Yaoi is God..Yaoi Fiction

ลำดับตอนที่ #15 : D18 ไม่ผิดใช่ไหมที่รักเธอ...

D18

ไม่ผิดใช่ไหมที่รักเธอ...


โค้ดเพลงHi5 ผลบอล วิเคราะห์บอล ฟังเพลง ไม่ผิดใช่ไหม...ที่รักเธอ

D18
ไม่ผิดใช่ไหมที่รักเธอ..

.......รักเปรียบได้หลายสิ่ง.........

.................................................บ้างว่า..เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่

บ้างว่า..เป็นความเสียสละ

..................................................บ้างว่า..เป็นการแบ่งปัน

บ้างว่า..เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น

..................................................บ้างว่า..เป็นความกล้าหาญ

บ้างว่า..เป็นการจากลา..

.........แต่สำหรับฉัน ...รักเปรียบเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่ง ในเมื่อไม่มีคนดูแล

ต้นไม้ต้นนั้นก็จะอ่อนโรย ไร้พลัง..

แต่ก็ยังพอมีแรงที่จะเสียสละ ผลิใบไม้สร้างร่มเงาให้เจ้าของ

แบ่งปันอาหารที่ออกมาจากแรงที่ร่อยหรอ...

อยากจะโอบกอดร่างที่ไม่แม้แต่จะแยแส..ก็ทำไม่ได้

เพราะกล้าหาญไม่พอ..กลัว..กลัวว่ากิ่งก้านที่แห้งหยาบของตน

จะทำให้ใครคนนั้นบาดเจ็บ..

สุดท้าย..ก็ต้องสิ้นแรงไป..

ไม่เห็น..อีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว...ไม่สามารถอีกแล้ว...

ต้นไม้ต้นหนึ่งในสวนใหญ่ที่ล้มไปถึงแม้เจ้าของจะไม่ใส่ใจ..

แต่มันก็ยังไม่สิ้นความรักเลย

เพราะต้นไม้..ไม่ได้รับร่มเงาจากใคร..

ฉันอยากเป็นต้นไม้ที่รอคอยร่มเงาจากเมฆา

ฉันผิดงั้นหรอ..ที่เลือกเป็นต้นไม้..

ฉันผิดงั้นหรอ..ที่รอคอยความรักจากนาย..

ฉันผิดงั้นหรอ..ที่รักนาย..

"เคียวยะ..จะไปไหนหรอ"
ดีโน่..ชายหนุ่มร่างสูง เอ่ยถาม..
แววตาคู่หม่นหมองจับจ้องร่างบางที่กำลังจะก้าวเรียวขาออกไป

"ข้างนอก"
ร่างบางเรือนผมดำสีขลับ ดวงตาคู่สวยไม่แม้แต่จะมองกลับมา 
ฮิบาริ..เคียวยะตอบสั้นๆ

"หรอ..แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ ให้ฉันไปรับมั้ย?"
แววตาของร่างสูงหม่นหมองลงเรื่อยๆ

"จะมายุ่งทำไม"
เคียวยะตอบก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงใดๆจากปากร่างสูงทั้งสิ้น

"ทำไม..น่ะหรอ...ก็เพราะว่า...ฉันรักนาย.."
ดีโน่ทำได้แต่พึมพำ ใบหน้าคมฟุบลงกับโต๊ะใหญ่สีน้ำตาล 

ซ่อนเอาไว้..ดีโน่

ซ่อนความเจ็บปวดนี้เอาไว้..

ซ่อนความทรมาณนี้เอาไว้..

อย่าทำให้ เคียวยะ ลำบากใจสิ..

ไม่เคย..รู้เลย..เธอไม่เคยรู้เลย..ว่าฉันนั้นรักเธอมากแค่ไหน

ที่เธอทำเป็นเหมือนไม่แคร์ เหมือนฉันไม่เคยน่าสนใจ 
ช่วยตอบได้ไหม ทำไมใจร้าย..

สายตาหม่นหมองมีรอยแดงช้ำ..ดีโน่มองออกไปที่นอกหน้าต่าง..
ก็เห็นร่างบางที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้

เคียวยะนั่งลงก่อนจะผลอยหลับไป..

รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะฝืนผุดขึ้นมาบนใบหน้า

อิจฉาต้นไม้นั่นจัง

"ฮ่ะๆๆ..บ้าจริงนะเรา..ไปอิจฉาต้นไม้ทำไมเล่า ฮ่าๆๆ...ฮะ..ฮึก.."

อยากจะฝืนยิ้มเมื่อเจอหน้านาย..

แต่ความชอกช้ำที่หัวใจ เป็นเกินกว่าจะเยียวยาซะแล้ว

!!ซ่า!!

พิรุณอยากจะชำระล้างความเศร้าโศกของร่างสูงรึอย่างไร

ถึงได้เสกมนต์ร่ายให้สายฝนเทกระหน่ำลงมาแบบนี้

"เคียวยะ!!!"

ไม่แม้แต่จะห่วงตัวเอง ร่างสูงวิ่งผ่าสายฝนที่ตกลงมา

เขาหวังเพียงว่าร่างบางจะไม่เป็นไร

เขาหวังเพียงว่า ร่างบางจะไม่หนาว

เขาหวังเพียงว่า ร่างบางจะไม่เจ็บปวดใดๆ

"เคียวยะ! เป็นอะไรรึเปล่า รีบเข้าบ้านเถอะ"

ใบหน้าสวยของร่างบางเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่กระเซ็นเข้ามา

เคียวยะลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจอะไร

ไม่สนใจว่าร่างสูงจะเป็นห่วงเขาเพียงใด

ไม่สนใจว่าร่างสูงจะเปียกปอนแค่ไหน

ไม่สนใจว่าร่างสูงจะทำอะไร

ไม่สนใจว่าร่างสูงจะ..รักใคร

ก็รู้..ว่าเธอ ไกลชั้นไปทุกที..ไม่รู้ความหวังฉันเหลือแค่ไหน

และไม่รู้อีกนานเท่าไหร่ เธอนั้นจะมองฉันซักที ผู้ชายคนนี้...ปวดร้าวเหลือเกิน..

ดีโน่ยืนตากฝนอยู่อย่างนั้น..ไม่เข้าไปในบ้านก็เพราะ
 รอให้ร่างบางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก่อน

เพราะกลัว..ว่าจะอดใจไม่ได้

เพราะกลัว..ว่าจะทำอะไรเกินเลยกว่าคนดูแล

เพราะกลัว..ว่าจะถูกร่างบางเกลียดชัง

เวลาผ่านไป ร่างสูงย่างกรายเข้าไปในบ้าน เรือนผมสีทองเปียกโชก

เสื้อขนสัตว์ตัวหนาสร้างความหนักอึ้งให้ร่างสูง

แต่นั่นก็พอจะทำให้ร่างสูงใจชื้นขึ้นมาบ้าง เพราะ..

"ขอบใจ..นะ..เคียวยะ"
เคียวยะยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ ร่างสูงยิ้มตอบและจะยื่นมือรับ 
แต่ก็ถูกผ้าสีขาวนั่นเขวี้ยงเข้าที่อก

"อึก.."
แล้วร่างบางก็เดินขึ้นห้องไป

ต้นไม้ไม่เคยรดน้ำเลย..ไม่รู้จะอยู่อย่างไร..

และฉันก็เป็นต้นไม้ที่รอคอยเธอ..

มือหนาที่ซีดขาวเนื่องจากตากฝนนานเกินหยิบผ้าสีขาว
ขึ้นมาเช็ดบริเวณใบหน้า..ลำคอ

ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอม..ที่มีเพียงน้อยนิดของร่างบาง

ขอเพียงแค่นี้เธอ ขอเพียงได้รักเธอ อยากให้รู้...ว่าเธอสำคัญแค่ไหน

แค่เพียงหนึ่งวินาที ที่เธอเดินหายไป

เธอเคยรู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉัน เหมือนใจจะขาด..

