาตาน่ากลัวแบบนั้น

อิจิโกะไม่เคยเรียกผมด้วยชื่ออื่นนอกจากอุริว..

....อิจิโกะ..ไม่เคยทำแบบนี้.....

"..ฮึก...เข้าใจแล้ว..ชั้นไม่ยุ่งก็ได้!..ไม่เห็นต้อง..ตะคอกกันเลยนี่..ฮึก.."
ผมเริ่มจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว ดวงตาของผมเปื้อนไปด้วยน้ำตาใสๆ

"..อ๊ะ...เอ่อ...อุ..อุริว...ชั้น..."

"เฮ้ นายทำอะไรน่ะฮะ..อิจิโกะ..ทำอิชิดะร้องไห้ทำไม"
คุณคุจิกิ

"อิชิดะคุง คุโรซากิคุงใจเย็นๆนะ"
(นัง)คุณโอริฮิเมะ

"อิจิโกะ..ทำอะไรน่ะ"
ชาโดะคุง

ไม่ต้องปลอบผมหรอกนะ.ทั้งหมดนี่น่ะ มันแค่ผม..ที่คิดมากไปเอง

อยากเป็นคนคิดน้อย อย่างเธออยู่เหมือนกัน

แต่กลัวว่าชั้นอาจจะหายหน้าไปเลย..

"ขอโทษ..ฮึก..ที่มารบกวน..เวลา..ที่ทุกคนคุย เรื่องสำคัญกันนะ ฮึก.."
อยู่ต่อไปมีหวังผมต้องแย่แน่ๆ

"เอ้าทุกคนนั่งที่ได้แล้ว"
เสียงอาจารย์เข้ามาทุกคนต่างแยกย้ายพากันลงไปนั่งที่ประจำของตน

ขอบคุณมากครับอาจารย์

ตอนนี้น้ำตาผมหยุดไหลแล้ว..ช่างเถอะน่า..อุริว..นายแค่คิดมากไปเอง..

อิจิโกะคงจะหัวเสียเลยพาลไปทั่วก็เท่านั้น..

อย่าคิดมากสิ..ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ..

ถ้าคำว่ารัก เธอคือความเฉยเมย

ก็คงต้องขอบอกเธอเลย...รับไม่ไหว..

ผมหันไปทางด้านหลัง แต่ก็เห็นอิจิโกะคุยอยู่กับคุณคุจิกิ ก็เลยหันกลับมา

ไม่ได้คิดจะขอโทษชั้นเลยใช่มั้ย..

กระดาษก้อนเล็กๆกระทบที่หัวของผม

ข้างในเขียนด้วยลายมือคุ้นตาจากอิจิโกะว่า "ขอโทษ"

แทนที่ผมจะดีใจแต่น้ำตากลับไหลลงมาเรื่อยๆ

........................
..................................
...........................................

"อาจารย์ครับ ผมปวดหัวขออนุญาตกลับก่อนเวลานะครับ"

"ไหวรึเปล่า..อิชิดะ ครูว่าเธออาการไม่ดีเลยนะ ให้ใครพาไปส่งมั้ย?"

"ไม่...ต้อง...หรอกครับ"

ก็เข้าใจ มันดูไม่สมควร ที่ทำตัวรบกวน ทำให้รำคาญเสมอ

แต่ทุกครั้งที่เหมือนจะเข้าใจความคิดเธอ..

ก็เผลอ..ตั้งคำถามอย่างนี้..

"แน่ใจนะ..มีใครอาสาจะพาไปส่งมั้ย?"

"ไม่ต้องครับอาจารย์ผมกลับเองได้..ขอตัวนะครับ"

อิจิโกะ..ไม่มีท่าทีว่าจะอาสาเลยแฮะ เราคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วสิเนี่ย..

ผิดที่ชั้นคิดมากไป หรือเธอคิดน้อยไป..

