คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #103 : xxx Holic Fiction Domeki x Watanuki เป็นอะไร[Song]
วาตานุกิ..ฉันรักนาย..
รัก....
"ไม่..โดเมกิ..ไม่ ฉัน"
เป็นของฉันเถอะนะ..
"โดเมกิ.."
วาตานุกิ...
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!~~!~~"
*******************************
***Yaoi is God***
xxx Holic Fiction
Domeki x Watanuki
เป็นอะไร[Song]
ฟังเพลงเพลง เป็นอะไร - VJ เนส Knes VJ.POP MUSIC PROJECT
"เป็นอะไรน่ะ วาตานุกิคุง~ ฝันดีหรอจ๊ะ"
"ดีบ้าอะไรละครับ!!! คุณยูโกะ!!!"
ฝันเห็นเจ้าบ้าโดเมกิเนี่ยนะ ฝันดี !
แถมฝันว่ามันมาบอกรักอีก อี๋ ฝันร้าย! ฝันร้ายโคตรๆ ฝันร้ายที่สุดในสามโลก!!!
"ละเมอเป็นชื่อโดเมกิคุงด้วยนี่นา โฮะๆ"
"หา...จะ จะบ้าอะไรครับ ใครเค้าจะไปละเมอถึงเจ้านั่นกัน!!!"
"ก็วาตานุกิคุงไงละ แถมยังหน้าแดงด้วย"
"หน้าแดงด้วย~ หน้าแดงด้วย~~^^"
"โว้ยย!! ไม่เอาแล้ว ผมไปซื้อของก่อนละ"
"เอาสาเกด้วยนะจ๊ะ"
"เอาสาเกด้วย~ เอาสาเกด้วย~"
จะไปกับใคร ทำอะไรก็ห่วงหา ขึ้นรถไฟฟ้ายังไม่วายคิดถึงเธอ
อยู่ในห้องนอน จะหลับจะพักผ่อน เธอก็ลอยเข้ามาในใจ
สวัสดีครับ ผมชื่อ วาตานุกิ คิมิฮิโระ วาตานุกิ เขียนว่า 1 เมษา แต่อ่านว่าวาตานุกิ
อ๊ะ..แล้วทำไมต้องบอกคุณด้วยละเนี่ย เฮ้อ..ไม่ไหวๆ ติดนิสัยมาจากโมโคน่าแหงเลย
ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าโมโคน่าเนี่ยมันคืออะไร ให้คุณจินตนาการซะว่า ขนมมันจูสีขาวดิ้นได้แล้วกัน
ว่าแต่ไอ้ที่ผมเครียดอยู่ตอนนี้คือ ผมฝันเห็นไอ้เจ้าบ้า โดเมกิครับ!
มันคือคนที่ผมให้ตำแหน่งไปว่า "จอมมารขัดขวางผมกับนางฟ้า"
โอ้~ ตอนผมอยู่(กับฮิมาวาริจัง)ที่ไหน มันชอบมาขัดอยู่เรื่อย
แล้วนี่ในฝัน มัน...มัน..กำลังบอกรักผมอยู่!~!!!
โอยคิดถึงมันแล้วเส้นเลือดในสมองเต้นแทงโก้จริงๆ
ตอนนี้ผมเดินอยู่ที่ตลาดกลาง มองหาส่วนผสมต่างๆที่จะเอามาทำมาเป็นอาหารเย็นให้คุณยูโกะ
ตลาดวันนี้ คนเยอะผิดปกติ สงสัยจะมีสินค้าลดราคามั้ง..
ผมเดินไปเรื่อยๆและหยุดที่ร้านผักสดหัวมุมถนน แล้วก็พบว่า มันลดราคาจริงๆ แถมผักยังสดสุดๆ
ผมคลี่ยิ้มออกมาแต่ก็ต้องหยุดและหุบยิ้มทันที
"ยืนติ๊งต๊องอยู่นั่นแหละ จะซื้อไหม?"