"อิจฉาแกจัง..อย่างน้อยแกก็มีฝนที่คอยรดน้ำให้.."
ดีโน่มองออกไปที่ด้านนอกอีกครั้ง

ต้นไม้ต้นเดียวที่เด่นสง่าอยู่ท่ามกลางสายฝน

อย่างน้อยมันก็ไม่เดียวดาย

อย่างน้อยมันก็มีใครคอยเคียงข้าง

อย่างน้อย..สายลม..สายฝน..นภา..เมฆา..ก็อยู่เคียงข้างมัน..

"เคียวยะ กินข้าว"
ดีโน่ในชุดสีขาวสะอาดเดินขึ้นไปเรียกร่างบางที่อยู่ในห้อง

เสียงเปิดประตูพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึง
ความหงุดหงิดของร่างบางได้เป็นอย่างดี

"เอ่อ..กินข้าวนะ..จะได้.."
ร่างบางรับข้าวที่อยู่ในถาดมา ก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่ 
จะตั้งใจรึไม่ตั้งใจก็เถอะ..

ก็เรียกใบหน้าเศร้าของร่างสูงได้เช่นกัน..

ก็รู้ไม่ดี..ฉันมันคนไม่ดี ไม่มี เหตุผลเหมือนคนอื่นเค้า

แต่เป็นคนที่มีหัวใจ และรักเธอหมดหัวใจ

ไม่ผิดใช่มั้ย..ที่รักเธอ

"เคียวยะ..ไม่รู้ว่านายจะฟังอยู่รึเปล่า..แต่ว่า.ฉันก็จะพูด..ชั้น..

อยากเป็นมากกว่าคนดูแลนายนะ.. อยากเป็นพลังของนาย ..

อยากมอบทุกอย่างให้นาย

อยากแบ่งปันความรู้สึกเศร้าของนาย อยากโอบกอดนายทุกเวลา 

อยากปกป้องนาย..

อยากอยู่เคียงข้างนาย..จะได้มั้ย...เคียวยะ..ฉันรักนาย"

"......................."

ต้นไม้ไม่เคยรดน้ำเลย..ไม่รู้จะอยู่อย่างไร..

และฉันก็เป็นต้นไม้ที่รอคอยเธอ..

ด้านในห้องไม่มีเสียงตอบกลับมา..

ร่างสูงไม่รู้..

เคียวยะจะฟังรึเปล่านะ..

เคียวยะจะสนใจรึเปล่านะ..

เคียวยะจะเกลียดเรามากกว่าเดิมรึเปล่านะ

ขอเพียงแค่นี้เธอ ขอเพียงได้รักเธอ อยากให้รู้...ว่าเธอสำคัญแค่ไหน

แค่เพียงหนึ่งวินาที ที่เธอเดินหายไป..

เธอเคยรู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉัน เหมือนใจจะขาด..

เธอเคยรู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉัน เหมือนใจจะขาด..

ต้นไม้นี้..

ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..

ทั้งใบไม้..ดอกไม้ ผลไม้

กิ่งก้านที่แห้งหยาบก็จะหักกรอบ แห้งร่วงโรยไป

ฉันมันผิดเอง..ที่รักนาย..

..

__________@@@@@@@___________@@@@_
__________@@@@@@@@_________@@@@@@
________@@@_______  _@@_____@@______@@
________@@___________  @@__@@________@@
________@@___________  _@@@__________@@
__________@@______________________@@
____@@@@@@______   @@@@@__________@@@
__@@@@@@@   ____@@@@@@@@__________@@@
__@@___________    @@@@@@@@@@______________@@
_@@____________   @@@@@@@@@@@______________@@
_@@_____________  @@@@@@@@@@______________@@
_@@@_____________  @@@@@@@@______________@@@
__@@@@_____________  @@@@@_____________@@@@
____@@@@@@_______________________@@@@@@
_________@@_____________________@@
________@@__________@@@@________@@@
________@@@_______@@___@@_______@@@
_________@@@_____@@______@@_____@@@
__________@@@@@@@_________@@@@@
___________@@@@@___________@@@@
___________________@
____________________@
_____________________@
______________________@
______________________@____@@@
______________@@@@__@__@_____@
_____________@_______@@@___@@
________________@@@____@__@@
_______________________@
______________________@
____________________@
____________________@
___________________@@@___________

สุดท้าย...ต้นไม้ก็ต้องตาย..
..