แฟนกันยังไง ทำไมอะไรก็ไม่ดี..

คิดมากก็คือรักมากไง..แล้วเธอน่ะรักกันแค่ไหน..

ทบทวนอีกที โทษทีที่คิดมากอีกแล้วเธอ..

........
..............
.....................

ผมเดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว..ทางเดินไม่มีคนอยู่เลย

ฮะๆ ก็แหงล่ะ มันเข้าคาบเรียนแล้วนี่นา..

ผิดที่ชั้นคิดมากไป หรือเธอคิดน้อยไป..

แฟนกันยังไง ทำไมอะไรก็ไม่ดี..

คิดมากก็คือรักมากไง..แล้วเธอน่ะรักกันแค่ไหน..

ทบทวนอีกที โทษทีที่คิดมากอีกแล้วเธอ..

................................................
.................................

"โจทย์นี้แก้ยังไง มีใครแก้ได้มั้ย?"

"ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"

"ว่ายังไง คุโรซากิ อยากจะแก้โจทย์ข้อนี้มากนักหรอ"

"อาจารย์ ผมขอตัว!!"

"ไม่ได้...แก้โจทย์ขอนี้ก่อนสิ"

"ว๊อยยยย อาจารย์ ผมจะไปง้อแฟนน่ะเข้าใจม๊ายยยย!!!!"

.........................
..................................
.............................................

ใกล้ถึงที่พักของผมแล้ว ห้องเล็กๆในอพาร์ทเม้นนี้..
เป็นห้องที่ผมเก็บเงินเพื่อซื้อมันเอง..

คนที่อยู่ตัวคนเดียวอย่างผม หารายได้จากการเย็บตุ๊กตาขาย

ผมดีใจที่เห็นคนที่ซื้อมันไปมีความสุข

เหมือนกับตอนนั้น..

อิชิดะ..นายนี่เก่งนะ..ซ่อมเจ้ากอนให้หน่อยสิขอร้องล่ะ

ทำไมผมต้องมาซ่อมตุ๊กตาโทรมๆแบบนี้นะ

น่าๆ มีแต่นายเท่านั้นล่ะที่ชั้นเชื่อว่าซ่อมมันได้

ไม่รักษาของ ยังจะเอามาให้คนที่เป็นศัตรูซ่อมให้อีก..

ชั้นไม่เคยคิดกับนายแบบศัตรูเลยนะ

อย่ามาล้อเล่นเลย ผมน่ะเกลียดยมทูติ

แต่ชั้นรักนาย..

แย่ล่ะ เผลอคิดถึงเรื่องนี้ซะได้..ผมนี่มัน..คิดมากเกินไปจริงๆนั่นแหละ

อุตส่าห์ไปหลงเชื่อคำว่ารักจากปากศัตรู

ผลก็คือ ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้ นึกไปนึกมาก็สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกัน..

วิชาการเรียน หรือไม่ก็การวิเคราะห์คิดต่างๆทำไมถึงได้เก่งนักนะ..

พอมาเรื่องความรู้สึกของตัวเองทีไร..กลับโง่สิ้นดี

"ฮึก..แงๆๆ...ตุ๊กตา..ตุ๊กตาของอิจิโกะ"

เด็กหญิงตัวเล็กๆนั่งทรุดลงกับพื้น ใบหน้าหวานๆเปื้อนไปด้วยน้ำตา..

"เป็นอะไรไป... เกินอะไรขึ้นหรอ บอกพี่มาหน่อย ได้มั้ย"
ผมยื่นมือไปลูบหัวคล้ายๆกับว่าจะปลอบเด็กหญิงคนนั้น..

"หัวใจของริวจังขาด ฮึกๆๆ"

ริวจัง?

"เจ้าแมวดำ มันเอาไป แง แง ริวจังของอิจิโกะ"

"เอ้า..หยุดร้องก่อนนะ...นี่หนู..ชื่ออะไรหรอ"

"ชื่อ..ฮึก..ชื่อ อิจิโกะ คะ.."