เสียงนี้มัน..
"โดเมกิ!!!!~!!"
เจ้าบ้ามันเอามือมาปิดหูทันทีที่ผมเรียกชื่อ ว่าแต่มันเจ้าบ้ามันมาทำอะไรที่นี่ละเนี่ย..?
งานพิเศษงั้นหรอ..ไหนบอกกับฉันว่าจะไม่ทำงานพิเศษไง เจ้าบ้า! ผิดสัญญา ผิดคำพูด!!!
เฮ้ย! ประเด็นไม่ใช่ว่ามันทำงานพิเศษหรือเปล่า ประเด็นคือมันด่าผมว่าติ๊งต๊องต่างหาก หนอยแน่!
"นายว่าอะไรนะเจ้าบ้าโดเมกิ!?"
หนอย...มันตีหน้าตายยักไหล่อย่างเคยๆอีกแล้ว..
"เชอะ..ขอโทษละกันที่ฉันเป็นแบบนั้นน่ะ.."
ผมว่าเสียงเรียบก่อนจะหยิบแตงกวามาดู พลางหยิบผักต่างๆนาๆที่ต้องใช้
"เย็นนี้ทำอะไรกิน?"
ผมเงียบไม่ตอบ ไม่อยากเสวนากับคนที่คอยแต่ดูถูกคนอื่น ใช่สิ..ผมมันเซ่อ ติ๊งต๊อง
แล้วไง...ฮึ..ไม่เหมือนนายนี่..เจ้าบ้าโดเมกิ!
"ฉันไม่ได้ทำงานพิเศษนะ..แค่มาช่วยงานญาติน่ะ"
"...."
อ๋อหรอ..แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ?
"เป็นอะไรน่ะ"
ไม่เห็นเป็นอะไรนี่...เชอะ! ทุกทีฉันก็ทำตัวโหวกเหวกน่าหนวกหูไม่ใช่หรอ..
ผมเดินเลือกส่วนผสมอยู่สักพักโดยที่พยายามไม่สนใจเจ้าบ้าโดเมกิที่เดินตาม
ก่อนจะหิ้วตะกร้าที่ค่อนข้างหนักเพราะมันเต็มไปด้วยผักมาที่เคาท์เตอร์
"ให้ช่วยไหม?"
"ไม่ต้อง!!! แบร่~"
ผมว่าก่อนจะแลบลิ้นใส่คนที่เดินตามอย่างโมโห
"ทั้งหมดหนึ่งพันหนึ่งร้อยสิบห้าเยนจ๊ะ"
"อ่ะ นี่ครับ ผักที่นี่น่ะ สดมากเลยนะครับ"
"ขอบใจจ๊ะพ่อหนุ่ม เอ้านี่ ยายให้มันฝรั่งเป็นของแถมนะ"
"ขอบคุณคร๊าบบบคุณยาย~"
ว้าว~!! โชคดีจริงๆ
"จะกลับแล้ว?"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาพร้อมกับเสื้อสีขาวของผมที่โดยพันธนาการไว้อย่างง่ายๆ
แต่มันก็ต้องใช้แรงสักหน่อยถ้าจะแกะมือนั่นออก
"อ่ะ..ระ เรื่องของฉัน.."
ผมหันมาแหวใส่เจ้าบ้าโดเมกิทันที เมื่อรู้ว่าเจ้าบ้าจะไม่ยอมปล่อยเสื้อของผมง่ายๆ
เผลอๆถ้าผมยังดึงดัน เสื้อมีหวังจะต้องขาดแน่เลย
"อะ...อะไรเล่า! ต้องการอะไรฮะ?"
สุดท้ายผมก็ต้องหันตัวกลับมาพูดกับโดเมกิจนได้
"...หนาวอย่างนี้..ใส่เสื้อบางๆออกมาได้ยังไง งี่เง่าหรือเปล่า?"