..อิจิโกะ..

"งั้น..อิจิโกะ..จัง..เดี๋ยวพี่จะซ่อมหัวใจของริวจังให้นะ"

"จริงหรอคะ..ขอบคุณค่า พี่สาว ..."

พี่สาว??

"พี่ชื่อ อิชิดะ อุริว"

"ว้าว ชื่อเหมือนตุ๊กตาของอิจิโกะเลย ตุ๊กตาของอิจิโกะชื่อ ริวจัง 
อิจิโกะขอเรียกพี่สาวว่า พี่ริว ได้มั้ยคะ"

ผมยิ้มเล็กๆเป็นเชิงอนุญาต

"เย่ๆๆ~~ พี่ริว ซ่อมริวจังให้อิจิโกะด้วยนะคะ"

เห็นใบหน้านั้นสดใส ผมก็รู้สึกดีใจแล้ว ผมจะสดใสเหมือนแบบนั้นมั่งได้มั้ยนะ

"พี่ริวเป็นอะไรไปคะ ร้องไห้หรอ"

"อ๊ะ..เปล่า พี่แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ..ขอโทษนะ พูดว่าอะไรหรอ"

"พี่ริวทำหน้าเหมือนพี่สาวที่บ้านอิจิโกะเลย"

"..แล้วพี่สาวของอิจิโกะทำหน้ายังไงหรอ"

"ก็ทำหน้าประมาณนี้ Y^Y "

"อุริว~!!!!!!!!"
เสียงที่คุ้นเคย เรียกให้ผมหันไป

ร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังวิ่งตรงมาที่ผม

มือเล็กๆของอิจิโกะเรียกผม

"พี่ริว เพื่อนของพี่หรอคะ"

"อ๊ะ..เอ่อ..."
เราสองคนใช่แฟนกันรึเปล่านะ..

"อุริว..คือชั้น..เอ่อ.."

"............."
ไม่นะ..อิจิโกะ อย่า..พูดอะไรเลย ชั้นไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว กลับไปเถอะ

ชั้นแค่คิดมากไปเอง

"ไปคุยกับชั้นก่อนได้มั้ย?"
มือของอิจิโกะกุมข้อมือของผมไว้แน่น

"ชั้นเจ็บ.."

"อุริว..นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่..มาคุยกับชั้นให้รู้เรื่องก่อน นายเป็นอะไรฮะ"

"ไม่ได้เป็นอะไร.."
อย่ามาเป็นห่วงชั้นเลย..ที่ชั้นเป็นแบบนี้ ก็แค่ชั้นคิดมากไปเท่านั้น

"พี่ชายหัวสีส้มตรงนั้นน่ะ เป็นอะไรกับพี่ริวของอิจิโกะคะ ปล่อยมือพี่ริวนะคะ"

"แล้วเธอเป็นอะไรกับแฟนของชั้นฮะ "

"อ้างตัวเองรึเปล่า..คนสวยๆอย่างพี่ริวนี่นะ..จะคบกับนาย"

"ว่าไงนะ ยัยเด็กแก่แดด"

"ว่าไงน๊า!!! ไอ้หัวส้มขี้อ้าง แบร่~"

"ว่าไงนะ..หนอย.."

"อิจิโกะจัง..เดี๋ยวพี่จะซ่อมริวจังให้ กลับไปที่บ้านก่อนนะ.."

"แต่..แต่.."

"พี่ไม่เป็นไรหรอก เค้าเป็น...เพื่อนพี่เอง กลับไปก่อนเถอะนะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ...ว่าแต่นาย ไอ้หัวส้ม ถ้านายทำอะไรพี่ริวล่ะก็ อิจิโกะไม่ปล่อยไว้แน่!"
อิจิโกะจังรับปากก่อนจะหันไปพูดเสียงอาฆาตใส่อิจิโกะ

.......

"เดี๋ยวสิ..อุริว คุยกับชั้นก่อน.."
อิจิโกะรั้งผมไว้ก่อนจะดึงผมเข้าไปในบ้าน

"ชั้นไม่มีเรื่องจะคุย"
ผมหันหน้าหนี พยายามสบัดข้อมือที่ถูกกุมอยู่

"ชั้นจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง"

"คุยเรื่องอะไร"

"...ที่ชั้นตะคอกใส่นาย...ชั้นขอโทษ.."
อิจิโกะปล่อยมือของผมแต่ก็รวบตัวผมเข้าไปกอด

ผมโหยหาอ้อมกอดนี้มานานนับสัปดาห์

"ปล่อยเถอะ.."

แต่ผมก็ไม่อยากเจ็บปวด เพียงเพราะอ้อมกอดนี้จะห่างหายออกไปเรื่อยๆ

"ไม่..ชั้นขอโทษนะ..ขอโทษ..ทั้งๆที่นายกลัวเสียงตะคอก
ทั้งๆที่ชั้นสัญญากับนายแล้วว่าจะไม่ทำอย่างนั้นกับนาย"

"ฮึก..ปล่อยได้แล้ว"

"ยกโทษให้ชั้นนะ ทั้งเรื่องที่นายทำข้าวกล่องมา แล้วชั้นยังเอาขนมปังมากิน
ทั้งๆที่ตัวชั้นเองเป็นบอกว่าอยากได้ข้าวกล่อง
เรื่องที่ทิ้งนายไว้คนเดียว เรื่องที่นายอุตส่าห์โทรหาแต่ชั้นก็คุยด้วยได้ไม่นาน
ทุกๆอย่างเลยที่ทำให้นายเสียใจ ชั้นขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่เถอะนะ"
แขนแกร่งทั้งสองข้างโอบผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่!! ไม่เอา ฮึก..ชั้นไม่อยากเจ็บอีกแล้ว รู้มั้ย...ฮึก..นายรู้มั้ย..ว่ามันทรมานแค่ไหน..
ชั้นเกลียดนาย..เกลียดนายที่ดีแต่พูด..
ไม่รู้จักนึกถึงความรู้สึกของชั้นบ้าง..ที่ร้องไห้อยู่ทุกวัน
ก็เพราะนาย...ฮึก...เพราะนายนั่นแหละ..อิจิโกะ...คนบ้า!!~ ฮือออ"

ผมทุบแผ่นหลังของอิจิโกะเป็นการใหญ่

ความเจ็บปวดแล่นผ่านปลายนิ้ว

"ทุบเลย อุริว ถ้ามันสามารถระบายความเจ็บปวดของนายที่ชั้นสร้างไว้ได้ก็ทำเลย.."

"เห็นชั้นไม่จำเป็นรึไง..ฮึก...เห็นชั้นเป็นอะไร คนซ่อมตุ๊กตา เพื่อนร่วมห้อง!!!"
มือของผมยังไม่หยุด มันเหมือนเจ็บปวดมากเท่าไหร่ แรงที่มือของผมก็มากเท่านั้น

"........"

"ฮือ..ชั้น..ไม่ใช่ของเล่นของนายนะ..!!"

".........."

"เจ็บ...ฮึก...ก็ชั้นคิดแต่เรื่องของนาย...ชั้นคิดเรื่องของนายมากไป ทำไม..ฮึก...ทำไม!!!"

"............"

"ฮือ......"
มือของผมเริ่มไร้เรี่ยวแรง

อิจิโกะยังกอดผมไว้แน่น

"พอใจรึยังครับ อุริว.."

ข้อมือของผมถูกดึงมาแนบแก้มทั้งสองข้างของอิจิโกะ..