ผ้าพันคอสีฟ้าอ่อนผืนยาวนุ่มแต่อบอุ่นถูกพันธนาการไว้ที่ลำคอของผมอย่างง่ายดาย
"...ขอโทษละกันที่งี่เง่าน่ะ เชอะ!"
ผมสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่อากาศหนาวจะตายแต่ใบหน้าของผมช่างร้อนเหลือเกิน
"เลิกงานที่ร้านกี่โมง??"
จู่ๆเจ้าโดเมกิก็เปลี่ยนเรื่องคุย จนผมแทบตามไม่ทันว่าภายใต้ใบหน้าเฉยเมยของหมอนี่ คิดอะไรอยู่
"6 โมงครึ่ง ละ แล้วนายละ.."
ผมถามพลางเบือนหน้าหนี รู้สึกอายหน่อยๆ แล้วทำไมผมต้องห่วงเจ้าโดเมกิด้วยเนี่ย..เป็นอะไรไปนะ..
"หนึ่งทุ่มน่ะ..รอได้ไหม"
เจ้าตัวถามพลางกระชับผ้าพันคอให้พอดีก่อนจะลดมือลง
"แล้วทำไมฉันจะต้องรอนายด้วยห๊า!!"
ผมแว๊ดใส่อย่างเคยๆ
และโดเมกิก็เอานิ้วอุดหูไว้เหมือนเดิมเช่นกัน
"....จะเอากล่องข้าวคืนไหม?"
"หะ...แล้วทำไมไม่เอามาคืนซะตอนนี้ละ?"
ผมหน้าเหวอเล็กน้อยกับเหตุผลของคนตรงหน้า
"ถือของเยอะขนาดนั้น "
โดเมกิว่าพลางยักไหล่ ก่อนจะเดินกลับเข้าร้านไป และยังหันมากำชับกับผมอีกครั้งว่า
"รอที่หน้าร้านคุณยูโกะนั่นแหละ"
หนอยยยยย เจ้าบ้าาาาาาาาาาาาาาาาา!!!~~!!!
...........................
หมู่นี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ เห็นแต่หน้าเจ้าบ้าโดเมกิเข้ามาในความคิดบ่อยเกินไป
แถมชักจะอ่อนข้อให้มันมากขึ้นด้วย
คิดแล้วหงุดหงิด อะไรก็ไม่รู้ แล้วยังจะฝันเมื่อตอนกลางวัน หนำซ้ำต้องรอเพื่อกลับบ้านพร้อมมันด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก~!!!
"กลับมาแล้วคร๊าบบบบ"
ผมร้องบอกคนในร้าน พลางค่อยๆถอดรองเท้าและวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ
"วาตานุกิ..~ กลับมาแล้ว กลับมาแล้วว~"
มารุกับโมโระออกมาต้อนรับพลางช่วยถือของ เป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ
"เห็นออร่าความรักบนหน้าของเธอด้วยนะ วาตานุกิคุงงง~"
คุณยูโกะที่วันนี้ใส่กิโมโนสีแดงตัวโปรดนอนราบกับพื้นเอ่ยยิ้มๆให้ผม..แต่ผมไม่ยิ้มให้ด้วยน่ะสิ
"ความรักอะไรละครับ คงจะเป็นออร่าความยินดีที่ผมได้ผักลดราคา กับมันฝรั่งฟรีจากร้านเจ้าโดเมกิมาต่างหาก"
ผมว่าก่อนจะจินตนาการถึงเล่าผักสีเขียวราคาถูกที่ได้มา
แต่ฉับพลัน ก็ดันนึกถึงฉากที่เจ้าโดเมกิพันผ้าพันคอให้ผมขึ้นมาซะอย่างนั้น
"คิดอะไรอยู่จ๊ะ..หน้าแดงเชียว.."