"ถ้ายังละก็ ตบชั้นก็ได้นะ.."
มือของผมจากที่เคยสั่น ดูเหมือนว่าจะหยุดแล้ว..

ผมรีบดึงมือที่ถูกกุมออกมาทันที..

"อุริว.."

คราวนี้เป็นริมฝีปากของผมที่ถูกรุกราน ปากที่เย็นเฉียบของอิจิโกะประทับลงมา 
ลิ้นร้อนพันเกี่ยวไปทั่ว

"อื่อ.."

ความหวานที่ถูกส่งมาทำให้ผมเผลอครางอย่างลืมตัว

"เริ่มต้นกันใหม่นะ..ชั้นจะอยู่กับนาย 
ชั้นจะอยู่เพื่อนาย..ดอกไม้แห่งชีวิตของชั้น..จะเบ่งบานและร่วงโรยเพื่อนาย"

"............."

"นะ...อุริว..."

".........."

"...อุริว"

"ไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้วนะ สัญญาได้มั้ย.."

ผมพูดเบาๆ

ไม่ทันตั้งตัวผมก็ถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง

"สัญญา....ขอชั้นกอดอยู่อย่างนี้ก่อนได้มั้ย"

เสียงที่อ่อนโยนของเค้า ทำให้ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

"อุริว"

"อืม.."

"ไดอารี่เล่มนี้น่ะ"

"อ๊ะ..แอบอ่านอย่างนั้นหรอ.."

"ขอโทษ..แต่ถ้าไม่อ่านชั้นก็ไม่รู้เลยว่านายเจ็บปวดแค่ไหน"

"ก็นายมัวแต่ทำตัวเป็นพระเอกอยู่นี่..ไม่แม้แต่จะใส่ใจชั้นซะด้วยซ้ำ"
ผมเม้มปากอย่างงอนๆ

"ชั้นรักนายนะ.."

"....."

"นายล่ะ?"

"..............ชั้นก็...รักนาย.."

ดูเหมือนดวงตาของผมที่ผ่านการร้องไห้มาจะหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก..
ขอพักซักนิดแล้วกัน

......................

................................

ที่ชั้นคิดมาก..ก็เพราะว่าเป็นนาย

ที่ชั้นไม่ได้คิดมาก..ก็เพราะว่าเป็นนาย

ที่ชั้นคิดมาก..ก็เพราะว่านาย

ที่ชั้นไม่ได้คิดมาก..ก็เพราะว่านาย

ที่ชั้นคิดมาก..ก็เพราะว่ารักนาย

ที่ชั้นไม่ได้คิดมาก..ก็เพราะว่ารักนาย

ที่ชั้นคิดมาก..ก็เพราะว่า....

ชั้นไม่เคยรู้สึกกับใครมากกว่า นาย..

..คุโรซากิ อิจิโกะ...

ที่ชั้นไม่ได้คิดมาก..ก็เพราะว่า

นายจะต้องอยู่กับชั้นจนกว่าจะหมดลมหายใจ..

...อิชิดะ อุริว....

******************************************

END : คนคิดน้อย

Bleach Fiction Ichigo x Ishida

********************************************
TALK : ยาวเว่อ =[]= เป็นไง สะใจมั้ยพี่น้อง ตอนแรกกะว่าจะแต่งเศร้า

แต่ทนม่ายด๊ายยยย=[]= ที่เห็นลูกสาวตัวเองต้องร้องไห้ ด้านบนเล่นเอาน้ำตาไหลเป็นสาย

ใครที่จะเม้นแค่ว่า สนุกดี อัพอีกนะจ๊ะ

ไม่ก็ เศร้า~

ไม่ก็ อัพอีกนะ..จะติดตามต่อไปจ้า

หรือเม้นไร้สาระ กรุณาอย่าเม้น - -*

ขอร้องด้วยเกรียติของควินซี่เลย เพราะข้าน้อยชอบคู่นี้มาก ขอเม้นที่จริงใจนะ