"อะ...อะไรครับ ไม่มีอะไรสักหน่อย"
ผมบอกปัด แล้วผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัวทันที
.........................
"โอ้...~ วาตานุกิ เขียนว่า1เมษาแต่อ่านว่า วาตานุกิ วันนี้ทำอะไรกินงั้นหรอออ.."
เจ้าโมโคน่า ขนมมันจูสีขาวดิ้นได้ กระโดดมาอยู่บนไหล่พลางจ้องมองอาหารที่อยู่ในหม้อ
"ห้ามแอบกินก่อนละ "
ผมว่าพลางหั่นผักลงไปในหม้อ
"ผักนี่นายชอบนี่นา..โดเมกิ"
"โดเมกิมาหรอ วาตานุกิ?"
"อ่ะ...ปละ เปล่า!!!"
อ๊ากกกก ให้ตายสินี่ผมเป็นอะไรไปอีกแล้วเนี่ย ดันนึกถึงเจ้าบ้าโดเมกิซะได้ แถมยังเผลอพูดยังกับว่ามันอยู่ด้วยอย่างนั้นแหละ
จะดูหนังสือ ดูทีวีก็ยังเพ้อ บางครั้งเผลอๆว่ามีเธอเคียงข้างกัน
ไม่ได้เห็นเธอวันเดียวเท่านั้นมัน..เป็นอะไรหนักหนา..
"โมโคน่า~ เดี๋ยวอาหารเย็นก็ไม่เสร็จกันพอดี อย่าไปแซววาตานุกิอย่างนั้นสิ"
ผมหันไปต้นเสียงก็พบว่าเป็นคุณยูโกะที่เดินเข้ามา และต้องมาแอบกินเครื่องปรุงแน่ๆ
"อะ..อะไรครับ คุณยูโกะ จะรับสาเกเพิ่มหรอครับ"
"เอามาอีกสองขวดเลยน๊า ฉลองที่วันนี้จะมีเรื่องดีๆ~"
หญิงผมดำขลับเหมือนฟ้ายามราตรี เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
"เรื่องดีๆอะไรกันครับ?"
"หืม...เปล่านี่..โอ่ะแกงกะหรี่อร่อยจังเลยย~"
"คุณยูโกะ!!!!"
พลาดจนตายเลย..ให้ตายสิ..นิสัยเหมือนเจ้าบ้าโดเมกิจริงๆเลย ไอ้พวกชอบแอบกินเครื่องแกงก่อนข้าวจะเสร็จเนี่ย
อย่างนี้มันจะทำให้ความประทับใจครั้งแรกในการกินแกงกะหรี่ลดลงนะรู้ไหม ชิ!
คิด..คิดถึงเธอไม่เว้น คิดถึงเธอก่อนนอนทั้งเช้าเย็น ตลอดทั้งวัน..
..........................................
"อ๊า~~ อร่อยจังเล๊ยยย อิ่มแล้วจ้า~"
"ขอบคุณที่ชมครับ งั้นเดี๋ยวผมมีธุระ ขอตัวกลับเลยนะครับ"
ผมว่าพลางมองเวลาที่นาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาว่า 6.40 แล้ว
มัวแต่รับมือกับการกินจุของเจ้าโมโคน่า เลยไม่ได้ดูเวลา
เดี๋ยวโดเมกิเลิกงานก่อนขึ้นมาจะต้องมายืนรอผมแน่ๆ อากาศยิ่งหนาวๆอยู่
.
.
.
อ่ะ!!!!
ไม่ๆๆๆ จะรอก็รอไปสิ เจ้าบ้าโดเมกินั่นน่ะ ไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจเลย อ๊ากกก นี่ผมเป็นอะไรอีกแล้วเนี่ยย!~
"เดทหรอจ๊ะ~"
คุณยูโกะยิ้มกริ่มอย่างมีลับลมคมใน
"ไม่ใช่ครับ! ผมแค่จะรอเอากล่องข้าวคืนเท่านั้นแหละ!"
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
นี่มันเป็นความหลง หรือว่าเป็นความรัก มันยังไม่เข้าใจ
ตอนนี้เวลา 6.50 แล้วครับ ผมยืนรอเจ้าบ้าโดเมกิ อย่างไม่รู้เหตุผล..อ่ะ ไม่สิ
เหตุผลคือ ผมจะถามหมอนั่นต่างหากว่า จะกินอะไรเป็นกับข้าวมื้อของวันพรุ่งนี้
ใช่ๆ นั่นๆละๆ เมื่อตอนกลางวันผมแค่ลืมถามไปเท่านั้นเอง ใช่ๆ
เฮ้อ...ตอนนี้หมอนั่นจะทำอะไรอยู่นะ..ไปทำหน้าตายใส่ลูกค้าอยู่หรือเปล่าเนี่ย
"คิก"..
ผมหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวก่อนจะนึกขึ้นได้
ทำไมผมต้องเป็นห่วงเจ้าโดเมกิมันด้วยละเนี่ย! ทำไมต้องคิดถึงมันด้วย อ๊ากกก
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
ไม่มีวันพัก เป็นอะไรมากไหม..มันคงไม่หาย ถ้าฉันไม่เจอเธอ
มารอมัน..เพราะกล่องข้าวกล่องเดียว ไว้ว่างๆก็มาเอาก็ได้นี่นา เป็นอะไรนะผม..
ผมยืนรออยู่ที่หน้าร้านได้สักพักใหญ่ก็เหลือบไปมองนาฬิกาและพบว่าตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว
เจ้าบ้าโดเมกิยังไม่มาสักที หนาวนะเฟ้ย! ไอ้บ้าโดเมกิ ไอ้หน้าตาย!!! ไอ้ ไอ้...
"นายเป็นอะไรไป โดเมกิ นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ..."
ผมนั่งลงกับพื้นถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว นานไปแล้วนะ เจ้าบ้า!
ไม่สิ...ผมน่ะ บ้ายิ่งกว่าอีก ทำไมผมต้องรอโดเมกิด้วยละ?
...................
.............
......
..
"ขะ ขอโทษนะ..."
เสียงหอบถี่กระชั้นดังขึ้นเหนือร่างบางที่คดคู้หนาวสั่นอยู่ตรงพื้นถนนสีขาว
ลมหายใจเป็นไอน้ำแทบจะจับตัวเป็นน้ำแข็ง อากาศที่หนาวเย็นอาจทำให้ไข้ขึ้นสูงเลยก็เป็นได้
โดเมกิแทบจะทรุดทันที เพราะเห็นร่างบางยังอยู่ตรงนั้นทั้งๆที่มันเลยเวลานัดมาแล้วตั้งหนึ่งชั่วโมง
"มา..ช้านะ...เจ้าบ้า"
เสียงพูดที่สั่นเครือทำให้โดเมกิรีบคว้าวาตานุกิมาไว้ในอ้อมกอดทันที หนุ่มหน้าคมกดศรีษะบางให้ซบที่อบแกร่งของเขา
วาตานุกิเบิกตากว้าง ตกใจกับการกระทำของร่างสูง รู้สึกอายแต่ก็ไม่อยากออกไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้เลย
"ที่ร้านคนเยอะมาก ขอโทษที่ให้รอ"
ว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ไม่คิดว่าร่างบางจะรอเขา ไม่คิดเลยจริงๆว่าการตัดสินใจของเขาจะพลาด
"แค่ก..แค่ก"โดเมกิเบิกตากว้าง กลัวร่างบางจะเป็นไข้ และถ้าเป็นจริงๆคนผิดก็ไม่ใช่ใครเลย เป็นตัวเขาเอง
ร่างสูงของโดเมกิโอบอุ้มวาตานุกิขึ้นในท่าทางเจ้าสาว กระชับให้ร่างบางเข้ามาใกล้มากขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ร่างบางตกลงมา
"เดี๋ยวไปที่บ้านฉันนะ"
ว่าแล้วก็ออกวิ่งทันที
วาตานุกิซุกหน้าลงที่แผ่นอกกว้างๆของคนที่อุ้มตนอยู่ตอนนี้ เขาอยากจะโวยวายที่โดเมกิกับสิ่งที่ทำอยู่
แต่มันก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าร่างกายของเขาเป็นอะไรไปแล้ว ตอบสนองความอบอุ่นของร่างสูงเป็นอย่างดี..
กับคนอื่นแม้แต่ฮิมาวาริจังเขาก็ยังไม่รู้สึกแบบนี้..
"อุ่นขึ้นไหม"
ไม่ว่าเปล่ามือหนาประทับลงบนหน้าผากบางเพื่อวัดว่ามีไข้หรือไม่
เหงื่อที่ชุ่มกายและประดับอยู่บนใบหน้าคมทั้งๆที่อากาศหนาว เป็นสัญลักษณ์บอกได้ดีว่าร่างสูงกังวลมากแค่ไหน
"ไม่หนาวแล้ว ขะ ขอบใจ"
วาตานุกิเอ่ยเสียงเบาใบหน้าหวานแดงระเรื่อ
"แต่หน้าแดงนี่"
โดเมกิยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น จนร่างบางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของร่างสูง
"เพราะ...เพราะนายนั่นแหละ เจ้าบ้า!!!"
วาตานุกิแหวใส่อย่างเขินๆ อยากจะผลักคนตรงหน้าให้ออกไปห่าง แต่ตอนนี้ร่างกายแทบๆม่มีแรงเลย..
ก็เธอแหละเธอ เธอที่ทำให้ใจฉัน..
มันเป็นอย่างนั้น ถ้าคนเดียวต้องรับผิด
"ขอโทษ"
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ร่างสูงโอบคนตรงหน้าเข้ามากอดเพื่อถ่ายทอดความรู้สึก ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายเต้นถี่
วาตานุกิตกใจ แต่ก็ไม่ปฎิเสธอ้อมกอดนั่น และพยายามขยับกายเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น มือบางเล็กกอดตอบอย่างอายๆ
เจอเธอเมื่อไหร่จะกอดเอาไว้ไม่ยอมให้ไปกันเลย
"นายยั่วฉันเรอะ"
โดเมกิหน้าขึ้นสีหน่อยๆกับร่างบางที่แปลกไปจากเดิม ปกติจะต้องโวยวายแต่นี่..
"บะ บ้าเรอะแก!!! "
ร่างบางได้ยินดังนั้นก็พยายามดิ้นทันที เลือดสูบฉีดที่แก้มทั้งสองข้าง
"อย่าดิ้นสิ"
บอกพลางกดร่างบางลงกับพื้นบ้าน สูดดมความหอมจากร่างกาย ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากบาง
ถึงแม้วาตานุกิจะขัดขืน แต่ยังไงซะก็สู้แรงเขาไม่ไหวแน่นอน ร่างสูงกดทับจูบให้หนักขึ้น
ควานเก็บเกี่ยวความหวานจากโพรงปากที่ไม่เคยได้สัมผัสนั่นอย่างสุขสม
ร่างบางที่รู้ว่าถึงดิ้นยังไงก็ไม่มีผล แถมยังเหนื่อยเปล่าๆ
วาตานุกินึกเจ็บใจตัวเอง ทำไมร่างกายของเขาถึงเป็นแบบนี้ เป็นอะไรก็ไม่รู้ ไปตอบสนองเจ้าบ้าโดเมกิทำไมกัน
"ห้ามทำแบบนี้กับคนอื่นรู้ไหม"
โดเมกิเบิกตากว้าง ใบหน้าคมขึ้นสีเล็กหลังจากที่ปล่อยพันธนาการที่ริมฝีปากบางออก
วาตานุกิก็เอ่ยคำที่เขาแทบจะไม่อยากจะเชื่อออกมา ใบหน้าหวานๆภายใต้กรอบแว่นกลมๆนั่นเบือนหนีไปทางอื่น
เพื่อซ่อนความแดงของหน้าไว้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เอาซะเลย
ก็รู้เอาไว้ห้ามปันใจไปจากฉัน จะเป็นวันไหน จะเป็นวันอะไรก็ไม่ยอม
บอกไว้ก่อน จะบอกเอาไว้ ห้ามไปกับใครคนไหน..
"ทำไมละ"
โดเมกิถามยิ้มๆพลางไล้ลำคอระหงส์แสดงความเป็นเจ้าของ
"บะ บ้า ....ก็...อึก"
"นายรักฉันใช่ไหมละ"
เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้าง ก่อนจะรวบรวมแรงกายทั้งหมดเพื่อผลักคนที่คร่อมเขาอยู่จนกระเด็น
"อะ..ไอ้คนหลงตัวเอง บ้า!!!"
ถึงจะบอกอย่างนั้น เขาก็หยุดความจริงที่แสดงออกอยู่บนใบหน้าไม่ได้
"หึ...นายคิดถึงฉันตลอดเวลา"
คิด..คิดถึงเธอไม่เว้น คิดถึงเธอก่อนนอนทั้งเช้าเย็น ตลอดทั้งวัน..
"ไม่รู้หรอว่าตัวเองเป็นอะไรน่ะ"
โดเมกิถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าเอาคนบอบบางเข้ามา และรวบมานั่งที่ตัก
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
นี่มันเป็นความหลง หรือว่าเป็นความรัก มันยังไม่เข้าใจ
"ไม่...ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ"
ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังปากแข็งอีก โดเมกิสบถในใจ
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
ไม่มีวันพัก เป็นอะไรมากไหม..มันคงไม่หาย ถ้าฉันไม่เจอเธอ
"วาตานุกิ..ฉันรักนาย.."
"รัก...."
"ไม่..โดเมกิ..ไม่ ฉัน"
"เป็นของฉันเถอะนะ.."
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
นี่มันเป็นความหลง หรือว่าเป็นความรัก มันยังไม่เข้าใจ
เป็นอะไรทำไมมันมีแต่เธอทุกสิ่ง มองอะไรทำไมมันจึงเป็นเธอทุกอย่าง..
ไม่มีวันพัก เป็นอะไรมากไหม..มันคงไม่หาย ถ้าฉันไม่เจอเธอ
"เฮ้อ....ความรักเนี่ย...เป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจจังเลยย"
ยูโกะเอ่ยกับคู่ก๊งที่นั่งอยู่ข้าง
"ช่ายย เอิ๊กกก~ "
"แต่ก็เป็นอะไรที่มีความสุขเนอะ"
"โดเมกิ.....ฉันเองก็รักนายนะ เจ้าบ้า"
เข้าใจแล้วละ ว่าฉันเป็นอะไร...
ฉัน...คงจะรักนาย...มากๆแน่เลย..เจ้าบ้าโดเมกิ
END
TALK:จบแล้ววววววววววววววว>[]<
จบแล้วจ้า เป็นยังไงบ้างเจ้าคะ
สารภาพมาซะ
ใครครอบขาวตรงฉากสุดท้ายบ้าง
ยกมือขึ้นนน~ ฮ่าๆ
มันไม่อะไรหร๊อกก(เสียงสูง)
ใครอยากให้มีอะไร วางเมลล์ไว้โลดจ้า
แต่ต้องเม้นให้ก่อนนะ
วางเมลล์ไว้เฉยๆไม่ให้นะจ๊ะ~
ความคิดเห็น